Oι δρόμοι του Χριστού

Ιησούς Χριστός, πνευματικότητα και κόσμος:
Οι δρόμοι του Χριστού, η συμβολή του στην ανθρώπινη συνείδηση και στις μεταβολές της ανθρωπότητας και του κόσμου. Μια ανεξάρτητη σελίδα πληροφοριών με νέες απόψεις για πολλά πεδία της εμπειρίας και της έρευνας. Με πρακτικές συμβουλές για την προσωπική ανάπτυξη.

 http://www.ways-of-christ.com/el

 

Οι δρόμοι του Χριστού στην ανθρώπινη συνείδηση και στον κόσμο

Γενικός πίνακας περιεχομένων

Αυτό είναι το πρώτο μέρος: (τα) κεφάλαια για τα βήματα των Ευαγγελίων:
Για να δείτε τα παρακάτω κεφάλαια (από τα περιεχόμενα), πρέπει πρώτα να έχει φορτωθεί πλήρως η σελίδα.
1.   Εισαγωγή στο σκοπό και τη χρήση του κειμένου, με υποδείξεις για την μεθοδολογία του διαλογισμού.
2.   "Εν αρχή ην ο λόγος" "και ο λόγος σαρξ εγένετο …"
3.   Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ: Η Γέννηση
4.   Υπάρχουν σημαντικά γεγονότα στα νεανικά χρόνια του Ιησού;
5.   Μια παρατήρηση για τη διαμάχη περί "δύο Χριστών- παιδιών"
6.   Σχετικά με τη Βάπτιση στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή
7.   Η σιωπή στην έρημο
8.   Οι πειρασμοί
9.   Το γάμος στην Κανά
10. (Απόψεις περί σεξουαλικότητας, συμπάθειας, κατανόησης και αγάπης)
11. Ο "Ιερός Ζήλος" (και απόψεις περί συναισθημάτων)
12. Η επί του όρους ομιλία (Ματθ. 5 με απόψεις για την νόηση)
13. Η μεταμόρφωση του Ιησού στο όρος Ταμπόρ (Ματθ. 17)
14. Το ζήτημα των "θαυμάτων"
15. Η Ανάσταση του Λαζάρου
16. "Οι Αμνοί"
17. Ο Χριστός, το νίψιμο των ποδιών κα το άλειμμα με μύρο στη Βηθανία
18. Ο Μυστικός Δείπνος, η σύλληψη και η μαστίγωση
19. Το ακάνθινο στεφάνι και τα τελευταία λόγια
20. Η Σταύρωση και η Ταφή
21. Το ζήτημα του κενού τάφου, της "πορείας προς την Κόλαση", της "πορείας προς τον Παράδεισο"
22. Η Ανάσταση
23. Η "Ανάληψη"
24. Η Πεντηκοστή
25. Μια εικόνα του Ιησού

Για το 2ο μέρος: Τα βήματα της Αποκάλυψης του Ιωάννη.
26. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη
27. Για τη μελέτη των προφητειών
28. Για το νόημα της Αποκάλυψης του Ιωάννη: "Οι επτά εκκλησίες" (με πρόσθετη σελίδα για τη σύγχρονη εκκλησία)
-     Έμπνευση και εκκλησία


29. Οι επτά σφραγίδες
30. Οι επτά σάλπιγγες
31. Οι "επτά βροντές" και οι δύο προφήτες
32. Η γυναίκα και ο δράκος
33. Το θηρίο της θάλασσας με τα επτά κεφάλια
34. Το θηρίο της γης με τα δύο κέρατα
35. Οι έσχατες επτά πληγές και το τέλος της "Βαβυλώνας"; ...Δευτέρα Παρουσία του Χριστού
36. Το (πραγματικό) χιλιόχρονο βασίλειο της Ειρήνης
37. Τα "νέα Ουράνια, η νέα γη και η Νέα Ιερουσαλήμ"

38. Συνοπτικό κεφάλαιο: Το χριστιανικό πνεύμα
39. Πίνακας: μια χριστιανική στάση – "Μέσα στον κόσμο αλλά όχι από τον κόσμο", ένας "τρίτος δρόμος".

Για το 3ο μέρος: 11 κεφάλαια πάνω σε διάφορα θέματα και ζωτικά ερωτήματα
9.   Μια προσευχή για την ειρήνη, τη ζωή και τον κόσμο
2.   Θεμέλια ηθικών αξιών
5.   Μια σύντομη διευκρίνιση για τις σύγχρονες "αποκαλυπτικές ιστορίες για το Χριστό
6.   Φυσικές επιστήμες και πίστη στο Θεό
--    Συνείδηση, έρευνα του εγκεφάλου και ελεύθερη βούληση
7.   Ο Ιησούς και το ζήτημα της διατροφής
8.   Ο Ιησούς Χριστός και η θεραπεία- σήμερα
9b. Σχετικά με τη Χριστιανική Ευλογία
9c. Η Διαμαρτυρία ως πιθανό συστατικό στοιχείο της χριστιανικής πρακτικής.
9d. Ένας χριστιανικός δρόμος για την αντιμετώπιση της ζωής
10. Χριστιανικές απόψεις για την οικονομία και τα κοινωνικά ζητήματα
11. Χριστιανικές απόψεις για την κοινωνία και την πολιτική
12. Φιλοσοφία και χριστιανισμός – Σχόλιο στην ομιλία του Χάμπερμας "Πίστη και γνώση"
15. Η θρησκεία ως "επανασύνδεση" του ανθρώπου με τον Θεό - στον δρόμο με τον Ιησου Χριστό
16. Αγέννητη ζωή
14. νέες γερμανικές / αγγλικές θεματικές σελίδες

4ο μέρος
1.   Για την Παλαιά Διαθήκη και την Ιουδαϊκή θρησκεία (Ιουδαϊσμός)
1b. Ζαρατούστρα 
3.   Ο Ιησούς Χριστός και το Ισλάμ
4.   Ο Ιησούς Χριστός και ο Βουδισμός
4b. Ο Ιησούς Χριστός και ο Ινδουισμός
--    Πληροφορίες: Ο Ιησούς Χριστός, ο Ταοϊσμός και ο Κομφουκιανισμός
14. Γενικές Απόψεις για τις Φυσικές Θρησκείες
0.   Η θρησκεία ως "επανασύνδεση" του ανθρώπου με τον Θεό - στον δρόμο με τον Ιησου Χριστό.

---  Βοήθεια για αυτοέλεγχο κατά τη μελέτη των κυρίων κειμένων των "Δρόμων του Χριστού"

Παραπομπές σε άλλες εκδοχές και δικαιώματα
e-mail

 

Αυτό είναι το πρώτο μέρος: (τα) κεφάλαια για τα βήματα των Ευαγγελίων:

EIΣΑΓΩΓΗ στο σκοπό και τη χρήση του κειμένου αυτού

Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια – μερικές χιλιάδες χρόνια, αν υπολογίσουμε και τις προφητείες- οι άνθρωποι μαρτυρούν τις εμπειρίες τους με τον Ιησού Χριστό. Παρά τους διαφορετικούς χαρακτήρες, το διαφορετικό θρησκευτικό, φιλοσοφικό ή επιστημονικό υπόβαθρο, εμφανίζουν κοινά σημεία μεταξύ τους. Μιλούν για την πάντα παρούσα πραγματικότητα του Χριστού. Επίσης για την πιθανότητα του διαφορετικού, και την προετοιμασία για παρόμοιες εμπειρίες. Και για νέες ικανότητες που ανέπτυξε η ανθρωπότητα εδώ και 2000 χρόνια χάρη στο Χριστό, που δεν αφορούν μόνο στο επιφανειακό ιστορικο- πολιτισμικό πεδίο. Αυτά τα θεωρητικά, αλλά και πρακτικά βήματα της "Ανάπτυξης" θα διερευνήσουμε με ένα νέο τρόπο εδώ. Ακολουθώντας τα βήματα που περπάτησε ο ίδιος ο Ιησούς μπορεί να φανεί η σημασία τους για διάφορους τομείς της ζωής.

Τον 12ο αιώνα, ο ηγούμενος Joachim de Fiore προφήτευσε "μια εποχή του Αγίου Πνεύματος", όπου η προσωπική σχέση του Θεού με τον καθένα από μας θα γινόταν κοινό αγαθό πέρα από τους καθιερωμένους θεσμούς. Σήμερα πληθαίνουν παγκοσμίως οι προσπάθειες, που όχι μόνο αναζητούν μια τέτοια ενσάρκωση του Χριστού στους ανθρώπους, αλλά και βλέπουν το άτομο σαν συνειδητό κύτταρο στο "σώμα του Κυρίου".

Σε αυτό το πλαίσιο η αναμενόμενη "Δευτέρα Παρουσία" και η σύγχρονη "Αποκάλυψη" ως διαδικασίες παραπέμπουν σε κάτι ευρύτερο από την απλή ανθρώπινη "ενσάρκωση".

Το ερώτημα είναι, ποιες είναι οι ακριβείς δυνατότητες ανάπτυξης του ανθρώπου και του κόσμου που δημιούργησε η εμφάνιση του Χριστού, του οποίου οι προσπάθειες απάντησης σε αυτό το κείμενο αποτελούν μια αφορμή για περαιτέρω σκέψη.

Ειδικά σε μια εποχή, όπου το φαινόμενο του Ιησού Χριστού προσεγγίζεται από πολλές θεολογίες και δόγματα, μέσα από γλωσσολογικές, ιστορικό-κριτικές, αρχαιολογικές και παλαιοντολογικές, κοινωνικό – θρησκευτικές και ψυχολογικές, φυσικο-επιστημονικές, πολιτικές κ.α. οπτικές, και όπου, όπως και στην πρώτη χριστιανική περίοδο, πλάι στον παλιό υλιστικό κόσμο εμφανίζεται ένας νέος, πολύπλευρος πνευματικός, δημιουργώντας τόσο διόδους όσο και φράγματα προς το Χριστιανισμό, όπου εμφανίζονται τα πιο περίεργα φαινόμενα στην εποχή μας, όπως π.χ. πολλοί υποτιθέμενοι ενσαρκωμένοι Χριστοί, και όπου στο όνομα του Χριστού αναλαμβάνονται προβληματικές αν όχι αρνητικές πράξεις, έχει ίσως ενδιαφέρον να εξετάσουμε, ποια μπορεί να είναι συγκεκριμένα, μέσα σε αυτό το χάος, η προσφορά του Χριστού.

Θα αναφερθούμε στις προσωπικές, εσωτερικές εμπειρίες, καθώς και σε άλλες πνευματικές πηγές. Η οπτική μας θα είναι διεπιστημονική, θα περιλαμβάνει πολλούς γνωστικούς και εμπειρικούς τομείς, όχι μόνο θεολογικούς. Σε ότι αφορά στις πνευματικές απόψεις, δεν έχει θέση εδώ η ψευδο-πνευματικότητα που απομακρύνει από την πολιτική σκέψη. Τα δόγματα της μηχανιστικής σκέψης των θετικών επιστημών που κυριάρχησαν κατά τον τελευταίο αιώνα δεν μπορούν να οριοθετήσουν την σκέψη μας. Το ίδιο και οι αντιλήψεις της Ανατολής, οι οποίες αποκλείουν ο,τιδήποτε δεν περιλαμβάνεται στις ινδουιστικές Βέδες, και θεωρούν τον Χριστό ως έναν "τρίτης κατηγορίας δάσκαλο" αυτών. Οι πεποιθήσεις αυτές δεν στηρίζονται στην συγκριτική ή συμπληρωματική βιβλιογραφία και κατά συνέπεια η ανάγνωσή της και οι βασικές θεολογικές γνώσεις δεν είναι απαραίτητες για την κατανόησή του κειμένου. (Το ίδιο ισχύει για τον κατάλογο των βιβλίων και ιστοσελίδων για εκείνους που ενδιαφέρονται για την θεολογία, βλ. συνδέσεις). Τίποτα δεν παρουσιάζεται ως δόγμα ή άποψη ενός επίσημου θρησκευτικού οργανισμού. Εξίσου, δεν στρέφεται κατά οποιασδήποτε εκκλησίας ή θρησκευτικής κοινότητας, ούτε κατά της αποστολικής ομολογίας πίστεως. Οι άνθρωποι με διαφορετικό θρησκευτικό ή ιδεολογικό υπόβαθρο, οι οποίοι διατηρούν ένα θετικό ενδιαφέρον για τις χριστιανικές πεποιθήσεις δεν θα βρουν εδώ μέσα δογματικές ή απλουστευτικές απόψεις. Γι' αυτό το λόγο περιλαμβάνονται εδώ παραπομπές για την σχέση του χριστιανικού δρόμου με άλλες προσπάθειες. Όπως το Ευαγγέλιο του Ιωάννη είναι γραμμένο σε μια γλώσσα προσιτή στους αναζητητές της αλήθειας εκείνου του καιρού, έτσι και σήμερα, το κείμενο αυτό ενσωματώνει επιρροές άλλων δρόμων προς την γνώση. Αυτό το κείμενο έχει ελεύθερο ύφος. Η έρευνα δεν ταυτίζεται με την ιεραποστολή. Οι Χριστιανοί που προτιμούν την απλή πίστη, αντί για την βαθιά ερευνητική σκέψη, μπορούν διαβάζοντας το κείμενο αυτό να μάθουν πώς να διεξάγουν έναν διάλογο με ανθρώπους άλλων πνευματικών τάσεων στο περιβάλλον τους, χωρίς να εμποδίζονται συνεχώς από παρεξηγήσεις.

Το κείμενο επιδιώκει να μιλήσει καθαρά μέσα από το περιεχόμενό του.

«Έχω πολλά ακόμη να σας πω, αλλά δεν μπορείτε να τα αντέξετε τώρα. Μα σαν έρθει Εκείνος, το Πνεύμα της Αλήθειας, θα σας καθοδηγήσει σε όλη την αλήθεια, γιατί δεν θα μιλήσει αυθαίρετα, αλλά θα πει όσα θα ακούσει. Και θα σας προαναγγείλει εκείνα που πρόκειται να συμβούν» (Ιωάν.16:12-13). Η παρούσα εργασία αντλεί έμπνευση και φωτισμό από το Άγιο Πνεύμα.

 

Μεθοδολογικές υποδείξεις *** για την πρακτική του διαλογισμού:

Τα κείμενά μας συντάχθηκαν μεταξύ άλλων με τη βοήθεια διαλογιστικών θεωρήσεων των βιβλικών κειμένων. Ως εκ τούτου, έχουν γραφεί – πέρα από το καθαρά ενημερωτικό περιεχόμενό τους – ιδίως ως σημείο εκκίνησης για διαλογιστικές θεωρήσεις των εκάστοτε κεφαλαίων των Ευαγγελίων.

Τα 37 κεφάλαια του κυρίως κειμένου ακολουθούν τα βήματα των Ευαγγελίων και της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Προτείνουμε να τα διαβάσετε με αυτή τη σειρά, με την βοήθεια μεταξύ άλλων των πρωτότυπων κειμένων του Ευαγγελίου του Ιωάννη και της Αποκάλυψης.
Η μελέτη της Βίβλου, δηλαδή η ανάγνωση του κειμένου και η γλωσσική και νοηματική επεξεργασία του είναι μία μόνο μέθοδος. Στην διάρκεια της μελέτης σας, τα κεφάλαια της σελίδας και μέσω αυτών ο ίδιος ο Θεός, θα σας βοηθήσουν να φθάσετε στην γνώση..
Η ιστοσελίδα αποτελείται από ένα μεγάλο, συνεχές κείμενο, του οποίου τα κεφάλαια είναι προσβάσιμα και από τον πίνακα των περιεχομένων. Για μια περιεκτική μελέτη προτείνουμε να εκτυπώσετε το κείμενο.  *
Όποιος θέλει να προχωρήσει πέρα από την απλή ανάγνωση σε μια πιο συνολική μέθοδο μελέτης που θα περιλαμβάνει τις παραμελημένες πλευρές της ψυχής, μπορεί να διαβάσει την συμπυκνωμένη περίληψη του αντίστοιχου κεφαλαίου π.χ. για την Αποκάλυψη και να διαλογιστεί. (Ο Ιωάννης και οι μαθητές του ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με την βαθιά πνευματική σημασία των γεγονότων).

Λεπτομέρειες για την πρακτική του διαλογισμού

Εδώ υπάρχουν πολλές δυνατότητες. Κατ' αρχήν υπάρχουν οι προϋποθέσεις που ισχύουν για κάθε είδους διαλογισμό: η προσοχή μας οφείλει πρώτα από όλα να αποσπαστεί από εξωτερικά ερεθίσματα ή προβλήματα και να συγκεντρωθεί στην συνείδησή μας ή ακόμη να χαλαρώσουμε μέσα από μια συνομιλία με άλλον για να επιτύχετε ένα πνευματικό άνοιγμα. Η κούραση, η πείνα, ή οι άμεσες συνέπειες του αλκοόλ ή του καπνού πρέπει να λείπουν. Το τηλέφωνο δεν πρέπει να σας ενοχλεί στην διάρκεια του διαλογισμού. Το κάθισμα πρέπει να είναι αναπαυτικό, μακριά από συσκευές που εκπέμπουν ακτινοβολία (βλ. συνδέσεις: βιολογία οικοδομών). Αν έχετε εξασκηθεί αρκετά μπορείτε να διαλογιστείτε ακόμη και σε μια γεμάτη κόσμο πλατεία, στην αρχή όμως είναι καλύτερο να δημιουργήσετε το κατάλληλο περιβάλλον. Παλαιότερα κατά το διαλογισμό πάνω στα Ευαγγέλια συνήθιζαν να απαγγέλλουν το κείμενο με κλειστά μάτια (π.χ. Rosenkreuzer **). Μάλιστα μάθαιναν το κείμενο απ'έξω ώστε να δίνεται βαρύτητα στο περιεχόμενο και όχι στις λέξεις. Υπήρχε επίσης μια παραλλαγή όπου το κείμενο συνοδευόταν από ρυθμικές ψαλμωδίες. Μπορούμε ακόμη να διαβάζουμε το κείμενο, και αν το αφήνουμε να επιδράσει επάνω μας με κλειστά μάτια. Εντωμεταξύ των σκεφτόμαστε ενεργά, ή αρχίζουμε το κύριο μέρος του διαλογισμού μετά την σκέψη. Αν οι σκέψεις συνεχιστούν, τις εξετάζουμε σύντομα αντί να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε περισσότερο. Αυτό ισχύει επίσης όταν αναδύονται σκέψεις, που δεν έχουν άμεση σχέση με τον διαλογισμό. (Αν αφορούν καθημερινά ζητήματα μπορείτε να τις σημειώσετε, για να ασχοληθείτε αργότερα με αυτές και να ελευθερώσετε το πνεύμα σας. Τα σημαντικά συμβάντα στην διάρκεια του διαλογισμού είναι καλό να σημειώνονται επίσης αργότερα, για να μπορούμε να παρακολουθούμε την εξέλιξή μας. Η εσωτερική ενατένιση μπορεί να οδηγήσει σε σημαντική εμβάθυνση της συνείδησης, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο να συμβεί (προσήλωση, διαλογισμός).

Επιπλέον, μπορεί να είναι χρήσιμο να έχουμε δίπλα μας ένα σημειωματάριο, ώστε να σημειώνουμε κάποιες λέξεις-κλειδιά όταν ξυπνάμε. Αυτό μας βοηθά από τη μια για να θυμηθούμε τα όνειρά μας. Από την άλλη μπορούμε να παρακολουθήσουμε καλύτερα την εξέλιξή τους. Αν σημειώνουμε τα σύμβολα των ονείρων μας στην διάρκεια της ημέρας μπορούμε να ενισχύσουμε αυτό το άνοιγμα. Όλο και περισσότερο θα παρατηρούμε ότι δεν είναι όλα τα όνειρα απόρροια των εμπειριών της ημέρας και των ψυχικών συνεπειών τους, παρά απόρροια άλλων διαδικασιών που είναι εξίσου σημαντικές με τις καθημερινές εμπειρίες με διαφορετικό τρόπο.

Δεν πρόκειται εδώ για αποκρυφιστικές τελετουργίες, παρά για την δυνατότητα της ψυχής να ανοιχτεί στο Θεό, αντί να περιορίζεται στην διάνοια, πράγμα που δεν είναι κακό, αλλά δεν επαρκεί για την κατανόηση. Με τον καιρό, όλα τα επίπεδα του ανθρώπου, ακόμη και η θέληση και το σώμα του θα επηρεαστούν και θα μεταμορφωθούν. Κατ' αρχήν όταν αρχίσουν να διαφαίνονται οι πρώτες νέες γνώσεις, ή οι αντίστοιχες συμβολικές εικόνες στην διάρκεια του διαλογισμού ή στα σχετικά όνειρα, ή σε γεγονότα της ζωής, τότε θα έχει αρχίσει το περιεχόμενο του κεφαλαίου στο εσωτερικό της ψυχής. Έπειτα μπορείτε να προχωρήσετε πιο πέρα, αν έχετε την επιθυμία. Ίσως χρειαστεί να ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο κεφάλαιο για μια εβδομάδα ή ένα μήνα. Αντίθετα, δεν είναι απαραίτητο να εφαρμόσετε το περιεχόμενο κατά 00%, επειδή όλα τα βήματα δεν διακρίνονται σαφώς μεταξύ τους. Ο Θεός επιτρέπει στον άνθρωπο μια εμπειρία όταν (ο Θεός) το επιθυμεί, μια "αστροστιγμή" μπορεί να προετοιμαστεί με τον διαλογισμό, αλλά δεν μπορεί να επέλθει καταναγκαστικά. Ωστόσο, καμιά θεολογία κλπ δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτή την εσωτερική πράξη, που μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική κατανόηση, αντί για την άχρωμη θεωρία.

Υπάρχουν ωστόσο, ανεξάρτητα από την δυνατότητα ενός τέτοιου διαλογισμού, τόσοι δρόμοι προς τον ίδιο προορισμό, όσοι άνθρωποι.

Άλλες μορφές χριστιανικού διαλογισμού

Αν και ένας συγκεκριμένου περιεχομένου χριστιανικός διαλογισμός, όπως αυτός που αναφέραμε πιο πάνω, σπάνια προσφέρεται στην εκκλησία, υπάρχουν σήμερα όλο και συχνότερα χριστιανικές ομάδες που προσφέρουν την δυνατότητα διαλογισμού διαφορετικής μορφής. Γιατί οι άνθρωποι δικαιολογημένα αναζητούνε εμπειρίες. Δυστυχώς οι εκκλησίες έχουν χάσει στην διάρκεια των αιώνων την πνευματική και διαλογιστική τους παράδοση, και οφείλουν να την αναζητήσουν από την αρχή. Έτσι, άρχισαν να χρησιμοποιούν δοκιμαστικά κατ' αρχήν π.χ. μορφές βουδιστικού διαλογισμού, μεταβάλλοντάς τις με τον κατάλληλο τρόπο (π.χ. διαλογισμό Ζεν, απλό διαλογισμό σιωπής),έτσι ώστε να εξυπηρετούν τις ανάγκες των χριστιανών. Ακόμη χρησιμοποιούνται εικόνες, έργα ζωγραφικής ή χωρία της Βίβλου ή χριστιανών μυστικιστών. Στο κυρίως κείμενο της σελίδας μας, αναφέρουμε για παράδειγμα την πρακτική των ορθόδοξων μοναχών του Αγίου Όρους που επαναλαμβάνουν την φράση "Κύριε Ελέησον" (βλ. κεφάλαιο "Η σιωπή στην έρημο"). Αλλά και ύμνοι μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον διαλογισμό. Ωστόσο το απλούστερο θα ήταν και το πιο αποτελεσματικό: αν οι εκκλησίες έδιναν το καλό παράδειγμα, συμπεριλαμβάνοντας στην Θεία Λειτουργία στιγμές σιωπής, π.χ. πριν την προσευχή, στην διάρκειά της – wating for feeling some answer-, μετά το κήρυγμα, στην διάρκεια της συζήτησης με τον πνευματικό κλπ. Έτσι ο διαλογισμός δεν θα ήταν μια μεμονωμένη πρακτική, παρά θα αποκτούσε άξια από την ίδια την εμπειρία. Πέρα από την προετοιμασία για την δράση του Θεού, τα πάντα στη ζωή θα μπορούσαν να αποκτήσουν το χαρακτήρα διαλογισμού, κάτι που στην γεμάτη άγχος εποχή μας είναι πολύ δύσκολο. Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν άτοπο και αποτέλεσμα έλλειψης γνώσης να υποστηρίξουμε ότι κάθε είδους διαλογισμός είναι "μη χριστιανικός, μόνο και μόνο επειδή ορισμένοι τύποι διαλογισμού που εφαρμόζουν μη χριστιανικές ομάδες είναι περισσότερο γνωστοί στο ευρύ κοινό. Σχέδια (PDF).

Ακόμη κι εκείνοι, που στην αναζήτησή τους για εσωτερικές εμπειρίες καταφεύγουν στον άσκοπο και επικίνδυνο δρόμο των ναρκωτικών, μπορούν να βρουν στον διαλογισμό μια ικανοποιητική εμπειρία.

* Με τη συγκεντρωμένη μελέτη εκτυπωμένων κειμένων αποφεύγονται τα αποτελέσματα που αποδίδονται από ανεξάρτητους ερευνητές στη διαδικτυακή υπερκατανάλωση και στο «Multitasking» (την ταυτόχρονη εκτέλεση περισσότερων δραστηριιοτήτων).

** Π.χ. στηχριστιανική Σχολήτων Ροδόσταυρων «Universitas Esoterica» στοΒερολίνο (Wolfgang Wegener), ηοποίαυπήρχεέωςτο 1984.

*** Προϋπόθεση για την (πιο βαθιά) κατανόηση αυτών των σελίδων είναι να λαμβάνεται υπόψη η αυτοκατανόησή αυτοκατανόησή σας καθώς και πρόσθετες χρησιμοποιούμενες μέθοδοι (βλ. παραπάνω). Μία τέτοια στάση κατά τη μελέτη κειμένων θεωρείται από άλλους, επίσης στη φιλοσοφία κτλ., ως γενική κατευθυντήρια γραμμή για σοβαρή εργασία («principleofcharity», Donald Davidson, «On the Very Idea of having a Conceptual Scheme», στο «Proceedings and Addresses of the American Philosophical Association», τόμος 47, 1973-1974, σελ. 19.)

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας

.

Αυτές οι σελίδες και οι διάφορες Θεολογικές Σχολές στην εκκλησιαστική ιστορία

1. Μια προσπάθεια να προωθήσουμε παραμελημένα πνευματικά βάθη του χριστιανισμού, οφείλει πριν από όλα να στηρίζεται στη διδασκαλία, στην ζωή και στην σημασία του ίδιου του Ιησού Χριστού. Μάλιστα μαζί με τις "αποκαλυπτικές" πλευρές της, αντί για τα σημεία εκείνα που αρέσουν στην μια ή στην άλλη θεολογική σχολή. Έτσι φαίνεται, ότι η ποικιλία των πρώτων χριστιανών πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ' όψιν, -  όπως λαμβανόταν σοβαρά υπ' όψιν από τους Ευαγγελιστές ******), προκειμένου να αναγνωρίσουμε έτσι την ευρύτερη σημασία των λόγων του Χριστού.

2. Οι  πρώτες εκκλησίες των επόμενων αιώνων στηρίζονταν κυρίως στην αυθεντία των ποικίλων πράξεων των "Πατέρων". Μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της ελληνικής γλώσσας και της μόρφωσής τους οι εκκλησιαστικοί πατέρες της πρώτης Εκκλησίας μετέφεραν στην Ευρώπη τις πρωτοχριστιανικές παραδόσεις. Εκείνοι γνώριζαν πολλά για τις παλαιότερες γραφές, που σήμερα έχουν χαθεί. Όπως σε όλα τα στάδια, έτσι και σε αυτό υπήρχαν διαμάχες πάνω στο τι πραγματικά αντιστοιχεί στον χριστιανισμό και τι όχι. Επίσης κάποιες απόψεις τους μπορούν να υποστούν νέα επεξεργασία, ακόμα και σε σύγκριση με τις πηγές. Υπήρχαν εξάλλου χριστιανοί –π.χ. στην Αίγυπτο, βλ. και τα ευρήματα στο Naq Hammadi – οι οποίοι προτιμούσαν την προσωπική πρόσβαση στο Θεό με την προσευχή και τον διαλογισμό και όχι την μεσολάβηση ενός θρησκευτικού θεσμού, δηλαδή μιας εκκλησίας. Στην "μυστικιστική θεολογία" της σύγχρονης ορθόδοξης εκκλησίας παρατηρούμε ίχνη αυτής της προσέγγισης ακόμα και σήμερα.

3. Ο μεσαιωνικός σχολαστικισμός και κανονικισμός οδήγησε σε μια θεολογική συστηματοποίηση με νοητικά, θρησκευτικό – φιλοσοφικά συμπεράσματα. Ενώ οι Πατέρες της Εκκλησίας εξακολουθούσαν να αποτελούν αυθεντίες, μόνο στο βαθμό που συμφωνούσαν με τις λογικές διαδρομές της σκέψης. Αν και στην σχολαστική σκέψη υπήρξε μεγάλο ποσοστό χρήσιμων απόψεων για την εποχή, η συχνά μονόπλευρη, απόλυτη και διχαστική διανοητική λογική, η οποία δεν συνδέεται με την θρησκευτική διάσταση, μοιάζει τρομακτική. Αυτό διατήρησε με τη μορφή διδαχών, και δογμάτων την πίστη, αλλά οδήγησε και σε ιερο-εξεταστικές πρακτικές. Από την δημιουργικότητα ενός σύγχρονου πνευματικού αναζητητή ή μυστικιστή αναγνωρίζουμε ότι σε ορισμένα σημεία η ίδια διανοητική μέθοδος θα μπορούσε να οδηγήσει σε άλλα συμπεράσματα ή έχει οδηγήσει σε αυτά. Δηλαδή ότι η πραγματική πνευματική ανάπτυξη προϋποθέτει μια πιο ευέλικτη και περιεκτική, μη αρτηριοσκληρωτική συνείδηση. Η αυστηρή σχολαστική μέθοδος αποτελεί ακόμα και σήμερα σημαντικό θεμέλιο της συστηματικής θεολογίας, ιδιαίτερα στον καθολικισμό. Ωστόσο, σήμερα υπάρχουν κάποια ανοίγματα σε άλλες οικουμενικές απόπειρες (π.χ. Yves Congar). Επίσης δεν πρόκειται για κάποια μονόπλευρη κριτική προς κάποια θεολογική σχολή. Σε ένα προηγούμενο στάδιο της εργασίας πάνω στο κυρίως κείμενο των "Δρόμων του Χριστού" εξετάστηκαν επίσης οι δυνατότητες συστηματικής διάκρισης του υπάρχοντος υλικού. Μόνο μια δυνατότητα έμεινε, και συγκεκριμένα ή ακολουθία των ίδιων των "βημάτων του Χριστού", όπως διαδραματίζονται μέσα στα Ευαγγέλια. Γιατί μόνο εκεί αντανακλάται η αρχετυπική σειρά των ανθρώπινων σταδίων ανάπτυξης και τα διάφορα επίπεδα συνείδησης, όσον αφορά και τον περιβάλλοντα κόσμο. Όμως αυτό αποτελεί μια νέα, διεπιστημονική απόπειρα.

4. Όταν συγκεντρώθηκε αρκετή εκκλησιαστική παράδοση όσον αφορά την προέλευση, ακολούθησαν οι απόπειρες των Μεταρρυθμιστών, να επιστρέψουν στα θεμέλια της Αγίας Γραφής. Αυτό το επέτυχαν ωστόσο σε περιορισμένο βαθμό, επειδή ήταν τέκνα της εποχής τους, και π.χ. δεν γνώριζαν αρκετά για τα πνευματικά και μυστικιστικά κινήματα της ιστορίας του χριστιανισμού. Επιπλέον, αγνοήθηκαν παραδόσεις, οι οποίες περιείχαν πολύτιμους πυρήνες, όπως η λατρεία της Παναγίας. Εκείνη την εποχή λίγοι, όπως ο ευαγ. Θεολόγος J. V. Andreae, κατάφεραν να διεισδύσουν σε μυθιστορηματικής μορφής ονειρικές εικόνες βαθύτερων χριστιανικών εσωτεριστικών εμπειριών. Το ότι ο χριστιανικός χαρακτήρας δεν είναι πολύ αναγνωρίσιμος οφείλεται στην μορφή τους, η οποία επιλέχθηκε χάριν της ασφάλειας. Αλλά και ο προτεσταντικός χώρος δεν ήταν πάντα τόσο ανεκτικός, όσο πιστεύουμε. Η Αντιμεταρρύθμιση, οι θρησκευτικοί πόλεμοι έκαναν τα υπόλοιπα. Ωστόσο οι διάφορες θεολογικές μέθοδοι της εποχής έμοιαζαν σε πολλά μεταξύ τους. Εφόσον σήμερα ακόμη και μέσα στην προτεσταντική εκκλησία υπάρχουν διάφορες κοινότητες πίστης, όπως οι λουθηρανοί, οι καλβινιστές, καθώς και οι εκκλησίες της Ουνίας, οι φορείς τους οφείλουν να καταλάβουν ότι αυτό που έχει επιζήσει στο ίδιο τους το ποίμνιο μπορεί κάλλιστα να ενδείκνυται και για θεολογικές συζητήσεις. **)

5. Η εποχή των νέων φιλοσοφικών ρευμάτων, του Διαφωτισμού, δηλαδή του ορθολογισμού με τις φυσικές επιστήμες κλπ που ακολουθεί, δεν οδήγησε επίσης στην ανάπτυξη μιας πνευματικής θεολογίας πλάι στην παλιά, συστηματική θεολογία της νόησης. Αντίθετα, οι ιστορικο-κριτικοί θεολόγοι, συνειδητά ή ασυνείδητα προσανατολίστηκαν περισσότερο προς την επίσης διανοητική, και επιπλέον μονόπλευρα υλιστική επιστημονική κατανόηση της εποχή τους. Η θεολογία μετατράπηκε εν μέρει σε μια ιστορική, φιλολογική και γλωσσολογική επιστημονική κατεύθυνση – το οποίο δεν ήταν αυτόματα λανθασμένο, ήταν ωστόσο μονόπλευρο. 
Δεν υπάρχει τίποτα που να αντιτίθεται στο να ληφθεί υπόψη το είδος της λογοτεχνίας - αλλά τότε κατά το δυνατόν ταιριαστά· βλ. π.χ. τη σελίδα μας σχετικά με το λεγόμενο Κατά Φίλιππον Ευαγγέλιιο. Η θεώρηση των γραφών στο πλαίσιο της εποχής τους είναι επίσης απαραίτητη σε πολλές περιπτώσεις – μόνο που σε αυτή την περίπτωση δεν θα πρέπει να επικαλύπτονται εκ των προτέρων με μία προερχόμενη από το σημερινό πνεύμα των καιρών απαξίωση. Αλλά και η σχέση με τη γενόμενη κοινότητα μπορεί να διαλευκάνει το νόημα – αλλά δεν θα πρέπει να οδηγήσει σε περιορισμό της θεώρησης σε ένα εξωτερικό, αμιγώς ανθρώπινο γίγνεσθαι στο οποίο ο Θεός δεν έχει πλέον άμεση θέση, παρότι ήταν το πλέον σημαντικό για τους ανθρώπους. Το ότι ένα ευαγγέλιο δόθηκε σε ορισμένους ανθρώπους, δεν αποκλείει σε καμία περίπτωση την πανανθρώπινη σημασία του. Η σημερινή αναζήτηση του νοήματος της γραπτής παράδοσης είναι για μας σημαντική – το πλήρες περιεχόμενό της θα αποκαλυφθεί ωστόσο μόνο, εάν πάρουμε στα σοβαρά την κατανοησιμότητα της επαγγελίας επίσης για τους σημερινούς ανθρώπους ή προσπαθήσουμε τουλάχιστον να την πάρουμε στα σοβαρά.
( έτσι οι σύγχρονοι εκπρόσωποι της παλαιάς συστηματικής θεολογίας είδαν ξανά τους εαυτούς τους ως πυρήνα της πραγματικής θεολογίας, γύρω από την οποία θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν οι νέες ερευνητικές κατευθύνσεις. Είναι ωστόσο αμφίβολο αν μπορούν να αποτελέσουν έναν τέτοιον πυρήνα). Σίγουρα θα ήταν ένα εν μέρει δικαιολογημένο τόλμημα, να συνδέσουμε τις νέες επιστημονικές ανακαλύψεις με την διδασκαλία της πίστης – όσο αυτό δεν οδηγεί σε νέα φυσικο-επιστημονικά δόγματα. Ωστόσο, στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να το κάνουμε εδώ και τώρα, πράγμα που δεν συμβαίνει κατά κανόνα. Αυτό θα σήμαινε να εξετάσουμε την νέα εικόνα του κόσμου που διαμορφώνεται, τα νέα παραδείγματα της επιστήμης, που περιλαμβάνουν όχι πια απόλυτα υλιστικές τάσεις, όπως η κβαντοφυσική, η σύγχρονη βιοφυσική, η γεω- και αστροφυσική και ιδιαίτερα οι οριακές επιστήμες όπως η παραψυχολογία. Δεν έχει νόημα να στηρίζουμε την σύγχρονη θεολογία στις επιστημονικές γνώσεις του 19ου αι.
Αλλά και μπροστά στις τάσεις του Διαφωτισμού υπήρξαν από τον 19αι και έπειτα ισχυρές αντιδράσεις, π.χ. κινήματα αφύπνισης, που προήλθαν από τις ελεύθερες εκκλησίες. Αυτά ωστόσο δεν διέκριναν την χρησιμότητα της ενασχόλησης με τις φυσικές επιστήμες. Υποστήριζαν μια πίστη που θα ήταν αυστηρά προσανατολισμένη στην Αγία Γραφή. Συνήθως δεν χρησιμοποιούσαν καν τον όρο θεολογία, παρόλο που πρόκειται αναμφίβολα για μια μορφή θεολογικής ερμηνείας της Αγίας Γραφής (εξήγηση/ ερμηνευτική).

6. Έτσι, κατά τον 20αι. ακολούθησαν πολλές προσπάθειες ενασχόλησης της θεολογίας με ζητήματα που δεν είχαν αρκετά διερευνηθεί στο παρελθόν, χωρίς ωστόσο να λαμβάνεται υπ' όψιν η μυστικιστική-πνευματική διάσταση- που ο Karl Rahner αναγνώρισε ως απαραίτητη. Αυτές οι προσπάθειες στον καθολικό και ευαγγελικό χώρο προσέφεραν πολλά στην κοινωνία, επειδή έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην πρακτική υποστήριξη των ανθρώπων: π.χ. Κarl Barth, η πολιτική θεολογία και η θεολογία της απελευθέρωσης του Τρίτου Κόσμου καθώς και η θεολογία της Δημιουργίας****),η φεμινιστική θεολογία. Ωστόσο, ορισμένες σχολές όπως η "θεολογία της απομυθοποίησης" του Bultmann έφθασαν στο άλλο άκρο, μειώνοντας την σημασία της πίστης σε μια – όπως αναφέραμε ήδη πεπαλαιωμένη- υλιστική αντίληψη του κόσμου. Αν και θεωρούν ορθά ότι η πίστη δεν προϋποθέτει την επιστημονική ορθολογικοποίηση. Ο Drewermann προσπάθησε έπειτα να ερμηνεύσει τα Ευαγγέλια με βάση την ψυχολογία του βάθους. Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μια γέφυρα πέρα από τον άψυχο κόσμο μιας υλιστικής κοσμοαντίληψης – αν δεν στρεφόταν κατά τις πνευματικής διάστασης της Βίβλου, που διακρίνεται με σαφήνεια από την ψυχολογία .
Ωστόσο μέχρι σήμερα κυριαρχούν σε κάθε συζήτηση τα προβλήματα μεταξύ του φονταμεταλισμού και του σχετικισμού. Επίσης οι μοντέρνες εμπορικές «αποκαλυπτικές ιστορίες με θέμα τον Ιησού» οι οποίες κάνουν την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια εκτός των θεολογικών κύκλων επηρεάζουν μάλλον αρνητικά το διάλογο.

7. Λίγες ενδείξεις έχουμε σήμερα για μια "μεταμοντέρνα" θεολογία του 21ου αι. Μια ανανέωση των πνευματικών δυνατοτήτων του χριστιανισμού – με την διατήρηση τόσο του παλαιότερου βάθους της πίστης, όσο και της νεότερης κοινωνικής εγρήγορσης- προϋποθέτει μια εκτενή μεταμόρφωση της συνείδησης *****). Η πνευματική ακρίβεια και μια διαφορετική ματιά στην κοινωνία και τον κόσμο είναι αυτό που αναζητούμε, (αντί για την διατήρηση και συνέχιση των ερευνητικών κατευθύνσεων της θεολογίας και της επιστήμης της θρησκείας): ένας δρόμος προς τον "ολοκληρωμένο χριστιανισμό" που θα αντικαταστήσει τον σύγχρονο κατακερματισμό. Σε αυτό αποσκοπούν οι δρόμοι του Χριστού.. 

*) Αυτές οι αναγνωρισμένες, π.χ. συνειδητά όχι μόνο η "προφορική πηγή Q", η οποία προστέθηκε αργότερα από τους ερευνητές. (Περιείχε μόνο φράσεις του Χριστού πριν από τα Πάθη, με μια ηθική που υπερέβαινε τις κοινωνικές συμβάσεις, όπως φαίνεται σήμερα στην Επί του Όρους Ομιλία. Το επίσης σχετικό και αυθεντικό Ευαγγέλιο του Θωμά δείχνει ότι τα διδάγματα του Χριστού προσαρμόζονταν ανάλογα με τον ομιλητή ή το ακροατήριο). Τα τελευταία βήματα του Χριστού στην ζωή – που ξεκίνησαν με την ανάσταση του Λαζάρου- παρακολούθησαν μόνο λίγοι και κατά συνέπεια λίγοι μπορούσαν να τα αναπαραγάγουν αυθεντικά. Ωστόσο κατάφεραν να τα μεταδώσουν σε εκείνους που αναζητούσαν την αλήθεια..
**) Πρόσφατα στη Γερμανία εμφανίστηκαν προσπάθειες διευκρίνησης αυτής της κατάστασης. Βλ. συμπληρωματικά, το άρθρο "Evangelische Kirche: Der Saurier bewegt sich", Nr. 9, 2002 του "Publik Forum", Postfach 2010, 61410 Oberursel. Για τις διάφορες εκκλησίες βλ. επίσης στο Μέρος 3 του κεφαλαίου "Οι 7 κοινότητες (της Αποκάλυψης) και οι σύγχρονες εκκλησίες"
***) Βλ. μεταξύ άλλων στο Μέρος 3 του κεφαλαίου "Φυσικές επιστήμες και πίστη στο Θεό". Update English/ Deutsch. Για την εξέλιξη του Χριστιανισμού βλ. επίσης Prof. Hans Küng, Das Christentum. Wesen und Geschichte [Ο Χριστιανισμός. Φύση και Ιστορία], ειδική έκδοση 2007. Ο συγγραφέας επιδιώκει μία ολοκληρωμένη έρευνα η οποία, παρά την αρχαιολογία και την κριτική έρευνα, παίρνει τις παλαιές γραφές στα σοβαρά ως περιεκτικές πηγές. Δεν συμμεριζόμαστε όλα τα συμπεράσματα της ιστορικής-κριτικής έρευνας που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας. Συμβάντα με τον Ιησού μοιάζουν π.χ. κάποιες φορές πάρα πολύ σαν αμιγώς υποκειμενικά βιώματα· ο Küng είναι ωστόσο ανοικτός σε μία αυτόνομη, ακόμα μη διερευνημένη πραγματικότητα τέτοιων βιωμάτων. Κατά τα άλλα, η ενδιαφέρουσα καθαυτή μέθοδός του να εξετάζει τα εξελικτικά στάδια του Χριστιανισμού (παραδείγματα), δεν μπορεί να τιμήσει επαρκώς τη σημασία των σχολών που δεν έγιναν ποτέ έως σήμερα γενικώς καθοριστικές – όπως ο μυστικισμός· αυτές άνοιξαν πολύ σημαντικούς δρόμους για την εξάντληση του πλήρους δυναμικού του Χριστιανισμού. Αξίζει να σημειωθεί ότι άνθρωποι με μία εσωτερική πνευματική «αποστολή» και μυστικιστές συχνά δεν μπορούν να κατανοηθούν σωστά με μία αμιγώς ιστορική-κριτική ανάλυση, καθώς πέρα από την εξωτερικά απτή βιογραφία τους έχουν επίσης μία ανεξάρτητη εσωτερική πνευματική βιογραφία. Ως εκ τούτου βοηθά περισσότερο η προσπάθεια να τους πάρουμε στα σοβαρά αντί να τους αναλύσουμε μέχρι εσχάτων.
****) Βλ. π.χ. "Οικολογική Θεολογία", Kreuz-Verlag (Germany).
*****) Αλλά και η παραπομπή σε ένα δοσμένο από το Άγιο Πνεύμα "νέο, αιώνιο Ευαγγέλιο" στην Αποκάλυψη του Ιωάννη 14,6 προϋποθέτει μια ισχυρότερη συνείδηση από αυτή που προσφέρει η νόηση.

******) σνμπλήρωση: Ο Ιησούς και Θεολογικές Θεωρίες ...

Στην Καινή Διαθήκη εκφράζονται ποικίλες θεολογικές απόψεις, τις οποίες οι συγγραφείς πρέπει να συνδύασαν εν γνώσει τους. Γνώριζαν πως ο Ιησούς έχει πολλές πλευρές. Επομένως χρειάζονται διάφορες θεολογικές προσεγγίσεις για να γίνει κατανοητός.
Ο Ιησούς αφενός δίδαξε την
κοινωνική διάσταση του φιλελευθερισμού στα πλαίσια της «θεολογίας της απελευθέρωσης» και αφετέρου καθόρισε τις αυστηρές κατευθυντήριες αρχές της ατομικής ηθικής, που ασπάζονται οι σχετικά συντηρητικοί θεολόγοι, χωρίς όμως να καταφύγει στο φορμαλισμό ή να απευθύνεται στην κρατική εξουσία.
Τα κηρύγματά του διέπονταν τόσο από την πνευματικότητα χριστιανών μυστικιστών ή εσωτεριστών (πρβλ. τη «μυστικιστική θεολογία» των ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών) όσο και από την άποψη, ότι οι μαθητές πρέπει να μάθουν να ζουν στον υλικό κόσμο. (Το τελευταίο αυτό θέμα απασχολεί ιδιαίτερα την πλειοψηφία των σύγχρονων θεολόγων και παστόρων, κυρίως ευαγγελιστών.)
Από τη Βάπτιση μέχρι τη Σταύρωση και την Ανάσταση, ο Ιησούς διατηρούσε μία «
υπερφυσική» σχέση με το Θεό, η οποία εκφράζεται λ.χ. στην αφήγηση του Ιωάννη και των μαθητών του στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο. Η σχέση αυτή δεν μπορεί να ερμηνευθεί θεολογικά με τη συνδρομή της ορθολογικής συνείδησης, όπως επιχειρεί λ.χ. ο Μπούλτμαν. Ωστόσο ο Ιησούς χρειάστηκε να διαβεί τα μονοπάτια της θνητής ζωής, όπως τα αντιλαμβάνεται η επιστήμη.
Αρκετά περιστατικά μπορούν να κατανοηθούν με την «
ψυχολογία του βάθους». Άλλα πάλι διακρίνονται από μία πνευματικότητα, που υπερβαίνει τις ερμηνευτικές δυνατότητες της ψυχολογίας του βάθους.
Αρκετές μαρτυρίες έχουν χαθεί, διότι πολλοί από τους πρώτους Χριστιανούς διώχθησαν ως «αιρετικοί», χωρίς να γίνεται καμία διάκριση μεταξύ αυτών και των πραγματικών υβριστών της επίσημης θρησκείας. Επρόκειτο για μαρτυρίες μονομερείς, ωστόσο όχι περισσότερο απ’ ό,τι ισχύει σε κάθε οργανωμένη θρησκεία.
Η μονομέρεια αυτή δεν είναι απαραίτητα αρνητική. Τα εποικοδομητικά στοιχεία όλων αυτών των κατευθύνσεων μπορούν να θεωρηθούν έγκυρα, με την προϋπόθεση να είμαστε δεκτικοί στις διάφορες άπόψεις και να μην θεωρούμε πως μόνοι εμείς κατέχουμε την αλήθεια.

Τα επιμέρους Ευαγγέλια και η Θεολογία

Στα Ευαγγέλια - όπως και στο τμήμα του Κατά Μάρκον Ευαγγελίου που είναι γνωστό ως «πηγή Q» - εκπροσωπούνται διάφορες απόψεις. Συνεπώς πρέπει να απευθύνονταν σε οπαδούς διαφόρων θρησκευτικών πεποιθήσεων. Το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, για παράδειγμα, ήταν προσαρμοσμένο στην αναλυτική σκέψη των Ρωμαίων και προσφερόταν για μετάφραση στις λατινογενείς γλώσσες. (Ο καθηγητής Μόρτον Σμιθ αναφέρει ένα «κρυφό τμήμα» αυτού του ευαγγελίου, το οποίο βασιζόταν σε κείμενα του Αποστόλου Πέτρου, με αναφορές στην Ανάσταση του Λαζάρου κ.ο.κ., και το οποίο απευθυνόταν αποκλειστικά σε έμπειρους αναγνώστες.) Ο αυστριακός μυστικιστής Γιάκομπ Λόρμπερ έγραψε πως ο νεαρός Μάρκος υπήρξε σεβαστός σύνδεσμος μεταξύ των μαθητών. Κατά συνέπεια πρέπει να γνώριζε επακριβώς τα γεγονότα. Ο Μάρκος εμφανίζει γνωρίσματα θεολόγου, ο οποίος αναζητεί απάντηση στην ερώτηση: Ποιος είναι ο Ιησούς; 
Το πρωτότυπο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο στα αραμαϊκά, το οποίο είτε έχει χαθεί είτε δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί, πρέπει να απευθυνόταν στους Εβραίους. Τόσο το πρωτότυπο όσο και το κείμενο που έχουμε σήμερα απευθύνονται σε όλους όσους αναζητούν λεπτομερείς και παραστατικές περιγραφές της δράσης του Ιησού. 
Παρόμοια είναι η περιγραφή και στο Κατά Λουκάν, αλλά με μεγαλύτερο συναισθηματικό βάθος. 
Το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο γράφτηκε για Χριστιανούς με πνευματιστικά ενδιαφέροντα (π.χ. ελληνική μυστηριακή βιβλιογραφία), εις τρόπον ώστε να καλλιεργηθούν τα χριστιανικά στοιχεία στη γλώσσα τους.
Ο Ιωάννης αντιλαμβάνεται τη ζωή του Χριστού με ιδιαίτερη διαύγεια υπό το πρίσμα των Παθών και της Ανάστασης, ενώ ο Ματθαίος ξεκινά με σαφή βιογραφικά στοιχεία. Και οι δύο προσεγγίσεις είναι σωστές, αν και ο Σταυρός και η Ανάσταση είχαν τον ισχυρότερο αντίκτυπο στο μέλλον.
Το απόκρυφο «
Ευαγγέλιο του Φιλίππου» δεν είναι ευαγγέλιο, αλλά ένα πρωτοχριστιανικό σχολιαστικό κείμενο, που εκφράζει συγκεκριμένες θέσεις συμμετέχοντας σε μία συζήτηση με ανθρώπους από διάφορες θρησκευτικές κατευθύνσεις. (Δεν πρόκειται για γνωστικό κείμενο, όπως μερικοί θέλουν να πιστεύουν.) Ούτε το απόκρυφο «Ευαγγέλιο του Θωμά» είναι ευαγγέλιο, αλλά μία κατά πάσα πιθανότητα γνήσια (τουλάχιστον σε μεγάλο μέρος της) συλλογή αφορισμών του Ιησού. Περιλαμβάνει επίσης μερικές θέσεις που απευθύνονται σε άτομα με πνευματιστικά ενδιαφέροντα.
Ανάλογα με την εθνική τους προέλευση, οι μελετητές προβάλλουν τη μία ή την άλλη προσέγγιση.

Ερευνητικές Μέθοδοι

Οι διάφορες ερευνητικές μέθοδοι, με τα συγκεκριμένα πεδία εφαρμογής τους, αποδίδουν τα μέγιστα όταν εφαρμόζονται συνδυαστικά (διεπιστημονική/διακλαδική προσέγγιση). Όταν όμως κάποιος επιχειρεί να στηρίξει τη θεολογία σε μεμονωμένα γνωστικά αντικείμενα (π.χ. γλωσσολογία ή αρχαιολογία), μερικά από τα συμπεράσματά του θα είναι ανακριβή. Εξάλλου απαραίτητη είναι και η εφαρμογή μεθόδων διαλογισμού, κάτι όμως που δεν γίνεται σχεδόν ποτέ.
Πέραν αυτού υπάρχει η λίγο-πολύ ανεξάρτητη από τη χριστιανική θεολογία γενική θρησκειολογία και η φιλοσοφία που και οι δύο βρίσκονται εν μέρει σε μία σχέση ανταγωνισμού με τη θεολογία, στο μέτρο που ασχολούνται με θρησκευτικά ερωτήματα δυσπρόσιτα χωρίς θρησκευτική αναφορά εκ μέρους του ερευνητή. Στο μέτρο που κάποιος συνδυάζει με τις επιστήμες αυτές την αληθινή αναζήτηση του Θεού, μπορεί ωστόσο να αποτελέσουν ένα γόνιμο συμπλήρωμα. Μία μεγαλύτερη συμβατότητα αυτών των επιστημών θα μπορούσε να αποκαλυφθεί προοδευτικά με την πάροδο του χρόνου, εάν η θρησκευτικότητα αναγνωριστεί ως βασική ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης. (Βλ. «Θρησκεία…»)

Σημείωση για την «τριαδικότητα» του Θεού

Σε ό,τι αφορά στις εκκλησιαστικές θέσεις για την τρισυπόστατη φύση (τριαδικότητα) του Θεού, καλό θα ήταν να διευκρινίζεται από τους θρησκευτικούς διδασκάλους, αν αναφέρονται σε μεταδόσιμο βίωμα ή σε καθαρά εγκεφαλική σύλληψη (δόγμα) περί τριών θεϊκών προσώπων. Στους «Δρόμους του Χριστού» περιγράφονται μεταξύ άλλων ο Θεός, ο Ιησούς και το Άγιο Πνεύμα με τα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα και τις βιώσιμες σχέσεις τους, χωρίς να γίνεται λόγος για έννοιες όπως η τριαδικότητα.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

"Εν αρχή ην ο λόγος"… "και ο λόγος σαρξ εγένετο " (Ιωαν. 1)

Αυτές οι απόψεις δεν αντιτίθενται στην θεώρηση του Χριστού* ως προτύπου για τον άνθρωπο, αλλά αναδεικνύουν μια βαθύτερη σύνδεση με τον Θεό και την πορεία της Δημιουργίας. Ο τρόπος σύνδεσης μπορεί να διαφέρει. Ωστόσο, το να τη θεωρήσουμε εκ των προτέρων ακατανόητη, και μη αυθεντική, αυτό αποτελεί ανεπίτρεπτη υπεκφυγή. Την ίδια ιδέα συναντάμε και στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη 1, Ιωαν.5, Ιωαν. 6,69, Ιωαν. 7… στον Ματθαίο 16,16, στις επιστολές προς Κολοσσαείς, και Εφεσίους, κλπ. Ήταν ζωντανή και στους πατέρες της Εκκλησίας, στους πνευματικούς χριστιανούς, όπως ο Γιάκομπ Ποέμε (Jakob Boehme), o Ρούντολφ Στάινερ (Rudolf Steiner; Helsingfors 1912) και στην "Εσωτερική διδασκαλία" του Χριστιανού "Δασκάλου", καθώς και στα βιβλία του Αμερικανού θεολόγου Μάθιου Φοξ (Matthew Fox), "Der Grosse Segen" και "Vision vom kosmischen Christus" (γερμανικά και τα δύο) κλπ.

Στην Καθολική Εκκλησία και σε τμήματα της Ευαγγελικής έγινε μια προσπάθεια διατήρησης της εγγύτητας προς τις πηγές μέσα από θεωρητικά δόγματα. Άλλα τμήματα της Ευαγγελικής Εκκλησίας, τα οποία ανέδειξαν εντονότερα την κοινωνική δράση του Χριστού, θεώρησαν ότι όφειλαν να αγνοήσουν τα θεϊκά χαρακτηριστικά του. Στις διδασκαλίες ινδουιστικής προέλευσης η έννοια των "αβατάρ" είναι συγκρίσιμη με το παραπάνω. Με τον όρο αυτό χαρακτηρίζονται οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν βρίσκονται στον κόσμο για δικό τους όφελος, παρά για να συμβάλλουν με τη θέλησή τους στην πρόοδο ενός λαού ή της ανθρωπότητας. Σαν μια σταγόνα "θεϊκής τελειότητας". Ωστόσο, σε αυτές τις αντιλήψεις οι διαφορές μεταξύ των διαδοχικών "αβατάρ" χάνονται, ενώ η εβραϊκή και η χριστιανική αντίληψη τονίζουν τον "Θεό της Ιστορίας", τον παράγοντα της συνεχούς εξέλιξης και τον ιδιαίτερο ρόλο του "Μεσσία" σε αυτή.

Υπάρχει επίσης η άποψη, ότι το Κοράνιο αναγνωρίζει σε πολλά σημεία τον Χριστό ως Προφήτη σταλμένο από το θεό και ως "Λόγο" του Θεού, "με την μορφή του Αδάμ". Έτσι ο Χριστός είναι πιο ζωντανός στο Ισλάμ από ότι για ορισμένους χριστιανούς θεολόγους, οι οποίοι βλέπουν τον Χριστό μόνο ως κοινωνικό μεταρρυθμιστή! Μόνο η διδασκαλία της – από τους χριστιανούς της εποχής του Μωάμεθ με γήινο τρόπο αντιληπτής – θεϊκής ιδιότητας του Ιησού στο πλαίσιο της μεταγενέστερης διδασκαλίας της τριαδικής φύσης του Θεού δεν έγινε αποδεκτή στο Κοράνιο. Οι χριστιανοί που θα μπορούσαν να την εξηγήσουν αυθεντικά, με τρόπο που να γίνει κατανοητό σε ανθρώπους άλλης προέλευσης ήταν τότε πολύ σπάνιοι (βλ. ξεχωριστή σελίδα "Ο Ιησούς και το Ισλάμ").

Έτσι πρέπει κατ' αρχήν να διευκρινίσουμε, ότι αυτό το τμήμα του αινίγματος του Ιησού βασίζεται όχι σε υποθετικές θεωρίες, αλλά σε οραματικές, οριακές εμπειρίες, τις οποίες εύκολα αναγνωρίζουμε στον Jakob Boehme, ο οποίος διέθετε μια σπάνια ικανότητα, να εξηγεί τις εμπειρίες με κατανοητό τρόπο. Όλες οι εμπειρίες πνευματικού τύπου απαιτούν μια (αυτό-) κριτική επεξεργασία. Ωστόσο η εκτίμηση των αποτελεσμάτων τους, χωρίς την αναγνώριση ενός τέτοιου επιπέδου αντίληψης είναι μια παντελώς άσκοπη και άσχετη με το αντικείμενο μέθοδος

Στην γερμανική και αγγλική σελίδα θα βρείτε ένα απόσπασμα από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, αρχή του πρώτου κεφαλαίου

Ο διαλογισμός με βάση το Ευαγγέλιο περιγράφεται στην Εισαγωγή υπό τον τίτλο "Μεθοδολογικές παραπομπές". Αυτό το κείμενο χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα για να συντονιστούμε με τον Χριστό ως ευαίσθητοι δέκτες, και όχι με κάποιες δυνάμεις που μόνο επιφανειακά είναι χριστιανικές.

Επίσης, άνθρωποι με μία διακριτά μυστικιστική ή πνευματική αποστολή δεν μπορούν να κατανοηθούν πραγματικά, εάν εξετάζονται μόνο από ιστορικής-κριτικής άποψης βάσει της εξωτερικής κοινωνικοποίησής τους, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται η ανεξάρτητη εσωτερική, πνευματική εξέλιξή τους.

*) Η ιστορική ύπαρξη του Ιησού είναι σχετικά καλά τεκμηριωμένη. Ιστορικοί του 1ου αιώνα μ.Χ., όπως ο Ιώσηπος και ο Τάκιτος, επιβεβαιώνουν την πραγματική εμφάνισή του. Στα βιβλικά Ευαγγέλια αναφέρονται ο χρόνος και ο τόπος αρκετών συμβάντων. Έτσι κατονομάζονται π.χ. πολλοί άρχοντες και αξιωματούχοι (π.χ. Λκ. 3:1, 2, 23), βάσει των οποίων μπορεί να καθοριστεί το έτος στο οποίο ο Ιησούς άρχισε τη διδακτική δραστηριότητά Του. Τα ίδια πρόσωπα μπορούν να βρεθούν και στην ιστοριογραφία. Οι βιβλικές ιστορίες δεν έχουν επομένως το χαρακτήρα απλών μυθολογικών διηγήσεων. Τα «Απόκρυφα», δηλ. περαιτέρω χριστιανικά ευαγγέλια και άλλα κείμενα από τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού που δεν περιλαμβάνονται στη Βίβλο, δίνουν συχνά λιγότερη σημασία στην ακριβή αφήγηση των γεγονότων από ότι σε ορισμένες ερμηνείες μεμονωμένων συμβάντων από τους εκάστοτε συγγραφείς.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ: Η γέννηση

Σύμφωνα με την ακολουθία των Ευαγγελίων, ερχόμαστε τώρα σε πιο ανθρώπινα γεγονότα. Η γέννηση του Ιησού συνδέεται παραδοσιακά με τα Χριστούγεννα – αν και η σύνδεση αυτή δεν είναι πια παντού αναγνωρίσιμη – Λουκ. 1,2κ.ε., Ματθ. 1, 18 κ.ε. Οφείλουμε να αναρωτηθούμε, γιατί μπροστά στην κεντρική σημασία των "τριών ετών διδασκαλίας" του Ιησού, οι σύγχρονοι θεολόγοι προσπαθούν τόσο πολύ να αμφισβητήσουν την άμωμη σύλληψη του Ιησού. Ενώ ο ανεδαφικός πρώιμος γνωστικισμός θεωρούσε απαραίτητη την αντίληψη του Χριστού ως φαινομενικά μόνο ανθρώπινου, σε άλλα ρεύματα σκέψης επικρατεί η αντίληψη ότι ο Ιησούς όφειλε να περάσει από όλα τα στάδια της ζωής ενός ανθρώπου, για να δώσει το ιδανικό παράδειγμα. Θα επιθυμούσαμε ωστόσο περισσότερη ειλικρίνεια στην συζήτηση αυτή, αν πραγματικά το κίνητρό μας είναι η αναζήτηση της αλήθειας. Σε μια εποχή εμφάνισης νέων αντιλήψεων για την σεξουαλικότητα και την αγάπη, οι οποίες φιλτράρονται συχνά με ανατολίτικες πρακτικές και θυμίζουν ειδωλολατρικές ιεροτελεστίες, δεν μας ξενίζει η αποδοχή του αληθινού πυρήνα των πηγών. Οι Βουδιστές, οι οποίοι επίσης αποδέχονται τις μη φυσιολογικές περιστάσεις γέννησης του Βούδα, δεν θα δυσκολεύονταν καθόλου να κατανοήσουν την άμωμη σύλληψη του Ιησού, ούτε και την πνευματική έννοια της άμωμης σύλληψης, την οποία υποστηρίζει ο Steiner. Το Κοράνιο μιλά για τον Ιησού ως Απεσταλμένο του Θεού, τον οποίο ο Θεός «έπλασε σαν τον Αδάμ» στην Παναγία – όπως η Αγία Γραφή μιλά για έναν άγγελο ο οποίος προανήγγειλε την εκ παρθένου γέννηση του Ιησού.

Είναι σαφές εδώ ότι η φύση του Ιησού δεν ταιριάζει σε κανένα από τα διαδεδομένα σχήματα σκέψης. Ωστόσο θα ασχοληθούμε με τις επιμέρους ιδιότητές του στην εξέταση της μετέπειτα ζωής του. Θα εξετάσουμε επίσης την σημασία της δυνατότητας αναγέννησής μας μέσω του Χριστού.

Η ζωή και η δράση του Ιησού διαδραματίζονται από την αρχή στο πλαίσιο της παγκόσμιας ιστορίας. Αυτό φαίνεται ήδη από τη διατεταγμένη από τον Καίσαρα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας απογραφή του πληθυσμού, για την οποία οι γονείς του Ιησού ταξίδευσαν στην προφητικά σημαδιακή πόλη της Βηθλεέμ, όπου και γεννήθηκε ο Ιησούς, και έχει ληφθεί υπόψη από τη θεολογική βιβλιογραφία στη συζήτηση σχετικά με την παγκόσμια σημασία του Ιησού.

Στην γερμανική και αγγλική σελίδα υπάρχει ένα απόσπασμα από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη 3,5-8….: Η νέα Γέννηση.

Αυτό δεν είναι μυστικό. Είναι ένα από τα δυσνόητα σημεία της Βίβλου, με συγκεκριμένη και κεντρική σημασία για εκείνους, που είχαν την εμπειρία και την γνώση για να την κατανοήσουν. Ο Ιησούς δεν είπε κάτι, τη σημασία του οποίου να μην μπορούν εκ των προτέρων να φανταστούν ή να αξιοποιήσουν. Στην πορεία των κεφαλαίων του κυρίως κειμένου, π.χ. στην "Βάπτιση", στην "Σιωπή στην έρημο" και στην "Μεταμόρφωση" δίνουμε πολλά στοιχεία που εξηγούν την έννοια της "νέας γέννησης".

Αλλά και για εκείνους που αναζητούν την αλήθεια με λιγότερο άμεσο τρόπο, η γιορτή των Χριστουγέννων είχε μια ιδιαίτερη σημασία, ειδικά σε παλαιότερες εποχές. Η περίοδος της προετοιμασίας, δημιουργούσε για όλους την δυνατότητα μιας ευέλικτης εσωτερίκευσης της γέννησης του Χριστού, με παρόμοιο τρόπο που η νηστεία μας προετοιμάζει για το Πάσχα. Έτσι μπορούσε κανείς στη διάρκεια των χρόνων να αποκτήσει εμπειρίες, ακόμη και να κατανοήσει πλήρως, αυτό που στην σύγχρονη εποχή των περισπασμών μπορούμε να επιτύχουμε μόνο με εκτενή διαλογισμό και περιόδους προσευχών. Τα Χριστούγεννα είναι κατ' επέκταση μια γιορτή της αγάπης, της ενθύμησης ότι ο Χριστός ήταν το δώρο του θεού στην ανθρωπότητα. Ωστόσο αυτό δεν μεταβάλλει το βαθύτερο νόημα, καθώς όλα τα στάδια της ζωής του Ιησού είναι κατανοητά. Δείτε ακόμη το κεφάλαιο "Ο λόγος σαρξ εγένετο " του κυρίως κειμένου.

Οι ξαναγεννημένοι χριστιανοί με την έννοια των σημερινών ανεξάρτητων εκκλησιών κ.ά.
- προτρέπονται πάρα ταύτα να ενδυναμώνουν καθημερινά την πίστη τους, έτσι ώστε να γίνουν πιο ολοκληρωμένοι.
- Σε αυτούς απόκειται τώρα να πάρουν εκ νέου όλους τους τομείς της ζωής τους στα χέρια τους· οι περισσότεροι θα πρέπει να αλλάξουν πολλά.
- Όπως η Αποκάλυψη αναφέρει για μία ερχόμενη περίοδο «Ιδού καινά ποιώ πάντα» (Αποκ. κα΄ 5), έτσι σήμερα κιόλας θα πρέπει να σκεφτεί κανείς εκ νέου για τα πάντα…

Ερώτηση:
Μπορώ - εφόσον δεν είχα ήδη την εμπειρία - να επιθυμώ εσωτερική ανανέωση από το Θεό ως απαρχή των πάντων;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Υπάρχουν σημαντικά γεγονότα στα νεανικά χρόνια του Ιησού;

Και σε αυτή την περίοδο δίνεται σήμερα από ορισμένους σύγχρονους συγγραφείς υπερβολική σημασία. Η Βίβλος αναφέρει μόνο τον ύμνο του Σοφού Συμεών και τον θαυμασμό των δασκάλων για τον δωδεκαετή – Λουκ. 2,29-51. Το πιο αυθεντικό από τα Ευαγγέλια των "νεότερων χρόνων" που δεν περιλαμβάνεται στην Βίβλο, το λεγόμενο "Ευαγγέλιο του Ιακώβου", από το οποίο έχουν διασωθεί μόνο αποσπάσματα και μεταγενέστερες εκδόσεις, περιέχει παραστατικά στιγμιότυπα και συναντήσεις. Ωστόσο δεν βρίσκουμε εκεί στοιχεία που να τεκμηριώνουν την σύγχρονες απόψεις, ότι ο Χριστός μαθήτευσε πλάι στους Εσσαίους ή στα μέλη της κοινότητας του Qumran, σε αιγυπτιακούς ή ελληνικούς ναούς ή ακόμη και στην Ινδία. Δεν είναι λάθος να χρησιμοποιήσουμε την δημιουργική φαντασία μας βάσει κάποιων ενδείξεων, όσο αυτή δεν οδηγεί σε νέα βεβιασμένα δόγματα. Έτσι θα δημιουργούσαμε μια θολή εικόνα του Χριστού, ο οποίος είχε έρθει σε επαφή με όλα τις σημαίνουσες πνευματικές τάσεις της εποχής του, αναπτύσσοντας εκείνο το οποίο όφειλε να αναπτυχθεί από την ψυχή προς τα έξω, και το οποίο δεν ταυτίζεται απαραίτητα με τις απόψεις των άλλων, αυτό που έπρεπε πραγματικά να μάθει. Είναι μια θεμελιακή εμπειρία που μπορεί κανείς να κατανοήσει, και είναι γνωστή σε πολλούς από εμάς. Υπερβαίνει τις μονομερείς ψυχολογικές αντιλήψεις για την "διαμόρφωση του χαρακτήρα" και την συμπεριφορά. Για τα κατασταλαγμένα άτομα και τους πνευματικούς χριστιανούς αποτελεί μια τυπική εξέλιξη και διαφαίνεται από την πρώτη παιδική ηλικία. …

Ο R. Steiner παρουσιάζει στο λεγόμενο "Πέμπτο Ευαγγέλιο" μια σκηνή, όπου πριν την βάπτιση από τον Ιωάννη, ο Ιησούς κατανοεί , ότι στην νέα εποχή ο τρόπος δράσης των εσωτεριστικών ταγμάτων όπως ήταν οι Εσσαίοι, με την απομόνωση από το εξωτερικό περιβάλλον δεν μπορεί παρά να είναι αντιπαραγωγικός. Οι πληθώρα των κανόνων τους, με τους πάμπολλους κανόνες σωματικής, ηθικής και πνευματικής καθαριότητας, τους διατηρούσε μακριά από αρνητικές επιρροές, αλλά το περιβάλλον τους έπασχε έντονα από αυτό το γεγονός. Πάντως στην διάρκεια της ζωής του Ιησού βρίσκουμε την θεμελιώδη βιβλική αρχή "μέσα στον κόσμο, αλλά όχι εκ του κόσμου", και της συμμετοχής του κόσμου στην προσωπική ανάπτυξη. Εδώ ανήκει μεταξύ άλλων και το γεγονός ότι ο Ιησούς διδάσκει τους πάντες για τα πάντα, τα οποία παλαιότερα θα παρέμεναν κρυφά, χωρίς αυτό να έρχεται σε αντίθεση με το ότι ορισμένα τμήματα της διδασκαλίας αποκαλύπτονταν πρώτα στους καλύτερα προετοιμασμένους μαθητές.

Τα παραπάνω αποτελούν μια ιστορική τομή σε σύγκριση με τις παλαιότερες πνευματικές παραδόσεις και μυστήρια. Παραδόξως το ίδιο φαινόμενο συναντούμε και στις νέες κατευθύνσεις της βουδιστικής διδασκαλίας Mahayana, όπου έξαφνα αναδεικνύεται η αξία της κατανόηση για όλα τα πλάσματα. Ωστόσο, μόνο στην εποχή μας γίνεται προσιτή σε όλους η δυνατότητα πρόσβασης στα απώτατα πνευματικά βάθη. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έχει ακούσει κάτι σχετικό. Επειδή όμως τα βιβλία εσωτερισμού που γεμίζουν τα περίπτερα και τους πάγκους, είναι μάλλον αφελή, δεν μπορούμε παρά να παραδεχθούμε ότι αυτή η τάση δεν έχει εδραιωθεί πλήρως μέχρι σήμερα. Είναι φανερό ότι π.χ. η κρυψίνοια που χαρακτηρίζει την Βιβλιοθήκη του Βατικανού παραπέμπει σε "προχριστιανικές" εποχές.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Μια παρατήρηση για τη διαμάχη περί "δύο Χριστών- παιδιών"

Εδώ οφείλουμε να αναφέρουμε τον υπαινιγμό του Steiner, όσον αφορά τα αντικρουόμενα στοιχεία για την καταγωγή του Ιησού στον Ματθαίο και στον Λουκά, για τους "δύο Χριστούς- παιδιά". Επειδή δεν αμφισβητείται ότι η Θεϊκή φύση του Χριστού εξανθρωπίστηκε σε ένα μόνο σώμα, το κατόρθωμα του διανοουμένου αυτού να παρασύρει φιλοσόφους και θεολόγους σε μια διαμάχη για το "1ο ή το 2ο σημείο" μάλλον προκαλεί θυμηδία. Επρόκειτο για κάτι διαφορετικό, δηλαδή για το ερώτημα της παρακολούθησης του εξανθρωπισμού του Χριστού και του περιβάλλοντός του από δυνάμεις άλλων σοφών διαφόρων πολιτισμών: (…). Επειδή τα πνευματικά αντικείμενα έρευνας μπορούν να γίνουν πιο πολυεπίπεδα, από ότι μπορεί να κατανοήσει η γήινη αντίληψη, τα λεπτομερή στοιχεία που βρίσκουμε στην βιβλιογραφία δεν είναι πάντα ακριβέστερα από τέτοια γενικού χαρακτήρα ζητήματα.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Σχετικά με τη βάπτιση στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή

Στην αρχική της μορφή η βάπτιση δεν αποτελούσε συμβολική πράξη ή τελετή ένταξης σε κάποια θρησκευτική κοινότητα. Η βύθιση στο νερό που γινόταν από τους έμπειρους, όπως εδώ από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή οδηγούσε σχεδόν στον πνιγμό, ήταν λοιπόν μια πραγματική, ακραία εμπειρία. Έμοιαζε με τις αρχαίες τελετουργίες μύησης, ή αλλιώς τις δοκιμασίες μύησης, με τη διαφορά ότι εδώ το σωματικό συμβάν δεν αποτελεί αυτοσκοπό ή μέθοδο υπέρβασης του φόβου του θανάτου, παρά επιβεβαίωση της "υποταγής", της "μεταστροφής" προς το θέλημα του Θεού-Δημιουργού, του οποίου η "Ουράνια βασιλεία" πλησιάζει, - Ματθ. 3, Ιωάν. 1.

Όταν ο Ιησούς ζητά να βαπτιστεί, ο Ιωάννης νιώθει ότι δεν είναι σε θέση να τον βοηθήσει. Συναινεί, ωστόσο δεν μπορεί να ελέγξει τα τεκταινόμενα, παρά παρακολουθεί μαζί με τους υπόλοιπους την μεγάλη μεταλλαγή που συμβαίνει στον Ιησού, χωρίς να την προκαλεί ο ίδιος. Αυτός που κατάφερε να προβλέψει μια ανώτερη μορφή βάπτισης μέσα από την φωτιά του πνεύματος, μέσω κάποιου, ο οποίος θα ερχόταν μετά από εκείνον, βλέπει τώρα το "Πνεύμα του Θεού" να καταλαμβάνει τον Ιησού. Οι χριστιανοί εσωτεριστές θεωρούν αυτή τη στιγμή ως την "πραγματική γέννηση του Χριστού μέσα στον Ιησού", χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι ο Ιησούς και ο Χριστός ως οντότητες ήταν έως τότε ανεξάρτητες μεταξύ τους.

Γενικά η βάπτιση θεωρείται, ιδιαίτερα η "πνευματική βάπτιση"- όρος με διαφορετικό κατά περίπτωση περιεχόμενο- σαν "αναγέννηση" του ανθρώπου- Ιωάν. 3. Η τόσο συνήθης στην χριστιανική σκέψη έννοια της "αναγέννησης" αποφεύγεται εδώ εξαιτίας της σύγχυσης της με την "μετενσάρκωση", αν και το ζήτημα της μετενσάρκωσης εμφανίζεται στην Βίβλο – π.χ. Ματθ. 11,14.

Αντί να προσπαθήσουμε να δώσουμε μια απάντηση στις θεολογικές διαμάχες σχετικά με το χαρακτήρα της βάπτισης, μπορούμε να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας, στην πρακτική σημασία της "αναγέννησης" για τον άνθρωπο. Μπορεί να εξετάσει, να νιώσει και να φωτίσει όλη την ζωή του από τα βαθύτερα επίπεδα της ύπαρξής του. Από μια ύπαρξη που είναι στραμμένη προς το θεό. Ο θεός μπορεί να "πάρει μορφή" μέσα στον άνθρωπο, και ο άνθρωπος να γίνει ουσιαστικά "εικόνα του θεού". Ή, όπως το διατυπώνουν οι πνευματικοί χριστιανοί, ο "σπόρος του Χριστού" να ζωντανέψει στην καρδιά του ανθρώπου και να μεγαλώσει εκεί. Εκείνος που διαλογίζεται το βιώνει με την μορφή ενός παιδιού που ωριμάζει, ή ενός παιδιού που έχει την εικόνα της μητέρας στην ψυχή του. Αντίθετα με τις άμορφες, εσωτερικές εικόνες τύπου εξάσκησης, έχουμε εδώ μια συνεχή ανάπτυξη, που αντανακλά την εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου και δεν μπορεί να διακοπεί αυθαίρετα. Αυτό το εσωτερικό παιδί μπορεί να "ενηλικιωθεί" και να είναι πάντα παρόν στην συνείδηση.

Ορισμένοι άνθρωποι με μεγάλη φαντασία μπορούν να εξωτερικεύσουν αυτό το φαινόμενο μέσω των συναισθημάτων ή των γνωστικών εμπειριών, ή απλά με τις μεταβολές στην ζωή τους. Αριστουργήματα όπως η Παναγία της Καπέλα Σιξτίνα δημιουργήθηκαν πιθανότατα ως οραματικές συλλήψεις, και μπορούν να μας βοηθήσουν να βρούμε τον δρόμο για την εσωτερική πραγματικότητα. (...)

(...) Βλ. επίσης τις απόψεις περί διαλογισμού του Ευαγγελίου του Ιωάννη σύμφωνα με τις "Μεθοδολογικές παραπομπές" στην Εισαγωγή.

Εδώ διαφαίνεται ένα ακόμη χαρακτηριστικό του δρόμου του Χριστού: Η ανάπτυξη και τα μέτρα της εισάγονται στον καθένα κι αυτός μπορεί να εξωτερικεύσει τα πάντα σε αλληλεπίδραση με την ίδια την ζωή, χωρίς την μεσολάβηση ενός θρησκευτικού θεσμού. Αυτό δεν αποκλείει την αδελφική αλληλοσυμπαράσταση. Ο δρόμος οδηγεί στην μίμηση του Χριστού.

Κατά συνέπεια η εσωτερίκευση της εμπειρίας δεν αντικαθιστά την προσευχή προς τον "εξωτερικό" Θεό. "Μείνατε εν εμοί κι εγώ εν υμίν"2 - Ιωάν.15.

Η συνέχιση της πρακτικής των βαπτίσεων μετά την έναρξη της διδασκαλίας του Ιησού, ή μετά την "έλευση του Αγίου Πνεύματος" δεν ήταν πια απαραίτητη. Ακόμη και στην περίπτωση του Ιησού δεν αποτέλεσε παρά την εξωτερίκευση μιας ήδη ολοκληρωμένης εσωτερικά φάσης ωρίμανσης. Εάν το κίνημα των Βαπτιστών διακήρυττε "μετανοήστε και βαπτισθείτε", οι μαθητές του Χριστού μετά την ενοποίησή τους με αυτό το κίνημα δίδασκαν το "πιστέψτε", δηλαδή ανοίξτε την καρδιά σας στην δύναμη της πίστης "και βαπτισθείτε". Ήταν μια παραχώρηση στους οπαδούς του Βαπτιστή.

Ξεκίνησαν λοιπόν θετικά. Και οι δύο πλευρές βάπτιζαν ενήλικες, οι οποίοι μπορούσαν να αποφασίζουν συνειδητά, γεγονός που δεν αποκλείει την πιθανότητα κάποιου είδους ευλογίας για τα νεογέννητα, κάτι σαν "εκ γενετής δικαίωμα", ήδη πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Οφείλουμε ωστόσο να διακρίνουμε αυτή την ευλογία από την πραγματική βάπτιση και από το ζήτημα της ένταξης σε κάποια εκκλησία, προκειμένου να αποφύγουμε τυχόν αντιπαραθέσεις.

Εξαιτίας της ερμηνείας του Μεσσία ως γήινου Βασιλιά, η οποία κυριαρχούσε παντού και πάντα στο Ισραήλ, η βάπτιση γινόταν κατανοητή και ως είσοδος στο βασίλειο του Θεού. Ήταν άσκοπο να εξηγήσει κανείς στους ανθρώπους ότι δεν επρόκειτο για κάποιο κρατικό μόρφωμα, ή εκκλησιαστική οργάνωση, παρά για μια κοινότητα εκείνων που θεωρούσαν τον Θεό πατέρα τους και την ψυχή τους νεογέννητο τέκνο αυτού του πατρός. Η πεποίθησή τους αυτή, καθώς και η αδελφική στάση των "τέκνων" μεταξύ τους, με τον Χριστό σαν τον μεγαλύτερο αδελφό αποτέλεσαν τον πυρήνα της διδασκαλίας που προοριζόταν για την κατανόηση των ανθρώπων. Ήδη στο Ισραήλ υπήρχε πλάι σε παλιές, αποκρυφιστικές αντιλήψεις για το Θεό, η αντίληψη του Θεού Πατέρα του καθενός. Θεωρούνταν όμως ως πατέρας του Αβραάμ και, μέσω αυτού, του λαού των απογόνων του. Λίγοι άνθρωποι είχαν την εμπειρία του Θεού ως άμεσου πατέρα του ανθρώπου, μια ιδέα που εισήγαγε ο Χριστός. Του ανθρώπου που οδηγημένος από τον Θεό στο δρόμο της ζωής, γνωρίζει και μπορεί ανά πάσα στιγμή να αναζητήσει την κοινωνία με το Θεό. Του ανθρώπου, που μπορεί μέσα από αυτή την σύνδεση με το Θεό να διαισθανθεί την αιωνιότητα της δικής του φύσης. Αυτό εδραιώνεται στην διάρκεια της πορείας του Χριστού. Αυτό το σημείο διευκρινίζεται στη συνέχεια της πορείας του Ιησού, αλλά αναφέρεται ήδη εδώ.

(...)

Φιλελεύθεροι θεολόγοι ερμήνευσαν τη Βάπτιση του Ιησού ως βίωμα θεϊκής πρόσκλησης. Η παραδοσιακή θεολογία έθιξε ωστόσο επίσης την ημερολογιακή και προφητική θέση της στην παγκόσμια ιστορία (π.χ. Λκ. 3:1-4 με αναφορά στον Ησαΐα 40:3-5): Η προφητεία αφορά τη σωτήρια επίδραση του Θεού.

Ακολουθεί στη γερμανική και αγγλική γλώσσα ένα απόσπασμα από τον Ματθ. 28,018-20. Με παρατηρήσεις για την βάπτιση σήμερα.

Σήμερα η βάπτιση γίνεται μέσω ραντίσματος με νερό ή βύθισης στο νερό και οι εκκλησίες αναγνωρίζουν αμοιβαία την βάπτιση, και κατά συνέπεια την ιδιότητα του χριστιανού στα μέλη τους. Οι ελεύθερες εκκλησίες αποδίδουν μεγάλη σημασία στην βάπτιση ενηλίκων ή τουλάχιστον την ανανέωση της βάπτισης μετά την ενηλικίωση, όπως και στην πνευματική εμπειρία της βάπτισης μέσω του Αγίου Πνεύματος. (Πράγματι, αρχικά η βάπτιση γινόταν σε ενήλικες. Ωστόσο η ευλογία των παιδιών ήταν σύνηθες φαινόμενο, αν και ο χαρακτήρας της ήταν διαφορετικός). Η βάπτιση αρχικά δεν συνεπαγόταν την ένταξη σε μια συγκεκριμένη θρησκευτική κοινότητα, όπως γίνεται σήμερα στα μεγάλα θρησκευτικά δόγματα.

Οι εκκλησίες αναγνωρίζουν κατά κανόνα ότι σε περιπτώσεις ανάγκης, εκεί όπου δεν υπάρχει ιερέας, η βάπτιση μπορεί να τελεστεί από οποιονδήποτε πιστό: "Σε βαπτίζω στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν".

Ερώτηση:
Μπορώ – εάν δεν το βιώνω ήδη – να εναποθέσω τη ζωή μου στα χέρια του Θεού;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Η σιωπή στην έρημο

Στην αρχή της δράσης του ως Χριστού* και Μεσσία στα ελληνικά, – "χρισμένος" στα εβραϊκά, τον βρίσκουμε μόνο. Στην περίοδο αυτή ανήκει η βάπτιση καθώς και οι 40 ημέρες της ερήμου, βλ. Μάρκος 1,12-13 και του πειρασμού. Στην συνέχεια έχουμε το κάλεσμα των μαθητών.

Η έρημος έχει την έννοια της εξωτερικής και εσωτερικής απομόνωσης, η οποία ενδυναμώνει την συνείδηση και την σύνδεση με τον παντοδύναμο Θεό. Αυτή η περίοδος προετοιμασίας για το μέλλον, η ανανέωση της σύνδεσης με το Θεό, είναι απαραίτητη για κάθε σοβαρή θρησκευτική πορεία, ακόμη κι αν δεν φθάνουμε στο τέλος του δρόμου. Ακόμη και ο Ιησούς βιώνει στο δικό του επίπεδο εμπειριών μια τέτοια φάση, η οποία υπερβαίνει τις επίσης πιθανές περιόδους καθημερινής περίσκεψης.

Οι εκκλησίες, ακόμη κι εκείνες που αναφέρονται συχνά στην "πνευματικότητα" και την αντιπαραθέτουν στην εξωτερική εικόνα ηρεμίας, δεν προσπαθούν να δώσουν στους ανθρώπους έναν πρακτικό τρόπο επίτευξης αυτής της "εσωτερικής γαλήνης". Πουθενά στις λειτουργίες των 30 τουλάχιστον διαφορετικών εκκλησιών δεν βρίσκουμε σε ικανοποιητικό βαθμό το στοιχείο της σιωπής, της εσωτερικής σιωπής και ενδοσκόπησης, της σιωπηρής αναμονής της προσευχής. Ύμνοι, κηρύγματα, προσευχές, μελωδίες, συνήθως με ταυτόχρονη συλλογή χρημάτων χωρίς διακοπή, μια εικόνα του πυρετού της σύγχρονης κοινωνίας, ο οποίος απομακρύνει συνειδητά ή ασυνείδητα τον άνθρωπο από το ανεξερεύνητο πνεύμα του. Μόνο τελευταία, χάρη στην αναζήτηση νέων εμπειριών από πολλούς ανθρώπους, ανεξάρτητα από το είδος, έχουν γίνει κάποια μικρά βήματα, π.χ. διήμερα σεμινάρια περισυλλογής για όσους ενδιαφέρονται, ή παραπομπές μετά από σχετικές ερωτήσεις σε θρησκευτικές ομάδες ή στο σπίτι. Κι εδώ όμως λείπει η άμεση καθοδήγηση. Ωστόσο κάποιοι θα είχαν έτσι την δυνατότητα να κατανοήσουν ότι η εγγύτητα στον Θεό απαιτεί μεταξύ άλλων και σιωπή, ενώ άλλοι ότι κοινωνικές αξίες όπως η αυτοκριτική, η ανεκτικότητα και η ψυχική ηρεμία προϋποθέτουν την περιστασιακή απομόνωση από τις εξωτερικές δραστηριότητες. Φυσικά, η περισυλλογή στην διάρκεια της θείας Λειτουργίας δεν επαρκεί, αποτελεί όμως μια αφορμή να ανακαλύψουμε αυτή την συχνή, απωθημένη ανάγκη.

Ο μυστικιστής Γιάκομπ Λόρμπερ (Jakob Lorber) έγραψε για την συμβουλή του Χριστού περί "του σύντομου δρόμου προς την αναγέννηση", η οποία μπορεί να ονομάζεται νέα γέννηση προς αποφυγή παρεξηγήσεων, όπως είπαμε παραπάνω. Βλ. επίσης "Vom inneren Wort, Stimme der Stille" (γερμανικά) από τον εκδ. οίκο Lorber:
"Η πρακτική έχει ως εξής: όταν κάποιος επιθυμεί να αναγεννηθεί από τον Χριστό, οφείλει να αναγνωρίσει τις αμαρτίες του, δηλαδή ό,τι τον χωρίζει από το Θεό. Πρόκειται για κάτι διαφορετικό από αυτό που μας υποβάλουν. Οφείλει εσωτερικά και εξωτερικά να νιώσει βαθιά μεταμέλεια και να μεταβάλλει ριζικά την συμπεριφορά του. Οφείλει επίσης να "σπάσει" τους δεσμούς του με τη ζωή - (εγωιστική) με την έννοια των περισπασμών και όχι της ενεργούς ζωής- και να "αφιερωθεί σε Εμένα και να αναζητά Εμένα στην αγάπη του, και να αποσύρεται καθημερινά στην αναζήτηση του αυτή από τον κόσμο και τις δραστηριότητες και τουλάχιστον επτά τέταρτα την ημέρα, με κλειστές πόρτες και παράθυρα, χωρίς να διαβάζει ή να προσεύχεται, να αφιερώνεται σε Εμένα, στρεφόμενος σε πλήρη ηρεμία προς το εσωτερικό της ψυχής του". Σύμφωνα με τη σχετική προτροπή: "αφεθείτε στην ηρεμία και αναπτυχθείτε στην αναζήτηση και την αγάπη για Εμένα! Έτσι αν ασκηθείτε για λίγο καιρό, λέω, πως θα δείτε σύντομα κεραυνούς και θα ακούσετε βροντές, χωρίς να τρομάζετε και να φοβάστε! Γιατί Εγώ φθάνω σαν δικαστής μέσα στην καταιγίδα, στους κεραυνούς και στις βροντές, και έπειτα ως πατέρας στον απαλό, θείο άνεμο!…Βλέπετε, αυτός είναι ο πιο σύντομος και αποτελεσματικός δρόμος προς την αναγέννηση, όπου μόνοι μπορείτε να κερδίσετε την αιώνια ζωή. Κάθε άλλος δρόμος είναι μακρύς και επισφαλής, καθώς καραδοκούν κλέφτες… όποιος δεν είναι αρματωμένος και οπλισμένος μέχρι τα δόντια δεν θα μπορέσει να φθάσει στο στόχο."
Μπορούμε να ζητήσουμε λύτρωση και φωτισμό διαμέσου του Πνεύματος.

Οι γιόγκι για παράδειγμα, γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι "δεν έχουν χρόνο", προσπαθούν να συμπτύξουν τη διδασκαλία τους από μερικές ώρες σε 30 ή ακόμα σε 11 λεπτά, δηλαδή ώσπου να μην μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν έχει χρόνο. Ακόμη και μια ελάχιστη περίοδος σιωπής, όπου άλλες σκέψεις, συναισθήματα ή αισθήσεις δεν απωθούνται παρά γίνονται αντικείμενα παρατήρησης χωρίς συμμετοχή, έχει αποτέλεσμα, ιδιαίτερα όταν συνδέεται με κάποιου είδους συντονισμό με το Θείο. Ωστόσο δεν αντικαθιστά την πλήρη σιωπή. Στην Ανατολική Εκκλησία, για παράδειγμα στο Όρος Άθως, χρησιμοποιείται ως βοήθημα το "Κύριε (εισπνοή) ελέησον (εκπνοή)". Πρβλ. Kreichauf: Als Pilger auf dem Berg Athos (γερμανικά).

Ισχυρή πρόκληση αποτελεί και ένα είδος εξαήμερου καθιστικού διαλογισμού Ζεν, ο οποίος είναι αρκετά διαδεδομένος στα χριστιανικά μοναστήρια, και απαιτεί πλήρη σιωπή, ακόμη και κατά το διαλογισμό ή στο κοινό γεύμα. Πολλοί άπειροι αναγκάζονται να διακόψουν μετά από τρεις μέρες, για να πάρουν μια ανάσα και να κατανοήσουν την τέταρτη, όπως και στην νηστεία, το όφελος που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.

Η σιωπή δημιουργεί ειλικρίνεια. Η σύνδεση με το Θεό προστατεύει αυτή την ειλικρίνεια. Μετά τον διαλογισμό είναι απαραίτητη η αυτό-προσαρμογή μας σε διαφορετικές συνθήκες, όπου είναι προτιμότερο να μην είμαστε τόσο ειλικρινείς.

Ωστόσο είναι σημαντικό να μεταφέρουμε στον κόσμο μας λίγη από την σιωπή, προκειμένου να μάθουμε να διατηρούμε κάποιο βαθμό καθαρότητας της συνείδησης. Αυτό θα σήμαινε για τον καθένα από εμάς να επιστρέφουμε για ένα λεπτό στην συγκροτημένη, συγκεντρωμένη εσωτερική ηρεμία μας όταν το θεωρούμε χρήσιμο ή μετά από πολύπλοκες εμπειρίες ή απλά όταν αυτό είναι δυνατό. Με άλλα λόγια να εσωτερικεύουμε σκέψεις χωρίς να τις εξετάζουμε περισσότερο. Να κατευνάζουμε τα συναισθήματά μας (και να τα σημειώνουμε για να τα επεξεργαστούμε αργότερα) και να χαλαρώνουμε τα μέλη μας το ένα μετά το άλλο, διατηρώντας ωστόσο την συνείδησή της ολότητάς μας ως ανθρώπων, και όχι περνώντας σε μεμονωμένα συναισθήματα ευεξίας.

Στις συναντήσεις, στην εργασία, σε συσκέψεις κλπ, αυτό συνεπάγεται να μην περνούμε από το ένα κουραστικό θέμα στο άλλο, αλλά να κάνουμε ενδιάμεσα ένα μικρό διάλειμμα, το οποίο δεν θα δαπανήσουμε σε συνομιλίες, αλλά στην εξέταση και όσο αυτό είναι δυνατό και σκόπιμο στην επεξεργασία των πεπραγμένων, έτσι ώστε συνειδητά να μπορέσουμε να περάσουμε σε ένα νέο θέμα. Το ίδιο σκόπιμο είναι στην περίπτωση του φαγητού, να καταναλώνουμε συνειδητά κάθε πιάτο. Μεταξύ των απόψεων περί διατροφής και της ψυχικής, πνευματικής "τροφής" υπάρχουν πολλοί παραλληλισμοί.

Η διαδικασία της χαλάρωσης από τα τεκταινόμενα, η οποία μας δίνει νέες δυνάμεις για το παρόν και το μέλλον, δεν συνεπάγεται την απομάκρυνσή μας από τα προβλήματα και το περιεχόμενό τους. Απλά δημιουργεί μια βάση αξιοποίησης του στοχασμού για τα πάντα. Ακόμη και σε εξωτερικά ερεθίσματα δεν χάνουμε, αλλά κερδίζουμε χρόνο, καθώς όλα γίνονται ευκολότερα και καλύτερα. Πολλοί πνευματικά σκεπτόμενοι άνθρωποι δεν έχουν παρατηρήσει τι χάνουν χωρίς αυτή την εσωτερική ηρεμία.

Αυτή και μόνη η απλή πνευματική εμπειρία, η σιωπή, κρύβει μέσα της ασύγκριτης πνευματικής σημασίας μυστικά. Ωστόσο αυτά προϋποθέτουν την ύπαρξη ενός δρόμου που να οδηγεί εκεί. Ο ίδιος ο Χριστός τονίζει την απλότητα της αρχικής απελευθέρωσης του ανθρώπου, ο δρόμος του οδηγεί έπειτα σε μεγαλύτερους και πιο σύνθετους ορίζοντες, και σε αυτή την πολυπλοκότητα αναδύεται εκ νέου η θεμελιώδης απλότητα.

Για παράδειγμα, στην συμπυκνωμένη σιωπή μπορεί να εδραιωθεί βαθύτερα η επεξεργασμένη ή χαρισμένη εσωτερική πρόοδος, με την έννοια μιας ικανότητας, η οποία δεν "φθείρεται από το σκόρο", π.χ. Ματθ. 4. Προστίθεται στο μωσαϊκό άλλων προόδων της ύπαρξης. Η σιωπή μπορεί να φθάσει να μας αποκαλύψει την ζωή του Όλου, που έχει αναπτυχθεί μέσα μας προς το αρχέτυπο του Θεού. Μια ένδειξη αυτής της δυνατότητας μας δίνεται κατά την συνειδητή σιωπή, όταν το μυαλό μας ελευθερώνεται- ίσως σε συνδυασμό με μια συνειδητοποίηση- οι δυνάμεις της καρδιάς είναι πιο αισθητές και τα πόδια μας πιο χαλαρά. Τότε όλα είναι ασήμαντα, ανεξάρτητα από την μικρή πλευρά της ζωής που μας απασχολεί. Αντίθετα, χωρίς αυτό τίποτα δεν είναι ασήμαντο, τα σημαντικά παραμένουν σε αναμονή και χωρίς επεξεργασία. Έτσι δημιουργούν προβλήματα στα όνειρά μας, όπου γίνεται μια μερική επεξεργασία, αλλά και προβλήματα υγείας ή άλλου είδους.

* Η λέξη Christus είναι ουσιαστικά ένας τίτλος. Κατά την πρώϊμη Χριστιανική περίοδο ο όρος «Christus» είχε πολλά διαφορετικά είδη γραφής και αντίστοιχα διάφορες σημασίες. Η πιο γνωστή είναι η ελληνική λέξη «Χριστός» που στα εβραϊκά αντιστοιχεί στην ίδια έννοια «Μεσσίας» = «ο Κεχρισμένος». Ωστόσο στα ελληνικά υπάρχει και η λέξη «Χρηστός» = ο καλός, ο άγιος και σπανιότερα η λέξη: «Χρυστός» από την ελληνική λέξη «χρυσός» = χρυσαφένιος (λαμπερός).

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Οι πειρασμοι και το κάλεσμα των μαθητών

Και ο Ιησούς χρειάστηκε να εξοικειωθεί με την ανθρώπινη φύση του, ώστε να την αφιερώσει με ολοένα αυξανόμενο ζήλο στο Θεό. Μετά από νηστεία 40 ημερών στην έρημο, εμφανίστηκε ο "Πειρασμός"*, βλ. Ματθ. 4,1,11

Ακόμη και σε μικρή κλίμακα εμφανίζονται αρνητικές δυνάμεις, οι οποίες, όπως όλες οι δυνάμεις, μπορούν να γίνουν αντιληπτές ως πραγματικές τόσο στην εσωτερική πορεία όσο και στην ζωή μας. Κατ' αρχήν υπάρχουν τα υπολείμματα ανεξαρτητοποιημένων τάσεων μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, χωρίς την ενοποιητική δύναμη της καρδιάς και κατά συνέπεια χωρίς το θεό. Σε αυτή την ανεξαρτητοποίηση πρώτα της σκέψης και έπειτα της θέλησης αναφέρεται "ο καρπός από το δέντρο της γνώσης".

Από μια πλευρά υπάρχουν επίμονα, συνδεόμενα με υλικές ανάγκες χαρακτηριστικά. Καθώς είναι εδραιωμένα στα βάθη του υποσυνείδητου, μπορούμε μεν να τα πολεμήσουμε, ακόμη και να τα αναγνωρίσουμε στην φύση μας, αλλά είναι τα τελευταία που υπερβαίνονται σε βάθος. Η συνειδητή ικανότητα να "μπορούμε να απέχουμε" ή "να μπορούμε να έχουμε", αντί για εκείνη του "πρέπει να έχουμε", και οι δημιουργικές, ηθικές συναναστροφές αποτελούν μια άσκηση για την υπέρβαση αυτών των δυνάμεων.

Από την άλλη, οι αντίθετες επιθυμίες οδηγούν στην φυγή και στην αδιάφορη αντιμετώπιση των υλικών προβλημάτων με καταφύγιο τον πνευματικό χώρο. Μερικές φορές αγνοούμε ότι αυτό δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου αρνητικού νομίσματος, η άλλη άκρη της ταλάντωσης του εκκρεμούς. Αυτή η δεύτερη κατηγορία είναι πιο ανοιχτή σήμερα, και άρα πιο εύκολα αντιμετωπίσιμη. Ένα μέσο αντιμετώπισης είναι η συμπόνια, η ελεύθερη προσφορά της αγάπης.

Μία ακόμη ιδιότητα που συνδέεται με τα δύο παραπάνω είναι το πάθος για εξουσία. Η αντιμετώπιση αυτής της ψευδαίσθησης απαιτεί θάρρος για να επιτύχουμε απόλυτη ειλικρίνεια, ανοχή και αλληλεγγύη προς τους άλλους.

Γενικά λείπει σε αυτούς τους τομείς η έντονη και ταυτόχρονα αλτρουιστική ατομικότητα των εμπλεκομένων, η οποία θα μπορούσε να αντικαταστήσει τις αρνητικές τάσεις.

Στον Ματθαίο 4, ο Ιησούς εκτίθεται σε αυτά τα παραπλανητικά κίνητρα, που εδώ ονομάζονται "Σατανάς" ή "Διάβολος". Δεν μας δείχνει απλά το εκάστοτε αντίθετο, αλλά απευθύνεται σε κάτι υψηλότερο, που βρίσκεται πέρα από τις αρνητικές δυνάμεις: στο "λόγο του Θεού", στον "Κύριο τον Θεό", λέγοντας "Κύριο τον Θεό σου να προσκυνήσεις κι αυτόν μόνο να λατρέψεις". Ο Χριστός βρίσκεται πέρα από την πραγματικότητα του (φαινομενικού) φωτός και του σκότους, και τα υπερβαίνει μέσω του τρίτου, ανώτερου δρόμου του, όπως βλέπουμε σε πολλά άλλα περιστατικά.

(...) Βλ. και στο 4ο μέρος του Κεφαλαίου "Ζαρατούστρα", και π.χ. στο 2ο μέρος, πίνακας "μια χριστιανική στάση"…

Ο R. Steiner περιέγραψε τις δύο κύριες αρνητικές δυνάμεις ως διακριτές οντότητες, και το πώς μπορούν να γίνουν αντιληπτές στον πνευματικό κόσμο. Όπως αναφέραμε, είναι μεν σκόπιμο, να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας προς αυτούς τους δύο τρόπους δράσης, ωστόσο εκτός του πνευματικού κόσμου δεν δικαιολογείται η άποψη των φιλοσόφων ότι αυτές οι χριστιανικές ιδέες για την μοναδική φύση του κακού δεν περιέχουν και τις δύο αυτές πλευρές. Οι τάσεις εμφανίζονται άλλωστε τόσο στενά δεμένες μεταξύ τους, που σε τελική ανάλυση, οι εχθρικές προς το θεό τάσεις μπορούν να αντιμετωπιστούν σαν Όλον, στο οποίο δεν αντιπαρατίθενται πολλοί Θεοί, αλλά ο ένας Θεός –Χριστός, με όλες τις ενέργειες της θέλησής του.

Υπάρχουν ωστόσο άλλες πνευματικές κατευθύνσεις, που κλείνουν το ένα μάτι και θεωρούν θεϊκή οποιαδήποτε πνευματική τάση.

Οι σύγχρονοι ευαγγελιστές θεολόγοι μάλιστα, κλείνουν και τα δύο μάτια, όμοια σχεδόν με κάποιες άλλες πνευματικές τάσεις, και ξορκίζουν τις αντιλήψεις περί αρνητικών υπάρξεων με την αιτιολογία ότι εμφανίζονται σε λίγα μόνο σημεία της Βίβλου. Έτσι αγνοούν το γεγονός ότι δεν πρόκειται για φαντασίες, αλλά για πραγματικές εμπειρίες, που δεν εμφανίζονταν μόνο στην αρχαιότητα.
Μερικές σχετικά μικρές χριστιανικές ομάδες υπέθεσαν λόγω του όρου «του κόσμου άρχων» – π.χ. Ιωάν. ιδ΄ 30 – πως αυτός ο κόσμος Τού ανήκει και πως ο άνθρωπος μπορεί μόνο να διαφύγει από αυτόν, αν και στην πραγματικότητα η Καινή Διαθήκη δεν αναφέρει παρά τον παραπλανητικό και κτητικό του ρόλο. Κατά Ιωάννην ιβ΄ 31: «νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου, νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω.»

Χωρίς το φόβο και άλλα αρνητικά συναισθήματα, οι αρνητικές δυνάμεις χάνουν την δύναμή τους. Το να μην "ζωγραφίζουμε τον Διάβολο" αποτελεί ίσως έναν μηχανισμό προστασίας, μεταξύ άλλων απέναντι στον εκφοβισμό της εκκλησίας. Σήμερα μπορούν να εμφανιστούν πνευματικές αισθήσεις, που αντιπροσωπεύουν μια υποτιθέμενη αύξηση αρνητικών κυκλωμάτων, τα οποία αντιπροσωπεύουν ένα κρυμμένο για πολύ καιρό δυναμικό. Αντίθετα, οι πραγματικά θετικές ικανότητες μπορούν να αυξηθούν, εφόσον αναπτύσσονται προς κάποιο ήδη υπαρκτό αρχέτυπο.

Ωστόσο, αυτά τα προσωπικά "αδύνατα σημεία" αποτελούν ταυτόχρονα μια επιφάνεια αντήχησης για συγγενικές εξωτερικές δυνάμεις. Ίχνη τους μπορούμε να βρούμε σε όλες τις κοινωνίες: στην Δύση σε περιπτώσεις όπου τα χρήματα και ο εγωισμός αποτελούν την ύψιστη αξία, ιδιαίτερα στις παλαιότερες μορφές τους όπου δεν υπήρχαν κοινωνικές εγγυήσεις: στην μονομέρεια του Εθνικισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού- ειδικά στην υπεροψία και αδιαφορία απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο, και σε καταστροφικές θρησκευτικές δραστηριότητες. Καθώς και στις ακρότητες του Σταλινισμού, και στην βίαιη καταστολή της ιδιαιτερότητας του ατόμου. Ωστόσο αυτό δεν δικαιολογεί την εφ άπαξ καταδίκη των πάντων σε αυτές τις κοινωνίες.

Ο Ιησούς δεν μας διδάσκει τόσο την άμεση πάλη κατά του "κακού", ενώ δεν θεωρεί απαραίτητη την παρουσία του κακού στο όνομα της "ισορροπίας" (όπως διδάσκουν κάποιες ανατολικές θρησκείες), ούτε προκειμένου να αναγνωρίσουμε σε αντίθεση με αυτό την Αγαθότητα του Θείου. Ούτε καν η, συχνά απαραίτητη, άμεση ενασχόληση με το "αρνητικό" δεν είναι αναγκαία για όλους. Τουλάχιστον για ορισμένους μπορεί να λειτουργήσει ο δρόμος που συνιστά η Μary Baker-Eddy ως "Χριστιανική επιστήμη". Ωστόσο αυτό δεν αποδεικνύει την ανυπαρξία αντίθετων δυνάμεων, αλλά μάλλον την δυνατότητα έμμεσης μεταστροφής τους. Στον Χριστό δεν υπάρχει αιώνια καταδίκη , όλες οι καταστροφικές δυνάμεις μπορούν να μεταστραφούν, έως την στιγμή που στο τελευταίο κεφάλαιο της Αποκάλυψης του Ιωάννη αναγγέλλεται ότι το σκότος έχει οριστικά νικηθεί (βλ. αντίστοιχο κεφάλαιο).

Την σιωπή στην έρημο ακολούθησε το κάλεσμα των μαθητών, Ιωάν. 1, Ματθ. 4,18-22, Ματθ. 10.

* Η θεολογία λαμβάνει παραδοσιακά υπόψη την πλούσια σε συμβολισμούς σχέση με την ιστορία της ανθρωπότητας, η οποία υπάρχει επίσης στην ιστορία των πειρασμών: η έρημος με τα επικίνδυνα ζώα ως εικόνα αντίθετη προς τον παλαιό κόσμο του Παραδείσου του Αδάμ και συνεπώς επίσης ως κατάσταση, η υπέρβαση της οποίας θα επέλθει με τον Ιησού ως «νέο Αδάμ». Ο πρώτος πειρασμός, του να μετατρέψει πέτρες σε ψωμί, αφορά το αν θα καθοδηγεί η ύλη ή ο Θεός. (Όταν αργότερα έχουμε να κάνουμε με το χορτασμό και την αφύπνιση πολλών ανθρώπων, δεν διακρίνουμε σε αυτό κάποιον πειρασμό.) Ο δεύτερος πειρασμός, του να πηδήξει από τη στέγη του Ναού, αφορά την υπέρβαση της υπεροψίας έναντι του βάρους της ανθρώπινης ζωής. Ο Ιησούς υπέμεινε όλα όσα του επιβλήθηκαν (μέχρι να λυθούν με την Ανάσταση). Ο τρίτος πειρασμός αφορά την εξουσία των υπαρκτών γήινων βασιλείων ή της δοθείσας από το Θεό «Βασιλείας των Ουρανών». (Στην περαιτέρω πορεία, τη μεταμόρφωση από το Θεό της γήινης επιδίωξης εξουσίας θα μπορούσε να επιφέρει ωστόσο και η σχετιζόμενη με τα γήινα, προφητευμένη «Χιλιετής Βασιλεία»).

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Ο γάμος στην Κανά

Εδώ, βλ. Ιωάν.2,1-12, βρίσκουμε κατ΄ αρχήν ένα παράδειγμα για την προέλευση ορισμένων προβλημάτων, όχι από τις κακές μεταφράσεις ή από κατευθυνόμενες πρωτοχριστιανικές διορθώσεις των Ευαγγελίων, αλλά από μονομερείς συναισθηματικές και πατριαρχικές ερμηνείες. Ο λόγος του Ιησού στην Μαρία "Τι είναι μεταξύ εμού κι σου γυναί"2 (ή Τι σχέση έχουμε εγώ κι εσύ γυναίκα)1 εκτιμήθηκε αργότερα ως απαξιωτικός. Όποιος όμως εντρυφήσει στο κείμενο, και δει πως ο Ιησούς κάνει στο τέλος το θέλημα της Μαρίας, μπορεί να διαπιστώσει με ευκολία ότι η φράση αυτή είναι μάλλον θαυμαστική, και θα μπορούσε να εκφραστεί ως εξής: "Γυναίκα, πόσα πολλά έχω να κάνω μαζί σου!" Η χαμένη πια αρχική έκφραση στην απλή αραμαϊκή γλώσσα μπορεί να μεταφραστεί στην ελληνική ως εξής "Γυναίκα, εγώ με εσένα". Χωρίς συναισθηματική προσπάθεια κατανόησης, το ακριβές νόημα δεν ήταν αναγνωρίσιμο ούτε καν στην εποχή του Χριστού.

Από αυτό το σημείο έως τον Σταυρό εμφανίζεται μια συχνά δημιουργική βιωματική σχέση μεταξύ του Ιησού και της Μαρίας. Εκείνη αποτελεί την έμπνευσή του, ακολουθεί τους κύριους σταθμούς της ζωής του και βιώνει έτσι μια ψυχική μεταβολή.

Εάν στην σύγχρονη εποχή ο όρος "νύφη του Χριστού" χρησιμοποιείται επιφανειακά για να δηλώσει τις μοναχές, παλαιότερα παρέπεμπε σε έναν πραγματικό τρόπο ζωής.

Η "μορφή" του Χριστού μέσα στον άνθρωπο, όπως αναφέραμε στο κεφάλαιο για την βάπτιση, ταυτίζεται με την αρσενική πλευρά της ψυχής (Animus). Μπορεί να έρθει σε εσωτερικό γάμο με την θηλυκή πλευρά της ψυχής μας υπό τον θεϊκό οιωνό. Αυτό μπορεί να επιδράσει αλχημιστικά ακόμη και τις ζωτικές δυνάμεις ή στο σώμα. Η εικόνα της Μαρίας μπορεί να ταυτιστεί με παρόμοιο τρόπο με την θηλυκή πλευρά της ψυχής (Αnima)**.

Για τους άνδρες υπήρξε τότε και τώρα ένας δρόμος μέσα από την Μαρία ή τις Μαρίες*. Ωστόσο και τα δύο φύλα μπορούν να πάρουν αυτό το δρόμο μέσα από το Χριστό ή την Μαρία ή και τους δύο, καθώς από την ψυχή έως τις ορμόνες δεν υπάρχει άνθρωπος που να δεσμεύεται ή να παραμείνει δεσμευμένος από τους τρόπους αντίδρασης του φύλου του. Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι βρίσκουν καλύτερη πρόσβαση στον έναν ή στον άλλον δρόμο. Στο τέλος βέβαια υπάρχει η εσωτερική ολοκλήρωση. Στην Καθολική εκκλησία υπήρξε η σχεδόν ξεχασμένη πρακτική λατρείας της Καρδιάς του Χριστού και της "αγνής καρδιάς της Μαρίας". Η εσωτερική ανάπτυξη δεν προϋποθέτει τα παραπάνω, π.χ. ο συγγραφέας δεν είναι καθολικός, και επιφανειακά δεν γνωρίζει πολλά για την Μαρία, ταυτόχρονα όμως δεν έχει τις προκαταλήψεις που συνδέονται με την επιφανειακή λατρεία της Μαρίας.

Μόνο εκείνος που βαδίζει σε αυτόν τον δρόμο της μεταμόρφωσης θα μπορούσε να βαδίσει χωρίς πίεση μόνος. Ωστόσο, ακόμη και γι' αυτόν, η μοναξιά δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Μέσω της μεγαλύτερης, εσωτερικής ελευθερίας, η σχέση με το αντίθετο φύλο θα ήταν δυνατή, μάλιστα απόλυτα δυνατή.

Σε αυτό το πλαίσιο ενσωματώνονται στην προσωπικότητα τα τμήματα της ψυχής που έχουμε λάβει από την μητέρα και τον πατέρα.

Τα βαθιά ψυχολογικά στοιχεία συνδέονται με την θρησκευτική βίωση. Ο Eugen Drewermann προσπαθεί να επιτύχει κάτι τέτοιο με διαφορετικό τρόπο. Ωστόσο οι θεμελιώδεις θρησκευτικές εμπειρίες εμφανίζονται σε ένα ξεχωριστό επίπεδο, μέσα από το οποίο επιδρούν στις βαθιές ψυχολογικές διαδικασίες. Υπάρχουν σήμερα τάσεις θεώρησης της θρησκευτικής αναζήτησης ως ίδιο του ανθρώπου "ολοκληρωτικό ζωτικό ένστικτο αναζήτησης νοήματος και υπέρβασης των συνόρων", βλ. Hubertus Mynarek: "M?glichkeit oder Grenze der Freiheit", 1977. Ωστόσο, οφείλουμε να διακρίνουμε μεταξύ ενός αδιαμόρφωτου, γενικού πνευματικού ενστίκτου , και ενός θρησκευτικού ενστίκτου με την στενή έννοια του Re-ligio (επανα- σύνδεση), της εκ νέου ή νέας σύνδεσης του ανθρώπου με τον θεϊκό αρχέτυπο, τον "πατέρα", η οποία είναι δυνατή για τους χριστιανούς μέσω της σύνδεσης με το Χριστό.

Ο Θεός ως το μεγαλύτερο μυστήριο του κόσμου, δεν μπορεί να προσεγγιστεί βέβαια από μια επιστήμη, τρόπο βίωσης ή φαινόμενο, τα οποία δεν μπορούν να φέρουν στην επιφάνεια παρά μερικές πλευρές του. Απαιτεί προσπάθεια αναγνώρισης και συνυπολογισμού περισσότερων παραμέτρων. Αυτό γίνεται σήμερα σε πολύ περιορισμένη κλίμακα. Εάν μπορούσαν οι χριστιανοί να εφαρμόσουν την αλχημιστική διαδικασία που αναφέραμε, ή να χρησιμοποιήσουν και τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια ταυτόχρονα (στόχος που σήμερα επιδιώκεται με πολλές μεθόδους), με αποτέλεσμα την "δημιουργική, γνώση της αγάπης", τότε οι διαμάχες των θεολόγων θα αποτελούσαν παρελθόν. Τότε θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε την εξειδίκευση σε επιμέρους τομείς, η οποία θα αναγνωριζόταν ως τέτοια, και δεν θα αξίωνε αποκλειστική ισχύ. Θα γινόταν δυνατή η αλληλοσυμπλήρωση των ανθρώπων μεταξύ τους.

Όποιος θα μπορούσε να νιώσει την οικουμενική αρχή του Χριστού "Αγαπάτε αλλήλους όπως τον εαυτό σας" θα μπορούσε με το πέρασμα του χρόνου να επιτύχει αυτό και ακόμη περισσότερα. Όποιος προσπαθεί να επιτύχει την ταυτόχρονη αγάπη για τον εαυτό του και τον πλησίον του, θα παρατηρήσει ότι αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να μάθει πρώτα. Η εσωτερική "ολοκλήρωση" μπορεί να διευκολύνει αυτή την αγάπη.

Το ερώτημα για τα "θαύματα", που θα μπορούσε να τεθεί σε σχέση με τον γάμο στην Κανά, θα εξεταστεί λεπτομερέστερα σε επόμενο κεφάλαιο. Όσον αφορά τα θηλυκά θεϊκά στοιχεία της Μαρίας-Σοφίας, δείτε το κεφάλαιο "Η Πεντηκοστή".

Η παραδοσιακή θεολογία ερμήνευσε αυτό το επεισόδιο ως διαδοχή της αρχαιοελληνικής λατρείας του Διονύσου ή ως συμβολική αναφορά στη συνάντηση του λαού του Ισραήλ με το Θεό («την τρίτη ημέρα…», Έξ. 19:16), καθώς και ως προαναγγελία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, στην οποία το κρασί αποκτά βαθύτερη σημασία.

* Ενώ η Μαρία, η μητέρα του Ιησού, θεωρείται η πνευματική μητέρα εκείνων που θέλουν να έχουν την καθοδήγησή της, η Μαρία η Μαγδαληνή αντιπροσωπεύει, για όσους τη λατρεύουν, περισσότερο τη γήινη διάσταση της ζωής.
Η Μαρία η Μαγδαληνή (η Μαρία από τα Μάγδαλα) ήταν μια γυναίκα που ακολούθησε το κήρυγμα του Ιησού. Σύμφωνα με την παράδοση επικρατεί η άποψη ότι επρόκειτο για εκδιδόμενη γυναίκα, η οποία άλλαξε τον τρόπο ζωής της μέσα από το κήρυγμα του Ιησού. Ο Ιησούς όμως είχε άλλη άποψη: «Είναι μία γυναίκα που έχει δώσει πολλή αγάπη». Αυτό, κατ' ανάγκη δεν σημαίνει απλά και μόνο σαρκική επαφή, αλλά – επιπλέον τουλάχιστον – την ικανότητα να περιβάλλει κανείς τους ανθρώπους με αγάπη, να συμμερίζεται τα συναισθήματα και τις έγνοιες τους και να είναι καλός μαζί τους. Η Μαρία η Μαγδαληνή αγαπούσε τον Ιησού, με άλλα λόγια, τον αντιμετώπιζε ως αξιοσέβαστο άντρα και τον θαύμαζε ως πνευματικό (/θρησκευτικό) καθοδηγητή. Σύμφωνα με τις αναφορές που κάνει στα λογοτεχνικά του έργα ο μυστικιστής Γιάκομπ Λόρμπερ, η Μαρία η Μαγδαληνή βίωνε όλο και περισσότερο τον εξαγνισμό και την εξαΰλωση στα αισθήματα που έτρεφε για τον Ιησού, στοχεύοντας σε μία μορφή πνευματικής αγάπης. Έτσι, η αγάπη ήταν ο δρόμος που ακολούθησε για να μπορέσει να κατανοήσει βαθύτερα τον Ιησού και τον Θεό.
(Η ιστορία της Μαρίας της Μαγδαληνής είναι παρόμοια με αυτήν της Κλάρας, της γυναίκας που γύρω στα 1100 μ.Χ. αγάπησε τον καθολικό μοναχό Φραγκίσκο από την πόλη Ασσίζη / γνωστό ως Άγιο Φραγκίσκο της Ασσίζης - ο οποίος, ενώ στην αρχή την απέρριπτε, αργότερα ανταποκρίθηκε στα αισθήματά της, όταν πια η αγάπη της είχε γίνει καθαρά πνευματική. (Έχει γυριστεί σχετικά μία ενδιαφέρουσα γερμανική και αγγλική ταινία.)
Υπάρχει μία παράδοση που αναφέρεται ειδικά στη Μαρία τη Μαγδαληνή: Ο μύθος του Άγιου Δισκοπότηρου (Ιερού Γκράαλ): Ο Ιωσήφ της Αριμαθείας και η Μαρία η Μαγδαληνή, καθώς και μερικοί άλλοι πιστοί του Ιησού μετέφεραν το Άγιο Δισκοπότηρο - αρχικά ήταν το κύπελλο, μέσα στο οποίο είχε φυλαχθεί αίμα του Ιησού - στη Νότια Γαλλία ή την Αγγλία. Μερικά θαύματα σχετίζονται με το Άγιο Δισκοπότηρο. (Το γκράαλ αποτελεί και ένα σύμβολο της θεϊκής αγάπης).
Υπάρχουν και κάποιες νεότερες υποθέσεις σχετικά με τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Για παράδειγμα, η φήμη ότι είχε κάνει παιδί με τον Ιησού, από το οποίο ξεκίνησε μία παλαιά ευρωπαϊκή βασιλική δυναστεία ( οι Βερονγκίνοι). Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να σας επιβεβαιώσει τις ιστορίες αυτές που πηγάζουν από εντυπωσιακές εκδόσεις σύγχρονων βιβλίων.

**) Οι χρησιμοποιούμενοι όροι «Anima» και «Animus» δεν αποτελούν ζήτημα της πίστης. Για παράδειγμα πολλοί άνθρωποι, είτε αυτοί είναι Χριστιανοί είτε όχι, διαπιστώνουν εμπειρικά πως άνδρες και γυναίκες έχουν λεγόμενα «αρσενικά» και «θηλυκά» στοιχεία στην ψυχή τους, τα οποία προέρχονται τουλάχιστον εν μέρει από τον πατέρα και τη μητέρα που τους μεγάλωσε και τα οποία μπορούν να ενσωματώσουν στην προσωπικότητά τους. Η σύλληψη του «Animus» και της «Anima» μπορεί να μην ακριβώς η ίδια με αυτή την πραγματικότητα, αποτελεί όμως μία προσπάθεια των ψυχολόγων του βάθους να την κατανοήσουν από το υπόβαθρό της.

Ερώτηση:
Μπορώ να κάνω τη σχέση μου με το άλλο φύλο καλύτερη με το Θεό;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Απόψεις περί σεξουαλικότητας, συμπάθειας, κατανόησης και αγάπης

Η εξέλιξη των διακηρύξεων της εκκλησίας περί σεξουαλικότητας, καθώς και οι ενδο- και εξω-εκκλησιαστικές ενστάσεις, δημιουργούν την εντύπωση ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες στον προσδιορισμό της ανθρώπινης ή ακόμη και της "χριστιανικής" στάσης απέναντι στο θέμα. Οι επιφανειακές ηθικές απαγορεύσεις έχασαν ένα μεγάλο μέρος της ισχύος τους ήδη από τη δεκαετία του 60. Οι εκκλησίες δεν κατάφεραν επίσης να εντοπίσουν τον ηθικό πυρήνα των παραδόσεων, ο οποίος θα μπορούσε να προσαρμοστεί στη σύγχρονη κοινωνία. Η "σεξουαλική επανάσταση" που εμφανίστηκε ως αντίδραση στην καταπίεση της σεξουαλικότητας, οδήγησε στο άλλο άκρο μιας νέας ιδεολογίας καταναγκαστικών σεξουαλικών επιδόσεων, κατασπατάλησης ζωτικής ενέργειας, και παραγνώρισης της ανάγκης για ψυχικές- πνευματικές σχέσεις: συνεχείς ρήξεις, ακόμα και αδυναμία για εργασία. Έτσι το μόνο που απέμεινε στην δεκαετία του 80 ήταν η παραίτηση. Η ανάπτυξη ενός χρήσιμου κεντρικού μοτίβου για το σκοπό της εξέλιξης της κοινωνίας πέρα από αυτά τα δύο άκρα δεν πραγματοποιήθηκε. Ίσως αυτό να οφείλεται στην προσπάθεια υπέρβασης της "ιδιοκτησίας της σκέψης". Αυτό που μένει από την προσπάθεια των ανθρώπων διαμέσου των αιώνων είναι ότι τόσο η ευθύνη όσο και η ελευθερία σε οποιαδήποτε συναναστροφή ανδρών και γυναικών δεν είναι πραγματοποιήσιμη ή αρμονική χωρίς την προσπάθεια συνολικής ανάπτυξης του ανθρώπου. Οι περιπτώσεις της συμβίωσης όπου αυτό επιτεύχθηκε επιφανειακά ή ουσιαστικά δείχνουν ότι είναι δυνατή η επιτυχία αυτής της προσπάθειας.

Ο Χριστός απευθύνεται στον πυρήνα και την ικανότητα των ανθρώπων να φθάσουν στην ολοκλήρωση, στην τελείωση, που συγκροτεί από μόνη της το θεμέλιο της ελευθερίας. Δεν υποστηρίζει την περαιτέρω κατάρρευση ή την ήδη υπάρχουσα απομάκρυνση των ανθρώπινων πλευρών, ή την εκστατική βίωση των Πάντων, αλλά την εκ νέου αφομοίωση των ανθρώπων γύρω από την "σοφία της καρδιάς".

Εξάλλου δεν ευνοεί τους υλικούς καταναγκασμούς, τις εξωτερικές μορφές και την υπερεκτίμησή τους, ή ακόμη την κατάχρηση των όρων ευθύνη, πίστη και εντιμότητα για την καταπολέμηση της ζήλιας, της αντιζηλίας και του πόθου για κατοχή αγαθών. Ενδιαφέρεται για το πνεύμα, από το οποίο προέρχονται οι πράξεις. Και στο γάμο επίσης δεν θεωρεί ότι όλα είναι θετικά, αν και αυτό μοιάζει δυσάρεστο εξωτερικά.

Αγαπάτε το Θεό και τον πλησίον, όπως τον εαυτό σας, αγαπάτε και τον εαυτό σας. Τους κανόνες λοιπόν με τους οποίους ο Χριστός κατέλυσε την απαγορευτική λογική της Παλαιάς Διαθήκης αφομοιώνει μια οικουμενική στάση, που διατρέχει και συνδέει τους τρεις αυτούς τομείς. Σε αυτό το πλαίσιο, η αγάπη για τον πλησίον δεν περιορίζεται στην ενστικτώδη έγνοια του συγγενούς, μπορεί όμως να απευθύνεται εξίσου σε συγγενείς. Χάρη σε αυτό το ρόλο του ανθρώπου ως βοηθού που προσφέρει αγάπη όπου χρειάζεται, η αγάπη για τον εαυτό μας δεν γίνεται εγωιστική, αλλά κατευθύνεται προς τον εαυτό, το σώμα ως εργαλείο, που υπηρετεί τους άλλούς και κατά συνέπεια το Θεό.

Η υψηλότερη μορφή αγάπης δεν γνωρίζει όρους. Πρβλ. επίσης την αγάπη προς τους "εχθρούς", Ματθ. 5,43-48, που δεν συνεπάγεται την απόρριψη της σοφίας.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι σαφές, ότι π.χ. οι απόψεις που εξισώνουν την σεξουαλικότητα και την αγάπη, ή προσπαθούν να εξισώσουν την αγάπη για τον εαυτό μας με την αυτό-ικανοποίηση και τις φαντασιώσεις, απέχουν κόσμους ολόκληρους από το Χριστό. Η εσωτερική απομόνωση μεμονωμένων δυνάμεων, και οι εικόνες που παρεμβάλλονται μεταξύ των ανθρώπων και του πραγματικού άλλου είναι μια από τις πολλές αδυναμίες του ανθρώπου, από τις οποίες αυτός μπορεί να μάθει, χωρίς όμως οι ίδιες να αποτελούν αυτοσκοπό.

Οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι μπορούν να βιώσουν μια μεταμόρφωση της σεξουαλικότητας, όταν δύο άνθρωποι προσεγγίσουν ο ένας τον άλλον πνευματικά και ψυχικά μέσα από κοινές δραστηριότητες, έπειτα μάθουν να χειρίζονται την εκπομπή συναισθημάτων αντιπάθειας και συμπάθειας. Και αυτό μαζί με άλλα πρέπει να έχουν υπόψη όταν αναζητούν νέες κοινωνικές επαφές. Η σωματική επαφή έρχεται σαν επακόλουθο και δεν υπάρχει σε κάθε φιλία ή συναναστροφή. Οι δυνάμεις της καρδιάς μπορούν έτσι να συμπεριλάβουν αισθητή σεξουαλική ενέργεια, χωρίς αυτή να διοχετευθεί εκρηκτικά, όπως είθισται κοινωνικά να συμβαίνει σήμερα. Δίνεται έμφαση στο συναίσθημα της αγάπης.

Πολλές πνευματικές παραδόσεις διδάσκουν αντί για απώθηση ή συνεχή εκτόνωση, την μεταμόρφωση της σεξουαλικότητας, η οποία μπορεί να υπερβαίνει την φροϋδική "εξιδανίκευση". (...).Οι αρχαίες ανατολικές τάσεις υπολείπονταν ως προς το ότι έδιναν εν μέρει μεγάλη σημασία στην σεξουαλικότητα, αντί να προωθούν συνεχώς την συνάντηση ολόκληρων ανθρώπων. Δηλαδή αντί οι άνθρωποι να ξεκινήσουν από "πάνω", όπως υποχρεώνονται να κάνουν σήμερα, να γνωριστούν μεταξύ τους πρώτα ψυχικά και πνευματικά. Η άποψη των ανατολικών θρησκειών είναι έγκυρη στο βαθμό που υποστηρίζουν ότι η ήρεμη συμβίωση που δεν στοχεύει στον ανδρικό ή στον γυναικείο οργασμό μπορεί να εναρμονίσει αυτό το πεδίο με το Όλον. Και στη χριστιανική σκέψη υπήρξαν επίσης προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, οι οποίες λείπουν από την εποχή μας και οφείλουν να έρθουν ξανά στο προσκήνιο με νέα επεξεργασία. Ενδείξεις γι' αυτές μας προσφέρουν ορισμένα κατάλοιπα των τροβαδούρων και λυρικών ποιητών του Μεσαίωνα.

Επειδή η σεξουαλικότητα χαρακτηρίζεται στο υποσυνείδητο από πολυπλοκότητα, οι περισσότερες θρησκείες την συνδέουν με την σχέση του ζευγαριού, το οποίο μπορεί να την αντιμετωπίσει έτσι από κοινού. Όποιος θέλει να περιορίσει αυτή την εμπειρία μόνο στον γάμο υπό στενή έννοια, μπορεί να το επιτύχει, εάν σε προηγούμενες φιλίες έχουν και οι δύο συνειδητά καταλήξει στις προτιμήσεις τους και έπειτα υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον.

Αυτή η αναζήτηση, την οποία δεν απέρριψε ο Χριστός, με την εξαίρεση π.χ. μιας λάγνας ματιάς στην σύντροφο ενός άλλου, δεν αποκλείει την ύπαρξη μιας υψηλότερης πηγής στην άμεση και ενθουσιώδη συνάντηση δύο άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων, που εμφανίζεται συχνότερα από ότι πιστεύουμε και δεν γίνεται πάντα αντιληπτή από τους άμεσα εμπλεκόμενους: "Γιατί όπου είναι δύο ή τρεις συναγμένοι στο δικό μου όνομα, εκεί είμαι, στο μέσο αυτών"1. Δεν χρειάζεται να είναι μια εκκλησιαστική συγκέντρωση, δεν απαιτείται προετοιμασία, παρά μπορεί να συμβεί παντού όπου το "Πνεύμα του Χριστού" φέρνει δύο ανθρώπους κοντά για κάποιο σκοπό. Αυτό αφορά τόσο έναν άνδρα και μια γυναίκα όσο και μια επιπλέον αμοιβαία συμπάθεια μεταξύ τους. Πρέπει να υπάρχει συνείδηση ότι αυτή είναι η αρχή, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Είναι όμως μια αναγκαιότητα. Δεν θα πρόκειται απαραίτητα για μια δέσμευση ή μια σεξουαλική συνεύρεση, και το τι είναι πραγματικά θα το ανακαλύψουν οι εμπλεκόμενοι με εντιμότητα.

Η ζωή του Χριστού στην Γη τον καθιστά μάλλον αντισυμβατικό. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι οι συμβάσεις είναι απαραίτητες, μόνο στο βαθμό που Εκείνος "δεν περιλαμβάνεται σε αυτές".

Μια αυτοβελτιούμενη προϋπόθεση για την ορθή συναναστροφή μεταξύ των ανθρώπων είναι η φυσική μελέτη της ατομικότητάς μας, συμπεριλαμβανομένης της "αύρας", δηλαδή της ακτινοβολίας. Ακόμη και ως σύντροφοί παραμένουμε άτομα. Ο Χριστός δεν επιθυμεί την πλήρη ενσωμάτωσή των δύο συντρόφων στο ζευγάρι.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Ο "Ιερός ζήλος" (και απόψεις περί συναισθημάτων)

Στον Ιωάννη 2,13-15 μετά το γάμο στην Κανά περιγράφεται ο "εξαγνισμός του ναού". Ο Χριστός διώχνει βίαια, με τον ανάλογο ζήλο τους εμπόρους και ανταλλάκτες από ναό. Επιθυμεί εδώ να δώσει ένα παράδειγμα κατά της υποκρισίας του ανθρώπου, που χαρακτηρίζει το ναό ως "οίκο του Θεού", ενώ το μόνο που ζητά εκεί είναι να εξασφαλίσει το ψωμί του. Εφόσον είναι σαφές ότι δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από τους κοσμικούς ή θρησκευτικούς άρχοντες, αναλαμβάνει δράση ο ίδιος ως ο μόνος φορέας αισθήματος ευθύνης απέναντι στον "οίκο του Πατρός Του". Μια πράξη κοινωνικής αντίστασης, χωρίς ανθρώπινα θύματα. "Πρέπει να πειθαρχεί κανείς στο Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους"1 χαρακτηρίζει την καθόλου υποτακτική στάση του. Ακόμη κι όταν λέει: "Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ", δεν διαφαίνεται καμία υποτακτική στάση, παρά η προσπάθεια να αποτρέψει τους μαθητές από άχρηστες εξεγέρσεις σε συνεργασία με άλλες κοινωνικές δυνάμεις που δεν έχουν κοινά σημεία με αυτούς. Η διάθεση να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας και να θέλουμε ΄"το καλό της πόλης" δεν αποτελεί πράξη υποταγής.**

Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να θέσουμε το ζήτημα της αντιμετώπισης από τον άνθρωπο των συναισθηματικών ερεθισμάτων. Γιατί λίγοι έχουν το υψηλό επίπεδο συναισθήματος του Χριστού, ο οποίος βρισκόταν συνεχώς μπροστά στα μάτια του Θεού και ταυτόχρονα είχε συμπάθεια για τους ανθρώπους, και που ο ζήλος του προήλθε μόνο από συνειδητή καλή πρόθεση. Στον φυσιολογικό άνθρωπο όλα σχεδόν τα συναισθήματα συνδέονται με υποσυνείδητους αντιδραστικούς μηχανισμούς, που εκδηλώνονται διαφορετικά, αλλά είναι παρόμοιοι στην βασική τους δομή. Η συνεχής αναζήτηση τέτοιων μηχανισμών στις αντιδράσεις μας, χωρίς να περιοριζόμαστε τις απόψεις άλλων, η εξέταση και τελικά ο έλεγχος τους, δηλαδή η απόδοσή τους στο Θεό, είναι μια μακρά διαδικασία μάθησης.

Αν και αναφερόμαστε στην ψυχή, οι κοινές ψυχολογικές αναλύσεις και θεραπευτικές διαδικασίες δεν προσφέρονται για την αναζήτηση του Θεού και της αλήθειας.
Εάν μάλιστα έχουμε στο μυαλό μας όλα εκείνα τα μονόπλευρα πρότυπα σκέψης, που περιορίζουν τα ψυχολογικά προβλήματα στην σεξουαλικότητα και την παιδική ηλικία, και εάν δικαιολογούμε την έλλειψη διάθεσης για αλλαγή με τις αδυναμίες μας, αντί να τονίσουμε όπως ο Έριχ Φρομ την ικανότητα ανάπτυξης του ανθρώπου, η ψυχολογία μπορεί να αποδειχθεί τροχοπέδη για τον πνευματικό δρόμο.

Αντίθετα, εκεί όπου η ψυχολογία δίνει το έναυσμα για την στροφή προς ψυχικές διαδικασίες, και όπου η ψυχή γίνεται αντιληπτή – όπως σπάνια συμβαίνει- ως κάτι περισσότερο από την απλή ηλεκτρο-χημική λειτουργία του εγκεφάλου, η μελέτη της ψυχολογίας θα μπορούσε να αποτελέσει μια χρήσιμη γέφυρα. Θα αναπτυσσόταν καλύτερα, αν ήταν πρόθυμη να ακολουθήσει απόψεις και ερμηνείες εναλλακτικών ψυχολογικών ρευμάτων. Η προσπάθεια να επεξεργαστούμε με το συνήθη τρόπο ολόκληρα σύνολα συμπλεγμάτων ως όλον δεν βοηθά. Θα ήταν αποτελεσματικότερο να αναζητήσουμε κατ' αρχήν μεμονωμένα τμήματα ενός τέτοιου συμπλέγματος, και να διακρίνουμε συνειδητά, αν το φταίξιμο είναι δικό μας ή των άλλων και ποιος ευθύνεται τελικά Ορισμένες χριστιανικές σχολές θα προτιμούσαν το πρώτο, επειδή είναι δυσκολότερο και αποτέλεσμα εξάσκησης να καταφέρουμε να διακρίνουμε τις δικές μας προβληματικές συμπεριφορές, και επειδή μπορούμε να τις διορθώσουμε μόνοι μας. Το μυστήριο της εξομολόγησης, εκτός από την πνευματική του διάσταση, έχει και θεραπευτική επίδραση. Η πρακτική ψυχολογία τονίζει συχνά την οπτική του θύματος. Στο τέλος θα κατανοήσουμε ότι και οι δύο πλευρές έχουν τη λογική τους. Π.χ. οι ανατολικές διδασκαλίες θα τόνιζαν την αλληλεπίδραση των δύο στην ανθρώπινη ζωή ως πηγή του "κάρμα"/ μοίρας.

Εκεί όπου το θέμα είναι η αντιμετώπιση των αρνητικών επιδράσεων της καθημερινότητας, θα μπορούσε να μας βοηθήσει μια μέθοδος του R. Steiner, η οποία έρχεται και πάλι στην επικαιρότητα: Μια επανεξέταση των γεγονότων της ημέρας προς τα πίσω, από το βράδυ προς το πρωί. Έτσι είναι ευκολότερο να επιστρέψουμε στο παρόν.

Είναι επίσης δυνατό, να δημιουργήσουμε έναν γραπτό "καθρέφτη της ψυχής", με βελτιώσεις και ιδιότητες που αξίζει να προσπαθήσουμε και να τον διαβάζουμε τακτικά, μια τεχνική που απολαμβάνει μεγάλη εκτίμηση μεταξύ των πνευματικών χριστιανών.

Οι πρόοδοι της ψυχής έχουν σαν αποτέλεσμα την βελτίωση των συζητήσεων μεταξύ π.χ. διαφόρων ανθρώπων. Οι προκαταλήψεις και οι πρώιμες εκτιμήσεις μειώνονται τόσο, όσο ο άνθρωπος καταφέρνει να δει μέσα στον εαυτό του και να αποβάλλει τα αρνητικά στοιχεία του. Η σπουδαιότητα, που αποδίδει ο Χριστός στο "μην κρίνετε" και "σε αυτά που βγαίνουν από το στόμα" δεν αποτελεί ανεπίτευκτη ηθική απαίτηση, αλλά πρόσκληση να ξεκινήσουμε την διαδικασία μάθησης. Προϋπόθεση της μακροθυμίας είναι, αντί να συνεχίζουμε τη φιλονικία, να σωπαίνουμε πρώτα και στη συνέχεια να συζητάμε ήρεμα μεταξύ μας. Βλ. επίσης το κεφάλαιο «Η Σιγή στην Έρημο».

Σε αυτό το πλαίσιο υπάρχουν στην Ευρώπη σχολές μάθησης που περιλαμβάνουν στοιχεία όπως τα κέντρα της συνείδησης και των νεύρων που συναντούμε στην γιόγκα – τα τσάκρα, αλλά με άλλο όνομα (ανθρωποσοφία, οικουμενική ζωή κα.). Αυτές οι προσπάθειες δεν είναι αυτόματα "αντι-χριστιανικές", όπως θεωρεί η εκκλησία, αφού αυτά τα κέντρα ήταν γνωστά ήδη στους Θεοσόφους του Μεσαίωνα (J.G. Gichtel) και εντοπίζονται σε κάθε ενεργειακή δομή του ανθρώπου. Το ίδιο ισχύει για την γνώση του κινεζικού βελονισμού, ο οποίος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αυτόματα ταοϊστικός, επειδή έχει αποδειχθεί με μηχανήματα μέτρησης, ακόμη και ιστολογικά ως αποτελεσματικός.

**) Ο «ζήλος» με αυτή την έννοια πρέπει να διαφοροποιείται από το «ζήλο χωρίς επίγνωση» (Ρωμ. 10,1-3).

Ερώτηση:
Μπορώ να επεξεργαστώ τα συναισθήματά μου πιο συνειδητά με το Θεό;

Στο ίδιο πλαίσιο βλ. ακόμη την σελίδα "Τα θεμέλια των ηθικών αξιών".

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Η επί του όρους ομιλία (με απόψεις για την νόηση)

Έχουν γραφεί πολλά για την μεταβολή στις αξίες των αρχαίων (και των σύγχρονων) κοινωνιών χάρη στην επί του όρους ομιλία. Πρβλ. Ματθ. 5-7,29. Οι μεν την καλωσορίζουν σε σχέση με τις κοινωνικές δραστηριότητες. Οι δε την απαξιώνουν ως "ηθικιστική κοσμοθεωρία με απειλές τιμωρίας κατά το πρότυπο της Παλαιάς Διαθήκης, μιλιταριστική κλπ. ορισμένοι προσπαθούν απλά να ζήσουν σύμφωνα με αυτή. Η επί του όρους ομιλία απολαμβάνει εκτίμησης και εκτός των ορίων του χριστιανισμού (π.χ. Γκάντι).

Αλλά και από την πλευρά της έρευνας της συνείδησης γίνεται αποδεκτό ότι η επί του όρους ομιλία απευθύνεται ειδικά στους ανθρώπους, ότι μπορεί να προσφέρει στην συνείδηση περισσότερα από οποιαδήποτε ανθρώπινη ανάλυση της νόησης, και ότι η ζωή δεν περιορίζεται στον ιδιωτικό χώρο. Οι "πτωχοί τω πνεύματι", που όμως "γνωρίζουν, ότι δεν γνωρίζουν τίποτα (ή ελάχιστα)" και είναι ανοιχτοί στην μόνιμη σύγκριση, ότι ο Θεός γνωρίζει περισσότερα από τους ίδιους και μπορεί να τους διδάξει πολλά, είναι "μακάριοι", "η βασιλεία των ουρανών" τους ανήκει. Αυτή η στάση παίζει το ρόλο μιας μόνιμης ώθησης προς την ανάπτυξη, περισσότερο από οποιαδήποτε στάση των "έξυπνων" ανθρώπων.

"Όσοι υποφέρουν" δεν είναι πάντα αναγκασμένοι να δέχονται την μοίρα τους, και μπορούν να ενισχύσουν την συμβολή τους στην κατάσταση του όλου, αντί να αποφεύγουν με ελαφρότητα τα πάντα. Ορισμένοι έχουν φέρουν βαρύ φορτίο, που αφορά ένα ολόκληρο πλέγμα ανθρώπων, και τελικά τη μοίρα λαών και της ανθρωπότητας. Αντί για πολιτικούς, αυτοί μπορεί σήμερα να είναι ηγέτες λαϊκών κινημάτων, και ποιος προσεύχεται γι' αυτούς, αντί για τους ισχυρούς, διάσημους και οικονομικούς γίγαντες;

Οι "πράοι" είναι εκείνοι που είναι πράοι με τη θέλησή τους και όχι από φόβο. Σε αυτούς ανήκει το γήινο βασίλειο και μόνο υπό την κυριαρχία τους μπορεί αυτό να επιζήσει και να αναπτυχθεί.

"Όσοι πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη", όχι από ζήλια, αλλά αναζητώντας δικαιοσύνη για τον εαυτό τους και τους άλλους, ανοίγουν στον άνθρωπο το δρόμο για τον ουρανό, αργά η γρήγορα δεν θα μείνουν χωρίς απάντηση, αν και όχι πάντα με τον αναμενόμενο τρόπο. "Οι ελεήμονες" οδηγούν τους συνανθρώπους τους στον ουρανό με την ελεύθερη θέλησή τους, και οδηγούνται και οι ίδιοι από τον Θεό.

"Οι καθαροί τη καρδία", που έχουν αναγνωρίσει και νικήσει τις πνευματικές προκαταλήψεις τους, θα αντικρίσουν το Θεό. Αυτό είναι το αναλυτικότερο περιεχόμενο της φράσης "μην κρίνετε".

Οι "ειρηνοποιοί", εκείνοι που εξασφαλίζουν την ειρήνη με την έννοια της ειρηνικής προσευχής του Φραγκίσκου της Ασίζης, μεταδίδουν στους άλλους την πεποίθηση ότι υπάρχουν και άλλες δυνάμεις πέρα από αυτές που συνήθως καθορίζουν τη ζωή. Έτσι, "θα ονομαστούν γιοι (και θυγατέρες) του Θεού".

"Όσοι διώκονται στο όνομα της δικαιοσύνης" και "στο όνομά μου", δηλαδή κατασυκοφαντούνται και καταδιώκονται για τον Χριστό, δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών, και αυτή ήταν πράγματι η ψυχική τους κατάσταση ενώ το σώμα τους υπέφερε. Αυτό δεν σημαίνει ότι το μαρτύριο είναι αυτοσκοπός.

Όλοι αυτοί οφείλουν να παίξουν το ρόλο τους ως "άλας της γης" και "φως του κόσμου". Ειδικά σε αυτό το κεφάλαιο, ο Ιησούς αναφέρεται στους νόμους και τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Παραπέμπει σε αυτό που έγινε σωστά πριν από την εποχή του, με νέο όμως, και αποδοτικό για την νέα εποχή τρόπο, όπου σημασία δεν έχουν πια οι νόμοι, αλλά η πηγή τους, και όπου κάθε άνθρωπος μπορεί να αναθεωρήσει τις βασικές αξίες της ζωής του.

Όποιος "αναζητεί την βασιλεία του Θεού", αυτός θα "θα λάβει όλα τα άλλα". Κι εδώ γίνεται φανερό, ότι το επίπεδο της νόησης δεν πρέπει να καταστραφεί, παρά ανοιχτεί, προκειμένου να δεχθεί αυτό που επιβάλλει η υψηλή, πνευματική λογική. Ωστόσο δεν γίνεται λόγος για την εγκατάλειψη των γήινων υλικών καταναγκασμών στο όνομα μιας ιδιαίτερης πνευματικής κατάστασης της συνείδησης. Οι υψηλές ενοράσεις οφείλουν να αντιπαρατεθούν ολοκληρωτικά στην γήινη συνείδηση και τη ζωή, έως την οριστική μεταμόρφωση του κόσμου. Η διαύγεια διατηρείται ή ακόμη δημιουργείται, καθώς ο άνθρωπος στέκεται όσον αφορά ορισμένα ζητήματα στην κλίμακα της άγνοιας, από το μάντεμα, την υπόθεση, τη θεωρία, την πεποίθηση έως την γνώση, και αυτή είναι η ορθή βάση ανάπτυξης. Η οποία άλλωστε διαφοροποιείται από π.χ. την αναζήτηση της ευτυχίας, που βρίσκουμε σε κάποια αρχαία πνευματικά ρεύματα.

Αυτή η υψηλή σκέψη στην επί του όρους ομιλία (βλ. επόμενο κεφάλαιο) απευθύνεται, χάρη στο περιεχόμενό της κυρίως, στον άνθρωπο, που οφείλει να την αξιοποιήσει για την αναδόμηση της ατομικής πνευματικής του δραστηριότητας και όχι μόνο. Ο δρόμος οδηγεί κατ' αρχήν στην προσωπική ζωή, έπειτα στην αναζήτηση του συντρόφου ή του πλησίον, όπως είδαμε στο κεφάλαιο για την βάπτιση και την σιωπή στην έρημο. Έπειτα οικοδομείται στο επίπεδο των σχέσεων των δύο φύλων και επεκτείνεται στην ψυχική αλληλεπίδραση μεταξύ περισσότερων ανθρώπων. Σε αυτό αναφερθήκαμε στο κεφάλαιο του γάμου στην Κανά και της αγάπης. Εδώ, στην επί του όρους ομιλία αυτό το ψυχικό και ηθικό πεδίο επεκτείνεται και διευρύνεται για μια πιο περιεκτική πνευματική αναζήτηση στόχου, που μπορεί να δημιουργήσει μια κοινωνία μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό αντιστοιχεί αρχετυπικά στην σχέση του ήχου προς τη παύση, της παύσης προς τις τριάδες, των τριάδων προς στις κλίμακες, στο όλον.

Στη θεολογία αξιολογήθηκε η σχέση με χωρία της Παλαιάς Διαθήκης: π.χ. Ψλ. 1 και Ιερ. 17:7 επ. Σύμφωνα με τους Αριθμούς 12:3σε συνδυασμό με το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 11:20, ο Ιησούς θεωρούταν ως Νέος Μωυσής. Με την προφητεία στο Ζαχαρία 9:9 επ. («…η εξουσία αυτού θέλει είσθαι από θαλάσσης έως θαλάσσης») υπήρξε αναφορά στην παγκόσμια σημασία της επαγγελθείσας Βασιλείας του Θεού. Δεν μπορεί να παραβλεφθεί ότι στην Επί του Όρους Ομιλία ο Ιησούς μεταμορφώνει πολλούς νόμους της Παλαιάς Διαθήκης σε κάτι νέο: «Εγώ δε λέγω υμίν…». Δηλαδή δεν μιλά όπως οι ραβίνοι όταν ερμηνεύουν τις γραφές, αλλά με συνείδηση της θεϊκής αποστολής Του. Ακριβώς αυτή η προφητική και μεσσιανική ιδιότητα ήταν επίμαχη για τους προερχόμενους από την Παλαιά Διαθήκη.

Στην γερμανική και αγγλική σελίδα ακολουθεί ένα απόσπασμα της επί του όρους ομιλίας, από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 5: Η ευλογία των μακαρίων και το άλας της γης.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Η μεταμόρφωση του Χριστού στο όρος Ταμπόρ (Ματθ. 17)

Πολλές πράξεις του Χριστού, από την συνομιλία του με το Νικοδημο, Ιωάν. 3, έως την επί του όρους ομιλία, την θεραπεία του εκ γενετής τυφλού και το τάισμα των 5000 στο όρος συγκροτούν με τον συμβολισμό τους το εξωτερικό πλαίσιο αυτού, που εκφράζεται αργότερα εσωτερικά με την Μεταμόρφωση. Αυτή η μεταμόρφωση συγγενεύει με την ανατολική έννοια της μεγάλης διαφώτισης. Το πνεύμα φωτίζεται. Ωστόσο, στον Χριστό αυτό αναφέρεται στην στενότερη σύνδεση του ανθρώπου με το Θεό και το πνεύμα του. Ο Θεός γίνεται εδώ κατανοητός όχι μόνο ως η απόλυτη αρχή, αλλά και ως ων, υπαρκτό για τον Χριστό και εκείνους που τον ακολουθούν.

Η απλή "Θετική σκέψη" μπορεί, στο βαθμό που δεν είναι εγωιστική, δεν διατρέχεται από ιδέες μεγαλείου και δεν οφείλεται σε τεχνητές παρεμβάσεις, να οδηγήσει τη σκέψη σε μια κατάσταση, που προσομοιάζει με αυτό που προέρχεται από τον Θεό. Θα μπορούσε επίσης να ανοιχτεί σε αυτή την δυνατότητα. Η σχετική βιβλιογραφία αγνοεί στην πλειοψηφία της αυτή την πλευρά και κατά συνέπεια καταλήγει στην αυτοεξαπάτηση.

Πάντως αυτό δεν είναι "μεταμόρφωση". Στην τελευταία δεν προστίθενται απλά στην πολυπλοκότητα των πνευματικών "προγραμμάτων" που αποτελούν ίδιον του ανθρώπου, νέα θετικά προγράμματα, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πλεόνασμα θετικών προγραμμάτων, μια εύκολη στην πραγματοποίησή της άσκηση. Διαλευκαίνει επίσης τα πάντα, παρέχοντας μια ικανότητα θεώρησης της πνευματικής αρχής, απελευθερώνοντάς μας από τις παραμορφώσεις και τις παραπλανητικές προτεραιότητες. Έτσι γίνεται φανερή η υψηλή θεϊκή τάξη των πάντων. Παρατηρούμε την πορεία ωρίμανσης του ανθρώπου προς αυτή την κατεύθυνση, την οποία μπορούμε θεωρήσουμε ως μια διαδικασία εμβάθυνσης στην ψυχική κάθαρση, όπως έχουμε δει στο κεφάλαιο του Ιερού ζήλου. Όλα φωτίζονται από ένα θεμελιώδες επίπεδο επίγνωσης. Η επίγνωση δεν είναι σκέψη, μπορεί να προέλθει ή όχι από την σκέψη, δεν επιβάλλεται και απελευθερώνει. Ο κόσμος της σκέψης δεν χρειάζεται να καταπιεστεί εδώ, όπως συμβαίνει σε άλλες σχολές σκέψης.

Η σκέψη απελευθερώνεται από ενστικτώδη πρότυπα αντίδρασης και η ελέγξιμη αναλυτική και συνθετική σκέψη γίνεται ευκολότερα εργαλείο της ανώτερης σύνεσης- συνείδησης. Η διαφοροποίηση της σκέψης εξελίσσεται χωρίς να χάσει την ορμή της. Εδώ γίνεται κατανοητό, τι ακριβώς και υπό ποιες συνθήκες είναι σκόπιμο.

Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ο ίδιος ο Χριστός δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει όλες τις πλάνες που απομακρύνουν τον απλό άνθρωπο από αυτό το επίπεδο. Ωστόσο και γι' αυτόν τα επίπεδο της διαύγειας αυξανόταν συνεχώς. Αργότερα, στην λεγόμενη προσευχή των αρχιερέων ζήτησε από το Θεό να του προσφέρει εκείνη την διαύγεια που είχε με το Θεό πριν την Δημιουργία.

Μερικοί θεολόγοι ερμηνεύουν τη Μεταμόρφωση του Κυρίου και την ομολογία της πίστης από τον Πέτρο με υπόβαθρο την ταυτόχρονη εβραϊκή Ημέρα του Εξιλασμού ή την επερχόμενη Γιορτή της Σκηνοπηγίας. (Η Ημέρα του Εξιλασμού ήταν η μόνη φορά που ο ιερέας πρόφερε το όνομα του Θεού στο Ιερό του Ναού.) Άλλοι είδαν μία σχέση με την ανάβαση του Μωυσή στο Όρος Σινά (Έξ. 24:16).

Ακολουθεί στη γερμανική και αγγλική γλώσσα ένα απόσπασμα από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 17, 1-13: Η αποκάλυψη του Ιησού.

Ερώτηση:
Μπορώ να ανακατατάξω λογικά τις σκέψεις μου με τη βοήθεια του Θεού;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Το ζήτημα των "θαυμάτων"

Ο Χριστός δεν έπραττε για να ικανοποιήσει την ανάγκη των ανθρώπων για το απροσδόκητο, ούτε και για να αναγκάσει τους ανθρώπους να πιστέψουν χάρη σε εξωτερικά γεγονότα. Η πορεία του διέπεται από την εσωτερική επίγνωση αυτού που όφειλε να κάνει και όχι από "τις εκάστοτε περιστάσεις, για το εκάστοτε αποτέλεσμα".
Οι θεραπείες αποτελούσαν συχνά "σημάδια", μικρές ενέργειες που αποσκοπούσαν στο μεγάλο και θεμελιακό. Στην περίπτωση της θεραπείας του εκ γενετής τυφλού το Σάββατο, ο Χριστός απάντησε ότι το αίτιο της πάθησής του δεν ήταν οι αμαρτίες του, αλλά για "να φανερωθούν τα έργα του Θεού σ’ αυτόν". Βλ. Ιωάν. 5, 6-9, Ιωάν. 6, Ιωάν. 9,3 κ.α. Επίσης βλ. το τρίτο μέρος του κεφαλαίου "Ο Ιησούς και η θεραπεία".

Ταυτόχρονα, ένα επιθυμητό αποτέλεσμα είναι η κατάρρευση πεπαλαιωμένων προτύπων σκέψεις και η περισυλλογή επάνω στην βαθύτερη σημασία αυτών των πράξεων. Το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη την δυνατότητα εξωτερικής παρατήρησης, μέτρησης, ζύγισης αναγνωρίστηκε από τον Χριστό στην περίπτωση του Θωμά, ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί ο "επιστήμονας μεταξύ των αποστόλων"(...).(Βλ. 3ο μέρος του κεφαλαίου "Φυσικές επιστήμες και πίστη") Ο Χριστός δεν θέλησε να αναγκάσει κανέναν να πιστέψει, αυτό θα ταίριαζε σε δικαστήριο, και ο εξαναγκασμός σε άρνηση, όποιου δεν έχει την ωριμότητα να αποφασίσει, δεν εξυπηρετεί κανένα λογικό σκοπό.
Ακόμη και το Ευαγγέλιο του Θωμά αξίζει να διαβαστεί, μια αποκρυφιστική, ακριβής συλλογή ομιλιών του Χριστού, ανεξάρτητα από το αν προέρχονται ή όχι από τον ίδιο τον Θωμά. Αυτά τα κείμενα ήταν αναγνωρισμένα από τους πνευματικούς χριστιανούς της Αιγύπτου και άλλων περιοχών.

Κατά συνέπεια τα θαύματα του Χριστού δεν αποτέλεσαν το επίκεντρο της δράσης του. Συχνά ήταν αποτέλεσμα της διάθεσής του να βοηθήσει, μετά από εκκλήσεις που δεχόταν, χωρίς την παρουσία πλήθους, ενώ "απειλούσε" τους παριστάμενους να μην αποκαλύψουν τίποτα.

Ωστόσο εάν σήμερα οι θεολόγοι της σχολής της "Θεολογίας της Απομυθοποίησης" του Bultmann πιστεύουν ότι μπορούν να εξηγήσουν αυτά τα θαύματα ως συμβολικές περιγραφές, τότε οφείλουμε να τους εντάξουμε με τη σειρά μας στο μηχανιστικό πνεύμα θεώρησης του κόσμου και του ανθρώπου του 19ου αιώνα, και να τους προσάψουμε ότι δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τις νέες επιστημονικές τάσεις. Γιατί οι νέες αυτές τάσεις στην κβαντοφυσική, στην βιολογία και την βιοφυσική, στην ιατρική και παραψυχολογική έρευνα, στην αστροφυσική κλπ. έχουν φθάσει σε ένα επίπεδο ανάπτυξης που μπορούν να αποτελέσουν τουλάχιστον ένα βοήθημα στην εξάλειψη του "Αδιανόητου" των βιβλικών γεγονότων. Δεν πρόκειται εδώ για την αναζήτηση μιας απόδειξης για την ύπαρξη του Θεού, για την οποία προσφέρονται άλλα πεδία εκτός των θετικών επιστημών.

Το μόνο ορθό σημείο σε αυτή τη θεολογική σχολή σκέψης είναι ότι δεν θεωρεί την επιστημονική ορθολογικοποίηση ως απαραίτητη προϋπόθεση για την πίστη.

Η εποχή της μονομέρειας του παλαιού Διαφωτισμού έχει παρέλθει. Η πίστη είναι πια προσιτή και στους επιστήμονες, χωρίς να κινδυνεύουν από σχιζοφρένεια. Σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι πιστεύουν στα δεδομένα της παραψυχολογίας, όπως στην ικανότητα του ατόμου να κάμψει ένα κουτάλι από απόσταση- παρά τις περιπτώσεις εξαπάτησης υπάρχουν πολλά γεγονότα που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση- θα ήταν απαράδεκτο να αρνηθούμε αυτή την δυνατότητα στον μεγαλύτερο Ιησού Χριστό. Ο Ιησούς δεν έπραττε βέβαια βάση της ευχαρίστησης που ένιωθε κάμπτοντας ένα κουτάλι, αλλά σήμερα είναι σαφές από την εμπειρία μας ότι ήλεγχε πράγματι όλες τις φυσικά δυνάμεις και ότι ειδικά σήμερα είναι περισσότερο σημαντικό από ποτέ να αντικρίσουμε αυτό το φαινόμενο. Για την σύγχρονη εικόνα του ανθρώπου, για μια ολοκληρωμένη, δηλαδή χριστιανική θεραπεία. Αυτή η πνευματική θεώρηση του Ιησού δεν έρχεται σε αντίθεση με την αντίληψη του Ιησού ως "Υιού του Ανθρώπου", ο οποίος αποτελεί παράδειγμα για το άτομο και το κοινωνικό περιβάλλον του, δηλαδή την κοινότητα. Η αποδοχή αυτού του φαινομενικού παράδοξου ως ορθού οδηγεί πολλαπλά στην άρνηση των "Θαυμάτων", επειδή οι άνθρωποι που υποστηρίζουν αυτή την άποψη θεωρούν καλή τη πίστη ότι οφείλουν να καταπολεμήσουν τις λανθασμένες τάσεις, που απομακρύνουν από έναν ανθρώπινο, κοινωνικά κριτικό χριστιανισμό. Στην πραγματικότητα όμως, οι δύο αυτές πλευρές αποδίδουν από κοινού την εικόνα του πραγματικά ριζοσπαστικού Χριστού, και την σχέση του με την θέληση και την δύναμη του Δημιουργού.

(...) Η ενέργεια εδώ δεν είναι μια δύναμη χωρίς οντότητα. Είναι ταυτόχρονα αποτέλεσμα του όντος Χριστού. Π.χ. στην Γιόγκα η ενέργεια απομονώνεται ως έννοια. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν θεραπείες, που λειτουργούν πρωταρχικά μέσω της προσευχής και μέσω της συνδεόμενης με το Χριστό εσώτερης φύσης του ανθρώπου, που επιθυμεί την θεραπεία και ολοκλήρωση του ανθρώπου, και που σύμφωνα με τον Χριστό "μπορεί να επιτύχει περισσότερα" από αυτόν.
Ακόμη και η πνευματική θεραπεία και η επακόλουθη ψυχική βελτίωση εξακολουθούν να παραμένουν μια οικειοθελής πράξη, εφόσον μπορεί και ο άνθρωπος να συμβάλει στην προετοιμασία τους.

Στο θέμα της "Δωρεάς του Αγίου Πνεύματος", όπως το δώρο της θεραπείας βλ. επίσης 1 Κορ. 12, 7-11, Ιστορία των αποστόλων 2, 17-20 και το κεφάλαιο "Πεντηκοστή" αυτού του κειμένου.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Η ανάσταση του Λαζάρου

Μέχρι εδώ, όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης φύσης που απασχολούσαν επί χιλιετίες τις παλιές λατρείες υπέστησαν νέα επεξεργασία από τον Χριστό. Έτσι έγινε δυνατή η εκδήλωση του "υπερσυνείδητου" εσώτερου εαυτού του ανθρώπου στο σώμα, στην ψυχή και στο πνεύμα. Παράλληλα αναπτύσσεται η ικανότητα συνειδητής διερεύνησης, ενσωμάτωσης και ανάπτυξης όλο και βαθύτερων και αρχαιότερων επιπέδων του υποσυνείδητου.

Από το πνευματικό-ψυχικό πεδίο έως τις σωματικές δυνάμεις της θέλησης για ζωή μας οδηγούν για παράδειγμα τα αρχαία αιγυπτιακά μυστήρια.

Στην περίπτωση της ανάστασης του Λαζάρου, Ιωάν. 10:39-11*, συντελείται μια ακόμη βαθύτερη διείσδυση. Κατ' αρχήν ορισμένες τυπικές λεπτομέρειες μας παραπέμπουν στα παραπάνω αιγυπτιακά μυστήρια. Τα τελευταία συμπεριλάμβαναν μια εμπειρία όπου το άτομο παρέμενε επί τρεις μέρες σε μια κατάσταση, την οποία οι σύγχρονοι παραψυχολόγοι ονομάζουν "out of body experience" (εξωσωματική εμπειρία), που προσομοιάζει στο όνειρο, όντας όμως συνειδητή. Το σώμα κειτόταν φαινομενικά άψυχο. Ο άνθρωπος είχε έπειτα την βεβαιότητα ότι θα επιζήσει του θανάτου ως έμψυχο πνευματικό ον. Οι ιεροφάντες όφειλαν να επαναφέρουν τον ενδιαφερόμενο στο γήινο επίπεδο συνείδησης μετά από τρεις μέρες, διαφορετικά το ξύπνημα δεν θα ήταν δυνατό, επειδή το σώμα θα είχε αρχίσει να αποσυντίθεται. Ωστόσο, αυτό είχε σύμφωνα με τις πηγές ήδη συμβεί στο Λάζαρο, ο οποίος μετά από τέσσερις μέρες "είχε αρχίσει να μυρίζει". Βαθύτερα λοιπόν, ως τη φυσική υπόσταση έπρεπε να επιδράσει εκείνη η δύναμη που τον επανέφερε στην ζωή. Εξαιτίας αυτού του επεισοδίου της Αγίας Γραφής εμφανίστηκε μια τάση επίδειξης της επίδρασης που έχει η χριστιανική κατάσταση του πνεύματος ειδικά πάνω στην ύλη, καθώς και στις εξωτερικές πράξεις. Μια τάση που μόνο σήμερα μπορεί να επανέλθει στην επικαιρότητα, αφού ο μυστικισμός των προηγούμενων αιώνων επικεντρώθηκε για παράδειγμα στην διερεύνηση του πνευματικού-ψυχικού επιπέδου.

Από αυτές τις εμπειρίες, της αίσθησης εξόδου από το υλικό σώμα, προέρχονται οι διδασκαλίες όλων των θρησκειών περί της μετά θάνατον ζωής, και όχι από φιλοσοφικές υποθέσεις, οι οποίες δεν ανταποκρίνονταν στην πνευματική κατάσταση των ανθρώπων της προϊστορίας και της αρχαιότητας. Μια παρόμοια απεικόνιση βρίσκουμε στον Jean Gebser "Ursprung und Gegenwart". Διακρίνει μεταξύ ενός αρχαϊκού, ενός μαγικού και ενός μυθικού επιπέδου συνείδησης που προηγούνται της αφηρημένης σκέψης και της ολοκληρωμένης συνείδησης. Το αν η σαφής διάκριση μεταξύ των επιπέδων αυτών είναι απαραίτητη δεν θα μας απασχολήσει εδώ. Σε κάθε περίπτωση μπορούν να υποστούν σήμερα νέα επεξεργασία. Ακόμη ο R. Steiner τονίζει την ασυμβατότητα των παλαιότερων τύπων συνείδησης. Αντηχήσεις αυτών μπορούμε να παρατηρήσουμε σήμερα στην διάρκεια της ηλικιακής εξέλιξης των σύγχρονων ανθρώπων.

Η σύγκριση με τις παλιές τελετουργίες μύησης δεν οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ανάσταση του Λαζάρου αποτέλεσε μια τελετουργική ενέργεια με την συμφωνία όλων των εμπλεκομένων, όπως συνέβαινε στην αρχαία Αίγυπτο. Ο Χριστός απελευθέρωσε τις πράξεις του από τους τελετουργικούς κανόνες χρονικού, π.χ. του Σαββάτου, χωρικού, π.χ. ναός, ή σχετικού με τις περιστάσεις τύπου. Εξαιτίας αυτής της ελευθερίας μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις περιστάσεις για κάποιο θετικό αποτέλεσμα, π.χ. τις γιορτές του Πεσάχ, το ναό… Αυτό μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για εμάς όσον αφορά κάποιες σύγχρονες τάσεις, π.χ. τις θέσεις της αστρολογίας κα. (βλ. τα βιβλία του Marko Pogacnik: "Wege der Erdheilung", "Erdsysteme und Christuskraft" (γερμανικά)…)

Στο πλαίσιο της Ανάστασης του Λαζάρου, ο Χριστός και το άμεσο ανθρώπινο περιβάλλον του προβάλλονται εντονότερα προς τα έξω. Εδώ διαφαίνεται μια διευρυμένη συνείδηση του Χριστού, που περιλαμβάνει και τους μαθητές, και ανθεί τώρα στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Μια παρόμοια διεύρυνση της συνείδησης παρατηρούμε και σήμερα σε ανθρώπους που βαδίζουν στα βήματα του Χριστού, όταν οι ομαδικές δραστηριότητές τους αντανακλώνται στο ευρύτερο περιβάλλον.

Ακολουθεί η οδός του μαρτυρίου. Ο αρχιερέας συνδέει στους λόγους του την τύχη του Ιησού με την μοίρα του λαού (Ιωάν. 11). Στην προφητική ενόρασή του αντιλαμβάνεται ότι ο Χριστός πρόκειται να πεθάνει στο όνομα όλων. Ωστόσο την ερμηνεύει λανθασμένα, θεωρώντας ότι ο Χριστός θα έβλαπτε τον λαό εάν έμενε στη ζωή. Η σωστή ερμηνεία προϋποθέτει μια συνείδηση, η οποία πέρα από την σκέψη, είναι σε θέση να συλλάβει διαδικασίες και σχέσεις, και πρέπει πρώτα να καλλιεργηθεί. Δεν ταυτίζεται με τις εικόνες που ανακύπτουν ενστικτωδώς. Τα βαθύτερα αίτια μπορούν να αποκαλυφθούν, να διαλυθούν και να δημιουργηθούν. Καμιά αρνητική ή άλλη σκέψη δεν μπορεί πια να αποθηκευτεί ημι-συνειδητά, δεν μπορούν πια να καλλιεργήσουν προβληματικές δομές που επιδρούν στα βαθύτερα, ακόμα και σωματικά επίπεδα. Αλλά και εκ των υστέρων διαλύεται αυτός ο προβληματικός πυρήνας, όταν το άτομο αντιληφθεί αυτούς τους νόμους. Ο δρόμος προς ένα ελεύθερο, δημιουργικό μέλλον ανοίγει.

Ακολουθεί στη γερμανική και αγγλική σελίδα ένα απόσπασμα από το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 11: Η ανάσταση του Λαζάρου

Ο πατέρας της εκκλησίας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς κατείχε μια μυστική, εκτενέστερη έκδοση του Κατά Μάρκον Ευαγγελίου. Σύμφωνα με τα λόγια του, επρόκειτο για "ένα πνευματικό Ευαγγέλιο για χρήση εκείνων που είχαν φθάσει στην ολοκλήρωση, των οποίων "την πρόοδο της επίγνωσης" υπηρετούσε. Εδώ υπάρχουν περιγραφές του Μάρκου και του Πέτρου για την ανάσταση του Λαζάρου, οι οποίες κόπηκαν από τα Ευαγγέλια γενικής χρήσης. Μόνο ο Ιωάννης και οι μαθητές του συμπεριέλαβαν τέτοιου είδους γεγονότα στο Ευαγγέλιό τους. Ο Κλήμης περιγράφει το Χριστό ως "μυσταγωγό", "ιεροφάντη", δηλαδή εκείνον που εισάγει, μυεί στα νέα μυστήρια (μυστικά της πίστης) σε αντίθεση με τις παλιές μυστηριακές λατρείες. (πρβλ. καθ. Morton Smith, "The Secret Gospel…"; ο οποίος κατέληξε ωστόσο επίσης σε αμφίβολα συμπεράσματα.)

Ερώτηση:
Μπορώ να προαισθανθώ ότι ο Θεός βοηθά στη γεφύρωση ζωής και θανάτου, αλλά και ημερήσιας συνείδησης και ύπνου;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

"Οι Αμνοί"

Λίγο πριν το νίψιμο των ποδιών, ο Χριστός αποκαλεί τους οπαδούς του "πρόβατα", Ιωάν. 10,11-18, όπως ο ίδιος αυτοαποκαλείται σε άλλα σημεία "Αμνός". Τονίζεται εδώ εκ νέου η δεκτικότητα των μαθητών – ειδικά για την διδασκαλία του Χριστού, αλλά και η σχέση μεταξύ του Χριστού και του Θεού. Ακόμη και στην ωριμότητα, ο άνθρωπος μπορεί σε κάποιο επίπεδο να νιώσει σαν άγραφο χαρτί, σαν παιδί. Η πραγματική πρόοδος οδηγεί στην μετριοπάθεια, αν και η συνεχής μάχη με την υπερηφάνεια είναι απαραίτητη. Η επίγνωση ότι οι άνθρωποι, αν και σημαντικοί, δεν έχουν αξία μπροστά στο Θεό, αυξάνεται. Μπορούμε να μιλήσουμε ακόμα και για "ταπεινότητα", με μια ελεύθερη και πνευματική έννοια, και όχι ως δουλοπρέπεια μπροστά τις γήινες αρχές, που οδηγεί συχνά σε παρεξηγήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στο κεφάλαιο αυτό ο Χριστός αναφέρει "Εγώ είμαι η θύρα". Όποιος ανοίξει την καρδιά του στο Χριστό, για εκείνον είναι κι αυτός ανοιχτός σαν θύρα, που οδηγεί στο Θεό, την προϋπόθεση για κάθε συνέχεια.

Αντιπαραβάλλονται «πρόβατα» και «ερίφια» (π.χ. Κατά Ματθαίον 25:32-33).

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Ο Χριστός, το νίψιμο των ποδιών, και το άλειμμα με μύρο από την Μαρία της Βηθανίας

Τα επόμενα κεφάλαια των Ευαγγελίων αναφέρονται σε συμβολικά γεγονότα, από όπου λείπει η λεπτομερής διδασκαλία. Ωστόσο δεν έχουν τίποτα κοινό με τις εμπορικές αποκαλυπτικές ιστορίες για τη ζωή του Χριστού, που αφού τις διαβάσουμε, τις αφήνουμε στην άκρη χωρίς να έχουμε μάθει τίποτα. Κάποιες επιφανειακές γνώσεις μπορεί να είναι χρήσιμες, όμως τα αποφασιστικά σημεία δεν μπορούν να προσεγγιστούν παρά με διαλογισμό. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως κίνητρο για κάποιους, να ξεκινήσουν τις προσωπικές τους προσπάθειες προσέγγισης της γνώσης, τις οποίες κανείς ιερέας ή ιστορικός δεν μπορεί να απαγορεύσει.

Το νίψιμο των ποδιών περιγράφεται στο κείμενο των Ευαγγελίων, Ιωάν. 13,1-20 ως κάθαρση. Επειδή αυτά τα "πνευματικά" σημεία δεν μπορούσαν να γίνουν αργότερα εύκολα κατανοητά, παρέμειναν αλώβητα από την λογοκρισία. Ο πιστός είναι απόλυτα "καθαρός", δεν πρόκειται λοιπόν για τα πόδια, αλλά για την συμβολική σημασία του συμβάντος για τον άνθρωπο σαν σύνολο. Αυτή η σκέψη εμφανίζεται κατ' αντιστοιχία σε πάμπολλους πολιτισμούς: Την ίδια λειτουργία συναντούμε και στον ανθρώπινο οργανισμό, δηλαδή στον τον μικρό- ή μεσόκοσμο, και στην φύση γενικότερα, δηλαδή στον μακρόκοσμο. Τα πόδια συμβολίζουν το γήινο, η κίνησή τους ακολουθεί τη θέληση. Η πορεία που ακολουθεί ο άνθρωπος προϋποθέτει μια ηθελημένη απόφαση. Η κάθαρση της θέλησης και των αντιφατικών περιπλανήσεών της αποτελούν το περιεχόμενο του νιψίματος των ποδιών. Βλ. επίσης ότι στον Ματθ. 25, 31 κ.ε. ο Ιησούς αποδίδει μεγαλύτερη σημασία στην καλή πράξη από ότι στην λεκτική αφοσίωση στον χριστιανισμό.

Ωστόσο αυτή η πράξη, όπως και όλα τα επόμενα συμβάντα, δεν αποτελεί επανάληψη των προηγούμενων προτροπών για κάθαρση των διαφόρων επιπέδων της ύπαρξης του ανθρώπου. Όλα στέκονται υπό το νέο φως της επίγνωσης του Χριστού όχι "έχει φθάσει η ώρα του", και ότι οι μαθητές οφείλουν να ωριμάσουν, ώστε να είναι σε θέση να μεταδώσουν αυτόνομα σε ευρύτερους κύκλους αυτό το "κάτι". Στόχος δεν είναι πια οι προσωπικές αρετές, η καλή τους θέληση, υπό την επίβλεψη του εσωτερικού Εγώ τους. Είναι αυτό το ανώτερο, μη εγωιστικό Εγώ, από κοινού τώρα πια με το "Άτομο", που μπορεί να ενωθεί όλο και στενότερα με εκείνον τον "Χριστό, που έχει λάβει μορφή εντός μας", ως "Ο εαυτός όλων των εαυτών".

Αυτή η εμπειρία μπορεί να περιγραφεί κατ' αρχήν ως εξής: Η εσωτερική ολοκλήρωση της πράξης οδηγεί σε μια τόσο υψηλή καθαρότητα, όπου τα πάντα αναδύονται άμεσα από τις βαθύτερες πηγές, διατρέχοντας τα διαφορετικά επίπεδα της ύπαρξης. Ωστόσο, κατ' αρχήν υπάρχει η θέληση. Η αίσθηση και η επίγνωση θα ολοκληρωθούν αργότερα, φθάνοντας σε ένα επίπεδο όπου ο άνθρωπος θα είναι σε θέση να εξηγήσει το Γιατί των παρορμήσεών του. Ακόμη κι ο Θεός ακολουθεί την ίδια πορεία εντός μας, όπως μας δείχνει σε ένα βαθύτερο επίπεδο ή ανάπτυξη ενός παιδιού. Αυτό δεν σημαίνει ότι το τμήμα αυτό της ανάπτυξης πραγματοποιείται χωρίς την συμμετοχή του "μυαλού". Η ανθρώπινη ηθική και επίγνωση είναι ήδη αναπτυγμένη. Απομένει μόνο η τελείωση αυτής υπό τον Χριστό, έτσι όπως την αποδέχεται η θέληση.

Ένας άλλος τύπος βίωσης αυτής της, δύσκολο να περιγραφεί, φάσης αφορά την συνειδητοποίηση της ίδια της συνείδησης του ατόμου, δηλαδή της ματιάς, με την οποία αντικρίζουμε την ζωή, βάση του "αγγέλου", δηλαδή του ανώτερου Εγώ. Το (αγγελικό) ανώτερο Εγώ εμφανίζεται τώρα ποιο ενωμένο με το Χριστό, και υφίσταται κατά συνέπεια μια μεταβολή. Οι εμπειρίες με τους αγγέλους είναι σήμερα συνήθεις σε ορισμένους χώρους του νέου πνευματικού κινήματος. Οι Χριστιανοί, παρά την Αγία Γραφή, αμφιβάλλουν για την ύπαρξή τους, πολύ δε περισσότερο όσον αφορά τον "προσωπικό", "φύλακα άγγελο" της λαϊκής παράδοσης, και το χαρακτήρα της σχέσης μας μαζί του. Ωστόσο ο Χριστός αντιπροσωπεύει την διαμορφωμένη, προσωπική φύση του ανθρώπου, και την διατήρηση των επιτευγμάτων της ζωής κατά το άνοιγμα του εαυτού μας στον απρόσωπο κόσμο των αγγελικών δυνάμεων. Για τον Χριστό, ο άνθρωπος που έχει βιώσει μια τέτοια εμπειρία δεν είναι αυτονόητα τέλειος. Από την αρχή, ήδη στον Ιωάννη 1, άφησε τους μαθητές να πάρουν μια γεύση από αυτό τον κόσμο. Ορισμένοι ενασχολούμενοι με το πνεύμα πιστεύουν ότι η εμπειρία των αγγέλων είναι το κυρίαρχο ζήτημα και ότι έπειτα είναι δυνατή η απόσυρση από τα εγκόσμια. Η έρευνα στο πεδίο αυτό προϋποθέτει εξαιρετική σταθερότητα για να μην καταλήξει στην πλάνη. Οπωσδήποτε με αυτή τη φάση επέρχεται η δυνατότητα μιας ευρείας διείσδυσης στα γήινα πράγματα μέσω του πνεύματος. Ως ένδειξη μπορούμε να αναφέρουμε ότι ο R. Steiner ερευνητής του πνεύματος προβλέπει για την ανθρωπότητα μια μακρά περίοδο πνευματικής εξέλιξης, όπως άλλωστε και κάποιες άλλες σχολές. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι άλλες τεχνικές, όπως ο πνευματισμός και η ύπνωση δεν έχουν τίποτα κοινό με την αρχέτυπη θεμελιώδη εμπειρία των αγγέλων. Ωστόσο υπάρχουν εν τω μεταξύ πολλές σοβαρές προσπάθειες επαφής με τους αγγέλους στην καθημερινή ζωή.

Έως σήμερα δεν έχει γίνει αντικείμενο προσοχής το γεγονός, ότι η αναφορά στο νίψιμο των ποδιών, π.χ. στον Ιωάν. 12, βρίσκεται σε εσωτερική συνέπεια με το σημείο όπου η Μαρία της Βηθανίας αλείφει συμβολικά τα πόδια του Χριστού και τα σκουπίζει με τα μαλλιά της. Συμβολίζει εδώ τον εαυτό της, ή μήπως την θηλυκή πλευρά του Θεού, όπως θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε για την Θεοτόκο, ή για την Μαρία Μαγδαληνή- που προφανώς δεν ταυτίζεται με την Μαρία της Βηθανίας- σε άλλα σημεία; Για τις, συχνά αντιφατικές, απόπειρες φεμινιστικής, βιωματικής θεολογίας το σημείο αυτό κρύβει σίγουρα αναξιοποίητους ή ήδη αξιοποιημένους θησαυρούς. Η διαδικασία της "τελευταίας επάλειψης" της Καθολικής εκκλησίας έχει τις ρίζες της σε αυτό το περιστατικό.

Είναι επίσης αξιοσημείωτο, ότι το νίψιμο των ποδιών δεν αποτελεί μεμονωμένη προσωπική πράξη του Χριστού, και ότι οι μαθητές ενθαρρύνονται να πλύνουν τα πόδια ο ένας του άλλου, όπως ο Μυστικός Δείπνος περνά στα χέρια της αναπτυσσόμενης κοινότητας- με την έννοια του ιερατείου όλων. Η εκλεπτυσμένη θέληση για ζωή με το Θεό κατά το νίψιμο των ποδιών περνά από την ατομική ύπαρξη στο περιβάλλον, κατ' αρχήν στον πλησίον, του οποίου τα πόδια νίπτει ο άτομο, και έπειτα στην κοινή ευθύνη για τους άλλους και τους μαθητές ως σύνολο.

Το νίψιμο των ποδιών γίνεται κατανοητό και ως υπηρεσία προς τον άλλον. Μόνο με το νίψιμο "συμμετέχουν σε Αυτόν", όπως αναφέρει ο Χριστός. Αυτό υπογραμμίζει την πολύπλευρη, ευρεία σημασία του συγκεκριμένου βήματος. Μοιάζει με αυτό που οι νέοι ονομάζουν "πηγαίνει μαζί μου". Ωστόσο, δεν πρόκειται πια για την ύπαρξη μιας σχέσης, παρά για την "ύπαρξη μέσα σε μια (ζωντανή) σχέση". Το νίψιμο των ποδιών γίνεται κατανοητό ως ένα βήμα μπροστά. Η εξωτερική μορφή της πράξης δεν έχει σημασία. Στο πλαίσιο της αλχημιστικής πρακτικής, η χρήση εξωτερικών πράξεων προκειμένου να διευκολύνουμε την πρόσβαση σε εσωτερικές στάσεις και διαδικασίες, είναι σκόπιμη, υπό την προϋπόθεση ότι συμβαδίζει με την αντίστοιχη εσωτερική στάση. Εξάλλου, η ορθή ακολουθία των πράξεων του ιερέα δεν επαρκεί, αν ο ίδιος ο πιστός δεν συμμετέχει, γιατί αυτός είναι ο αποδέκτης. Το ίδιο ισχύει και στο Μυστικό Δείπνο, για τις διάφορες πλευρές του οποίου διαφωνούν οι θεολόγοι. Ίσως να έχουν κατά κάποιο τρόπο δίκαιο, όμως το ζήτημα της συνειδητής μεταμόρφωσης του πιστού, που αποτελεί το κεντρικό σημείο, δεν απολαμβάνει επαρκή προσοχή από την Καθολική ή την Ευαγγελική εκκλησία.

Εάν σε απλοϊκότερες διδασκαλίες συμμετείχαν, ανάλογα με το επίπεδο εμβάθυνσης, 5000 ή 500 ή 70 άνθρωποι, στο νίψιμο των ποδιών έλαβαν μέρος μόνο οι έντεκα μαθητές, οι οποίοι είχαν μάθει πολλά από τον Χριστό και ήταν προετοιμασμένοι ώστε να αδράξουν την ευκαιρία. Ο Ιούδας πιθανώς να μην ήταν σε θέση να συμμετέχει. Ο ίδιος ο Χριστός μεταδίδει το δίδαγμά του, όχι ταυτόχρονα σε όλους, αλλά σταδιακά. Ωστόσο η πρόοδος είναι δυνατή για τον καθένα, μέσα από την βαθιά εσωτερίκευσης των γεγονότων που προηγούνται της Σταύρωσης. Αυτό επιχείρησαν οι χριστιανοί ιππότες των Ρόδων. Το νίψιμο των ποδιών, η μαστίγωση, η στέψη με το ακάνθινο στεφάνι, η σταύρωση και η ταφή, η ανάσταση και η ανάληψη στους ουρανούς ονομάστηκαν "χριστιανική μύηση". Προσαρμοσμένα σε μια νεώτερη εποχή, δημοσιεύθηκαν ως οραματικές εικόνες των επτά ημερών στο "Chymischer Hochzeit des Christian Rosenkreutz", 1616, του λουθηρανού θεολόγου J.V. Andreas, υπό την μορφή σάτιρας.

Αυτό το βήμα δεν ολοκληρώνεται με το πρώτο βίωμα στην καθημερινή ζωή, μέσα από το διαλογισμό ή το όνειρο. Η ανθρώπινη ύπαρξη με όλες τις ικανότητές της μπορεί να διευρυνθεί προς πολλές κατευθύνσεις, νέα βήματα μπορούν να ακολουθήσουν, να διασταυρωθούν με προηγούμενα, όμως οι νέες ιδιότητες θα εμφανιστούν μετά την ολοκλήρωση των προηγούμενων βημάτων πάνω στα οποία οικοδομούνται.

Μετά το άλειμμα στην Βηθανία ακολουθεί στον Ιωάννη 12 η είσοδος του Ιησού στην Ιερουσαλήμ ως Μεσσία. Μετά το νίψιμο των ποδιών, ο Ιωάννης παραθέτει στα 13-17 την αναγγελία της προδοσίας του Ιούδα Ισκαριώτη, τον αποχαιρετιστήριο λόγο και την αρχιερατική προσευχή του Χριστού.

Οι θεολόγοι είδαν σχετικά συχνά στη νίψη των ποδιών μία πράξη-οιωνό, η οποία προαναγγέλλει την επερχόμενη Σταύρωση ή ένα παράδειγμα υπηρέτησης με τις καθαρτήριες δυνάμεις της Αγάπης του Θεού. Είχε ωστόσο επίσης θεωρηθεί ως πράξη με άμεση επίδραση.

Ακολουθεί στη γερμανική και αγγλική σελίδα απόσπασμα από το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 13, 3-15: Το νίψιμο των ποδιών.

Ερώτηση:
Να παρακαλέσω* το Θεό – εφόσον δεν το έχω κάνει ήδη – η καλή βούληση στις σχέσεις μου με τον πλησίον να μεταβεί στη σάρκα και στο αίμα μου – ακόμα και αν αυτό είναι κουραστικό;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Ο Μυστικός Δείπνος. Η είσοδος του Μεσσία, η Σύλληψη και η Μαστίγωση

Ο Ιησούς εισήλθε στην Ιερουσαλήμ ως Μεσσίας, επευφημούμενος από το πλήθος, Ιωάν. 12,12-19. Όμως οι κυνικές ιερατικές τάξεις διέθεταν την ικανότητα να χειραγωγούν το πλήθος, μεταβάλλοντας τις διαθέσεις του εν μέρει αρνητικά. Μόνο άνθρωποι που νιώθουν μέσα τους αρνητικές τάσεις και αδιαφορία και υφίστανται μεταμόρφωση, μπορούν να αποκτήσουν την σταθερότητα και το βάθος της σχέσης με το Θεό που θα τους προστατέψει από την μαζική υποβολή και άλλες εξωτερικές αρνητικές δυνάμεις, των οποίων η πραγματικότητα προσπάθησε να βρει δρόμο επικράτησης μέσα από φαινόμενα του εικοστού αιώνα.

Κατά την Σύλληψη, Ιωάν. 18, ο Χριστός δείχνει στους στρατιώτες, που ξαφνιάζονται πρώτοι, ότι δεν βρίσκεται υπό τον έλεγχό τους. Ωστόσο, αφήνει τα γεγονότα να εξελιχθούν.

Η "μαστίγωση" του Ιησού, Ιωάν. 19,1, γίνεται στην πλάτη. Το ενδιάμεσο επίπεδο του ανθρώπου, τα συναισθήματα, η υπέρβαση του πόνου στο συναισθηματικό επίπεδο είναι ιδιότητες, που μπορούν να καλλιεργηθούν με τον διαλογισμό, και όχι με το παθητικό, άσκοπο μαρτύριο. Ωστόσο όλοι οι χριστιανοί μυστικιστές αναφέρουν τον πόνο που ηθελημένα ή όχι ένιωσαν στις ψυχές τους. Ούτε ο Χριστός δεν αποφεύγει τον πόνο από φόβο, όπως θα μπορούσε άλλωστε, σαν τους ινδούς δασκάλους που εφαρμόζουν το Pratjahara, την τεχνική αδρανοποίησης των αισθήσεων. Εδώ πρόκειται μάλλον για την διεύρυνση της συνείδησης προς τον πόνο των άλλων.

Ας σημειώσουμε ότι η αναγωγή της Μαστίγωσης του Ιησού σε σύμβολο μιας διαδικασία μύησης, δηλαδή σε ένα στάδιο ανάπτυξης του σύγχρονου ανθρώπου στο δρόμο για την τελείωση δεν εμπεριέχει ολόκληρη την αλήθεια. Το καθοριστικό βήμα πραγματοποιείται από τον ίδιο το Χριστό στον Μυστικό Δείπνο που ακολουθεί το άλειμμα στην Βηθανία (Ματθ. 26,26-29). Ο Μυστικός Δείπνος είναι το σύμβολο αυτών που ο Χριστός προσφέρει στην μαρτυρική ανθρωπότητα. Ο άρτος συμβολίζει την ουσία (δηλ. την ψυχή) του Ιησού Χριστού, του "Λόγου". Ο οίνος συμβολίζει το θεϊκό πνεύμα, που ζωοποιεί το Λόγο για το σκοπό της ανθρωπιστικής πράξης. Η καθολική εκκλησία έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην μεταβολή της φύσης του άρτου και του οίνου σε σάρκα και αίμα του Χριστού. Η ευαγγελική εκκλησία τόνισε τον εορτασμό της μνήμης του Χριστού. Και οι δύο έχουν δίκαιο, επιστημονικά πειράματα κατέληξαν στην διαπίστωση ότι τα μόρια του αγιασμένου νερού μεταβάλλουν την γωνία τους. Ωστόσο, μεγαλύτερης σημασίας είναι η μεταβολή που επέρχεται στους συμμετέχοντες, χάρη στο μεταμορφωμένο και μεταμορφωτικό "σώμα και αίμα" του Κυρίου. Έτσι ο άρτος και ο οίνος γίνονται μέσα ενόρασης. Ορισμένοι έχουν προσπαθήσει να λάβουν το σώμα και το αίμα του Κυρίου χωρίς άρτο και οίνο, όντας εσωτερικά καθαροί, και ένιωσαν την επίδρασή τους. Ωστόσο, αυτό είναι σίγουρα πιο δύσκολο. Και, εάν θέλει κανείς να οργανώσει ένα "ευλογημένο" γεύμα, χωρίς την αξίωση ενός εκκλησιαστικού μυστηρίου, υπάρχει η δυνατότητα ενός "γεύματος της αγάπης".

Η Μαστίγωση μπορεί να γίνει κατανοητή από τους αδαείς ως επιφανειακή, κωμικοτραγική απάντηση και κατά συνέπεια δεν πρέπει να αποτελέσει το επίκεντρο της προσπάθειας για βίωση. Αυτό ισχύει και για την στέψη με το ακάνθινο στεφάνι. Η συχνά μονομερής επικέντρωση στο μαρτύριο, που χαρακτήριζε τον παλαιότερο μυστικισμό συνδέονται με την νεότερη αντίληψη, όσο το δίδαγμα του Ιωάννη του Βαπτιστή με εκείνο του Χριστού προς τους μαθητές του. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει τον δρόμο που θα ακολουθήσει.

Από θεολογικής άποψης έχει συζητηθεί επίσης εάν ο Μυστικός Δείπνος αποτελούσε μία άλλη μορφή του εβραϊκού γεύματος του Πεσάχ (Πάσχα) ή εάν ο Ιησούς αντικατέστησε ο ίδιος την παλαιά γιορτή ως προαναγγελλόμενο πραγματικό «θύμα-αρνίο». Η νέα σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπων (η Καινή Διαθήκη), όπως καθιερώθηκε από τον Ιησού (Λκ. 22:20) θεωρήθηκε συνέχεια των χωρίων Έξ. 24:8, Ιερ. 31:31-33, Ησ. 53:12. Ο άρτος θεωρήθηκε ως προσωποποίηση του Ιησού, το αίμα ως σύμβολο της απόλυτης ιλαστηρίου αφοσίωσης. Άλλοι αμφισβήτησαν την αυθεντικότητα της γραπτής παράδοσης (της λεγόμενης επίκλησης) – ένας ισχυρισμός όχι ιδιαίτερα εύλογος, καθώς περιλαμβάνεται στις πλέον παλαιές γραφές.

Ακολουθεί στη γερμανική και αγγλική σελίδα απόσπασμα από τον Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 26,26-29 για τον Μυστικό Δείπνο (Θεία Κοινωνία, Ευχαριστία).

Ερώτηση:
Να παρακαλέσω* το Θεό – εφόσον αυτό δεν αποτελεί ήδη τμήμα της εμπειρίας μου – για την ικανότητα στοργικής συνεργασίας με άλλους – ακόμα και αν αυτό απαιτεί αλλαγές ψυχικής στάσης;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Το ακάνθινο στεφάνι και τα τελευταία λόγια

Eπειδή η Μαστίγωση ήταν μια συνήθης ελαφρά σωφρονιστική ποινή για τους Ρωμαίους, η σημασία του όρου για τις προχριστιανικές μυστικιστικές λατρείες μπαίνει στο περιθώριο. Ωστόσο, η στέψη με το ακάνθινο στεφάνι, Ιωάν. 19,2-3, επίσης ένας όρος που παραπέμπει τις μυστηριακές λατρείες, δεν αποτελεί μέρος του ρωμαϊκού σωφρονιστικού συστήματος.** Σίγουρα, αποσκοπεί στην γελοιοποίηση: αγκάθια αντί για χρυσό. Ωστόσο παραμένει το ερώτημα, πώς οι στρατιώτες προσεγγίζουν με τόση ακρίβεια τις μυστηριακές παραδόσεις, χωρίς μάλιστα να το συνειδητοποιούν εκείνη τη στιγμή. Αν και πολλοί ρωμαίοι στρατιώτες ήταν οπαδοί τέτοιων λατρειών, και είχαν συνείδηση των επιφανειακών ομοιοτήτων, δεν θα μπορούσαν να μειώσουν το Χριστό στο είδος της οικίας σε αυτούς εμπειρίας.

Ενώ το χρυσό στέμμα παραπέμπει στην κοσμική εξουσία, όχι απαραίτητα με την αρνητική έννοια, το ακάνθινο στέμμα του Χριστού αποτέλεσε σύμβολο μιας εξουσίας μοναδικής στον κόσμο. Κι όμως τα αγκάθια τρύπησαν το μέτωπο. Δεν βρίσκουμε εδώ μόνο πόνο, αλλά και μια δύναμη υπέρβασης των πνευματικών μαρτυρίων, από τα οποία δεν φαίνεται να πάσχει ο Χριστός. Εμφανίζονται μόνο πριν από την στιγμή, όπου αποφασίζει οριστικά να μην αποφύγει το "πικρό ποτήριο". Η Μαστίγωση και το Ακάνθινο στεφάνι αποτελούν την συνέχιση της διαδικασίας που ξεκινά με το νίψιμο των ποδιών. Το συναίσθημα και η επίγνωση – παρά τις όποιες αντιστάσεις- μοιάζουν "καθαγιασμένες".

Τα διαδοχικά αυτά γεγονότα παραπέμπουν στο στόχο της ανάπτυξης του ανθρώπου πέρα από τον εαυτό του, και ταυτόχρονα, ως δύναμη, σε νέα κινήματα, όπως το ειρηνιστικό, το οικολογικό και πνευματικές προσπάθειες που επιδιώκουν να αλλάξουν τον κόσμο.

Όπως και στην Μαστίγωση, έτσι και στην στέψη με το ακάνθινο στεφάνι έχουμε την αντίδραση, μια φθηνή μίμηση αυτού που προηγήθηκε. Αυτό το σημείο, όπου εκφράζεται θετικά το άνοιγμα για το σκοπό της ανάπτυξης πέρα και πάνω από τον εαυτό μας, βρίσκεται στον αποχαιρετιστήριο λόγο του Ιησού, π.χ. Ιωάν 13,31-17, και στην συνάντηση με τον Πιλάτο, π.χ. Ιωάν. 19,5 ("Ιδέ, ο Άνθρωπος", στο πλαίσιο του διαλογισμού αυτό αντιπροσωπεύει το όραμα του Ιησού ως αρχέτυπο του λυτρωμένου ανθρώπου). Μαζί με το νίψιμο των ποδιών και τον Μυστικό Δείπνο, τα λόγια του Χριστού έχουν επίσης την δύναμη έργων.

Θα ήταν χρήσιμο σύμφωνα με αυτές τις αποκαλύψεις, εφόσον σήμερα γίνεται λόγος για "την χριστιανική μύηση ή τα βήματα ανάπτυξης", να εξετάσουμε πιο προσεκτικά αυτές τις αρχές.

**) Στην ιστορία των θρησκειών υπάρχει ωστόσο το φαινόμενο της εμφάνισης μίας μορφής ή ενός ψευτοβασιλιά που αποτελούσε αντικείμενο χλευασμού, στον οποίο εκφορτιζόταν η οργή του λαού. Στην Παλαιά Διαθήκη υπήρχε ο αποδιοπομπαίος τράγος, ο οποίος προοριζόταν για την εξιλέωση του Θεού για τις αμαρτίες του λαού (Λευ. 16:15). Και στις δύο περιπτώσεις επρόκειτο ως μία μάλλον συμβολική τελετουργία. Για αυτό το λόγο, η παραδοσιακή θεολογία υποστήριξε ότι μόνο ο Ιησούς μπόρεσε να προβεί σε μία πραγματικά αποτελεσματική θυσία για όλους. Κάποιοι κριτικοί θεολόγοι θεώρησαν ότι λόγω αυτών των απηχήσεων παλαιών θυσιαστήριων λατρειών μπορούν να αμφισβητήσουν την ιδέα της θυσίας καθαυτή. Αυτό μπορεί να ήταν επιπόλαιο – αλλά, όπως προαναφέρθηκε, το επεισόδιο αυτό κρύβει πολύ περισσότερα από την πτυχή της αυτοθυσίας. Αφορά επίσης το στόχο της.

Ερώτηση:
Να παρακαλέσω* το Θεό – εφόσον δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα – για μία σοφή συμπεριφορά απέναντι σε ομάδες στις οποίες ανήκω – ακόμα κι αν αυτό απαιτεί να αναθεωρήσω τα μοτίβα της σκέψης μου;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Η Σταύρωση και η Ταφή

Οι οπτικές για την Σταύρωση και την Ταφή διαφέρουν μεταξύ τους περισσότερο από ότι για άλλους σταθμούς της πορείας του Κυρίου. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην θέση που αποδίδεται στα παραπάνω μέσα στην εκκλησία, και εν μέρει στο ότι οι ερμηνεύοντες προσπαθούν να εντάξουν τα πάντα στο δικό τους σύστημα κοσμοθεωρίας. Π.χ. Ιωάν. 19,12-37.

Τα γνωστικιστικά κινήματα της εποχής του πρώιμου Χριστιανισμού ήταν πρόθυμα να ασχοληθούν με το Χριστό. Ωστόσο, εξαιτίας του αρχαιοελληνικού τους υπόβαθρου δεν ήταν δυνατό να κατανοήσουν, πώς ένα τέτοιο πλάσμα του φωτός μπορούσε να γεννηθεί από μια γυναίκα και να πεθάνει. Έτσι θεώρησαν ότι δεν μπορούσε παρά να εμφανίζεται με την ανθρώπινη μορφή, σαν άγγελος, όπως τον αποδέχθηκαν αργότερα ορισμένοι ανατολικοί δάσκαλοι, εξαφανιζόμενος στο τέλος από τον γήινο κόσμο χωρίς όμως να πεθαίνει πραγματικά. Επειδή στην διδασκαλία τους ο γήινος κόσμος και η ύλη διέπονταν αιώνια από το κακό, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν, πώς ένα τέτοιο πλάσμα πέρασε από όλους τους σταθμούς της ανθρώπινης ζωής, διαπερνώντας τους μάλιστα με το φως του. Ο όρος "γνωστικιστικός" χρησιμοποιείται εδώ σε αντιπαράθεση με την αποστολική γνώση, μια διάκριση που ενέκρινε ο κριτικός των αιρέσεων F.W. Haack. Ωστόσο σε αυτές τις διδασκαλίες υπήρχαν σημεία συνάντησης με το Χριστιανισμό, για παράδειγμα το γνωστικό "Ευαγγέλιο της αλήθειας" αναγνωρίζει ότι ο Χριστός καρφώθηκε στο σταυρό.

Οι άνθρωποι με υλιστικό ή αρνητικό προς το Χριστιανισμό προσανατολισμό διέδωσαν ιστορίες, ότι ο Χριστός ήταν νόθος γιος κάποιου ρωμαίου στρατιώτη, γεγονός εξαιρετικά απαξιωτικό βάσει των ηθικών αντιλήψεων της εποχής. Επιπλέον, διατύπωσαν την υπόθεση ότι ο Χριστός δεν πέθανε, αλλά έλαβε φροντίδα, ότι δηλαδή ανέρρωσε. Τέτοιες προσπάθειες συναντούμε ακόμη και σήμερα, π.χ. ο τάφος ενός ηλικιωμένου με το όνομα Ιησούς στο Κασμίρ αποδίδεται στο Ιησού της Αγίας Γραφής. Στην Ευρώπη υπάρχει ένας ακόμη τάφος του Ιησού που εμφανίζεται στην σύγχρονη βιβλιογραφία. Οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι το όνομα Ιησούς, ή Jehoschua, ή Jeschua, ή Jesat, δεν ήταν μοναδικό. Ακόμα και στα Απόκρυφα Ευαγγέλια (εκείνα που δεν συμπεριλήφθηκαν στην Αγία Γραφή) εμφανίζονται πολλοί με το ίδιο όνομα: Ο Ιησούς του Σιράχ, ο Ιησούς μπεν Παντίρα. Εκτός αυτού, σύμφωνα με την ερμηνεία των αντιφατικών στοιχείων για την καταγωγή του Ιησού στον Ματθαίο και στον Λουκά από τον R. Steiner, υπήρξαν δύο διακριτοί, συνδεόμενοι μεταξύ τους νεαροί με αυτό το όνομα.

Σε μερική συνάφεια με αυτές τις θέσεις, έχουν δημοσιευθεί αντιφατικά ερευνητικά πορίσματα για το σάβανο του Ιησού που φυλάσσεται στο Τορίνο. Το σάβανο υποτίθεται ότι περιέχει γύρη από τον τόπο και την εποχή του Χριστού. Κατ' άλλους προέρχεται από το μεσαίωνα. Η εικόνα που φέρει επάνω του δεν μπορεί παρά να εντυπώθηκε μέσω στιγμιαίας υψηλής ακτινοβολίας, π.χ. με στιγμιαία αποσύνθεση του σώματος. Οι σταγόνες του αίματος που φέρει υποδηλώνουν ότι ο Χριστός ήταν ακόμα ζωντανός κατά την αποκαθήλωση. Πάντως, μια ψύχραιμη εξέταση των τελευταίων επιστημονικών στοιχείων καταλήγει υπέρ της αυθεντικότητας του σαβάνου, και της μυστηριώδους προέλευσης των κηλίδων του αίματος. Αυτό ίσως βοηθήσει τους ανθρώπους να προσεγγίζουν την πραγματικότητα της ύπαρξης του Χριστού με την γήινη λογική τους (πρβλ. την παρατήρηση για την πορεία του μαθητή Θωμά στο τρίτο μέρος του κεφαλαίου "Φυσικές επιστήμες και πίστη στο Θεό"). Ο Lorber θεωρεί πλαστό μόνο τον χιτώνα του Trier. Kι αυτό με προφανή στόχο, να στρέψει την πίστη προς το εσωτερικό της ψυχής, χωρίς εξαρτήσεις από την συνεχή ροή αντιφατικών πορισμάτων και θεωριών πάνω σε αρχαιολογικά ευρήματα.

Ωστόσο, τέτοιου είδους έρευνες μπορούν να δώσουν το έναυσμα για διαλογισμό, εφόσον υπονοούν ότι υπάρχει κάτι που δεν ταιριάζει σε κανένα γνωστό σχήμα. Πρβλ. επίσης Groenbold "Jesus in Indien- das Ende einer Legende" (γερμανικά). (...).

Όπως διαπιστώσαμε προηγουμένως, οι μαρτυρίες των πνευματικών χριστιανών μας βοηθούν να δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα της σημασίας των προηγούμενων γεγονότων για την ανάπτυξη του σύγχρονου ανθρώπου, και κατά συνέπεια για τον χαρακτήρα αυτών. Όσο περισσότερες πνευματικού τύπου εμπειρίες διαθέτει ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερα είναι σε θέση να τα κατανοήσει. Η αναφορές των πνευματικών χριστιανών και των στιγματισμένων, δηλαδή των φορέων των σημείων του μαρτυρίου του Κυρίου, συνδέονται μεταξύ τους χωρίς να έρχονται σε επαφή. Περιέχουν λεπτομέρειες για την εμπειρία του Χριστού που δεν συμπεριλαμβάνονται στην Αγία Γραφή, όντας ταυτόχρονα παρόμοιες μεταξύ τους, από τον Φραγκίσκο της Ασίζης έως τον Πάπα Πίο. Όλοι συμφωνούν, ότι η Σταύρωση και η Ταφή του Κυρίου είναι βαθιά και πραγματικά χαραγμένες στον κόσμο μας, και ότι η συνειδητή ή μη ταύτιση με αυτά τα γεγονότα, προκαλεί αφάνταστο πόνο, αλλά χαρίζει και αφάνταστη ανυψωτική δύναμη στο πνεύμα. Τον υπαρξιστικό, συγκλονιστικό για τον άνθρωπο ως σύνολο, χαρακτήρα της Σταύρωσης προσεγγίζει με βεβαιότητα η ζωή αυτών των εξαιρετικών ανθρώπων, πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε νοητικό τρόπο προσέγγισης. Στο ζήτημα του θανάτου και της ζωής εμπλέκονται περισσότεροι παράγοντες από τα μεμονωμένα επίπεδα της ύπαρξης που συμμετέχουν από κοινού, συμπεριλαμβανομένου του "αιτιολογικού" επιπέδου της παραγωγής αξιών και πεπρωμένου. Αλλά και οι άνθρωποι που δεν διατηρούν τόσο αποκρυσταλλωμένη, μυστικιστική σχέση με το Θεό, μπορούν να αξιοποιήσουν τα γεγονότα αυτά ως γέφυρα προς την πραγματικότητα μέσω του διαλογισμού, όσο ατελής κι αν είναι αυτή η προσπάθειά τους αυτή. Λέγοντας στον, πλάι του σταυρωμένο, εγκληματία ότι σύντομα θα βρίσκεται μαζί του στον Παράδεισο, ο Χριστός μας αποκαλύπτει ότι μια σύντομη κατανόηση του δρόμου του είναι δυνατή.

Η συνειδητή διείσδυση σε αυτές της βαθύτερες διαδικασίες που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, οι οποίες συνδέονται με καταπίεση, πόνο και παρακμή, αποτελεί πραγματική δυνατότητα του σήμερα, ανεξάρτητα από το βαθμό. Αν και αυτή η δυνατότητα δεν συνδέεται με την εποχή του χρόνου ή τον τόπο, όπου εκτυλίχθηκαν αυτά τα γεγονότα, το Πάσχα φαίνεται να διευκολύνει την απόκτηση της αντίστοιχης εμπειρίας. Τότε ο αρχαίος, παραδοσιακός ρυθμός εναλλαγής των εποχών του μαρασμού και της αναγέννησης μοιάζει να ενισχύεται κατά μια "οκτάβα".

Το ότι ο Χριστός δεν αναγνωρίζει το αξίωμα ότι η ύλη θέτει αναπόδραστους φραγμούς στο πνεύμα, φαίνεται ήδη από την περίπτωση του Λαζάρου. Τίποτα εκτός από τον ίδιο το Θεό, όσο δυσάρεστο ή αρνητικό κι αν είναι, δεν έχει αιώνια ισχύ για Εκείνον, όλα εμπεριέχουν την δυνατότητα μεταμόρφωσής τους. Όσο βαθύτερο, πιο ασυνείδητο είναι το αντικείμενο της μεταμόρφωσης, τόσο δυσκολότερη είναι στον φυσικό κόσμο η επίδραση σε αυτό.

Στην Σταύρωση, όπως και στα προηγηθέντα γεγονότα, εμπεριέχεται πλάι στην υπερβατική δύναμη, η παγκόσμια συνείδηση, π.χ. στα λόγια επάνω στο σταυρό που κορυφώνονται στην φράση "Τετέλεσθαι"! Αυτή η αισθητή "θυσία από αγάπη" για την σωτηρία του κόσμου δεν μπορεί να εκφραστεί επαρκώς μέσω της παλιάς, στυφής ρήσης "Εξαγορά των ανθρώπων μέσω της θυσίας του Ιησού". Η περιγραφή της εξιλαστήριας εξαγοράς της ανθρωπότητας από τον Ιησού μπορεί σήμερα να ερμηνευθεί ως προσπάθεια να καταστεί πιο κατανοητή στο κοινό. Αρχικά ίσως επρόκειτο για αφηγηματική προσαρμογή του φανταστικού κόσμου των Ισραηλιτών της εποχής, οι οποίοι με τελετουργικές θυσίες ζώων επιχειρούσαν να κατευνάσουν τη θεότητα. Ο Ιησούς ποτέ δεν δίδαξε κάτι τέτοιο.

Το ίδιο ανεπαρκείς στην ερμηνεία τους για τις μυστηριακές εμπειρίες είναι οι θεολογίες, οι οποίες τοποθετούν στο επίκεντρο το γεγονός ότι ο Χριστός δεν πρόδωσε τις αρχές του ως την τελευταία στιγμή. Δεν δίνουν επίσης επαρκή εξήγηση για φαινόμενα όπως τα στίγματα, την αποχή από την τροφή κα. Πρβλ. Thurston "die koerperlichen Begleiterscheinungen der Mystik" και Hoecht "Von Franziskus zu Pater Pio und Therese Neumann", καθώς και το επόμενο κεφάλαιο.

Ο Rupert Sheldrake, ένας βιολόγος, ο οποίος έγινε γνωστός στους νέους πνευματικούς κύκλους χάρη στις ολοκληρωμένες συλλογιστικές του προσπάθειες, ανάπτυξε την θεωρία του "μορφογενετικού πεδίου". Εάν οι πίθηκοι ενός νησιού αναπτύξουν μια νέα ικανότητα, οι πίθηκοι της ίδιας ράτσας ενός άλλου απομακρυσμένου νησιού θα αναπτύξουν κι αυτοί την ίδια ικανότητα χωρίς να έχουν έρθει σε επαφή με τους πρώτους. Αυτό συνηγορεί στην άποψη ότι υπάρχει ένα μη τυχαίο δυναμικό πεδίο, το οποίο συνδέει τους πιθήκους της ίδιας ράτσας μεταξύ τους. Όταν ο συγγραφέας ρώτησε τον Rupert Sheldrake, αν θα μπορούσε να φανταστεί ένα τέτοιο πεδίο πάνω από την ανθρωπότητα ως αποτέλεσμα της πορείας του Χριστού έως την Σταύρωση ή την ανάσταση, αυτός απάντησε έκπληκτος και μετά από σκέψη: "Ναι, αλλά τότε δεν θα επρόκειτο για το μορφογενετικό πεδίο, αλλά για ένα πνευματικό δυναμικό πεδίο".

Κι αυτό ακόμα, δεν αποτελεί απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Ωστόσο υπάρχουν νέα επιστημονικά ρεύματα που προσφέρουν καλύτερες δυνατότητες προσέγγισης αυτών των δυσνόητων δεδομένων, από ότι οι διάφορες θεολογίες, οι οποίες είτε προσκολλώνται δογματικά στις πεπαλαιωμένες διδασκαλίες, είτε απωθούν οτιδήποτε δυσνόητο.

Και στην Σταύρωση ακόμη υπάρχουν συγγένειες, όχι όμως ομοιότητες, με αρχαίες τελετουργίες μύησης. Ο σταυρός, δηλαδή το ξύλο όπου κρεμάστηκε ο Κύριος συναντάται μεταξύ άλλων στον Βορά, βλ. τους μύθους του Όντιν, ο οποίος κρεμόταν από το ξύλο επί εννέα ημέρες, συγκεντρώνοντας στο διάστημα αυτό εξαιρετικές εμπειρίες. Το μοτίβο του Τάφου ως τόπου μύησης ήταν πολύ διαδεδομένο στην εποχή του μεγαλίθου, καθώς και στους Κέλτες, και ιδιαίτερα ανεπτυγμένο στην πολιτισμό των αιγυπτιακών πυραμίδων. Οι πυραμίδες, ανεξάρτητα από το αν ήταν πραγματικά τόποι ταφής, κάτι που δεν έχει αποδειχθεί, καθώς μια ονομαστική επιγραφή δεν αποτελεί επαρκές στοιχείο, χρησιμοποιούνταν όπως και οι κελτικές νεκρικές τούμπες ως τόπου διεξαγωγής ιεροτελεστιών. Επειδή σήμερα η αμφισβήτηση αυτών των διαπιστώσεων θα απαιτούσε την αγνόηση πάμπολλων στοιχείων, δεν θα προχωρήσουμε στην εξέταση του θέματος. Ο R. Steiner παρατήρησε ότι τα δύο ρεύματα ανάπτυξης, το μοτίβο του σταυρού και το μοτίβο του τάφου διασταυρώνονται δημιουργικά στον Χριστό.

Η βίωση της Σταύρωσης, του "Μεσονυχτίου της ψυχής", του "μυστηριακού θανάτου" της διέλευσης από μια κατάσταση αδιαφορίας για όλα όσο απασχολούν τον άνθρωπο, που βίωσαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οι μυστικιστές, εμφανίζει ορισμένες ομοιότητες με την κορυφαία εμπειρία της γιόγκα, το Nirvikalpa Samadhi, δηλαδή την εμπειρία του κενού της "Νιρβάνα". Ο χριστιανικός μυστικισμός ωστόσο, παρέχει την εμπειρία εκείνου που βρίσκεται μέσα ή πίσω από το κενό, δηλαδή του Χριστού ή του ίδιου του Θεού. Την δυνατότητα του περάσματος μέσω του ινδικού δρόμου από την Νιρβάνα προς εκείνο που υπάρχει πίσω από αυτή, έχει καταδείξει ο Aurobindo. Ωστόσο, στον χριστιανικό δρόμο, ένα μέρος από την πληρότητα που βρίσκεται πίσω από όλα μπορεί να εμφανιστεί από την πρώτη στιγμή της πορείας στον δρόμο της πίστης, επειδή ο εξανθρωπισμένος Χριστός λειτουργεί ως γέφυρα.

Η προσπάθεια του Aurobindo μοιάζει εξαιρετικά δύσκολη, καθώς έχει να αντιμετωπίσει δυνάμεις που συνδέονται με την πορεία του Χριστού, χωρίς να διαθέτει το απαραίτητο υπόβαθρο. Ωστόσο, δεν είναι αδύνατη. Ας θυμίσουμε μόνο την περίπτωση του νεαρού ινδουιστή Sadhu Sundar Singh, ο οποίος δεν γνώριζε τίποτα για τον χριστιανισμό, κι όμως μέσα από την εντατική εσωτερική αναζήτηση του Θεού βίωσε την εμπειρία του Χριστού, και την περιέγραψε αργότερα σε ένα βιβλίο. Ακόμη και στην διάρκεια ινδουστικών, ταντρικών ασκήσεων έχει εμφανιστεί ξαφνικά, αντί για ινδικές θεϊκές μορφές, το όραμα του Χριστού. "Το πνεύμα πηγαίνει όπου αυτό θέλει".

Αν και ανεφάρμοστη στον χριστιανισμό ως θρησκευτική κοινότητα, η προτροπή του R. Steiner να δούμε στον Χριστό ένα φωτεινό ον, το οποίο ήταν γνώριμο σε ορισμένους σοφούς ήδη από την προχριστιανική εποχή, είναι ωστόσο ενδιαφέρουσα για άλλους πολιτισμικούς κύκλους. Βλ. το κεφάλαιο "Εν αρχή ην ο Λόγος…" του κειμένου και το τρίτο μέρος του κεφαλαίου "Η Παλαιά Διαθήκη και οι προχριστιανικές θρησκείες".

Αργότερα, πριν 2000 χρόνια, έχουμε τον ερχομό του Χριστού στην γη, ως σταθμό στην πορεία μεταστροφής της ανθρωπότητας, όπου Εκείνος την δέχεται, την ξαναδέχεται στη ζωή Του. Οι παλιές λατρείες έχουν εν μέρει παρακμάσει, όπως αργότερα θα παρακμάσει επιφανειακά και ο χριστιανισμός, ωστόσο η έρευνα προς αυτή την κατεύθυνση έχει ιδιαίτερη σημασία. Ο Χριστός θα εμφανιζόταν τότε σε διαφορετικό ρόλο, από εκείνον που του αποδίδουν ως εγγυητή της ισχύος μιας συγκεκριμένης θρησκευτικής κοινότητας. Ένα ον, το οποίο προσωποποιεί το νέο άνθρωπο, τον "νέο Αδάμ" του Γολγοθά.

Η θεολογία αναφέρεται στην συγχώρεση των αμαρτιών (Ιωαν. 1:29). Ωστόσο, αυτό που στην πραγματικότητα μπορούμε να βιώσουμε είναι ότι η "λύτρωση" ως εμβρυακή δυνατότητα προϋποθέτει την "μίμηση με πράξεις" προκειμένου να εκφραστεί ως πραγματικότητα στην ζωή του ανθρώπου. Αυτό που μπορούμε να βιώσουμε ως πραγματικό είναι, ότι με την μεταστροφή της ζωής μας προς τον Θεό μέσω του Υιού του, η ζωή εξελίσσεται πιο οργανικά, από ότι στην μεταστροφή προς καρμικούς νόμους εξισορρόπησης της μοίρας. Ο ίδιος ο Χριστός μιλά για την επανεξέταση ολόκληρης της ζωής, πέρα όμως από το παλιό μοτίβο του "οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντα". Το νέο καθήκον του ανθρώπου βρίσκεται στο προσκήνιο. Οτιδήποτε γόνιμο για τον άνθρωπο και το περιβάλλον του υιοθετείται, ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός και εφαρμόζεται στην πράξη. Η αντιμετώπιση του παρελθόντος ως αυτοσκοπός ή μοτίβο προσωπικής ανάπτυξης είναι πια χωρίς νόημα. Σήμερα παρατηρούμε ότι η βοήθεια έρχεται "από τον ουρανό" μέσα από τον συνδυασμό των διαφόρων ικανοτήτων των ανθρώπων.

Αν και η μελέτη του R. Steiner πάνω στο θέμα θα μπορούσε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι ο Χριστός ασχολήθηκε μόνο με την μοίρα της ανθρωπότητας, και ότι ο καθένας από εμάς οφείλει να διαμορφώσει μόνος τη μοίρα του, η σαφής και γενικά αποδεκτή εμπειρία πολλών χριστιανών διδάσκει ότι ο Χριστός βοηθά τον καθένα από εμάς στην διαμόρφωση της προσωπικής μας μοίρας. Μπορεί να οδηγήσει στην αλλαγή της μοίρα μας, αποκλείοντας μια μοιρολατρική στάση, αλλά σε καμία περίπτωση χωρίς να ληφθεί υπ' όψιν η υπόλοιπη ανθρωπότητα. Επίσης η δύναμη της συγχώρεσης μεταξύ των ανθρώπων αποτελεί μια έντονα ρεαλιστική εμπειρία, η οποία ανήκει στον χριστιανικό τρόπο ζωής. Ο αιώνιος φαύλος κύκλος της βίας κατά της βίας σπάει. Δεν πρόκειται εδώ μόνο για την απελευθέρωση από τις γήινες δεσμεύσεις ή για την μη ταύτιση με αυτές. Στο επίπεδο αυτό διαπιστώνουμε ομοιότητες με άλλες διδασκαλίες, π.χ. του Βούδα. Πρόκειται για την δύναμη να ακυρώσουμε τις δεσμεύσεις εκ των έσω, χωρίς όμως να αποσυρθούμε από τον πραγματικό κόσμο, όπως θα ήταν πιθανό. Να έχουμε τη δύναμη να παραμείνουμε στον πραγματικό κόσμο, ως "εργάτης των αμπελιών".

Ακόμη και σε αυτό το προχωρημένο επίπεδο, ο άνθρωπος δεν "ρέει" σαν σταγόνα στον ωκεανό. Η πραγματικότητα δεν περιγράφεται ικανοποιητικά ούτε ως αποχωρισμός του διαλυόμενου σε χιλιάδες υλικά και πνευματικά κομμάτια εαυτού, όπως περιγράφεται για παράδειγμα η Σταύρωση από τους θεοσοφιστές, και όπως περιέγραψε ο Castaneda από τον κύκλο των σαμάνων χωρίς ωστόσο αναφορές στον όρο Σταύρωση, αν και αυτές οι εμπειρίες είναι εξίσου πραγματικές.

Ένα κύτταρο μέσα στο Όλον, το οποίο διατηρεί την ευθύνη για όλα όσα ανήκουν στο σύνολο, είναι ίσως μια πιο κατάλληλη περιγραφή του ανθρώπου που "φέρει το σταυρό του", και του οποίου οι προσπάθειες εμβαθύνουν τώρα στον έλεγχο του υπαρξιακού κυττάρου της ζωής.

Σε όλες τις προσπάθειες αξιοποίησης του γεγονότος και του συμβολισμού της Σταύρωσης στην σύγχρονη εποχή, δεν πρέπει να αγνοήσουμε την συνύπαρξη εδώ πολλών παραγόντων:
- Ότι ο Ιησούς όφειλε να περάσει από όλα τα στάδια της ανθρώπινης ύπαρξης, από την γέννηση ως το θάνατο, μεταβάλλοντας τα πάντα μέσω της νέας στάσης του απέναντι σε αυτά.
- Την Σταύρωση, η οποία –ανεξάρτητα από τους αρχαίους συμβολισμούς του σταυρού- ήταν μια μέθοδος τιμωρίας, και η οποία στην περίπτωση αυτή ήρθε ως αποτέλεσμα προδοτικών, παράνομων και υλιστικών πράξεων των αντιπάλων του. Ήταν έτσι όπως ήταν και όχι διαφορετικά και κανένας φετιχισμός του σταυρού δεν δικαιολογείται. Δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά η διογκούμενη αντίδραση των παρηκμασμένων, αρνητικών, ασυνείδητων δυνάμεων της εποχής, μιας καρικατούρας της λυτρωτικής συνείδησης του Χριστού.
Το γεγονός ότι η Σταύρωση επέδρασε τελικά με τρόπο που ευλόγησε τον κόσμο δεν είχε φυσικά καμία σχέση με τη βιαιότητα αυτή που διαπράχθηκε σε βάρος του Ιησού, αλλά συνδέεται με την Ανάσταση. Είναι έργο Θεού.
- Ο σταυρός ως σύμβολο ανήκε στην εποχή του, ακόμη κι αν έγινε αργότερα σύμβολο της αγάπης και της αυτοθυσίας, ένα σύμβολο που είναι χρήσιμο και για την εποχή μας, ως αντίδοτο στην αδιαφορία και στο μίσος.
- Μια περισσότερο ουδέτερη εικόνα των εξωτερικών διεργασιών του Ιησού πέρα από το συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο αποτελούν τα τελευταία λόγια του στο σταυρό: "Πατέρα, στα χέρια σου παραθέτω το πνεύμα μου"1, καθώς και ο τάφος που, αντίθετα με τις παλαιότερες απόψεις, δεν αποτελεί ξεχωριστή φάση, αλλά ανήκει στην φάση της Σταύρωσης. Ακόμη, το νόημα του θανάτου του Χριστού δεν βρίσκεται στον ίδιο το θάνατο, αλλά στην ακύρωση του αναπόφευκτου του θανάτου στον άνθρωπο.

Το ότι τα τελευταία γεγονότα στην ζωή του Χριστού αναλύονται τόσο εκτεταμένα στο κείμενο αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στην πνευματική τους ανάλυση έχει δοθεί λιγότερη σημασία από ότι σε άλλα ευκολότερα κατανοητά και προγενέστερα περιστατικά. Και το ότι μέσα από την προσπάθεια ανάλυσης δημιουργήθηκαν ακόμα πιο πολύπλοκες θεωρίες, οι οποίες απαιτούν ακόμα μεγαλύτερες προσπάθειες για την κατανόησή τους, παρεμποδίζοντας έτσι την προσπάθεια άμεσης βίωσης. Δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο θάνατος του Χριστού αποτέλεσε την υψηλότερη στιγμή της πορείας του, όπως υποστηρίζουν ορισμένα θεολογικά ρεύματα, όπου ο σταυρός μοιάζει να είναι το κέντρο των πάντων.

Η παραδοσιακή θεολογία αναγνώρισε, όπως και οι πρώτοι Απόστολοι του Ιησού μετά από τη Σταύρωση, ότι περισσότερα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης μπορούν να ερμηνευτούν έως τις λεπτομέρειές τους ως προαναγγελίες των Παθών του Ιησού και της λυτρωτικής εξέλιξης αυτών (Λκ. 24:27, Ψλ. 22, Ψλ. 40:7 κ.επ., Ψλ. 69:22, Ησ. 52:13-14 και 53, Ζαχ. 12:10 και 13:1, Σολ. 2:10-20, κ.ά.) Στη γραπτή παράδοση από τα χρόνια της διδασκαλίας του Ιησού βρέθηκαν επίσης πολλές απηχήσεις της επερχόμενης Σταύρωσης και Ανάστασης – οι οποίες είναι εν μέρει δυσδιάκριτες και ακριβώς για αυτό το λόγο δεν μπορούν να απορριφθούν απλά με το σκεπτικό της ύστερης εισαγωγής τους. Κατά τα άλλα, ήδη ο προχριστιανικός Πλάτωνας διαισθάνθηκε ότι η ιδανική εικόνα του απόλυτα δικαίου σε αυτό τον κόσμο θα κατέληγε σε μία σταύρωση (στην Πολιτεία II). Προκαλεί την προσοχή ότι αυτό το συμβάν πρέπει άφησε έντονες εντυπώσεις και στους Ρωμαίους (π.χ. Μκ. 15:38). Παρά τη διακριτά μεγάλη σημασία αυτής της αυτοθυσίας στο γενικό βιβλικό πλαίσιο, κάποιοι κριτικοί θεολόγοι δεν μπόρεσαν να την εκτιμήσουν δεόντως. Ήδη από την πρώιμη εποχή του Χριστιανισμού, διάφορες ομάδες ακολούθησαν τα βήματα που βίωναν από κοινού τα μέλη τους ή που μπορούσαν να κατανοήσουν προσωπικά – γεγονός που οδήγησε σε διαφορετικές εστιάσεις.

Ερώτηση:
Να παρακαλέσω* το Θεό να με βοηθήσει στην αναζήτηση ενός τρόπου υπέρβασης των παλιών πνευματικών προγραμμάτων της ηλικίας, της ασθένειας και του θανάτου;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

To ζήτημα του κενού τάφου, της "πορείας προς την κόλαση", της "πορείας προς τον παράδεισο"

Θα ασχοληθούμε εδώ με κάποια άλλα ζητήματα που σχετίζονται με την Σταύρωση. Ένα από αυτά είναι το ζήτημα του κενού τάφου του Ιησού, Ιωάν. 19, 38- Ιωάν. 20,10. Αναφέραμε προηγουμένως ότι δεν ήταν δυνατό ένας ζωντανός άνθρωπος να αλειφθεί με μύρο. Ο Νικόδημος χρησιμοποίησε σαφέστατα ουσίες ταρίχευσης και μουμιοποίησης. Η περίπτωση της κλοπής της σωρού και της ταφής της σε διαφορετικό σημείο αποκλείεται επίσης για οποιονδήποτε δεν περιορίζει την σκέψη του στον υλικό κόσμο, εξαιτίας των ευρημάτων της "Ανάστασης" που θα περιγράψουμε στο επόμενο κεφάλαιο. Από λιγότερο συχνά αναδυόμενα ζητήματα μπορούμε να αντλήσουμε περισσότερα στοιχεία:

Έτσι μπορούμε να εξετάσουμε το ζήτημα των μεταβολών που συμβαίνουν στον άνθρωπο κατά τη στιγμή του θανάτου του και έπειτα και των διαφορών που υπάρχουν. Αυτό επιχειρήθηκε συχνά βάσει θρησκευτικών ενοράσεων και πηγών, ακόμη και φιλοσοφικών υποθέσεων, παραψυλογικών ερευνών, της ανθρωπιστικής και ενδοπροσωπικής ψυχολογίας, καθώς και κλινικών και προσωπικών βιωμάτων (βλ. Elisabeth Kubler-Ross…).

Στην πράξη όλες οι θρησκείες υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος δεν συνεχίζει να υπάρχει μόνο μέσω των απογόνων και των πολιτισμικών επιδράσεών του, αλλά και ως πνευματικό ον. Ακόμη και οι λατρείες των προγόνων στους πρωτόγονους λαούς δεν περιορίζουν την πίστη τους στην συνέχιση της ύπαρξης μέσω των απογόνων. Αντίθετα, προϋποθέτουν την πνευματική ύπαρξη των προγόνων, και μάλιστα με αισθητή παρουσία στην διάρκεια της λατρείας ή στην καθημερινή ζωή των απογόνων. Ακόμη και στις περιπτώσεις αντιλήψεων περί μεταμόρφωσης του ανθρώπου σε άλλη μορφή ζωής, ακόμη και σε πέτρα ή άλλο, αναγνωρίζεται ο κανόνας της συνέχισης της πνευματικής ύπαρξης. Οι μεγάλες θρησκείες της εποχής μας δέχονται επίσης την συνέχιση της ύπαρξης μετά θάνατον. Μάλιστα την αντιλαμβάνονται σε ένα υψηλότερο από το φυσικό επίπεδο ύπαρξης. Εν μέρει δέχονται την δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ των διαφορετικών επιπέδων ύπαρξης, όπως και την προβληματική τους. Για το είσοδο σε μια ανώτερη σφαίρα έχουν αναπτυχθεί λεπτομερείς τελετουργίες, βλ. π.χ. το "Θιβετιανό βιβλίο των νεκρών", με το οποίο ασχολήθηκε μεταξύ άλλων και ο C.G. Jung.
Όσον αφορά ζητήματα όπως η μετενσάρκωση έχουν καταγραφεί πολύ αντιφατικές μαρτυρίες.
Οι χριστιανοί συμφωνούν με της άλλες θρησκείες στο ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον. Όσον αφορά όμως μεμονωμένα ζητήματα, οι απόψεις ήδη από την εποχή του πρωτοχριστιανισμού συγκρούονταν. Π.χ. στο ζήτημα της ύπαρξης της ψυχής πριν την σύλληψη, δηλαδή της μετενσάρκωσης. Υπάρχουν σήμερα θεολόγοι που δεν πιστεύουν στην μετά θάνατον ζωή, δηλαδή στην "αιώνια ζωή" που είναι δυνατή μέσω του Χριστού*. Αυτοί ακολουθούν έναν επιστημονικιστικό τρόπο σκέψης που εμφανίστηκε τον 19ο αιώνα και σήμερα θεωρείται ξεπερασμένος.
Πρακτικές εφαρμογές του αιώνιου ερωτήματος του ανθρώπου: «Τι να κρύβεται άραγε πίσω από την εξωτερική όψη του κόσμου;»
*Η Αιώνια Ζωή κατά τη χριστιανική έννοια, ως υπόσχεση προς τους «Δικαίους» (π.χ. Ματθαίος 25:46), με άλλα λόγια σ' εκείνους που ακολουθούν το κήρυγμα του Ιησού (π.χ. Λουκάς 18:29-30) και πιστεύουν στον Χριστό (π.χ. Ιωάννης 3), δεν έχει κατ' ανάγκη μόνο τη σημασία της ζωής μετά θάνατον. Με αφετηρία αυτό που μεταμορφώθηκε μέσα μας με τον Χριστό και μας εμπότισε με την «ουράνια παρουσία» μεταβάλλεται και η ζωή στον «μελλοντικό κόσμο», στον οποίο επίσης γίνονται αναφορές σε σχετικά εδάφια της Βίβλου.

Στο πεδίο της ιατρικής υπάρχουν μαρτυρίες για ναρκωμένους ή φαινομενικά νεκρούς, οι οποίοι επανήλθαν και περιέγραψαν τις εμπειρίες τους σε άλλα επίπεδα της συνείδησης. Υπάρχουν επίσης ορισμένες επιστημονικές έρευνες για το θέμα, όπου παρατηρήθηκε μείωση του βάρους κατά περίπου 21 κιλά τη στιγμή του θανάτου. Στην ανθρωποφιλοσοφία και στην θεοσοφία αναφέρεται ο διαχωρισμός του Εγώ, δηλαδή του πνευματικού όντος, μαζί με το "αστρικό, δηλαδή συναισθηματικό σώμα", το "αιθέριο δηλαδή ενεργειακό σώμα" και το φανταστικό σώμα από το υλικό, που συνοδεύεται από την απόσυρση στο συναισθηματικό επίπεδο, έπειτα στο Εγώ δηλαδή στο πνευματικό επίπεδο και τέλος στον κόσμο των αιτίων, πάντα με τον ανώτερο εαυτό πάνω από όλα.

Ιδιαίτερα μεταξύ των αυτοχείρων έχουν καταγραφεί ευρήματα στα σύνορα της επιστήμης, που δείχνουν ότι παρέμειναν επί πολλή ώρα δεμένοι στο γήινο περιβάλλον τους. Οι δυσάρεστες αναμνήσεις τους δεν χάθηκαν όπως θα επιθυμούσαν.

Οι σύγχρονες γνώσεις θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στην ενασχόληση μας στη διάρκεια της ζωής μας με τις σταθερές εσωτερικές μας αξίες, κάτι που βρίσκουμε στην Αγία Γραφή. Όποιος έζησε καταστροφικά, εγωιστικά και κτητικά θα αντιμετωπίσει προβλήματα εξαιτίας αυτού του αρνητικού φορτίου, και θα μετανιώσει γι' αυτά που έχασε. Όποιος αντιθέτως φέρθηκε με καλοσύνη στον πλησίον, και έμαθε να εκτιμά την πλάση σαν τμήμα του εαυτού του και να προσφέρει τη βοήθειά του, θα έχει, χάρη στον φωτεινό χαρακτήρα του καλές εμπειρίες.

Ένα άλλο ερώτημα είναι πώς αντιμετωπίζει το ον άνθρωπος τη στιγμή του θανάτου τις ιδιότητες, εμπειρίες και υποστάσεις που αποθηκεύονται σε διάφορα επίπεδα της ύπαρξης του στην διάρκεια της ζωής του. Ακόμη, πώς αντιμετωπίζει τις διαφορές. Πάνω σε αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν επίσης μαρτυρίες, π.χ. Πατήρ Roesermuller. Αναφέρουν την περισσότερο ή λιγότερο αισθητή "λήψη" των κυριότερων στοιχείων από όλα τα μέρη της ύπαρξης, και την προτίμησή τους προς τον ενταφιασμό σε αντιδιαστολή με την καύση των νεκρών, εξαιτίας της ανωτέρω διαδικασίας. Γίνεται λόγος ακόμη και για την μη αναμενόμενη, ξαφνική έκρηξη της υπόστασης που παρατηρήθηκε σε τάφους.

Εδώ κι εκατοντάδες χρόνια υπάρχουν αναφορές, ελεγμένες από την εκκλησία για "άσηπτα σώματα", π.χ. της Bernadette Soubirius στη Λούρδη. Επίσης υπάρχουν αναφορές για "κενούς τάφους". Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είχαν ζήσει μια ζωή πολύ κοντά στο Θεό.

Αρχικά τα περιστατικά αυτά δεν συνδέθηκαν με τον κενό τάφο του Χριστού. Η σύνδεση έγινε αργότερα στην εσωτεριστική φιλολογία. Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε μια σειρά άλλων παράδοξων περιστατικών, τα οποία δεν είναι πάντα ελέγξιμα, και δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν εκ των προτέρων ως σοβαρά. Ωστόσο είναι βέβαιο ότι η ύλη κρύβει μέσα της σημαντικά μυστικά. Οι έρευνες στο πεδίο της χημείας και την φυσικής ανατρέπουν την εικόνα των υποτιθέμενων σχετικά σταθερών ατόμων στο ανθρώπινο σώμα. Αυτό όμως είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που μόνο επιγραμματικά μπορεί να αναφερθεί εδώ.

Εκτός αυτού, οφείλουμε να λάβουμε υπ' όψιν τα απόκρυφα Ευαγγέλια της πρωτοχριστιανικής περιόδου, που αν και δεν αντιμετωπίστηκαν από την εκκλησία ως "αιρετικά", θεωρήθηκαν σε ένα βαθμό λανθασμένα και δεν συμπεριλήφθηκαν στην Αγία Γραφή. Ένα μέρος του λεγόμενου "Κατά Νικόδημο Ευαγγελίου" περιγράφει την "πορεία του Ιησού προς την Κόλαση" μετά θάνατον και την συναισθηματική κάθαρση που πρόσφερε στα πλάσματα που βρίσκονταν εκεί. Έπειτα περιγράφεται η συνάντησή του με τις μορφές του – υπερβατικού και πνευματικού- Παραδείσου, π.χ. της Παλαιάς Διαθήκης. Από μια πλευρά δεν ήταν τίποτα άλλο από φαντασίες, δεν αποκλείεται όμως να πρόκειται για πραγματικά οράματα, εν μέρει συμβολικά και εν μέρει άμεσα.

Ως εικόνα, η φάση της ταφής του Χριστού αντιπροσωπεύει μια τελευταία μεταβολή του – ήδη καθαγιασμένου στη ζωή- σώματος του Ιησού από τη μια πλευρά και αντίστοιχα συμβάντα του αποχωριζόμενου από την σωματική συνείδηση πνευματικού όντος. Διαφαίνεται εδώ η δημιουργία ενός ολοκληρωμένου "Νέου Αδάμ". Συμβολική σημασία έχει και το γεγονός ότι σύμφωνα με τις πηγές, στο Γολγοθά ("Κρανίου Τόπος") είναι θαμμένοι ο Αδάμ και η Εύα.

Δεν έχουμε προσεγγίσει ακόμα την σημασία της αναφοράς του Ιωάννη 20,11-18, σύμφωνα με την οποία η Μαρία των Μαγδάλων, επονομαζόμενη Μαρία Μαγδαληνή, ήταν η πρώτη που ανακάλυψε τον κενό τάφο, και αναγνώρισε τον Χριστό σε ένα ενδιάμεσο στάδιο. Στο πνευματικό επίπεδο φαίνεται να συμβολίζει εδώ την Εύα – *"Μη με κρατάς, γιατί δεν έχω ανεβεί ακόμα προς τον Πατέρα"1. Διακρίνουμε εδώ μια διαφορά σε σύγκριση με τις μεταγενέστερες εμφανίσεις του ως αναστημένου, όπου π.χ. επιτρέπει σαφώς το άγγιγμα του Θωμά. Το νεκρό σώμα μοιάζει αναζωογονημένο με νέο τρόπο από το πνεύμα. Όμως οι πηγές δεν μας δίνουν στοιχεία που να παραπέμπουν στην φροντίδα του Ιησού ως τραυματισμένου αλλά ζωντανού. Η εμφάνισή του ήταν πολύ αλλαγμένη, και η αντίδραση της Μαρίας Μαγδαληνής δεν δίνει την εντύπωση ότι οφείλεται στα τραύματα, τα οποία έπρεπε να είναι εμφανή. Ακόμη και οι δύο ουσίες από βότανα που χρησιμοποιεί ο Νικόδημος είναι σαφέστατα συνήθη υλικά ταρίχευσης των νεκρών. Αυτό που συνέβη εδώ δεν ταιριάζει στο σχήμα της ζωής και του θανάτου με την κλασσική έννοια. Ούτε και στο σχήμα των γνωστών εμπειριών στο όριο της ζωής και του θανάτου. Έχει επίσης μια σημασία για το μέλλον, βλ. "Αποκάλυψη του Ιωάννη".

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Η Ανάσταση

Ο κενός τάφος και η Ανάσταση του Χριστού αποτελούν την μέγιστη πρόκληση για την συνείδηση πολλών ανθρώπων, π.χ. Ιωάν. 20,11- Ιωάν. 21. Το υπόβαθρο των εμπειριών τους υπαγορεύει ότι οι άνθρωποι πρέπει να πεθαίνουν και η κατανοητή τάση απώθησης του ανεξήγητου, καθώς και η ξεπερασμένη, διδασκόμενη ακόμα στα σχολεία, μονομερής υλιστική σκέψη, είναι μερικοί από τους κύριους λόγους.

Ωστόσο, από τους κύκλους των υλιστικά σκεπτόμενων υπάρχουν ιστορικο-κριτικές φωνές, που διαπιστώνουν ότι οι αναφορές για την Ανάσταση των πρωτοχριστιανικών χρόνων είναι οι πιο τεκμηριωμένες, καλύτερα μάλιστα από όλες τις άλλες μαρτυρίες για την ζωή του Ιησού. Μαρτυρίες λοιπόν για την εμφάνιση του Χριστού σε διάφορα μέρη, με όχι πάντα άμεσα αναγνωρίσιμη νέα μορφή και με ορισμένες νέες ιδιότητες, αλλά ορατός σε όλα τα μάτια.

Βάσει αυτού οφείλουμε να αποδεχθούμε την βιβλική μαρτυρία που προϋποθέτει πραγματικές διαδικασίες μεταμόρφωσης στο καθαγιασμένο στη ζωή, σώμα του Χριστού, ή και στη σωρό του μετά θάνατον (τα λεγόμενα πνεύματα είναι συνήθως αόρατα). Στην ακολουθία της ανθρώπινης ανάπτυξης οι διαδοχικές καταστάσεις της συνείδησης μπορούν να χάσουν την αυτονομία του: "αποχωρισμός " είναι η πραγματική σημασία του όρου "αμαρτία". Ο αποχωρισμός αντιπροσωπεύει εξάλλου τον αποχωρισμό του ανθρώπου από το Θεό, την προέλευσή του. Έτσι το κατώτερο, δηλαδή το σώμα, μπορεί να γίνει αποδεκτό εκ νέου στα επίπεδα ύπαρξης του Χριστού. Βλ. προηγούμενο κεφάλαιο: "και ο τάφος ήταν κενός"

"Σε τρεις μέρες θα έχω ξανακτίσει αυτό το ναό. Μιλούσε όμως για το ναό του σώματός του": Μετά την άνοδο της ύπαρξης, ακόμη και για άλλους αποθανόντες πιθανό, σε άλλα επίπεδα, το εσώτερο τμήμα της ψυχής (βλ. τελευταίο κεφάλαιο) θα μπορούσε, καθώς τώρα εκλείπουν οι αποχωριστικές ιδιότητες και όλα υπακούουν στα εσώτερα της ψυχής, να ακολουθήσει μια αναδημιουργία των επιπέδων της προσωπικότητας και του φυσικού σώματος χωρίς ασυνείδητες περιοχές.

Επίσης σύμφωνα με την ανθρωποσοφική θεώρηση (R.Steiner), το αναστημένο σώμα του Χριστού ως «Νέου Αδάμ» - Α’ Κορ. ιε’ 45-47 – είναι πλασμένο εκ νέου και υπάρχει έκτοτε ως εξελικτική δυνατότητα σε όλους τους ανθρώπους (- το αποκαλούμενο φυσικό «πνευματικό σώμα», πνευματικό αλλά με δυνητική επίδραση στο φυσικό σώμα. Αφορά στη βίωση του «Εσωτερικού Χριστού» του μυστικισμού, που συνδέεται με την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους); ενώ Ακόμα και στους κύκλους των θεοσοφιστών (A. Bailey) η Ανάσταση γίνεται αντιληπτή ως αναδημιουργία. Όσο ανακριβής κι αν είναι εν μέρει η θεοσοφιστική οπτική, οι χριστιανοί θεολόγοι οφείλουν να αναρωτηθούν γιατί δεν καταφέρνουν οι ίδιοι να αναπτύξουν τέτοιες ή ορθότερες αντιλήψεις, που να ανταποκρίνονται στην σύγχρονη γενική μόρφωση. Ο δισταγμός ορισμένων θεολόγων, να αντιμετωπίσουν σοβαρά την Ανάσταση σε κάποια μορφή, δεν ανταποκρίνεται καν στο σύγχρονο θεμέλιο μιας καλής γενικής μόρφωσης.

Ας σημειώσουμε εδώ, ότι το "σώμα της Ανάστασης", ως πραγματικό και ανήκον στην ύπαρξη δεν μπορεί να ταυτιστεί με το φαινομενικό σώμα (Mayavirupa) της εσωτεριστικής λογοτεχνίας, με το οποίο ορισμένοι δάσκαλοι υποτίθεται ότι μπορούν να γίνουν διαφανείς. Σε κάθε περίπτωση είναι κοινό το ότι εδώ φαίνεται η κυριαρχία του πνεύματος πάνω στο σώμα.
Αλλά και κάποιες ασαφείς διδασκαλίες για "σώματα φωτός" οφείλουν να εξεταστούν εδώ. Πρόκειται μεταξύ άλλων για εκείνο που δημιουργείται όταν τα ανώτερα επίπεδα ύπαρξης του ανθρώπου αντανακλώνται στο φυσικό.
Αυτό δημιουργεί μια γέφυρα, μέσω της οποίας ο άνθρωπος μπορεί να αναδυθεί πάνω από το φυσικό κόσμο χωρίς να εγκαταλείψει το σώμα, μια διαδικασία που οι Εβραίοι ονομάζουν "Merkabah". Στον καθορισμό των βάσεων αυτών των διδασκαλιών συνέβαλε ο καθ. J. J. Hurtak/ ΗΠΑ: "The Keys of Enoch" και "The synoptic gospels", Academy for Future Science, P.O.Box FE, Los Gatos, CA 95030, USA. Έχει αναπτυχθεί ένα μη οργανωμένο κίνημα, που επιθυμεί να βοηθήσει μέσω του "φωτός" με διάφορους τρόπους σε αυτή την μεταβατική φάση με πνευματικές δυνάμεις. Ωστόσο ο πειρασμός είναι μεγάλος να θεωρήσουμε ότι μόνο η τεχνική εξάσκηση αρκεί για να φθάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, στην "Άνοδο". Στην πραγματικότητα η πνευματική πρόοδος δεν είναι νοητή χωρίς μια συνολική ανάπτυξη, π.χ. την ωρίμανση του χαρακτήρα. Βλ. επίσης το επόμενο κεφάλαιο.

Οι διάφορες αντιλήψεις περί μετενσάρκωση που εντοπίζουμε στις διάφορες θρησκείες, δηλαδή της εκ νέου ένταξης της ψυχής σε ένα σώμα, θα ήταν μια βαθύτερη, "μη ολοκληρωμένη οκτάβα" του νέου αναστάσιμου γεγονότος και όχι ταυτόσημες με αυτό. Οι διδασκαλίες της ύπαρξης της ψυχής πριν την σύλληψη και η διδασκαλία της μετενσάρκωσης ήταν διαδεδομένες και κατά την εποχή του πρώιμου χριστιανισμού, σύμφωνα με τον Ruffinus. Ωστόσο είναι ενδιαφέρον ότι δεν τράβηξαν στην συνέχεια την προσοχή των πολλών. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι οι άνθρωποι επικεντρώθηκαν εκείνη την περίοδο στην επίγεια ζωή, όπως γράφει ο R. Steiner. Ούτε στις πιθανές προσπάθειες των Πάπων που διψούσαν για εξουσία, να προωθήσουν την εξάρτηση των ανθρώπων από την περιορισμένη μια ζωή, όπως υποθέτουν κάποιοι συγγραφείς του πνεύματος. Μπορούμε εδώ να εντοπίσουμε περισσότερα φαινόμενα που προσφέρουν μαρτυρίες. Το σημαντικότερο είναι η εδραίωση του μοτίβου της Ανάστασης στους ανθρώπους. Ακόμη κι αν εμφανίζεται στην πράξη ως κάτι που αφορά το μέλλον, δίνει στην μετενσάρκωση τον χαρακτήρα μιας ξεπερασμένης από το Χριστό διαδικασίας. Ο αναστημένος Χριστός δεν χρειάζεται να ενσαρκωθεί ξανά , για να εμφανιστεί στους ανθρώπους. Στην κριτική διαφόρων ομάδων, χριστιανικών και μη, στην διδασκαλίας της μετενσάρκωσης αναγνωρίζεται ότι η αντίληψη σταθερών "ψυχικών-μηχανικών" κανόνων περί μοίρας, θανάτου και μετενσάρκωσης, τουλάχιστον ως αυτοσκοπός, δεν αντιστοιχούν στην εμπειρία του Χριστού. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε ποτέ μετενσάρκωση. Πολλές παλαιότερες και σύγχρονες μαρτυρίες μετενσάρκωσης, αν και δεν πρόκειται πάντα για πραγματική μετενσάρκωση, αλλά για άλλα φαινόμενα, δεν μπορούν να αγνοηθούν. Μόνο στο χριστιανικό πεδίο εμφανίζονται, όπου εμφανίζονται, ως ειδικές περιπτώσεις, όπως στην περίπτωση του Ιωάννη του Βαπτιστή. Αντί να αναλάβει την λειτουργία του Ηλία, όπως θεωρήθηκε, ο Ιησούς είπε απλά "Αυτός είναι". Αυτός είναι ο ρόλος ενός πλάσματος που στάλθηκε από ψηλά για μια ειδική αποστολή, για να βοηθήσει τους ανθρώπους, και όχι κάποιου που είναι παγιδευμένος στον φαύλο κύκλο των γεννήσεων. Πέρα από αυτό στο επίπεδο του χριστιανικού μυστικισμού, ακόμα και για εκείνους που δέχονται την μετενσάρκωση ως πραγματικότητα (όπως ο Lorber), τονίζεται η μεγαλύτερη σημασία νέων τρόπων διδασκαλίας από το υπερπέραν. Ο άνθρωπος μπορεί σήμερα να δεχθεί τεράστιες ποσότητες γνώσεων στη διάρκεια της ζωής του. Η μετενσάρκωση για το σκοπό της επεξήγησής της και της ανάπτυξης του ανθρώπου, πιθανώς με νέα καθήκοντα όσον αφορά το περιβάλλον του, οφείλει ανάλογα με τις αντίστοιχες εμπειρίες να αποβάλλει τον παλιό αυτόματο χαρακτήρα της, από τον οποίο προέρχεται. Εκείνες οι παλιές αντιλήψεις μπορεί να αποτελούν την αφορμή για την αντιμετώπιση της μετενσάρκωσης από το χριστιανισμό με καχυποψία. Επιπλέον, ο Θεός και ο Χριστός δεν συμπεριλαμβάνονται στην διδασκαλία των άλλων ρευμάτων της μετενσάρκωσης. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα ήταν επιτρεπτό να απορρίψουμε όλα τα φαινόμενα που υποστηρίζονται από άλλες θρησκείες ως άσχετο με το χριστιανισμό. Η φυσική-ψυχική-πνευματική φύση του ανθρώπου είναι κατ΄ αρχήν όμοια παντού, και έτσι όλοι μπορούν να μάθουν κάτι με τη σύγκριση, χωρίς να πέσουμε στην παγίδα της εξίσωσης όλων.

Για την επίδραση μηχανιστικών απόψεων για το κάρμα και την μετενσάρκωση έχουμε αναφερθεί ήδη στο κεφάλαιο για την Σταύρωση.

Σήμερα διαπιστώνουμε συχνά σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες ότι αυτές δεν παρουσιάζουν ομοιότητες με τους γονείς τους από τα πρώτα βήματα της ενηλικίωσης. Μερικές φορές μοιάζουν να έχουν διαμορφώσει τη μορφή τους σε μια άλλη παλαιότερη κουλτούρα στο παρόν σώμα τους, από ότι είναι σύνηθες. Αυτό μπορεί να συνδέεται με την αυξημένη σημασία της ψυχικής – πνευματικής υπόστασης απέναντι στους προγόνους και στην κληρονομικότητα σε σύγκριση με το παρελθόν. Ο R. Steiner υποστηρίζει την ύπαρξη μιας σχέσης με την δράση του Χριστού.

Παρά το φαινόμενο αυτό, δεν υπάρχει λόγος να δούμε στην δράση του Χριστού μια μονόπλευρη εξύψωση του ψυχικού-πνευματικού επιπέδου, αλλά μάλλον την πρόθεση εκλέπτυνσης και εναρμόνισης και των δύο πεδίων. Το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα οφείλουν να ταιριάζουν μεταξύ τους (κάτι που σήμερα δεν βρίσκουμε πάντα). Ιδίως ο δρόμος προς την ανάσταση δεν πρέπει να κατανοηθεί ή να παρθεί μέσω λεγόμενης «ασώματης» πνευματικής εργασίας, αλλά το σωματικό θα γίνει επίσης πνευματικό και το πνευματικό επίσης σωματικό – ο δρόμος δεν αρχίζει παρά μόνο πέραν όλων των μονόπλευρων διανοητικών επινοήσεων. Πρβλ. π.χ. Λουκ. κδ΄ 36-43.
Μια ιδεολογία κατάργησης της πολυπλοκότητας των λαών κλπ. προς μια ενιαία ανθρωπότητα απέχει από αυτή την πρόθεση, όσο η ιδεολογία μιας κυρίαρχης ράτσας που καταπιέζει όλους τους άλλους. Υπάρχουν τμήματα και όλον. Αυτό μπορεί να ηχεί αυτονόητο, ωστόσο σήμερα τίποτα δεν είναι αυτονόητο, όλα πρέπει να υποστούν νέα επεξεργασία.

Σύνθημα του Χριστού είναι "Δείτε, δίνω νέα ζωή στα πάντα". Ακόμη κι όταν στρέφεται στον πυρήνα της ατομικότητας, όπου ο άνθρωπος δεν είναι "Ιουδαίος ή Έλληνας", αλλά άνθρωπος, δεν εννοεί μια ενιαία ανθρώπινη υπέρ-συνείδηση, παρά πραγματοποιεί τη σκέψη, που κάνει ο Θεός μέσω των ανθρώπων.
Μέσα από την "ατομικότητα" ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει νέες κοινότητες, που δεν στηρίζονται σε παλιού τύπου οικογενειακούς ή ταξικούς δεσμούς. Ωστόσο, στις νέες σχέσεις του πνεύματος, μπορεί να συμπεριλαμβάνονται και κάποιες παλαιότερες, οι οποίες εξελίσσονται από ασυνείδητους καταναγκασμούς σε συνειδητές επιλογές.

Όσον αφορά την παρατήρηση περί της οικουμενικής επίδρασης των δυναμικών πεδίων, η οποία έγινε στο κεφάλαιο για την Σταύρωση, οφείλουμε να έχουμε υπ' όψιν ότι από τη στιγμή που ο Χριστός πέρασε από όλα αυτά τα στάδια, τα τελευταία είναι συνολικά και ταυτόχρονα "παρόντα". Ακόμα κι αν τα βήματα του Χριστού και η ακολουθία τους διατηρείται, "η βίωση της Σταύρωσης είναι κάτι διαφορετικό, επειδή ήδη εκεί υπονοείται το γεγονός της Ανάστασης. Ο βιολογικός θάνατος δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια σοβαρή βίωση της "δύναμης της Ανάστασης". Αυτό ενισχύεται και από μυστικιστικές εμπειρίες, η δύναμη της Ανάστασης βιώνεται ως κινητήρια δύναμη ακόμη και των απλούστερων βημάτων. Ο R. Steiner ανακάλυψε, σε άλλη βάση, ότι η Ανάσταση δρα σήμερα ενιαία. Άλλα ευρήματα, όπως η "αιθεροποίηση του αίματος", προστίθενται σε αυτή την συνειδητοποίηση.
Σήμερα έχει σημασία και το έργο των «διαδόχων του Ιησού Χριστού».

Στο πλαίσιο αυτό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι νέες τάσεις, οι οποίες, όπως ο Χριστός, δεν ασπάζονται την γενική πεποίθηση περί του αναπόφευκτου θανάτου του σώματος.

Ο Ινδός φιλόσοφος και γιόγκι Αουροπήνδο (Aurobindo) δούλεψε επάνω στην εμπειρία της Νιρβάνα κατά παρόμοιο τρόπο, και επιδίωξε να "κατεβάσει στην γήινη ζωή υπέρ-πνευματικές δυνάμεις". Η πνευματική του σύντροφος στην πορεία αυτή, "μητέρα" Mira Alfassa κατάφερε να διαπεράσει επίπεδα του σώματος που διαθέτουν μνήμη, π.χ. τα κύτταρα, που συνδέονται με τα παλιά προγράμματα του θανάτου. Ταυτόχρονα βίωσε αυτή την εμπειρία ως "εργασία πάνω στο ένα σώμα της ανθρωπότητας".

Ο R. Steiner μίλησε με διαφορετικό τρόπο για νεοδημιουργηθέντα ανώτερα μέλη της υπόστασης δηλαδή τα "σώματα" πάνω από την νόηση, που θα έκαναν δυνατή την μεταμόρφωση των παλαιότερων συναισθηματικών, αιθέριων ζωτικών δυνάμεων – και των φυσικών πεδίων της ζωής, το ένα μετά το άλλο, μόνο με τη θέληση. Κατονομάζει τα υψηλότερα μέλη της υπόστασης: "Πνευματικός εαυτός, πνεύμα ζωής, πνευματικός άνθρωπος". Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι αυτή η προφητεία θα πραγματοποιείτο σε μια πολύ μεταγενέστερη εποχή. Ωστόσο η σύγκριση με τις εξελίξεις της εποχής μας δείχνει ότι αυτό, τουλάχιστον ως ίχνος, αφορά και την δική μας εποχή.

Στον εσωτεριστικό Βουδισμό, αυτά τα ανώτερα "σώματα" αναφέρονται τουλάχιστον ως δυνατότητα και στην υπόσταση του Βούδα – "Dharmakaya, Sambohogyakaya, Nirmanakaya". Σε αυτές τις κατευθύνσεις δεν υπάρχουν ενιαίοι στόχοι, μέθοδοι ή αποτελέσματα. Το μόνο κοινό που παρατηρούμε είναι η ενασχόληση διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων με ένα συγκεκριμένο αντικείμενο εργασίας, που το καθιστά περισσότερο πραγματικό.

Ας προσθέσουμε εδώ ένα ακόμα παράδειγμα από τον αιώνα μας: ο Carl Welkisch , "Στην πνευματική φωτιά του Θεού". Ως εξαιρετικά ευαίσθητος σωματικά πνευματικός χριστιανός, ένοιωσε ως καθήκον του, επιβεβαιωμένο μέσα από οράματα, να λειτουργήσει ως όργανο για την υλοποίηση της μεταμόρφωσης του υλικού σώματος από το Θεό. Καθώς συχνά εμφανίζονται άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν ότι έχουν "λάβει άνωθεν εντολές" και είναι γι' αυτό το λόγο μοναδικοί, δεν είναι δύσκολο να τους απορρίψουμε ως "τρελούς". Ωστόσο, όποιος είναι εξοικειωμένος με πνευματικές εμπειρίες, μπορεί να αναγνωρίσει ότι οι εμπειρίες αυτές, αν και περιέχουν κάποιες υποκειμενικές πλευρές, έχουν μια πραγματική σημασία. Το ίδιο ισχύει και για τον Welkisch.

Η "αθανασία", κηρύσσεται από νέες πνευματικές- θεραπευτικές ομάδες, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Στόχος είναι η θεραπεία της "αίσθησης της θνητότητας", ενώ γίνεται προσπάθεια, μέσα από τεχνικές αναπνοής "Rebirthing" –για την αντιμετώπιση του τραύματος της γέννησης- και με την υγιεινή διατροφή, να επιτύχουν την πραγματική επιμήκυνση της ζωής, μιας ζωής που εκπέμπει θετική ενέργεια. Αν και σε αυτούς τους κύκλους ο Χριστός εμφανίζεται συχνά στο περιθώριο, οι συμμετέχοντες χριστιανοί, όπως η Μορμόνος Annalee Skarin, η οποία έγραψε για τις εμπειρίες της στην υλοποίηση και από-υλοποίηση του σώματος, στηρίζονται στα θεμέλια της σύνδεσής τους με το Θεό.

Άλλοι, στο πεδίο της ιατρικής ερευνούν τις δυνατότητες αναζωογόνησης με ορμονικές μεθόδους. Αυτή η εξέλιξη περιέχει ουσιαστικά μοτίβα. Δεν αφορούν μόνο παράφρονες με ιδέες μεγαλείου.

Ωστόσο, οφείλουμε να έχουμε υπ' όψιν, ότι ο Χριστός ενδιαφέρεται για ολόκληρο τον άνθρωπο, και όχι για το υλικό σώμα, ή την συνέχιση της ζωής ως απομονωμένη υπέρτατη αξία. Ούτε για την απομονωμένη αναβίωση των κυττάρων, παρά για μια συνολική θεραπεία του σώματος – συμπεριλαμβανομένων των οργάνων, των κυττάρων κλπ- και του πνεύματος του ανθρώπου. Ο Χριστός ενδιαφέρεται επίσης για την ελευθερία του ζειν και όχι για την καταναγκαστική επιβίωση. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε συνολικά αυτά τα κινήματα ότι αγνοούν τις παραπάνω αξίες, ωστόσο ο κίνδυνος πρέπει να γίνει κατανοητός

Η δύναμη της Ανάστασης, που βιώνουμε με το Χριστό, ο οποίος την υλοποίησε φανερά και ολοκληρωτικά, μοιάζει να είναι η πραγματική "συνδετική ουσία" για μια αρμονική εξέλιξη προς αυτή την κατεύθυνση. Πολλά από αυτά που μας μετέδωσε παλαιότερα ως σπέρματα αλήθειας δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα. Είναι λοιπόν σκόπιμο, στην προσπάθειά μας να βρισκόμαστε κοντά σε Αυτόν.

Η Ανάσταση δεν είναι λοιπόν μια απλή πνευματική εμπειρία. Μπορεί να ανανεώσει όλα όσα περιέχονται στη ζωή, υπό την έννοια του όρου "ζωή στην Ανάσταση", που έχει εισάγει μια λιγότερο γνωστή ομάδα της Νέας Αποκάλυψης, το "Lichtzentrum Bethanien" (Κέντρο φωτός της Βηθανίας) στο CH-Sigriswil, στο περιοδικό τους "Lichtbote" (Ταχυδρόμος του Φωτός). Μετά την "στενή πύλη" του Σταυρού έρχεται η πληρότητα. Ο Ιησούς τόνισε ότι ο δρόμος του διακρίνεται με σαφήνεια μόνο μέσω της πράξης. Οι πρόοδοι στην προσωπική πορεία στα "βήματα του Χριστού" και μόνο μπορούν να κάνουν κατανοητά τα στάδια αυτής της πορείας. Όπως είδαμε, ο δρόμος δεν είναι ομαλός, ούτε καν ομαλά ανηφορικός και δεν καταλήγει σε μια μοναδική κορυφή. Για τους εμπλεκόμενους μοιάζει με την οικοδόμηση μέσω του Θεού ενός μεγάλου κτηρίου, όπου κάθε λίθος χτίζεται πάνω στον προηγούμενο. Οι λίθοι αντιπροσωπεύουν τις ικανότητες στην ανθρώπινη ύπαρξη, που καλύπτουν το εξωτερικά κατασκευασμένο κτήριό του. όπως ο αρχέτυπος άνθρωπος δημιουργήθηκε ως πλήρης σύμφωνα με τις αποκαλύψεις διαφόρων ιερών γραφών, έτσι υπόσχεται ο Χριστός ότι μπορεί ο ημιτελής χαρακτήρας να "ολοκληρωθεί όπως ο Πατέρας στον ουρανό", μέσα από το ελεύθερο θέατρο, δράμα του κόσμου. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τα απλούστερα βήματα στην πορεία αυτή, αλλά και για το βήμα της Ανάστασης –γιατί Εκείνος δεν έθεσε όρια και δεν κήρυξε την ανθρώπινη δυνατότητα κατανόησης ως μέτρο των πράξεών του. Ο ίδιος θέτει νέα μέτρα, βλ "Εγώ ειμί…"- τα λόγια των Ευαγγελίων: "Εγώ ειμί ο άρτος της ζωής" "Εγώ ειμί η Ανάσταση και η ζωή", όποιος πιστεύει "θα ζήσει αιώνια, ακόμη και μετά θάνατον", δηλαδή όχι μετά την "Δευτέρα Παρουσία", όπως ισχυρίζονται διάφορες χριστιανικές κινήσεις. "Εγώ ειμί ο δρόμος, η αλήθεια και η ζωή". "Εγώ ειμί η άμπελος και ο πατέρας μου ο αμπελουργός… εσείς είστε το κλίμα…". "Εγώ ειμί βασιλεύς, γεννήθηκα και ήρθα στον κόσμο για να μαρτυρήσω την αλήθεια". Ο Χριστός είναι το πραγματικό ΕΓΩ μέσα στον άνθρωπο, που διαφοροποιείται από το εγωιστικό εγώ της καθημερινότητας

Στην εβραϊκή πίστη η ανάσταση ή αφύπνιση των νεκρών υπάρχει, αλλά μόνο στο Τέλος των Ημερών. Στην παραδοσιακή χριστιανική θεολογία, η Ανάσταση θεωρείται νέα δυνατότητα μέσω της πίστης στο Χριστό – χωρίς ωστόσο να έχει αναζητηθεί η κατανόησή της πέραν του Μυστικού Δείπνου. Στο σύγχρονο, κριτικό θεολογικό στοχασμό μπορεί να θεωρηθεί ως πρόοδος – σε σύγκριση σε μία πιο υλιστική κατεύθυνση της θεολογίας που επιδιώκει να εξηγήσει οτιδήποτε το δύσκολα αντιληπτό – ότι η Ανάσταση ερμηνεύεται ως «μεταφορά», δηλ. με μία μεταφορική, παραβολική έννοια (Hans Kessler, Ανθολογία «Auferstehung der Toten» [Ανάσταση νεκρών]). Κάποιοι μπορεί να χρειάζονται μία τέτοια προσέγγιση στο δύσκολα αντιληπτό, ωστόσο όχι κατ’ ανάγκη αυτοί που είναι σε θέση να πιστέψουν στην Ανάσταση ως εσωτερική και εξωτερική πραγματικότητα. Αυτή η πίστη των απλών Χριστιανών αντιστοιχεί σε κάποιες πτυχές της περισσότερο στη σημερινή στάθμη της έρευνας και της γνώσης σε πολλούς τομείς, όπως αυτή χρησιμοποιείται στις μελέτες μας. Όποιος βλέπει τα πάντα μόνο «μεταφορικά», σε αυτόν, σύμφωνα με τις μελέτες μας, τείνουν να επιδρούν μόνο κατά την έννοια μίας ψυχικής ανάπτυξης· η ιλαστήριος επίδραση, η οποία μπορεί και σήμερα να φτάσει έως και στο φυσικό σώμα, μπορεί έτσι τουλάχιστον να καθυστερηθεί ή/και να μειωθεί.

Στην γερμανική και αγγλική σελίδα ακολουθεί απόσπασμα από το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 20: Δύο εμφανίσεις του Αναστηθέντος.

Ερώτηση:
Αποζητώ να μάθω με το Θεό πώς η δύναμη της Ανάστασης μπορεί να καταστεί γόνιμη σήμερα;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

H Ανάληψη στους Ουρανούς

Ο Χριστός ξεκίνησε την περίοδο της διδασκαλίας του με την απόσυρση στην έρημο επί 40 ημέρες και ολοκληρώνει τώρα την παρουσία του στη γη με την περίοδο των 40 ημερών μετά το Πάσχα, όπου εμφανίζεται σε διάφορους ανθρώπους σε απομακρυσμένες περιοχές.

Μετά από ένα τελευταίο δείπνο και μια συνομιλία, "Τους οδήγησε τότε έξω, μέχρι κοντά στη Βηθανία και, αφού σήκωσε τα χέρια του, τους ευλόγησε. Και συνέβηκε, ενώ αυτός τους ευλογούσε, να διαχωριστεί από αυτούς και φερόταν πάνω στον ουρανό.". Λουκ. 24, Μάρκος 16. "…ενώ αυτοί έβλεπαν, αναλήφθηκε, και από κάτω του ένα σύννεφο τον πήρε από τα μάτια τους.Κι ενώ αυτοί εξακολουθούσαν να ατενίζουν στον ουρανό, όταν αυτός ανέβαινε, να, δυο άνδρες με λευκά ενδύματα στάθηκαν κοντά τους. οι οποίοι και είπαν: Άνδρες Γαλιλαίοι, γιατί στέκεστε κοιτάζοντας στον ουρανό; Αυτός ο Ιησούς, που αναλήφθηκε από σας στον ουρανό, θα ρθει έτσι, με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να πορεύεται στον ουρανό", (Πράξεις Αποστόλων 1). Προφανώς οι μαθητές έκαναν διάκριση μεταξύ εκείνων των 40 ημερών, όπου ο Χριστός εμφανιζόταν ανάμεσά τους και της επόμενης φάσης, όπου ένιωθαν να διέπονται από το πνεύμα του, χωρίς την προσωπική του παρουσία.

Ο Χριστός είχε αναγγείλει, ότι θα επέστρεφε στον πατέρα Του. Μόνο μετά την ανάληψή του αναφέρει ότι κάθεται "εκ δεξιών του Πατρός", δηλαδή στο ίδιο επίπεδο με το Θεό, πέρα και από το προσιτό στους ανθρώπους "υπερπέραν". Εδώ διαφαίνεται το γεγονός, ότι ο Χριστός δρα οικουμενικά με τον Θεό: "Είμαι η ζωή". Είναι παντοδύναμος, και ωστόσο δίνει ελευθερία στους ανθρώπους. Πηγή όλων των δυνάμεων και πλασμάτων, κι ωστόσο μόνος. Είναι εκτός τόπου, κι ωστόσο πανταχού παρών. Είναι αιώνιος κι ωστόσο πάντα υπαρκτή πραγματικότητα. Με άλλα λόγια, η γέφυρα μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού μέσα από την ένωση με το Χριστό ήταν μια εφικτή ανθρώπινη εμπειρία. "Προσεύχεστε στον Πατέρα στο όνομά μου" (Ιωάν. 15,16). Αυτό αποτελεί μια ξεχωριστή εμπειρία, ανεξάρτητα από την άποψή μας για τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν πριν 2000 χρόνια.

Οι μαθητές διατηρούν την θέση τους ως Απόστολοι, ως εκείνοι που αντιπροσωπεύουν το Χριστό στη γη. Ο Χριστός υπάρχει τώρα εντός τους, πιο δυνατός στην μορφή του. Θα ήταν λάθος να εκτιμήσουμε επιφανειακά αυτή την κατάσταση, ως αν δεν υπήρξε συνέχεια και ο δάσκαλος ήταν πια απών, και έπρεπε οι ίδιοι να συνεχίσουν το έργο του. Εδώ υπεισέρχεται ο ανεξάρτητος ρόλος της Ανάληψης, που αντιπροσωπεύει μια οικουμενικοποίηση της δράσης του Χριστού. Θα μπορούσαμε να εκφράζουμε αυτή την έννοια με ένα ολόγραμμα, όπου στο κάθε τμήμα του αντικατοπτρίζεται το όλο. Σημείωση: Με την σύγκριση αυτή δεν παραπέμπουμε σε μια ολογραφική θεώρηση του κόσμου, όπου ο Θεός εξισώνεται με τον άνθρωπο και δεν υπάρχει λόγος για περαιτέρω προσπάθεια εξίσωσης – κάτι που χαρακτηρίζει εκείνη την άποψη, η οποία ξεχνά ότι η λύτρωση υπάρχει ως σπόρος και επιτυγχάνεται μέσα από συνειδητή απόφαση και συνεπή στάση.

Πέρα από τις διαπροσωπικές σχέσεις, ο άνθρωπος αναπτύσσει την σχέση του με τον Χριστό. Κατά την Ανάληψη μάλιστα επισφραγίζεται ως κίνητρο για τους μαθητές και τελικά για όλους εμάς αυτό που στη διάρκεια της ζωής του Ιησού ήταν μια απλή δυνατότητα. Ήδη στο κεφάλαιο για την Βάπτιση από τον Ιωάννη αναφερθήκαμε στην δυνατότητα ενσάρκωσης του Χριστού εντός του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, αυτό που πρόσφερε και ανέπτυξε ο Χριστός, διευρύνεται τώρα σε σχέση με την επίδραση στην ανθρωπότητα των προσπαθειών του ίδιου του ανθρώπου. Εδράζεται στο Θεό και όχι απλά σε ένα "μορφογενετικό πεδίο" (βλ. κεφάλαιο "Σταύρωση"). Ένας άλλος τρόπος να εκφράσουμε αυτή την έννοια είναι: "Όλα εκπορεύονται από τον Θεό".

O Παύλος είναι σήμερα ιδιαίτερα γνωστός για ορισμένες παραδοσιακές "πτυχές" του. Πέρα από το γεγονός ότι συχνά αυτές υπερεκτιμώνται μονομερώς, οι οραματικές εμπειρίες του είναι αυθεντικές. Έτσι κατάφερε να βιώσει αυτό που εκφράζεται στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, ότι δηλαδή η σημασία του Χριστού υπερβαίνει το ρόλο του Ιουδαϊκού λαού, ότι το Ιουδαϊκό έθνος ευλογήθηκε, για να αποτελέσει το σημείο εκκίνησης της προσφοράς Του στον κόσμο. Αυτό το σημείο αποτέλεσε δικαιολογημένα το επίκεντρο μιας από τις πρώτες διαφωνίες μεταξύ των μαθητών.

Οι εκκλησιαστικές μαρτυρίες τείνουν να εξισώνουν την εκκλησία με το "σώμα του Χριστού", αν και σε αυτή περιλαμβάνεται με την ευρεία έννοια ολόκληρη η ανθρωπότητα. Οι ανθρωποφιλοσοφικές μαρτυρίες δέχονται με περισσότερη σαφήνεια την ανθρωπότητα ως "σώμα του Χριστού". Οι ανθρωποφιλοσοφικές σχολές, οι οποίες δεν αναπτύχθηκαν σε αυστηρά χριστιανική βάση, δέχονται επίσης την σημασία του Χριστού για την ανθρωπότητα, ακόμη κι όταν την περιορίζουν στο πεδίο της διδασκαλίας.

Οι σύγχρονες χριστιανικές ομάδες που διδάσκουν την Νέα Αποκάλυψη, ιδιαίτερα η "Οικουμενική Ζωή" δέχονται το ρόλο του Χριστού για όλα τα πλάσματα, πέρα από τον άνθρωπο, αφαιρώντας έτσι από τον άνθρωπο την ευθύνη για το μέλλον του πλανήτη. Ωστόσο εκείνοι που δεν αποτελούν μέρος του προβλήματος, αλλά της λύσης, θα παίξουν το ρόλο τους όπως δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός στην επί του όρους Ομιλία.

Όποιος κάνει πράγματι μια πράξη "εν Χριστώ", την κάνει για το Χριστό και για τον κόσμο.

Όποιος όμως μπορεί να συνδέσει την πράξη του, που δεν δέχεται άλλη ανθρώπινη επίδραση, με τον Χριστό, δεν είναι σε θέση να καταφύγει σε εκείνες τις θεωρίες, τρόπους έκφρασης και πράξεις που χαρακτήριζαν την εκκλησία στη διάρκεια των αιώνων. Ο Χριστός σύμφωνα με τις μαρτυρίες των μυστικιστών δεν προσφέρεται για συνειδητές ή ασυνείδητες προσπάθειες που αντιτίθενται σε αυτόν.

Η δύναμη που αντλούν οι εκκλησίες, προκειμένου, συχνά στην υπηρεσία επίγειων δυνάμεων, να προβούν σε πολέμους, διώξεις και εκδηλώσεις μίσους, μπορεί να ερμηνευτεί βάση της ίδιας της ορολογίας που χρησιμοποιούν. Το φως, σύμφωνα με τις εμπειρίες των πνευματικών κύκλων, μπορεί να ξυπνήσει τις "σκιές". Ωστόσο, η μετατροπή μας σε υπηρέτες της σκιάς, του σκότους, όπως συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν, αντί να δουλέψουμε για την ακύρωση του σκότους μέσα στον εαυτό μας και στους άλλους, δεν ανταποκρίνεται στις χριστιανικές απαιτήσεις.
Ωστόσο, σε πρόσφατες προσπάθειες, όπως το Τελικό Κείμενο της Ευρωπαϊκής Οικουμενικής Σύναξης "Ειρήνη και δικαιοσύνη για την ολόκληρη την Οικουμένη", 1989, συναντούμε μια προσπάθεια ανάπτυξης προς τα εμπρός. Η μετάφραση του κειμένου είναι διαθέσιμη στο EKD, Ανόβερο.

Αλλά και η "Ανάληψη" αποκτά μια αυθεντική σημασία στο πλαίσιο της "μίμησης" του Χριστού. Ο Rosenkreuzer για παράδειγμα βίωσε την κάθοδο του νέφους των ουρανών σε οράματα και όνειρα. Ωστόσο, η μεμονωμένη ή τακτική βίωση αυτού του τύπου δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει ολοκληρώσει αυτό το βήμα στην ζωή του, παρά ότι απλά η αρετή αυτή έχει αρχίσει να δρα εντός του.

Η "Ανάληψη", η οποία προϋποθέτει την βαθιά βίωση της πνευματικής ανάπτυξης, δεν πρέπει να συγχέεται με μια "απαγωγή από ΑΤΙΑ" (Αγνώστου Ταυτότητος Αντικείμενα). Επίσης δεν είναι πιθανό να ταυτίζεται με τις εμπειρίες ανάληψης των παλαιότερων προφητών, εάν λάβουμε υπ' όψιν άλλες πιθανότητες πνευματικής βίωσης (βλ. κεφάλαιο "Ανάσταση"), χωρίς να απορρίπτουμε, βάσει της πληθώρας των μαρτυριών για τα ΑΤΙΑ σε όλο τον κόσμο, την πιθανότητα ύπαρξης εξωγήινων αστροναυτών*. Και ότι ορισμένοι μύθοι του παρελθόντος βρίσκουν την εξήγηση τους σε τέτοιου είδους φαινόμενα αρνητικού ή θετικού τύπου. Και ότι πιθανόν θα παίξουν κάποιο σημαντικό ρόλο στο μέλλον. Ωστόσο, η προσπάθεια ορισμένων κύκλων να ερμηνεύσουν κάθε λατρευτική βραχογραφία ως απεικονίσεις διαστημοπλοίων είναι υπερβολική και ανταποκρίνεται σε μια μονόπλευρη, προσανατολισμένη προς τον τεχνικό-υλιστικό πολιτισμό μας, νοοτροπία. Αν και οι άνθρωποι χρειάζονται θεϊκή βοήθεια κάθε είδους, οφείλουν οι ίδιοι να προχωρήσουν στην σωτήρια υπέρβαση. Μέσα από προόδους της υπόστασής τους, των πράξεων και της συνείδησης, οι άνθρωποι μπορούν να επιβιώσουν, να εντοπίσουν και να εκτελέσουν την αποστολή τους. Κανείς, και κανένα επιφανειακό επίτευγμα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανάπτυξη σε ευρύτερα πεδία της συνείδησης. Η προσπάθεια, που οδήγησε π.χ. το διαστημόπλοιο Challenger σε ένα – προειδοποιητικό- ατύχημα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα επιφανειακό, παρελκυστικό αντίγραφο εκείνου που είναι αναγκαίο να γίνει.
* Παρατήρηση: Από πλευράς της Εκκλησίας έχει τοποθετηθεί πολλές φορές σχετικά ο αιδεσιμότατος CorradoBalducci (Βατικανό). Κατά τα άλλα, στην Ανάληψη υποτέθηκε συχνά από πλευράς των Εκκλησιών μόνο ένα ψυχικό ή/και κοινωνιολογικό φαινόμενο. Η επίσημη εφημερίδα του Βατικανού «OsservatoreRomano» έγραψε πάντως το Μάιο του 2008: «Το σύμπαν αποτελείται από δισεκατομμύρια γαλαξίες, κάθε ένας από τους οποίους αποτελείται από εκατοντάδες εκατομμύρια άστρα. Πώς μπορεί να αποκλειστεί η εξέλιξη ζωής επίσης αλλού; Δεν μπορούμε να θέσουμε όρια στη δημιουργική ελευθερία του Θεού. Εάν θεωρήσουμε από κοινού με το Φραγκίσκο της Ασίζης τα πλάσματα της Γης ως αδελφούς και αδελφές, γιατί να μην μπορούμε να μιλήσουμε και για έναν εξωγήινο αδελφό; Άλλα ευφυή όντα πιθανώς ζουν ακόμα σε πλήρη αρμονία με το Δημιουργό τους.»

Δεν υπονοούμε ότι οι τεχνικές πρόοδοι δεν είναι απαραίτητες, π.χ. για την κατάργηση της καταστροφικής πυρηνικής ενέργειας, κάποιων άλλων τύπων ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, τη γενετικής μηχανικής κα. Ωστόσο, κι αυτό οφείλει να κατευθύνεται από ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης. Μια ανάπτυξη στο πλαίσιο μιας διευρυμένης συνείδησης εν Χριστώ, οφείλει να είναι οργανική, και όχι αποτέλεσμα τεχνητών επεμβάσεων. Καμία πνευματική "τεχνική" δεν μπορεί να μας καθαγιάσει. Οι ασκήσεις μπορούν να μας βοηθήσουν, τις εγκαταλείπουμε όμως, αφού επιτελέσουν το ρόλο τους. Μόνο αυτό που έχει γίνει τμήμα της συνείδησής μας μετρά. Είναι αδύνατο να "καταναλώσουμε" το Θεό μέσα από τις σύγχρονες προβληματικές "εγκεφαλικές μηχανές", που δεν είναι παρά μηχανές πλύσης εγκεφάλου.

Ο Χριστός είναι πρώτα από όλα υπαρκτός μέσα από τον ιδιαίτερο ρόλο του πάνω στη γη. Ωστόσο, η παρουσία του γίνεται αισθητή και σε άλλα επίπεδα και πεδία του σύμπαντος: πρβλ. το κάπως φανταστικό σύγγραμμα: βλ. "The Urantia Book" /ΗΠΑ; το οποίο όμως δεν αναφέρεται ως πηγή αλλά μόνο ως ερέθισμα. Κι εδώ όμως δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση το ασύγκριτης σημασίας έργο που προσέφερε στην γη. Δείτε επίσης τα βιβλία "Analekta" 1 και 2. Τα "Analekta" μπορείτε να προμηθευθείτε από τον Mag. Alois Thurner, Staudach 103, A-8230 Hartberg, Αυστρία.

Οι θεολόγοι συσχέτισαν την Ανάληψη του Ιησού «εν νεφέλαις» με χωρία της Παλαιάς Διαθήκης (Έξ. 13:21 και 40:34). Εξήγησαν την ακόλουθη χαρά των Αποστόλων ως σαφές βίωμα μίας άλλου είδους παρουσίας του Χριστού, οι μεν ως κάτι εντελώς πραγματικό, οι δε ως κάτι υποκειμενικό.

Ακολουθεί στην αγγλική και γερμανική γλώσσα ένα απόσπασμα από το Κατά Λουκά Ευαγγέλιο 24 με παρατηρήσεις: Η Ανάληψη.

Ερώτηση:
Είναι για εμένα η παροντική ή επερχόμενη σημασία της Αναλήψεως ένα ερώτημα το οποίο με κινεί στη σχέση μου με το Θεό;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Η Πεντηκοστή

Πριν την Σταύρωση, ο Ιησούς είχε αναγγείλει ότι η αναχώρησή του για τον Πατέρα θα απελευθέρωνε τον "παράκλητο", το "Πνεύμα της Αληθείας", Ιωάν. 14,15,16.

Περίπου δέκα ημέρες μετά την Ανάληψη, η πρώτη χριστιανική κοινότητα συγκεντρώθηκε στην Ιερουσαλήμ για να προσευχηθεί. "Και έγινε ξαφνικά από τον ουρανό ήχος όπως ακριβώς φυσά βίαιος άνεμος και γέμισε όλο τον οίκο όπου κάθονταν. Και φάνηκαν να διαμερίζονται σ’ αυτούς γλώσσες σαν φωτιάς και κάθισε καθεμιά πάνω σε καθέναν ξεχωριστά από αυτούς, και γέμισαν όλοι Πνεύμα Άγιο και άρχισαν να λαλούν άλλες γλώσσες καθώς το Πνεύμα τούς έδινε να εκφράζονται.…"- Πράξεις των Αποστόλων 2. Κανένας δεν περιγράφει με τέτοια λόγια την συνήθη πληρότητα μετά την προσευχή. Τέτοια ίχνη βρίσκουμε στην πρακτική των κοινοτήτων της Πεντηκοστής των Κουακέρων. Η Πεντηκοστή συνδέεται ως υπαρκτό φαινόμενο με αυτό που περιγράψαμε στο κεφάλαιο για την Ανάληψη, την επέκταση της χάρης του Χριστού στους μαθητές και στο περιβάλλον τους. Μέσω της "καθόδου" του Πνεύματος της Αληθείας εκδηλώνεται ξανά η κοινή δράση του Θεού και του Υιού του. Από αυτή την άποψη μπορούμε να θεωρήσουμε την Πεντηκοστή ως πρώτη ένδειξη της ερχόμενης Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, ή τουλάχιστον της εγγύτητάς της. Όσον αφορά δε την αναγγελία της Δευτέρας Παρουσίας στις προφητείες, οφείλουμε να διευκρινίσουμε, ότι αυτή δεν έχει την έννοια μιας δεύτερης ενσάρκωσης του Ιησού.

Παρατήρηση: Ο "Παράκλητος", δηλαδή το "Πνεύμα της Αληθείας" δεν ταυτίζεται υπό τη στενή έννοια με το "Άγιο Πνεύμα", δηλαδή την "Σοφία του Θεού".

Το "Πνεύμα της Αληθείας" εμφανίζεται ως μέρος του ίδιου του Χριστού το οποίο παραπέμπει στην κοινότητα με αυτόν και στα λόγια του, και επιτρέπει στους μαθητές να συνεχίσουν το έργο του στην γη. Γι' αυτό δεν αρκεί να αντιμετωπίσουμε αυτά τα θρησκευτικά και φιλοσοφικά ερωτήματα μόνο στο πλαίσιο μιας λογοτεχνικής σύλληψης ιστορίας και σκέψης. Πάνω στο θέμα έχουν γραφεί πολλά. Εδώ συνυπάρχουν άλλοι παράγοντες, ακόμα και μέσα στον άνθρωπο, και η διερεύνησή τους είναι ο πρωταρχικός σκοπός αυτού του κειμένου.

Η κληρονομιά του Θεού-Δημιουργού, του Πατέρα όλων των ανθρώπων, οι οποίοι "… δημιουργήθηκαν από το Θεό", Ιωάν. 1, προσφέρεται προς συνειδητή εσωτερίκευση χάρη στην ζωή του Χριστού. Και από την Πεντηκοστή και έπειτα, η κληρονομιά του Χριστού στεριώνει μέσα στους εναπομείναντες στη γη, οι οποίοι την δέχονται μέσα τους.

Το Άγιο Πνεύμα ως "θηλυκή, μητρική" πνευματικά ευφυή θεϊκή ιδιότητα και ενέργεια συναντάται σε πολλά επίπεδα και μορφές πριν ακόμα από τον ερχομό του Χριστού, τόσο εκτός του ανθρώπου όσο και μέσα από την έμπνευση που χαρίζει σε αυτόν.

Υπάρχει κάποια σύνδεση με το "Μάννα του ουρανού" (Έξοδος, Δευτερονόμιο, Numeri, Ψαλμοί, Nehemia, Joshua, Joh, Επιστολή προς Εβραίους, Αποκάλυψη).

Ωστόσο δεν είναι απόλυτα λάθος να εξισώνουμε στην πράξη τις έννοιες "Πνεύμα της Αληθείας" και "Άγίο Πνεύμα", όπως συμβαίνει συχνά. Όλο και συχνότερα, οι δυνάμεις του Θεού δρουν συνολικά και ως ενότητα. Όπως ο άνθρωπος, ο οποίος αρχικά "δημιουργήθηκε κατ' εικόνα του Θεού", μπορεί να βιώσει την διάσπαση της συνείδησής του και την εκ νέου ολοκλήρωση της υπόστασής του.

Έτσι μπορεί να εκδηλωθεί με τρόπο που σήμερα δεν ξεφεύγει από την φαντασία μας, η κοινή ύπαρξη της ανθρωπότητας με την φύση, όπως θα δούμε στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το μέλλον αυτό είναι πλήρως προσαρμόσιμο στις σύγχρονες ικανότητες αντίληψής μας.

Το "Άγιο Πνεύμα" δεν είναι απλά πνεύμα ή ανάσα, δύναμη ζωής. Ίσως είναι χρήσιμο να παρακολουθήσουμε την σταδιακή εμφάνισή του στο δρόμο του Χριστού Εμφανίζεται κατ' αρχήν στην περίπτωση της σύλληψης της Μαρίας, με την έννοια της συμμετοχής του σε κάποιο μεμονωμένο περιστατικό.

Το βρίσκουμε στο σημείο, όπου ο Χριστός μέσα από το αναστημένο σώμα του, λέει σαν πνοή ανέμου στους μαθητές "Λάβετε το Άγιο Πνεύμα" (Ιωάν. 20,22), το οποίο δρα μέσω εκείνου. Η διαύγεια της νόησής τους, κατά βάθος της συνείδησής τους, αποτελεί προϋπόθεση της ευθύνης που τους παραδίδεται, την οποία συνειδητοποιούν: "Να συγχωρούν ή όχι τις αμαρτίες". Αυτή η συνείδηση, που θεωρείται ως αποτέλεσμα του Αγίου Πνεύματος από μυστικιστές, όπως ο J. Lorber, δεν συνίσταται στους φόβους που μας έχουν επιβάλλει οι εμπειρίες της ζωής μας, όπως συχνά πιστεύουμε, αν και πίσω από την τελευταία βρίσκουμε κάποτε κρυμμένο ένα μέρος της πραγματικής συνείδησης. Η συνείδηση στην καθαρότερη μορφή της είναι μια εσωτερική στάση του καθενός από εμάς.

Κατά την Πεντηκοστή, το Άγιο Πνεύμα δρα απρόσωπα, άμεσα "συμπαντικά", σύμφωνα όμως με τις δυνατότητες αξιοποίησης του καθενός από εκείνους τους οποίους διατρέχει, ή σύμφωνα με τις προϋποθέσεις των εμπλεκόμενων ή του κόσμου γενικότερα. Ο εντοπισμός των αδύνατων σημείων, η δημιουργία αναγκών μέσω αυτής της ενόρασης και η αναγνώριση ουσιαστικών διαφορών και αληθειών είναι χαρακτηριστικά μιας συνείδησης, που μοιάζει να διαπερνάται από το Άγιο Πνεύμα. Όπου η ανάγκη για διάλυση των συγχύσεων είναι μικρότερη, η δύναμη αυτή δρα δημιουργικότερα, προάγει την κοινότητα, την ολοκλήρωση και οδηγεί στο Θεό.

Αλλά και στον 19ο αιώνα, με τα διάφορα κινήματα αφύπνισης και νέας Αποκάλυψης, όπως και στον 20ο αιώνα, εντοπίζουμε με προσεκτική εξέταση νέα άλματα του Αγίου Πνεύματος και την εξέλιξής του. Μάλιστα, φαίνεται ότι οι χριστιανικές τάσεις και το Άγιο Πνεύμα έχουν βρει διόδους προς την Αποκάλυψη του Ιωάννη, η οποία ασχολείται γενικά με την εξέλιξη προς το Ανώτερο.

Σε αυτά τα τμήματα των Πράξεων των Αποστόλων, η Μαρία και οι άλλες γυναίκες, δηλαδή οι "Αποστόλισσες" βρίσκονται ενωμένες με τους Μαθητές στην "προσευχή". Ο ρόλος της γυναίκας, είτε ομιλούσας, είτε όπως στον Παύλο σιωπούσας, ήταν εδώ ζωτικής σημασίας για πολλούς λόγους. Για παράδειγμα, ήταν συναισθηματικά περισσότερο δεκτικές σε λεπτές επιρροές, και μπορούσαν να τις μεταφέρουν, λεκτικά ή μη στον περίγυρό τους. Ακόμη και σήμερα, σε όλες τις συνάξεις, των πνευματικών συμπεριλαμβανομένων, μπορούμε να παρατηρήσουμε τις διαφορές που φέρνει η παρουσία των γυναικών. Όταν ο ανδρικός ανταγωνισμός μπαίνει στο περιθώριο, η σύναξη γίνεται περισσότερο πνευματική και εορταστική, υπό την προϋπόθεση της πνευματικής συμμετοχής στο γίγνεσθαι. Μάλιστα, στους κύκλους των ανθρωποφιλοσόφων και τον οπαδών του Rosenkreutz η Μαρία, η μητέρα του Θεού, γίνεται αντιληπτή ως η μοναδική πηγή διάδοσης του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους.

Εδώ συναντούμε το μυστήριο της "Σοφίας" της παλαιάς Διαθήκης, μιας θηλυκής μορφής θεϊκής δύναμης. Στην ορθόδοξη εκκλησία η Μαρία ταυτίζεται συχνά με την Σοφία του Θεού. Ο σοφιολόγος και οραματιστής Solowjoff βίωσε την, στην συμπαντική της διάσταση μόνο στην εποχή μας προσιτή (όπως και από το Χριστό, βλ. Steiner, "αιθέρια Δευτέρα Παρουσία του Χριστού", 1909) οντότητα. Όπως ο Χριστός και η Μαρία στο ανθρώπινο επίπεδο, έτσι και ο "κοσμικός Χριστός" και η Σοφία ως ουράνια μητέρα μπορούν να βιωθούν σε ένα ανώτερο επίπεδο. Βλ. Hildegunde W?ller "Ein Traum von Christus". Το γεγονός αυτό μπορεί να τεκμηριωθεί και με βάση τον παρακάτω συλλογισμό: Η «μητρική» ιδιότητα του Θεού διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο να παίρνει η δημιουργία μεγαλύτερες διαστάσεις κατευθυνόμενη προς τον Θεό, με τον τρόπο ακριβώς που ο Θεός προσεγγίζει τα πλάσματά του.

Οι φεμινίστριες θεολόγοι έχουν επιστήσει την προσοχή στο γεγονός ότι το Άγιο Πνεύμα ήταν θηλυκού γένους στην γλώσσα της εποχής. Για παράδειγμα η Μαρία/Σοφία μπορεί να γίνει ακριβέστερα νοητή ως μορφή υλικής έκφρασης του Αγίου Πνεύματος, όπως το σύμβολο της περιστεράς.

Όμως, η ουσία της Σοφίας εντοπίζεται και σε διάφορες προσπάθειες των γυναικείων κινημάτων σε ανατολή και δύση, βλ. Dr. Susanne Schaup στο πρωτόκολλο της Ευαγγελικής Ακαδημίας Bad Boll κατά την ημερίδα "Νew Age 3: Sofia". Με τον ίδιο τρόπο την συναντούμε τόσο σε νέα παγκόσμια χριστιανικά κινήματα, όπως η "Παγκόσμια ζωή" και άλλα κινήματα ανανέωσης των εκκλησιών, όσο και σε κοσμικά κινήματα. Σχόλιο της Καινής Διαθήκης: "Ο άνεμος πνέει όπου θέλει, και τη φωνή του την ακούς, αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται και πού πηγαίνει. Έτσι είναι καθένας που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα"1 (Ιωάν. 3).

Το Επερχόμενο έχει λοιπόν τόσο αρσενικό όσο και θηλυκό χαρακτήρα, δεν είναι πια πατριαρχικό, αλλά ούτε και μητριαρχικό.

Αν και κάτι από την επίδραση του Χριστού υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, όπως εξηγήσαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, αυτό μπορεί να ενδυναμωθεί τώρα εκ νέου μέσω του εξωτερικού Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, όπως και μέσω των λόγων του, όχι όμως μόνο μέσω αυτών.

Οι ιππότες του Αγίου Δισκοπότηρου εξέλαβαν το γεγονός ότι κάτι απέμεινε στον κόσμο από την παρουσία του Χριστού πριν 2000 χρόνια με διαφορετικό τρόπο. Κάτι που ο άνθρωπος μπορούσε να αναζητήσει και να βρει, το Άγίο Δισκοπότηρο. Αυτός ο μύθος διηγείται ότι λίγο από το αίμα του Χριστού, που έρεε από τον Σταυρό, συγκεντρώθηκε σε ένα δισκοπότηρο. Ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας και οι σύντροφοί του το διέσωσαν μεταφέροντάς το στη Γαλλία ή στην Αγγλία, και συγκεντρώνονταν για να προσευχηθούν και να λάβουν έμπνευση μπροστά σε αυτό το "θαυματουργό δισκοπότηρο" (Γκράλ). Βλ. π.χ. R. de Boron, "Η ιστορία του Αγίου Δισκοπότηρου", που γράφηκε το 1200. Αν και ο μύθος μπορεί να στηρίζεται σε κάποια αλήθεια, παρατηρούμε ότι ο χρυσό Δισκοπότηρο, στενό στη μέση και φαρδύ κάτω, με το κάλυμμα στο επάνω μέρος, συμβολίζει τον άνθρωπο. Έναν άνθρωπο, ο οποίος ανοίγεται από την μέση, δηλαδή την καρδιά, προς τα επάνω, για να δεχθεί το Άγιο Πνεύμα, και προς τα κάτω για την λύτρωση του κόσμου. Έναν "λυτρωμένο άνθρωπο", τον οποίο "αναμένει η κτίση" (Προς Ρωμαίους Επιστολή 8,18-28). Γενικά μπορούμε να το δούμε ως σύμβολο του κόσμου που ανοίγεται προς το Θεό. Γύρω από αυτό το ρεύμα συγκεντρώνονται οι , εν μέρει απομονωμένοι από τον κόσμο, Καθαροί, οι Albigenser, οι ποιητές και τροβαδούροι. Πολλά εκατομμύρια αυτών των πνευματικών χριστιανών καταδικάστηκαν ως αιρετικοί από τους Πάπες. Η βαθύτερη σημασία του Δισκοπότηρου δεν περιορίζεται ούτε και στον άλλο μύθο, που υποστηρίζει ότι κάποιο απόγονοι του Χριστού σε βασιλικές οικογένειες αποτελούν το Δισκοπότηρο.

Ιωάν. 4: "…Πίστευέ με, γυναίκα, ότι έρχεται ώρα που ούτε στο όρος ετούτο ούτε στα Ιεροσόλυμα θα προσκυνείτε τον Πατέρα... Αλλά έρχεται ώρα, και μάλιστα είναι τώρα, που οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με Πνεύμα και με αλήθεια. Και πράγματι, ο Πατέρας τέτοιοι ζητά να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν. Πνεύμα είναι ο Θεός, και εκείνοι που τον προσκυνούν με Πνεύμα και με αλήθεια πρέπει να τον προσκυνούν"1. Αυτή η συνειδητοποιημένη, ελεύθερη στάση των οπαδών ορισμένων ρευμάτων του πνευματικού χριστιανισμού θα μπορούσε να γίνει ανεκτή από τους θεσμούς, μόνο εάν οι τελευταίοι είχαν το θάρρος, να ανανεωθούν για να ανταποκριθούν στις ανάγκες των ελεύθερων χριστιανών ανθρώπων. Επειδή αυτά τα χριστιανικά ρεύματα πολεμήθηκαν τόσο σκληρά, ώστε είναι πια δύσκολο να ανασυνθέσουμε τα πιστεύω τους, η εκκλησία επέτυχε να θάψει την υπόσταση της δικής της πνευματική παράδοση, κάτι που σήμερα οφείλει να παραδεχθεί επιτέλους ως έλλειμμα. Κι ενώ άλλα, αμφισβητούμενα ρεύματα μακρινών πολιτισμών προσπαθούν εν μέρει να αναπληρώσουν αυτό το κενό, οι εκκλησίες αρχίζουν κι αυτές να αναζητούν το χαμένο πνευματικό χριστιανικό τρόπο ζωής.

O φημισμένος ηγούμενος Joachim di Fiore (περίπου στα 1100) αναφέρθηκε στην εποχή του Πατρός – την εποχή της θρησκείας των Νόμων που συναντούμε στην Παλαιά Διαθήκη – καθώς και στην εποχή του Υιού, όπου έχουμε την μεσολάβηση της εκκλησίας, και προφήτευσε μια τρίτη "Εποχή του Αγίου Πνεύματος" -"Zeitalter des heiligen Geistes", ο τίτλος του βιβλίου από τις εκδόσεις Turmverlag- , όπου μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο αναπτύσσεται η προσωπική σχέση με τον Θεό. Ορισμένα τμήματα αυτής της προφητείας, που η σημασία της μεγαλώνει με το πέρασμα του χρόνου, έχουν άμεσα ή έμμεσα επηρεάσει διάφορα κινήματα, από τον Μαρτίνο Λούθηρο έως τον Μάρξ και τον Χίτλερ, από τα οποία έχουν παρεξηγηθεί ή γίνει αντικείμενο καταχρήσεων. Συχνά υπάρχει μια συνετή αρχέτυπη εικόνα αυτών των διαστρεβλώσεων.

Εδώ οφείλουμε να διακρίνουμε μεταξύ της πνευματικότητας του Αγίου Πνεύματος και των πνευματιστικών πρακτικών. Η "κατάληψη από το Άγιο Πνεύμα", δηλαδή στην ιδανική περίπτωση η συνειδητή αποδοχή του Αγίου Πνεύματος μέσα μας, υπερβαίνει τα εσώτερα βάθη του ανθρώπου. Ύπνωση ή υπνωτική κατάσταση και "καταληψία από πνεύματα νεκρών" δεν συμβαίνουν στην παραπάνω περίπτωση, πόσο μάλλον "η κλήση πνευμάτων". Η εμπειρία δεν είναι εξαντλητική ούτε για τους εμπλεκόμενους, ούτε για άλλους συμμετέχοντες, όπως συμβαίνει στις πνευματιστικές συγκεντρώσεις. Η συνείδηση δεν περιορίζεται, παρά επεκτείνεται. Έτσι μπορούν να εμφανιστούν παράδοξες εμπειρίες στο περιβάλλον, ωστόσο είναι συνειδητές και δεν συνοδεύονται από απώλεια της μνήμης.

Οι τρόποι δράσης του Αγίου Πνεύματος συμβαδίζουν τόσο με την σιωπή του διαλογισμού –τόσο σπάνια στις δυτικές εκκλησίες- όσο και με τις προσπάθειες που ακολουθούν τον αντίθετο δρόμο, δηλαδή την περισσότερη και καλύτερη επικοινωνία, όπως εκδηλώνονται στην Δύση, π.χ. στην Αμερική. Αν η σιωπή και η επικοινωνία, δηλαδή η ουσία τους, συνδέονταν μεταξύ τους- τέτοια πιθανότητα υπάρχει στην Κεντρική Ευρώπη, χάρη στην νοοτροπία της- θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε ευκολότερα το θέλημα του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος. Αυτός προσωποποιεί έναν τρίτο δρόμο πέρα από τα ανατολικά και δυτικά άκρα. Με την προϋπόθεση ότι η προσπάθεια δεν είναι εγωιστική, δηλαδή μη ηθική. Ο Χριστός μπορεί να γίνει αντιληπτός μόνο με την ταπεινότητα, την ηθική και με την έννοια που ο ίδιος προσέφερε στον κόσμο μέσα από την Ιερή του ιστορία.

Το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να διαχωριστεί πλήρως από το Χριστό, δηλαδή από την εγγύτητά σε αυτόν. Ο Χριστός απέδωσε στο Άγιο Πνεύμα τις ιδιότητες, οι οποίες "θα θυμίζουν στους μαθητές, όλα όσα εγώ τους δίδαξα". Ακόμη είπε: "Έχω πολλά ακόμα να σας πω, αλλά δεν μπορείτε να τα αντέξετε τώρα. Mα σαν έρθει εκείνος, το Πνεύμα της Aλήθειας, θα σας καθοδηγήσει σε όλη την αλήθεια."

Όποιος επιθυμεί να υποβληθεί στην κάθαρση προς την αλήθεια, μπορεί λοιπόν να ενωθεί με το Άγιο Πνεύμα στο σύνολο εκείνων των δυνάμεων που θέλουν να σώσουν τη γη.

Στην διδασκαλία του Χριστού υπάρχουν οι άνθρωποι με την υποκειμενικότητά του- όχι όμως με εκείνη την άμετρη σχετικοποίηση, η οποία σύμφωνα με κάποιες σύγχρονες φιλοσοφικές τάσεις δεν επιτρέπει οποιεσδήποτε αντικειμενικές αλήθειες.

* Στην γερμανική και αγγλική σελίδα ακολουθεί ένα συμβολικό σκίτσο του Ιερού Δισκοπότηρου.

Ερώτηση:
Τι εξελίχθηκε ήδη με το Θεό μέσα μου και τι προέρχεται σήμερα από το Θεό;  

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Μια εικόνα του Ιησού

Όποιος επιθυμεί να έχει μια σαφή εικόνα της μορφής του Ιησού, μπορεί, μετά την ολοκλήρωση των Ευαγγελίων, να δει μια αναπαράσταση, η οποία θεωρείται ως η αυθεντικότερη, αν και δεν υπάρχει γενικά αναγνωρισμένη προσωπογραφία:
Η λεγόμενη πραγματική "εικόνα του Σωτήρα", διατίθεται από τις εκδόσεις Lorber.
Σύμφωνα με τις πηγές η μορφή του Χριστού σκαλίστηκε σε ένα σμαράγδι με εντολή του αυτοκράτορα Τιβέριου, βρέθηκε στο θησαυροφυλάκιο της Κωνσταντινούπολης και παραδόθηκε από τον σουλτάνο των Τούρκων στον Πάπα Ιννοκέντιο VIII για την εξαγορά του αδελφού του. Επίσης έχουμε μια περιγραφή της μορφής του Ιησού από τον Publius Lentulus, τον τότε Έπαρχο της Ιουδαίας, για την σύγκλητο και το λαό της Ρώμης: "Εκείνη την εποχή εμφανίστηκε ένας ενάρετος άνθρωπος με το όνομα Ιησούς Χριστός, ο ποίος ζει ακόμα ανάμεσά μας και θεωρείται από τους εθνικούς προφήτης της αλήθειας, ενώ οι μαθητές του τον ονομάζουν Υιό του Θεού. Αναστήθηκε από τους νεκρούς και γιάτρεψε όλα τα είδη αρρώστιας. Ένας μετρίου αναστήματος άνδρας, γεροδεμένος και πολύ αξιοπρεπής, που γεννά μεγάλη αγάπη και φόβο σε όσους τον βλέπουν. Τα μαλλιά του έχουν το χρώμα του ώριμου φουντουκιού, σχεδόν ίσια ως τα αυτιά, από κει και κάτω ελαφρώς σγουρά, κυματίζουν στους ώμους του με τον ανατολίτικο τρόπο, χωρισμένα στη μέση, όπως συνηθίζουν οι Ναζωραίοι. Το μέτωπό του είναι ανοιχτό και λείο, το πρόσωπο χωρίς σημάδια και ρυτίδες, όμορφο, με ένα ευχάριστο ρόδινο χρώμα. Η μύτη και το στόμα έχουν τέλειο σχήμα. Η γενειάδα είναι ελαφρά, με χρώμα που ταιριάζει στα μαλλιά, και μέτριο μήκος. Τα μάτια του είναι σκούρα γαλανά, καθαρά και ζωηρά. Το σώμα του είναι καλοσχηματισμένο και σφιχτό, τα χέρια και οι βραχίονες είναι αρμονικοί. Είναι τρομερός στο θυμό του, φιλικός και ευχάριστος στις συμβουλές του, ήπιος στα λόγια του, σοφός και ταπεινός, γεμάτος αξιοπρέπεια. Κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί, να τον έχει δει να γελάει, ωστόσο πολλοί τον είδαν να κλαίει. Ένας άνδρας μοναδικής ομορφιάς, που ξεπερνά ακόμα και την παιδική".

Η εικόνα συμπεριλαμβάνεται στο γερμανικό κείμενο εκτύπωσης - με την άδεια του Εκδ. οίκου, 1992.
Σχετικά με το αποτύπωμα του νεκρού σώματος του Ιησού πάνω στην Ιερά Σινδόνη του Τορίνο συμβουλευτείτε το κεφάλαιό μας «Σταύρωση και Ενταφιασμός». Από το 1979 εξετάζεται επιστημονικά και το «Πέπλο του Manoppello (Άγιο Πέπλο)» από τον Καθηγητή Dr. Heinrich Pfeiffer και την Αδελφή Blandina Paschalis Schlömer. Σε αντίθεση με την Ιερά Σινδόνη, πάνω στο ύφασμα είναι αποτυπωμένο μόνο το πρόσωπο του Ιησού, και μάλιστα με τα μάτια ανοιχτά: http://voltosanto.com . Και σε αυτήν την περίπτωση είναι εξαιρετικά δύσκολο ή απίθανο να εξηγηθεί επιστημονικά η αποτύπωση των χαρακτηριστικών του Ιησού πάνω στο ύφασμα: Για παράδειγμα, το μετάξι θαλάσσης δεν βάφεται. Οι διαστάσεις της αποτύπωσης του προσώπου πάνω και στα δύο υφάσματα συμπίπτουν. Συγκρίνετε με Ιωάννη 20: 5-7. Αυτές οι δύο εικόνες καθόρισαν μετέπειτα τις καλλιτεχνικές απεικονίσεις του Ιησού τους πρώτους αιώνες μ.Χ. Πάνω στο τυλιγμένο πέπλο το πρόσωπο του Ιησού φαίνεται από μπροστά με τα μαλλιά να έχει σχήμα οβάλ. Υπάρχουν επίσης ομοιότητες με την παραπάνω εικόνα, στην οποία ο Ιησούς απεικονίζεται ζωντανός από το πλάι.

  Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας

 

Μέρος 2: Τα βήματα της Αποκάλυψης του Ιωάννη

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη

 Στη διάρκεια του συνεπούς διαλογισμού μας πάνω στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο νιώθουμε ότι κύριος στόχος του Ευαγγελιστή είναι η διαλογιστική ενατένιση των εμπειριών της ζωής του.

Αντίθετα, είναι φανερό ότι η Αποκάλυψη αναφέρεται σε οράματα. Σε αυτό το έργο δεν βρίσκουμε νοητικές προεκτάσεις των εξωτερικών εμπειριών στο μέλλον. Η μορφή των οραμάτων δείχνει- υπό την προϋπόθεση των εμπειριών του αγώνα για την δύναμη διάκρισης των προσωπικών εσωτερικών εικόνων- ότι αυτές προέρχονται από υψηλότερα επίπεδα, σε σύγκριση με εκείνα, όπου οι εξωτερικές ανάγκες μεταλλάσσονται σε φανταστικές εικόνες. Λείπει εδώ η ανάμειξη του προσωπικού στοιχείου. H πηγή κατονομάζεται ξεκάθαρα, χωρίς αυτό να αποτελεί εγγύηση σε τέτοιου είδους εμπειρίες: "ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΕΔΩΚΕΝ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΔΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΗ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΙΝΩΣΙ ΤΑΧΕΩΣ ΚΑΙ ΕΦΑΝΕΡΩΣΕΝ ΑΥΤΑ ΑΠΟΣΤΕΙΛΑΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΑΥΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΟΥΛΟΝ ΑΥΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗΝ"

Η σύγχρονη ευαγγελική θεολογία δεν δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτά τα αποκαλυπτικού χαρακτήρα γραπτά. Δεν έχει την ικανότητα για να τα αποκωδικοποιήσει με τα επιφανειακά μέσα που διαθέτει, τουλάχιστον όχι στο σύνολό τους, επειδή η "μέθοδος" δημιουργίας τους και ο συνδεόμενος με αυτή συμβολισμός δεν στηρίζεται στις συνήθεις εμπειρίες. Στην καθολική εκκλησία υπάρχουν σκέψεις πάνω στην Αποκάλυψη, ωστόσο οι άνθρωποι δεν την διαβάζουν. Η αυτό-ικανοποίηση των περισσότερων ανθρώπων και της εκκλησίας δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο. Αντίθετα οι ελεύθερες εκκλησίες και οι αιρέσεις αναφέρονται άμεσα στην Αποκάλυψη. Ωστόσο, από την προφητική οπτική της συγκρατούν με την λογική τους, δηλαδή χωρίς την κατάλληλη μεθοδολογία, μόνο τις προφητείες για μια εποχή καταστροφών. Και θεωρούν τους εαυτούς τους ως μοναδικούς εκλεκτούς, ή τουλάχιστον ως τους πιθανότερους εκλεκτούς. Η λέξη έχει υιοθετηθεί στο ελληνικό της πρωτότυπο σε όλες τις γλώσσες και το περιεχόμενό της δεν ταυτίζεται με την έννοια της καταστροφής, παρά με την έννοια της φανέρωσης.

Στο κεφάλαιο για την Πεντηκοστή περνάμε από την δραστηριότητα του Ιησού στο άμεσο περιβάλλον του σε μεγαλύτερου εύρους εξελίξεις.

Αν μελετήσουμε συνολικά την Αποκάλυψη και τα Ευαγγέλια, όπως σας καλούμε να κάνετε στην εισαγωγή, θα διακρίνουμε κάποια αναπάντεχα στοιχεία που δεν βρίσκουμε στην βιβλιογραφία:

Την Αποκάλυψη διακρίνει μια ακολουθία, που προσομοιάζει στην ακολουθία της ζωής του Ιησού. Ωστόσο, εδώ το επίκεντρο είναι οι εξελίξεις στην ανθρωπότητα, στην γη και στον κόσμο. Ακόμη και η εσωτερική, πνευματική μελέτη της Αποκάλυψης επιβεβαιώνει ότι δεν αποσκοπεί στην υποστήριξη της ανάπτυξης ή στον "καθαγιασμό" του ατόμου, αν και μπορούν να βοηθήσουν το άτομο χάρη στους παραλληλισμούς που εμφανίζουν με τα Ευαγγέλια. Πάντως ο αποκαλυπτικός χαρακτήρας της συνίσταται μάλλον στην συνείδηση, που επεκτείνει το αρχετυπικό γίγνεσθαι του Ιησού Χριστού πριν δύο χιλιάδες χρόνια σε μια εξίσου καθοριζόμενη από αρχετυπικά βήματα ανάπτυξη της ανθρωπότητας και της γης επάνω στο υπόβαθρο του σύμπαντος. Εδώ συμπεριλαμβάνεται και η οικουμενική πλευρά του Χριστού, σε αντίθεση με τη δράση του ως υιού του ανθρώπου στην αλλαγή των καιρών. Από αυτή την σκοπιά μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα για τις εξελίξεις πριν 2000 χρόνια.

Η Αποκάλυψη λοιπόν χαρακτηρίζεται από μια ανυπέρβλητα μεγαλύτερη πολυπλοκότητα σε σύγκριση με την εξιστόρηση των Ευαγγελίων, και πάντως δεν πρόκειται για μια απλή προβολή των εμπειριών του Ιωάννη από τη ζωή του Χριστού στο συμπαντικό γίγνεσθαι.

Η Αποκάλυψη περιγράφει, όσον αφορά στο πραγματικό της "στοιχείο" μια διαδικασία σε πολλαπλές διαστάσεις και υπαρξιακά επίπεδα. Η χρονική αλληλουχία έχει δευτερεύουσα μόνο σημασία. Και μόνο από αυτό γίνεται ξεκάθαρο, ότι οι παραπομπές σε ιστορικά γεγονότα δεν αποτελούν παρά ίχνη πάνω στις ενοράσεις, και εν μέρει μπορούν να μας οδηγήσουν σε λάθος δρόμους.

Από μια άλλη, σε μια καθ' όλα αποδεκτή άποψη, ο R. Steiner βλέπει την οραματική μελλοντική κατάσταση συνείδησης της ανθρωπότητας εν μέρει ως κάτι που μπορεί να προληφθεί από έναν πνευματικό μαθητή του σήμερα. R. Steiner, στο "Die Apokalypse des Johannes", Vortragzyklus 1908.

Mε την έννοια που δίνει ο Otto Hanish, ιδρυτής της εμπνεόμενης από τον Ζαρατούστρα, κίνησης για την μεταρρύθμιση της ζωής "Mazdaznan", ο Oberdoerfer εντόπισε αντιστοιχίες σε ορισμένες διαδικασίες π.χ. του ανθρώπινου νευρικού συστήματος, Gablonzer Str. 7, 76185 Karsruhe.

Μια εσωτεριστική ερμηνεία ανά κεφάλαιο επιχείρησε και ο Artur Schult: "Das Johannesevangelium asl Offenbarung des Kosmischen Christus" και "Weltenwerden und Johannesapokalypse". Φυσικά αυτές οι προσπάθειες στηρίζονται σε συγκεκριμένες πεποιθήσεις, που επιδέχονται ποικίλες παρατηρήσεις.

Άλλη μια παρατήρηση για τις παλιές προφητείες: πρέπει να αποφεύγεται η σύγχυση της ερμηνείας της Αποκάλυψης του Ιωάννη με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης. Ακόμη κι αν σε ορισμένα σημεία χρησιμοποιούνται παρόμοιες παραβολές, οι λόγοι των προφητών θα πρέπει πρώτα να συγκρίνονται με τα ιστορικά συμβάντα της προ-Χριστιανικής περιόδου και τους αντίστοιχους χρονολογικούς πίνακες. Με τον τρόπο αυτό διαπιστώνεται ότι οι προφήτες αναφέρονταν, σχεδόν χωρίς καμία εξαίρεση, σε γεγονότα της προ-Χριστιανικής εποχής και της εποχής του Χριστού: π.χ. για την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα και την επιστροφή των Ιουδαίων, καθώς και τον πόλεμο που ακολούθησε, τη νίκη των Ιουδαίων, κ.λπ. Αναφέρονταν επίσης στον ερχομό του Μεσσία ή του Χριστού (σχετικά με το Μεσσία βλ. κεφάλαιο για την Παλαιά Διαθήκη). Μόνο σε ελάχιστα σημεία υπάρχουν αναφορές που θα μπορούσαν να παραπέμπουν στην εποχή στην οποία αναφέρεται η Αποκάλυψη του Ιωάννη (π.χ. Ησαΐας 24; 25; 27; 66:15, Δανιήλ 7:9-28).

Το χωρίο 5:6 της Αποκάλυψης ερμηνεύτηκε στην παραδοσιακή (χριστιανική) θεολογία ως θεμελιώδες όραμα: το αρνί που σφαγιάστηκε και στέκεται πάρα ταύτα όρθιο μπροστά στο Θρόνο του Θεού. Από εκκλησιαστικής σκοπιάς, η Εκκλησία θεωρήθηκε ως ο πρώτος τόπος στον οποίο πραγματοποιείται το νέο. Κατά τα άλλα, οι θεολόγοι αντιμετώπισαν την Αποκάλυψη του Ιωάννη σε σχέση με την εσχατολογική εμπιστοσύνη σε ένα επερχόμενο «Βασίλειο» του Θεού και ιδίως σε συνδυασμό με σχετικές ομιλίες από τα χρόνια της διδασκαλίας του Ιησού. Αυτό που άρχισε ο Θεός με τον Ιησού, αλλά είναι ατελές, συνεχίζει να αναπτύσσεται έως την ολοκλήρωσή του, πρβλ. Φλπ. 1:6. Η αρχή ενός «ουρανού νέου και μίας γης νέας» (Απ. 21) υποτέθηκε κάποιες φορές ήδη με τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Ιησού – όπως και μία συνεχής εξέλιξη έως εκεί. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη μιλά ωστόσο για μία ανατροπή η οποία, ακόμα και με μία τόσο συμβολική ερμηνεία, μας αφήνει να υποθέσουμε την πρωτόγνωρη έκτασή της. Η φαινομενική αντίφαση μεταξύ του ήδη υπαρκτού και της αργότερης πραγματοποίησης δεν θα λυθεί πραγματικά, παρά μόνο, εάν η συνείδηση που δείχνει τον Ιησού να λέει περισσότερες φορές «αλλά έρχεται ώρα και νυν εστίν…» («έρχεται ο καιρός και είναι ήδη τώρα…», Ιω. 4 και 5) αποκτήσει μία κάποια διαλογιστική διάσταση: Σημαίνει ότι κάτι ήδη πραγματικά δεδομένο σε πνευματικό επίπεδο θα αναδειχθεί αργότερα στο ορατό επίπεδο.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Για τη μελέτη των προφητειών

Εδώ οφείλουμε να εκφράσουμε κάποιες σκέψεις σχετικά με την μελέτη των προφητειών, όχι μόνο στην Αποκάλυψη, αλλά και στις μικρότερες "Αποκαλύψεις" της αποκρυφιστικής βιβλιογραφίας των πρώτων αιώνων, ή των σύγχρονων αποκαλυπτικών οραμάτων των μέντιουμ, τα οποία έχουν "μεικτό" χαρακτήρα. Επιπλέον, σχετικά με τη μελέτη μεμονωμένων "προβλέψεων" κάθε είδους. Τα αρχετυπικά βήματα της Αποκάλυψης του Ιωάννη ως τέτοια μπορούν να αποτραπούν όσο και τα στάδια ανάπτυξης της εμβρύου, ή τα βήματα της ανάπτυξης ενός μυστικιστή. Ωστόσο το πώς θα εξελιχθούν αυτά τα βήματα, αν θα μάθουμε από τις ευκαιρίες που μας δίνονται ή θα καταφέρουμε να αποφύγουμε την περιττή σκληρότητα, ή τις μεγάλες καταστροφές, αυτό εξαρτάται από εμάς τους ανθρώπους. Όποιος εξετάζει τα επιφανειακά γεγονότα, ανεξάρτητα από τις προφήτες, μπορεί να αναγνωρίσει τους νόμους που τα διέπουν, είτε αυτοί γίνονται αντιληπτοί ως μοίρα του κάθε ανθρώπου είτε σε ένα ευρύτερο επίπεδο.

Οι μη αρχετυπικές και γι' αυτό λιγότερο σημαντικές λεπτομέρειες στα οράματα του μέλλοντος είναι πνευματικά προγράμματα, τα οποία κάποια στιγμή από το παρελθόν επεκτείνονται τόσο, ώστε προκαλούν ορισμένα γεγονότα στο μέλλον, τα οποία περιορίζονται όλο και περισσότερο ως προς το είδος τους, το χώρο και το χρόνο. Εάν η ανθρώπινη προσπάθεια ανατρέψει αυτά τα προγράμματα μεμονωμένα ή ομαδικά, μεταβάλλει τις μελλοντικές εξελίξεις, στο βαθμό που αυτές δεν συνδέονται με την αναγκαιότητα που προκύπτει από τις αρχετυπικές εικόνες. Με άλλα λόγια τα οράματα μεταβάλλονται στην διάρκεια του χρόνου. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για οράματα ανθρώπων, που δεν βρίσκονται υψηλό επίπεδο του Ιωάννη. Τα οράματά τους μπορούν να ανατραπούν εύκολα. Ωστόσο η αδράνεια περιορίζει τις δυνατότητες αντίδρασης της ανθρωπότητας.

Τα μέντιουμ λειτουργούν με ασαφείς παρορμήσεις, οι οποίες δεν είναι παρά ακριβείς ή σαφείς πιθανότητες συμβολικής μορφής, ή ακόμη και ακριβή φυσικά συμβάντα, των οποίων ωστόσο οι λεπτομέρειες προέρχονται από το υποσυνείδητο, επειδή δεν είναι σταθερές. Επιπλέον παρεμβάλλονται προβολές εμπειριών του παρελθόντος στο μέλλον, ή συχνές απατηλές εντυπώσεις ή λανθασμένες εντυπώσεις.

Ακόμη εντοπίζουμε αντιφάσεις, που εκφράζονται ως συγκρουόμενα μεταξύ τους σενάρια για το μέλλοντος (*βλ. παραπομπή στο τέλος του κεφαλαίου για της "επτά τελευταίες πληγές"). Πρόκειται για "πραγματικές, μη αποφασισμένες πιθανότητες" για την ανθρωπότητα, που επηρεάζονται από τις ανθρώπινες αντιλήψεις, επειδή κάθε άνθρωπος συμμετέχει συνειδητά ή ασυνείδητα σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη διαδικασία καθορισμού του μέλλοντος.

Από τη μια πλευρά η γη αποτελεί έναν συνειδητό, ελεύθερο οργανισμό, και κανείς δεν θα πει στο Θεό πώς θα μεταχειριστεί αυτό το τμήμα του εαυτού του, δηλαδή του δημιουργήματός του. Από την άλλη πλευρά ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, να επιλέξει πρότυπα λύσεων, με τον ίδιο τρόπο που τα κύτταρά του έχουν άπειρες επιλογές συμπεριφοράς. Αυτό δεν προέρχεται κεντρικά από την ανθρώπινη συνείδηση, την οποία ωστόσο μπορεί να επηρεάσει με θετικές σκέψεις.

Έτσι λοιπόν, με την μεταβολή των σκέψεων και την προσευχή, με την αγάπη και την εμπιστοσύνη στο Θεό, με πράξεις σωτηρίας και συγνώμης, θα επιτυγχάναμε περισσότερα από ότι με έναν μοιρολατρικό συμβιβασμό.

Η αντίληψη ορισμένων πνευματικών, σύμφωνα με την οποία όλα είναι δεδομένα στο ανώτερο επίπεδο πέρα από τον χρόνο το χώρο και το γήινο επίπεδο αντίληψης του αγώνα για σωστές αποφάσεις εξίσου ορθή. H φιλοσοφική αντιπαραβολή των δύο αυτών θέσεων δεν ανταποκρίνεται στον απόλυτα διακριτό χαρακτήρα των επιπέδων αυτών και οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας

 

Για το νόημα της Αποκάλυψης του Ιωάννη: "Οι επτά εκκλησίες"

Στην Αποκάλυψη, Κεφάλαιο 1, ο Ιωάννης περιγράφει το πρώτο όραμα του Χριστού μετά την Ανάληψη. Τα λόγια "Και επιτρέψας…" ή σαφέστερα στο 4ο κεφάλαιο "ανεβείτε…" "και αμέσως ήμουν στο πνεύμα", σημαίνουν ότι δεν είναι ο Χριστός που κατεβαίνει για να συναντήσει τον Ιωάννη, αλλά ο Ιωάννης που ανέρχεται συνειδητά σε ένα επίπεδο, όπου μπορεί να συνομιλήσει με το Χριστό. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, αλλά δεν περιέχει κανέναν συμβολισμό. "Εγώ ειμί ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων." ο οποίος έγινε "νεκρός", "… και έχω τας κλεις του θανάτου και του άδου", ο ενωμένος με το Θεό Χριστός του μιλά. Αναφέρεται ακόμα στο γενικό θέμα, που διέπει ολόκληρη την Αποκάλυψη σαν κόκκινη κλωστή: Την διείσδυση στα διάφορα παραμελημένα, "σκοτεινά" επίπεδα της ζωής- όχι μέσω του φωτός, παρά μέσα από το "πραγματικό φως" με την έννοια του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, μέσα από τον Χριστό. Όλα εντάσσονται στο πλαίσιο της επαναλαμβανόμενης προφητείας της επανεμφάνισης του Χριστού "μετά των νεφελών".

Ο Χριστός διαγράφεται ζωντανά στην ιδιότητά του ως κέντρο των "Επτά κοινοτήτων της Ασίας", λαμπερός και φέρνοντας δύναμη διάκρισης «Φορούσε χιτώνα, που του έφτανε μέχρι τα πόδια» -δηλ. το πνεύμα του διέπει τα πάντα, ακόμα και τη θέληση, που συμβολίζεται με τα πόδια- «και γύρω από το στήθος έφερε ζώνη από χρυσό» -η αγάπη της καρδιάς είναι δεμένη με σοφία-. «Το κεφάλι και τα μαλλιά του ήταν λευκά...» -εξαιτίας του δεσμού με την αγάπη, το κεφάλι ακτινοβολεί- «και τα μάτια του έμοιαζαν με φλόγες» -τα μάτια του φωτίζουν τον κόσμο- «τα πόδια του έλαμπαν σαν ορυκτά χρυσού» -τα βήματά του ασκούν εξαγνιστική επίδραση- «και η φωνή του έμοιαζε με βουητό χειμάρρων» -η παρουσία του Πνεύματος είναι αισθητή ακόμα και στη φωνή του-. «Στο δεξί του χέρι κρατούσε επτά άστρα» -με το δεξί του χέρι, που συμβολίζει το μέλλον, ελκύει όλες τις δυνάμεις και όλες τις ιδιότητες, κι εκείνες τον ακολουθούν- «και από το στόμα του εξήλθε οξύ, αμφίστομο ξίφος» -κατέχει τη δύναμη της διόρασης και του διαχωρισμού.
Αυτό το όραμα μοιάζει σε αναλογία με εκείνο του Ιωάννη του Βαπτιστή στην αρχή του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, με το περιστέρι του πραγματικού πνεύματος. Οι επτά κοινότητες αντιστοιχούν στο κάλεσμα των μαθητών –π.χ. Ιωάν. 1, Ματθ. 4-18-22.

Οι "Επτά Κοινότητες" – οι επτά εκκλησίες. Αποκ. 2-3 υπήρξαν πραγματικά. Ενσάρκωναν διάφορα πολιτιστικά προβλήματα, χαρακτηριστικά και δυνατότητες, που ο Χριστός παρέχει χωρίς έλεος στους "αγγέλους" αυτών των κοινοτήτων. Το "άγγελοι" αναφέρεται εδώ και στους ανθρώπους-ηγέτες αυτών των κοινοτήτων, οι επιστολές δεν προέρχονται από το υπερπέραν. Ήταν βέβαιο ότι αυτές οι εκκλησίες προστατεύονταν από έναν άγγελο. Ο όρος άγγελος παραπέμπει εξάλλου, στο γεγονός ότι ο λόγος απευθύνεται της επτά πόλεις ως εκπροσώπους εκείνων των δυνάμεων που ενσαρκώνουν, και που εκφράζονται σε διαφορετικό τόπο.

Έτσι, η χωρίς ιδιαίτερα στηρίγματα άποψη των Rosenkreuzer, των θεοφιλοσόφων, των ανθρωποφιλοσόφων, ότι αυτές οι κοινότητες εκπροσωπούν πολιτισμούς δεν είναι εντελώς ανακριβής. Οι κοινότητες περιγράφονται η μια μετά την άλλη. Η αλλαγή του δυτικού πολιτισμού σήμερα προς το ηπιότερο ταυτίζεται με το πέρασμα από την 6η στην 7η κοινότητα. Μερικές φορές γίνεται προσπάθεια να ταυτιστεί αυτή η εξέλιξη με την "εποχή του υδροχόου", η οποία σύμφωνα με διάφορους αστρολογικούς υπολογισμούς άρχισε μεταξύ 1961 και 2000 ή 2242, αν και σύμφωνα με τον Steiner θα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη από το 3500 και έπειτα. Άλλοι διακρίνουν ακόμη υπο-περιόδους των 300-400 ετών. Ακόμα κι αν υπάρχει αλήθεια σε αυτούς τους συμπαντικούς κύκλους, δεν παύουν να αγνοούν σημαντικά δεδομένα.

Η Αποκάλυψη δεν αναφέρεται ένα κυκλικό γίγνεσθαι της "αιώνιας επιστροφής των ίδιων δώδεκα ζωικών ιδιοτήτων". Η εικόνα του σπειράματος όπου όλα εξελίσσονται προς ανώτερα επίπεδα την εκφράζει καλύτερα. Τα θεμελιώδη "κβαντικά άλματα" της ανθρωπότητας – και η εξέλιξη του κόσμου στην Αποκάλυψη δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά στη βάση μιας συνεχούς κυκλικής πορείας, της σταθερότητας του άξονα της γης και των συνοδευτικών πνευματικών φαινομένων. Αν π.χ. εξετάσουμε την σύγχρονη ιστορία, παρατηρούμε ότι οι εξελίξεις είναι όλο και πιο ραγδαίες. Αν μείνουμε στην άποψη των κύκλων, οφείλουμε να εντάξουμε την Αποκάλυψη σε έναν πρόσθετο ευρύτερο κύκλο. Ίσως πρόκειται για εκείνες της επιδράσεις της οποίες αναφέρεται η Αποκάλυψη.

Αν συνυπολογίσουμε κατά τον H.J. Andersen τις έρευνες που δεν έτυχαν προσοχής, για συμπαντικές μεταβολές στην πρωτοιστορική περίοδο, τα ημερολόγια, τις γραπτές περιγραφές, τους θρύλους, τότε η μηχανική του ουρανού και οι ρυθμοί των εποχών δεν μοιάζουν πια σταθεροί. Μπορούν να ακυρωθούν ή να μεταβληθούν χάρη σε ανατρεπτικές επιρροές. Οι κύκλοι των εποχών θα είχαν ακόμα πιο περιορισμένη σημασία από εκείνη που απολάμβαναν στις πρώτες πέντε "Κοινότητες" – στις οποίες ανήκαν από θεοφιλοσοφική άποψη, οι πολιτισμοί των Ινδιών, της Περσίας, της Αιγύπτου και των Χαλδαίων, της Ελλάδας και της Ρώμης και ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός.

Συμπλήρωση: Η "Ερμηνεία της Αποκάλυψης" (από το βιβλίο "Schriftwerk des Erzengels Raphael" της Helene M?ller - 1884-1969 -, Εκδόσεις Radona, Am Buchstein 14/15, D-61250 Usingen - γερμανικά/ αγγλικά) αναφέρεται στις "7 Κοινότητες" την εποχή της δημιουργίας της Εκκλησίας – ανεξάρτητα από κοσμικούς κύκλους:
1.     33-   333 μ.Χ.: Αγώνες για τη σωστή τήρηση των εντολών του Ιησού... .
2.   333-   633 μ.Χ.: Προβλήματα και η πίστη της πρώτης Εκκλησίας... .
3.   633-   933 μ.Χ.: Διαφωτισμός από τις Γραφές... .
4.   933- 1233 μ.Χ.: Κίνδυνοι από τη "ματαιοδοξία, τη μεγαλομανία, την πλεονεξία, τη λαγνεία" στην Εκκλησία.
(Σημείωση: αυτό το χρονικό διάστημα έλαβαν χώρα πόλεμοι και ιερές εξετάσεις της εκκλησίας.)
5. 1233- 1533 μ.Χ.: "Μιαρότητα και εγωισμός στην Εκκλησία", συνοδευόμενα από μαζική "Απώλεια της πίστης στην Εκκλησία".
(Η καθολική και ευαγγελική εκκλησία αναγνωρίζονται, ωστόσο, παρακάτω στο σχετικό βιβλίο ως "οι δύο μάρτυρες" στην Αποκάλυψη του Ιωάννη 11, ή ως εταίροι.)
6. 1533- 1833 μ.Χ.: Εξωτερικευμένος Χριστιανισμός.
(Σημείωση: αυτή την εποχή εμφανίστηκε ο ορθολογισμός και η παλιά μηχανική φυσική επιστήμη.)
7. 1833- 2000 μ.Χ.: Αδιαφορία πολλών για την Εκκλησία και το Θεό.
(Το αναφερόμενο βιβλίο συνεχίζει με την Δευτέρα Παρουσία, η οποία περιγράφεται στο υπόλοιπο της αποκάλυψης του Ιωάννη. Θεωρείται ως μία από τις πολλές πλευρές ενός διαφωτιστικού κοσμικού συμβάντος. Μπορεί να υπερισχύει το εκάστοτε παλιό σενάριο με τους μεγάλους πολέμους των άθεων, αλλά σε αυτό αντιτίθεται η "προσευχή των λαών στο Θεό", η οποία μπορεί να φέρει αλλαγές, και ειδικά ότι οι πραγματικοί πιστοί "συνδέονται" με το Θεό και το Πνεύμα, και έτσι μπορούν στο πλευρό τους εξυψωθούν.

Σε σύγκριση με τα επόμενα βήματα της Αποκάλυψης, οι "κοινότητες" αποτελούν ένα επίπεδο, το οποίο μπορεί να γίνει κατανοητό μόνο με τις δυνάμεις της συνείδησης της καθημερινής ζωής.
 

Οι "7 κοινότητες" και η σύγχρονη εκκλησία-

(στην γερμανική και αγγλική σελίδα με αποσπάσματα από την Αποκάλυψη του Ιωάννη 1-3)

Α) Οι επτά πρώτες εκκλησίες στην Ασία

Πίνακας

Πρώιμες εκκλησίες Ο Χριστός μιλά ως: Αναγνώριση Παραίνεση Στόχος για εκείνους που υπερβαίνουν τον εαυτό της
Στην Έφεσο "ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά αυτού, ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυσών " Έργα, μόχθος, υπομονή, μη ανοχή των κακών, "ότι μισείς τα έργα των Νικολαιτών, α καγώ μισώ"****, αναγνωρίζονται οι ψευδείς απόστολοι, υπομονή, φορτίο του Χριστού, χωρίς κούραση Εγκατέλειψε την πρώτη αγάπη. Πρέπει να πληρώσει και να κάνει τα πρώτα έργα. Αλλιώς ως τότε ο φάρος θα διωχθεί από το χώρο του "… τω νικώντι δώσω αυτώ φαγείν εκ του ξύλου της ζωής, ο έστιν εν τω παραδέισω του Θεού"
Στη Σμύρνη "ο πρώτος και ο έσχατος, ος εγένετο νεκρός και έζησεν" Ανάγκη, φτώχια, "αλλά πλούσιος ει", "και την βλασφημίαν εκ των λεγόντων Ιουδαίους είναι εαυτούς, και ουκ εισίν, αλλά συναγωγή του Σατανά" "μη φοβού α μέλλεις πάσχειν. Ιδού μέλλει βάλλειν ο διάβολος εξ υμών εις φυλακήν, ίνα πειρασθήτε. Και έξετε θλίψιν ημερών δέκα" "γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής"
Στην Πέργαμο "ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον τηνοξείανί" "και κρατείς το όνομά μου, και ουκ ηρνήσω την πίστιν μου και εν ταις ημέραις Αντίπας ο μάρτυς μου, ος απεκτάνθη παρ' υμίν " Μεταξύ αυτών και οι οπαδοί του Βαλαάμ: η λατρεία του Βαλάκμε (ναούς) πορνεία. Μερικοί Νικολαίτες. "μετανόησον ουν. Ει δε μη, έρχομαί σοι ταχύ, και πολεμήσω μετ' αυτών εν τη ρομφαία του στόματός μου" "τω νικώντι δώσω αυτώ του μάννα του κεκρυμμένου, και δώσω αυτώ ψήφον λευκήν, και επί τη ψήφον όνομα καινόν γεγραμμένον, ο ουδείς είδεν ει μη ο λαμβάνων"
Στα Θυάτειρα "ο υιος του Θεού, ο έχων τους οφθαλμούς αυτού ως φλόγα πυρός, και οι πόδες αυτού όμοιοι χαλκολιβάνω" "Οίδα σου τα έργα, και την αγάπην και την πίστιν και την διακονίαν και την υπομονήν σου, και τα έργα σου τα έσχατα πλείονα των πρώτων" Ανέχεται την ψευδο-προφήτισσα Ιζεμπελ: τα θύματα των ειδωλολατρών με πορνεία της ναούς. Απειλή: θλίψη, τα παιδιά της νεκρά. Όλα έρχονται κατά τα έργα της. Της της: όχι ένα ακόμα φορτίο, "πλην ο έχετε κρατήσατε άχρι ου αν ήξω" "και ο νικών και ο τηρών άχρι τέλους τα έργα μου, δώσω αυτώ εξουσίαν επί των εθνών. Και ποιμάνειν αυτούς εν ράβδω σιδηρά, ως τα σκεύη τα κεραμικά συντρίβεται, ως καγώ είληφα παρά του πατρός μου. Και δώσω αυτώ τον αστέρα τον πρωινόν"
Στις Σάρδεις "ο έχων τα επτά πνεύματα του Θεού και τους επτά αστέρας" "οίδα σου τα έργα". Κάποιοι που δεν λέρωσαν τα ρούχα τους. "… ότι όνομα έχεις ότι ζης, και νεκρός ει. Γίνου γρηγορών, και στήριξον τα λοιπά α έμελλον αποθανείν". Ανολοκλήρωτα έργα. Κρατήστε αυτά που δεχθήκατε και ακούσατε, μετανοήστε. Αλλιώς "ήξω ως κλέπτης" "ο νικών ούτως περιβαλείται εν ιματίοις λευκοίς. Και ου μη εξαλείψω το όνομα αυτού εκ της βίβλου της ζωής, και ομολογήσω το όνομα αυτού ενώπιον του πατρός μου και ενώπιον των αγγέλων αυτού"
Στη Φιλαδέλφεια "Ο άγιος, ο αληθινός, ο έχων την κλείν Δαβίδ, ο ανοίγων και ουδείς κλείσει, και κλείων και ουδείς ανοίγει" Έργα. Έχει μια μικρή δύναμη και κρατά το λόγο του και δεν αρνείται το όνομά του. "ότι ετήρησας τον λόγον της υπομονής μου, καγώ σε τηρήσω εκ της ώρας του πειρασμού της μελλούσης έρχεσθαι επί της οικουμένης όλης" "δίδώ εκ της συναγωγής του Σατανά των λεγόντων εαυτούς Ιουδαίους είναι, και ουκ είσίν ", πρέπει να "ήξουσι και προσκυνήσουσιν ενώπιον των ποδών σου, και γνώσιν ότι εγώ ηγάπησά σε." "κράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανόν σου." "Ο νικών, ποιήσω αυτόν στύλον εν τω ναώ του θεού μου, και έξω ου μη εξέλθη έτι. Και γράψω επ' αυτόν το όνομα του Θεού μου, και το όνομα της πόλεως του Θεού μου, της καινής Ιερουσαλήμ, η καταβαίνουσα εκ του ουρανού από του Θεού μου, και το όνομά μου το καινόν"
Στη Λαοδίκεια "Ο αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού" ("Οιδά σου τα έργα". Εδώ δεν υπάρχει σαφής, θετική επιβεβαίωση) "ούτως ότι χλιαρός ει*****, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου.". "και ουκ οίδας ότι συ ει ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός, συμβουλεύω σοι αγοράσαι παρ' εμού χρυσίον πεπυρωμένον εκ πυρός…", "και ιμάτια λευκά", "και κολλούριον εγχρίσαι τους οφθαλμούς σου"

"εγώ όσους εάν φιλώ, ελέγχω και παιδεύω. Ζήλευε ουν και μετανόησον."

"εάν τις ακούση της φωνής μου, και ανοίξη την θύραν, εισελεύσομαι προς αυτόν, και δειπνήσω μετ' αυτού, και αυτός μετ' εμού. Ο νικών, δώσω αυτώ καθίσαι μετ' εμού "εν τω θρόνω μου, ως καγώ ενίκησα και εκάθισα μετά του πατρός μου εν τω θρόνω αυτού."

****Συνήθης μετάφραση "μισεί" και "μισώ" (ο Χριστός δεν μισεί κανέναν). Πρβλ. Επιστολή της Εφεσίους του Παύλου 4-6. ***** "χλιαρός" σημαίνει όχι μια διαφοροποιημένη τρίτη στάση, αλλά η απουσία ξεκάθαρης στάσης.

Το ότι ο Χριστός μιλά της εκκλησίες με μια άλλη ιδιότητα σημαίνει ότι οι εκκλησίες έχουν να μάθουν διαφορετικά πράγματα στο θετικό.
 
 

Β. Οι σύγχρονες εκκλησίες

 Αυτές οι επτά κύριες κοινότητες/εκκλησίες υπάρχουν πραγματικά. Στο κυρίως κείμενο του "Oι δρόμοι του Χριστού" παραπέμπουμε σε μια γενική σημασία των διαφόρων ανθρώπινων ομάδων/ πολιτισμών. Ωστόσο, μπορούμε να εξετάσουμε, αν υπάρχουν συγγενείς ιδιότητες στις σύγχρονες εκκλησίες ενδοεκκλησιαστικές τάσεις ή χριστιανικά κινήματα παρόμοια με της "επτά κοινότητες". Για να μην προχωρήσουμε σε μια βεβιασμένη ταύτιση ή κατηγοριοποίηση, δεν αναφέρουμε εδώ τέτοιου είδους πεποιθήσεις. Αντίθετα, στη συνέχεια θα περιγράψουμε ξεχωριστά της διάφορες πλευρές των σύγχρονων εκκλησιών, έτσι ώστε ο καθένας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Οφείλουμε να τονίσουμε ότι δεν καταδικάζουμε εδώ καμιά εκκλησία – αυτό θα μπορούσε να το κάνει μόνο ο Χριστός. Απλά, η ανακάλυψη κάποιων αντιστοιχιών με οικουμενικά πρότυπα που είναι οι "επτά τόνοι", θα βοηθούσε να δούμε το κρυμμένο νόημα "της ενότητας μέσα στην διαφορά" της οικουμένης.

Πίνακας

Σύγχρονες εκκλησίες-

Τάσεις*

Δυνατά σημεία Τι πρέπει να

ξέρουν οι ενδιαφερόμενοι

Ορθόδοξη συριακή εκκλησία και οπαδοί του παλιού κελτικού χριστιανισμού.

Αρμενική εκκλησία Αιγυπτιακή- κοπτική και αιθιοπική εκκλησία Ελληνική, ρωσική, σερβική ορθόδοξη εκκλησία 

(& εκλειπόντες κλάδοι του χριστιανισμού του Αρίου)

"Η εκκλησία του Θωμά" της Ινδίες. Εκκλησία του Νεπάλ

Συχνά βαθιά πίστη, εν μέρει υψηλή πνευματική προσπάθεια από τους μοναχούς, δύναμη αντίστασης, συνέπεια Ίχνη αυθεντικότητας πχ. Κρύπτες κάτω από τις εκκλησίες ως υπολείμματα παλαιών χριστιανικών, πνευματικών παραδόσεων, διδασκαλία περί σοφίας (Μαρία – Σοφία) Συνήθως έχουν αυστηρά παραδοσιακά τυπικά π.χ. 3 ώρες ορθοστασίας (εκτός της εκκλησίας του Θωμά).

Μικρή ικανότητα προσαρμογής σε πολύμορφες αναζητήσεις των σύγχρονων και ειδικά των νέων ανθρώπων, ιδιαίτερα από προηγουμένως άθεα περιβάλλοντα, που βρίσκονται μάλλον στο περιθώριο της εκκλησίας και σκέφτονται πιο κοσμικά.

Σε ορισμένες από αυτές τις εκκλησίες, τα κομμουνιστικά καθεστώτα ή οι εθνικές πεποιθήσεις περιόρισαν την δουλειά ή ενίσχυσαν της εχθρικές διαθέσεις για άλλες εκκλησίες ή λαούς…

Ελεύθερες εκκλησίες, ευαγγελικές και εκκλησίες της Πεντηκοστής περιγραφόμενες για αμφίβολους λόγους ως "αιρέσεις"**:

Αντβεντιστές, Νεοαποστολικοί, Μορμόνοι κ.α.

Απλότητα και ασυμβίβαστος χαρακτήρας σε θέματα πίστης και ηθικής. Η απλή σχέση με τον Ιησού Χριστό δίνει σε εκείνους που είναι κατάλληλοι μια άμεση πρόσβαση στην δύναμή Του: έντονες εμπειρίες πίστης, π.χ. ασυνήθιστη εισάκουση προσευχών, θεραπεία χάρη στην πίστη, εντατική μελέτη της Αγίας Γραφής χωρίς αγνόηση των δύσκολων σημείων.

Έντονη αμοιβαία υποστήριξη των μελών της κοινότητας – όχι μόνο την Κυριακή- ή τα Χριστούγεννα.

Εκτός από την ενίσχυση της πίστης, δεν υπάρχουν ειδικές μέθοδοι προετοιμασίας της πνευματικής εμπειρίας πίστης.

Ελάχιστη σιωπή ή της σχετικές μέθοδοι, όπως ο διαλογισμός (που λείπουν και από τις άλλες εκκλησίες). Η καλόπιστη ηθική αυστηρότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις συνίσταται σε

απαγορεύσεις που δεν συνοδεύονται από αρκετές συμβουλές, της π.χ. φιλίες που είναι πραγματικές σήμερα.

Εν μέρει περιορισμένη θέληση κατανόησης της ποικιλότητας των χριστιανικών εμπειριών πέρα από το σύνηθες.

Η γνώμη που επαρκεί για τον έναν, επαρκεί συχνά και για την αποστολική δράση των άλλων.

Εν μέρει υπερβολικά αναπτυγμένη εντύπωση ότι η εκάστοτε εκκλησία είναι η εκλεκτή του Θεού (ιδιαίτερα οι νέο-αποστολικές εκκλησίες).

Πολλές φορές συμμετοχή στην πολιτική αντίθετα από την αυτό-αντίληψή τους.

Η πλειοψηφία των προτεσταντικών / Ευαγγελικών Εκκλησιών και η προοδευτική Ανοιχτή εκκλησία κλπ. Π.χ. μεγαλύτερη προσήλωση στη Βίβλο ως πηγή Πίστεως (Λούθηρος). Πολλές κοινωνικές δραστηριότητες. Εν μέρει μεγάλη ειλικρίνεια, πολιτική στάση που καθορίζεται και από την πίστη, προβληματισμοί πέρα από τα συνήθη "ηθικά θέματα". Ειλικρίνεια για την οικουμενική σχέση μεταξύ των εκκλησιών. Οι ιστορικές-κριτικές θεολογικές σπουδές δέχονται σήμερα την πίστη σε πολλά, και στα σεμινάρια για το κήρυγμα διδάσκεται, το πώς αυτό πρέπει να μεταδίδεται στο ποίμνιο.

Ορισμένοι αναζητούν οδούς για την πνευματική εμβάθυνση της πίστης, σπάνια προσφέρονται δυνατότητες για κάτι τέτοιο.

Πολύ εκτεταμένη είναι η ισοπέδωση και η υπερβολική προσαρμοστικότητα στην κοινωνία που επεκτείνεται και σε εκκλησιαστικές δραστηριότητες.

Μερικές φορές, οι ίδιες οι εκκλησίες αποτελούν μέρος της προβληματικής εξέλιξης της Κοινωνίας της Απόδοσης (π.χ. Καλβινισμός).

Αριστερός Καθολικισμός, Φεμινιστική θεολογία Πολύ κοντά στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, χριστιανική προσπάθεια για κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα κλπ. Εγρήγορση μέσα στους εκκλησιαστικούς Κύκλους, προσπάθειες εξασφάλισης του κατάλληλου πνευματικού και ανθρώπινου ρόλου για της γυναίκες.

Πρόσφατα, ευκολότερη αποδοχή ενός μίνιμουμ δυνατότητας για εναλλακτικούς δρόμους πνευματικών εμπειριών.

Ισοπέδωση της πίστης σε Ορισμένες περιπτώσεις.

Εν μέρει περιορισμός στα μέτρα ψυχολογικού ή κοινωνικού χαρακτήρα (για όλους , ακόμα και για τους ουμανιστές).

Στον κύκλο της φεμινιστικής θεολογίας η πίστη εμπνέεται πολλές φορές από τις αρχαίες λατρείες, χωρίς να ελέγχεται η συμβατότητά τους με με το το χριστιανισμό…

Καθολική εκκλησιαστική Παράδοση, αυστηρός καθολικισμός, π.χ. Προφητεία της Παναγίας και Μυστικισμός. Διατήρηση της παράδοσης σε θέματα πίστης και τυπικού. Στο πλαίσιο της λατρείας της Παναγίας, μεταξύ άλλων παραδόσεων, βρίσκουμε στοιχεία, που λείπουν από ορισμένες άλλες εκκλησίες.

Έντονη φιλανθρωπική δράση και κοινωνική εγρήγορση ακόμα και σε διεθνές επίπεδο.

Προσπάθεια καταπολέμησης της ηθικής παρακμής της κοινωνίας.

Ορισμένες προσπάθειες για διδασκαλία τεχνικών διαλογισμού (απλές μέθοδοι ) σε μικρό αριθμό πιστών. Οι μυστικιστές εμφανίζονται συχνά σε αυτές τις εκκλησίες, κατανόηση των μυστικών της Σταύρωσης του Ιησού. Π.χ. ο γνωστός θεολόγος Rahner αναγνώρισε ότι η εκκλησία του μέλλοντος οφείλει να δίνει βαρύτητα στον μυστικισμό)…

Μεγάλη σημασία έχει δοθεί σε Δόγματα και στην εξωτερική δύναμη επιβολής της εκκλησιαστικής ιεραρχίας μέσα στην εκκλησία, αντί για την κατανόηση και το κήρυγμα στον σύγχρονο άνθρωπο.

Ηθικά κυρίως εντολές και απαγορεύσεις.

Λίγες προσπάθειες εντοπισμού της κατάλληλης γλώσσας για να περάσει το μήνυμα της πίστης σε διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους.

Η ηθικιστική αποτροπή δεν φθάνει μέχρι την πραγματική μεταβολή και ανανέωση.

Δύσκολη φαίνεται η επεξεργασία των προηγούμενων ιεροεξεταστικών και φιλοπόλεμων πρακτικών και της περιστασιακής συνεργασίας με την κοσμική εξουσία.

Διδασκαλία που ευνοεί μόνο την καθολική εκκλησία.

Οι μυστικιστές γίνονταν στην καλύτερη περίπτωση ανεκτοί, αντί να αναγνωριστεί η χρησιμότητά τους…

Η χριστιανική κοινότητα και η Χριστολογία του Rudolf Steiner.

Οι χριστιανοί Rosenkreuzer (ρόδα- στανρός-ιστής)

Μικρές κοινότητες όπως η κίνηση της Νέας Αποκάλυψης.

Άλλες σχολές, π.χ. η διδασκαλία του καθ.

J. Hurtak

Αυτές οι προσεγγίσεις του Χριστού συνδέονται με παλαιότερες προσπάθειες του ενορατικού χριστιανισμού***

που πάρηκμασαν εν μέρει εξαιτίας των διώξεων.

Π.χ. με βάση το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, χωρίς ταύτιση με τον "γνωστικισμό", των οποίων η απουσία οδήγησε σε αρνητικά φαινόμενα μέσα στις σύγχρονες εκκλησίες). Διάφορες σχολές για την πορεία προς το Θεό. Στην περίπτωση του Hurtak μεταξύ άλλων εργασία πάνω στο βιβλικό "όνομα του Θεού".

Π.χ.. στην ανθρωποσοφία έχουμε μόνο "εργασία κατά το Χριστό" αντί για προσευχή κλπ. (η χριστιανική κοινότητα του R. Steiner δεν ταυτίζεται με την ανθρωποσοφία). (Η σχέση με τον χριστιανισμό δεν είναι πάντα σαφής σε όλες τις κοινότητες των Rosenkreuz).

Oι ομάδες της Νέας Αποκάλυψης, όπως εκείνη που στηρίζεται στα γραπτά του μυστικιστή Jakob Lorber λαμβάνουν υπόψη όχι μόνο τη Βίβλο, αλλά κυρίως ορισμένα είδη "προφητείας".

Όποιος θέλει να διαμορφώσει γνώμη για της απόψεις και τα προβλήματα που παρουσιάζουν, θα πρέπει να αναπτύξει της κατάλληλες κλίμακες διαφοροποίησης. ****

Ορισμένοι ελάχιστα οργανωμένοι κύκλοι στο περιθώριο του χριστιανισμού. Π.χ. κοντά στις ομάδες "Νew Age" Εν μέρει προσπάθειες για μια νέα εποχή, πέρα από τις ατέλειες των σύγχρονων υλιστικών κοινωνιών, η οποία συνδέεται με τις επαγγελίες της Αποκάλυψης.

Στροφή προς τις προσωπικές ιδιότητες αντί για την μετακύληση των σφαλμάτων. Προσπάθειες για ένα διάλογο μεταξύ των διαφορετικών σχολών.

Δεν γίνεται πάντα σαφής διάκριση μεταξύ του Χριστού και των υποτιθέμενων Χριστών, καθώς και με την "συνείδηση του Χριστού" ορισμένων σχολών.

Επειδή υπάρχουν κοινά στοιχεία μεταξύ των θρησκειών σε ότι αφορά τα ηθικά ζητήματα και λιγότερο όσον αφορά την ίδια την πίστη, οι διαφορές παραγνωρίζονται με τη χρήση τεχνητών όρων.

To ότι στην γη είναι απαραίτητη η ηθική επιλογή μεταξύ των δημιουργικών και των καταστροφικών δυνάμεων, δεν γίνεται πάντα κατανοητό, επειδή ο Θεός βρίσκεται πάνω από όλα.

Έτσι έχουμε εν μέρει ανοχή σε προβληματικά φαινόμενα και έλλειψη ηθικής αποδοχής των δυσκολιών που χαρακτηρίζει τον χριστιανισμό. Ως κινήματα επιδεικνύουν μικρή κοινωνική προσφορά.


 

* Θα μπορούσαμε να εξετάσουμε την σχέση κάθε εκκλησίας με κάθε έναν από της Δώδεκα Αποστόλους. Κάθε άνθρωπος βρίσκει στην εκάστοτε εκκλησία αυτό που τον βοηθά να προχωρήσει.

** Αν ενδιαφέρεστε για μια συγκεκριμένη ομάδα, και αυτή: α) δεν περιορίζει την προσωπική ελευθερία σας και της επαφές με τους φίλους και την οικογένειά σας, β) δεν σας ωθεί σε ανήθικες πράξεις, γ) δεν προσπαθεί να οικειοποιηθεί προσωπικά αγαθά σας (πέρα από τις εισφορές, π.χ. εκκλησιαστικός φόρος και τις αυθόρμητες συνεισφορές), δ) στηρίζεται στην Αγία Γραφή ή στην Καινή Διαθήκη, δηλαδή στο Χριστό, ε) αναγνωρίζει ότι δεν είναι η μοναδική αληθινή χριστιανική κοινότητα, τότε δεν εφαρμόζεται εδώ ο απαξιωτικός όρος "αίρεση". Και ανεξάρτητα από τις θεολογικές ερμηνείες που δίνετε, και από τις καταβολές και τις παραδόσεις σας, οι οποίες εντοπίζονται σε όλες τις εκκλησίες εκτός από την ευαγγελική – ελεύθερη εκκλησία.

*** π.χ. Ο Ιωάννης, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Οριγένης, οι Παυλικιανοί, ο Joachim de Fiore, ο δάσκαλος Eckehart, ο Tauler, o Seuse, o Nicolaus von Kues (Cusanus), o Jakob Boehme, o Angelus Silesius, o Paracelsus, o Novalis κ.α. Αυτές οι σχολές έχουν τους περιορισμούς τους, όπως και όλες οι εκκλησίες, αλλά αποτελούν συστατικό τμήμα της χριστιανοσύνης. Οι Βογομίλοι και οι Καθαροί συνδέονταν με αυτή τη σχολή, είχαν ωστόσο αυξημένες τάσεις απομόνωσης.

**** Βλ. το κεφάλαιο "για την αντιμετώπιση των προφητειών" και γενικά για "τις προφητείες" κλπ. στο κυρίως κείμενο του Christuswege.net. Δεν είναι όλα τα κινήματα της Αποκάλυψης ανταγωνιστικά προς τις εκκλησίες, και δεν απαιτούν την αποκήρυξη των εκκλησιών ή την αλλαγή δόγματος (π.χ. Lorber). Αντίθετα, άλλα κινήματα τοποθετούνται πολύ επικριτικά απέναντι στις εκκλησίες, επειδή τις αντιλαμβάνονται ακόμα και σήμερα ως διώκτες τους.
 
 

Γ) Προσπάθειες επίλυσης των προβλημάτων μεταξύ των εκκλησιών της Οικουμένης.

Οι πολλές δυνατότητες του χριστιανισμού γίνονται ορατές, όταν ρίξουμε μια ματιά στην ποικιλία των εκκλησιών. Αν θεωρήσουμε ως ελάχιστο κοινό παρανομαστή των γνωστών διδαχών των μεγάλων εκκλησιών το χριστιανικό χαρακτήρα τους, οι άνθρωποι και οι εκκλησίες αποκτούν το κίνητρο που χρειάζονται για να προχωρήσουν στην απαραίτητη ανανέωση του επιφανειακού χριστιανισμού, στη βάση της πρωτο-χριστιανικής εκκλησίας. Οι χριστιανοί οφείλουν να μάθουν ο ένας από τον άλλον. Χωρίς ωστόσο να χάσουν την ταυτότητά τους. Η ενδυνάμωση της συνείδησης της κοινότητας μέσα στην ποικιλία των εκκλησιών δεν σημαίνει ότι η ομοιογένεια μέσα στον χριστιανισμό είναι επιθυμητή. Ούτε ο Χριστός δεν απαίτησε κάτι τέτοιο στις επιστολές του προς τις επτά ασιατικές εκκλησίες. Γνώριζε ότι οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους. Ακόμη και μια άλλη αναφορά σε μια εποχή, όπου θα υπάρχει ένας ποιμένας και ένα ποίμνιο, δεν υπονοεί ότι αυτό το κοπάδι θα είναι ομοιογενές. Ο υπέρτατος ποιμένας δεν είναι παρά ο Χριστός. Είναι ο μόνος, που μπορεί να ενώσει με το σωστό τρόπο τις εκκλησίες. Ωστόσο, μπορούμε να κάνουμε κάποια βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Στη συνέχεια θα αναφερθούμε στα σημεία, τα οποία θεωρούνται από τις εκκλησιαστικές ιεραρχίες ως τα σημαντικότερα εμπόδια στην συζήτηση αυτή. (Οι περισσότεροι άνθρωποι στις διάφορες εκκλησίες δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την διατήρηση των "εμποδίων").

(0.) Στην 2η Σύνοδο του Βατικανού 1962 σημειώθηκε ένα μικρό άνοιγμα προς την οικουμένη: η καθολική εκκλησία αναγνώρισε ότι ορισμένα στοιχεία, ο Λόγος του Θεού, η ζωντανή χάρη, η ελπίδα, η αγάπη και τα Δώρα του Αγίου Πνεύματος - ορατά και αόρατα στοιχεία- υπάρχουν ακόμα και εκτός της καθολικής εκκλησίας. Και ότι αυτή η "αγιότητα" και λύτρωση είναι δυνατή και μέσω άλλων εκκλησιών. Η καθολική εκκλησία θεωρείται ωστόσο ως η μόνη ολοκληρωμένη εκκλησία.

1. Η καθολική εκκλησία αρνείται στην προτεσταντική την αδιάλειπτη "αποστολική συνέχεια" μέσω της χειροτόνησης που κατάγεται από της πρώτους αποστόλους και την συνεπαγόμενη αγιότητα των επισκόπων και ιερέων. Έτσι οι δύο εκκλησίες δεν μπορούν να είναι αδελφές. Ωστόσο πολλές προτεσταντικές εκκλησίες δημιουργήθηκαν εξαιτίας του προσηλυτισμού τοπικών ηγεμόνων, όπου αναγκάστηκαν να ενταχθούν και επίσημοι καθολικοί ιερείς. Αυτοί με τη σειρά τους συμμετείχαν στις τελετουργίες διορισμού άλλων ιερέων. Η ευλογία των χεριών για διάφορους σκοπούς (θεραπεία, ευλογία…) θεμελιώνεται στην Αγία Γραφή. Εάν η καθολική εκκλησία πιστεύει, χωρίς αυτό να στηρίζεται στην Αγία Γραφή, ότι η χειροτόνηση οφείλει να συγκροτεί μια αλυσίδα ως σήμερα, τότε υπάρχει η δυνατότητα να υιοθετήσει και η ευαγγελική αυτή τη συνήθεια. Και να εντοπίσει μέσα της κόλπους της ή εκτός αυτών κάποιους, οι οποίοι αποτελούν τμήμα αυτής της "αδιάλειπτης αλυσίδας", ανάλογα με το τι θα ταίριαζε περισσότερο με την αυτοσυνείδηση της ευαγγελικής εκκλησίας.

Ωστόσο, υπάρχει η δυνατότητα της αμοιβαίας αναγνώρισης από τα δύο μέρη, ότι η σχέση με το Άγιο Πνεύμα του Χριστού, ο οποίος μας μετέδωσε την ευλογία με τα χέρια, μπορεί να επιτευχθεί και άμεσα. (αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε πιστό. Έτσι υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι έχουν την ικανότητα να θεραπεύουν χριστιανικά με τα χέρια τους, χωρίς να έχουν λάβει την ευλογία της εκκλησίας. Μάλιστα, η ικανότητά τους είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη πολλών ευλογημένων). Έτσι λοιπόν το Άγιο Πνεύμα θα μπορούσε να μεταδοθεί από έναν πάστορα με τον παραδοσιακό τρόπο της χειροτονίας. Αυτή η παραλλαγή θα ήταν με τη σειρά της ξένη προς την αυτοσυνείδηση της καθολικής εκκλησίας. (αλλά και η ευαγγελική εκκλησία δεν την εφαρμόζει. Έτσι δεν θα αποτελούσε πλεονέκτημα για κανέναν. Με την στενή έννοια, η καθολική εκκλησία θα μπορούσε να την αναγνωρίσει ως δυνατότητα, και μόνο περιοριστικά θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν είναι ελέγξιμη με φυσιολογικά μέσα, εάν το Άγιο Πνεύμα δρα με τρόπο το ίδιο αποτελεσματικό. Έτσι μπορούσε να ελέγχει εκείνους τους ανθρώπους, οι οποίοι μπορούσαν να κρίνουν πόσο έγκυρο ήταν το αποτέλεσμα (π.χ. ο Πάπας Πίος κλπ). Επιπλέον, υπάρχουν περιορισμοί και στην έως σήμερα καθολική ευλογία. Τι γίνεται με της ευλογημένους, που χάνουν την χάρη του Αγίου Πνεύματος εξαιτίας δραστικών σφαλμάτων; Θα μπορούσαν να μεταδώσουν σε άλλους το Άγιο Πνεύμα; Κι αυτά είναι ζητήματα που δεν μπορούν να διευκρινιστούν χωρίς προσεκτική εξέταση, δηλαδή χωρίς ανθρώπους όπως ο Πάπας Πίος.

2. Το ζήτημα του αξιώματος του Αγίου Πέτρου, δηλαδή του Πάπα για τις άλλες εκκλησίες συνδέεται για την καθολική εκκλησία με την αντίληψη μιας ορατής, πλήρους ομοιογένειας των εκκλησιών υπό την κυριαρχία της. Ο Ιησούς ανέθεσε στον Πέτρο το καθήκον να "βοσκεί" τα πρόβατα και της αμνούς του (Ιωάννης 21). Ο Ιησούς δεν ανέθεσε την καθοδήγηση των άλλων μαθητών και του κύκλου τους στον Πέτρο, αλλά τους χριστιανούς με μια περιορισμένη έννοια: π.χ. οι "επτά εκκλησίες της Ασίας " ανατέθηκαν στον Ιωάννη, και όχι στον Πέτρο. Οι κοινότητες καθοδηγούνταν από τον Παύλο κλπ. Υπάρχει ακόμη το ερώτημα, τι σημαίνει υπό τις σύγχρονες συνθήκες αυτή η καθοδήγηση από τους απογόνους του Πέτρου. Οι εκπρόσωποι της ορθόδοξης εκκλησίας υπονόησαν πριν μερικά χρόνια, ότι θα μπορούσαν να δεχθούν μια "τιμητική πρωτιά" του Πάπα χωρίς επιπλέον πρακτικές εξουσίες πάνω στις άλλες εκκλησίες, σαν την πρωτοκαθεδρία του Ρωμαίου επισκόπου, ως πρώτου μεταξύ ίσων, στον πρώιμο χριστιανισμό. Ακόμα και ορισμένοι προτεστάντες θεολόγοι εξετάζουν την πιθανότητα. Το Βατικανό δεν συνέχισε τότε. Ωστόσο, ο Πάπας αργότερα εξέφρασε την άποψη ότι οι άλλες εκκλησίες όφειλαν να εξετάσουν το ζήτημα της θέσης της Καθολικής εκκλησίας στο πλαίσιο μιας ενωμένης χριστιανοσύνης. Η διατύπωση απόψεων δεν βλάπτει κανέναν. Αν οι εκκλησίες ενώνονταν, θα επέλεγαν προφανώς μια κοινή κεφαλή.

3. Η αποδοχή των γυναικών ως ιερέων είναι μια ακόμη διαφορά μεταξύ προτεσταντών και καθολικών. Ωστόσο και οι ορθόδοξοι, καθώς και τμήματα των αγγλικανών και προτεσταντών σε ορισμένες χώρες αντιμετωπίζουν το ζήτημα με σκεπτικισμό. Από την άλλη πλευρά, στην καθολική εκκλησία υπάρχει το κίνημα του ποιμνίου "εμείς είμαστε η εκκλησία", το οποίο θέτει παρόμοια αιτήματα. Ανεξάρτητα από την σπουδαιότητα του ζητήματος, δεν θεωρούμε ότι η επίλυσή του είναι προϋπόθεση για την ενοποίηση των εκκλησιών. Πρόκειται για ένα αίτημα που οφείλουν να αντιμετωπίσουν οι εκκλησίες μεμονωμένα, ανάλογα με την συνείδησή τους. Το Βατικανό δεν μπορεί να αποκλείσει τις ευαγγελικές εκκλησίες επειδή εφαρμόζουν με συγκεκριμένο τρόπο την ιεροσύνη των γυναικών, ακόμη κι όταν η υπόθεση της ενοποίησης προχωρήσει. Η ιδιαιτερότητα της πρακτικής αυτή μπορεί μάλιστα να αποτελέσει μια θετική πρόκληση για κάθε εκκλησία. Η Αγία Γραφή (Παύλος) εν μέρει μόνο επιβάλλει την διάκριση των λειτουργιών ανδρών και γυναικών μέσα στην κοινότητα. Την εποχή εκείνη, τα περιορισμένα δικαιώματα των γυναικών ήταν κοινός τόπος, αν και ο κύκλος των μαθητών βίωνε την σπουδαιότητα της Μαρίας ή των άλλων γυναικών ακόμη και στην Πεντηκοστή. Η φράση "η γυναίκα να σιωπά στην κοινότητα" είχε μια άλλη σημασία, από εκείνη που της αποδόθηκε αργότερα, και δεν αφορά στα ζητήματα που εξετάζουμε εδώ. Η αμφισβήτηση της θέσης της γυναίκας δεν ακυρώνει το γεγονός ότι το ζήτημα δεν συνδέεται με το ζητούμενο της ενότητας των εκκλησιών σήμερα. Όποιος πιστεύει ότι η σύνδεση αυτού του ζητήματος με την ενότητα των εκκλησιών θα ενισχύσει την υπόθεση της συμμετοχής των γυναικών στο ιερατείο, θα απογοητευτεί. Είναι προτιμότερο να διαχωρίσουμε τα δύο θέματα. Όταν προχωρήσει η υπόθεση της ενότητας, τότε θα δούμε ποια εκκλησία θα φθάσει πού.

4. Η λατρεία της Παναγίας όπως εκφράζεται στην καθολική και ορθόδοξη εκκλησία δεν υφίσταται στην προτεσταντική. Ωστόσο αυτό δεν αποτελεί κεντρικό σημείο της διαμάχης για την ενότητα. Η 2η Σύνοδος του Βατικανού δέχθηκε την ύπαρξη διαφορών στην πνευματικότητα των πιστών κατά την λειτουργία, οι οποίες μάλιστα μπορούν να είναι αμοιβαία χρήσιμες. Στις δεκαετίες του 50 και του 60, οι αγγλικανικές εκκλησίες κατέβαλλαν προσπάθειες να αναβιώσουν με κατάλληλους τρόπους την λατρεία της Παναγίας.

5. Από τη μια πλευρά είναι κατανοητό ότι το Εκκλησιαστικό Δίκαιο, του οποίου οι προηγούμενες μορφές έδιναν αφορμές για κάθε είδους καταχρήσεις, αποτελεί σήμερα ένα σημείο τριβής. Ο ρόλος του Εκκλησιαστικού Δικαίου στην καθολική εκκλησία, το οποίο σύμφωνα με την Αγία Γραφή δεν είναι καταναγκαστικό, δεν μπορεί να αποτελέσει φραγμό στις προσπάθειες για την ενότητα των εκκλησιών, όπως διακήρυξε η Ευαγγελική Εκκλησία της Γερμανίας. Το Εκκλησιαστικό Δίκαιο αφορά μια συγκεκριμένη εκκλησία. Κάθε εκκλησία μπορεί να έχει τους κανόνες λειτουργίας και το εκκλησιαστικό της δίκαιο, οφείλει μάλιστα να το έχει όσο είναι ανεξάρτητη. Η μεταβολή των εσωτερικών κανόνων είναι μια υπόθεση των μεμονωμένων εκκλησιών, στο βαθμό που κανείς δεν απαιτεί την υιοθέτηση των δικών του κανόνων από τους υπολοίπους. Ακόμη κι αν από κάποιους είναι επιθυμητή μια τέτοια συζήτηση, η ίδια η καθολική εκκλησία γνωρίζει ότι αυτό θα προϋπέθετε μια νέα σύνοδο, η οποία θα υιοθετούσε ένα κοινό εκκλησιαστικό δίκαιο, όπως ήταν η 2η Σύνοδος του Βατικανού του 1983, όπου υιοθετήθηκε μια νέα λαϊκή Θεολογία. Κατά συνέπεια δεν είναι σκόπιμο να θεωρήσουμε αυτό το ζήτημα ως εμπόδιο στην ένωση των εκκλησιών.

6. Ένα ακόμα σημείο τριβής, το ζήτημα της κρίσης του ανθρώπου από το Θεό βάσει των έργων του ή της λύτρωσης που προσέφερε ο Ιησούς Χριστός, έχει ήδη επιλυθεί με κοινή θέση της ευαγγελικής και καθολικής εκκλησίας.

Έτσι θα ήταν δυνατή η προσέγγιση των εκκλησιών υπό την έννοια της οικουμένης, αντί για την άσκοπη διατήρηση των διαχωριστικών γραμμών.*) Σήμερα παρόλα αυτά μπορούμε να βιώσουμε την "κοινή εκκλησία" στο πνεύμα του Ιησού Χριστού, το οποίο περιλαμβάνει όλους όσοι Τον ακολουθούν με τον τρόπο που ο καθένας μπορεί, και προσπαθούν "να κάνουν το θέλημα του Πατρός", ανεξάρτητα από εκκλησίες. Ακόμη κι αν μερικοί δεν ανήκουν σε καμιά εκκλησία ή θρησκευτική κοινότητα, ή δεν χρησιμοποιούν καν για τον εαυτό της τον όρο "χριστιανός". Σε αυτό το θεμέλιο στηρίζεται η ιστοσελίδα "Οι δρόμοι του Χριστού". Ωστόσο οι προσπάθειες για την ένωση των εκκλησιών παραμένουν ένα ζητούμενο, αρκεί να έρχονται από ψυχής και να μην περιορίζονται στα χαρτιά.

*) π.χ. Σχετικά με τη Βάπτιση στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή: υποσημείωσμ.
Η καθολική εκκλησία θα μπορούσε να κερδίσει από το μήνυμα της ορθόδοξης Vassula Ryden, "Das Wahre Leben in Gott", τόμος 1. Η καθολική εκκλησία θεωρεί αυτά τα συγγράμματα "προσωπικές αποκαλύψεις" (Έμπνευση). Ωστόσο πολλές φορές το περιεχόμενό τους υπερβαίνει την προσωπική έμπνευση του συγγραφέα. (Η βιβλιογραφία στην ιστοσελίδα αυτή είναι συμπληρωματική και δεν συνδέεται άμεσα με της απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο).

 

Έμπνευση και εκκλησία

Η Καινή Διαθήκη περιγράφει την άμεση έμπνευση των μεμονωμένων πιστών, όπως και άλλα Δώρα του Αγίου Πνεύματος ως κάτι σημαντικό, που αποτελεί μέρος της ιδιότητας του χριστιανού (βλ. π.χ. 1 Κορ. 14,26, Μκ. 16,17). Προφανώς όμως στο δρόμο εμφανίστηκαν δυσκολίες.

Βέβαια εκτός από τις Εκκλησίες της Πεντηκοστής, και η καθολική εκκλησία αναγνωρίζει την δυνατότητα των μηνυμάτων αυτών. Διακρίνει όμως μεταξύ μιας "γενικής Αποκάλυψης" για όλους μέσω της Βίβλου, της παράδοσης και της εκκλησιαστικής διδασκαλίας από την μια πλευρά – και μυστικιστικών "ιδιωτικών αποκαλύψεων" από την άλλη. Οι τελευταίες αποτελούν, εφόσον έχουν νόημα για τον εμπλεκόμενο και το άμεσο περιβάλλον του, υπό ορισμένες συνθήκες μια Αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος, δεν θεωρείται όμως υποχρεωτική, και δεν ενισχύεται. Μάλιστα πολλές φορές προφητικά *) μηνύματα αντιμετωπίζονται κριτικά από αυτή την εκκλησία, όταν το περιεχόμενό τους αφορά όχι στο ιδιωτικό πεδίο, αλλά στην εκκλησία ή στην ευρύτερη ανθρωπότητα. Π.χ. στα μηνύματα της Παναγίας ή του Χριστού. Από την εποχή του Πάπα Παύλου VI επιτρέπεται η έκδοση τέτοιων κειμένων από εκκλησιαστικούς εκδοτικούς οίκους. Ωστόσο αυτές οι μαρτυρίες παρακρατούνται εν μέρει, π.χ. το τρίτο μήνυμα της Φάτιμα επί δεκαετίες. Σε τέτοιες περιπτώσεις η εκκλησία επιφυλάσσεται να εκφράσει οριστική κρίση αργότερα. Όλοι, ακόμη και το εκκλησίασμα εμποδίζονται να παραχωρήσουν το δικαίωμα μιας προσεκτικότερης εξέτασης ή δικαιότερης μεταχείρισης που δίνει ο Κανόνας 844, παρ. 3. Ο Κανόνας 200 απαγορεύει επίσης την διάδοση άδικων προσβολών για την φήμη οποιουδήποτε (που θα μπορούσε να προκύψει από μια πρώιμη καταδίκη). Σε πολλές άλλες εκκλησίες αυτό το σημείο δεν παίζει σημαντικό ρόλο και δεν έχει υιοθετηθεί κάποια συγκεκριμένη διαδικασία. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν πολλά τέτοια φαινόμενα εκτός εκκλησίας. Συνολικά φαίνεται ότι ο Θεός ενδιαφέρεται για την συνεχή παροχή τέτοιων ερεθισμάτων στους ανθρώπους, με άλλα λόγια τους διδάσκει και τους προειδοποιεί. Πρόκειται ωστόσο για μία δύσκολη διαδικασία δια βίου μάθησης και η διάδοση τέτοιων αναγγελιών μάλλον προϋποθέτει ένα ιδιαίτερο χάρισμα, μία ιδιαίτερα στενή σχέση με το Θεό και αντίστοιχη προετοιμασία.

Οι πρώτοι Απόστολοι – Άνθρωποι που χάρη στις ιδιότητες που τους δόθηκαν μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν τον Ιησού Χριστό –δίδαξαν σύμφωνα με το 1 Κορ. 14,26 την άμεση Αποκάλυψη και την ερμηνεία της στις συναντήσεις των πιστών. Το 1 Κορ. 12, 4-7 λέει "Οι επιδράσεις του πνεύματος σε καθέναν από εμάς, προορίζονται για το καλό όλων". Σύμφωνα με το 1 Κορ. 12,28 ο ρόλος των "προφητών" 8) είναι υποδεέστερος των Αποστόλων, και τρίτοι στη σειρά έρχονται οι δάσκαλοι. Στο 1. Κορ. 14 διακρίνονται οι λόγοι για την προσωπική ανάπτυξη από τους προφητικούς λόγους για την ανάπτυξη της κοινότητας. Οι άνθρωποι με το χάρισμα της προφητείας απολάμβαναν την εκτίμηση της κοινότητας, καθώς οι μαθητές δεν μπορούσαν αυτόματα να επιτελέσουν αυτό το καθήκον (π.χ. Ματθ. 10,41).

Διακριτικά χαρακτηριστικά:
Εδώ, το κύριο ερώτημα δεν είναι αν υπάρχουν αντικειμενικά εμπνεύσεις, οι οποίες δεν εμπίπτουν στην κατηγορία της υποβολής/ αυθυποβολής, της σχιζοφρένειας ή άλλων ψυχικών φαινομένων.** Όποιος μελετήσει χωρίς προκαταλήψεις τέτοια φαινόμενα στο χριστιανισμό, θα καταλάβει γρήγορα πως στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αρκούν τέτοιες στενές, αμιγώς ψυχολογικές απόπειρες εξήγησης. Τα ενδιαφέροντα ερωτήματα δεν αρχίζουν παρά μόνο μετά από τη συνειδητοποίηση αυτού.
– Είναι σκόπιμο να εξετάσουμε αν η γνώση προέρχεται από το πνεύμα της αλήθειας ή όχι. Βλ. 1 Ιωάννης 4,1. Αυτό πρέπει να γίνει με την απαραίτητη προσοχή και διακριτικότητα. Από την Βίβλο και μόνο δεν προκύπτει αυτόματα, ότι οι ιερείς βρίσκονται υπεράνω αυτών των Αποκαλύψεων, χάρη στην θεωρητική θεολογική κρίση τους. Ελάχιστοι μπορούν να αντιληφθούν άμεσα την προέλευση ενός τέτοιου μηνύματος. Έτσι σύμφωνα με τον Ματθ. 7,15-20 οι προφητικές ικανότητες αποτιμώνται μόνο βάσει των "καρπών" που δίνουν. Δηλαδή όταν οδηγούν στον Χριστό – π.χ. σε εμπειρίες πίστης με μια θετική μεταμόρφωση της ζωής. Ή π.χ. στην πνευματική ή σωματική θεραπεία μεταξύ άλλων, θα ήταν λάθος να τις αποκηρύξουμε ως λανθασμένες ή "έργα του διαβόλου", γιατί είναι αποτέλεσμα του θείου δώρου- Ιωάννης 15,5: "Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα". Αλλά κι όταν είναι αποτέλεσμα μεγάλης αγάπης για τον Χριστό και τους συνανθρώπους μας, αυτό είναι σίγουρα θετικό σημάδι. Βλ. επίσης την προειδοποίηση για τις κρίσεις στον Ματθ. 7,1, Ματθ. 12,24-30 και Πράξεις των Αποστόλων 5,38-39. Αλλά από την άποψη της ηθικής θεολογίας και των κοσμικών νομικών αρχών θα ήταν λάθος να καταδικάσουμε βάσει αμφιβολιών.
– Μια ακόμη διαφορά είναι η ταπεινότητα της συμπεριφοράς αυτών των ανθρώπων. Γιατί μόνο όταν ο άνθρωπος είναι "σιωπηρός", μπορεί να ακούσει το πνεύμα του Θεού. Οι θεολογικές γνώσεις δεν αποτελούν κριτήριο. Συχνά επιλέγονται απλοί άνθρωποι ("χαρίσματα ερασιτεχνών"). Οι μορφωμένοι μπορούν να πάρουν το χάρισμα, μόνο αν δεν είναι αλαζόνες και ανήκουν έτσι στους "πτωχούς το πνεύματι" κατά τον Ματθ. 5,3. (π.χ. οι Σαδδουκαίοι – Ορθολογιστές και υλιστές – και οι Φαρισαίοι – εφόσον στην πλειοψηφία τους παρέμειναν προσκολλημένοι στην επιστήμη με τη στενή έννοια – και οι δύο κατηγορίες δεν ανήκουν στους "πτωχούς το πνεύματι").
– «Να ζείτε τη ζωή σας αξιοπρεπώς σαν άνθρωποι και να εκπληρώνετε τις καθημερινές σας υποχρεώσεις, αλλά να παραχωρείτε επίσης στο Θεό, τον παντοδύναμο Πατέρα, το δέοντα χώρο στη ζωή σας» (από τα μηνύματα της Παναγίας στις μάντισσες του Γκαραμπαντάλ και αλλού).
– Η συμπεριφορά με αγάπη υπό την έννοια της ηθικής του Ιησού - βλ. π.χ. Ματθ. ζ΄ 12 - είναι επίσης ένα τέτοιο χαρακτηριστικό στοιχείο. Ο άνθρωπος, συνδεδεμένος με το Χριστό, αποκτά περισσότερη επαφή με το πνεύμα – το οποίο βρίσκεται υπεράνω της λογικής. Αυτό μπορεί να συμβεί τόσο πιο έντονα, όσο πιο πολύ εισέρχεται σε αρμονία με τις θεϊκές ιδιότητες, όπως είναι η αγάπη. Ηθική δεν σημαίνει εδώ ωστόσο την προσαρμογή σε συνήθεις παραδοσιακές αντιλήψεις περί θρήσκων ανθρώπων, π.χ. όσον αφορά το ρουχισμό, τον εκκλησιασμό, κτλ.
– Εάν π.χ. κάποιος, επικαλούμενος έμπνευση από το Χριστό, διέδιδε επιθετικά κοινές και δυσφημιστικές κρίσεις για τους συγχριστιανούς του, τις οποίες απέκτησε μέσω επιφανειακής μελέτης, σπέρνοντας έτσι τη διχόνοια, η πιθανότητα θα ήταν ιδιαίτερα μεγάλη να μην πρόκειται ούτε για μία δικαιολογημένη δραστηριότητα ούτε για ένα αληθινό μήνυμα του Χριστού ή του Αγίου Πνεύματος.
– Συμπληρωματικά η ελευθερία από εξωτερικές πνευματικές πιέσεις παίζει επίσης κάποιο ρόλο. Το Άγιο Πνεύμα είναι ελεύθερο από ανθρώπινες κατηγοριοποιήσεις, και χρειάζεται ελευθερία για να αναπτυχθεί. Ο άνθρωπος έχει την δική του συνείδηση, που δεν είναι ταυτόσημη με την εξωτερική. Πράξεις των Αποστόλων 5,29: "να υπακούμε το θεό περισσότερο από τους ανθρώπους". Έτσι δεν αμφισβητούμε εδώ, ότι η πνευματική συνοδεία στην πορεία μας έχει το νόημά της. Δεν χρειάζεται κάθε γενιά να ξεκινήσει από το μηδέν.
– Κριτήρια όπως οι "υπεράνθρωπες ιδιότητες" εξετάστηκαν επίσης συχνά. Π.χ. συνοδευτικά φαινόμενα σε ορισμένες περιπτώσεις "έκστασης" (χωρίς αντανακλαστικά των ματιών, μεταβολές στην συχνότητα των καρδιακών παλμών, επιβράδυνση του σφυγμού, αύξηση της πίεσης, χωρίς ενδείξεις τεχνητής πρόκλησης, ναρκωτικών κλπ. ), ή όταν το άτομο δεν γνωρίζει εκ των προτέρων αυτά που διηγείται. Ωστόσο αυτό δεν είναι καθοριστικό κριτήριο, επειδή το πνεύμα χρησιμοποιεί συχνά τις φυσιολογικές ιδιότητες του ανθρώπου.

Υπάρχουν πολλές μορφές έκφρασης του μηνύματος του Πνεύματος. Π.χ. ο «από την καρδιά προερχόμενος Εσωτερικός Λόγος» με πλήρη συνείδηση – που δεν πρέπει να συγχέεται με σχιζοφρενικά ή υπνωτικά φαινόμενα. Μετά από την απόκτηση κάποιας πρακτικής εμπειρίας καθίσταται εξάλλου σαφές πως έχει διαφορετικό χαρακτήρα από τα τηλεπαθητικά φαινόμενα (πρβλ. Johannes Tennhardt, Vom Inneren Wort, Lorber-Verlag). Μερικές φορές παρατηρούμε μια κατάσταση που μοιάζει με μετάβαση, όπου ο άνθρωπος μπαίνει στο περιθώριο, οπότε και κρίνουμε από τις συνθήκες (π.χ. το είδος της σύνδεσης με το Θεό), αν πρόκειται για μια απλή μετάβαση, δηλαδή κατάσταση περιορισμού της συνείδησης, όπου μπορούν να εμφανιστούν πολύ προβληματικά φαινόμενα πνευματισμού, που εξαντλούν τους συμμετέχοντες. Επίσης είναι δυνατό να βιώσουμε ένα εσωτερικά ένα όραμα ως φως ή ιδέα, και να το εκφράσουμε με λόγια ή να το καταγράψουμε. Αλλά και το άμεσο γράψιμο μπορεί να εμφανιστεί, όταν έχουμε συνείδηση των εξελίξεων, το οποίο δεν ταυτίζεται με το αυτόματο γράψιμο του πνευματισμού, που εμφανίζεται στη μετάβαση
Το ότι ένα μήνυμα μπορεί να προέρχεται από το "Άγιο Πνεύμα", δεν σημαίνει πάντα την άμεση επαφή με μια πνευματική πηγή ("…"). Μπορεί να πρόκειται για μια σκέψη, μια συνομιλία μεταξύ ανθρώπων ή ένα άρθρο, ένα βιβλίο, που προέρχονται εν μέρει ή εξ ολοκλήρου από αυτή την πνευματική πηγή, και μπορούν να κινητοποιήσουν την ανθρώπινη δημιουργικότητα, όπως είναι επιθυμητό. Για το Άγιο Πνεύμα γενικά βλ. Ιωάν. 3,8; Ιωάν..14,26 και το κυρίως κείμενο του "Οι δρόμοι του Χριστού", μέρος 1, μεταξύ άλλων το κεφάλαιο l "Η Πεντηκοστή".
Για τις προφητείες με την στενή έννοια των οραμάτων του μέλλοντος βλ. τα αντίστοιχα κεφάλαια στο κυρίως κείμενο του "Οι δρόμοι του Χριστού", μέρος 2, π.χ. το κεφάλαιο "Για την αντιμετώπιση των προφητειών".

*) Προφητεία – από τα ελληνικά- σημαίνει κατ' αρχήν μια ένδειξη από το υπερ-γήινο πεδίο, και στο χριστιανικό χώρο από το Θεό ή το Άγιο Πνεύμα. Οι εμπνεύσεις λοιπόν που αφορούν σε προβλέψεις του μέλλοντος είναι ένα μόνο ειδικό τμήμα των προφητειών. Παραπέμπουμε εδώ σε ορισμένα σημεία της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στις προφητείες, με την επιφύλαξη, ότι οι προϋποθέσεις έχουν αλλάξει μέχρι σήμερα (Ο παλιότερος τύπος προφητείας είχε εξαφανιστεί πρακτικά ως την εποχή του Χριστού και εμφανίστηκε εκ νέου). Joel 3,1-2; Amos 3,7-8.

**) Άνθρωποι με πραγματικές ικανότητες έμπνευσης μπορούν ωστόσο σε ορισμένες περιπτώσεις να εισέλθουν επίσης σε καταστάσεις παρόμοιες με γνωστές ψυχικές διαταραχές – π.χ. με μία ψυχαναγκαστικά συνεχιζόμενη ροή των εσωτερικών διαλόγων και τη διαρκή ανικανότητα να χειριστούν εγκόσμιες αναγκαιότητες. Για την κατά το δυνατόν αποφυγή τέτοιων ακραίων καταστάσεων, πέρα από τα παραπάνω ζητήματα θα πρέπει να δίνεται προσοχή και στις ακόλουθες εξωτερικές προϋποθέσεις: επαρκής ύπνος, επαρκής διατροφή με τροφές πλούσιες σε βιταμίνη Β, δηλ. προσοχή με νηστείες κτλ. σε αυτό το πλαίσιο εάν δεν διαθέτετε αρκετή εμπειρία, διατήρηση ξεκάθαρης εστίασης στην επιθυμητή πηγή (δηλ. το Χριστό), όχι υπερβολικά μακρές καταστάσεις έμπνευσης, κατά τις οποίες μπορεί να χαθεί ο ειρμός και να παρουσιαστεί υπέρμετρη διέγερση, επαρκείς προσπάθειες επιστροφής στην εγκόσμια πραγματικότητα μετά από σχετικά έντονα εσωτερικά βιώματα; αυτο-συνείδητη επεξεργασία του ακούσματος. Βοηθοί, πνευματικοί συνοδοί, θεραπευτές, κτλ. μπορούν συχνά να συμπεριφερθούν με τέτοιον τρόπο, ώστε να εξυπηρετούν το σκοπό της έμπνευσης, μόνο εφόσον έχουν συγκεκριμένες εμπειρίες / γνώσεις, συμπεριλαμβανομένου του να παίρνουν στα σοβαρά όχι μόνο την παροδικά διαταραγμένη ψυχική κατάσταση αλλά και το αδιατάρακτο βασικό φαινόμενο.

 

Γιατί χρειάζομαι μια εκκλησία ή θρησκευτική κοινότητα;

Από την μια πλευρά μπορούμε να δημιουργήσουμε μια προσωπική σχέση με τον Χριστό και το Θεό. Ο Θεός μπορεί να μας οδηγήσει ακόμα και στις απαραίτητες επιφανειακές κινήσεις μας, αν είμαστε αρκετά ευαίσθητοι σε αυτές.

Ωστόσο υπάρχει ένα υψηλότερο επίπεδο σχέσης, το οποίο μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο στην κοινότητα με τους άλλους: "Ου γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών" (Ματθαίος 18,19-20). Αυτό είναι κατ΄ αρχήν κυριολεξία. Αν και πιθανή, η επίτευξη αυτής της ένωσης από μακριά είναι σίγουρα δυσκολότερη, όταν οι άνθρωποι για παράδειγμα κανονίζουν να συνομιλήσουν μια συγκεκριμένη ώρα. Ένας μυστικιστικός μάλιστα, θα μπορούσε να βιώσει αυτή την ένωση χωρίς λόγια. Για της περισσότερους από εμάς όμως αυτό είναι πολύ δύσκολο. Κατά κανόνα ο άνθρωπος δεν τείνει προς την μοναχική ζωή.

Αυτή η μορφή κοινότητας στην προσευχή μπορεί να οδηγήσει για παράδειγμα στην καθιέρωση τακτικών οικιακών συναντήσεων. Μπορεί ακόμα να βιωθεί σε μια εκκλησιαστική κοινότητα, ή σε θρησκευτικές ομάδες. Ακόμη κι αν η εκκλησία επιδιώκει να υπερτονίσει τον παραδοσιακό της ρόλο, αυτό δεν αλλάζει την ουσία της ανάγκης ύπαρξής της.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Οι επτά σφραγίδες

Το επόμενο όραμα περιγράφει την προσευχή στο Θεό των "24 πρεσβητέρων", τα "επτά πνεύματα του Θεού" και τα "τέσσερα ζώα τα οποία εκφράζουν ορισμένες στοιχειώδεις ιδιότητες καθώς και την Δημιουργία. Έπειτα περιγράφεται το άνοιγμα του βιβλίου με της επτά σφραγίδες από τον "αμνό – δηλαδή τον Χριστό- Αποκ. 4-8,1. Αυτό το όραμα διαδραματίζεται στον "ουρανό"- δηλαδή στο θεϊκό επίπεδο. Η έννοια των σφραγίδων περιγράφεται κατ' αρχήν με τρόπο που χαρακτηρίζει την συμβολική της δύναμη- τα τέσσερα διαφορετικά άλογα με τους ιππότες. Από τις μεταβολές σε αυτό το επίπεδο, μέχρι τα ζωηρά όνειρα, διακρίνουμε έμμεσα επιρροές στο γήινο επίπεδο.

Παρά τον προσανατολιζόμενο προς τις εξελίξεις στο ψυχικό πεδίο χαρακτήρα αυτού του αποσπάσματος, στην αρχή αναφέρεται "δείξω σοι α δει γενέσθαι μετά ταύτα", δηλαδή μετά από τις επτά κοινότητες. Βάσει αυτού, ο R. Steiner και ο Αrthur Schult προσπάθησαν να εισάγουν ακόμη "επτά πολιτισμούς" στην γη, οι οποίοι συνδέονται με κάθαρση του αντίστοιχου συνειδησιακού επιπέδου. Το "Βιβλίο της πραγματικής ζωής" (Βuch des wahren Lebens), το οποίο γράφτηκε στο Μεξικό με την έμπνευση του Χριστού, συνδέει τις επτά σφραγίδες με ολόκληρη την ιστορία του κόσμου από τον Κάιν και τον Άβελ ως την εποχή της Ολοκλήρωσης.

Σε κάθε περίπτωση, το κείμενο αυτό δεν προσφέρεται για ταύτιση με τον σύγχρονο γήινο κόσμο. Οι ελεύθερες εκκλησίες, οι οποίες εξετάζουν την άποψη αυτή, θα μπορούσαν ίσως να ανακαλύψουν κάποιες αδύναμες παραπομπές των τεσσάρων πρώτων σφραγίδων στους δύο παγκόσμιους πολέμους, στην ισορροπία του τρόμου ανάμεσα στην Ανατολή και στη Δύση, καθώς και στον λιμό και τις ασθένειες του Τρίτου Κόσμου. Εδώ θα προσθέταμε τις θρησκευτικές διώξεις και πλανητικές καταστροφές: μετεωρίτες, σεισμοί, ηφαίστεια. Διαβάστε ακόμη το κεφάλαιο "Οι τελευταίες επτά πληγές".

Τον αγωνιστικό χαρακτήρα του αποσπάσματος αυτού, με την προτροπή για αλληλεγγύη της κοινότητας θυμίζει και η σκηνή του Ευαγγελίου του Ιωάννη 2 – γάμος στην Κανά και η εκδίωξη των εμπόρων και ανταλλακτών του ναού από τον Ιησού (βλ. το αντίστοιχο κεφάλαιο).

Ενώ ο Ιησούς προφήτεψε στο κεφάλαιο 5 του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου την διάκριση των πνευμάτων σε καλά και κακά, το απόσπασμα που συνδέει την έκτη και την έβδομη σφραγίδα αναφέρεται στο "σφράγισμα των εκλεκτών από δώδεκα φυλές" και τον "θρίαμβο των εκλεκτών στον ουρανό".

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Οι επτά σάλπιγγες

Αλλά και το όραμα του αγγέλου με τις επτά σάλπιγγες διαδραματίζεται στον ουρανό, Αποκ. 8,2-11,19. Οι προσευχές των Αγίων προς τον ουρανό και η φωτιά από το βωμό που κατεβαίνει στη γη, καθώς και οι ίδιες οι σάλπιγγες, ως μέσα της νόησης, αντανακλούν ένα πιο πνευματικό επίπεδο, από ότι στα όνειρα με παρόμοιους συμβολισμούς. Πρόκειται για την αρχή των αλλαγών που φθάνουν ως τα γήινα επίπεδα, όπου κάθε είδους σκιά αναταράσσεται.

Παρά τον πρωταρχικά πνευματικό, μη φυσικό χαρακτήρα του αποσπάσματος, έγινε κι εδώ προσπάθεια να καταταγούν χρονικά οι σάλπιγγες μετά τις σφραγίδες, για παράδειγμα ως γήινοι "πολιτισμοί των σαλπίγγων". Δεν είναι εύκολο να βρούμε αντιστοιχίες στην σύγχρονη ιστορία: Θα μπορούσαμε να ταυτίσουμε την καταστροφή των δασών και την μόλυνση του περιβάλλοντος με την ιδιότητα της 1ης /2ης σάλπιγγας. Για την τρίτη σάλπιγγα έχει διατυπωθεί η άποψη ότι η δάδα που πέφτει στο 1/3 των υδάτινων ρευμάτων, παραπέμπει στην άψινθο= Τσερνομπίλ. Η 4η σάλπιγγα θα μπορούσε να παραπέμπει σε κάποια συναστρία, όπως π.χ. στο πλανητικό τρίγωνο του Αυγούστου 1987. ορισμένα κινήματα New Age διακήρυτταν τότε, χωρίς άμεσες αναφορές στην Αποκάλυψη, παρά έμμεσα μέσω του αριθμού των 144,000 ανθρώπων – των Ινδιάνων πολεμιστών του Ουρανίου τόξου", ένα νέο σταθμό στην διαδρομή προς την νέα εποχή. (1991) Η πέμπτη σάλπιγγα – καπνός από τα έγκατα της αβύσσου, σιδερένιες ακρίδες, μαρτύρια πέντε μηνών- δίνουν την εντύπωση ότι ο πόλεμος του Κόλπου είναι μια τουλάχιστον εκδήλωση της δύναμης αυτής της σάλπιγγας και της επόμενης, έκτης σάλπιγγας. Η έβδομη σάλπιγγα οδηγεί στο "ναό του Θεού", συνοδευόμενη και πάλι από αστραπές, φωνές και βροντές, που ίσως έχουν πνευματική, μυστικιστική σημασία.

Στην έβδομη σάλπιγγα αναφέρονται κάποιες φωνές, μετά από τις οποίες επέρχονται στο σημείο αυτό "η βασιλεία του κόσμου του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού". Τουλάχιστον στο πνευματικό επίπεδο, κάποια πράγματα έχουν κριθεί, χωρίς να έχουν ακόμα γίνει κατανοητά στη γη. Η δύναμη των "σαλπίγγων" είναι συγκρίσιμη σε εκείνη του "Διαφωτισμού" (Ματθ. 17 και αντίστοιχο κεφάλαιο στο κείμενο αυτό) και της διδασκαλίας στο Όρος (Ματθ. 5-7) κλπ.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Οι επτά κεραυνοί και οι δύο προφήτες

Μετά την έκτη σάλπιγγα "ελάλησαν αι επτά βρονταί", των οποίων την ομιλία όφειλε ο Ιωάννης να "σφραγίσει" και να μην καταγράψει στο χαρτί. Έπειτα μετράται ο ναός του Ουρανού. Δύο προφήτες θανατώνονται και ανασταίνονται. Αποκ. 10, Αποκ. 11,14. Εδώ υπάρχει αντιστοιχία με την ανάσταση του Λαζάρου στο Ευαγγέλιο – βλ. το αντίστοιχο κεφάλαιο και τον Ιωάννη 11.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Η γυναίκα και ο δράκος

Σε όλα τα στάδια του γίγνεσθαι συμμετέχουν οι πνευματικές δυνάμεις και διάφορες αντίθετες δυνάμεις. Στο κείμενο κατά περίπτωση κυριαρχεί η μία ή η άλλη πλευρά. Το σημάδι στον ουρανό, η "γυνή περιβεβλημένη τον ήλιον, και η σελήνη υποκάτω των ποδών αυτής, και επί της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα και εν γαστρί έχουσα", Αποκ. 12, παραπέμπει σαφέστατα στην "σοφία", την μητέρα των ουρανών και του κόσμου, και λιγότερο στην μητέρα της γης. Βλ. το κεφάλαιο "Η Πεντηκοστή" της ιστοσελίδας. Η σύνδεσή της με την Παναγία έχει αναφερθεί ήδη εδώ. Η Παναγία πέρασε συμβολικά τα γεράματά της σε μια σπηλιά, όπου παλαιότερα λάτρευαν την θεά-μητέρα Κυβέλη, για να φέρει το νέο μήνυμα. Το "τέκνο" της στην Αποκάλυψη – ένα παιδί με ουράνια φύση είναι ένα παιδί του ουρανού – που αργότερα θα κυβερνήσει τον κόσμο με "ράβδο σιδηρά", δηλαδή μεταξύ άλλων με αναφορά στον πραγματικό, εξατομικευμένο πυρήνα του, παραπέμπει κατά κάποιο τρόπο στον συμπαντικό Χριστό. Η "σιδερένια ράβδος", παραπέμπει εξάλλου όχι μόνο σε ένα ηγεμονικό, παρά και σε ένα σύμβολο "μύησης", που συνδέεται με τον "ουράνιο στρατό". Περισσότερα στο κεφάλαιο "Οι τελευταίες επτά πληγές".

Εδώ αναγνωρίζουμε μια σύνδεση με τον νόημα του νιψίματος των ποδιών και του αλείμματος με μύρο από την Μαρία της Βηθανίας- βλ. κεφάλαιο "Ο Χριστός και το νίψιμο των ποδιών" και Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 12,13. Αλλά εδώ παρατηρούμε και μια επανάληψη του μοτίβου της αναγέννησης σε όλο και υψηλότερα επίπεδα ανάπτυξης.

Ο "δράκος" με τους κακούς αγγέλους του είναι η αντίθετη πλευρά. Χάρη στον "Μιχαήλ και τους αγγέλους του" ηττώνται στον κόσμο και εξορίζονται από τη γη. Ο ουρανός και η γη τους προστατεύουν τώρα απέναντι στην γυναίκα.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Το θηρίο της θάλασσας με τα επτά κεφάλια

Οι άλλες δύο αρνητικές δυνάμεις εμφανίζονται επίσης σε αυτό το όραμα, με πρώτη εκείνη που παραπέμπει στις επιθυμίες και στην αφέλεια –Αποκ. 13,1-10, βλ. το κεφάλαιο "Οι πειρασμοί" και το Κατά Ιωάννη 13,1-10 και Κατά Ματθ. 4,5-11. Τα επτά κεφάλια ερμηνεύονται αργότερα στην ίδια την Αποκάλυψη ως επτά βουνά, όπου κάθεται η πόρνη Βαβυλώνα και τα βουνά ερμηνεύονται με τη σειρά τους ως οι "επτά βασιλείς". Τα δέκα κέρατα ερμηνεύονται στην ίδια την Αποκάλυψη ως "δέκα βασιλείς", οι οποίοι σε συμφωνία μεταξύ τους παραδίδουν την δύναμή τους στο θηρίο.

Μεταξύ άλλων εξαιτίας των επτά βουνών που θυμίζουν τους επτά λόφους της Ρώμης, ορισμένες ελεύθερες εκκλησίες ταυτίζουν την "πόρνη Βαβυλώνα" με το Βατικανό. Ωστόσο αυτό μοιάζει λίγο αυθαίρετο, και παρά την προβληματική ιστορία της καθολικής εκκλησίας, δεν τεκμηριώνεται ικανοποιητικά στο υπόλοιπο κείμενο. Στην Αποκάλυψη ιη΄11-23 αναφέρεται σαφώς η σχέση με το παγκόσμιο εμπόριο (βλ. κεφάλαιο «Οι έσχατες επτά πληγές και το τέλος της Βαβυλώνας…»). Η «εικόνα» του θηρίου σύμφωνα με το ακόλουθο Κεφάλαιο ιδ΄ της Αποκάλυψης θα μπορούσε να έχει σχέση με εσφαλμένες εικόνες (αντιλήψεις) για τον Ιησού. Αυτό μπορεί να σχετίζεται επίσης με μία εθιστική ή τελετουργική εξάρτηση από συσκευές πολυμέσων.

Οι παραπλανητικές δυνάμεις του "θηρίου" μπορούν να μεταβληθούν χάρη στην δύναμη που περιγράψαμε στο κεφάλαιο "Η μαστίγωση" – Κατά Ιωάννη 19,1.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Το θηρίο της γης με τα δύο κέρατα

Εδώ έχουμε εκείνη την αρνητική δύναμη, που συνδέεται με τους υλικούς καταναγκασμούς –Αποκ. 13,11-18. Βλ. κεφάλαιο "Οι πειρασμοί" και Κατά Ματθαίον 4,1-4.

Η χάραξη του ανθρώπου στο μέτωπο και στο χέρι, καθώς και ο αριθμός 666 ως προϋπόθεση για τις αγοραπωλησίες, βρίσκει την σαφή αντιστοιχία της στην παγκόσμια ιστορία. Η ανάπτυξη των δικτύων υπολογιστών, των ηλεκτρονικών καρτών, των κωδικών αναγνώρισης με τις τρεις διπλές γραμμές ως όρια= 666, οι οποίοι έχουν ήδη διαδοθεί στον Καναδά, οι απόπειρες στην Μαλαισία για εντύπωση κωδικών αριθμών στο μέτωπο ή στο χέρι, η περιγραφή "La bete"=το κτήνος, για τα παλιά κεντρικά γραφεία μηχανογράφησης των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στις Βρυξέλες, ένας διεθνής τραπεζικός κωδικός 666 κλπ, δείχνουν μια υφιστάμενη τάση, ανεξάρτητα από το πόσο συνειδητά ή ασυνείδητα ή ακόμη και ειρωνικά επιλέχθηκαν ορισμένοι χαρακτηρισμοί. Το βιβλικό "θηρίο της γης" ταυτίζεται επίσης με τον "ειδωλολάτρη Μάμμωνα".

Μία άλλη, υπόγεια τάση είναι, να αποδίδουμε τα όλο και πιο κρίσιμα περιβαλλοντικά προβλήματα στις αναποτελεσματικές περιβαλλοντικές παρεμβάσεις και ακόμα περισσότερο, σε μια παραπλανητική, τεχνοκρατική οικολογική δικτατορία, που κυριαρχεί στη θέση μιας αποτελεσματικής δημοκρατικής, δηλαδή συνειδητά αποδεκτής από τον πληθυσμό, μαζικής ώθησης προς την αλλαγή. Οι μηχανισμοί χειραγώγησης αδρανοποιούνται μέσα από την συνειδητοποίηση του χαρακτήρα τους. Αυτή η διαδικασία συνδέεται με την δύναμη, που αναφέραμε στο κεφάλαιο για το "ακάνθινο στεφάνι" και στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 2,3.

Αλλά και στο κεφάλαιο του δράκου και των δύο θηρίων το νόημα δεν περιορίζεται στις παραπομπές σε φαινόμενα του παρόντος. Το Όλον, όπως αναφέραμε, δεν διαδραματίζεται αποκλειστικά στο γήινο επίπεδο. Στο επόμενο όραμα των 144,000 (Αποκ. 14) εμφανίζονται περισσότερα πλάσματα ή άγγελοι, οι οποίοι "θερίζουν" δύο ανθρώπινες ομάδες. Οι οπαδοί του κτήνους ρίχνονται στο πατητήρι της "οργής του Θεού", δηλαδή αφήνονται στις επιδράσεις των δυνάμεων της φύσης. Ας αναφέρουμε ωστόσο , ότι η Αποκάλυψη δεν αναγνωρίζει "αιώνια καταδίκη", παρά την δυνατότητα προσέγγισης όλων στο Θεό. Και ότι με μια υψηλότερη έννοια, όλα περιβάλλονται από τον Θεό. Βλ. Αποκ. 22 και το κεφάλαιο "Η νέα γη" της ιστοσελίδας.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Οι έσχατες επτά πληγές και το τέλος της Βαβυλώνας; ...Δευτέρα Παρουσία του Χριστού

Εκείνοι που θα μείνουν αγέρωχοι μπροστά στο θηρίο και την εικόνα του, εμφανίζονται στο επόμενο όραμα, σε ένα επίπεδο που περιγράφεται ως "θάλασσα υάλινην μεμιγμένη πυρί". Από τον ναό του ουρανού κατεβαίνουν επτά άγγελοι, με τις έσχατες επτά πληγές, εκείνες της "οργής" στην γη, στη "θάλασσα", στα "ποτάμια και στις πηγές", στον ήλιο, στο "θρόνο του θηρίου", στον "Ευφράτη" και στον "αέρα" (Αποκ. 15,5- Αποκ. 21).

Από τη μια πλευρά παρατηρούμε εδώ ένα υψηλότερο συνειδησιακό επίπεδο. Από την άλλη έχουμε μια βαθύτερη και πιο υπαρξιακή διατάραξη των στοιχείων της γης και των ορατών τμημάτων του περιβάλλοντος κόσμου. Αποστήματα, δηλητήρια, φωτιά, σκότος, αρνητικά "πνεύματα" και μια παγκόσμια καταστροφή με μετακίνηση των ηπείρων, καταβύθιση ή πλημμύρες, μετεωρίτες, καθώς και μια τριχοτόμηση, δηλαδή καταστροφή, του υλιστικού πολιτισμού της Βαβυλώνας – Αποκ. 17-18,24. Ένα παράθυρο προ αυτές τις εξελίξεις μας έδωσε ήδη η έκτη σφραγίδα.

Είναι κι εδώ δυνατό, να υποθέσουμε την παρεμβολή μεγάλων χρονικών διαστημάτων. Ωστόσο, ο αποχαιρετιστήριος λόγος του Ιησού (βλ. Ματθ. 13) και πολλές προφητείες, που διατυπώθηκαν βάσει της Αποκάλυψης, παραπέμπουν σε μια σημαντική τομή που θα πραγματοποιηθεί γύρω στο 2000, και θα αναδιατάξει τα πράγματα. (βλ. παραπάνω: για την αντιμετώπιση των προφητειών). Επιστημονικά, μη πλήρως αποτιμημένα ευρήματα δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Η σημαντική μείωση του μαγνητικού πεδίου της γης και η ασυνήθιστη συχνότητα των σεισμών και της ηφαιστειακής δραστηριότητας, η αύξηση της ηλιακής επίδρασης ανεξάρτητα από τον κύκλο της ηλιακής δραστηριότητας, καθώς και η μεγιστοποίηση της ηλιακής δραστηριότητας κατά το 2000... αποτελούν για τους αφυπνισμένους ανθρώπους ενδείξεις για ασυνήθιστες εξελίξεις.

Εάν ο μαγνητικός πόλος επιμηκυνθεί ξαφνικά ή καταρρεύσει το μαγνητικό πεδίο, και έπειτα επανέλθει αντίστροφα, όπως άλλωστε έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία του πλανήτη, αυτό θα οδηγήσει σε μια γεωλογική ανατροπή. Θα δημιουργήσει, όχι μόνο μια νέα κατάσταση για την ανθρωπότητα, αλλά και μια νέα εποχή. Αν η μαγνητική ζώνη "Van Allen" της γης έπαυε για λίγο να ασκεί την προστατευτική της λειτουργία κατά των σωματιδίων και της "κοσμικής σκόνης", τότε οι προφητείες για την πτώση μετεωριτών θα έβρισκαν την δικαίωση τους.

Ορισμένοι βέβαια υποστηρίζουν μεταξύ άλλων ότι η μαζική καταστροφή που αναγγέλλουν κάποιοι συγγραφείς δεν είναι απαραίτητη, ούτε με την μορφή ενός τρίτου πυρηνικού πολέμου, ούτε με μια περιβαλλοντική καταστροφή, ούτε με την θεωρία της αντιστροφής των πόλων και της φοράς περιστροφής της γης στο σύμπαν. Πολλά έχουν αλλάξει στο υπόβαθρο αυτών των οραμάτων.

Επειδή από μια πλευρά οι διαδικασίες της Αποκάλυψης προς την κατεύθυνση του Θεού, και από την άλλη η χειραγώγηση των φυσικών εξελίξεων από τις εγωιστικές τάσεις του ανθρώπου και την "ματαιοδοξία" του βρίσκονται σε εξέλιξη, παράλληλα με κάποιες θετικές ανθρώπινες επιρροές, ορισμένες μεταβολές στον φυσικό κόσμο, ακόμη και μια αστρονομική "επαναπροσαρμογή" είναι αναπόφευκτες, μαζί με τις μεταβολές στην ίδια την ανθρωπότητα και στην συνείδησής της.

Συχνά ακούγονται προφητείες για "αντιχριστιανικές" δικτατορικές απόπειρες εκείνων, οι οποίοι επιδιώκουν την διατήρηση της εξουσίας τους, καθώς και για το τέλος της παλαιάς εποχής και την ανατροπή μέσα από σκότος διάρκειας τριών ημερών. Αυτές οι αλλαγές δεν μπορούν να απορριφθούν ως ανοησίες.

Από αυτή την άποψη, η εμφάνιση της Παναγίας του Γκαραμπαντάλ είναι προφητική και αποτελεί «μεγάλη προειδοποίηση» για τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο που είναι μέσα τους ανάλγητοι και που από τους ίδιους εξαρτάται να υπερνικήσουν την αμαρτία αυτή (πρβλ. Κατά Ιωάννην 16:8; Αποκ. 14:6-20; Πράξ. 1:6-8) αν θέλουν να μεταβούν στο Φως (πρβλ. Κατά Ιωάννην 16:13). Η προειδοποίηση αυτή συνδέεται με ένα όραμα στον ουρανό. ΄Ενα χρόνο αργότερα θα γίνει ένα «μεγάλο (θεραπευτικό) θαύμα», που θα αφήσει σημάδι στο Γκαραμπαντάλ. Μόνον εάν η ανθρωπότητα δεν σωφρονιστεί, τότε θα λάβει χώρα η πολυτρόπως προεξαγγελθείσα μεγάλη «Κρίση» (των «Επτά Εσχάτων Πληγών») με «πυρ από τον ουρανό» (βλ. επίσης Κατά Ματθαίον 24:28).  (Franz Speckbacher, "Garabandal" - γερμανικός: Φραντς Σπέκμπαχερ, "Γκαραμπαντάλ" σελ. 120... Δεν πρέπει να μας παραπλανήσει η βιβλιογραφία γύρω από τις εμφανίσεις της Παναγίας, διότι ακολουθεί ως επί το πλείστον την Καθολική παράδοση, σύμφωνα με την οποία οι προφητικές εξαγγελίες δεν προορίζονται για σύνολη την ανθρωπότητα.) Μετά απ' αυτό, η ανθρωπότητα θα πρέπει να αναθεωρήσει τα πάντα.
Σε συνδυασμό με τον εξαγνισμό της προσωπικής μας ζωής, μπορούμε να προσευχηθούμε για ισχυρότερη (λυτρωτική και ενορατική) επίδραση του Αγίου Πνεύματος.

Σε νεότερες μαρτυρίες γίνεται λόγος για μια "ζώνη μηδέν", που θα εισάγει μια ζωή στην γη μέσα σε ένα συμπαντικό- πνευματικό δυναμικό πεδίο –το οποίο συχνά ονομάζεται ανακριβώς "δακτύλιος φωτονίων"- με ιδιότητες "φωτεινών σωμάτων" από άλλες διαστάσεις στο φυσικό κόσμο, για εκείνους που είναι ώριμοι να τη βιώσουν (βλ. το κεφάλαιο "Η Ανάσταση" και "Το βασίλειο της ειρήνης").

Επίσης αναφέρονται ενέργειες σωτηρίας, όπως η σωτηρία των κατάλληλα προετοιμασμένων ανθρώπων από το Χριστό ή τους αγγέλους, η εκκένωση ή άλλου είδους βοήθεια από το διάστημα. Καθένας από εμάς στηρίζει τις ελπίδες του για βοήθεια στην θρησκεία ή στην κοσμοθεωρία του. Όμως πειδή στον κόσμο συνυπάρχουν το φως με το σκότος, είναι καλό, δεδομένης της πολυπλοκότητας των εξελίξεων, να ζητήσουμε τη βοήθεια του Χριστού, και να αξιοποιήσουμε την ικανότητα διαφοροποίησής μας – γιατί αυτός είναι ένας γήινος δρόμος προς την κατεύθυνση της ενότητας μπροστά στις νέες δυνάμεις που έρχονται από ψηλά.

Τον πυρήνα αυτής της διαδικασίας αποτελούν κατά βάση οι τελευταίες ευκαιρίες κάθε μεμονωμένου ανθρώπου να αποφασίσει με την ψυχή του, εάν θέλει να συνεχίσει να λαμβάνει μέρος στην εξέλιξη έως το «βασίλειο της ειρήνης», όπως το προβλέπει ο Θεός για τη Γη. Στο τέλος της διαδικασίας αυτής βρίσκεται η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού (Αποκ. ιθ΄, πρβλ. Αποκ. ιβ΄, Ματθ. κδ΄ 30): Έρχεται όχι απλά ως άνθρωπος που γεννιέται πάνω στη γη, αλλά ως ο πυρήνας ενός γεγονότος με την ευρύτερη σημασία, της προσέγγισης ανάμεσα στον «Ουρανό» του Θεού (και τη «μετά θάνατο ζωή») και τη Γη, καθώς και ανάμεσα στο πνεύμα (και την ψυχή) και το σώμα. Ωστόσο αυτό σημαίνει πως ο Χριστός θα επιστρέψει ως αληθινή ύπαρξη, και όχι απλά ως η μορφή εκείνη που με τη δράση της άλλαξε την ανθρωπότητα, όπως ίσως πιστεύουν κάποιες μοντέρνες ομάδες. Αυτό το γεγονός έχει άμεση ή έμμεση σημασία για όλους τους ανθρώπους και όχι μόνο για τους Χριστιανούς. Η επιστροφή του Ιησού ως μάρτυρα υπέρ των πιστών του ενώπιον της Θείας Κρίσης αναγνωρίζεται και από το Κοράνι. Πέραν αυτού, από τις προφητείες άλλων θρησκειών μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα πως και οι δικοί τους προφήτες θα επιστρέψουν και θα αναλάβουν ξανά ένα ρόλο, βοηθώντας τους πιστούς τους.

Και σε αυτό το στάδιο της Αποκάλυψης δεν ταιριάζουν οι σκέψεις της τιμωρίας. Πρόκειται μάλλον για μια λογική σύλληψη, που μας οδηγεί προς ένα ανώτερο στάδιο ανάπτυξης της γης. Το να την βιώσουμε, όταν προκύψει, ως κοινή είσοδο σε ένα υψηλότερο επίπεδο, όπου όλοι θα βρουν την θέση που τους ταιριάζει, αποτελεί μια σημαντική πρόκληση. Όποιος δεχθεί μέσα του την απαραίτητη ανανεωτική δύναμη με καλή πίστη και την εφαρμόσει, θα βιώσει την Αποκάλυψη θετικά, ταυτόχρονα όμως με τον πόνο της ανθρωπότητας. Αντίθετα, όποιος δεν ανοίξει τον εαυτό του στο καινούριο, θα τη βιώσει ως εξωτερική απειλή. Αυτός είναι ο πραγματικός χαρακτήρας της Κρίσης, της "Δευτέρας Παρουσίας" με την έννοια που μας δίνει η Αποκάλυψη. Ο άνθρωπος διαθέτει μεγάλη ελευθερία επιλογής, ωστόσο, όπως πάντα στη ζωή, οφείλει να έχει αποφασίσει όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, χωρίς να περιμένει μέχρι τότε. Στην Αποκάλυψη οι "χλιαροί" δεν έχουν ευνοϊκή μεταχείριση (βλ. κεφάλαιο "Οι επτά εκκλησίες" με το συμπλήρωμά του). Ο διαχωρισμός των πνευμάτων είναι επίσης τμήμα του δρόμου προς την τελική ενότητα, προς τον πυρήνα του γίγνεσθαι της Αποκάλυψης.

Οι "επτά πληγές"- η έβδομη ολοκληρώνεται με μια φωνή από τον ουρανό "γέγονε" – αντιστοιχούν στην Σταύρωση και στο λόγο "Τετέλεσθαι", βλ .μεταξύ άλλων το Κατά Ιωάννη 19 και το αντίστοιχο κεφάλαιο της ιστοσελίδας.

Σήμερα μπορούμε να βιώσουμε με τη βοήθεια του μυστικισμού, το μαρτύριο και το κάλεσμα της γης για βοήθεια, καθώς προετοιμάζεται για μια δύσκολη γέννα. Η σταύρωση, δηλαδή ο "τάφος" ως μέσο για την ανάσταση πραγματοποιείται εδώ σε ολόκληρη τη γη, και οι συνέπειές της ξεπερνούν τα γήινα όρια. Κι εδώ αντιλαμβανόμαστε, όπως αναφέρουν τα βήματα των Ευαγγελίων, ότι το πέρασμα από την σταύρωση σε μια κατάσταση πέρα από τη ζωή και το θάνατο, προς την ανάσταση, αποτελεί σήμερα μια ενιαία διαδικασία. Από αυτή την άποψη, τα βήματα των "εσχάτων πληγών" δεν προϋποθέτουν μια καταστροφή που θα σημάνει το τέλος του κόσμου.

Καθώς η Αποκάλυψη δεν εφιστά την προσοχή σε μία μηχανικά εκτυλισσόμενη ταινία, αλλά σε μία πολυεπίπεδη εξέλιξη (βλ. το εισαγωγικό κεφάλαιο «Η Αποκάλυψη του Ιωάννη»), μπορεί το πραγματικό εξωτερικό συμβάν να έχει προχωρήσει περισσότερο από όσο μπορεί να νομίζουν κάποιοι, οι οποίοι ίσως εστιάζουν με επιμονή στη μία ή στην άλλη λεπτομέρεια, η οποία δεν έχει επέλθει (ακόμα). Σε άλλους τομείς υπάρχουν ήδη αρκετές πληγές, οι οποίες δεν είχαν ακόμα διατυπωθεί τόσο αναλυτικά στην Αποκάλυψη.

Συμπληρωματική παρατήρηση: Τα νέα βιβλία του Wladimir Megre για την σοφή γυναίκα της Σιβηρίας, Αναστασία (Wega Verlag, Neufelderstr. 1, D-67468 Frankeneck) περιέχουν την εσωτερική γνώση, ότι τα παλιά προγράμματα που προέβλεπαν το τέλος του κόσμου μπορούν να ανατραπούν. Η βελτιστοποίηση των πάντων με την βοήθεια των ανθρώπων και σε σύμπνοια με το Θεό είναι ο στόχος. Κι αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι όλα θα συνεχίσουν όπως είναι σήμερα.

Ερώτηση:
Θέλω ο Ιησούς Χριστός να επανεμφανιστεί σαφώς σύμφωνα με την προφητεία, αλλάζοντας την ανθρώπινη ζωή και τον κόσμο;

*Σενάρια (μόνο γερμανικά ή αγγλικά)

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Το (πραγματικό) "χιλιόχρονο βασίλειο της ειρήνης"

Στην πορεία μέσα από την εποχή των "επτά πληγών" ακολουθεί το συμπαντικό όραμα του Χριστού που κατεβαίνει από τον ουρανό – "καλούμενος πιστός και αληθινός" – με το "στρατό" των λευκοντυμένων. Δεν εννοούνται εδώ οι σύγχρονοι ψευδο-Xριστοί. Ο ψευδοπροφήτης (με τις λανθασμένες, μονόπλευρες απόψεις για το Χριστό) θα καταρρεύσει. Το χιλιόχρονο βασίλειο που θα εγκαθιδρυθεί – Αποκ. 20,1-6 – δεν θα είναι μια αυτοκρατορία. Η "τεράστια κοινωνική μηχανή", οι εξωτερικές αρνητικές δυνάμεις και οι εκφράσεις τους θα εξοριστούν.

Εδώ βρίσκουμε και την πνευματική Κρίση. Πρώτα όμως πρέπει να διορθωθεί μία διαδεδομένη εσφαλμένη μετάφραση:
Αποκ. κ΄4: «Και είδον […] τας ψυχάς των πεπελεκισμένων δια την μαρτυρίαν Ιησού και δια τον λόγον του Θεού, και οίτινες ου προσεκύνησαν το θηρίον ούτε την εικόνα αυτού, και ουκ έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών· και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού χίλια έτη.»
Το ρήμα «έζησαν» έχει αποδοθεί σε κάποιες γερμανικές μεταφράσεις ως «απέκτησαν ζωή» πρβλ. σχετικά π.χ. τις υποσημειώσεις της Βίβλου του Elberfeld). Στην περίπτωση των «ψυχών» αυτό μπορεί μεν να σημαίνει μία επιστροφή στη ζωή, αλλά για αυτούς που δεν «προσεκύνησαν το θηρίον» μπορεί να σημαίνει επίσης συνέχιση της επίγειας ζωής. Οι τελευταίοι δεν πρέπει δηλαδή σε καμία περίπτωση πρώτα να αποβιώσουν.

Αυτό το στάδιο συνδέεται με την Ανάσταση του Χριστού (Ιωάννης 20,21 και το αντίστοιχο κεφάλαιο της ιστοσελίδας). Ακόμη και στο ίδιο το κείμενο αυτό ονομάζεται πρώτη ανάσταση.

Οι αρνητικές δυνάμεις δεν θα έχουν ωστόσο πλήρως καταστραφεί. Οι αδυναμίες των ανθρώπων θα πρέπει ακόμα να αντιμετωπίζονται, όμως αυτό θα είναι τώρα ευκολότερο.

Μετά από 1000 χρόνια, τα υπολείμματα των αρνητικών δυνάμεων θα εμφανιστούν συσπειρωμένα, για να εξοντωθούν τότε οριστικά (Αποκ. 20, 7-10). Βλ. το επόμενο κεφάλαιο.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Ο "νέος ουρανός, η νέα γη και η νέα Ιερουσαλήμ"

Μετά τη «Χιλιετή Βασιλεία» έρχεται η ώρα της τελευταίας «Κρίσης» και για του νεκρούς: «Τα βιβλία άνοιξαν» - ουράνιες περιγραφές για όλα όσα συνέβησαν στη ζωή πάνω στη γη, - και «ένα άλλο βιβλίο … το βιβλίο της ζωής», αυτό που θέτει τις βάσεις για την αξιολόγηση της ζωής και του σημείου εξέλιξης του καθενός.
Μόλις μετά τη φωτιά που «καταβρόχθισε» τα στρατεύματα που παραπλανήθηκαν ξανά, και τη ρίψη του «θηρίου στη λίμνη του πυρός την καιόμενη με το θείο» - σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Ιωάννη 19, 19 – 20, 3, σήμερα στο 20:11-15 – ο Νέος Ουρανός και η Νέα Γη πλησιάζουν – Αποκάλυψη του Ιωάννη 21-22. Τα χρονικά διαστήματα που απαιτούνται στο σημείο αυτό είναι ένα θέμα που παραμένει ανοιχτό.

Σύνθημα του Χριστού είναι το "Ιδού, καινά ποιώ πάντα" – χωρίς εξαίρεση – Αποκ. 21,5. Αυτή η νέα Δημιουργία εμφανίζει ομοιότητες με την προηγούμενη, η οποία εξελίχθηκε στον καθένα και στο σύνολο με την έννοια των αιώνιων αξιών. Έτσι οι σύγχρονες πράξεις παραμένουν σημαντικές για εκείνους που περιμένουν σύντομα την έλευση της Αποκάλυψης.

Στον νέο ουρανό- που στο κείμενο αναφέρεται πριν από τη γη και την νέα Ιερουσαλήμ – υπονοείται ένα είδος συμπαντικής Πεντηκοστής (βλ. την Πεντηκοστή των Ευαγγελίων, Λουκ. 24, Μάρκος 16 και το σχετικο κεφάλαιο της ιστοσελίδας). Αν έως τώρα επίκεντρο της διήγησης ήταν η γη, από δω και πέρα οι ορατές και αόρατες εξελίξεις διαδραματίζονται στον ουρανό. Δεν εννοούμε εδώ τον αιώνιο ουρανό του Θεού, πέρα από το χώρο και το χρόνο – αυτός παραμένει αναλλοίωτος – αλλά τους κόσμους της Δημιουργίας. Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι ο μικρός πλανήτης Γη δεν είναι απλά ένας "υπανάπτυκτος κόσμος" σε συμπαντική βάση, παρά επιτελεί στην επίλυση των προβλημάτων του ένα ευρύτερο έργο. Η προβληματική της ευρείας ατομικής ελευθερίας και των συνεπειών του υλισμού δεν υπάρχει αυτονόητα κατά τον Lorber και άλλους διανοητές στους λοιπούς κατοικημένους κόσμους του σύμπαντος. Το ίδιο και οι αρνητικές δυνάμεις, οι οποίες, σύμφωνα με το όραμα του Ιωάννη, ρίχθηκαν στην γη, και έπειτα στην λίμνη του πυρός της. Όπως ο Ιησούς επέδρασε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, έτσι και η πορεία ολόκληρης της ανθρωπότητας εν Χριστώ θα είχε μια ευρύτερη επίδραση.

Έτσι η ανανεωμένη νέα γη και η ερχόμενη στη γη νέα ουράνια Ιερουσαλήμ που ακολουθεί, συγκρίνονται με το γεγονός της Πεντηκοστής (Πράξεις των Αποστόλων), αυτή τη φορά όμως σε συμπαντικό επίπεδο. Δεν πρόκειται εδώ για την υπαρκτή πόλη Ιερουσαλήμ. Η γη βρίσκεται σε αλληλεπίδραση με το περιβάλλον σύμπαν σε πολλά διαφορετικά επίπεδα.

"Και νυξ ουκ έσται έτι. Και χρείαν ουκ έχουσι φωτός λύχνου και φωτός ηλίου, ότι Κύριος ο Θεός φωτίσει αυτούς- … ο γαρ Κύριος ο Θεός, ο παντοκράτωρ, ναός αυτής εστί, και το αρνίον" (Αποκάλυψις Ιωάννου 22:3). Κατά συνέπεια, οι αρνητικές, θανάσιμες δυνάμεις έχουν πια εξοντωθεί, ο κατακερματισμός του κόσμου έχει επουλωθεί. Ο κόσμος εμφανίζεται για πρώτη φορά ως συνειδητό Όλον, «πλησίον του Θεού», σε μια κατάσταση αντιληπτή μόνο στο όραμα. Μια αδύναμη αναπαράσταση αυτής της κατάστασης θα ήταν, αν μπορούσαμε από ένα σημείο του εσωτερικού μας να ζωντανέψουμε όλα τα άλλα, μια εμπειρία που μπορεί να προκύψει στο δρόμο. "όλα μέσα σε όλα". Στο Θεό υπάρχει ήδη η ύψιστη ενότητα του Όλου.

Το θεϊκό μοτίβο της Δημιουργίας, το Α – και η νέα Δημιουργία με τα συνειδητά πια συνδεόμενα με το Θεό πλάσματα – το Ω – αλληλοκαλύπτονται, και ωστόσο παραμένουν διακριτά ως Α και Ω. Το "τέλος" είναι λοιπόν κάτι περισσότερο από την αρχή, αν και η αρχή εμπεριέχει ήδη τα πάντα. Ως κυρίαρχη σε όλα τάση αλληλοκάλυψης σε μεμονωμένα επίπεδα, π.χ. το ανθρώπινο, αυτή η πορεία των εξελίξεων είναι ήδη αναγνωρίσιμη.

Ας τονίσουμε εδώ, ότι για τον R. Steiner το γίγνεσθαι της νέας γης περιλαμβάνει τρεις μακρές διαδοχικές περιόδους "μετενσάρκωσης" της γης. Χωρίς να θέλουμε εδώ να πάρουμε θέση, ας αναφέρουμε απλά ως προς την έννοια της νέας γης, ότι αυτό, όπως περιγράφεται, προκύπτει και από μια διαδικασία διαφορετική από μια απλή ακολουθία ενσαρκώσεων, όπως υποστηρίζει π.χ. η ινδουιστική κοσμολογία για τους πλανήτες και το σύμπαν. Αν δεχθούμε την άποψη αυτή, ανοίγει ο δρόμος για έως σήμερα άγνωστους τρόπους δημιουργίας και εξαφάνισης, σε όλο και υψηλότερες "οκτάβες" ή "σπείρες".

Ακόμη και μπροστά στις σημερινές εμπειρίες, η γνώμη ορισμένων θεολόγων ότι η αποκάλυψη δεν είναι παρά μια παραβολή προειδοποιητικού χαρακτήρα, που δεν αφορά στην πραγματική ζωή, χάνει κάθε αξιοπιστία.

Οι παραβολές του Ιησού στα Ευαγγέλια προέρχονταν από τις καθημερινές εμπειρίες των ανθρώπων, για να τους βοηθήσουν στην κατανόηση των νοημάτων. Αργότερα στη ζωή του, ο Ιησούς τόνισε στους μαθητές του ότι δεν τους θα μιλούσε πια με παραβολές, παρά ανοιχτά. Η Αποκάλυψη δεν έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ζωή. Παντού όπου υπάρχουν στο κείμενο παραπομπές σε αυτή, πρόκειται για άμεσες "αντιστοιχίες". Με άλλα λόγια για τα αντίστοιχα πεδία συνείδησης, το ορατό είναι "υπαρκτό", όπως στις σύγχρονες πνευματικές έρευνες, π.χ. του R. Steiner. Η Αποκάλυψη ωστόσο προειδοποιεί να περάσουμε από μια θεο-λογία σε μια θεο-πραξία. Για να δούμε τι πρόκειται να συμβεί, και να "επιτρέψουμε στο Θεό να μπει στο παρόν οπτικό μας πεδίο". Ο Θεός ενεργεί επίσης μέσω των ανθρώπων – γεγονός που δεν έχει όμως καμία σχέση με αυθαίρετες ανθρώπινες πράξεις: Ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να προσποιείται το Θεό ή να παριστά την Αποκάλυψη. Η ανθρώπινη εξέλιξη μπορεί και συμβαδίζει πάντα περισσότερο χονδρικά με το σχέδιο του Θεού (Το πρόγραμμα της Δημιουργίας).

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Συνοπτικό κεφάλαιο: το Χριστιανικό πνεύμα

Η πραγματική έννοια του χριστιανικού είναι ο ίδιος ο Χριστός και η αυτόνομη εσωτερική αναζήτηση της σχέσης με τον Χριστό του παρόντος – "ψάξτε, κι έτσι θα βρείτε". Ο πιο άμεσος δρόμος να τον κατανοήσετε είναι η σοβαρή ενασχόληση με το λόγο του και η προσπάθεια να τον εφαρμόσετε στην πράξη. Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να ενθαρρύνει εκείνους που ενδιαφέρονται.

Ένας άλλος τρόπος, που συνδέεται με τον λεγόμενο "άμεσο", είναι να εντοπίσουμε εκείνες τις ιδιαίτερες ιδιότητες που μας έδωσε ο Χριστός και σιγά σιγά να τις εισάγουμε στην καθημερινή μας ζωή. Σε αυτό θα μας βοηθήσει η νέα έκδοση των αποσπασμάτων αυτού του άρθρου που είναι τυπωμένα με σκούρα γράμματα.

Αυτά τα ποικίλου χαρακτήρα στοιχεία, που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν, έχουν ένα κοινό σημείο: ότι ο Χριστός βρίσκεται πέρα από κάθε ζεύγος αντιθέσεων (διχοτομήσεων) αυτού του κόσμου. Δεν αναμειγνύει απλά τις εκάστοτε αντίθετες πλευρές, παρά εισάγει έναν "τρίτο δρόμο", που είναι σε θέση να συμπεριλάβει από ένα άλλο επίπεδο το γόνιμο, το μη-παρεκκλίνον από όλες τις πλευρές, μεταμορφώνοντας τις σκληρύνσεις. Βλ. τον πίνακα στο τέλος.

Από τα επιμέρους χαρακτηριστικά προκύπτουν κι άλλα συμπεράσματα για τις σύγχρονες κοινωνικές αντιπαραθέσεις παλαιότερων και νεότερων κινημάτων και τάσεων. Πολλές από αυτές τις ομάδες εκφράζουν τουλάχιστον κάτι απαραίτητο, το οποίο άλλες, εγκλωβισμένες ίσως στις ξεπερασμένες αντιθέσεις αριστεράς-δεξιάς δεν μπορούν να κατανοήσουν. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο δεν μπορούν – τουλάχιστον στο ορατό μέλλον- να εξαφανιστούν. Ωστόσο, στη θέση των αρτηριοσκληρωτικών μετώπων επιφανειακών αντιθέσεων θα μπορούσε να επικρατήσει ο διάλογος. Και οι γραμμές των αντιπαραθέσεων θα υποχωρούσαν στις πραγματικές τους θέσεις; π.χ. μπορεί να κανείς να υπηρετεί το Θεό ή να θεοποιεί το χρήμα. Ακόμη, οι άνθρωποι με κοινά σημεία θα έβρισκαν ο ένας τον άλλον ευκολότερα, και θα μπορούσαν να δημιουργήσουν νέα σχέδια – που δεν θα κατέληγαν ξανά στην μονομέρεια. Εκείνοι που δεν ταιριάζουν θα συγκροτούσαν εκ νέου τις ομάδες τους.

Αλλά και άλλες απόψεις αυτού του άρθρου θα μπορούσαν, πέρα από την απλή ανάγνωση, ανάλογα με την ένταση και την προσωπική ανάπτυξη του καθενός, να αποκτήσουν πρακτική αξία, ακόμη κι αν εμφανίζονται διασκορπισμένες και περιστασιακά στο κείμενο.

Αυτό το είδος της έρευνας υπερβαίνει λοιπόν την συνήθη θεολογία, η οποία "χρησιμοποιεί" καλόπιστα τον Χριστό για να στηρίξει τις εκάστοτε δικές της θέσεις. Έτσι, τονίζει εκείνα τα σημεία που ταιριάζουν στην δική της εικόνα, και είτε ερμηνεύει λανθασμένα είτε αγνοεί παντελώς τις άλλες απόψεις. Οι ίδιοι οι συγγραφείς των Ευαγγελίων στους πρώτους αιώνες αναγνώρισαν εν μέρει, ότι ο πολύπλοκος χαρακτήρας του Ιησού αναπαριστάται καλύτερα όταν συνδυάζουμε περισσότερες πηγές. Δεν ήταν τόσο ανόητοι ώστε να μην διακρίνουν τις διαφορές στην θεώρηση των πραγμάτων. Αντίθετα, ορισμένοι σύγχρονοι θεολόγοι ανακάλυψαν με έκπληξη σήμερα ότι τα Ευαγγέλια προέρχονται από διαφορετικές πηγές και περιέχουν διαφορετικές οπτικές, π.χ. η λεγόμενη πηγή Q, που συνδέεται με την βεβιασμένη ερώτηση και την απάντησή της, ποιος από τους συγγραφείς είχε "δίκαιο". Αναγνωρίζουμε σήμερα, ότι όλοι είχαν δίκαιο από την πλευρά τους, από την δική τους μονομερή άποψη. Αυτό θα μπορούσε να δώσει νέα έμπνευση στην οικουμένη.

Οι άνθρωποι, που έχουν διαφορετική θρησκευτική ή κοσμοθεωρητική προέλευση, αλλά ενδιαφέρονται για έναν μη αρτηριοσκληρωτικό εκκλησιαστικό ή απλοϊκό χριστιανικό τρόπο σκέψης, ή αναγνωρίζουν θετικά στοιχεία σε αυτόν, μπορούν επίσης να διδαχθούν από το κείμενο. Το ίδιο όπως ο συγγραφέας του κεφαλαίου αυτού, που γνώρισε και εκτίμησε πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις της σκέψης. Ορισμένοι εκπρόσωποι άλλων θρησκειών δέχονται και κατανοούν σήμερα περισσότερες δυσνόητες πλευρές του Ιησού Χριστού, από ότι πολλοί ιστορικο-κριτικοί χριστιανοί θεολόγοι. Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να τους δώσει μια ώθηση για σκέψη.

Επιπλέον, ο Χριστός δεν είναι αντικείμενο προς παραχώρηση από τις χριστιανικές θρησκευτικές κοινότητες. Ο τρόπος δράσης του μπορεί να δώσει τους ανθρώπους τη δύναμη να βρουν την ενότητα μέσα στην ποικιλία: αγάπη, και βαθύτατη διάθεση κατανόησης, μια δύναμη αρμονίας. Δεν μηδενίζει τις διαφορές, παρά επιτρέπει την συνύπαρξή τους σε πνεύμα αγάπης και την κατανόηση του ασυμβίβαστου ως τέτοιου. Αυτή η ενοποιητική δύναμη του Χριστού έμεινε πολλές φορές απρόσιτη στους χριστιανούς του κόσμου. Είναι καιρός για μια νέα στροφή των χριστιανών προς το πραγματικό τους καθήκον για τη σωτηρία του κόσμου, υπό την προϋπόθεση ότι επιθυμούν πραγματικά να αυτοχαρακτηρίζονται έτσι.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
   

Πίνακας: Η χριστιανική στάση – "Μέσα στον κόσμο", αλλά όχι "από τον κόσμο", ένας "τρίτος δρόμος"*.

Όποιος αναζητά – με τον Ιησού ως πυξίδα και βοήθεια – την πρόοδο ξεπερνώντας τις προσωπικές του ατέλειες και αποκτώντας νέες αναδυόμενες αρετές (πρβλ. τις σελίδες «...Θεραπεία», «...Ηθική», και «...Ένας χριστιανικός δρόμος για την αντιμετώπιση της ζωής...»), κατ’ αρχάς θα πρέπει να:
- μεταχειρίζεται τον εαυτό του ειλικρινά και βάσει αυτού να αναλογίζεται τους άλλους (αντί να προβάλλει τα πάντα στους άλλους), πρβλ. Ματθ. 5:3 «Μακάριοι οι φτωχοί στο πνεύμα» ;
- να αφουγκράζεται την ώθηση της συνείδησής του και παρ’ όλα αυτά να βγαίνει από το καβούκι του (αντί να την καταπνίγει), πρβλ. Ματθ. 5:5 και 5:9 ...
- αντιλαμβάνεται ότι ψυχικά είναι εκεί και για άλλους, παρότι η προσωπική υλική ευημερία μπορεί να είναι προϋπόθεση για να μπορέσει να βοηθήσει άλλους (πρβλ. Ματθ. 5:7);
- αναζητά το ζωντανό Πνεύμα του Θεού, ακόμη κι αν οι εξωτερικές μορφές μπορεί να φαντάζουν λογικές (αντί να καθηλώνεται σε άκαμπτες μορφές), πρβλ. Ματθ. 6:5-8... και Ιωάν. 4:21-24;
- προσπαθεί να «είναι» θρησκευόμενος και να συμπεριφέρεται αναλόγως (αντί απλώς να «φαίνεται»), πρβλ. Ματθ. 5:8;
- να τολμά να ζει σύμφωνα με τα νέα διδάγματα, λαμβάνοντας υπόψη του ταυτόχρονα τους άλλους (ακόμη κι αν αυτά δεν έχουν πάντοτε μεγάλη σημασία σε αυτόν τον κόσμο), πρβλ. Ματθ. 5:15;
- είναι ταπεινός και πρόθυμος για βοήθεια (παρά να γίνει αλαζόνας), πρβλ. Ματθ. 5:19 και Λουκ. 9:48...

Όποιος πορεύεται με τόση περισσότερη αγάπη και σοφία και δεν βρίσκεται ο ίδιος στο δρόμο του Χριστιανισμού, θα διαπιστώσει ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι απλά ένας τρόπο ζωής, αλλά ένας πραγματικός πνευματικός δρόμος. Στο δρόμο αυτό μπορεί να βιώσει τον Ιησού ως πυξίδα, η οποία προσφέρει μια νέα ισορροπία σε σχέση με τους παράδρομους μονής κατεύθυνσης:

Πίνακας

Ούτε ενασχόληση με το εξωτερικό

    παρά εξωτερική δραστηριότητα

- ούτε απόσυρση στο εσωτερικό

    - και εσωτερική συγκρότηση

Αντί μόνο σκέψη

    Να παρατηρεί νοήματα, προβλήματα, ασάφειες

- ή μόνο διαλογιστική διδασκαλία

    - σε συνειδητή διαλογιστική σιωπή

Να αναζητεί τον "εξωτερικό θεό στον ουρανό" - και να του δίνει μορφή εσωτερικά
Να βλέπει τα ίχνη του αμετάβλητου Δημιουργού - μέσα στη μεταβαλλόμενη (ελεύθερη ζωή)
Να μελετάει τους κανόνες του εξωτερικού κόσμου - και να κατανοεί την τάξη του Δημιουργού που κρύβεται από πίσω τους
Ούτε να βιώνει απόλυτα τα ένστικτά του

    παρά να τα ενσωματώνει

- ούτε όμως και να τα απωθεί,

    - και να τα μεταμορφώνει

Να αξιοποιεί το χρόνο, το χώρο τις καταστάσεις και να αναζητά την αρμονία - πάρα την ελευθερία του από αυτά
Απ' έξω να εργάζεται - και από μέσα να προσεύχεται  (Κανόνας των Βενεδικτίνων: "ora et labora")
Να θέλει να κατανοήσει τη θετική συμβολή των άλλων (ενεργή ανοχή) - και να αναπτύσσεται από τη βάση της δικής του πίστης
Να αξιοποιεί το ορθολογικό και αναλυτικό - και το "μυθικό" και συνθετικό ημισφαίριο του εγκεφάλου του, δηλαδή τη γέφυρα ανάμεσά τους.
Να γνωρίζει την υποκειμενική αντίληψη - κι όμως να αναζητά την "άλλη" αλήθεια πίσω από τις υποκειμενικές αντιλήψεις.
Να μαθαίνει από (εποικοδομητικές) παραδόσεις - καινα τις βιώνει στην πνευματική του ζωή
Να κάνει ασκήσεις προετοιμασίας - και να ζητά συγχώρεση (χριστιανικός μυστικισμός, Ασκήσεις, ...)
Να επικαλείται προσωπικά τον Θεό - και το όνομά του
Να αγαπά τον πλησίον - όπως τον εαυτό του
Να διατηρεί τη λογική του - και να βλέπει πέρα από αυτή
Να μην χάνεται στο Όλον

    παρά να υπάρχει στο Όλον

- ούτε να στηρίζεται αποκλειστικά στο εγώ

    - σαν κύτταρο με συνείδηση

Να φροντίζει το σώμα και την ύλη σαν εργαλείο -και να αναπτύσσεται πνευματικά και ψυχικά
Να δέχεται την πληρότητα και την ευθύνη - από τη "στενή δίοδο"
Να αγωνίζεται για τις σωστές αποφάσεις στην γήινη συνείδηση - και να διαισθάνεται το σχέδιο του Θεού σε ένα υψηλότερο επίπεδο
Μεταλαμπάδευση διδαγμάτων - και προσαρμογή στα αρμόζοντα
Να αλλάζει στον περίγυρό του - ό,τι έχει βελτιώσει στον εσωτερικό του κόσμο
Να νιώθει τον πόνο της ανθρωπότητας - και να χαίρεται για την ηγεσία του Θεού.
Να ανήκει σε πνευματικές κοινότητες - και να προσπαθεί ως άτομο να φθάσει το Θεό
    Να σέβεται την διαφορετικότητα των λαών - και να επιτρέπει την ανάπτυξη του ανθρώπινου κοινού πυρήνα σε όλους

...με αυτό τον τρόπο, ο δρόμος του Χριστού αναδεικνύεται σε έναν τρίτο δρόμο πέρα από τις επιφανειακές αντιθέσεις του κόσμου μας - ένας δρόμος που οδηγεί ολοκληρωτικά στη Ζωή και στην αληθινή εν Θεώ πνευματική ελευθερία. Βλ. ακόμη τα τμήματα του κειμένου με έντονα γράμματα, και π.χ. τον Ιωάννη 17. , και το "Apokryphe Evangelien aus Naq Hammadi" (Απόκρυφα ευαγγέλια από το Naq Hammad): Το Κατά Θωμά Ευαγγέλιο 22. Αυτό δεν είναι αναποφασιστικότητα η οποία θα διατηρήσει τις επιφανειακές αντιθέσεις ως πρόβλημα και συνεπώς εξίσου δεν σημαίνει σύγχυση των δύο (αψίθυμη συζήτηση μέχρι τελικής πτώσεως). (Καλύτερο από την αναποφασιστικότητα θα ήταν μερικές φορές να απέχει κανείς τελείως από ένα ζήτημα ή να αποφασίσει για το ένα ή το άλλο – γνωρίζοντας ότι κάποιος άλλος θα μπορούσε να διαλέξει το αντίθετο). Ανταυτού, ο τρίτος δρόμος της σκέψης συνεπάγεται την αναζήτηση μιας ανώτερης οπτικής γωνίας πέρα από τις αντιθέσεις, καθιστώντας δυνατές νέες, ελεύθερες διαπιστώσεις (αξιώσεις, διαβεβαιώσεις, θέσεις, αποφάσεις) και έτσι το εκάστοτε πρόβλημα μπορεί να λυθεί. Όποιος έχει περάσει από το στάδιο της μάταιης αναζήτησης στη ζωή, μπορεί τώρα να εμβαθύνει με περισσότερο κέρδος στα περαιτέρω βήματα του Ιησού στα Ευαγγέλια ή στα Πάθη και τις Πράξεις των Αποστόλων (Πεντηκοστή). Αυτή η ικανότητα του ανθρώπου να πλησιάζει όλο και περισσότερο το «αληθινό φως» του Θεού (Ιωάν. 1:9) που είναι κρυμμένο πίσω από το «φαίνεσθαι» του κόσμου, είναι τόσο η αφετηρία όσο και ο στόχος αυτής της αναζήτησης (βλ. κυρίως κείμενο, μέρος 1).

Υπάρχει μία σχέση μεταξύ αυτών που αναφέρονται στα Ευαγγέλια και αυτών που κατά μεγάλο μέρος αναφέρεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, βλέπε κυρίως κείμενο, μέρος 2.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας

 

Μέρος 3:  11 κεφάλαια πάνω σε διάφορα θέματα και ζωτικά ερωτήματα

Μια προσευχή για την Ειρήνη, τη Ζωή και τον Κόσμο

Είναι έτσι δομημένη, ώστε η διάθεση για μια αποτελεσματική προσευχή να προκύπτει χωρίς πολλές επεξηγήσεις στο πρώτο τμήμα. Μπορεί να προσαρμοστεί, για να ανταποκρίνεται στα προσωπικά συναισθήματα. Αντί για το τρίτο τμήμα μπορούμε να αναφερθούμε σε άλλα ζητήματα που θέλουμε να παραδώσουμε στο Θεό. Είναι προτιμότερο να προσευχηθούμε αργά και με φαντασία.

Θεέ μου, δημιουργέ μου, βοήθεια και ελπίδα μου!
Ενωμένος με τον Χριστό σε ευχαριστώ για όλα, όσα έρχονται από Εσένα.
Συγχώρεσέ με, για όλα όσα με απομακρύνουν από Εσένα.
Σε παρακαλώ, βοήθησε με να δημιουργήσω στη σιωπή χάρη στο πνεύμα σου.

Οδήγησέ με, στον δρόμο Σου να μην κάνω κακό στους άλλους
Οδήγησέ με, να βοηθώ τους άλλους στο όνομά Σου.
Προστάτευσέ με στην πορεία μου. *

Δώσε έμπνευση στους ανθρώπους, να αφήσουν τις αποφάσεις ζωής ή θανάτου στα χέρια Σου **;
Βοήθησέ εκείνους, που δουλεύουν για την πλάση Σου***;
Οδήγησε αυτό τον κόσμο στην επαγγελόμενη νέα Εποχή Σου.****

 

 *) Εδώ μπορεί να γίνει αναφορά σε άλλους ανθρώπους.

**) Εδώ μπορεί να γίνει αναφορά σε άλλους ανθρώπους, ή να προχωρήσουμε σε διαλογισμό με φράσεις όπως "να τερματίσουν την ανταλλαγή της βίας", "να γκρεμίσουν τα θεμέλια της βίας με την ειρηνική επίλυση των προβλημάτων", "να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα , που θα εξασφαλίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα των ειρηνικών συμπολιτών μας", "να ξεκινήσουν έναν ειρηνικό διάλογο μεταξύ των καλόπιστων μελών των διαφόρων θρησκειών" …. Ματθ. 5:9; 26:52. "Churches' declarations", αγγλικές.

***) Η βασανισμένη φύση κραυγάζει για βοήθεια. Έφτασε η ώρα να παρακαλέσουμε το Θεό ή το Χριστό να μας προστατεύσει από την οργή της φύσης. Αυτό όμως δεν αντικαθιστά την απαραίτητη αλλαγή της ανθρώπινης συμπεριφοράς προς τη φύση.

****)Λουκάς 11:2; 21:31. Αποκάλυψη 11:16; ... βλ. Ακόμη το Πάτερ Ημών, Ματθ. 6, 7-15.

Τα ιερά κείμενα των θρησκειών αναφέρονται βασικά στον αγώνα του ανθρώπου με την σκιώδη πλευρά του – τόσο η Βίβλος όσο και το Κοράνιο, το Zend Avesta ή το Bhagavadgita, ... και όχι στους πολέμους. Αυτό αγνοήθηκε ή παρεξηγήθηκε αργότερα. Σήμερα ωστόσο υπάρχουν προσπάθειες, για την αντιπαράθεση όλων των κοινών ηθικών σημείων των θρησκειών με την έκπτωση των αξιών του εγωιστικού πολιτισμού μας. Πέρα από αυτό, οι θρησκείες διατηρούν τις ιδιαιτερότητές τους.

Βλ. επίσης το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο ιβ΄ 30: «… αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου», πρβλ. Δευτερονόμιον στ΄ 4-5. Η προσευχή περιλαμβάνει τη βαθιά πίστη στην ολοκλήρωση με την έννοια του Θεού και την αντίστοιχη ευχαριστία. Το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο ιστ' 23 «όσα αν αιτήσετε τον πατέρα εν τω ονόματί μου, δώσει υμίν» περιείχε αρχικά και τη φράση «αφήστε την απάντηση να σας περιβάλλει» (πρβλ. Neil Douglas-Klotz: Prayers of the Cosmos. Meditations on the Aramaic Words of Jesus.). Η προσευχή και μια αντίστοιχη ζωή και πράξη αλληλοϋποστηρίζονται. (Οι εν μέρει καινοτόμες παροτρύνσεις που δίνονται εδώ δεν αποτελούν αντίθεση προς την πολύμορφη πρακτική προσευχής στις εκκλησίες, κτλ.) Ο Θεός μπορεί να μοιραστεί την αγάπη που Του δίνεται, σε οποιαδήποτε εκκλησία.

 Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας

 

Θεμέλια ηθικών αξιών

Ο Ιησούς Χριστός έδωσε ιδιαίτερη σημασία στα μέτρα της ηθικής συμπεριφοράς μέσα στον κάθε άνθρωπο, και όχι στην πίεση των εξωτερικών κανόνων ή εθίμων. Αυτή η εσωτερίκευση δεν προέρχεται από μια εξωτερική "πειθώ", παρά από μια ζωή, όπου μπορεί να αναπτυχθεί η "αγάπη για το Θεό και τον πλησίον όπως και για τον εαυτό". "Αγαπάτε αλλήλους" (Ιωάννης 13,34), αυτή είναι η δύναμη που επιτρέπει την δράση σε συμφωνία με την συνείδησή μας. Η αγάπη για το Θεό μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τους υψηλούς στόχους του. Όταν το άτομο ή η ομάδα βιώσουν την παγκόσμια αγάπη, τότε θα νιώσουν και τη διαφορά. Όσο περισσότερο βιώσουμε αυτή την εμπειρία, τόσο λιγότερο απαραίτητοι θα είναι οι εξωτερικοί, λεπτομερείς κανόνες συμπεριφοράς.

Ωστόσο, τα νοήματα των παλαιότερων κανόνων, όπως π.χ. των "Δέκα εντολών" δεν είναι ξεπερασμένα. Αντίθετα, επιβεβαιώνονται. Υφίστανται, όχι στα θεμέλιά τους, παρά στις λεπτομέρειες, την επίδραση των πολιτιστικών μεταβολών. Αυτό επιβεβαιώνει το ίδιο το κήρυγμα του Μωυσή, ο οποίος αρχικά έλαβε το μήνυμα μιας υψηλότερης ηθικής, αλλά μετέδωσε στον ανώριμο λαό μια πιο απλοποιημένη εκδοχή του. Αυτά τα ηθικά θεμέλια είναι όμοια στον χριστιανισμό, στον ιουδαϊσμό και στο Ισλάμ, ενώ εμφανίζονται σε όλες τις θρησκείες, όπως φάνηκε στην "Διακήρυξη του κοινοβουλίου των θρησκειών του κόσμου για ένα παγκόσμιο ήθος" (βλ. την παραπομπή μας στην αντίστοιχη σελίδα: γερμανικές / αγγλικές σελίδες). Ακόμα και μία ηθική που κατανοεί τον εαυτό της ως «άθρησκη» ή ουμανιστική συνδέεται με τις αξίες θρησκευτικών πολιτισμών. Ουσιαστικά ηθική σημαίνει, να συμπεριφερόμαστε τόσο ανθρώπινα στους άλλους, όσο θέλουμε να συμπεριφέρονται οι άλλοι σε εμάς. Να μην βλάπτουμε λοιπόν τους άλλους, παρά να τους βοηθούμε. Αυτό είναι βασικό για τη μοίρα μας, επειδή, "ο γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει" (Γαλάτ. 6:7, Β Κορινθ. 9:6). Είναι η ελάχιστη απαίτηση για την επιβίωση σε μια συνεχώς εξελισσόμενη κοινωνία.. Πρόκειται ουσιαστικά για το κύριο κριτήριο συμμετοχής μας στην νέα εποχή, στην οποία αναφέρεται η Κυριακή προσευχή: "Ελθέτο η βασιλεία σου" (Ματθ. 6), και η επί του όρους ομιλία "Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην".

Πέρα από τα παραπάνω, υπάρχουν ζητήματα που είναι ζωτικά για την ανθρώπινη ύπαρξη. Η ηθική της Επί του Όρους Ομιλίας χαρακτηρίζεται από ορισμένους χριστιανικούς κύκλους ακόμη και σήμερα ως έμμεση "ηθική παραίνεση". Πράγματι, δεν περιέχει άμεσους κανόνες συμπεριφοράς, π.χ. για τις δύσκολες πολιτικές αποφάσεις. Ωστόσο για κάτι τέτοιο θα αρκούσε μια ζυγαριά. Αν η ανθρώπινη "ηθική ευθύνη" οδηγεί σε αντίθετες αποφάσεις, από ότι μια "προσωπική ηθική" στην ιδιωτική ζωή, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Χριστός θα αποφάσιζε με τον ίδιο τρόπο.

Το άτομο έχει ένα μέρος της ευθύνης για τα συμβάντα στον κόσμο, και αυτή η ευθύνη δεν αντισταθμίζεται από τα λάθη των άλλων. Δεν είναι πάντα εύκολο να αποδώσουμε σαφείς ευθύνες, όπως μπορεί να γίνεται στις νομικές διαμάχες. Αλλά και ολόκληρες ομάδες φέρουν ευθύνη, μέσα από τους καταναγκασμούς που εφαρμόζουν, ή μέσα από το θετικό ή αρνητικό πεδίο που δημιουργούν. Όλοι χρειάζονται έναν "ηθικό κώδικα" (που υπάρχει π.χ. σε κάποια επαγγέλματα). Εκτός από την προσωπική ηθική, απαραίτητη είναι και μια δομική ηθική ολόκληρης της κοινωνίας και των επιμέρους τμημάτων της. Οι νόμοι με την αυθαιρεσία που τους διακρίνει δεν μπορούν να υποκαταστήσουν αυτή την ανάγκη.

Πίνακας

Οι Νόμοι του Μωυσή (2. Μωυσής =Έξοδος 20)

Ηθική στο Κοράνιο

"Παγκόσμιο ήθος"

1 . εγω ειμι κυριος ο θεος σου … ουκ εσονται σοι θεοι ετεροι πλην εμού (ου ποιησεις σεαυτω ειδωλον ουδε παντος ομοιωμα)

2.  ου λημψη το ονομα κυριου του θεου σου επι ματαιω ου γαρ μη καθαριση κυριος τον λαμβανοντα το ονομα αυτου επι ματαιω

Μην θέτεις το Θεό δίπλα σε κανέναν άλλο θεό … (σούρα 17,22*)

(Η συμφωνία για το παγκόσμιο ήθος δεν αφορά στην έννοια του Θεού στις διάφορες θρησκείες. Π.χ. π.χ. εξαιτίας των Βουδιστών συμφώνησαν όλοι στην αναγνώριση μιας "τελικής πραγματικότητας", δηλαδή στην ύπαρξη μιας άλλης πραγματικότητας πέρα από την υλική. )

3.  μνησθητι την ημεραν των σαββατων

…Την ημέρα της συνάθροισης αφιερωθείτε … στη μνημόνευση του Θεού … (σούρα 62,9*)

 

4.  τιμα τον πατερα σου και την μητερα ίνα ευ σοι γενηται και ινα μακροχρονιος γενη επι της γης της αγαθης ης κυριος ο θεος σου διδωσιν σοι

Να είσαι καλός στους γονείς σου…, μίλα τους με σεβασμό … και δώσε στο συγγενή αυτό που του αρμόζει … (σούρα 17,23-26*)

 

5.  ου φονευσεις

Μην σκοτώσετε κανένα, το φόνο του οποίου έχει απαγορεύσει ο Θεός… (σούρες 17,33 και 5,32*)

Υποχρέωση για μια κουλτούρα της μη-βίας και του σεβασμού της ζωής όλων…

6.  ου μοιχευσεις **

Και μην αφεθείτε στη μοιχεία! (σούρα 17,32)

Υποχρέωση για μια κουλτούρα ισότητας και συντροφικότητας ανδρών και γυναικών (κατά της κατάχρησης της σεξουαλικότητας)

7.  ου κλεψεις

9.  ουκ επιθυμησεις την γυναικα του πλησιον σου

10. ουκ επιθυμησεις την οικιαν του πλησιον σου ουτε τον αγρον αυτου ουτε τον παιδα αυτου ουτε την παιδισκην αυτου ουτε του βοος αυτου ουτε του υποζυγιου αυτου ουτε παντος κτηνους αυτου ουτε οσα τω πλησιον σου εστιν

Όταν ένας άνδρας ή μία γυναίκα διαπράξουν κλοπή, κόψτε τους το χέρι… Αλλά όταν κάποιος ... μετανοήσει και επανορθώσει, ο Θεός στρέφεται και πάλι προς αυτόν … (σούρα 5,38-41*)

Υποχρέωση για μια κουλτούρα αλληλεγγύης και οικονομικής δικαιοσύνης ..

8.  ου ψευδομαρτυρησεις κατα του πλησιον σου μαρτυριαν ψευδη

Να είστε μάρτυρες … για τη δικαιοσύνη, ακόμα και αν αυτή στρέφεται κατά σας ή κατά των γονέων και στενών συγγενών σας … σούρα 4,135* (σχετικά με την απάτη βλ. σούρα 2,188*)

Υποχρέωση για μια κουλτούρα της ανοχής και της αλήθειας ...

*) Εδώ η κάθε θρησκεία προσθέτει τις δικές της διαφοροποιημένες λεπτομέρειες. Είναι σαφές ότι στις λεπτομέρειες η έννοια του ορθού διαφέρει. Επίσης παλαιότερα δεν γινόταν σαφής διάκριση μεταξύ των θρησκευτικών πεποιθήσεων και των κοσμικών νόμων. Ωστόσο, αυτό δεν συνεπάγεται ότι οι νόμοι μπορούν να έρχονται σε μεγάλη αντίθεση με την πίστη.

Ήδη μετά από τον κατακλυσμό – δηλ. πριν από τις προαναφερθείσες Δέκα Εντολές – θέτονταν σύμφωνα με τη βιβλική παράδοση κάποιες θεμελιώδεις ηθικές απαιτήσεις σε ολόκληρη τη νέα ανθρωπότητα, δηλαδή όχι μόνο στους αργότερους Ισραηλίτες:
- Ο σεβασμός της ζωής ως απαγόρευση του φόνου («ότι εν εικόνι Θεού εποίησα τον άνθρωπον»: Γέν. θ΄ 6) και η απαγόρευση της κατανάλωσης του κρέατος ακόμα ζωντανών ζώων. Στο ραβινικό Ιουδαϊσμό συνάχθηκαν αργότερα οι επτά «Νόμοι του Νώε» για τους μη Ιουδαίους, οι οποίοι δέχθηκαν πολλές ερμηνείες: 
- Η απαγόρευση του φόνου.
- Η απαγόρευση της σκληρής μεταχείρισης ζώων.
- Η απαγόρευση της ληστείας.
- Η απαγόρευση της «πορνείας» (μοιχείας).
- Η απαγόρευση της λατρείας ειδώλων (δηλ. σύμφωνα με αυτή την αντίληψη οι μη Ιουδαίοι δεν υποχρεώνονταν μεν να προσκυνούν τον ίδιο Θεό με τους Ιουδαίους, αλλά δεν έπρεπε να λατρεύουν ανταγωνιστικές θεότητες).
- Η απαγόρευση της βλασφημίας.
- Το πρόσταγμα τήρησης μίας έννομης τάξης με δικαστήρια.

Θα μας βοηθήσει να κάνουμε έναν πίνακα των προσωπικών μας ελαττωμάτων και θετικών ιδιοτήτων, και να παρακολουθούμε τις προόδους μας. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δουλέψουμε σε αυτό το μοτίβο.
1. Άμεση επεξεργασία των προσωπικών μας προβληματικών χαρακτηριστικών σε κάθε συμβάν της ζωής μας. Καλές προθέσεις. Αυτό είναι σημαντικό για τον Χριστό: "πρώτα να στηριχθείτε στα δικά σας μάτια…". Αλλά και στο Κοράνιο Ισλάμ, η εργασία πάνω στις προσωπικές μας ελλείψεις αποκαλείται "το μεγάλο Τζιχάντ", ο μεγάλος ιερός πόλεμος", δηλαδή κάτι σημαντικότερο από όλες τις εξωτερικές αντιπαραθέσεις.
2. Η άμεση αποκατάσταση της αδικίας και 3. Η άμεση αμοιβαία συγχώρηση, όταν αυτό είναι δυνατό. Διαφορετικά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας και να αφήσουμε την περαιτέρω επίλυση του θέματος στο Θεό μέσα από την προσευχή. Κι αυτό είναι σημαντικό για το Χριστό (βλ. Λουκάς 12,59 και 5). )
4. Όπου δεν υπάρχει επιλογή, υπάρχει επίσης η δυνατότητα να κάνουμε καλές πράξεις για τους άλλους, προκειμένου να αντισταθμίσουμε τις κακές πράξεις μας. Πολλές κακές πράξεις συγχωρούνται από το Θεό, όταν π.χ. αναλαμβάνουμε υποχρεώσεις που θα βοηθήσουν τους άλλους. (όπου περνάμε ομαλά από την προσπάθεια να αποκαταστήσουμε τις ζημιές που κάναμε σε μια ελεύθερη και χρήσιμη προσφορά, που ακυρώνει το "ο γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει" βλ. Ιωάννης 4,37). Βλ. Και Ματθαίος 7,20-21: "… άρα γε από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς. Ου πας ο λέγων μοι, Κύριε Κύριε εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανώ, αλλ' ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου ου εν ουρανοίς. ".
5. "Προσεύχεστε στον Θεό στο όνομά μου", για την συγχώρεση και την χάρη του στην εξέλιξή σας. Είναι μια ζωτική βοήθεια, την οποία δεν μπορεί να προσφέρει η ουμανιστική ηθική. Η μοίρα δεν χρειάζεται πια να είναι μηχανική, και ο άνθρωπος νιώθει να καθοδηγείται από τον Θεό, όλα εξελίσσονται με τον καλύτερο τρόπο για το άτομο και τους γύρω του, όπως τον γνωρίζει μόνο η σοφία του Θεού.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Συμπλήρωμα: Μια σύντομη διευκρίνιση για τις σύγχρονες "αποκαλυπτικές ιστορίες για το Χριστό"

Στο κείμενο της ιστοσελίδας έχουν ήδη διορθωθεί, είτε άμεσα είτε έμμεσα, μερικές από τις πιο σοβαρές μονομέρειες μερικών θεολογικών κατευθύνσεων υπό το πρίσμα νέων γνώσεων και μεθόδων. Εδώ θα διαπραγματευτούμε μία ακόμα ομάδα σγκεχυμένων όσο και πολύκροτων συγγραφέων που στόχο τους έχουν τον εντυπωσιασμό. Δεν θα διαφημίσουμε περισσότερο αυτά τα μπεστ-σέλερ, δεδομένου ότι η ανάλυση που ακολουθεί απευθύνεται σε όσους είναι ήδη εξοικειωμένοι αλλά και και αγανακτισμένοι με την εν λόγω βιβλιογραφία.

1. Σε ό,τι αφορά στους κυλίνδρους του Κουμράν, καταβλήθηκε προσπάθεια από τους συγγραφείς αυτούς να αμφισβητηθεί η αξιοπιστία των περισσότερων περιγραφών της Καινής Διαθήκης για τον Ιησού. Για παράδειγμα, υποστηρίχθηκε πως ο Ιησούς και οι μαθητές του στην πραγματικότητα ήταν απλώς επαναστάτες εναντίον της Ρωμαϊκής εξουσίας. *

Για να δοθεί μεγαλύτερη αξιοπιστία, η ερμηνεία αυτή περιβλήθηκε ένα είδος θεωρίας συνωμοσίας. Υποστηρίχθηκε δηλαδή πως το 75% των χειρογράφων που ανακαλύφθηκαν κατά την περίοδο 1947-1956 στην κοινότητα του Κουμράν κρατήθηκαν μυστικά και κατά κύριο λόγο υπό τον έλεγχο λογίων της Καθολικής Εκκλησίας. Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι ολωσδιόλου ψευδείς, όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια, αν και η ιστοσελίδα μας ούτε παίρνει το μέρος καμιάς εκκλησίας ούτε ανέχεται την απόκρυψη χριστιανικών κειμένων. Η αλήθεια είναι πως στην ομάδα των λογίων συμμετείχαν καθολικοί, προτεστάντες, αγγλικανοί, ιουδαϊστές, ακόμη και άθεοι μελετητές. Επειδή τα χειρόγραφα αποτελούνταν από πολυάριθμα φθαρμένα σπαράγματα, και οι απόψεις των μελετητών διίσταντο, πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να δημοσιευτούν όλα τα κείμενα. Με την πρώτη αγγλική έκδοση των «απορρήτων» κειμένων, είδε το φως της δημοσιότητας το 80% των χειρογράφων του Κουμράν. Το 1992, ένα χρόνο πριν από την έκδοση ενός σκανδαλοθηρικού βιβλίου τσέπης, στο οπισθόφυλλο του οποίου γινόταν λόγος για κατά 75% αδημοσίευτα κείμενα, δημοσιεύτηκαν και τα υπόλοιπα χειρόγραφα και μάλιστα αποκρυπτογραφημένα.

Για την ερμηνεία του περιεχομένου των χειρογράφων, οι συγγραφείς αναγκάστηκαν να προτείνουν πολλές και διάφορες απίθανες θεωρίες, ώστε με τη σύνθεσή τους να καταλήξουν στο συμπέρασμα που ήδη αναφέραμε. Υποστήριξαν, για παράδειγμα, ότι οι περγαμηνές δεν είναι προχριστιανικές, αλλά ότι ανάγονται στα χρόνια του Ιησού.**) Είναι όμως ολοφάνερο, ότι τα κείμενα αυτά ανάγονται σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους και κατά συνέπεια εμφανίζουν ανομοιομορφία στις μαρτυρίες τους. Η κοινότητα του Κουμράν υπήρχε για πολλά χρόνια. Δεν μπορεί να ταυτιστεί σίγουρα ούτε με τους Εσσαίους ούτε με τους επαναστάτες Ζηλωτές, οι οποίοι αργότερα κατείχαν το φρούριο της Μασσάντα. Το Κουμράν θα μπορούσε να παραβληθεί ίσως με έναν σύγχρονο πνευματικό οικολογικό οικισμό. Τα μέλη της κοινότητας πρέπει να είχαν συνδέσμους παντού. Με τους Εσσαίους είχαν μερικά κοινά έθιμα, αλλά σε παραλλαγμένη μορφή. Οι αντιγραφείς του Ναού στην Ιερουσαλήμ τούς εμπιστεύονταν αρχεία σχετικά με το θησαυρό του ναού, πράγμα που σημαίνει ότι, καθώς δεν είχαν άμεση εμπλοκή στις συγκρούσεις με τους Ρωμαίους, θεωρούνταν ασφαλέστεροι φύλακες των αρχείων. Είναι πιθανόν επίσης πως διατηρούσαν επικοινωνία με μεμονωμένους Ζηλωτές.

Οι συγγραφείς ισχυρίστηκαν ακόμη, πως οι Εσσαίοι δεν ήταν ασκητές μοναχοί, αλλά επαναστάτες μαχητές της αντίστασης. Όμως όλες οι μαρτυρίες που σώζονται για τους Εσσαίους μιλούν για ένα ειρηνιστικό, φυτοφαγικό, αυστηρά ιουδαϊστικό, αποκρυφιστικό κίνημα, τα μέλη του οποίου τηρούσαν σχεδόν ζωροαστρικούς κανονισμούς εξαγνισμού και αποζητούσαν την απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο, με μεγαλύτερο ζήλο και από τους σύγχρονους μοναχούς. Στον παραπάνω χαρακτηρισμό των Εσσαίων ως επαναστατών, Εσσαίοι και Ζηλωτές ρίχτηκαν στο ίδιο τσουκάλι χωρίς να δοθεί επαρκής τεκμηρίωση.

Σύμφωνα με άλλον ισχυρισμό, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Ιησούς, και ο αδελφόθεος Ιάκωβος ήταν επαναστάτες, «όπως και οι Εσσαίοι». Ούτε αυτός ο ισχυρισμός, ο οποίος στηρίζεται στις προαναφερθείσες υποθέσεις και προβάλλεται σαν πραγματικό γεγονός, αποδεικνύεται από τις μαρτυρίες των κειμένων του Κουμράν. Δεν υπάρχει πουθενά στους κυλίνδρους ρητή αναφορά στον Ιησού, τον Ιάκωβο ή τον Ιωάννη με τους χαρακτηρισμούς αυτούς. Για παράδειγμα, γίνεται αναφορά στον «Διδάσκαλο της Δικαιοσύνης», που ήταν προφανώς ηγετική προσωπικότητα της κοινότητας, αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις για την ταύτιση του ατόμου αυτού με τον Ιάκωβο. Παραμένει επίσης αναπόδεικτο όσο και απίθανο πως αυτός ο «Διδάσκαλος της Δικαιοσύνης» υπήρξε ριζοσπάστης Ζηλωτής, είναι ωστόσο πιθανό πως αποτελούσε πνευματική ηγετική φυσιογνωμία για την κοινότητα σε περίοδο παρακμής της εξουσίας των ιερέων του ναού. Οι μαρτυρίες που έχουμε για τον Ιάκωβο δεν συνθέτουν πορτραίτο επαναστάτη. Κατά πάσα πιθανότητα, ο Ιάκωβος - όχι ο Ιάκωβος ο Νεότερος, αλλά ο επονομαζόμενος «αδελφόθεος», ο οποίος μετά τη σταύρωση του Ιησού διηύθυνε την πρώτη χριστιανική κοινότητα στην Ιερουσαλήμ - είχε ιδιαίτερα επιεική και διαλλακτικό χαρακτήρα. Κατά κάποιο τρόπο η θέση του ήταν μεταξύ των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Ο Ιάκωβος μεσολαβούσε σε περιπτώσεις φιλονικίας μεταξύ των μαθητών και εξασφάλιζε τη συνοχή της κοινότητας.

Για να εδραιωθεί ο ισχυρισμός ότι ο Παύλος ήταν πράκτορας των Ρωμαίων και ότι παραποίησε όλες τις μαρτυρίες, στήθηκε ένα οικοδόμημα ολωσδιόλου αναπόδεικτων επιχειρημάτων, για παράδειγμα, ότι η σύλληψή του ήταν δήθεν σκηνοθετημένη από τους Ρωμαίους με στόχο την παραπλάνηση του λαού. (Στο κείμενό μας «Οι Δρόμοι του Χριστού» γίνεται μεταξύ άλλων και λεπτομερής λόγος για τον Παύλο. Ανεξάρτητα από την προσωπική άποψη του καθενός για τις παραδοσιακές ιδιοσυγκρασίες των κηρυγμάτων του Παύλου - όπως είναι, για παράδειγμα, η στάση του απέναντι στις γυναίκες - οι προφητικές του εμπειρίες και ενοράσεις είναι σαφώς αυθεντικές. Το συμπέρασμα όμως αυτό προϋποθέτει επίπονη και συστηματική ενασχόληση με τις μυστικιστικές πρακτικές, κάτι που οι σκανδαλοθήρες συγγραφείς προφανώς δεν έκαναν.)

Οι κύλινδροι του Κουμράν αποτελούν απλώς τμήμα των πολλών γραπτών μαρτυριών που σώζονται από την περίοδο εκείνη, και που όλες μαζί συνθέτουν, κομμάτι-κομμάτι, το ψηφιδωτό των πληροφοριών για τα έθιμα της εποχής. Μερικά από τα κείμενα είναι ήδη γνωστά ως «απόκρυφα» ενώ άλλα ανακαλύφθηκαν μόλις πρόσφατα, όπως, για παράδειγμα, τα ευρήματα του Ναγκ Χαμμάντι, τα οποία μας δίνουν μερικές πληροφορίες για την πίστη των πρώτων Χριστιανών στην Αίγυπτο. Είναι βέβαιο πως οι άνθρωποι του Κουμράν πίστευαν στο Θεό, και ότι μερικές θέσεις και πρακτικές της θρησκείας τους είναι συναφείς με τη διδασκαλία του Ιησού όπως τη γνωρίζουμε από την Αγία Γραφή, και όχι με τα υποτιθέμενα επαναστατικά κηρύγματα του Ιησού των σκανδαλοθηρικών δημοσιευμάτων. Είναι πολύ πιθανό ο Ιωάννης ο Βαπτιστής να προήλθε από το αυστηρό πνευματικό υπόστρωμα των Εσσαίων/κατοίκων του Κουμράν, ή τουλάχιστον να υπήρξε προσκεκλημένος που έχαιρε γενικής εκτίμησης στην κοινότητα. Είναι επίσης πιθανό πως ο Ιησούς ήρθε σε επαφή με την κοινότητα του Κουμράν. (Στην ιστοσελίδα μας «Δρόμοι του Χριστού» τεκμηριώνεται η θέση, ότι ο Ιησούς ήρθε σε επαφή με πολλούς κύκλους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και ανήκε στη σχολή, με τους οπαδούς της οποίας επικοινωνούσε.)

2. Και άλλοι συγγραφείς αποδέχθηκαν αυτές τις εικασίες για τον Ιησού, προσθέτοντας πολλές λεπτομέρειες για την ιουδαϊκή Ιστορία, χωρίς ωστόσο να μπορέσουν να ξεδιαλύνουν τις αναφερθείσες αντιφάσεις. Με τη μείωση της Ανάστασης του Ιησού σε μία ιστορικά ψηλαφίσιμη εξωτερική τελετουργία ανάστασης των όψιμων Αιγυπτίων και ενδεχομένως των Εσσαίων, και σε παραδόσεις προερχόμενες από αυτή την τελετουργία, ο αναγνώστης στερείται ακριβώς την ανανέωση που εισήγαγε ο Ιησούς σε αυτό το πλαίσιο. Και αυτό, ενώ δεν θα έβλαπτε τις παρουσιαζόμενες σε αυτά τα έργα σχέσεις μεταξύ ιστορικών ομάδων, όπως των Εσσαίων και των Ιπποτών του Ναού, εάν αυτό το αντιαναστάσιμο δόγμα παραλειπόταν. Το μόνο μυστικιστικά αντιληπτό τμήμα αυτού που επέφερε ο Ιησούς υπερέβαινε ήδη κατά την παλαιοχριστιανική εποχή την κατανόηση μερικών ιουδαιοχριστιανικών και γνωστικών κοινοτήτων. Επομένως είναι άτοπο να θέλει κανείς να αποδείξει με την αντίληψή τους πως αυτό που κατανόησαν ήταν ολόκληρη η αλήθεια. Διάφοροι είχαν κατανοήσει διάφορες όψεις της αλήθειας, γεγονός που φαίνεται τόσο στους πρώιμους Χριστιανούς που πίστευαν σε μία εκτενέστερη σημασία της Ανάστασης όσο και σε εκείνους που χρησιμοποιούσαν το προκλητικό κείμενο του κατά Φίλιππον Ευαγγελίου. Ο τόσο κατάλληλος για το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου Παύλος δεν ήταν σε καμία περίπτωση η μοναδική πηγή αυτών των παραδόσεων, οι οποίες επέμειναν στην πνευματικά όσο και υλικά μεταμορφωτική Ανάσταση. Άνθρωποι, οι οποίοι επιδεικνύουν ακόμα κάποιο σεβασμό προς τις ευρέως αποδεκτές παραδόσεις της εκκλησιαστικής ιστορίας, μπορούν να προσεγγίσουν την αλήθεια καλύτερα από εκείνους που απερίσκεπτα κηρύσσουν ανύπαρκτο οτιδήποτε δεν ταιριάζει στο σκεπτικό τους.
Όπου τέτοιες δραστηριότητες καταλήγουν σε μία διαρκή προσβολή του Ιησού Χριστού, αυτό μπορεί να έχει και πνευματικές συνέπειες, οι οποίες υπερβαίνουν τα όρια μίας καθαρά ανθρώπινης υπόθεσης.

3. Υπήρξαν επίσης εικασίες για περισσότερους υποτιθέμενους «Τάφους με τα οστά του Ιησού» στο Ισραήλ και αλλού. Στο χώρο της Μέσης Ανατολής, όπου δρουν τυμβωρύχοι (π.χ. ένα από τα ευρεθέντα οστεοφυλάκια ενός τέτοιου τάφου «εξαφανίστηκε»), όπου χιλιάδες τέτοια οστεοφυλάκια είναι αποθηκευμένα σε μουσεία και όπου πιθανά οστά αφαιρέθηκαν και παραδόθηκαν για επανενταφιασμό, κτλ. η απόκτηση αξιόπιστων πληροφοριών για πρόσωπα είναι σχεδόν αδύνατη. Εκεί ακόμα και τα εγχαραγμένα ονόματα δεν αποδεικνύουν τίποτα. Αλλά και ο υπολογισμός πιθανοτήτων δεν μπορεί να αποκλείσει ομοιότητες ονομάτων από διαφορετικές οικογένειες.
Μία ολική ιστορική έρευνα δεν θα ξεκινούσε από την προειλημμένη υπόθεση πως η Ανάσταση δεν μπορεί να έχει υπάρξει ποτέ με την παραδοσιακή έννοια. Αντάξιο του σήμερα δυνατού επιπέδου γνώσεων θα ήταν περισσότερο οι προφητείες που μπορεί να αναφέρονται στον Ιησού να κατανοούνται όχι μόνο ως πηγή υποκειμενικών ελπίδων για τον Ιησού πριν από 2000 χρόνια, αλλά να λαμβάνεται επίσης υπόψη πως μπορεί να υποδεικνύουν κάτι το παντελώς πραγματικό, το οποίο συνεχίζει να αντιστέκεται ακόμα εν μέρει στη διαλεύκανση, μέχρι αυτή να συμβεί.
Συμπληρωματικές σχετικές πληροφορίες (στα Αγγλικά): http://dukereligion.blogspot.com/2008/01/talpiot-tomb-controversy-revisited.html

* 4. Υπάρχουν και άλλες πολλές παρόμοιες εικασίες για τον Ιησού, οι οποίες κάθε φορά οδηγούν σε διαφορετικά συμπεράσματα. Π.χ. η θέση ότι ο Ιησούς ήταν οπαδός της ελληνικής κυνικής φιλοσοφικής σχολής…Πέραν αυτού κάποιοι άλλοι επιχείρησαν να εξομοιώσουν τον Ιησού έως και με το Μωυσή, με έναν αιγύπτιο φαραώ, με τον Ιούλιο Καίσαρα ή με ένα βυζαντινό αυτοκράτορα.

** Εντύπωση προκαλεί το γεγονός, ότι στα βιβλία του είδους δεν αναφέρεται ότι στο Κουμράν ανακαλύφθηκαν επίσης ευαγγελικά κείμενα του 1ου αιώνα, η σύγκριση των οποίων με τα σημερινά κείμενα αποδεικνύει ότι μας παραδόθηκαν απολύτως πιστά στο πρωτότυπο.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας

 

Φυσικές επιστήμες και πίστη στο Θεό

Για την υπεράσπιση των φυσικο-επιστημονικών απόψεων

Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι χρειάζονται την εξωτερική υποστήριξη της παρατήρησης, μέτρησης, ζύγισης. Αυτή την ανάγκη αναγνωρίζει ο Χριστός στην περίπτωση του Θωμά, που θεωρείται ο "φυσικός επιστήμονας" μεταξύ των μαθητών, και αποτελεί το πρότυπο για πολλούς ανθρώπους της εποχής μας. Όταν του εμφανίστηκε η ευκαιρία να ελέγξει αν πραγματικά ο Χριστός βρισκόταν μπροστά του, εκείνος του είπε: "Μην είσαι άπιστος, πίστεψε". Δηλαδή ο Θωμάς όφειλε να δεχθεί αυτή την νέα εμπειρία μέσα από την βαθιά βίωσή της, έτσι ώστε να καταπολεμήσει τις ρίζες της αμφιβολίας του και να δει το φως: Το ότι ο Χριστός είπε αυτά τα λόγια σημαίνει ότι ο Θωμάς δεν ήταν σκεπτικιστής, ο οποίος βρέθηκε μπροστά σε υλικές αποδείξεις και αναγκάστηκε να πιστέψει, ίσως από το φόβο της τιμωρίας. Αλλά ότι και ο Θωμάς διατήρησε και μετέπειτα την ικανότητά του να διαμορφώσει ή όχι από μέσα προς τα έξω τις νέες πεποιθήσεις του. Ωστόσο όφειλε να νιώσει ότι υπήρχαν και άλλες δυνατότητες να πείσει τον εαυτό του, πέρα από την εξωτερική παρατήρηση. Ο Ιησούς γνώριζε τι ταίριαζε στον Θωμά. Δεν ήθελε να πιέσει κανέναν – γιατί αυτό θα σήμαινε καταναγκασμό. Και δεν υπάρχει λόγος να ωθήσουμε εκείνον που δεν είναι ώριμος να πιστέψει να καταλήξει στην πλήρη άρνηση.

Μια επιστήμη, που εξορίζει την εμπειρία= συσσωρευμένες εμπειρίες, όταν αυτές δεν ταιριάζουν με την παραδοσιακή εικόνα των πραγμάτων, δεν αξίζει τον χαρακτηρισμό επιστήμη. Οι πραγματικές διάνοιες, όπως ο Αϊνστάιν, δεν ασκούσαν επιστημονική εξουσία τέτοιου είδους, παρά προσανατόλιζαν την έρευνά τους στο ανεξήγητο. Ακόμη κι αυτή η αναζήτηση μπορεί να αποτελεί δρόμο προς το Θεό – όταν το κίνητρο είναι τίμιο, και όταν η επιστήμη δεν χειραγωγείται από οικονομικά ή άλλα αμφίβολα συμφέροντα.

Η επιφανειακή φυσικο-επιστημονική εργασία – με την παρατήρηση, την διατύπωση υποθέσεων και την επιβεβαίωση θεωριών – δεν επαρκεί συνήθως στα ζητήματα πίστης και πνευματικής αναζήτησης. Δεν υπάρχει πάντα ένα πλάσμα που θα μας παρουσιάσει μια υψηλότερη αναμφισβήτητη και αναπαραγόμενη αλήθεια, όπως ο Χριστός στους μαθητές του, ή θα μας δώσει τη δυνατότητα να την νιώσουμε (όπως αναφέρει ο Ιωάννης 1,51). Ωστόσο υπάρχουν ενδείξεις για επίπεδα στην ανθρώπινη ύπαρξη και πέρα από αυτή, που δεν προέρχονται από το γνωστό φυσικό φάσμα δυνάμεων και στοιχείων, παρά εκδηλώνουν σε αυτό τις επιδράσεις τους: ζωτικές δυνάμεις, ψυχικά ερεθίσματα, σκέψεις, συνείδηση… (ορισμένα παραδείγματα βρίσκουμε στο κυρίως κείμενο του Christuswege.net). Συχνά οι "προ-επιστημονικές" παραδόσεις των διαφόρων λαών αποδεικνύονται ως μια παλαιότερη μορφή εμπειρίας και επιστημονικότητας. Ακόμα και σήμερα είναι δυνατό, να αναπτύξουμε τέτοιου είδους διαδικασίες αντίληψης και αποτίμησης, όπως στο παράδειγμα των επιστημονικών παρατηρήσεων του Γκαίτε ή της αντιληπτικής, θεωρητικής εργασίας του Rudolf Steiner που στηρίζεται σε αυτόν. Επίσης οι νέες επιστημονικές θεωρίες, η κβαντική θεωρία, ή εκείνοι οι σύγχρονοι επιστήμονες που εργάζονται πάνω σε μια νέα βιολογία, μια νέα γεω- και αστροφυσική και γενικότερα σε ένα νέο επιστημονικό "παράδειγμα", δηλαδή αντίληψη του κόσμου, προχωρούν προς την ίδια κατεύθυνση, χωρίς ωστόσο να αναζητούν την κατάλληλη μεθοδολογία όπως ο Steiner.
Έτσι, κατ' αρχήν καταλήγουμε στο ότι οι έως σήμερα επιστημονικές γνώσεις α) μας γνωρίζουν ένα ελάχιστο τμήμα της πραγματικότητας
β.) ότι τα θεμέλια των φυσικών επιστημών σχετικοποιούνται όλο και περισσότερο: η ύλη αποδεικνύεται ότι είναι συμπυκνωμένη ενέργεια ή συμπυκνωμένο πνεύμα. Οι μορφές ενέργειας μπορούν να υπερβούν την ταχύτητα του φωτός έως το άπειρο (ταχιόνια…). Μπορούν να γίνουν "νεότερα", ο χρόνος σχετικοποιείται περισσότερο από ότι υποστηρίζει η θεωρία της σχετικότητας. Μπορούν να εξαφανιστούν από το χώρο μας και να εμφανιστούν ξανά από μια άλλη πραγματικότητα –με αποτέλεσμα να μειώνεται η απολυτότητα του χώρου, περισσότερο από όσο προβλέπει η θεωρία της "καμπυλότητας" του χώρου. Απομένει η δύσκολα αντιληπτή "πληροφορία" της κυβερνητικής επιστήμης, η οποία δεν αποτελείται από ύλη ή ενέργεια, και έτσι δεν είναι δυνατό να περιγραφεί με τα συνήθη μέσα. Ίσως μπορούμε εδώ να μιλήσουμε για "συνείδηση". .
γ.) Η κατάρρευση της παραδοσιακής εικόνας του κόσμου μας δεν αποτελεί με τη στενή έννοια απόδειξη της ύπαρξης του Θεού, παρά μια προεργασία γι' αυτή. Για ορισμένους αυτό είναι αρκετό, επειδή εμποδίζονταν να προχωρήσουν εξαιτίας της πεπαλαιωμένης υλιστικής αντίληψης του κόσμου, και τώρα έχουν την ευκαιρία να αναπτυχθούν ανεμπόδιστα προς το Θεό. Όμως, προσέξτε, το θέμα δεν σταματάει εδώ: Τι είναι αυτές οι "πληροφορίες" ή οι άλλες μη περιγράψιμες διαδικασίες στο σύμπαν; Τι/ ποιος δημιουργεί συνεχώς νέα ύλη και ενέργεια και την διαλύει ξανά; Τι/ποιος είναι που προσδιορίζει εδώ, όπως και στην ζωή, τα όρια μεταξύ της ζωής και του θανάτου και επιτρέπει την υπέρβασή τους, τόσο στον ξύπνο όπως και στον ύπνο; Τι/ποιος είναι που δρα διατρέχοντας συνεχώς το χώρο και το χρόνο στο σύμπαν; Είναι πράγματι ο άνθρωπος, που βιώνει την συνείδησή του στην ενέργεια, στον χρόνο και στο χώρο ως "μικρογραφία" εκείνου που το μπορεί πρωταρχικά (βλ. Γένεσις 1,26);
δ.) Επιπλέον, το χάος και το τυχαίο δεν αποτελούν απάντηση για όλα τα παραπάνω. Γιατί αυτός ο κόσμος και αυτά τα πλάσματα, και αυτός ο κόσμος των σωματιδίων, ακόμα και οι διαδικασίες της ζωής εμφανίζουν τόσο μεγάλο βαθμό τάξης μέσα στο χάος, πορείας προς κάποιον σκοπό και νόημα μέσα στο Όλο, όπως ένα ολοκληρωμένο έργο τέχνης. Στα τμήματα της αλυσίδας που θα έλειπαν, αν η εξέλιξη της ζωής ήταν τυχαία κλπ. Ήδη σε αυτή την επίγνωση κατανοούμε ότι είναι πιο δύσκολο να μην πιστέψουμε, παρά να πιστέψουμε σε μια αρχέτυπη διάνοια, που έχει καθορίσει την αρχή και το τέλος ενός "προγράμματος δημιουργίας", και έχει προσδιορίσει την πορεία του, θέτοντας τάξη και κανόνες. Είναι λοιπόν ευκολότερο πια, να καταλήξουμε με την λογική μας στην συνειδητοποίηση του έργου του Θεού, όπως οι μυθολογίες των αρχαίων λαών 800 χρόνια πριν το Χριστό κατέληξαν εκεί χάρη στο "δεξιό, μυθοποιητικό ημισφαίριο του εγκεφάλου μας". (Οι "Θεοί" των διαφόρων λαών αντιπροσώπευαν συγκεκριμένες ιδιότητες του ενός Θεού. Μόνο όταν αυτή η σοφία ξεθώριασε εμφανίστηκαν οι ξεχωριστοί "θεοί" και η σύγχυσή τους με μια εξελιγμένη ανθρώπινη φύση, η οποία υπήρχε επίσης). Με τον ίδιο τρόπο πολλοί άθεοι επιστήμονες κατέληξαν κοντά στο Θεό, όπως οι Max Th?rkauf, Georg Todoroff, και άλλοι. .
ε.) Η πίστη με την έννοια της βαθιάς πεποίθησης είναι κάτι περισσότερο από την καθαρά διανοητική πίστη ότι κάτι είναι αληθινό.
στ) Εδώ ανήκουν και οι άνθρωποι, που ως μυστικιστές, αλλά και ως απλοί πιστοί μαρτυρούν άμεσες, μεταμορφωτικές εμπειρίες με τον Θεό και τον Χριστό. Και που μέσα από αυτή την επαφή βιώνουν με τον πιο πραγματικό τρόπο μέσα τους, το δημιουργικό πνεύμα του Θεού. Αυτοί οι δρόμοι μπορούν να οδηγήσουν με μοναδικό τρόπο, αργά ή γρήγορα σε μια επεξεργασία και κατανόηση της φύσης της εμπειρίας. Σε αυτό αποσκοπεί το κυρίως κείμενο του "Oι δρόμοι του Χριστού".

Στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υπάρχει η Εγκύκλιος «Fides et Ratio» («Πίστη και ορθός λόγος») του 1998, ενώ ο Πάπας Βενεδίκτος ΙΣΤ΄ επιλήφθηκε επίσης του θέματος κατά την ομιλία του στο Regensburg το 2006: Σύμφωνα με τον Ποντίφικα, η πίστη χωρίς λογική και η λογική χωρίς πίστη δεν έχουν αξία, επειδή αποτυγχάνουν να συλλάβουν την ολότητα του ανθρώπου. Ο Michael Springer αντιτείνει στο περιοδικό «Spektrum der Wissenschaft» τον Ιανουάριο του 2007 πως κάθε κενό γνώσης δεν πρέπει κατ’ ανάγκη να παραπέμπει σε κάτι ορθολογικά ανεξήγητο ή στο Θεό – χωρίς αυτό να είναι το πρωτεύον θέμα μας, καθώς εδώ αναζητούμε συγκεκριμένα συμπεράσματα (βλ. παραπάνω). Παραδέχεται ωστόσο πως η πίστη ότι η επιστήμη μία ημέρα θα εξηγήσει τα μεγάλα κενά δεν είναι παρά μία απλή πίστη. Όπως έχουν τα πράγματα, σήμερα πρέπει ήδη να καταβληθεί αρκετός κόπος για να διατηρηθεί η δυνατότητα και μόνο του μεμονωμένου επιστήμονα να μην πρέπει ακόμα να πιστεύει στο Θεό (μία στάση, η οποία δεν είναι κατ’ ανάγκη αθεϊσμός, καθώς μπορεί επίσης να είναι αγνωστικισμός, δηλ. έλλειψη πίστης χωρίς οριστική άρνηση της ύπαρξης του Θεού). Αλλά και μία άλλη νέα αντίληψη, η οποία αναγνωρίζει την πίστη στο Θεό μόνο ως παροχή για την ηθική ασφάλιση του υλικού πολιτισμού, δεν ανταποκρίνεται από μόνη της στις παραπάνω απόψεις.
Update English / Deutsch.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Συνείδηση, έρευνα του εγκεφάλου και ελεύθερη βούληση

Στην προσπάθειά τους να πάρουν αποφάσεις, ευφυείς άνθρωποι όλων των εποχών και πολιτισμών*) μάζεψαν εκτενείς εμπειρίες για την προέλευση διάφορων συναισθηματικών φορτίσεων πολύ πριν από τη σημερινή έρευνα. Οι πνευματικές και θρησκευτικές πορείες εξέλιξης αποτελούν μαρτυρία για την ικανότητα του ανθρώπου να μετεξελίσσεται πραγματικά επίσης σε αυτή την πάλη για ηθικές αποφάσεις, αντί να θεωρεί τα πάντα προκαθορισμένα. Ωστόσο, και στον τομέα της θρησκείας υπήρξαν κάποιοι που έτειναν προς τη μοιρολατρία, δηλαδή προς την πίστη σε μία προκαθορισμένη μοίρα.

Ακόμα και η σημερινή ικανότητα σκέψης είναι ως επί το πλείστον μόνο εν μέρει συνειδητή. Εάν κάποιος θέλει να αποκτήσει και να διατηρήσει τη συνείδηση των συναισθημάτων που επιδρούν στη σκέψη, πρέπει συνήθως να τα παρατηρήσει εντατικά και επί παρατεταμένο χρονικό διάστημα, για να αποκτήσει την απαραίτητη ευαισθησία για την αντίληψή τους. Ακόμα πιο ασυνείδητα είναι τα ερεθίσματα που επιδρούν στη βούληση· συνεπώς απαιτείται ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια για να αποκτήσει κανείς πλήρη συνείδησή τους, πόσο μάλλον για να μπορέσει να τα διαμορφώσει με πλήρη ελευθερία. Αυτό το ασυνείδητο της βούλησης ήταν π.χ. γνωστό ήδη στον Ρούντολφ Στάινερ, ανεξάρτητα από τη σύγχρονη έρευνα του εγκεφάλου. Αλλά ο Στάινερ γνώριζε επίσης αυτό που δεν έχουν διερευνήσει ακόμα οι φυσικές επιστήμες, ότι δηλαδή ο έλεγχος της βούλησης μπορεί κάλλιστα να εξασκηθεί. Πολλοί χριστιανοί βιώνουν στην πράξη ότι δυνατό είναι και κάτι πολύ περισσότερο: η «παράδοση» της ανθρώπινης βούλησης στο Θεό. Αυτό είναι μάλιστα σε κάποιο βαθμό δυνατό σε οποιοδήποτε στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης, δηλαδή επίσης ενώ ο άνθρωπος δεν έχει ιδιαίτερα βαθειά εικόνα του εσωτερικού του κόσμου, καθώς υπάρχει μία υπέρτατη δύναμη που συνοδεύει και βοηθά τον άνθρωπο στο δρόμο προς αυτή την κατάσταση. Και αυτός ο δρόμος ασφαλώς οδηγεί αργά ή γρήγορα σε μία όλο και πιο συνειδητή ζωή. (Αυτή πρακτική ουδεμία σχέση έχει με τις απαιτήσεις υπακοής μίας εκκλησίας προς τους πιστούς της.)

Με αυτό το γνωστικό υπόβαθρο, τα ευρήματα κάποιων σύγχρονων νευρολόγων επιτρέπουν την εξαγωγή διαφορετικών συμπερασμάτων από αυτά που παρουσιάζονται σε κάποια επιστημονικά περιοδικά. Έτσι, κάποιες μετρήσεις σχετικά με την κίνηση των χεριών υπό πειραματικές συνθήκες έδειξαν ότι η ετοιμότητα κίνησης εμφανίζεται ήδη στο νευρικό σύστημα, ενώ υποκειμενικά δημιουργείται ακόμα η συνειδητή πρόθεση για κίνηση του χεριού. Στη συνέχεια, ο συμμετέχων στην έρευνα νόμιζε ότι είχε αρχίσει μία κίνηση η οποία στην πραγματικότητα δεν άρχισε παρά 0,01 χιλιοστά του δευτερολέπτου αργότερα.**) 
Αυτό αρχικά δεν επιβεβαιώνει παρά το ότι – όπως προαναφέρθηκε – η συνειδητή σκέψη του ανθρώπου συνήθως δεν αποτελεί τη μόνη προέλευση των πράξεών του, αλλά ότι η πολυπλοκότητα της φύσης του επηρεάζει τις αποφάσεις του. Το ότι διαπιστώθηκε η ύπαρξη ενός τέτοιου «δυναμικού ετοιμότητας», δεν σημαίνει όμως σε καμία περίπτωση ότι ο άνθρωπος είναι προκαταδικασμένος να ακολουθήσει κάθε ασυνείδητο κίνητρο της βούλησής του. Αυτό θα ήταν ένα εσφαλμένο αντίστροφο συμπέρασμα. Δεν υπάρχει συνεπώς καμία κατάρριψη της Ελεύθερης Βούλησης, όπως νόμισαν κάποιοι. Θα ήταν όμως ορθό να υποθέσουμε με βάση την εμπειρία (μία «έρευνα πεδίου» που πραγματοποιείται εδώ και χιλιετίες) ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν αρκεί η νόηση από μόνη της για την άσκηση της «ελεύθερης βούλησης». Η σκέψη και οι καλές προθέσεις δεν μπορούν παρά να είναι ένα πρώτο βήμα προς έναν πιο υπεύθυνο ρόλο του ανθρώπου. Για να φτάσει έως εκεί, ο άνθρωπος θα πρέπει να ασχοληθεί επίσης διεξοδικά με τα έως τότε υποσυνείδητα συναισθήματα και τις ασυνείδητες ωθήσεις της βούλησής του που υιοθετεί από συνήθεια. Τότε, θα συνειδητοποιήσει πιο γρήγορα το «νευρωνικό δυναμικό ετοιμότητας» καθαυτό. Είναι συνεπώς κάλλιστα δυνατό να επιδιώκει κανείς μία πιο υπεύθυνη ζωή. 

Πέραν αυτού πρέπει να λάβει κανείς υπόψη ότι όταν π.χ. μετρώνται τα ηλεκτρικά δυναμικά στα άκρα των νεύρων, μιλούμε για «αιτίες» μόνο με την κλασική έννοια των φυσικών επιστημών. Από την οπτική γωνία των θεωρητικών επιστημών μπορούμε κάλλιστα να τα θεωρήσουμε «αιτιατά», ως πιάνο στο οποίο η ψυχική και πνευματική διάσταση παίζει από κοινού με τη βούληση. Αυτό δεν μπορεί να εξεταστεί από τις φυσικές επιστήμες σε αμιγώς βιολογικό επίπεδο, Όπως η Βιολογία δεν μπορεί να αποφανθεί για το αν στον πολύπλοκο ανθρώπινο οργανισμό είναι παρόν το Θείο***). Μπορεί όμως να προσεγγίσει πολύ καλά από τη δική της οπτική γωνία τέτοια ερωτήματα. Θα μπορούσε π.χ. να προσπαθήσει να διαπιστώσει μέσω μετρήσεων τι είναι διαφορετικό στον άνθρωπο, όταν π.χ. προσπαθεί με την προσευχή να αντισταθεί σε μία ανεπιθύμητη ώθηση της βούλησης****). Αλλά δεν μπορεί από μόνη της να κρίνει τι «είναι» η προσευχή για τους πιστούς.

*) Βλ. όμως τις διαφορές στα αρχαϊκά, μαγικά, μυθικά, νοητικά κ.ά. εξελικτικά στάδια της ανθρώπινης συνείδησης – όπως παρουσιάζονται στις σελίδες Γενικές Απόψεις για τις Φυσικές Θρησκείες και Θρησκεία ως «επανασύνδεση» με το Θεό. Η προέλευση των ανθρώπινων ωθήσεων σε κάποιους καιρούς εντοπιζόταν περισσότερο στο εξωτερικό περιβάλλον, ενώ σε άλλες περισσότερο στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου. Οι σημερινές δυνατότητες ανάπτυξης της συνείδησης βάσει των σταθμών στη ζωή του Ιησού παρουσιάζονται στο Μέρος 1 του κυρίως κειμένου. Σήμερα ο άνθρωπος μπορεί π.χ. να μάθει να αναγνωρίζει και πάλι πιο έντονα τις σχέσεις του με τον περίγυρό του, το περιβάλλον και τη Γη συνειδητά – σε αντίθεση με τον πιο ενστικτώδη τρόπο που είχε παλαιότερα. Με αυτό τον τρόπο, εκτός από κοινωνικές και οικολογικές γνώσεις, προκύπτουν επίσης γενικές θρησκευτικές-φιλοσοφικές απόψεις για την κοινωνία.

**) π.χ.στο «Spektrum der Wissenschaft», Απρίλιος 2005. 

***) Βλ. επίσης τη σελίδα μας «Φυσικές επιστήμες και πίστη στο Θεό».

****) Βλ. επίσης τη σελίδα μας για την «Αντιμετώπιση της καθημερινής ζωής».

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

 

Πληροφορίες: Ο Ιησούς Χριστός και το ζήτημα της διατροφής

Η προϊστορία: Στο πρώτο βιβλίο του Μωυσή (Γένεσις), 29, αναφέρεται: Έπειτα μίλησε ο Θεός, "Σας δίνω όλα τα φυτά, που φέρουν σπόρους, και όλα τα δέντρα με τα φρούτα τους που περιέχουν σπόρους. Αυτά θα είναι η τροφή σας". Αυτό αντιστοιχεί στην γνώση ότι ο άνθρωπος κατ' αρχήν διαθέτει τα όργανα ενός χορτοφάγου (και όχι παμφάγου, όπως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε, βάσει της κατά τα άλλα επαρκούς κατηγοριοποίησης των ζώων σε αρπακτικά, παμφάγα και φυτοφάγα). Μετά τον (εντοπιζόμενο αρχαιολογικά στην Εγγύς Ανατολή) κατακλυσμό, είπε στον Νώε (Γένεσις 9,3): "Όλα τα ζωντανά θα είναι η τροφή σας. Μόνο το κρέας όπου υπάρχει αίμα δεν πρέπει να τρώτε". Έως αυτό το σημείο, όλα αναφέρονται σε μια εποχή πριν την δημιουργία των σύγχρονων εθών, αφορούν λοιπόν, αν η πηγές είναι ορθές, και όλους πλην των μεταγενέστερων Ιουδαίων. .
Μετά την φυγή από την Αίγυπτο αυτό επιβεβαιώνεται στο 5ο βιβλίο του Μωυσή (Δευτερονόμιο), 14,3-21 και προστίθενται περισσότερες λεπτομέρειες. Από ότι φαίνεται, μετά τον κατακλυσμό επιτρέπονταν όλα με την εξαίρεση των πιο βλαβερών διατροφικά ουσιών.** Σε ορισμένες περιπτώσεις, στα κείμενα εντοπίζουμε σύγχρονες διατροφικές απόψεις. Ωστόσο υπήρχαν περιπτώσεις, όπου τονίζεται η αξία των φυτικών τροφών, χωρίς αυτό να είναι δεσμευτικό για όλους. Βλ. Δανιήλ, 1,8.

Επίσης υπάρχει πολλαπλή σύνδεση με το εκτενές και σήμερα μη κατανοητό ζήτημα της ζωοθυσίας και της κατανάλωσης του κρέατος της θυσίας. Ήδη ο προφήτης Ιοσέ (6,6) λέει: "Αγάπη θέλω, όχι θυσίες, πίστη στο θεό και όχι πυρά". Αυτό είπε και ο Χριστός: "μάθετε τι έστιν έλεον θέλω και ου θυσίαν" (Ματθ. 9,13 και 12,7). Σχετικά με τον Λουκά 22,11, όπου ο Χριστός ρωτά πού μπορεί να φάει το αρνί του Πάσχα – που ωστόσο δεν εμφανίζεται στον Μυστικό Δείπνο που ακολουθεί- υπάρχουν πρωτο-χριστιανικές απόκρυφες γραφές (που δεν συμπεριλήφθηκαν στον βιβλικό κανόνα των 400), όπως το Ευαγγέλιο των Ευιονέρων. Εκεί λοιπόν αναφέρεται το εξής: "Μήπως επιθυμώ να φάω μαζί σας σε αυτή την γιορτή του Πάσχα το αρνίσιο κρέας;" Η αραμαική γλώσσα χρησιμοποιεί λίγες λέξεις, και επιτρέπει πολλαπλές ερμηνείες, όταν λείπει ο τονισμός της γλώσσας. Αυτό επιτρέπει διάφορες μεταφράσεις, που αξιοποιούνται ανάλογα με την άποψη που θέλουμε να υποστηρίξουμε. (Οι πρακτικά εξαφανισμένες – καθότι αργότερα σε μεγάλο βαθμό εξισλαμισμένες – ιουδαιοχριστιανικές κοινότητες αποτελούσαν πραγματικό και σημαντικό τμήμα της πρώιμης Χριστιανοσύνης, ακόμα και διέφεραν σε κάποιες θεωρήσεις τους, όπως στο παραπάνω παράδειγμα, από τις άλλες αναπτυσσόμενες εκκλησίες.)

Οι Πράξεις των Αποστόλων 15,19 αναφέρουν την ομιλία του ηγέτη της κοινότητας Ιακώβου, ο οποίος λέει για τους εθνικούς (που προσηλύτισε ο Παύλος) ότι "αυτοί οι εθνικοί που πίστεψαν στο Θεό, δεν πρέπει να βαρύνονται με μεγαλύτερο φορτίο. Πρέπει μόνο να αποφεύγουν να μολύνονται από το κρέας των θυσιών και την ακολασία, και μην τρώνε ούτε πνιγμένα ζώα ούτε αίμα". Αντίθετα, ο πρωτο-χριστιανός ιστορικός της εκκλησίας Ευσέβιος, στις απόκρυφες (βλ. Παραπάνω) Πράξεις των Αποστόλων αναφέρει ότι ο Χριστός, ο Ιωάννης, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος κλπ. ζούσαν κατά κανόνα χωρίς κρέας. Ο Ματθαίος 15,11-20/ Μκ. 7,17-21 μας δείχνει ωστόσο ότι ο Χριστός έδινε περισσότερη σημασία όχι στο "εισερχόμενον εις το στόμα" παρά στο "εκπορευόμενον εκ του στόματος". Ωστόσο αυτό είχε σαν αφορμή τις ερωτήσεις των Φαρισαίων κατά το νίψιμο των χεριών που προηγούνταν πάντα του γεύματος. Πρόκειται για το ίδιο σύνολο αξιών, που εκφράζεται με το παράδειγμα των παρωπίδων στα μάτια μας. Δηλαδή αναφέρεται στην στροφή προς τον εαυτό μας και τα χαρακτηριστικά μας, αντί για το φόβο από τις εξωτερικές επιδράσεις. Έτσι, δεν υπάρχει κανόνας κατά της κατανάλωσης κρέατος.
Σύμφωνα με τον Λουκά 10,8 ο Ιησούς συνιστούσε στους μαθητές να τρώνε στις περιπλανήσεις τους αυτά που τους πρόσφεραν οι οικοδεσπότες τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι η τροφή δεν έχει σημασία. Απλά ότι ακόμα και σήμερα, στον αραβικό πολιτισμό, η καλόπιστη άρνηση να δεχθούμε ένα είδος τροφής ή ποτού μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες αντιδράσεις, αν δεν φερθούμε διπλωματικά. Εκτός αυτού, οι μαθητές είχαν την ικανότητα να αφομοιώνουν χωρίς επιπτώσεις ακόμη και βλαβερές ουσίες (Μάρκος 16,18). Έτσι δεν είναι σκόπιμο να δώσουμε σε αυτά τα λόγια ευρύτερη σημασία από ότι είχαν και να τα γενικεύσουμε.

Στην κάθαρση του σώματος βασίζεται σε ακόμα υψηλότερο βαθμό από τις βιβλικές απόψεις περί διατροφής η θρησκευτική νηστεία, με την οποία επιτυγχάνεται υψηλότερη ανοικτότητα σε ψυχικές και πνευματικές εμπειρίες. Αυτό είναι μεν ιδιαίτερα εδραιωμένο στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία – τις Παρασκευές ως αναφορά στη Μεγάλη Παρασκευή και κατά τη Σαρακοστή, η σημασία της νηστείας απέκτησε ωστόσο νέο κύρος επίσης εκτός αυτής της Εκκλησίας, αφότου επί αρκετό καιρό δεν λαμβανόταν και πολύ στα σοβαρά. Πέραν της διατροφής αποτελεί επίσης εθελοντική εξάσκηση της αντοχής σε στερήσεις. Επίσης φέρνει στο νου τη σκέψη πως πολλοί άνθρωποι στον κόσμο πεινούν. Μπορεί να φτάσει μέχρι και την πλήρη αποχή από την τροφή («inedia») για περισσότερες εβδομάδες, η οποία απαντάται από τους μυστικιστές του Μεσαίωνα έως τη σύγχρονη εποχή. Συμβαίνει τόσο με χριστιανικό όσο και με άλλα υπόβαθρα – σήμερα κάποιοι την ονομάζουν «τροφή φωτός» – και υποδηλώνει πως το πνεύμα μπορεί να κυριαρχήσει την ύλη πολύ πιο έντονα, από ότι μπορεί να εξηγηθεί έως τώρα επιστημονικά. Προϋπόθεση αποτελεί ο απέχων ή η απέχουσα από τη διατροφή να γνωρίζει πως «καθοδηγείται» από το Θεό ή και να συνοδεύεται από έναν ειδικό για να αποφύγει κινδύνους. (Αυτή παράγραφος δεν πρέπει να κατανοηθεί ως σύσταση υπέρ αυτού του δρόμου.)

Το σώμα είναι ένα εργαλείο, και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται με ευθύνη.
Κατά τα άλλα, τα ζώα είναι από βιβλικής άποψης επίσης πλάσματα του Θεού όπως και εμείς. Δεν είναι «αντικείμενα», τα οποία μπορούν να δέχονται την όποια μεταχείριση έχουν ακόμα εν μέρει σήμερα (η οποία τουλάχιστον περιορίζεται από τη νομοθεσία περί προστασίας ζώων).
Η απόφαση για το είδος της τροφής που μας ταιριάζει ανήκει στον καθένα μας προσωπικά.

Όποιος αναζητεί πληροφορίες για τις σύγχρονες διατροφικές δυνατότητες μπορεί να ανοίξει π.χ.την ιστοσελίδα http://www.ivu.org  (Η ιστοσελίδα * δε φέρει ευθύνη για άλλες ιστοσελίδες, και δεν είναι πάντα σύμφωνη με το περιεχόμενό τους). Για λόγους υγείας, δεοντολογίας, περιβάλλοντος και άλλους λόγους που απορρέουν από την αυξανόμενη επίγνωση, επικράτησαν ισορροπημένες διατροφικές συνήθειες, οι οποίες αναπτύχθηκαν μέσω διάφορων προσπαθειών για περισσότερα από 100 χρόνια και που, μεταξύ άλλων, έχουν συστηθεί από συμβούλους στον τομέα της υγείας (τέτοιες διατροφικές συνήθειες περιλαμβάνουν την κατανάλωση προϊόντων ολικής αλέσεως – ιδανικά από βιολογική καλλιέργεια – νωπών τροφίμων, φυτικών μη ραφιναρισμένων ελαίων κ.α. ).

**) Τέτοιου είδους κανόνες εφαρμόζονται μέχρι σήμερα, για παράδειγμα από βαθιά θρησκευόμενους Εβραίους όσον αφορά τα τρόφιμα «κόσερ» (κανένα χοιρινό κρέας, όχι αίμα, χρήση ειδικών ιεροτελεστιών για τη θανάτωση των ζώων). Ομοίως στην περίπτωση των κανόνων διατροφής του Ισλάμ «χαλάλ» το χοιρινό κρέας αποφεύγεται ιδιαίτερα.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Ο Ιησούς Χριστός και η θεραπεία - σήμερα

Οι Ιησούς με τους μαθητές και τους οπαδούς του έγιναν αντιληπτοί από πολλούς ως ένα κίνημα για την θεραπεία του σώματος και της ψυχής. Επειδή σήμερα αυτό δεν είναι αυτονόητο, πρέπει να το εξετάσουμε περισσότερο.

Η θέληση να γίνουμε καλά

Ο Ιησούς έκανε πρώτα σε έναν απροετοίμαστο άνθρωπο μια σημαντική ερώτηση: "Θέλεις να γίνεις καλά;" (Ιωάννης 5,6). Ο Χριστός μιλά στην ψυχή. Ο ασθενής περιγράφει τα εξωτερικά εμπόδια στην προσπάθειά του να γίνει καλά. Ωστόσο, η ερώτηση τον βοηθά να συνειδητοποιήσει αν θέλει πραγματικά να γίνει καλά. Αυτό είναι η σημαντικότερη προϋπόθεση μιας ορθά νοούμενης θεραπείας. Όσο το υποσυνείδητο εμποδίζει την θεραπεία και την επιδίωξη της για οποιοδήποτε λόγο, είναι δύσκολο να δεχθούμε βοήθεια. Θα μπορούσαμε ίσως τότε, με κάποιο τρόπο, να προσφύγουμε στις πρώτες βοήθειες, ή να αντιμετωπίσουμε ένα σύμπτωμα. Όμως η θεραπεία είναι κάτι ευρύτερο, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν ο ασθενής την βιώσει ως δύναμη αυτό-θεραπείας του, ως μέρος του εαυτού του. Θεραπεία δεν προσφέρουν μόνο οι επαγγελματίες της υγείας και οι ψυχολόγοι, που είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν με τον ασθενή, αλλά και οι αξιόπιστοι "θεραπευτές", και οι άνθρωποι που ενθαρρύνουν την θεραπεία μέσω της πίστης ή της προσευχής. .

Η δύναμη της πίστης

Ματθ.. 9,22 : Μια γυναίκα που αναζητεί την θεραπεία αγγίζει τα ρούχα του Ιησού και θεραπεύεται. Ιησούς:"Η πίστη σου σέσωκέ σε". Όποιος έχει την εμπειρία της πίστης, την βιώνει πραγματικά στην σχέση του με το Θεό, κάνοντας έτσι δυνατή την θεραπευτική διαδικασία. Στην ιατρική, το αποτέλεσμα του πλασέμπο είναι ενδεικτικό για την δύναμη που έχει η ανθρώπινη πίστη (όπου για παράδειγμα ο άνθρωπος λαμβάνει ζάχαρη, πιστεύοντας ότι πρόκειται για φάρμακο). Σε αυτή την περίπτωση όμως η αντιστροφή της πορείας της ασθένειας δεν είναι ουσιαστική, όπως συμβαίνει στην θεραπεία που στηρίζεται στην πίστη. Ο Ιησούς αποτελεί την αρχέτυπη εικόνα ενός με την ευρύτερη έννοια σωματικά, ψυχικά και πνευματικά υγιούς ανθρώπου.

Αποσπάσματα από το κεφάλαιο "Το ζήτημα των Θαυμάτων" του κυρίως κειμένου μας: Ο Ιησούς δεν προσφέρει, όπως κάποιοι σύγχρονοι θεραπευτές απλά μια "κοσμική ενέργεια" την οποία νιώθουμε να μας πλημμυρίζει, αλλά και την πίστη στην δυνατότητα της θεραπείας χάρη σε αυτόν, χάρη στον Θεό, μέσω του ορατού ατόμου του Ιησού.
Ακόμη και σήμερα υπάρχουν περιπτώσεις θεραπείας, όπως την επετύγχαναν οι μαθητές με τη προσευχή. Και, όσον αφορά το εσωτερικό του ενωμένου με τον Χριστό ανθρώπου, που επιθυμεί την θεραπεία και την τελείωση του ανθρώπου, σύμφωνα με τον Χριστό, μπορεί να επιτύχει περισσότερα από ότι ο ίδιος (Ιωάννης 14,12-13).
Η ίδια η πνευματική θεραπεία και η συνδεόμενη με αυτή ψυχική-πνευματική πρόοδος δεν προκύπτουν ως αυτονόητα, όσο κι αν ο άνθρωπος προετοιμαστεί και προσπαθήσει γι' αυτές.
Οι θεραπείες αποτελούσαν συχνά "σημάδια", μικρές πράξεις που αντιπροσώπευαν τα μεγαλύτερα και πιο θεμελιώδη. Στην θεραπεία του εκ γενετής τυφλού το Σάββατο, ο Χριστός απάντησε ότι το αίτιο της αρρώστιας δεν ήταν οι αμαρτίες, αλλά η αποκάλυψη των έργων του Θεού. Βλ. Ιωάννης 5,6-9, Ιωάννης 6, Ιωάννης 9,3 κ.α.
Σήμερα, χάρη στις πολλές εμπειρίες και βιώματα στα όρια της επιστήμης μπορούμε να δεχθούμε το γεγονός ότι ο Ιησούς κατείχε την δύναμη να επηρεάζει τις φυσικές δυνάμεις. Η αποδοχή αυτού το φαινομένου έχει ζωτική σημασία για την σύγχρονη εικόνα μας για τον άνθρωπο και την συνολική, χριστιανική θεραπεία.

Το άγγιγμα των χεριών

Όχι πάντα, αλλά συχνά, ο Ιησούς ή οι μαθητές τους άγγιζαν τους ασθενείς για να τους θεραπεύσουν. Αυτή η πρακτική συνεχίζει να υπάρχει ως σήμερα. Ο άνθρωπος που τοποθετεί τα χέρια του στο κεφάλι ή στους ώμους, απαγγέλλει μια προσευχή, που μερικές φορές συνοδεύεται από ολόκληρη την κοινότητα. Αυτό ενισχύει την αίσθηση και την συνείδηση, είναι ένα κανάλι προς την βοήθεια του Θεού. Μπορεί να γίνει νοητό ως μια συμβολική πράξη. Ωστόσο, βάσει των γνώσεών μας για τις σύγχρονες προσπάθειες πνευματικής θεραπείας – στις οποίες περιλαμβάνονται και οι συνειδητοί χριστιανοί- γνωρίζουμε ότι η θεραπεία είναι πραγματική. Στον πρώιμο χριστιανισμό αναφέρονταν στο "πνεύμα", την ζωτική πνοή ή το Άγιο Πνεύμα 8) που μεταδιδόταν στον πάσχοντα. Αυτή η πρακτική χρησιμοποιούνταν στις παρακλήσεις για θεραπεία καθώς και στην ευλογία, και συνδεόταν εν μέρει με άλλες προσπάθειες. Βλ. Π.χ. Ματθ. 19,13, Μκ. 8-23, Μκ. 10,16 (Ευλογία των παιδιών), Λουκ. 4,40-41 (θεραπεία και εκδίωξη των πνευμάτων), Λουκ. 24,50 (Ευλογία των μαθητών), Πράξεις Αποστόλων 6,6 και 19,12 καθώς και 28,8.
Η παράκληση για θεραπεία δεν συνδέεται απαραίτητα με το άγγιγμα των χεριών. Είναι δυνατή και από απόσταση, αν και αυτό είναι δυσκολότερο να επιτευχθεί.

Ψυχικές παθήσεις

Η υγεία της ψυχής και η υγεία του σώματος συνδέονται μεταξύ τους. Μια καλή "ψυχολογική" ή "πρακτική" συμβουλευτική μπορεί να βοηθήσει στην θεραπεία των ψυχοσωματικών παθήσεων – όταν εφαρμόζονται συνετές συμβουλές και επανορθώνονται τα λάθη που έχουμε κάνει.

Αποσπάσματα από το κεφάλαιο "Ο ιερός ζήλος και … συναισθήματα" του κυρίως κειμένου*)): Ο Χριστός ζούσε πάντα υπό το "θετικό βλέμμα του θεού" και με κατανόηση για τους ανθρώπους. Στον απλό άνθρωπο όλα σχεδόν τα συναισθήματα αναμειγνύονται με προβληματικά ερεθίσματα του υποσυνείδητου και αντιδράσεις σε αυτά – που διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο και σε ένταση , όμως είναι όμοια στις βασικές τους δομές. Το να εντοπίσουμε αυτούς τους μηχανισμούς και τις αντιδράσεις μας, να τις εξετάσουμε, αντί να τις απωθούμε, και τελικά να τις ελέγξουμε, δηλαδή να τις παραδώσουμε στο Θεό είναι μια μακρά μαθησιακή διαδικασία.
Δεν είναι αποτελεσματικό να θέλουμε να αντιμετωπίσουμε όλα τα προβλήματα με μιας. Θα ήταν αποτελεσματικότερο, να αναζητήσουμε μεμονωμένα είδη εμπειριών , και να διακρίνουμε συνειδητά, αν πρόκειται για παρωπίδες στα δικά μας μάτια ή στων άλλων (Ματθ. 7,1-5), και ποιος ευθύνεται γι΄ αυτές. Ορισμένες χριστιανικές σχολές θα τόνιζαν περισσότερο το πρώτο, επειδή το να εξετάζουμε τις δικές μας προβληματικές πράξεις και να τις διορθώνουμε μόνοι μας είναι δυσκολότερο και πρέπει να διδαχθεί. Στην ψυχολογική πρακτική τονίζεται περισσότερο η αντίθετη εκδοχή, του θύματος. Στο τέλος θα παρατηρήσουμε ότι και οι δύο πλευρές παίζουν κάποιο ρόλο.

Μια πρακτική που μπορούμε να εφαρμόσουμε είναι: 1. Π.χ. να εξετάσουμε εσωτερικά το αντιληπτό ως αρνητικό ερέθισμα (π.χ. άγχος, μίσος και οργή, αδιαφορία και αλαζονεία, υπερβολικές αμφιβολίες….). 2. Αντί να ανησυχούμε, να μείνουμε μια στιγμή ήρεμοι, για να συνειδητοποιήσουμε για τι πρόκειται. Έπειτα 3. να παραδώσουμε αυτό το σωματικά αντιληπτό πρόβλημα στο Θεό με την προσευχή **). 4. Να περιμένουμε ήσυχα το πρώτο σημάδι ανακούφισης. i.
Αυτό γίνεται αντιληπτό σε ορισμένες ασκήσεις διαλογισμού ***) π.χ. σαν ανοδικό ρεύμα και υπό ορισμένες περιστάσεις ως καθοδικό προς το μέρος μας ρεύμα ανανεωτικής δύναμης. Επίσης είναι δυνατό, να εκδιώξουμε με την εκπνοή μας το αρνητικό συναίσθημα, παραδίδοντάς το στο Θεό. Και με την εισπνοή να λάβουμε την θετική ενέργεια της χάρης του Θεού (βλ. τον ρόλο της εισπνοής και εκπνοής για τους μοναχούς του Αγίου Όρους στο κεφάλαιο "Η σιωπή στην έρημο" του κυρίως κειμένου)

Διανοητικά προβλήματα

Απόσπασμα από το κεφάλαιο "Η μεταμόρφωση" του κυρίως κειμένου: Υπάρχει η "θετική σκέψη" και οι θετικές "υποβολές" (διαβεβαιώσεις). Θα μπορούσαν ακόμη, αν δεν τις εφαρμόσουμε εγωιστικά και με μεγαλομανία ή με τεχνικές χειραγώγησης, να φέρουν τη σκέψη σε μια κατάσταση, που μοιάζει με εκείνη που προέρχεται από το Θεό. Θα μπορούσε λοιπόν να μας βοηθήσει να ανοιχτούμε. Από την βιβλιογραφία αυτών των πρακτικών λείπει ωστόσο ο στόχος και έτσι καταλήγουμε σε αυτό-εξαπάτηση.

"Προβλήματα της μοίρας"

Από π.χ. τις σύγχρονες προσπάθειες πνευματικής θεραπείας υπάρχει η εμπειρία, ότι σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είναι δυνατή ή δεν επιτρέπεται η θεραπεία. Αυτό μοιάζει με ένα επίπεδο των "προγραμμάτων". Μπορεί για παράδειγμα ο ασθενής να χρειάζεται να μάθει ακόμα κάτι από την ασθένειά του. Κι αυτό ωστόσο επιδέχεται λύση στην ένωση με το Θεό. Βλ. και το ανωτέρω απόσπασμα "Η θέληση για θεραπεία".

Νομικά ερωτήματα

Η γνήσια χριστιανική θεραπεία με άγγιγμα των χεριών προστατεύεται στην Γερμανία από την κατοχύρωση της ελεύθερης άσκησης της θρησκευτικής πίστης. Ωστόσο, εκείνοι που την προσφέρουν εκτός του οικογενειακού ή ιδιωτικού κύκλου ως υπηρεσία, οφείλουν να ενημερωθούν για το νομικό καθεστώς. Αν εφαρμόζετε πρακτικές που μπορούν να θεωρηθούν από τρίτους ως διάγνωση ή άμεση θεραπεία- ακόμη κι αν είναι δωρεάν ή προϋποθέτουν μια απλή δωρεά – θα πρέπει να περάσετε στην Γερμανία τις εξετάσεις πρακτικής ιατρικής ή να έχετε ιατρικές σπουδές, π.χ. πνευματικοί θεραπευτές των οποίων οι πρακτικές αποκλίνουν από τις κλασσικές χριστιανικές, διαθέτουν όμως πολλά κοινά σημεία με αυτές- μπορούν να διαγνώσουν τις ασθένειες με τα χέρια κλπ). Ακόμη κι αν στόχος μας είναι η μη γραφειοκρατική αντιμετώπιση αυτών των ανορθόδοξων μεθόδων θεραπείας, το "Dachverband Geistiges Heilen"****) συνιστά επίσης σε κάποιες περιπτώσεις την διεξαγωγή εξετάσεων στην πρακτική ιατρική. Θεωρητικά επιτρέπεται μια απλοποιημένη μορφή ψυχολογικής υποστήριξης ή πνευματικής θεραπείας. Το αν αυτή η απλοποιημένη μορφή μπορεί να εφαρμοστεί παντού, είναι ένα άλλο ζήτημα. Στην Αγγλία για παράδειγμα, οι "πνευματικοί θεραπευτές" είναι γενικά αποδεκτοί και εργάζονται σε νοσοκομεία.

Ανεξάρτητα από τα νομικά ερωτήματα, ο αναζητών την ίαση πράττει καλώς εάν καταβάλει και ο ίδιος προσπάθειες, όπως μέσω υγιεινής διατροφής, δίαιτας, φυσιοθεραπείας ή κατά το δυνατόν επαρκούς ύπνου - και εάν προσεύχεται.

*) Το κυρίως κείμενο εξετάζει αυτά και άλλα ζητήματα από μια ευρύτερη άποψη – συγκεκριμένα σε ότι αφορά τις δυνατότητες ανθρώπινης ανάπτυξης γενικότερα, καθώς και την "θεραπεία'" με την στενότερη έννοια.

**) Γενικά για την καλύτερη δυνατή εσωτερική στάση κατά την προσευχή βλ. επίσης την σελίδα "Μια προσευχή για την Ειρήνη…"l

***) Βλέπε την σελίδα "χριστιανικός διαλογισμός"

****) World Federation of Healing - πολλές ομάδες σε όλο τον κόσμο. http://www.wfh.org.uk
Μεταξύ των διαφόρων ενώσεων δεν υπάρχει καμία που να περιλαμβάνει μόνο χριστιανούς θεραπευτές. Αυτό είναι κατανοητό, εφόσον αυτό το τμήμα της χριστιανικής παράδοσης έχει χαθεί. Σήμερα ωστόσο μετατρέπεται σε αξιοπερίεργο. Ωστόσο, μια απλή, αποτελεσματική βιβλική πρακτική εντατικής παράκλησης για θεραπείας συναντάται περιστασιακά στις ευαγγελικές ελεύθερες εκκλησίες, όπως στους Βαπτιστές ή στην Εκκλησία της Πεντηκοστής. Ακόμη σε ορισμένους τόπους προσκύνησης των καθολικών, όπως η Λούρδη, συντελούνται θεραπείες μέσω της προσευχής και της πίστης.
(Η ιστοσελίδα μας δεν ευθύνεται για ιστοσελίδες τρίτων, και δεν υποστηρίζει πάντα το μεταβαλλόμενο περιεχόμενό τους).

*****) (...) Όσον αφορά τις σημερινές γνώσεις, τα πολλαπλά αποδεδειγμένα κανονιστικά συστήματα στην ανθρωπότητα, πέρα από τις μονόπλευρες απόψεις της μοριακής βιολογίας, είναι απαραίτητα για την κατανόηση των προσπαθειών της φυσικοπαθητικής και της πνευματικής θεραπείας. Η μεγαλύτερη ενσωμάτωση αυτών των προσπαθειών θα μπορούσε να διευκολύνει τη σύμπραξη των διαφόρων ιατρικών τάσεων. 

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
   

Η Διαμαρτυρία ως πιθανό συστατικό στοιχείο της χριστιανικής πρακτικής.

Μερικοί χριστιανικοί κύκλοι, ιδιαιτέρως αυτοί που διακρίνονται για την ισχυρή τους πίστη, δημιουργούν τη μονόπλευρη εντύπωση ότι οι Χριστιανοί προτιμούν να υποτάσσονται στη μοίρα τους και, αντιθέτως, δεν συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση των εξελίξεων που διαδραματίζονται στον κόσμο, και ασκούν την κριτική τους κρατώντας τις δέουσες αποστάσεις από τα γεγονότα: Μπορούν φυσικά να προσευχηθούν για μια καλύτερη πορεία των πραγμάτων ή ακόμα και να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι γι' αυτό. Αλλά το γεγονός ότι μπορούν να «εκφράσουν με πίκρα τη διαμαρτυρία τους» στον Θεό – βλέπε τους Ύμνους Διαμαρτυρίας της Παλαιάς Διαθήκης – το συναντούμε σπάνια, με εξαίρεση τη λογοτεχνική του μορφή («Δον Καμίλλο και Πεππόνε»), εξάλλου και στις εκκλησίες σπάνια διδάσκεται επίσημα. Πιο συχνά απαντά στις προσωπικές προσευχές. Αν συγκριθεί η ιουδαϊκή πρακτική στο τείχος της Ιερουσαλήμ με την παραπάνω θεωρία – χωρίς να γίνεται ανάλογη υπόθεση για τους Χριστιανούς - τότε φαίνεται ξεκάθαρα ότι πρόκειται για ένα συστατικό στοιχείο της πίστης που έχει υψίστη σημασία.

Ακόμα και στην περίπτωση που οι ιδιαίτερες χριστιανικές αξίες και υποσχέσεις - σύγκρινε με την Επί του Όρους Ομιλία, Ματθαίος 5:5 «Οι ταπεινοί θα κληρονομήσουν τη βασιλεία επί της γης» - αντιπαραβάλλονται με το στόχο ανάπτυξης που εξακολουθεί να επικρατεί στον κόσμο, θα μπορούσαμε να φθάσουμε στη σκέψη ότι εδώ ενδεχομένως θα έπαιζε κάποιο ρόλο το γεγονός ότι οι Χριστιανοί δεν τα καταφέρνουν καλά με τέτοιου είδους υποσχέσεις. Δεν πρόκειται για μη δεσμευτικές εκδηλώσεις ευσπλαχνίας, που υφίστανται ούτως ή άλλως και μπορούν να εμφανιστούν ή και όχι. Είναι υποσχέσεις. Πότε θα εκπληρωθούν αυτές οι υποσχέσεις, εξαρτάται και από την ωριμότητα των ανθρώπων, πιο συγκεκριμένα από τις προσευχές τους.
(«Η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται», Ματθαίος 11:12.)

Δεν ήταν πια ξεκάθαρο ποιος ή τι ήταν ο στόχος της διαμαρτυρίας αυτής. Ήταν άλλοι άνθρωποι; Ή μήπως ήταν - σύμφωνα με την ερμηνεία που δίνουν κάποιοι θεολόγοι - σατανικές δυνάμεις, που μπορεί και αυτές σε κάποιο βαθμό να παρασύρουν τους ανθρώπους; Όλοι φέρουν κατά πάσα πιθανότητα το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Στο σημείο αυτό όμως παρουσιάζεται συχνά η ιδέα «το κακό επετράπη» (με κάποιες ανθρώπινες σκέψεις «επειδή…»). Ωστόσο, αυτή η «θεϊκή διακυβέρνηση» που μπορεί να «επιτρέψει» κάτι ή όχι, και η οποία καθορίζει στη συνέχεια τους κανόνες του παιχνιδιού του Κυρίου, είναι αποκλειστικά και μόνο ο Ύψιστος; Θα ήταν πολύ απλοϊκό να πιστέψει κανείς ότι ο Θεός ευθύνεται αποκλειστικά για το κακό στον κόσμο ή για κάθε μορφή «ανοχής» απέναντι στο κακό. Στους πρώτους αιώνες μ.Χ. μιλούσαν και έγραφαν οι Πατέρες της Εκκλησίας, που και σήμερα ακόμη χαίρουν αναγνώρισης ως εκπρόσωποι της μίας ή της άλλης εκκλησίας, για τις αγγελικές ιεραρχίες σύμφωνα με την παράδοση των γραφών ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους. Οι Γνωστικοί μιλούσαν επίσης για τους λεγόμενους «Άρχοντες» που παρουσίαζαν συχνά προβληματικό χαρακτήρα. Και σε άλλους πολιτισμούς γίνονται αναφορές σε τέτοιες εμπειρίες και με το δικό τους χαρακτηριστικό τρόπο: Π.χ. Το Θιβετιανό Βιβλίο των Νεκρών είναι γεμάτο με συστάσεις σχετικά με το πως πρέπει να αντιμετωπίζουν αυτές τις υπάρξεις μετά τον θάνατό τους. Ακόμα και για τα κυριότερα πράγματα που ξεπερνούν τις ασήμαντες κατηγορίες που εξαπολύονται ανάμεσα στους ανθρώπους από τον έναν στον άλλον, θα μπορούσε κάποια μέρα να αποδειχθεί ότι εδώ δεν υφίσταται ο αποφασιστικός ρόλος μίας εντελώς αλάθητης «θεϊκής διακυβέρνησης» του Υψίστου, ακόμα και του Χριστού – η οποία ωστόσο, αν συγκριθεί με τον άνθρωπο ή με άμεσες αρνητικές δυνάμεις, βρίσκεται αναμφισβήτητα σε εξαιρετικά «υψηλή» θέση. Αυτή η προσέγγιση αποτελεί επίσης μία συμβολή στο παλαιό φιλοσοφικό ζήτημα περί «Θεοδικίας», δηλ. της σχέση του Θεού με το κακό του κόσμου (τη «δικαιολόγησή» Του).

Συμπέρασμα: Από τη μία πλευρά, είναι δυνατό να εκφράζουμε το παράπονό μας στον Θεό, γιατί Αυτός είναι και θα είναι πάντα ο πιο κατάλληλος συνομιλητής μας. Από την άλλη όμως, δεν έχει κανένα νόημα να εκφράζουμε στον Θεό παράπονα που αφορούν Αυτόν. Η διαμαρτυρία αυτή μπορεί επίσης να συνίσταται στο να ζητάμε από τον Θεό να κατανοήσει το συνονθύλευμα των ανθρώπινων συναισθημάτων, ακόμα κι αν στις περιπτώσεις αυτές αισθανόμαστε, για παράδειγμα, αντί για λύπη, θυμό για την αδικία (Ματθαίος 5:6). Αφού λοιπόν η λύση επαφίεται στη θέληση του Θεού, η διαμαρτυρία μας αποκτά κατά κανόνα την ιδιαίτερη μορφή εντατικής προσευχής. Η αγάπη και η εκτίμηση στον Θεό και τον Χριστό είναι, ωστόσο, άρρηκτα συνδεδεμένες με αυτήν την διαδικασία. Αυτό εξάλλου μας προστατεύει από τον κίνδυνο να περιπέσουμε σε καθαρό αρνητισμό, ο οποίος δεν θα οδηγούσε πια στον Θεό, αλλά μάλλον κάπου αλλού.

Ένας άλλος δρόμος είναι να αφήσουμε κατ’ αρχάς αυτά τα αισθήματα να καταλαγιάσουν, έτσι ώστε να μπορούμε να προσευχόμαστε παραδοσιακά και απλά και να απευθυνόμαστε στον Θεό για όλα μέσα σε πνεύμα Ευχαριστίας και Παράκλησης. Αυτή είναι σίγουρα η πιο δέουσα στάση απέναντι στον Θεό, και αυτός είναι ο κατάλληλος τρόπος προσευχής. Ωστόσο, επιτρέπεται να προσευχόμαστε και με την έννοια που προαναφέρθηκε παραπάνω, υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει η επιτακτική ανάγκη και το αίτημα είναι απόλυτα ειλικρινές (αυθεντικό).

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

 

 Ένας χριστιανικός δρόμος για την αντιμετώπιση της ζωής

- Όποιος αναζητά να βελτιώσει τις προσωπικές του ατέλειες για να κατακτήσει μελλοντικά πολλά υποσχόμενες ιδιότητες λαμβάνοντας ως μέτρο και βοήθεια του τον Ιησού, (σύγκρινε τη σελίδα: "...Ηθική": δεν βλάπτει, αλλά βοηθά...), θα πρέπει ακολούθως να συνειδητοποιήσει τα προσωπικά του μειονεκτήματα καθώς και τα λάθη και τα παραπτώματά του, αντί να ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους για τις διαθέσεις του, τα προβλήματα και τις ζημιές που προκαλεί (σύγκρινε: Κατά Ματθαίον, κεφ. Ζ,1 Μή κρίνετε ίνα μη κριθήτε. 2 εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν. 3 τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλώ του αδελφού σου, την δε εν το σώ οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς;...).
Η πορεία αυτή, στο μέτρο του δυνατού και με όσο το δυνατό περισσοτέρη εσωτερική γαλήνη, (σύγκρινε το Κεφάλαιο του κυρίως κειμένου "Η σιωπή στην έρημο"), και ευσυνειδησία συνιστά αντικείμενο παρατήρησης ή καταγράφεται, όπως για παράδειγμα συμβαίνει κατά τη διαδικασία τελειοποίησης ενός προϊόντος, και αναζητούνται δυνατότητες βελτίωσης ενώ παρακολουθείται ο βαθμός επιτυχίας. Δηλαδή είναι απαραίτητη η προσωπική ενασχόληση με το θέμα: επί τούτου μπορεί να γίνει χρήση σχετικών προσευχών που ενδεχομένως δύναται να ενισχύσουν την πίστη, ωστόσο σε περίπτωση σοβαρής και ολοκληρωμένης ενασχόλησης η πορεία αυτή συμβαδίζει εν τέλει με την διόρθωση του τρόπου σκέψης και του τρόπου αντιμετώπισης των γεγονότων, με τη συνεχή επαγρύπνηση όσον αφορά αρνητικά συναισθήματα και τελικά με την αλλαγή της συμπεριφοράς. Η όλη διαδικασία γίνεται ακόμα πιο απλή όσο κανείς επιλέγει να αντιμετωπίζει όλο και περισσότερα καθημερινά γεγονότα με τέτοιο τρόπο ώστε να τα μεταφέρει έπειτα μεμονωμένα μέσω της προσευχής στο Θεό... (σύγκρινε το κεφάλαιο "Ο ιερός ζήλος, απόψεις σχετικά με τα συναισθήματα".)
Ωστόσο ιδιαίτερα βαθιά ριζωμένες καθημερινές συνήθειες αλλάζουν πολύ δύσκολα, καθώς έχουν εδραιωθεί σε ένα επίπεδο της προσωπικότητας μας, το οποίο δεν αντιλαμβανόμαστε συνειδητά. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητο να έχει κανείς μεγάλη πείρα στην αναγνώριση υποσυνείδητων ή ασυνείδητων καταβολών, (ωστόσο είναι δυνατή και η άμεση επιτυχία όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τους καπνιστές οι οποίοι αποφασίζουν από τη μια στιγμή στην άλλη να σταματήσουν το κάπνισμα. Σύγκρινε το κεφάλαιο "η Μεταμόρφωση του Χριστού").
Η πρακτική αυτή της «μελέτης και της συνειδητής επεξεργασίας με τη βοήθεια της προσευχής» είναι ένας καθ’ αυτό πνευματικός δρόμος, ο οποίος μπορεί να επιφέρει αποτελέσματα και να συνοδέψει κάποιον σε όλη του τη ζωή. Ωστόσο και η εντατική ενασχόληση με αυτή την πρακτική μπορεί να αποφέρει ουσιαστική πρόοδο σε μικρό χρονικό διάστημα. Για «τα βαθύτερα επίπεδα» των καταστάσεων που πρέπει να εξεταστούν ίσως να χρειαστεί περισσότερος χρόνος αν και μπορείτε κιόλας να διαπιστώσετε την πρόοδο που κάνατε.

Τότε, δύναται να εξεταστεί το «θραύσμα» του άλλου ή ό,τι κακό έχει συμβεί σε κάποιον. Στις περιπτώσεις που μια εκτίμηση κρίνεται αναγκαία – όσον αφορά τις προσωπικές πράξεις ή τις πράξεις των άλλων –, δεν θα έπρεπε να γίνεται σύμφωνα με την εξωτερική εμφάνιση αλλά «ορθά» και «αμερόληπτα» – δηλαδή με έναν διαφοροποιημένο και όσο το δυνατόν πιο εποικοδομητικό τρόπο (πρβλ. Ιωάν. 7:24).
(...)
- Επίσης θα προκύψουν και προτροπές της συνείδησης... (σύγκρινε κατά Ματθαίον. 5,5 και 5,9 ...).

(Η πρακτική αυτή μπορεί να εφαρμοστεί κατά πρώτο λόγο για τη βελτίωση συμπεριφορών, οι οποίες από ψυχολογική άποψη βρίσκονταν ήδη προηγουμένως στο πλαίσιο του «φυσιολογικού». Όσον αφορά τη βελτίωση καταστάσεων οι οποίες σήμερα θεωρούνται ως άρρωστες θα ήταν πολύ περισσότερο απαραίτητη η ενεργητική συνοδεία από ένα αντιστοίχως έμπειρο και ενδεχομένως ειδικά εκπαιδευμένο βοηθό. Σε τέτοιες περιπτώσεις η δυνατότητα αυτόνομης αντιμετώπισης των προσωπικών προβλημάτων περιορίζεται ακόμα περισσότερο σε σχέση με αυτή που έχει κάθε άνθρωπος ο οποίος καλείται να εξετάσει τις προσωπικές του αδυναμίες. Όταν λοιπόν αισθάνεται κανείς τόσο περιορισμένος ώστε να μην μπορεί να προβεί στην εξέταση των αδυναμιών του ακόμα και με την παροχή στήριξης μέσω τρίτου, υπάρχει η δυνατότητα αυτός ο τρίτος να συνεχίσει να προσεύχεται για το άτομο αυτό δρώντας συπληρωματικά με την κατάλληλη θεραπεία. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια είναι να αναζητήσει κανείς βοήθεια, καθώς και ο ίδιος ο Ιησούς θέτει τη θεμελειώδη ερώτηση: (Θέλεις να γίνεις υγιής;) Σύγκρινε τη σελίδα μας "..η θεραπεία".)

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

 

Σχετικά με τη Χριστιανική Ευλογία

Ως πιστοί Χριστιανοί μπορείτε και εσείς να δώσετε ευλογία σε πρόσωπα και πράγματα, με την προϋπόθεση να τηρείτε την πίστη και να ακολουθείτε το θέλημα του Θεού.*) Η δυνατότητα προσφοράς ευλογίας δεν περιορίζεται στους ιερωμένους (Αριθμοί 6:23 - 7:1) . 

ΜΠΟΡΕΙΤΕ, και ως κοσμικοί, να δώσετε ευλογία. Δεν υπάρχουν κανόνες ούτε είναι ανάγκη να μιλήσετε δυνατά. Το μόνο απαραίτητο είναι η κατάλληλη εσωτερική διάθεση με την εξής έννοια: «Η ευλογία του Κυρίου ας είναι μαζί σας κατά το θέλημά Του.» Ο Θεός θα ευοδώσει την ευλογία σας. Αυτή η πρακτική σπανίζει στις μέρες μας, αν και μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο βοήθημα. 

Πολλά χωρία της Αγίας Γραφής αναφέρονται στο θέμα της ευλογίας. Μερικές χαρακτηριστικές αναφορές σε διάφορες εκφάνσεις της ευλογίας είναι: Ζαχαρίας 8:13, Πράξεις των Αποστόλων 3:26, Προς Εφεσίους 1:3, Πέτρου Α’ 3:9-12, Προς Εβραίους 6:7. Μερικά ακόμη χωρία: Κατά Ματθαίον 5:44 ή Κατά Λουκάν 6:28, Προς Ρωμαίους 12:14, Γένεσις 9:1, Δευτερονόμιον 11:26, Ψαλμοί 115:13, Παροιμίαι Σολομώντος 11:25.

*) Είναι αυτονόητο: Όταν, για παράδειγμα, ευλογούνται όπλα, οι άγγελοι δυσαρεστούνται´με τέτοιου είδους «ευλογίες»...

 Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

 

Χριστιανικές απόψεις για την οικονομία και τα κοινωνικά ζητήματα

Κατ' αρχήν ας τονίσουμε ότι ο άνθρωπος σύμφωνα με τις νεότερες οικονομικές έρευνες*) δεν είναι εκείνο το εγωιστικό πλάσμα, που θεωρούσε ως δεδομένο η φιλελεύθερη οικονομική θεωρία. Μόνο μία μειονότητα δρα βάσει των προσωπικών συμφερόντων. Για τους περισσότερους, άλλες αξίες, όπως η αμοιβαία συνεργασία παίζουν έναν εξίσου σημαντικό και συχνά αποφασιστικό ρόλο. Αυτός ο "αμοιβαίος αλτρουισμός" ωστόσο, δεν οδηγεί αυτόματα στην βελτίωση της κοινωνίας ως συνόλου, όπως άλλωστε και ο εγωισμός δεν την καταστρέφει. Για κάτι τέτοιο απαιτούνται συνειδητές, συνεπείς ηθικές επιλογές.

Εδώ θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ορισμένες ψυχολογικές και θρησκευτικο-ηθικές απόψεις. Ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα ιδιώτης και κοινωνικό ον. Τόσο η υγιής – μετριοπαθής- αυτοσυνείδηση, όσο και η αλληλεγγύη με τους συνανθρώπους μας είναι δυνατό να αναπτυχθούν παράλληλα. Όπου εμφανίζεται στο προσκήνιο μόνο η εγωιστική πλευρά, εκεί η αλτρουιστική πλευρά δεν έχει τη δυνατότητα να αναπτυχθεί ή καταπιέζεται για παράδειγμα από την "σκληρότητα" των δυτικών κοινωνιών. Οι σοσιαλιστικές κοινωνίες τόνισαν μονομερώς την αλληλεγγύη και άφησαν την φιλελεύθερη, ατομικιστική πλευρά των ανθρώπων να ατονήσει- αποτυγχάνοντας έτσι να ανταποκριθούν τις ανάγκες του ανθρώπου. Εκεί όπου λείπουν οι ισορροπημένες συνθήκες, εμφανίζεται η κριτική. Έτσι είτε αντλούνται εγκαίρως διδάγματα από τα λάθη, είτε καταλήγουμε στην παρακμή. Αυτό ισχύει και για την σύγχρονη μορφή οικονομικής οργάνωσης, που χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία των μεγάλων εταιριών. Ο Χριστός αντίθετα μας διδάσκει να λύνουμε πρώτα τα προβλήματα του οίκου μας. (Ματθ. 7)

Οι αξίες της Επί του Όρους Ομιλίας δεν είναι άμεσα εφαρμόσιμες στα κοινωνικά πράγματα (Ματθ. 5,7)**). Ωστόσο δεν είναι δυνατό να εφαρμόζουμε στην προσωπική μας ζωή την εντολή της αγάπης για τον πλησίων, ενώ στις επαγγελματικές και κοινωνικές υποθέσεις μας να δρούμε με αντίθετα κριτήρια. Μια σοβαρή ηθική ***) οφείλει να εφαρμόζεται σε όλα τα πεδία, και να ισχύει για ολόκληρο τον κόσμό. Π.χ. η αξία της συμπόνιας και το ότι ο Χριστός στράφηκε πρακτικά προς τους φτωχούς, δεν συνδέεται μόνο με τις εκκλησιαστικές κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά και με ολόκληρη την κοινωνία – αλλά και με την συνεργασία μεταξύ των επιχειρήσεων. Αλλά και ο Ματθ. 22,21 έχει μεγάλη πρακτική σημασία, καθώς επιβεβαιώνει όχι μόνο την αξία της συμπόνιας, αλλά και τον δίκαιο χαρακτήρα της "δεκάτης", δηλαδή μιας δωρεάς ύψους 10%, εκτός της ρωμαϊκής φορολογίας για θρησκευτικούς και φιλανθρωπικούς σκοπούς. Η θέληση προσφοράς βοήθειας με την έννοια του Ιησού βασίζεται ωστόσο σε εθελοντικές αποφάσεις. Δεν είναι δυνατόν να συναχθούν άμεσα από αυτήν συλλήψεις υποχρεωτικής ανακατανομής πλούτου. Ισχύει όπως πάντα η Δεκάτη Εντολή: «Ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστί». Παρά τις προσπάθειες βελτίωσης της κοινωνικής θέσης πολλών, οι διάφορες ανθρώπινες μοίρες παραμένουν στα χέρια του Θεού.
Η παραβολή στον Ματθ. 25,14-30/ Λουκά 19 αναφέρεται σε γνωστά υλικά ζητήματα. Η περίσταση ωστόσο (στον Λουκά π.χ. η ηθική στάση του φοροσυλλέκτη, στον Ματθαίο η προηγούμενη παραβολή για την δύναμη της πίστης των παρθένων) δείχνουν ότι υπάρχουν σημαντικότερα ζητήματα, πέρα από τον πολλαπλασιασμό των υλικών αγαθών ή των χρημάτων. Αυτό εμφανίζεται ακόμη καθαρότερα π.χ. στον Λουκά 12/33, όπου οι ψυχικές αξίες τοποθετούνται πάνω από τις υλικές. Παρόλα αυτά, η υπεύθυνη στάση απέναντι στα υλικά αγαθά συνδέεται άμεσα με την ύλη. Ακόμη και όταν π.χ. συμβουλεύουμε τους άλλους να βοηθούν τους φτωχούς και μειονεκτούντες, η οικονομική και υλική υποστήριξη αποκτά αυτόματα αξία, αντί να θεωρείται γενικά ανάξια προσοχής. Έπειτα υπάρχει το ερώτημα, αν τα χρήματα ή η ιδιοκτησία μπορούν να αποτελέσουν αυτοσκοπό, ή οφείλουν να χρησιμοποιηθούν για κάτι ουσιαστικότερο – Ματθ. 6,24: πιθανότητα να υπηρετούν ταυτόχρονα τον Θεό και τον Μαμμωνά. .
Για παράδειγμα, η απάτη και το ψέμα, η εφαρμογή σχεδίων που μπορούν να προκαλέσουν (όχι παράνομα) αρνητικές συνέπειες στους συνανθρώπους μας και στα άλλα πλάσματα, δεν συμβαδίζουν με την υπεύθυνη συνύπαρξη των ανθρώπων που δίδαξε και εφάρμοσε ο Χριστός. Ο Χριστός επίσης δεν διδάσκει την κυριαρχία των υλικών καταναγκασμών.

Η απαγόρευση της τοκογλυφίας είναι γνωστή από το Ισλάμ. Η Αγία Γραφή περιέχει παρόμοιες συμβουλές προς τους Εβραίους και τους Χριστιανούς. Στην Παλαιά Διάθήκη μάλιστα βρίσκουμε απαγορεύσεις :
Ιεζεκιήλ 18:8 και 9: «Δεν δανείζει επί τόκω ούτε λαμβάνει (κατ’ άλλη μετάφραση: υπερβολικά υψηλό) τόκο, αποστρέφει το χέρι του από την αδικία και κρίνει δίκαια ανάμεσα στους ανθρώπους. Βαδίζει σύμφωνα με τα διατάγματά μου και τηρεί τις εντολές μου, και σύμφωνα με αυτές ενεργεί: αυτός είναι άνθρωπος ευσεβής και θα έχει την αιώνια ζωή, λέγει Κύριος ο Θεός.»  
Βλ. επίσης
Έσδρας 7:24 (απαγορεύσεις επιβολής τόκων και φόρων σε ορισμένα επαγγέλματα). 
Στο χωρίο
Παροιμίαι Σολομώντος 28:8 διαβάζουμε την ήπια διατυπωμένη άποψη, ότι η κατοχή και εκμετάλλευση χρημάτων που αποκτήθηκαν με τοκογλυφία είναι σε τελική ανάλυση αδιάφορη, διότι τα χρήματα των πλουσίων τελικά θα ωφελήσουν τους φτωχούς. Σήμερα η επικρατούσα άποψη για τον πλούτο είναι πως αντιτίθεται στα συμφέροντα των φτωχών και στο κοινό καλό, αλλά αυτό ισχύει διότι δεν πληρούνται οι κοινωνικές προϋποθέσεις του βιβλικού χωρίου. Η επίτευξη του συστήματος αξιών αυτού του χωρίου εξαρτάται από τους σκοπούς για τους οποίους καταναλώνεται ο πλούτος.
Στην Καινή Διαθήκη βλ. σχετικά με την τοκογλυφία:
Κατά Ματθαίον 23:23 και 17:24.
Για τήν παρούσα ανάλυση ενδιαφέρουν κατά κύριο λόγο τα στοιχεία εκείνα που παρουσιάζουν ερμηνευτική βαρύτητα ακόμη και όταν εγκαταλείψουμε το πλαίσιο αναφοράς της Παλαιάς Διαθήκης. Για το λόγο αυτό δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες σχετικά με το χωρίο Δευτερονόμιον 23:20.

Η Αγία Γραφή προτρέπει τους πιστούς να μην κάνουν μη αναγκαία χρέη (Παροιμίαι κβ΄ 7), να σχεδιάζουν προνοητικά (Παροιμίαι κα΄ 5) και να μαθαίνουν διαρκώς με σοφία και λογική (π.χ. Παροιμίαι δ΄ 5-8). Υπάρχει επίσης η προτροπή για αποταμίευση, η αναφερόμενη «δεκάτη» θα πρέπει να αποταμιεύεται κάθε έτος για να μπορεί ο πιστός να ταξιδεύσει με αυτή σε θρησκευτικές γιορτές και να την διαθέτει για δωρεές (Δευτερονόμιον ιδ΄ 22-27). Ο Παύλος προέτρεψε τους Χριστιανούς να αποταμιεύουν κάθε εβδομάδα κάτι για να το διαθέτουν, εάν χρειαστεί, σε συγχριστιανούς τους που βρέθηκαν σε ανάγκη, ενώ συνιστά το χειρισμό των επίγειων αγαθών με μέτρο (Α΄ προς Τιμόθεον στ΄ 8) Ο Ιησούς θεωρεί δεδομένο πως π.χ. πριν αρχίσει η ανοικοδόμηση ενός κτιρίου πρέπει να υπολογιστεί εάν υπάρχουν αρκετά χρήματα (Λουκ. ιδ΄ 28). Μία βιώσιμη οικονομία θα ήταν και σήμερα επειγόντως αναγκαία ως θεραπεία και πρόνοια: Η ιδιωτική, χρηματοοικονομική και δημόσια υπερχρέωση αποτελεί την αιτία οικονομικών ασταθειών σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ιστοσελίδα Δρόμοι του Χριστού δεν ακολουθεί πολιτικούς στόχους, για αυτό και δεν παρέχει παρά γενικές απόψεις.

*) Βλ. Ernst Fehr, Διευθυντή του Ινστιτούτου για την Εμπειρική Οικονομική Έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης. Συνέντευξη στο "Spektrum der Wissenschaft" Μάρτιος 2002, "Reziproker Altruismus...".
**) Από περισσότερο πνευματική άποψη οι αξίες αυτές αναλύονται στο κεφάλαιο Η επί του Όρους Ομιλία στο κυρίως κείμενο της σελίδας, μέρος 1 .
***) Βλ. Επίσης το κεφάλαιο "Θεμέλια ηθικής"

 Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Γενικές χριστιανικές απόψεις για την κοινωνία και την πολιτική *)

Ματθ.. 22, 21; Mκ 12,13-17; Λουκ. 20,20-26: "Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τα του Θεού τω Θεώ". Αυτή είναι μια ρεαλιστική στάση όσον αφορά την πληρωμή των φόρων στο ρωμαϊκό κράτος. Επίσης διαφαίνεται εδώ μια διάκριση μεταξύ των κρατικών και των θρησκευτικών λειτουργιών. Δεν υπονοείται η υποταγή στους κυρίαρχους. Πράξεις των Αποστόλων 5,29 "…πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις". Αντίστοιχα, ο Χριστός δεν δικαιολογεί κάθε αποτυχία με τους υλικούς καταναγκασμούς.

Από την μια πλευρά, η γενική κλίμακα αξίων της Επί του Όρους Ομιλίας (Ματθ. 5,7) δεν εφαρμόζεται άμεσα στις κοινωνικές υποθέσεις. Ωστόσο σίγουρα ο Χριστός δεν εννοούσε ότι μπορούμε να συμπεριφερόμαστε σε προσωπικό επίπεδο βάσει της αρχής της αγάπης προς τον πλησίον, και π.χ. στις ομάδες ή στα πολιτικά ζητήματα να εφαρμόζουμε αντίθετες αρχές. Η πραγματική ηθική **) πρέπει να εφαρμόζεται σε όλα τα επίπεδα και για ολόκληρο τον κόσμο. Π.χ. η χρήση άδικων μεθόδων προς τους επαγγελματικούς συνεργάτες έρχεται σε αντίθεση με την αλήθεια και την ευθύνη που διδάσκει ο Χριστός. Το ίδιο και η εξαπάτηση της κοινής γνώμης. Και η εφαρμογή σχεδίων που μπορούν να έχουν αρνητικές (όχι παράνομες) συνέπειες για τους συνανθρώπους και τα άλλα πλάσματα. Έτσι, για τη χριστιανική δραστηριοποίηση μπορεί να απαιτείται επίσης ανεξάρτητη σκέψη η οποία θα υπερβαίνει τα μονόπλευρα σχήματα «της αριστεράς» ή «της δεξιάς».

Το εδάφιο «[…] έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου» (Ματθ. ζ΄ 3-5) προφανώς δεν αποτελεί οδηγία να περιορίζεται ο καθένας παντελώς στην ατομική του ενασχόληση με τις δικές του αδυναμίες – εντύπωση, την οποία μπορεί να αφήνουν κάποιοι εκκλησιαστικοί κύκλοι. Προτρέπει μόνο να γίνει πρακτική ζωής το να αρχίζει κανείς πάντα με τον εαυτό του – για να μπορεί τότε να νουθετεί και να ασκεί κριτική πιο ελεύθερα όταν χρειάζεται, δηλ. χωρίς να προβάλλει τα προβλήματά του σε άλλους. Αυτό μπορεί με τη σειρά του να αναφέρεται τόσο στο προσωπικό περιβάλλον όσο και σε πολιτικούς.

Στον Ιερεμία 29,7 βρίσκουμε μια χρήσιμη προφητική συμβουλή: "Αναζητάτε το καλό της πόλης, εκεί σας οδηγώ, και να προσεύχεστε στον Κύριο. Γιατί όταν όλα πάνε καλά για την πόλη, όλα πάνε καλά και για σας". Αυτό κρίνει το δίλημμα μεταξύ του κοινού καλού με την ευρύτερη έννοια. Οι χριστιανοί παρακινούνται και στον Ματθ. 5,13, Ματθ. 13,33 κα να ενδιαφέρονται για την κοινωνία και να είναι το "άλας της γης". .
Ωστόσο μπορούν να υπάρχουν καταστάσεις, όπου οι χριστιανοί να αναγκαστούν να απέχουν από κοινωνικά νοσηρές καταστάσεις. Αποκάλυψη 18,4: "και ήκουσα άλλην φωνήν εκ του ουρανού λέγουσαν: έξελθε εξ αυτής ο λαός μου, ίνα μη συγκοινωνήσητε ταις αμαρτίαις αυτής, και ίνα εκ των πληγνώ αυτής μη λάβητε".

*) Αυτή η ιστοσελίδα δεν έχει πολιτικό χαρακτήρα. Δίνει απλά κάποια γενικότερα ερεθίσματα για σκέψη.
**) Βλέπε επίσης το κεφάλαιο "Θεμέλια της ηθικής"
Βλέπει επίσης το κεφάλαιο "Χριστιανικές απόψεις για την οικονομία και τα κοινωνικά ζητήματα"

 Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Χριστιανισμός και φιλοσοφία: για την ομιλία του Χάμπερμας "Πίστη και γνώση" *)

Ο φιλόσοφος καθ. Δρ. Juergen Habermas ***), που έως σήμερα εθεωρείτο άθεος, αναγνώρισε την σπουδαιότητα των θρησκευτικών πεποιθήσεων ως πηγή αξιών και κοινωνικής συνοχής μιας κοσμικής κοινωνίας. Η εικόνα του ανθρώπου καθ' ομοίωσιν του Θεού, με το δικαίωμα και την ικανότητα της ελευθερίας, θα μπορούσε να έχει απήχηση ακόμη και στους "θρησκευτικά άμουσους"- όπως αποκαλεί και τον εαυτό του. Το κόσμος χρειάζεται την συμφιλίωση και την συγχώρηση, δηλαδή τις αξίες της θρησκείας. Αναφέρεται επίσης στο "μαρτύριο των αθώων κατατρεγμένων, ατιμασμένων και δολοφονημένων, που δεν μπορεί να επανορθωθεί σε αυτό τον κόσμο". "Η χαμένη ελπίδα για ανάσταση αφήνει πίσω της ένα αισθητό κενό" (στην κοσμική κοινωνία).

Για τους φωτισμένους χριστιανούς ο Χάμπερμας δέχεται έναν σημαντικό ρόλο, ενώ κι εκείνοι με την σειρά τους μπορούν να κερδίσουν από τους μη θρησκευόμενους διανοουμένους.
- Η θρησκευτική συνείδηση οφείλει να επεξεργαστεί το ζήτημα της "ασυνεννοησίας" με άλλες θρησκείες και πίστεις. Σημείωση: στην σύγχρονη Δύση παρατηρούμε μια πιο πολιτισμένη αντιμετώπιση των άλλων, που ωστόσο είναι ανεπαρκής. Απόψεις, που μπορούν να έχουν ζωτική σημασία για τον διαθρησκευτικό διάλογο μπορείτε να βρείτε διασκορπισμένες στο κυρίως κείμενο και σε ορισμένες πρόσθετες σελίδες, για την εκκλησία ή την ηθική.
- Οφείλουμε να δεχθούμε την επιστημονική "αυθεντία". Σημείωση: για την ιστοσελίδα μας, οι κυρίαρχες τάσεις στην επιστήμη δεν εκπροσωπούν απαραίτητα τις νέες τάσεις της επιστήμης, ή δεν τις αποδέχονται εξαιτίας οικονομικών ή άλλων συμφερόντων. Αυτή η μορφή "αυθεντίας" είναι λοιπόν αμφισβητήσιμη σε πολλά πεδία. Επίσης λείπει συχνά η διαεπιστημονική ειλικρίνεια, και ο απαραίτητος πλουραλισμός. Αυτό ισχύει ακόμη και για ζωτικά ερωτήματα, όπως η γενετική (στην οποία αναφέρεται και ο Χάμπερμας). Το ίδιο ισχύει σε όλες τις θετικές επιστήμες. Το πρόβλημα αναφέρεται σε πολλά σημεία του κυρίως κειμένου για τα βήματα των Ευαγγελίων. Ωστόσο είναι πράγματι απαραίτητος ο διάλογος μεταξύ της θρησκείας και της επιστήμης. Έτσι θα μπορούμε να πλουτίσουμε τις γνώσεις μας για τις νέες εξελίξεις στις φυσικές επιστήμες **), ακόμη και σε αυτές που δεν απολαμβάνουν τη γενική αποδοχή. Επίσης, η θρησκεία οφείλει να ασχοληθεί με εμπειρίες και γνώσεις που προέρχονται από την συνειδητή επεξεργασία βαθιών θρησκευτικών εμπειριών, αντί να ασχολείται μόνο με το θεολογικό νοητικό οικοδόμημα. Μόνο έτσι είναι δυνατή η συνεννόηση. Ο έως πρόσφατα διάλογος στη βάση των πεπαλαιωμένων επιστημονικών παραδειγμάτων (θεμελιώδεις προϋποθέσεις, κοσμοαντιλήψεις) και οι η κοντόφθαλμη οπτική των χριστιανών δεν επαρκούν. Αλλά και οι ανθρωπιστικές επιστήμες μπορούν να κερδίσουν πολλά από αυτή τη διαδικασία, επειδή ο άνθρωπος θα ξαναγίνει άνθρωπος, η ψυχή του θα ξαναγίνει ψυχή και όχι απλή νευροχημική εγκεφαλική λειτουργία. .
- "Η θρησκευτική συνείδηση οφείλει να υπακούει στις επιταγές ενός κράτους δικαίου" Τονίζει τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε το αντίθετο. Σημείωση: αυτή η προσαρμογή των σύγχρονων χριστιανών στις αξίες της ελευθερίας είναι εν μέρει ένα ακόμη βήμα προς την πρώτη εκκλησία, πριν την χειραγώγηση του χριστιανισμού από το κράτος από το 325 μ.Χ. και έπειτα.

Ενώ λοιπόν οι χριστιανικοί και θρησκευτικοί κύκλοι προσπαθούσαν να προσαρμοστούν στην γλώσσα των κοσμικών θεσμών στην συναναστροφή τους με αυτούς, ο Χάμπερμας υποστηρίζει τώρα ότι και οι κοσμικοί, κύκλοι οφείλουν να προσαρμοστούν στην γλώσσα των χριστιανών και θρησκευόμενων ανθρώπων στην συναναστροφή τους με τους τελευταίους, αντί "να αγνοούν" απλά "αυτό που εννοούνταν". Οι κοσμικές πλειοψηφίες δεν δικαιούνται να λαμβάνουν πλειοψηφικές αποφάσεις σε ζωτικά για τους πιστούς ζητήματα, χωρίς να έχουν πρώτα εξετάσει σοβαρά, την γνώμη των άμεσα ενδιαφερόμενων. Σημείωση: πράγματι, οι φυσικοί επιστήμονες, οι πολιτικοί κλπ οφείλουν να προσαρμοστούν στον διάλογο με τους χριστιανούς, γεγονός που προϋποθέτει την αποδοχή όρων όπως "προστασία της πλάσης", "πλάσμα", ακόμη και "άνθρωπος" αντί για όρους όπως σύμπαν, βιόσφαιρα, οικολογία, ζωικό είδος, Homo Sapiens... .

Ο Χάμπερμας προτείνει ένα μεσολαβητικό "τρίτο μέρος" στο διάλογο μεταξύ θρησκείας και επιστήμης, μια "δημοκρατική φωτισμένη κοινή λογική" που θα χαρακτηρίζει μια "μετά-κοσμική κοινωνία", η οποία αποδέχεται τις θρησκευτικές ομάδες. Κάτι τέτοιο δεν λειτουργεί ικανοποιητικά στην σύγχρονη Γερμανία, ή λειτουργεί μόνο στο βαθμό που οι μεγάλες εκκλησίες συμμετέχουν αναγκαστικά σε συζητήσεις. Στις Η.Π.Α. οι ατομικές θρησκευτικές αντιλήψεις και δράσεις απολαμβάνουν μεγάλης εκτίμησης. Ωστόσο, οι θρησκευτικές αξίες περνούν στην κοινωνία σε μια μορφή, που τελικά δεν είναι αναγνωρίσιμη.

*) FAZ/ SZ (15.10.2001 ή γερμανικό κείμενο στο διαδίκτυο
**) Βλ. Επίσης τη σελίδα μας "Φυσικές επιστήμες και πίστη στο Θεό"

***) Σημείωση: Ο Χάμπερμας και άλλες Φιλοσοφικές Κατευθύνσεις

Ο Γιούργκεν Χάμπερμας, μαζί με τους Τεοντόρ Αντόρνο και Χέρμπερτ Μαρκούζε, ανήκε στη λεγόμενη Σχολή της Φρανκφούρτης, η οποία επηρέασε σημαντικά το φοιτητικό κίνημα του 1968 με την «κριτική θεωρία» της και στη συνέχεια συμπεριέλαβε τροποποιημένα φιλοσοφικά στοιχεία του νεομαρξισμού, του διαφωτισμού και του αθεϊσμού.
Από συντηρητική φιλοσοφική και θεολογική άποψη, η δριμύτερη κριτική της θεωρίας και της πράξης του κινήματος του 1968 ασκήθηκε από τον Γκούντερ Ρόρμοζερ από το 1969 και μετά. Ο Ρόρμοζερ είδε την «ουτοπία» της κριτικής θεωρίας ως υποκατάστατη θρησκεία (και κατά συνέπεια ως ανταγωνιστική της εκκλησιαστικής «σωτηριολογίας/εσχατολογίας»), και επιχείρησε να διασώσει, για παράδειγμα, το παλαιό δόγμα του Αυγουστίνου περί των «δύο (θεαρέστων) βασιλείων», δηλ. της θρησκείας και του κράτους.
Τόσο οι εκπρόσωποι της Σχολής της Φρανκφούρτης όσο και οι ιδεολογικοί τους αντίπαλοι (οπαδοί του χριστιανικού συντηρητισμού και του οικονομικού φιλελευθερισμού) διέπρεψαν, και ως ένα βαθμό συνεχίζουν να διαπρέπουν και σήμερα, στη μονομερή παράθεση επιχειρημάτων που στόχο έχουν να απορρίψουν σύνολη την «αντίπαλη πλευρά» παραβλέποντας όποιες ιδεολογικές λεπτομέρειες και αποχρώσεις. Με αυτό τον τρόπο όμως οι μεν έχασαν την ευκαιρία να ανακαλύψουν και να εκτιμήσουν τα βιώσιμα και αξιόλογα στοιχεία της παραδοσιακής τάξης πραγμάτων, οι δε δεν κατάφεραν να υπερβούν τις ιδεολογικές παραποιήσεις και να αναγνωρίσουν το δίκαιο αίτημα των κοινωνικών κινημάτων για χειραφέτηση. Τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος σε αυτή τη συζήτηση τόσο στη Γερμανία όσο και σε άλλες χώρες του κόσμου, διότι πολλοί δεν ανέχονται πια να τυποποιούνται σύμφωνα με τα δεδομένα του 1968. Στην έρευνα ωστόσο δεν έχει γίνει ακόμη επαρκής πρόοδος, καθώς εξακολουθούν να δημοσιεύονται βιβλία, σύμφωνα με τα οποία οι «αντίπαλοι» ευθύνονται για όλα τα κακά του κόσμου ενώ οι ομονοούντες είναι άμεμπτοι.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Γενικές χριστιανικές απόψεις για οικολογικά ζητήματα *)

Γένεσις 1:26-28 "Και είπεν ο Θεός: Άς κάμωμεν άνθρωπον κατ΄εικόνα ημών, καθ΄ομοιώση ημών. και ας εξουσιάζει επί …της γης… "** αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση, - όπως ερμηνεύτηκε πρακτικά – ότι ο άνθρωπος δεν έχει καμιά ευθύνη απέναντι στο περιβάλλον. Πολύ περισσότερο εδώ γίνεται λόγος για το αρχικό όραμα ενός ανθρώπου, που τοποθετήθηκε τελευταίος στη κορυφή της Δημιουργίας με χαρακτηριστικά όμοια με του Θεού. Συνεπώς, πρόκειται για τη φυσική εξουσία του ανθρώπου, ο οποίος μπόρεσε να "βαπτίσει" τα άλλα όντα και μάλιστα μπόρεσε να τα αντιμετωπίζει με υπευθυνότητα. Στη Γένεσις 2:15 η ευθύνη αυτή κατονομάζεται έτσι: "Ο Θεός ο Κύριος πήρε τον άνθρωπο και τον έβαλε στον κήπο της Εδέμ, για να τον υπηρετεί και να τον φροντίζει". Αυτό το να τον "φροντίζει" αναφέρεται στην ζωντανή Δημιουργία, η οποία εξελίσσεται. Ο άνθρωπος αργότερα (πρβλ. Ιστορίες από τον Παράδεισο) απομακρύνθηκε από αυτήν την ενότητά του με τον Θεό και τη Δημιουργία του και έγινε εγωιστής. Κι αφού είχε καταστραφεί η βάση, ο άνθρωπος έπρεπε να επεξεργαστεί εκ νέου όλες τις πνευματικές βάσεις, αντί να αγωνίζεται για εξουσιοδοτήσεις στον παράδεισο.

Και στην Καινή Διαθήκη η Δημιουργία λαμβάνεται σοβαρά υπόψη: Στους Ρωμαίους 1:20 αναφέρεται ότι "τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερά από την εποχή της κτίσης του κόσμου, καθώς νοούνται διαμέσου των δημιουργημάτων του, και η αιώνια δύναμή του και η θεότητα". Ρωμαίους 8:19 "Γιατί τα βάσανα της Δημιουργίας περιμένουν την Αποκάλυψη του Υιού του Θεού " (άλλη μετάφραση "την επιστροφή του ανθρώπου", δηλαδή την ολοκλήρωση του ανθρώπου.) Ρωμαίους 8:22 Γιατί γνωρίζουμε ότι στενάζουμε με τους στεναγμούς της φθοράς και του πόνου με τους οποίους στενάζει όλη η γη. Μάρκος 16:15 Και τους είπε: Να πάνε σε όλον τον κόσμο και να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σε όλη τη Δημιουργία. (βλ. επίσης Κολοσσαείς 1:23).
Τώρα βοηθάει ο Ιησούς Χριστός. Ωστόσο, και αυτός δεν θεωρεί τον άνθρωπο υπεύθυνο για τους συνανθρώπους και τα άλλα δημιουργήματα, αλλά βοηθάει τους ανθρώπους "να ολοκληρωθούν όπως ο Πατέρας στον ουρανό " (Ματθαίος 5:48), δηλαδή όπως έπρεπε να είναι από την αρχή – ώστε να μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη τους. Μόνο τότε θα γίνει και πάλι η Δημιουργία ένα. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι πρέπει να λάβουν αυτή τη βοήθεια. Η εξέλιξη του ανθρώπου χωρίς το Θεό ονομάζεται στους Ρωμαίους 1:20 ακόμη και "ασυγχώρητη".

Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη (για το χαρακτήρα της βλέπε Μέρος 2 του κύριου κειμένου) αναφέρονται μεταξύ άλλων οι καταστροφικές εξελίξεις, που μπορεί να αφορούν την ανθρωπότητα ή μέρος αυτής και την υπόλοιπη φύση. Αλλά πουθενά δεν αποδεικνύονται τα συμπτώματα αυτά σε μια περίοδο θεϊκών διορθώσεων ως θετικά ούτε καν οι σκοποί του Θεού και πουθενά στην αποκάλυψη δεν συγχωρούνται οι άνθρωποι, οι οποίοι συμβάλλουν στην εξόντωση των ειδών ή σε άλλες καταστροφές και πόσο μάλλον να παροτρύνονται να συμβάλλουν σε αυτό.***) Αυτός ο πολιτισμός αντιμετωπίζεται στην Αποκάλυψη ιδιαίτερα κριτικά.
Η Αποκάλυψη δεν αλλάζει ωστόσο το θετικό όραμα της υπόλοιπης Διαθήκης, π.χ. επί του Όρους ομιλία Ματθαίος 5 "Μακάριοι οι πράοι, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη...").

Περί «δημιουργισμού», ο οποίος είναι ιδιαίτερα διαδεδομένος στον αγγλόφωνο χώρο: Η σελίδα μας δεν πρεσβεύει κανένα είδος «-ισμού». Η δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου όντως επιτρέπει τη διαίσθηση θεϊκής σοφίας αντί απλής σύμπτωσης. Βλ. επίσης τη σελίδα μας «Φυσικές επιστήμες και πίστη στο Θεό». Επίσης επιτρέπονται αμφιβολίες για ορισμένα μη εξακριβωμένα αρχαιολογικά και παλαιολογικά χρονικά στοιχεία. Αλλά αυτοί που κατανόησαν πέραν αυτού τις επτά ημέρες της Δημιουργίας κατά τη Γένεση ως επτά 24ωρες ημέρες με τη σημερινή έννοια της λέξης, θα έπρεπε να αναγνωρίσουν πως αυτό δεν είναι παρά μία ερμηνεία μη αποφασιστικής σημασίας για την πίστη. Οι σημερινές ημέρες προϋποθέτουν την ύπαρξη (δηλ. την ολοκλήρωση της δημιουργίας) της Γης με τη σημερινή περιστροφή της, κατάσταση που δεν υπήρχε εξαρχής. Η ίδια η Αγία Γραφή αναφέρει: «μία ημέρα παρά Κυρίω ως χίλια έτη». Οι επτά ημέρες ασφαλώς σημαίνουν κάτι το πραγματικό, αναφέρονται ωστόσο σε «χρονικά διαστήματα» ή «κύκλους Δημιουργίας» χωρίς σαφώς καθορισμένη διάρκεια. Η θεώρηση των πλέον περιεκτικών διαδικασιών της Δημιουργίας ως των πλέον σύντομων μάλλον είναι εξίσου δύσκολο να υποστηριχθεί ενόψει νέων ευρημάτων, όσο και πολλές ιδέες που πρέσβευε μέχρι πρότινος η αρχαιολογία. Η Αγία Γραφή επισημαίνει πως ο Θεός αποκαλύφθηκε ήδη πριν από το Μωυσή σε ανθρώπους όπως τον Ενώχ και το Νώε. Η σημερινή ιστορία της Δημιουργίας μάλλον φτάνει έως μία αρχαία παράδοση τέτοιων – αληθινών – απαρχών, η οποία αποτυπώθηκε αργότερα δια της γραφής και μέρη της οποίας διατηρήθηκαν επίσης σε άλλους πολιτισμούς. Η έρευνα έχει αναγνωρίσει π.χ. μερικές εντυπωσιακές ομοιότητες με το σουμερικό έπος του Γιλγαμές, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η Γένεσις αντιγράφηκε από αυτό. Υπενθυμίζει ωστόσο πως ο Αβραάμ καταγόταν από τη Μεσοποταμία.

*) Αυτή η ιστοσελίδα δεν είναι πολιτική. Συνεπώς εδώ συζητούνται μόνο γενικά μέτρα και δεν αναφέρονται οδηγίες για επίκαιρα πολιτικά ζητήματα. Χριστιανοί διαφόρων κατευθύνσεων ασχολήθηκαν με ζητήματα σχετικά με τη διατήρηση της Δημιουργίας, όπως για παράδειγμα η αγέννητη ζωή και η κατάχρηση της γενετικής μηχανικής και της πυρηνικής ενέργειας.

**) Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία ειδική μορφή μίας παν-εν-θεϊστικής προσέγγισης («Ο Θεός ανευρίσκεται επίσης μέσα στην πλάση») – η οποία δεν πρέπει να συγχέεται με τον πανθεϊσμό («Ο Θεός είναι τα πάντα»). Η πλέον άμεση σχέση του Θεού με την πλάση προκύπτει ωστόσο με τη βοήθεια του ανθρώπου (πρβλ. επίσης Ιωάν. ιδ΄ 21, ιδ΄ 23, ιε΄). Αλλά ακόμα και αυτή δεν φαίνεται πρακτικά παρά μόνο στο μέτρο που ο άνθρωπος αποκτά όλο και περισσότερη συνείδησή της και πλησιάζει όλο και περισσότερο το Χριστό. Ωστόσο η χαρά που αντλείται από την πλάση μπορεί επίσης να οδηγήσει στο Θεό. Ένας τέτοιος μυστικισμός της πλάσης ενέχει ωστόσο και σημαντικές πλάνες, στο μέτρο που ο Θεός μειώνεται σε μία λέξη για υλικές υποθέσεις και επιθυμίες.

***) στις Η.Π.Α. π.χ. αυτό δεν είναι σαφές σε όλους.

****) Οι δυνατότητες εξέλιξης της συνείδησης παρουσιάζονται βάσει των σταδίων της ζωής του Ιησού στο Κύριο κείμενο, Τμήμα 1. Ο άνθρωπος μπορεί π.χ. σήμερα να μάθει συνειδητά – σε αντίθεση με τον παλαιότερο, ενστικτώδη τρόπο του – τους συσχετισμούς με τον περίγυρό του και το περιβάλλον, και να διακρίνει πάλι πιο έντονα τη Γη. Μπορεί να βρει το δρόμο προς μία «δικτυωμένη σκέψη» (ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε βάσει των έργων του Frederic Vester), ή μία «πολυπαραγοντική σκέψη» (ένας όρος που χρησιμοποίησε ο Dörner για τη μελέτη πολύπλοκων οικολογικών συστημάτων αντί για την άχρηστη παλαιά «γραμμική» ή «μονοαιτιακή σκέψη» = «1 αιτία > 1 αιτιατό». Βλ. επίσης τις σελίδες μας «Συνείδηση, έρευνα του εγκεφάλου και ελεύθερη βούληση», «Θεμέλια ηθικών αξιών», «Χριστιανικές απόψεις για την οικονομία και τα κοινωνικά ζητήματα», «Γενικές χριστιανικές απόψεις για την κοινωνία και την πολιτική», «Χριστιανισμός και φιλοσοφία…»

Δείτε επίσης τη σελίδα μας "Βάσεις ηθικών αξιών".

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Αγέννητη ζωή *

Η αρχή της ανθρώπινης ζωής:
Η ανθρώπινη εικόνα συντηρητικών αλλά και κριτικών Χριστιανών συγκλίνει στο γεγονός ότι η ανθρώπινη ζωή αρχίζει ήδη από τη γονιμοποίηση. Η Βίβλος παρουσιάζει με πολλούς τρόπους την ανθρώπινη ζωή ως ενότητα. Από τη θεϊκή της αρχή – μέσω της μετάδοσης της ζωής στις γενιές – μέχρι τα διαφορετικά στάδια ηλικίας ή εξέλιξης του ατόμου. Δεν γίνεται υπόνοια για "ζωή χωρίς αξία ή χωρίς ανθρώπινη αξία" σε οποιαδήποτε φάση πριν από τη γέννηση ή σε οποιαδήποτε ηλικιακή φάση ή κατάσταση ασθένειας.
Ο Καθ. Bockle αναφέρει στο "Βιβλίο της Χριστιανικής Ηθικής" ιστορίες ορισμένων θεολόγων – των οποίων τα αυθεντικά κείμενα είναι εν μέρει δυσεύρετα – στις οποίες αντί για τη γονιμοποίηση, η εμφύτευση που συμβαίνει λίγο αργότερα είναι το ορόσημο.
Η σύγχρονη φυσική επιστήμη επιθυμεί τις περισσότερες φορές να είναι αμερόληπτη. Αλλά και επιστημονικά πορίσματα αποδεικνύουν ότι οι μεταβάσεις μεταξύ του σταδίου του γονιμοποιημένου ωαρίου και του ολοκληρωμένου ανθρώπου ρευστές. Αν και για την κοινωνία εξακολουθούν να υφίστανται όρια από τα οποία αρχίζει η ανθρώπινη ζωή, το όρια αυτά είναι αυθαίρετα. Λόγου χάρη, ο Εμβρυολόγος Erich Blechschmidt αναφέρει: ο "βιο-γενετικός νόμος" που είχε κάποτε υποστηρίξει ο Haeckel , σύμφωνα με τον οποίο το έμβρυο επαναλαμβάνει ζωικά στάδια από την εξελικτική ιστορία, είναι πεπαλαιωμένη: κάθε όργανο αναπτύσσεται για το ρόλο του στον άνθρωπο. Οι αντιδράσεις του εμβρύου μπορούν σήμερα να παρατηρηθούν με τη βοήθεια υπέρηχων. Επίσης ο Καθ. ανθρώπινης γενετικής L. Lejeune τόνισε ότι ακόμη και τα γονίδια του γονιμοποιημένου ωαρίου περιέχουν το σχέδιο του ολοκληρωμένου οργανισμού του ανθρώπου. Θα λέγαμε ότι είναι το φυσικό αντίστοιχο αυτού του σχεδίου. Και από εγκεφαλικές έρευνες της νευρολογίας ανάπτυξης και της φυσιολογίας προκύπτουν ανάλογα συμπεράσματα. Ακόμη και στα πιο πρώιμα στάδια ανάπτυξης μπορούν με ολοκληρωτική και απροκατάληπτη έρευνα να ανιχνευθούν διαδικασίες συνειδητότητας και μνήμης.
Συνεπώς αυτή η αντίληψη υποστηρίζεται και εκτός των συνόρων του θρησκευτικού κύκλου.

Ένα άλλο ζήτημα είναι, ωστόσο, η πρακτική αντιμετώπιση τέτοιων αντιλήψεων.
Η εντολή "Ου φονεύσεις" – Έξοδος 20 – γινόταν αντιληπτή την εποχή της Παλαιάς Διαθήκες υπό την έννοια "Δεν πρέπει να διαπράξεις φόνο", ενώ η διάκριση μεταξύ του φονεύω και του σκοτώνω έγινε αργότερα. Η εντολή αφορά όλες τις ανθρώπινες ζωές και για τους χορτοφάγους ακόμη και το ζωικό βασίλειο. Η σύγχρονη θεωρία ενός διαθρησκευτικού «παγκόσμιου ήθους» ** περιλαμβάνει ως βασική αρχή «έναν πολιτισμό σεβασμού προς κάθε ζωή». Σε κάθε περίπτωση όμως – όπως συμβαίνει με κάθε σοβαρή συμβουλή περί εγκυμοσύνης, ακόμη κι αν σκοπός είναι να ενθαρρύνει τη γέννηση του παιδιού και να προσφέρει βοήθεια – πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη η ατομική κατάσταση ζωής του εκάστοτε ατόμου με τις δυσκολίες, τους φόβους, τις τύψεις του, αντί να αφορίζουμε αδιάκριτα όσους σκέφτονται την άμβλωση. Η απόφαση αυτή για τις γυναίκες δεν είναι σε καμία περίπτωση εύκολη. Το πρόβλημα δεν πρέπει να αποδίδεται μονομερώς στις γυναίκες, καθώς αποτελεί και ευθύνη των αντρών και του περιβάλλοντός τους.
Για την ελαχιστοποίηση των αμβλώσεων, εκτός από την ατομική προσπάθεια απαιτείται κυρίως και από κοινωνικής άποψης η διευκόλυνση της ζωής με παιδιά, δηλαδή η επίλυση προβλημάτων που σήμερα αποτελούν εν μέρει λόγο για τις εκτρώσεις και η υποστήριξη των κοινωνικά αδυνάμων.

Τα νομικά ζητήματα *:
Ο Ιησούς Χριστός υπέδειξε στους ανθρώπους μια συνειδητή απόφαση όσον αφορά την ηθική συμπεριφορά, αντί να τους πιέσει να τηρήσουν τους κανόνες ή τα ήθη, όπως συνηθιζόταν στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης. Ωστόσο, οι κανόνες δεν μπορούσαν να τεκμηριώσουν τα ηθικά ερωτήματα, αν και προσπαθούσαν να το κάνουν σε όλους του τομείς της ανθρώπινης ζωής.
Οι νομικές διατάξεις, είτε αυτές είναι αυστηρές είτε ελαστικές, έχουν διεθνώς περιορισμένη επίδραση στον αριθμό των αμβλώσεων. Συνεπώς, όπως αναφέρθηκε ήδη, πρέπει να καταβληθούν διαφορετικού είδους προσπάθειες.

Ο συσχετισμός με τη γενετική τεχνική και ιατρική:
Τόσο σε επιστημονικές έρευνες όσο και σε τεχνητές γονιμοποιήσεις υπάρχει διεθνώς μια "χρήση εμβρύων", για τον περιορισμό της οποίας γίνονται διάφορες προσπάθειες. Προς το παρόν η προ της εμφύτευσης διάγνωση (PID) είναι μια νέα προσπάθεια δημιουργίας νέων αιτιών έκτρωσης.

Συνέπειες σε άλλους τομείς:
Όταν μιλάμε για προστασία της ζωής πρέπει τουλάχιστον να συμπεριλαμβάνουμε όλους τους κινδύνους στους οποίους είναι εκτεθειμένοι όσοι έχουν γεννηθεί ήδη – και ειδικά τους κινδύνους στους οποίους είναι εκτεθειμένη ταυτόχρονα η ζωή προ και μετά τη γέννηση. Οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι αφορούν τη μητέρα και το έμβρυο, και μάλιστα πολύ περισσότερο το ευαίσθητο έμβρυο. Αυτό συχνά παραγκωνίστηκε από τους προστάτες της ζωής. Αντίθετα, πολλοί που ενδιαφέρονταν για το περιβάλλον, δεν φρόντιζαν για το πρόβλημα των εκτρώσεων, πράγμα που έκανε π.χ. ο Franz Alt ήδη το 1985.

*) Οι "Δρόμοι του Χριστού" δεν είναι πολιτική ιστοσελίδα. Δεν γράφουμε εναντίον κανενός και δεν υποστηρίζουμε πολιτικά πιστεύω, παρά μόνο δίνονται πληροφορίες για γενικά θέματα.
**) Βλ. επίσης την πρόσθετη σελίδα "Βάσεις ηθικών αρχών"

 

 Μέρος 4: Παλαιά Διαθήκη, Συμβολές στο διάλογο με άλλες θρησκείες

Για την Παλαιά Διαθήκη και την Ιουδαϊκή θρησκεία (Ιουδαϊσμός)

Αυτή η πρόσθετη σελίδα σκοπό έχει να συμβάλει στην καλύτερη κατανόηση της Παλαιάς Διαθήκης και στο δια-θρησκευτικό διάλογο. Δεν πρόκειται όμως να ασχοληθούμε με τις γραφές της Παλαιάς Διαθήκης στο βαθμό που ασχοληθήκαμε με τα Ευαγγέλια και τις Πράξεις των Αποστόλων (Πεντηκοστή) σε αυτόν τον Ιστοχώρο.

Ο Χριστός και οι μαθητές του αναφέρονταν συχνά στις γνωστές στους ακροατές τους Ιερές Γραφές, δηλαδή στην Παλαιά Διαθήκη. Η Παλαιά Διαθήκη περιέχει την ιστορία της Δημιουργίας του κόσμου, την ιστορία των Ιουδαίων, κανόνες, προφητείες, ψαλμούς, απόκρυφα κείμενα κλπ. Ο Ιησούς και οι μαθητές υποστήριζαν ότι οι απόψεις τους δεν έρχονταν σε αντίθεση με τα παλαιότερα ιερά κείμενα. Ωστόσο, τόνιζαν ότι δεν ήρθαν για να ερμηνεύσουν τις γραφές, παρά ότι έφθασε η στιγμή για μια ζωή σε άμεση επικοινωνία με το Θεό και τον Χριστό. (βλ. Και "Θεμέλια ηθικών αξιών" και το κυρίως κείμενο). Από την έννοια της άμεσης επαφής με το Θεό προκύπτουν καινούργιες απόψεις σχετικά με την Παλαιά Διαθήκη.

Στην Καινή Διαθήκη, ωστόσο, βρίσκουμε αναφορές σε άλλες θρησκευτικές αντιλήψεις της εποχής. Π.χ. το Ευαγγέλιο του Ιωάννη αναφέρεται συχνά σε εκείνους που γνωρίζουν τις γνωστικές διδασκαλίες της σοφίας, με σκοπό να επεξηγήσει σε σύγκριση με αυτές την ιδιαιτερότητα του χριστιανισμού. Ένα απλό παράδειγμα είναι η φράση "Ην το φως το αληθινόν" στο Κατά Ιωάννη 1. Ορισμένες επιστολές του Παύλου λαμβάνουν επίσης υπ' όψιν τις αντιλήψεις των ανθρώπων που ανήκαν στον κύκλο των παλαιών μυστηριακών θρησκειών, περισσότερο μάλιστα από ότι τις Ιουδαϊκές πηγές. Εκείνος ο οποίος δεν γνωρίζει αυτές τις παραδόσεις, δεν θα το προσέξει. Σε αυτά τα σημεία της Καινής Διαθήκης δεν υπάρχουν καταδικαστικές κρίσεις κατά των μη ιουδαϊκών γραφών. Τέτοιες αρνητικές κρίσεις εμφανίζονται στα σημεία που αναφέρονται σε καταχρήσεις συγκεκριμένων, παρηκμασμένων λατρειών, προκειμένου να προειδοποιήσουν τους ανθρώπους για τους κινδύνους. Οι πρώτοι ιεραπόστολοι φρόντιζαν να παραλαμβάνουν τους ανθρώπους από το σημείο που βρίσκονταν. Αντί να απαιτούν από αυτούς να διαγράψουν ολόκληρο το παρελθόν τους- πράγμα που προκαλεί ρωγμές στην συνείδηση- επεδίωκαν να φέρουν τη λύτρωση που θεραπεύει τις ρωγμές. Οι άνθρωποι διαφορετικής καταγωγής δεν εξαναγκάζονταν να υιοθετήσουν ολόκληρη την ιουδαϊκή παράδοση. Ως προς αυτό είχαν ίσα δικαιώματα με τους Ιουδαίους. Πάνω σε αυτό το θέμα υπήρχαν διαφωνίες μεταξύ των μαθητών, οι οποίες παραμένουν έως σήμερα.

Το έργο του Ιησού ήταν μεν τότε μόνο διανοητό με αυτή τη μορφή πάνω στο υπόβαθρο της πίστης στο Θεό και της ελπίδας για μία ριζική αλλαγή, η οποία θα αφορούσε και τον υπόλοιπο κόσμο, όπως είχε προβλεφθεί για το λαό του Ισραήλ από τους Προφήτες. Έκτοτε είναι ωστόσο ασφαλώς δυνατή η εξαγωγή του χριστιανικού στοιχείου από άλλες θρησκευτικές παραδόσεις πέραν της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτό προσπαθεί π.χ. ο Μani, ο ιδρυτής των Μανιχαιστών, οι οποίοι ήταν πολυπληθείς στην Ασία, και καταδιώχθηκαν αργότερα από την εκκλησία με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν. Για τον Mani σημείο εκκίνησης υπήρξε η επίσης μονοθεϊστική λατρεία του Ζαρατούστρα στην Περσία. Ο βαθμός επιτυχίας του να προσεγγίσει σωστά το Χριστό και ο βαθμός αποτυχίας του (π.χ. μονόπλευρος αναχωρητισμός στο κήρυγμά του) είναι ένα άλλο ερώτημα, το οποίο δεν μπορούμε να εξετάσουμε εδώ.

Η ιουδαϊκή θρησκεία (Ιουδαϊσμός) δημιούργησε μετά την εβραϊκή βίβλο και μερικές ακόμη γραφές, όπως τον νομικό κώδικα (Mischna) και σχόλια (Gemara) του Talmud – στις εκδοχές της Βαβυλώνας και της Ιερουσαλήμ -, καθώς και βασικά έργα συγκεκριμένων κατευθύνσεων, ειδικά οι εσωτεριστικές γραφές του Καββαλισμού: Zohar (Sohar) / Sepher Jezirah. Οι γραφές αυτές χρονολογούνται στον 13ο αιώνα, μάλλον όμως προέρχονται από πολύ παλιότερα. Ορισμένες μάλιστα θυμίζουν τους αρχαίους Αιγυπτίους. Ακόμη και σήμερα υπάρχει ιουδαϊκός μυστικισμός (Chassidim).

Σχετικά με τα οράματα με τη μορφή του Θεού

«Ο Θεός του Αβραάμ» βιώθηκε τόσο ως προσωπικός Θεός της οικογένειας, της φυλής και του λαού όσο και ως Θεός του σύμπαντος. Αυτή η πίστη έλαβε με τον καιρό την αυστηρώς μονοθεϊστική μορφή που κήρυτταν οι Προφήτες.* Αρχικά ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης ονομάζεται "Elohim", δηλαδή "θεϊκό (δημιουργικό) πνεύμα" και όχι ως εξωγήινος, με τεχνικές γενετικών πειραμάτων, όπως υποθέτουν σήμερα ορισμένα βιβλία . Αυτά προστέθηκαν εξαιτίας των προβληματικών επιρροών στην εξέλιξη της γης. Οι σημιτικές λέξεις «Ελοχίμ» και «Αλλάχ» (ισλαμική ονομασία του Θεού) έχουν σίγουρα την ίδια ρίζα, το ίδιο ισχύει για τον «Ελ» των Χαναανιτών.

Το όνομα Γιαχβέ/ Γεχόβα/ JWHW εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη αργότερα. Με την έλευση του Θεού εγγύτερα στον άνθρωπο στη διάρκεια του χρόνου, σύμφωνα με μυστικιστικές και επιστημονικές πηγές όπως ο Lorber ή o Steiner, δημιουργήθηκε η έννοια του Ιεχόβα. Δυστυχώς οι μεταφράσεις χρησιμοποιούν πάντα τον ίδιο όρο, ενώ στο πρωτότυπο υπάρχουν πολλά διαφορετικά ονόματα για το Θεό. Έτσι αγνοούμε την διαφορετική αντίληψη κάθε εποχής για το Θεό. Η αρχική πραγματική αντίληψη του ανθρώπου για τον Γεχόβα παραποιήθηκε αργότερα, ενώ είναι πιθανό ότι αρνητικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν αυτόν τον όρο για να παραπλανήσουν τους ανθρώπους, των οποίων οι πνευματικότητα ήταν επιφανειακή, και η ψυχή τους ήταν γεμάτη μίσος. Έτσι δεν συνδέονται όλες οι ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης με τον Γιαχβέ, και με τον "JHWH" με την έννοια που δίνει ο καθ. J.J. Hurtak/ ΗΠΑ. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε συμβάν της Παλαιάς Διαθήκης μπορεί να αποτιμηθεί βάση της σύγχρονης λογικής σκέψης. Ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από εμάς, τι και γιατί κάνει, και τι και γιατί ζητεί κάτι από τους ανθρώπους.

Η πίστη στον Μεσσία και ο Ιησούς

Η λέξη "Χριστός" έχει χρησιμοποιηθεί ήδη στη μετάφραση των Εβδομήκοντα, δηλαδή τη μετάφραση της Εβραϊκής Βίβλου στα ελληνικά από Εβραίους για Εβραίους τον 3ο/2ο αιώνα προ Χριστού, για τη λέξη Μεσσίας. Αυτό δεν αποτελεί συνεπώς εφεύρεση του Παύλου, όπως πιστεύουν ορισμένοι νέοι συγγραφείς. Γραφές σοφών στην περιοχή της Νεκράς Θάλασσας (Κουμράν) δείχνουν ότι πιστοί Εβραίοι ακόμη και δεκαετίες αιώνες προ Χριστού περίμεναν το Βασίλειο ειρήνης του Μεσσία, όπως περιγράφεται στον Ησαΐα, εδάφιο 11. Αλλά ακόμη και τότε υπήρχαν διαφορετικές εκδοχές για την ύπαρξη του Μεσσία – όπως και για τους μαθητές του Ιησού δεν ήταν πολύ εύκολο να καταλάβουν ότι η "Βασιλεία" δεν σήμαινε μια εξωτερική εθνική επανάσταση ενάντια στους Ρωμαίους, αλλά μια πνευματική εξέλιξη που θα άλλαζε τα πάντα, ένα "Βασίλειο των Ουρανών".

Η κοινότητα των Κουμράν συγκαταλέγεται συχνά στις πιο αυστηρές και πνευματικές σχολές του Ιουδαϊσμού, κοντά στους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους. Για την ακρίβεια πρόκειται για μια ανεξάρτητη κοινότητα που βρισκόταν κοντά στους Εσσαίους, η οποία είχε καλή επαφή με τα άλλα ρεύματα του τότε Ιουδαϊσμού, εκτός από τους ειρηνικούς Εσσαίους, και με τους ανεξάρτητους Ζηλωτές και τους Φαρισαίους στην Ιερουσαλήμ (οι τελευταίοι εμπιστεύθηκαν αυτήν την κοινότητα στην ανάγκη τους για σημειώσεις για το θησαυρό του ναού. Προφανώς θεωρούνταν απολύτως αξιόπιστοι, παρά τις διαφορετικές απόψεις). Ο "κανόνας της κοινότητας" 1QS περιείχε στοιχεία για την αναμονή του Μεσσία. Αναφέρονται μάλιστα 2 Μεσσίες, για την ακρίβεια 2 καταγωγές ενός τέτοιου Μεσσία, οι οποίες σύμφωνα με το τότε δίκαιο θα μπορούσαν να οδηγούν στον Ιησού: από τον Ιωσήφ από τη γενιά του Δαβίδ και από τη Μαρία από τους απογόνους του Ααρών (Αυτό το αναφέρει π.χ. και ο Carsten Peter Thiede, ο οποίος ασχολήθηκε με αυτές τις γραφές εκ μέρους της ισραηλιτικής υπηρεσίας αρχαιοτήτων).
Η προφητεία του Μιχαΐα 5:1, σύμφωνα με την οποία ο Μεσσίας καταγόταν από τη Βηθλεέμ, δεν φάνηκε να έχει καμία ιδιαίτερη σημασία στους κύκλους αυτών που περίμεναν τον Μεσσία. Παρόλα αυτά, σε αυτό αναφέρεται και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Ορισμένοι το θεώρησαν ως επινόηση, γιατί ο Ιησούς καταγόταν από την Ναζαρέτ. *

Ένα σημείο από τον Προφήτη Δανιήλ 9:25 αναφέρεται συχνά στο Ιησού: Από την εντολή για το χτίσιμο της 2ης Ιερουσαλήμ (βλ. Νεεμία 2:18; περ. 445 π.Χ.) μέχρι το τέλος του (2ου) "χρίσματος" πέρασαν συνολικά 69 "εβδομάδες". Αν εννοεί βέβαια "εβδομάδες" 7 ετών η καθεμία (πρβλ. σημασία των "ετών Σαββάτου" κ.λπ.), τότε φτάνουμε ουσιαστικά στην εποχή της Σταύρωσης.

(...)
– υπάρχουν όμως και οι Μεσσιανικοί Εβραίοι, οι οποίοι αναγνωρίζουν τον Ιησού ως Μεσσία τους,

Μια δύσκολα εφαρμοστέα στον χριστιανισμό ως θρησκευτική κοινότητα, χρήσιμη ωστόσο για άλλες πολιτισμικές ομάδες θεωρία είναι αυτή του R. Steiner, o οποίος βλέπει το Χριστό ως ένα πλάσμα γνώριμο σε ορισμένους σοφούς του προχριστιανικού κόσμου. Που ταυτίζεται ίσως με τον Vishwas Karman των ινδουιστών, με τον Ahura Mazda των Παρσών , με τον Όσιρη των Αιγυπτίων , και με τον κέλτη Belemis= Baldur, Απόλλωνα. Βλ. Επίσης το κεφάλαιο "Εν αρχή ην ο λόγος…" του κειμένου. Βλ. επίσης π.χ. την χριστολογία του R. Steiner μεταξύ άλλων την συλλογή διαλέξεων "Die Geistigen Wesenheiten in den Himmelskoerpern", 1912; "Vorstufen zum Mysterium von Golgatha", 1913, 1914; "Von Jesus zu Christus"; "Christologie".

Αργότερα, πριν 2000 χρόνια έχουμε την ενσάρκωση του Χριστού στον κόσμο ως μέτρο ενός σταθμού στην εξέλιξη του κόσμου, με την αποδοχή της ανθρωπότητας στη ζωή Του. Οι παλιές λατρείες έχουν παρακμάσει, όπως αργότερα παρακμάζει επιφανειακά και ο χριστιανισμός, ωστόσο η έρευνα προς αυτή την κατεύθυνση έχει μεγάλη σημασία. Ο Χριστός θα μας εμφανιζόταν ως κάτι διαφορετικό από έναν απλό εγγυητή της εξουσίας μιας και μόνο θρησκευτικής κοινότητας. Ένα πλάσμα, που ενσαρκώνει τον ανανεωμένο άνθρωπο, τον "νέο Αδάμ" του Γολγοθά.

Σχετικά με τον καιρό πριν τον Νώε και τον καιρό πριν την Καινή Διαθήκη, ανατρέξτε π.χ. γραφές από τον "εσωτερικό λόγο" του Jakob Lorber: www.lorber-verlag.de, και του Rudolf Steiner. Σύμφωνα με τα διδάγματα του μυστικισμού οι θέσεις ορισμένων μπορούν να ξεχαστούν τελείως, ο Ιησούς μπορεί να μην υπήρξε ποτέ ή μπορεί να ήταν ένας απλός κήρυκας.

περισσότερες ενημερώσεις English/ Deutsch.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Ζαρατούστρα

Οι αρχική διδασκαλία του Ζαρατούστρα διατηρείται σήμερα στους Πάρσους και στην ιερή γραφή τους, την Zent Avesta. Ινδοί ερευνητές υποστήριξαν πρόσφατα ότι αυτή η θρησκεία είναι παλαιότερη από ότι πίστευαν έως τώρα οι δυτικοί ερευνητές, και ότι κατά συνέπεια οι αρχαίοι ιστοριογράφοι είχαν δίκαιο. Ακόμη αποδείχθηκε ότι αυτή η θρησκεία δεν αναφέρεται απλά στην κοσμική μάχη του φωτός με το σκότος, η οποία μεταδόθηκε έπειτα στις γνωστικές διδασκαλίες. Αναφερόταν επίσης στον ένα, προσωπικό θεό, τον Αhura Mazda, ο οποίος ως "υπερ-αγαθός βρισκόταν πάνω από τις δυνάμεις αυτές. Ο όρος για την απρόσωπη πλευρά του Θεού ήταν "ahu" (μια διεύθυνση για τις σύγχρονες πνευματικές αναζητήσεις αυτής της θρησκείας: Mazdayasnie Monasterie, Mustafa Bldg., Sir Pherozeshah Mehta Rd., Bombay 400001, Ινδία.). Από την άλλη πλευρά ανακαλύφθηκε ότι στις ιρανικές πηγές υπάρχουν αναφορές στον Νώε / Nuakh, οι οποίες συμφωνούν με τις πηγές της Βίβλου. Άποψή μας είναι ότι η Zend Avesta διαθέτει τουλάχιστον πολλά κοινά με την αρχετυπική Αποκάλυψη της ανθρωπότητας πριν τον ασιατικό κατακλυσμό, την οποία ακολουθεί ο Νώε σύμφωνα με αυτό τον παρηκμασμένο πολιτισμό. Ο Αβραάμ δεν ήταν ο πρώτος που λάτρεψε τον έναν Θεό. Υπάρχουν ενδείξεις, ότι αυτή η πρώιμη θρησκεία πριν τον κατακλυσμό, δηλαδή 3500 χρόνια πριν τον Χριστό διέθετε γραπτές πηγές, και είναι πιθανό αυτές να εμφανιστούν κάποια στιγμή στο μέλλον. Ο Lorber ονομάζει αυτές τις χαμένες γραφές "Seanthiast Elli". Ο Θεός είχε εμφανιστεί στους ανθρώπους πριν τον κατακλυσμό ως "Αbedam" όπως αργότερα ενήργησε μέσω του βιβλικού "Melchisedek".

Eπιπλέον, οι Πάρσοι θεωρούνται από πολλούς ιρανούς μουσουλμάνους πνευματικούς ως ένας από τους "λαούς της ιερής γραφής" του Κορανίου, μαζί με τους Ιουδαίους και τους χριστιανούς, δηλαδή δεν τους κατατάσσουν στους άπιστους, παρά σε εκείνους που πιστεύουν στον ίδιο Θεό, στον οποίο παραπέμπουν κατά καιρούς και οι προφήτες τους. Φυσικά πολλά από το αρχικό πνευματικό βάθος αυτής της θρησκείας έχουν χαθεί, όπως άλλωστε παρατηρούμε σε όλες τις θρησκείες, γεγονός που είναι καιρός να αναστραφεί σήμερα.

O Mani (216-276) προσπάθησε να συνδέσει χριστιανικές διδασκαλίες στην παλιά θρησκεία Zarathustra. (...) (Η προσπάθεια αυτή δεν θα αξιολογηθεί εδώ, βλέπε επίσης το πλήρες κείμενο στα αγγλικάή στα γερμανικά.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Πληροφορίες: Ο Χριστός και το Ισλάμ

Ο διαθρησκευτικός διάλογος

Αυτό το κείμενο είναι μία συμβολή για την καλύτερη κατανόηση μεταξύ των θρησκειών και για έναν ειρηνικό «διαθρησκευτικό διάλογο», όπως αυτός λαμβάνει χώρα εδώ και πολλά χρόνια. Αυτές οι παρατηρήσεις δεν έχουν την αξίωση να χαρακτηρίσουν το Ισλάμ στο σύνολό του, καθώς στο Ισλάμ υπάρχουν διαφορετικές θεολογικές σχολές.****

Το Κοράνιο*) και οι άλλες θρησκείες των Γραφών

Ισλάμ σημαίνει «υποταγή στο θέλημα του Θεού».
Η Ιερά Γραφή του Ισλάμ, το Κοράνιο, εκλαμβάνεται ως έμπνευση, την οποία έλαβε ο προφήτης Μωάμεθ από το Θεό ή μέσω του Αγγέλου Τζιμπρίλ, ο οποίος μπορεί να ταυτιστεί με το γνωστό στο Χριστιανισμό Αρχάγγελο Γαβριήλ. Σίγουρο είναι ότι στο Κοράνιο αποδίδεται κεντρική σημασία. Πέραν αυτού για την ερμηνεία παίζουν ρόλο περαιτέρω παραδόσεις (η σούννα, κατά λέξη: «συνήθεια») από την εποχή του Προφήτη (τα χαντίθ). Ένας προφήτης είναι άνθρωπος στην προσωπική συμπεριφορά του και όχι Θεός. Επίσης πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι πολλοί Μουσουλμάνοι, όπως και πολλοί Χριστιανοί, δεν γνωρίζουν επακριβώς την Ιερά Γραφή τους.

Το Κοράνιο απευθύνεται στους Χριστιανούς και στους Ιουδαίους εν μέρει άμεσα ως «Ω άνθρωποι της Γραφής», (άνθρωποι της Γραφής, π.χ. σούρα 4:171*), και «Ω τέκνα του Ισραήλ». Έτσι μπορούν και αυτοί να ασχοληθούν με το Κοράνιο*) - αν και τις περισσότερες φορές δεν το κάνουν. Η θρησκειολογία ασχολείται με τα ιερά κείμενα όλων των θρησκειών και διερευνά μεταξύ άλλων την ιστορική εξέλιξη της ερμηνείας τους. Τα ιερά κείμενα θα πρέπει ωστόσο να μελετώνται με σεβασμό. Μία μερίδα των μουσουλμάνων σχολιαστών του Κορανίου έγραψε ότι υπάρχει μία πρωτότυπη μορφή του Κορανίου – καλώς φυλαγμένη από το Θεό –, στην οποία έχουν πρόσβαση μόνο οι αγνοί άγγελοι και οι αγνοί ανθρώπινοι απεσταλμένοι, ενώ μία άλλη μερίδα ερμήνευσε πως ο αναγνώστης του Κορανίου, όπως αυτό υπάρχει στη Γη, θα πρέπει να είναι αγνός.

Ο Προφήτης θεωρείται απεσταλμένος για ένα «χρόνο» (ή ενδιάμεσο χρονικό διάστημα; άλλη μετάφραση: μετά από ένα ενδιάμεσο χρονικό διάστημα); κατά τον οποίο εξέλειψαν οι απεσταλμένοι (σούρα 5,19*). Το Κοράνιο διακρίνει τους ανθρώπους σύμφωνα με τη διδασκαλία του Προφήτη Μωάμεθ σε «ανθρώπους της Γραφής» (άνθρωποι της Γραφής) και «άπιστους». Ως «άνθρωποι της Γραφής» νοούνται ιδίως οι Ιουδαίοι και οι Χριστιανοί, οι οποίοι βασίζονται στην ίδια παράδοση όπως οι Μουσουλμάνοι, σε κάποιες περιπτώσεις επίσης οι Ζωροαστριστές (σούρα 22, 17*). Το Κοράνιο αναγνωρίζει επίσης μια σειρά «προφητών», οι οποίοι διέδωσαν όλοι σύμφωνες διδασκαλίες για τον Ένα Θεό, για τη δίκη του άλλου κόσμου και την προσευχή για τους λαούς τους ή για την εποχή τους (π.χ. σούρα 6,83-92, σούρα 7, σούρα 4,136*). Στο μέτρο που άνθρωποι αυτών των θρησκειών πιστεύουν σε αυτά τα κοινά θεμέλια, δεν αντιμετωπίζονται ως άπιστοι από το Κοράνιο (σούρα 5,48* κ.ά.). Στους πρώτους αιώνες του Ισλάμ δεν ασκήθηκε εξαναγκασμός ασπασμού του Ισλάμ σε Χριστιανούς και Ιουδαίους (σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κορανίου «Δεν υπάρχει εξαναγκασμός στη θρησκεία», βλ. σούρα 2, 256*).
Ο Αβραάμ θεωρείται ως ένας των «χανιφέν», οι οποίοι είναι οι μόνοι που βρήκαν άμεσα την πραγματική πίστη στον ένα Θεό.
Ο Αλλάχ – στα προϊσλαμικά αρχαία Αραβικά Αλ-Ιλάχ – έχει ως σημιτική λέξη ασφαλώς την ίδια ρίζα με τον «Ελοχίμ», ένα όνομα του Θεού στα εβραϊκά βιβλία του Μωϋσή.

Ως «άπιστοι» - κατά λέξη περίπου: «αποκρύπτοντες» - θεωρούνταν με την αυστηρή έννοια του όρου την εποχή του Προφήτη Μωάμεθ οι πολυθεϊστές και οι ειδωλολάτρες, κατά των οποίων μαχόταν στην Αραβία και για τους οποίους προειδοποιούσε ήδη η Βίβλος των Ιουδαίων και των Χριστιανών. Με την ευρύτερη έννοια θεωρούνται σήμερα στο Ισλάμ άπιστοι αυτοί που δεν πιστεύουν στον ένα Θεό και στη Θεία Δίκη. Κάποιες φορές ο όρος εφαρμόζεται σήμερα εσφαλμένα για όλους τους μη Μουσουλμάνους, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα για Μουσουλμάνους ενός άλλου δόγματος.

Ο Ιησούς Χριστός στο Κοράνιο

Εκτός από τη Βίβλο, ο Ιησούς αναφέρεται επίσης στο Κοράνι (7ος αιώνας μ.Χ.), με κοινά στοιχεία και διαφορές. Ας τονιστεί ότι το Κοράνιο αναγνωρίζει σε πολλά σημεία τον Ιησού ως προφήτη, ως απεσταλμένο του Θεού, ως «Λόγο» του Θεού χωρίς περαιτέρω εξήγηση, και ως Πνεύμα Θεού (σούρα 4,171), ο οποίος είναι «πλασμένος σαν τον Αδάμ» (σούρες 2, 3, 5…). Στο καλώς νοούμενο Ισλάμ έχει επομένως σε κάθε περίπτωση μεγαλύτερη αξία από ότι για εκείνους τους σύγχρονους χριστιανούς θεολόγους, οι οποίοι βλέπουν μόνο τον κοινωνικό μεταρρυθμιστή Ιησού. Μόνο η – ήδη από τους χριστιανούς της εποχής του Μωάμεθ πολύ γήινα νοούμενη – διδασκαλία περί του Ιησού ως Υιού του Θεού στο πλαίσιο της αργότερης διδασκαλίας περί τριαδικότητας του Θεού δεν γίνεται δεκτή από το Κοράνιο. Χριστιανοί, οι οποίοι θα μπορούσαν να έχουν εξηγήσει αυτό που εννοούταν αρχικά, έτσι ώστε να το κατανοήσουν και άνθρωποι με διαφορετική αφετηρία, σχεδόν δεν απέμεναν (π.χ. σούρα 6,101*). Στην Προς Ρωμαίους Επιστολή 1.4 ο Ιησούς αναφέρεται ως «του ορισθέντος» – και όχι ως του γεννηθέντος – «υιού Θεού εν δυνάμει κατά πνεύμα αγιωσύνης». 
Επομένως, στο μέτρο των παραπάνω οι Χριστιανοί θα μπορούσαν να συμφωνήσουν με τη μουσουλμανική πεποίθηση πως ο Θεός είναι ου γεννηθείς και ότι δεν εγέννησε αλλά εποίησε τον Ιησού. Επιπλέον ο (ελληνικός) όρος «Λόγος» – ο οποίος στη Βίβλο αναφέρεται σαφώς στη θεϊκή καταγωγή και/ή αποστολή του Ιησού Χριστού – χρησιμοποιείται επίσης στο Κοράνιο για τον Ιησού. Υπάρχουν κρυμμένα μυστικά στις εμπνεύσεις του Κορανίου – όπως στη Βίβλο –, τις οποίες ούτε οι Μουσουλμάνοι ούτε οι Χριστιανοί έχουν έως τώρα εξιχνιάσει πλήρως, έτσι ώστε να διαμάχονται άσκοπα για ορολογίες; Επίσης όπου οι Χριστιανοί παρουσιάζουν αυτές τις διδασκαλίες κατά τρόπο που μπορεί να νοηθεί ως «πολυθεΐα», αυτό δεν αντιπροσωπεύει τον τρόπο, με τον οποίο δίδαξε ο Ιησούς. «Ίνα ό,τι αν αιτήσητε τον πατέρα (το Θεό) εν τω ονόματί μου (δηλ. επειδή συνδέεστε πνευματικά με τον Ιησού), δω υμίν» (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο 15:16. Ό,τι έχει να κάνει με το βίο του Ιησού αναφέρεται στον ένα Θεό, με τον οποίο είναι στενά συνδεδεμένος, και στον οποίο ιδίως Αυτός μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους.

Ο όρος «Λόγος» (στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο 1 ο Λόγος του Θεού είναι ένας χαρακτηρισμός που σχετίζεται με το Χριστό) εμφανίζεται στη γερμανική μετάφραση του Κορανίου του Rudi Paret ανεξάρτητα από τον Ιησού, σε άλλες εκδόσεις του Κορανίου νοείται ωστόσο ως «υπόθεση» ή «διαταγή» του Θεού (σούρα 13,2 και 13,11*).

Το Κοράνιο βλέπει τον Ιησού «σαν τον Αδάμ», τον οποίο ο Θεός έπλασε από χώμα (σούρα 3,59*) αναφέρεται σε αυτόν ως «απεσταλμένο του Θεού» από το Πνεύμα του Θεού, το οποίο μεσολάβησε για την παρθένο γέννηση του Ιησού από τη Μαριάμ (Μαρία) (σούρα 19,17-22*). Στη χριστιανική εκδοχή ο Άγγελος Κυρίου αναγγέλλει τη γέννηση του Ιησού από το Άγιο Πνεύμα. Στο Κοράνιο αναφέρεται επίσης ότι ο Ιησούς ενισχύθηκε με το Άγιο Πνεύμα / το Πνεύμα της Αγιότητας (σούρα 5,110*).

Σύμφωνα με το Κοράνιο ο νεαρός Ιησούς ανήγγειλε την ανάστασή του (σούρα 19,33*), με την οποία μπορεί ωστόσο να εννοούταν η επιστροφή του την «ημέρα της κρίσεως» (της Θείας Δίκης με την ανάσταση των νεκρών), η οποία αναφέρεται συχνά στο Κοράνιο (βλ. παρακάτω, σούρα 4,159*). Το Κοράνιο αναφέρει ότι ο Ιησούς αναλήφθηκε ζωντανός στον ουρανό (σούρα 4,157 -159*, σούρα 3,55*).
Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί δεν είναι σύμφωνοι για το αν ο Ιησούς σταυρώθηκε, πέθανε και υπερέβη τον θάνατο με τη βοήθεια του Θεού πριν από την ανάληψή του στον ουρανό – όπως λένε οι Χριστιανοί – ή εάν ανελήφθη στον ουρανό ζωντανός χωρίς να έχει σταυρωθεί – όπως πιστεύουν οι Μουσουλμάνοι. Κοινή είναι ωστόσο η πίστη ότι δεν ήταν σε καμία περίπτωση «νεκρός» κατά την ανάληψή του, αλλά ότι π.χ. δίδασκε τους ανθρώπους.
Ήδη στη σούρα 3,55* και 5,48* αναφέρεται «.... θα τον καθάρω» και «... θα επιστρέψετε όλοι σε Εμένα και Εγώ θα αποφασίσω για ό,τι διαφωνούσατε (στην επίγεια ζωή σας)». Ως εκ τούτου Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι θα μπορούσαν να αναμείνουν ήσυχα τη λύση κάποιον εναπομενόντων μυστικών, αντί να επιδίδονται σε διαμάχες.

Παρομοίως το Κοράνιο περιέχει την ανάσταση των πιστών την Ημέρα της Κρίσεως (σούρα 36,77-83, σούρα 69,13-37, σούρες 75 και 99,* κ.ά.). Τότε ο Ιησούς θα επιστρέψει και θα είναι μάρτυρας για τους πιστούς ανθρώπους της Γραφής (σούρα 4,159, πρβλ. σούρα 16,89*). Αυτοί, επίσης οι μη Μουσουλμάνοι, που πιστεύουν στο Θεό και την Ημέρα της Κρίσεως δεν έχουν σύμφωνα με το Κοράνιο τίποτα να φοβηθούν από τη Θεία Δίκη (σούρα 2,62, σούρα 4,123-124, σούρα 7,170*). Η Θεία Δίκη είναι στο Κοράνιο όπως και στη Βίβλο σαφώς υπόθεση του Θεού και όχι του ανθρώπου, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για Χριστιανούς, Μουσουλμάνους ή Ιουδαίους.
(Τέτοιες συγκρίσεις μεταξύ των θρησκειών δεν προτίθενται να αμφισβητήσουν εδώ την ανεξαρτησία του Κορανίου.)

Σχετικά με τα ηθικά θεμέλια του Ισλάμ και του Χριστιανισμού

Τα ηθικά θεμέλια των τριών «θρησκειών του Αβραάμ» παρουσιάζουν επίσης στενές συγγένειες. Οι εντολές παρουσιάζονται, αν και όχι απαριθμημένες, επίσης στο Ισλάμ, μεταξύ άλλων στη σούρα 17,22-39, σούρα 5,38-40, σούρα 2,188, σούρα 4,135, σούρα 2,195 και σούρα 17,70* (ανθρώπινη αξιοπρέπεια). Το Κοράνιο απαγορεύει π.χ. αυστηρότατα και ανεξαίρετα το φόνο αθώων (σούρα 5,27-32*). Ο όρος «Τζιχάντ» σημαίνει απλά «μάχη». Η σημασία «ιερός πόλεμος» δεν προέρχεται από το Κοράνιο, αλλά από αποφθέγματα του Προφήτη Μωάμεθ και σχολών ισλαμικού δικαίου ***): Η εσωτερική πνευματική-ηθική ανάπτυξη και ο έλεγχος των ανθρώπινων παθών θεωρείται ως το «Μεγάλο Τζιχάντ», στο οποίο αποδίδεται μεγαλύτερη σημασία από οποιαδήποτε εξωτερική διαμάχη. (Πρβλ. π.χ. το μήνυμα του Ιησού «έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου…». Πολλές εξωτερικές διαμάχες θα έχαναν έτσι τη βάση τους.) Το «Τζιχάντ του λόγου» είναι η ειρηνική εκπροσώπηση της πίστης. Το «Τζιχάντ του χεριού» είναι το ενεργό, διδακτικό παράδειγμα του πιστού. Το «Τζιχάντ του ξίφους» ονομάζεται επίσης «Μικρό Τζιχάντ». Επιτρέπεται για την άμυνα πιστών που δέχονται επίθεση «χωρίς υπερβάσεις» (πρβλ. Κοράνιο, σούρα 2,190*). Η «ένταση» της αντιμετώπισης αλλοθρήσκων εμπεριέχεται ωστόσο επίσης στο Κοράνιο (σούρα 48,26*, σούρα 47,4*); τέτοια «σκληρά» τμήματα του κειμένου μπορούν να συγκριθούν με άλλα σημεία τα οποία τα περιορίζουν (όπως π.χ. «Δεν υπάρχει εξαναγκασμός στη θρησκεία», σούρα 2, 256).
Εκτενείς είναι οι παραδοσιακοί κανόνες για την συναναστροφή μεταξύ των δύο φύλων, συμπεριλαμβανομένης της απαγόρευσης του γάμου με αλλόθρησκους, κλπ.

Η εξάσκηση του Ισλάμ περιλαμβάνει: «Την ομολογία ότι δεν υπάρχει θεότητα πλην του Θεού (Αλλάχ) και ότι ο Μωάμεθ είναι ο Απεσταλμένος του Θεού,
την τήρηση των προδιαγραμμένων ημερήσιων προσευχών (σούρα 2,177*), 
την τήρηση της ετήσιας νηστείας το μήνα του Ραμαζανίου (σούρα 2,185*),
το προσκυνηματικό ταξίδι τουλάχιστον μία φορά στη ζωή (σούρα 2,196*),
και την καταβολή του ζακκάτ (εισφοράς για κοινωνικούς σκοπούς) (σούρα 2,177*)».

Στο σημερινό Ισλάμ δεν υπάρχει κάποια κεντρική αρχή, η οποία αποφασίζει για θρησκευτικά-ηθικά ζητήματα. Ωστόσο θέσεις, τις οποίες μοιράζεται μία σαφής πλειοψηφία των έγκυρων ιεροδιδασκάλων, είναι πιθανόν να τύχουν ευρείας αποδοχής.

*) Χρησιμοποιήθηκε μεταξύ άλλων το έργο «Der Koran» σε γερμανική μετάφραση του Rudi Paret, Εκδοτικός Οίκος Kohlhammer, απόδοση η οποία πληροί τις επιστημονικές απαιτήσεις και διαχωρίζει σαφώς μεταξύ μεταφράσεων κατά λέξη και προσθηκών για την καλύτερη γλωσσική κατανόηση. Εδώ χρησιμοποιείται η πλέον συνήθης στον ισλαμικό χώρο αιγυπτιακή αρίθμηση των στίχων. Άλλες μεταφράσεις μπορεί να χρησιμοποιούν έναν από τους άλλους δύο τρόπους αρίθμησης των στίχων. Τότε θα βρείτε το εν λόγω απόσπασμα στην ίδια σούρα, λίγο πριν ή λίγο μετά από το στίχο με τον εν λόγω αριθμό. Η δυσκολία της μετάφρασης του Κορανίου δεν ισχύει σε τόσο μεγάλο βαθμό για σαφή σημεία, όπως αυτά που παρατίθενται. Η σημασία των αποσπασμάτων του Κορανίου συγκρίθηκε επίσης με το έργο «Der Koran» σε γερμανική μετάφραση και με σχολιασμό του Adel Theodor Khoury, 2007, η απόδοση του οποίου βρίσκει αποδοχή και από Μουσουλμάνους λόγιους (π.χ. τον Δρ. Inamullah Khan, πρώην Γενικό Γραμματέα του Ισλαμικού Παγκόσμιου Κογκρέσου) και ο σχολιασμός του οποίου λαμβάνει υπόψη την παραδοσιακή ερμηνεία των σχολών ισλαμικού δικαίου.

***) Και οι ιστορικές «χριστιανικές σταυροφορίες» δεν αιτιολογήθηκαν με τη Βίβλο, αλλά επρόκειτο για ανθρώπινες πράξεις, οι οποίες σήμερα δεν χαίρουν καλής φήμης π.χ. μεταξύ πολλών ευρωπαίων Χριστιανών.

****) (Πρβλ. επιπλέον στο Ισλάμ τη σούρα 164, στίχο. 125). 

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 
 

Πληροφορίες: Ο Ιησούς Χριστός και ο Βουδισμός

Kι εδώ θα αναφερθούμε στις ομοιότητες και στις διαφορές ανάμεσα στον βουδισμό και σε έναν χριστιανισμό που έχει (και πάλι) συνείδηση του πνευματικού βάθους του. Δεν θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε διεξοδικά *)την ζωή και την διδασκαλία του Βούδα (500 π.Χ.). Θα ασχοληθούμε περισσότερο με ορισμένα κεντρικά σημεία. .

Το «μηδέν» και το εγώ

Ο πυρήνας των αυθεντικών διδασκαλιών του Βούδα, που αποτελεί το θεμέλιο του "Hinajana-" , είναι η ολοένα αυξανόμενη απελευθέρωση του ανθρώπου από όλα εκείνα που δεν ανήκουν στον πυρήνα της ύπαρξής του. Η ανάγκα για υλικά και πνευματικά αγαθά που οδηγεί στον πόνο, αναγνωρίζεται ως μη ανήκουσα στον εαυτό ("αnatta"), και υποχωρεί συνεχώς χάρη στην άσκηση και στον τρόπο ζωής, ώσπου να χαθεί εντελώς με την Νιρβάνα. Αυτό παρεξηγήθηκε ιδιαίτερα από την μεταγενέστερη σχολή των "Mahajana", η οποία ωστόσο έφερε σημαντικές προόδους, π.χ. στην συμπόνια για όλα τα πλάσματα, αντί για τον αναχωρητισμό από τη ζωή. Τόνισε την προϋπάρχουσα έννοια του μη-εγώ, σαν να μην υπήρχε καθόλου το εγώ, το οποίο ταυτίστηκε πρακτικά με τις κατώτερες εγωιστικές ιδιότητες. Αντίστοιχα έτεινε σε μια αντίληψη της Νιρβάνα ως "τίποτα". Ο Βούδας όμως μιλούσε ως εξής για την υψηλότερη εμπειρία του:"Και διέκρινα…. με τον καιρό, την αθλιότητα του χώρου του "ούτε να νιώθεις ούτε να μην νιώθεις" και τότε κατάλαβα, και όρμησα στην αντίληψη και στην αίσθηση, την δοκίμασα…. Και έτσι κερδίζω από τότε, με την πλήρη ακύρωση του "ούτε να νιώθεις ούτε να μην νιώθεις" την ανάπτυξη της αντίληψης και της αίσθησης και μένω εκεί, και οι επιρροές , αφού έχω αναγνωρίσει το σοφό, στερεύουν" (Suttam του Anguttara Nikaja 9, αρ..41 ...).

Ως εδώ καταλαβαίνουμε ότι ο Ιησούς Χριστός μας καλεί επίσης να ερμηνεύσουμε τις ανθρώπινες ιδιότητες , και να ξεκινήσουμε με αυτό αντί να ασκούμε κριτική στους άλλους (βλ. το κυρίως κείμενο του Christuswege.net). Ακόμη δεν ταυτίζει τον εαυτό του και τους μαθητές με τον κόσμο ή τις γήινες δραστηριότητες, παρά τους περιγράφει ως μην ανήκοντες στον κόσμο, αλλά – εντονότερα από ότι στον αρχικό βουδισμό – ως ζώντες και δρώντες μέσα στον κόσμο (Ιωάννης 17), μεταβάλλοντάς τον. Στο ζήτημα της ζωής οι απαιτήσεις του Χριστού και του Βούδα ταυτίζονται τόσο, ώστε εδώ και μερικές δεκαετίες κάποιοι έφθασαν να πιστέψουν ότι ο Ιησούς δίδαξε το βουδισμό.
Για την εξήγηση αυτών των ομοιοτήτων δεν χρειαζόμαστε μία εξωτερική μεταβίβαση γνώσης, όπως την φαντάζονται κάποιοι σύγχρονοι ερευνητές, – αν και μπορεί να έλαβε χώρα η μία ή η άλλη επαφή. 
Αυτό όμως δεν ισχύει. Κατά την ίδια λογική θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι δίδαξε πολλές άλλες διδασκαλίες. Στο κυρίως κείμενο της σελίδας μας εξηγούμε μεταξύ άλλων, ότι αυτές οι ομοιότητες στηρίζονται σε πνευματικές πραγματικότητες, τις οποίες όλοι όσοι έχουν πρόσβαση σε αυτές αντιλαμβάνονται με παρόμοιο τρόπο, χωρίς να αντιγράφουν ο ένας τον άλλον. Αυτό είναι έμπνευση, τελικά, στο βαθμό που είναι γνήσιο, προέρχεται από την αιώνια πηγή, χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε ούτε "κάτι" ούτε "τίποτα" ή "όχι τίποτα" κ.λπ., ή εφόσον πηγάζει από αυτό το αίσθημα της ελευθερίας, για τον επιπλέον λόγο ότι το αίσθημα αυτό μόνο του δεν θα είχε κανένα νόημα. Προέρχεται από εκείνον, ο οποίος (το οποίο) βρίσκεται πίσω από το Παν, και που είναι κρυμμένο(ς) μέσα στο Παν, και που ταυτόχρονα βρίσκεται και έξω από αυτό. Αυτό που δεν έχει εκφραστεί, είναι «ανέκφραστο», ωστόσο ήδη τα εμπεριέχει όλα, και που στο τέλος της δημιουργίας θα είναι περισσότερο απ' ό, τι στην αρχή - επομένως κάτι που κατά τη γήινη έννοια είναι τουλάχιστον τόσο αντιφατικό όσο ένα Κοάν (παράδοξο αίνιγμα για περισυλλογή στο Ζεν Βουδισμό). Κάτι, το οποίο δεν μπορεί να γίνει κατανοητό πάνω σε θεωρητική βάση, ακόμα και αν ο ανθρώπινος νους μπορεί σιγά σιγά να γίνει αρκετά ευέλικτος, για να μπορεί τουλάχιστον να κάνει έμμεσες προσπάθειες προσέγγισης του θέματος ή να επεξεργαστεί εσωτερικά αυτό που βλέπει εξωτερικά. *****
Αυτή είναι η δύναμη, το κοινό στοιχείο που έχουν οι θρησκείες σε σύγκριση με μια υλιστική, εγωιστική κοινωνία και την οποία δεν αξιοποιούν αρκετά. Τα κοινά σημεία των θρησκειών και οι σχέσεις μεταξύ τους δεν αλλάζουν επίσης το γεγονός ότι όλες ακολουθούν τους δικούς τους και εν μέρει διαφορετικούς δρόμους.

Από τους χριστιανούς μυστικιστές, ο Γιοχάνες Έκχαρτ είναι αυτός που βρίσκεται πιο κοντά στην ανατολική απρόσωπη θεώρηση. Από τα βουδιστικά ρεύματα, ίσως η διδασκαλία του Νιτσιρέν να μπορεί να αποδειχθεί ως γέφυρα. Από τους λοιπούς ινδούς σοφούς, ο Σρι Αουρομπίντο – και η σύντροφός του, η «Μητέρα» – είναι αυτοί που βρίσκονται πιο κοντά στη δυτική προσωπική ή ουσιώδη θεώρηση: Ο Σρι Αουρομπίντο πέρασε μέσα από τη νιρβάνα και αναγνώρισε – φαινομενικά με έναν τρόπο παρόμοιο με αυτόν κάποιων χριστιανών μυστικιστών – ότι πίσω από το βίωμα της «νιρβάνα» κρύβεται κάτι εντελώς διαφορετικό από το «μηδέν». Μιλά για τον «Ύψιστο» και θέλει να φέρει ορισμένες πτυχές αυτού του Υψίστου στη Γη. Υπάρχουν άνθρωποι, για τους οποίους ιδίως ο Σρι Αουρομπίντο υπήρξε γέφυρα για την επιστροφή τους στο Χριστιανισμό – στον πυρήνα του ωστόσο, όπου όλα στρέφονται π.χ. γύρω από την εντελώς πραγματική «διαδοχή του Χριστού» έως τη δύναμη που εκφράστηκε στον Ιησού με την Ανάσταση.

Η «Έσχατη Αλήθεια» και το ερώτημα του Θεού

Πέρα από αυτό, οι ανθρώπινες ιδιότητες στον ιουδαϊσμό και στον χριστιανισμό συνδέονται με την έννοια της αμαρτίας μπροστά στο Θεό. Κατ' αρχήν αναφερόμαστε στην τήρηση των θρησκευτικών ηθικών κανόνων. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, στην υπέρβαση όλων των χαρακτηριστικών μας που μας χωρίζουν από το Θεό. Κατά κανόνα, ακόμα και στους περισσότερους βουδιστές, επικρατεί η πεποίθηση ότι στον βουδισμό δεν υπάρχει Θεός. Γι' αυτό και στην κοινή διακήρυξη όλων των θρησκειών γίνεται αναφορά στην "τελική αλήθεια" πέρα από την υλική ζωή, οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό για την κάθε θρησκεία. Αυτό δεν ισχύει απόλυτα. Ο Βούδας δεν υποστήριξε ποτέ ότι δεν υπάρχει Θεός, παρά περιόριζε την διδασκαλία του υπό τις συνθήκες της εποχής, στην μετάδοση των πεποιθήσεών του για την ανθρώπινη πορεία. Ο Βούδας απάντησε στις ερωτήσεις των ινδουιστών ιερέων για τον Brahma, τον Θεό-δημιουργό των ινδουιστών: "Τον γνωρίζω τον Brahma, και τον κόσμο του, και το δρόμο που οδηγεί εκεί, και το πώς ο Brahma έφθασε σε αυτό τον κόσμο" (Digha Nikaya, 13. Ομιλία για τις πνευματικές εμπειρίες, και όχι για την ινδουιστική βιβλιογραφία). O Brahma των ινδουιστών δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον "Πατέρα-Θεό" του Ιησού Χριστού. Συμπεριλαμβάνεται μάλλον στις διάφορες λατρείες που προσωποποίησαν ορισμένες πλευρές του Θεού. Δεν αποτελεί λοιπόν χαρακτηρισμό για τις αρνητικές δυνάμεις.
Όποιος όμως μιλά για μία ανώτερη ύπαρξη, από την οποία θεωρεί ότι προέρχονται οι θεοί που λατρεύονταν κάποτε, αντί να πιστεύει αυτούς τους θεούς ως ύψιστες υπάρξεις, τι μπορεί να εννοεί τελικά; Προφανώς για τον Βούδα η αρχή και ο στόχος βρίσκονταν μέσα στο «ανέκφραστο». Αυτή η ανέκφραστη υψίστη πραγματικότητα δεν είναι όμως «τίποτα». Ουσιαστικά βρίσκεται έξω από τα Πάντα, όσα μπορεί ο άνθρωπος να αντιληφθεί με τη βοήθεια των γήινων, ψυχικών ή νοητικών ικανοτήτων του. 
Και ακριβώς εδώ συναντάμε ξαφνικά έναν κοινό τόπο ανάμεσα στον Χριστιανισμό, τον Ιουδαϊσμό και τον Ισλαμισμό, ένα παράλληλο σημείο αναφοράς που δεν έχουμε τόσο ξεκάθαρα συνειδητοποιήσει. Γιατί και στις τρεις αυτές θρησκείες επικρατεί η πεποίθηση ότι δεν έχει νόημα ή απαγορεύεται τελείως να προσπαθεί ο άνθρωπος να περιγράψει τον Θεό – ακόμα κι αν έχει ξεχαστεί ο λόγος. Στον Ιουδαϊσμό δεν επιτρεπόταν να λένε απευθείας ούτε το όνομα του Θεού τους. Βλέπε επίσης τη σελίδα μας «Η θρησκεία ως "επανασύνδεση" του ανθρώπου με τον Θεό», συγκεκριμένα τη σημείωση 2) σχετικά με τα αρχέτυπα.

Τα Ευαγγέλια και η Αποκάλυψη περιγράφουν αντίθετα τον "Πατέρα" ως εκείνον, από τον οποίο προέρχεται η πλάση, και στου οποίου την τελειότητα καταλήγει (Α και Ω), ο οποίος βρίσκεται πάνω από αυτή και τις ιδιότητές της, και υπερβαίνει την ικανότητα προσέγγισής του από αυτή. Οι χριστιανοί μυστικιστές, όπως ο Jackob Bohem τόνισαν χάρη στις αυθεντικές εμπειρίες τους, ότι αυτός ο Θεός δεν στέκεται μόνο πάνω από την γήινη πλάση, παρά και πάνω από τους ουράνιους και υπεργήινους κόσμους**). Η σύγκριση των θρησκειών στην επιστημονική βιβλιογραφία δεν μας οδηγεί πουθενά, όσο δεν λαμβάνουμε υπ' όψιν εκείνους που διαθέτουν βαθιές θρησκευτικές εμπειρίες. Χωρίς αυτούς δεν μπορούμε καν να ανακαλύψουμε μια γλώσσα, που να είναι κατανοητή σε όλες τις πλευρές.

Ο βουδιστικός δρόμος οδηγεί στην Νιρβάνα, το υπερπέραν των υπερπέραν – κάτι που είναι τόσο απρόσιτο για τους περισσότερους βουδιστές- όσο για τους περισσότερους χριστιανούς η μυστικιστική ένωση με το Θεό. Ωστόσο, ο Βούδας δίδαξε την δυνατότητα εμφάνισης ενός "απελευθερωμένου από τις μετενσαρκώσεις" "Bodhisattwa", ο οποίος θα επανέλθει στη γη για να βοηθήσει την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Ο Χριστός ανέβηκε κοντά στον Πατέρα ("και ο τάφος ήταν κενός", Ανάσταση και Ανάληψη), για να επιστρέψει στη γη. Με το Χριστό είναι σήμερα δυνατή η διείσδυση στον γήινο κόσμο από τα ανώτατα θεϊκά επίπεδα.

Εδώ θα άξιζε να αναφερθεί και ο Ρούντολφ Στάινερ (Rudolf Steiner), σύμφωνα με τον οποίο η διδασκαλία του Βούδα ήταν μία σοφή διδασκαλία για την αγάπη, ενώ αυτή του Χριστού ήταν μία διδασκαλία για τη δύναμη της αγάπης, η οποία σε τελική ανάλυση επιστρέφει – ή μάλλον καλύτερα προχωράει – τα πάντα στη θεϊκή τελειότητα. «Και ό,τι αν αιτήσητε εν τω ονόματί μου τούτο ποιήσω, ίνα δοξασθή ο πατήρ εν τω υιώ», δηλαδή σε αρμονία με τον Πατέρα, μέσω Αυτού οδηγεί ο χριστιανικός δρόμος προς τον ένα Θεό. Ως προς αυτό, ο Βούδας μπορεί κατά κάποιον τρόπο να θεωρηθεί Πρόδρομος. 

Όποιος θέλει να διακρίνει την αλήθεια, ας προχωρήσει τον προσωπικό του δρόμο και ας ρωτήσει ο ίδιος το Χριστό ή το Βούδα!

Ο Βούδας λέει στο «Κάμα Σούτρα»: «Μην αφήσετε να σας καθοδηγήσουν..., με φημολογίες, ...παραδόσεις, ... απόψεις περαστικές, ...το κύρος ιερών γραφών, ...την καθαρή λογική ή λογικά συμπεράσματα, ... επινοημένες θεωρίες και προτιμώμενες απόψεις, ...εντυπώσεις προσωπικών πλεονεκτημάτων, ...το κύρος ενός διδάσκαλου. Αλλά εάν οι ίδιοι διακρίνετε ...». (Η απόκτηση γνώσης και μία πραγματική πεποίθηση πίστης έχουν πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία από την απλή «θεώρηση πως κάτι είναι κάτι αληθινό» και την πίστη.)

*) Η διδασκαλία του Βούδα καταγράφεται διεξοδικά στην μετάφραση του K.E.Neumann, "Die Reden des Buddha: mittlere Sammlung"; και "längeren Sammlung".

**) Για εκείνους που είναι εξοικειωμένοι με την γλώσσα του θεοσοφισμού θα αναφέρουμε ότι η Νιρβάνα δηλαδή το "Atman" υπό την θεοσοφική έννοια βρίσκεται κάτω από το "παρανιρβανιστικό" και "λογοιστικό" θεϊκό επίπεδο.

***) Ιδίως ο χριστιανός μυστικιστής Γιοχάνες Έκχαρτ περιέγραψε τις εμπειρίες του με τέτοιον τρόπο, ώστε η συγγένεια με την εμπειρία της νιρβάνα, αλλά και οι διαφορές με αυτήν, να μπορούν να διακριθούν επίσης χωρίς την έννοια της νιρβάνα, συνδέοντάς την με μία συνάντηση με το Θεό.

****) Η επιστροφή στο Θεό με την ουσία των εμπειριών από το πέρασμα από τον κόσμο είναι αφενός μία επιστροφή στο πρωταρχικό, σε αυτό που πάντα υπήρχε, αλλά ταυτόχρονα είναι και κάτι πρόσθετο, κάτι που δεν προϋπήρχε, όπως π.χ. δύο ίσα τρίγωνα. Αυτό το παράδοξο γίνεται κατανοητό, μόνο εάν βυθιστεί κανείς στη μυστικιστική εμπειρία.

*****) Υπάρχουν επίσης φιλοσοφικές πτυχές. Στη σχολή Μαχαγιάνα του Βουδισμού, ο Ναγκαρτζούνα, στα Γενικά σχόλια για το Prajnaparamita, περιέγραψε πως κάτι μπορεί να θεωρηθεί ως αληθινό, μη αληθινό, αληθινό και μη αληθινό, ούτε αληθινό ούτε μη αληθινό, δηλαδή τετραπλά αντί για το δυϊστικό είτε / είτε. Καθώς η κλασική λογική δεν αρκεί για να το κατανοήσει πλήρως, μπορεί, όπως στις παράδοξες εκφάνσεις του Βουδισμού Ζεν (βλ. παραπάνω) να οδηγήσει τον άνθρωπο σε μία υπέρβαση αυτής της δυϊστικής λογικής (μία μορφή «φώτισης») και έτσι σε μία πιο σφαιρική αντίληψη. Στην ευρωπαϊκή φιλοσοφία υπάρχει ένας άλλος δρόμος για τη διεύρυνση της σκέψης πέραν αυτού του παλαιού δυϊστικού είτε / είτε: Η Διαλεκτική του Χέγκελ περί θέσης και αντίθεσης αναφέρεται στη σύνθεση που κερδίζεται έτσι. Αυτή μπορεί να εξασκήσει τη λογική καθαυτή να πάρει μία οπτική γωνία υπεράνω αντιθέσεων ή φαινομενικών αντιθέσεων και να γίνει έτσι πιο ανοικτή για την υπέρτατη αλήθεια του Πνεύματος του Θεού. Στο χριστιανικό μας έργο αναπτύξαμε ανεξάρτητα από αυτό κάτι συγγενές, παρατηρώντας από διάφορες οπτικές γωνίες και στο σύνολό του το από ολική σκοπιά κατανοητό, συμβατό (υπέρβαση φαινομενικών αντιθέσεων).

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας
 

Πληροφορίες:  Ο Ιησούς Χριστός και ο Ινδουισμός

Οι πρόσθετες σελίδες του διαδικτυακού έργου "Δρόμοι του Χριστού" σχετικά με διάφορες άλλες θρησκείες συμβάλλουν στην καλύτερη κατανόηση του ίδιου και στο δια-θρησκευτικό διάλογο. Παρουσιάζονται ομοιότητες και διαφορές μεταξύ των Ινδουιστικών κινημάτων και ενός Χριστιανισμού που γνωρίζει (και πάλι) το ίδιο του το πνευματικό βάθος. Δεν σκοπεύουμε να περιγράψουμε διεξοδικά την ινδουιστική θρησκεία, παρά μόνο να ασχοληθούμε με συγκεκριμένα κεντρικά ζητήματα.

Ιησούς Χριστός

Στις διδασκαλίες ινδουιστικής προέλευσης υπάρχει η των "αβατάρ" διαφόρων βαθμίδων. Με τον όρο αυτό χαρακτηρίζονται οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν βρίσκονται στον κόσμο για δικό τους όφελος, παρά για να συμβάλουν με τη θέλησή τους στην πρόοδο ενός λαού ή της ανθρωπότητας. Σαν μια σταγόνα "θεϊκής τελειότητας". Ωστόσο, σε αυτές τις αντιλήψεις οι διαφορές μεταξύ των διαδοχικών "αβατάρ" και θρησκειών χάνονται, ενώ η εβραϊκή και η χριστιανική αντίληψη τονίζουν το "Θεό της Ιστορίας", τον παράγοντα της συνεχούς εξέλιξης και τον ιδιαίτερο ρόλο του "Μεσσία" σε αυτή. (Απόσπασμα από το κεφάλαιο "Εν αρχή ην ο λόγος" * ).
Ωστόσο, από την άποψη της ινδικής σκέψης, αυτό αποτελεί μια αξιόπιστη προσέγγιση στην κατανόηση του έργου του Χριστού. Για το λόγο αυτό και οι ινδουιστές δάσκαλοι της γιόγκα αναγνωρίζουν συχνά ένα μεγαλύτερο ρόλο του Χριστού, όπως οι σύγχρονοι χριστιανικοί θεολόγοι που θέλουν το Χριστό κανονικό άνθρωπο ή κοινωνικό μεταρρυθμιστή. Υπάρχουν επίσης Ινδουιστές που θεωρούν το Χριστό απλό καθοδηγητή ή δάσκαλο. Πρέπει βέβαια να λάβουμε υπόψη μας ότι το πνευματικό βάθος του Χριστιανισμού ήταν εν μέρει εξαφανισμένο και έπρεπε επίσης να καταστεί δυνατός ένας αποδοτικός διάλογος με άλλες θρησκείες. (Προς την κατεύθυνση αυτή εργάζεται αυτή η ιστοσελίδα με τα αναλυτικά της κείμενα * ).

Δρόμοι της γιόγκα** και Χριστιανισμός

Κατά το "να γίνετε κι εσείς τέλειοι, όπως τέλειος είναι και ο Πατέρας σας ο ουράνιος" (Ματθ. 5:48), έχει για εμάς πολύ ενδιαφέρον το ερώτημα στην εκάστοτε θρησκεία σχετικά με το που οδηγούν τα πρακτικά πνευματικά μονοπάτια. Στην περίπτωση του Ινδουισμού τα μονοπάτια αυτά είναι οι πολύμορφοι δρόμοι της γιόγκα, που επιδιώκουν "μέσω της κυριαρχίας της εξωτερικής και της εσωτερικής φύσης του ανθρώπου, να οδηγήσουν τη ψυχή στη θεϊκή της ολοκλήρωση".
Στο πλαίσιο αυτό, υπάρχουν ευρωπαϊκοί δρόμοι διδασκαλίας (…) που μπορεί να περιλαμβάνουν στοιχεία, όπως τα γνωστά στη γιόγκα νεύρα ή πνευματικά κέντρα ή τσάκρα, με διάφορα ονόματα. Τέτοιες προσπάθειες δεν χαρακτηρίζονται αυτόματα "μη χριστιανικές", όπως υποστήριξε η εκκλησία. Τα κέντρα αυτά στον άνθρωπο ήταν γνωστά από τον χριστιανό θεολόγο (Johann Georg Gichtel) ήδη από το μεσαίωνα και αναγνωρίζονταν ως πραγματικά υπάρχουσες σε κάθε άνθρωπο ενεργειακές δομές. Όπως και η γνώση των γνωστών ιδίως από την Κίνα σημείων βελονισμού δεν χαρακτηρίζεται αυτομάτως "ταοϊστική" – γιατί η ύπαρξή τους μπορεί εδώ και καιρό να αποδειχτεί με τη βοήθεια διαφόρων συσκευών μέτρησης αλλά και τελευταία και με τη βοήθεια της ιστολογίας. (Απόσπασμα από το κυρίως κείμενο). Πρβλ. Albrecht Frenz "Christlicher Yoga - Christliche Begr?ndung einer indischen Meditationsweise" (Χριστιανική γιόγκα – Χριστιανική εγκαθίδρυση ενός ινδικού τρόπου διαλογισμού), που υποστηρίζει ότι ο Χριστιανισμός και οι πρακτικές μέθοδοι της γιόγκα είναι συμβατά.
Ωστόσο, αποφασιστικής σημασίας είναι για τους Χριστιανούς η πνευματική στάση. Δηλαδή θεωρούνται οι ασκήσεις προετοιμασία του εαυτού μας για να δεχτεί το Θεό ή είναι λάθος η αντίληψη ότι η τελειότητα στο Θεό μπορεί να επιτευχθεί μέσω τεχνικών (σωματικές ασκήσεις, ασκήσεις αναπνοής, τραγούδια μάντρα, συγκέντρωση, διαλογισμός και στοχασμός);
Άλλη μία τέτοια διαφορά για τους Χριστιανούς: όταν π.χ. στον τομέα της γιόγκα εμφανίζονται έννοιες όπως "δύναμη του Χριστού", θεωρείται τότε ότι η θεραπευτική δύναμη του Ιησού είναι ένα μέρος της ύπαρξης που επιδρά σε όλους τους ανθρώπους – ή βιώνεται μόνο ως απομονωμένη κοσμική δύναμη; Αν κάποιος δεν είναι στραμμένος απευθείας το Χριστό, πως μπορεί τότε να γνωρίζει ότι αυτό που βιώνει σχετίζεται πραγματικά με το Xριστό; (από το "Το ζήτημα των θαυμάτων" στο κυρίως κείμενο) *
Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν και γνήσιοι χριστιανικοί δρόμοι, αντί για αυτές τις μεθόδους που προσαρμόζονται συνεχώς στο Χριστιανισμό από άλλες πηγές. Μόνο που αυτές θα πρέπει να γίνουν γόνιμες και χρήσιμες για τη σημερινή εποχή, π.χ. η πρακτική των ορθόδοξων μοναχών στο όρος Άθως (Κύριε ελέησον) θα ήταν στην ινδική ορολογία μια χριστιανική άσκηση αναπνοής και μάντρα (πρβλ. "Η σιωπή στην έρημο" από το κυρίως κείμενο) * . Επίσης υπάρχει π.χ. ο διαλογισμός ειδικά πάνω στα χριστιανικά ευαγγέλια, όπως αναφέρεται στο κυρίως κείμενό μας και στην πρόσθετη σελίδα μας για το Χριστιανικό διαλογισμό *.

**Η ινδική λέξη "γιόγκα" σημαίνει κυριολεκτικά "επανασύνδεση", δηλαδή επανασύνδεση με την αρχή, η οποία είναι ακριβώς και η κυριολεκτική σημασία της λατινικής λέξης "Re-ligion". Μέθοδοι άσκηση ινδουιστικής προέλευσης για το σώμα, τη ψυχή και το πνεύμα.

Χριστιανικά και ινδικά είδη μυστικισμού

Η αναβίωση της σταύρωσης ή του "μεσονυκτίου της ψυχής", του "μυστικιστικού θανάτου", της διέλευσης από μια παραίτηση από όλα όσα θα μπορούσε να αγκιστρωθεί ο άνθρωπος, την οποία ένοιωθαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οι χριστιανοί μυστικιστές (π.χ. ο Ekkehart) έχει επίσης κάποια συγγένεια με το συναίσθημα της αποκορύφωσης στη γιόγκα, του Nirvikalpa Samadhi ή το συναίσθημα του κενού της "νιρβάνα". Ο χριστιανικός μυστικισμός προσέθεσε ωστόσο τη γνώση ότι μέσα ή πίσω από αυτό το κενό υπάρχει "κάτι", κι αυτό είναι ο Χριστός ή ο Θεός. Το γεγονός ότι και στην ινδική οδό είναι δυνατή η υπέρβαση αυτής της νιρβάνα το απέδειξε ο Aurobindo. Στη χριστιανική οδό παρόλα αυτά, αυτή η πληρότητα που βρίσκεται πίσω από όλα υπάρχει ήδη από την πρώτη στιγμή του θρησκευτικού δρόμου, καθώς ο Χριστός πέρασε από τη γη αποτελώντας έτσι τη γέφυρα.
Δίνει την εντύπωση μίας δύσκολης περιπλάνησης όταν κάποιος, όπως ο Aurobindo αντιμετωπίζει δυνάμεις, οι οποίες παραπέμπουν σε συνάφειες με το Χριστιανισμό, αλλά δεν υπάρχει το αντίστοιχο υπόβαθρο. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση αδύνατο. Μόνο στην περίπτωση κάποιου ινδουιστή που δεν είχε ιδέα για το Χριστιανισμό, αλλά μέσω την έντονης εσωτερικής του αναζήτησης προς το Θεό είχε μια χριστιανική εμπειρία, την οποία και έγραψε αργότερα σε βιβλίο (Εκδ. Friso Melzer, "Sadhu Sundar Singh"). Και σε ινδουιστικές, ταντρικές ασκήσεις ορισμένοι είχαν οράματα του Χριστού, ενώ περίμεναν να τους εμφανιστούν ινδικοί θεοί. " Το πνεύμα πνέει όπου θέλει".
Για μία θεολογία που έχει δεσμευτεί στο Χριστιανισμό ως θρησκευτική κοινότητα δύσκολα θα μπορούσε να εφαρμοστεί, κάτι που για άλλου πολιτισμούς θα ήταν πολύ ενδιαφέρον – ο συλλογισμός του R. Steiner, ότι στο Χριστό βλέπει ένα φωτεινό ον, το οποίο ήταν γνωστό στους προ-χριστιανικούς χρόνους σε ορισμένους σοφούς σε διάφορες κουλτούρες.(Απόσπασμα από το κεφάλαιο "Σταύρωση" του κυρίως κειμένου *) Ο R. Steiner, όσον αφορά την Ινδία, παρέπεμπε στο "Vishwas Karman", έναν "αρχιτέκτονα του κόσμου", του οποίου τη δράση μπορούσαν να κατανοήσουν οι παλιοί Ινδοί Rishis (σοφοί) πίσω από τα επίπεδα στα οποία οι ίδιοι είχαν άμεση πρόσβαση.
Σχετικά με τους πολυάριθμους θεούς των Ινδουιστών θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει ότι σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία οι θεοί πολλών παλιών πολιτισμών – εφόσον δεν πρόκειται για θεούς της φυλής ή για ανθρώπους – είναι μορφές του ενός Θεού, οι οποίες αργότερα λατρεύτηκαν ως ανεξάρτητες θεότητες. Συνεπώς, θεωρητικοί χαρακτηρισμοί, όπως πολυθεϊσμός, είναι από μόνοι τους άστοχοι. Οι Εβραίοι έχουν επίσης – στο εβραϊκό αρχικό κείμενο – πολλά διαφορετικά ονόματα για το Θεό και τις ιδιότητές του. Αλλά δεν τους λάτρεψαν σαν διαφορετικούς θεούς. Παραδείγματος χάρη, οι Πάρσοι, διατήρησαν επίσης μονοθεϊστική θρησκεία. Στον Ινδουισμό μπορεί π.χ. η σχολή των Βισνουϊτών να θεωρηθεί μονοθεϊστική.

Στο πλαίσιο αυτό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι νέες τάσεις, οι οποίες, όπως ο Χριστός με την Ανάστασή του, δεν ασπάζονται πλέον τη γενική πεποίθηση περί του αναπόφευκτου θανάτου του σώματος (...) Π.χ. ο Ινδός φιλόσοφος και γιόγκι Aurobindo και η πνευματική του συνοδοιπόρος, "μητέρα" Mira Alfassa, εργάστηκαν προς την κατεύθυνση αυτή. (...) (Αποσπάσματα από το κεφάλαιο "Η Ανάσταση" του κυρίως κειμένου") *.

Διδασκαλίες για το "Κάρμα" και τον Θεό

Ένα σημαντικό τμήμα του εκάστοτε χριστιανικού δρόμου της κοινωνικής πράξης και της ευσπλαχνίας θα ήταν στην Ινδία το "Karma Yoga" (γιόγκα της μοίρας) ή το "Bhakti Yoga" (γιόγκα της αγάπης), ενώ ένας δρόμος που προσανατολίζεται προς την αναγνώριση θα μπορούσε να συγκριθεί με το "Inana.-Yoga".
Αυτό που μπορούμε να βιώσουμε ως πραγματικό είναι, ότι με την μεταστροφή της ζωής μας προς τον Θεό μέσω του Υιού του, η ζωή εξελίσσεται πιο οργανικά, από ότι στην μεταστροφή προς καρμικούς νόμους εξισορρόπησης της μοίρας.Ο ίδιος ο Χριστός μιλά για την επανεξέταση ολόκληρης της ζωής, πέρα όμως από το παλιό μοτίβο του "οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντα" (Παλαιά Διαθήκη). Το νέο καθήκον του ανθρώπου βρίσκεται στο προσκήνιο.Ο,τιδήποτε γόνιμο για τον άνθρωπο και το περιβάλλον του υιοθετείται, ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός, και εφαρμόζεται στην πράξη. Η αντιμετώπιση του παρελθόντος ως αυτοσκοπός ή μοτίβο προσωπικής ανάπτυξης είναι πια χωρίς νόημα. Σήμερα παρατηρούμε ότι η βοήθεια έρχεται "από τον ουρανό" μέσα από τον συνδυασμό των διαφόρων ικανοτήτων των ανθρώπων.(Απόσπασμα από το κεφάλαιο "Σταύρωση" του κυρίως κειμένου. Υπάρχουν και πρόσθετες σελίδες σχετικά με το κάρμα και τη μετενσάρκωση.) *

Ηθικές αξίες

Η ηθική είναι το σημείο σύνδεσης και αναφοράς στις διάφορες θρησκείες και το σημείο από το μπορεί να συνεχιστεί ο διάλογος. Λόγου χάρη, στην αρχή του κλασσικού δρόμου της γιόγκα σύμφωνα με τον Patanjali αναφέρεται ως προϋπόθεση για μια επιτυχία "Yama": να μην βλάψεις κανένα ζωντανό ον με σκέψεις, λόγια ή πράξεις, να μην είσαι πλεονέκτης, ειλικρίνεια, σεξουαλική αγνότητα, άρνηση δωροδοκίας (ανεξαρτησία). Το δεύτερο στάδιο είναι το "Niyama": εσωτερικός και εξωτερικός εξαγνισμός, αυτάρκεια και μετριοφροσύνη, άσκηση, γενναιοδωρία, θυσία, μελέτη και λατρεία του Θεού, πάθος και πίστη. Οι γιόγκι διδάσκουν ότι ακόμη και το "πεδίο μάχης" στο Bhagavadgita νοείται ως πεδίο εξαγνισμού. Το γεγονός ότι εδώ υπάρχουν παράλληλες ιδέες με τις εντολές και τις διδασκαλίες του Ιησού είναι εμφανές. Οι Ινδουιστές όπως και οι Χριστιανοί και πολλές άλλες θρησκείες έχουν κοινό "κοσμικό ήθος".

Άγιες Γραφές

Τα παλιότερα χριστιανικά θεμέλια είναι οι Veden, που ανάγονται στoυς "Rishis" (σοφοί) της "Χρυσής εποχής". Αργότερα, προστέθηκε και το έπος του Μαχαμπαράτα, που περιέχει περιγραφές προϊστορικών στοιχείων, τα οποία συχνά θεωρούνταν μύθοι, π.χ. πόλεμοι, δηλαδή από μια εποχή όχι πια τόσο "χρυσή". Τέλος, προστέθηκε και η βιβλιογραφία της σοφίας των Upanishaden. Το Μπαγκαβάτ Γκίτα ( Bhagavadgita) είναι μία από τις σημαντικότερες ιερές γραφές των ινδουιστών, η οποία συνδέει τις παραδόσεις των παλαιότερων Βεδών με τη φιλοσοφία των Ουπανισαδών και τη σοφία της Γιόγκα, και σχετίζεται με τη Μαχαμπαράτα. Ο Κρίσνα, ο ήρωας αυτού του διδακτικού ποιήματος, αποτελεί σε αυτό ανθρώπινη εμφάνιση – Αβατάρ, βλ. παραπάνω – της Ύψιστης Θεότητας.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

 

Πληροφορίες: Ο Ιησούς Χριστός, ο Ταοϊσμός και ο Κομφουκιανισμός

Οι πρόσθετες σελίδες του δικτυακού τόπου «Δρόμοι του Χριστού» σχετικά με διάφορες άλλες θρησκείες αποτελούν μία συμβολή για την καλύτερη κατανόησή τους και το διαθρησκευτικό διάλογο. Σε αυτή την πρόσθετη σελίδα παρουσιάζονται οι ομοιότητες και οι διαφορές μεταξύ Ταοϊσμού/Κομφουκιανισμού και Χριστιανισμού – ενός Χριστιανισμού που έχει (ανακτήσει) τη συνείδηση του πνευματικού βάθους του. Η σελίδα αυτή δεν εγείρει αξιώσεις εκτενούς καταγραφής του βίου και των παραδόσεων του Λάο-Τσε και του Κον-φου-τσε. Εδώ θα ασχοληθούμε διεξοδικά με κάποια βασικά θέματα.

Στην παραδοσιακή κινεζική πνευματικότητα συνέρρευσαν περισσότερες συγγενικές πηγές:

1. Η αρχική διδασκαλία της ύψιστης αρχής
Η αρχική διδασκαλία της ύψιστης αρχής Τάο / Τάι-τσι «για την οποία δεν μπορεί να ειπωθεί τίποτα» αναφέρεται επίσης στην πρωταρχική ενότητα, δηλαδή πριν από τη διαίρεση στις πολικότητες Γιν και Γιανγκ*) και στη συνέχεια στα «5 στοιχεία»*). Σήμερα, αυτή η πρωταρχική ενότητα βρίσκεται πίσω από αυτές τις μορφές εκδήλωσης του σύμπαντος. Από τους χριστιανούς ιεραπόστολους, π.χ. οι Ιησουΐτες είδαν σε αυτή την ύψιστη αρχή κάτι αντίστοιχο του Θεού, ενώ οι Φραγκισκανοί και οι Βενεδικτίνοι μοναχοί και εν τέλει ο Πάπας προέβαλαν αντιρρήσεις. Αφενός, το «Τάο» δεν αντιστοιχεί στον τρόπο βιώματος του Θεού ως «Πατέρα» στον οποίο μπορεί κανείς να απευθυνθεί προσωπικά, όπως δίδαξε ο Ιησούς. Αφετέρου δεν αποκλείεται να πρόκειται για έναν παλαιότερο τρόπο βιώματος ή αναζήτησης του Θεού, όπως αυτό ήταν δυνατό την αρχαία κινεζική εποχή. 

*) Το Γιν είναι μία διαστελλόμενη, «θηλυκή» αρχή – π.χ. στο θωρακοοσφυϊκό συμπαθητικό σύστημα –, ενώ το Γιανγκ μία συστελλόμενη, «αρσενική» αρχή – π.χ. στο θωρακοοσφυϊκό παρασυμπαθητικό σύστημα – , οι οποίες αρχές αλληλεπιδρούν. Τα «5 στοιχεία Γη, Νερό, Ξύλο, Φωτιά, Μέταλλο» αντιστοιχούν στην κατανομή στις 4 μορφές εκδήλωσης ή ποιότητες της «Γης», του «Νερού», του «Αέρα» και της «Φωτιάς» (δηλ. της «θερμότητας») σύμφωνα με την παλαιά δυτική Αλχημεία και τον Ερμητισμό, αλλά και πολλούς άλλους πολιτισμούς (υπήρχαν επίσης χριστιανοί αλχημιστές). Το κινεζικό πέμπτο στοιχείο, το κατονομαζόμενο «Μέταλλο» ονομάστηκε εν μέρει στην Ευρώπη «prima Materia» («πρωταρχική ύλη», πρβλ. τις σύγχρονες θεωρίες περί υποατομικών σωματιδίων) ή «αιθέρας» στον οποίο αποδίδεται π.χ. σε αρχαίες ινδικές και ανθρωποσοφικές πηγές ότι με τη σειρά του περιέχει περαιτέρω τέτοια επίπεδα, ώστε να προκύπτουν συνολικά 7 τέτοιες φυσικές καταστάσεις. Τέτοιες αρχαίες γνώσεις δεν θα αποδίδονταν σήμερα στη θρησκεία με τη στενή έννοια του όρου. Ωστόσο δεν αποτελούν ούτε αμιγώς θεωρητική φιλοσοφία, αλλά μία αρχαία, προηγμένη στο είδος της Κοσμολογία, μάλλον με χαρακτήρα φυσικής επιστήμης – αν και οι διαγνωστικές μέθοδοί της διαφέρουν από τις σημερινές.

Αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο τον πνευματικό χαρακτήρα των πρακτικών των αρχαίων κινέζων και των όψιμων ταοϊστών διδασκάλων. Τα αποτελέσματα των μελετών της εποχής σχετικά με το ρόλο των «στοιχείων» ή δυνάμεων στον άνθρωπο λήφθηκαν μεταξύ άλλων υπόψη, επειδή η εγκόσμια ατέλεια είναι δύσκολο να παρακαμφθεί, όταν επιδιώκεται πνευματική/θρησκευτική τελειότητα. Αυτό θα ήταν ένα είδος πνευματικότητας, το οποίο, σε αντίθεση με ορισμένες άλλες πνευματικές παραδόσεις, δεν προσπαθεί να ξεφύγει από το εγκόσμιο. Η επιδίωξη της τελειότητας καθαυτή δεν είναι αντίθετη προς τη χριστιανική διδασκαλία περί λύτρωσης του ανθρώπου. Συχνά ξεχνούμε ότι ο Ιησούς είπε «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος έστιν» («Να είστε λοιπόν τέλειοι, όπως τέλειος είναι ο ουράνιος Πατέρας σας») (Ματθ. 5,48). Οι μέθοδοι διαφέρουν ωστόσο. Για τους πρώτους χριστιανούς ήταν απολύτως σαφές ότι ο άνθρωπος μπορεί να προετοιμαστεί ενεργά και να ανοίξει για την επίδραση του Θεού, αλλά για το Χριστιανισμό ήταν επίσης πάντα σαφές ότι δεν είναι δυνατός ο «εξαναγκασμός» της Θείας Χάριτος μέσω τέτοιων πράξεων. Και ο Θεός είναι ελεύθερος.

Μεταξύ αυτών που συμβαίνουν στον Ουρανό («Τ’ιέν» στην Κινεζική), στη Γη και στον άνθρωπο – που προέρχονται από την ίδια πρωταρχική ενότητα – βρέθηκαν παντού αντιστοιχίες (όπως στην περίπτωση των «7 ελεύθερων τεχνών» των Πανεπιστημίων του δυτικού Μεσαίωνα). Έτσι, όλες οι προσπάθειες επεδίωκαν την αρμονία της ανθρώπινης ζωής με τον «Ουρανό» – ως σημερινή ύψιστη δύναμη – και τη Γη. Αυτό δείχνει, πέρα από τον πνευματικό, επίσης το θρησκευτικό χαρακτήρα της προσπάθειας. Ο όρος «θρησκεία» στη Λατινική σημαίνει «επανασύνδεση» (Religio), μία επανασύνδεση με την πρωταρχική αιτία των πραγμάτων. Από χριστιανικής σκοπιάς, πρωταρχική αιτία των πραγμάτων, η αρχή και το τέλος των πάντων είναι ωστόσο ο Δημιουργός Θεός στον οποίο μπορεί κανείς να απευθυνθεί άμεσα. Και ο Ιησούς Χριστός είναι κάτι σαν συνεκτικός κρίκος ο οποίος μας βοηθά να αποκτήσουμε αυτή τη σύνδεση με το Θεό.

Με την πάροδο του χρόνου, στην Αρχαία Κίνα λατρεύτηκαν επίσης περισσότεροι ξεχωριστοί θεοί: ο Ουρανός, οι θεοί της επιφάνειας της Γης, τοπικά πνεύματα και άγιοι. Ο όρος «πολυθεϊσμός» που χρησιμοποιείται συνήθως για τέτοιες θρησκείες δεν είναι ωστόσο ιδιαίτερα εύστοχος σε αυτή την περίπτωση, καθώς οι «θεοί» αυτοί αρχικά δεν ήταν παρά απορροές ή ποιότητες της μίας πρωταρχικής αρχής (με την εξαίρεση π.χ. της λατρείας των αγίων – η οποία είναι ωστόσο γνωστή και σε κάποιες χριστιανικές εκκλησίες).

Σε έναν τέτοιο δρόμο, ο διαχωρισμός όλων των εκφάνσεων του κόσμου σε Γιν και Γιανγκ μπορεί να εγκλωβίσει την ανθρώπινη λογική σε αυτές τις πολικότητες· με κατάλληλη προσπάθεια μπορεί ωστόσο επίσης να τις υπερβεί, οδηγώντας το συνειδητό σε μία μυστικιστική κατάσταση.

2. Ταοϊσμός.
Τα προαναφερόμενα αποτέλεσαν σε μεγάλο βαθμό το κοινό θεμέλιο των μετέπειτα σχολών του Λάο-τσε και του Κον-φου-τσε (οι οποίες τοποθετούνται από τους ιστορικούς γύρω στο 500 π.Χ.).
Ο Ταοϊσμός (Λάο-Τσε: βλ. μεταξύ άλλων το βιβλίο «Τάο-τε-κινγκ») επικεντρωνόταν στη δράση από τη διαλογιστική στάση της «μη δράσης» (Βου-βέι), έτσι ώστε τίποτα να μην συμβαίνει προερχόμενο από την εγωιστική και διανοητική επιφάνεια του ανθρώπου, αλλά από τα φυσικά ένστικτα του καλού πυρήνα του – ο οποίος βρίσκεται σε αρμονία με τη φύση. Από αυτό θα προέκυπτε ένα είδος φυσικής ηθικής της αυταπάρνησης και της ταπεινότητας.
Ο Καλός Πυρήνας με αυτή την έννοια μπορεί να μην είναι αυτόματα ταυτόσημος με τον Ιησού ο οποίος σύμφωνα με το εδάφιο 15 του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου έλαβε μορφή και επιδρά γόνιμα («μείνατε εν εμοί καγώ εν υμίν»). Αλλά οι σημερινοί θεολόγοι δεν μπορούν πλέον να αρνηθούν έτσι απλά την ύπαρξη ενός Καλού Πυρήνα σε αλλόθρησκους – πόσο μάλλον, αφού η στενά συγγενής ηθική των περισσότερων θρησκειών δείχνει πως «το καλό» έχει εδραιώσει την παρουσία του σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό παντού. Ακόμα και «το πνεύμα όπου θέλει πνει» (Ιω. 3).

Οι ταοϊστές ήταν πάντα πρακτικοί και όχι θεωρητικοί. Έτσι, ο Ταοϊσμός χρησιμοποιεί τα εξής βοηθήματα:
- Τον ασκητισμό. Τέτοιες πρακτικές υπάρχουν σε όλες τις θρησκείες. Στον Ταοϊσμό απαντώνται ωστόσο επίσης πρακτικές εξάχνωσης ή μεταμόρφωσης της σεξουαλικότητας (όπως το μαντάκ τσία, η «τάο γιόγκα» και η «τάο γιόγκα της αγάπης»). Οι παλαιοί δρόμοι της Ανατολής διέρχονται συχνά «από κάτω προς τα επάνω», ενώ οι σημερινοί δρόμοι της Δύσης τείνουν να διέρχονται περισσότερο «από επάνω προς τα κάτω», δηλ. να ξεκινούν από το συνειδητό.
- Σωματικές ασκήσεις, ασκήσεις αναπνοής και ασκήσεις αυτοσυγκέντρωσης για το ξύπνημα και τη διεύθυνση της ζωτικής ενέργειας «Τσι». Αυτή η ζωτική ενέργεια μπορεί να θεωρηθεί πλέον αποδεδειγμένα υπαρκτή χάρη στα ευρήματα της έρευνας του βελονισμού και του ηλεκτροβελονισμού, ακόμα και αν η φύση της δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμα επιστημονικά.
Η ύπαρξη των μεσημβρινών του βελονισμού με τη μορφή «κενών» καναλιών έχει αποδειχθεί πλέον και ιστολογικά. Αυτή η ζωτική δύναμη δεν είναι συνεπώς «ταοϊστική», όπως νόμισαν ορισμένοι Χριστιανοί, αλλά πανανθρώπινη. Την αρχαιοελληνική/πρωτοχριστιανική περίοδο ονομάστηκε «πνεύμα»: με μία ελληνική λέξη η οποία χρησιμοποιούνταν τόσο για την αναπνοή όσο και για τη ζωτική δύναμη – για την ανάσα της ζωής από το Θεό – και η οποία χρησιμοποιήθηκε για το Άγιο Πνεύμα. Το «Άγιο Πνεύμα» σχετίζεται ωστόσο με τον Ιησού Χριστό. Οπότε, εάν κάποιος δεν στρέφεται προς τον Ιησού Χριστό, πώς μπορεί να ξέρει πως αυτό που βιώνει είναι το ίδιο με το Άγιο Πνεύμα που ανήγγειλε ο Ιησούς;
- Το ρεπερτόριο των ταοϊστών, όπως και της ινδικής γιόγκα, περιλαμβάνει επίσης τη διαλογιστική βύθιση στην πρωταρχική αιτία των πραγμάτων, με σκοπό την υπέρβαση του βιώματος της περιορισμένης διάστασης της ζωής. Η αλχημιστική αναζήτηση της αθανασίας είχε επίσης έναν τέτοιο ρόλο.

3. Κομφουκιανισμός
Ο Κον-φου-τσε (Κομφούκιος) συνιστά με παρόμοιο τρόπο την ένταξη του ανθρώπου στον «κοσμικό-ηθικό νόμο». Αντί για τον μάλλον ατομικό δρόμο των ταοϊστών αναζήτησε ωστόσο περισσότερο ένα ηθικό σύστημα αγωγής για την κοινωνία σε όλο της το φάσμα. Επιδιώκει τη συνειδητή καλλιέργεια και τελειοποίηση του καλού ανθρώπινου πυρήνα μέσω της συνήθειας και των προτύπων:
Έτσι, εάν στην οικογένεια διδάσκεται η αγάπη και ο σεβασμός, τότε προκύπτει και μία ηθική κοινωνία.
- Στην Κίνα απαγορευόταν π.χ. από αρχαιοτάτων χρόνων η ανθρωποκτονία, η κλοπή, η πορνεία και εικονολατρία.
- Όπως πρακτικά όλες οι σημαντικές θρησκείες του πλανήτη, ο Κον-φου-τσε δίδαξε «...την αγάπη προς τον πλησίον: Μην κάνεις σε κανέναν αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν».
- Αυτό περιλαμβάνει την αυτοκυριαρχία, την ανθρωπιά και την καλοσύνη,
- τις ηθικές αρετές της αγαθής προαίρεσης, της δικαιότητας, της συμπεριφοράς με δέοντα σεβασμό (επίσης απέναντι στους προγόνους), τη γενναιοδωρία, τη σοφία και την ειλικρίνεια.
- Διττές αρετές σύμφωνα με το βιβλίο Σου-τσινγκ: η φιλικότητα και η αξιοπρέπεια, η ηπιότητα και η σταθερότητα, η αγάπη της τάξης και ο σεβασμός, η ευμάθεια και η τόλμη, η ειλικρίνεια και η πραότητα, η επιείκεια και η μετριοπάθεια, η δύναμη και η αξιοπιστία, το θάρρος και η δικαιότητα.
- Επιδιώχθηκε μία στάση ικανοποίησης, μακριά από το θυμό, τη θλίψη και την ψυχαγωγία.
Οι αρχαίες διδασκαλίες περιέχουν τόσο διαχρονικές αξίες όσο και αξίες της εποχής με σημείο αναφοράς την τότε αυτοκρατορία.

4. Έτσι υπήρξαν σημεία επαφής μεταξύ αυτών των σχολών, αλλά και διάφορες διαφωνίες. Πάρα ταύτα βιώνονταν συχνά περισσότερο ως αμοιβαία συμπλήρωση αντί για αντίθεση. Αυτό ίσχυσε μάλιστα και για το Βουδισμό που ήρθε αργότερα από την Ινδία και την υπέρβαση των εγκόσμιων παθών που πρέσβευε η διδασκαλία του.
Οι σημερινοί κινεζικοί ναοί, π.χ. στο Χονγκ Κονγκ, δίνουν συχνά την εντύπωση μίας αρκετά εύκολης αναζήτησης χρησμών ή ιεροτελεστιών για την ευτυχία στη ζωή. Δηλαδή, όπως σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό σε όλες τις σημερινές θρησκείες, το αρχικό πνευματικό βάθος δεν βρίσκεται παντού. Από την κινεζική παράδοση αξίζει να αναφερθούν περαιτέρω οι όχι άμεσα θρησκευτικές παραδόσεις, όπως το βιβλίο των χρησμών Ι Τσινγκ, τα κινεζικά ωροσκόπια, η κινεζική εκδοχή της γεωμαντείας ή της οικοδομικής βιολογίας – το «φενγκ σούι» – και η παραδοσιακή κινεζική θεραπευτική που αναφέρθηκε ήδη. 

Μία ενδιαφέρουσα μαρτυρία μίας πρώιμης συνάντησης χριστιανών και ταοϊστών βρίσκεται στο βιβλίο του Μάρτιν Πάλμερ «Οι Σούτρα του Ιησού» (στα Ελληνικά από τις Εκδόσεις Κονιδάρη): Μία χριστιανική εκκλησία που δεν υπάρχει πια σήμερα έκανε στην Κίνα του 8ου αιώνα τη διδασκαλία του Χριστιανισμού κατανοητή για το ταοϊστικό περιβάλλον. (Η αναφορά σε βιβλία τρίτων δεν σημαίνει ότι συμμεριζόμαστε όλο το περιεχόμενό τους.)

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας.

 

Γενικές Απόψεις για τις Φυσικές Θρησκείες

 Οι πρόσθετες σελίδες της διαδικτυακής εργασίας «Δρόμοι του Χριστού» αναφέρονται σε διάφορες άλλες θρησκείες με στόχο τη βαθύτερη κατανόησή τους καθώς και τη δυνατότητα ενός διαθρησκειακού διαλόγου. Σε ό,τι αφορά στη χριστιανική θρησκεία, παρατίθενται συμπεράσματα της σύγχρονης έρευνας για τη λειτουργία του συνειδητού καθώς και ανεξάρτητες θρησκειολογικές έρευνες, οι οποίες αποκαλύπτουν εκ νέου το πνευματικό βάθος του Χριστιανισμού. Για τις φυσικές θρησκείες δεν παρατίθεται εξαντλητική περιγραφή, αλλά μερικά μόνο σημαντικά στοιχεία.

Και ο ιαπωνικός σιντοϊσμός λ.χ. ήταν αρχικά μία από τις φυσικές θρησκείες, οι οποίες είναι παλαιότερες από τις γνωστές και ευρύτατα διαδεδομένες θρησκείες, όπως ο Βουδισμός και ο Χριστιανισμός.

Η καταγωγή των φυσικών θρησκειών ανάγεται σε μια εποχή που η ανθρώπινη συνείδηση ήταν ελεύθερη από τα δεσμά του ορθολογισμού που καταδυναστεύουν τη συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου. Ο Ζαν Γκέμπσερ, συγγραφέας του βιβλίου «Καταγωγή και Παρόν» (στα Γερμανικά) αποκάλεσε αυτή τη βαθμίδα του συνειδητού «μυθολογική συνείδηση». Ο ερευνητής του συνειδητού Τζούλιαν Τζέινς, συγγραφέας του βιβλίου «Η Καταγωγή της Συνείδησης» (στα Γερμανικά & Αγγλικά) μίλησε για μία βαθμίδα συνείδησης, όπου και τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου επικοινωνούσαν μεταξύ τους αμεσότερα απ’ ό,τι σήμερα.*) Το δεξί ημισφαίριο επέτρεψε τη συνολική αντίληψη κάθε είδους φαινομένων, λ.χ. φυσικών, ως «όντων». Το αριστερό ημισφαίριο επεξεργάστηκε την αντίληψη αυτή με τέτοιο τρόπο, ώστε ο άνθρωπος να ακούει τις «φωνές» των όντων. Οι ευρωπαϊκές παραδόσεις για στοιχειά και άλλα μυθικά όντα δεν είναι τυχαίες, αλλά προέρχονται από αυτήν ακριβώς τη μορφή συνείδησης. Με την όλο και ευρύτερη διάδοση της ανάγνωσης και της γραφής, που παραμέρισαν σταδιακά την προφορική παράδοση, η μορφή αυτή του συνειδητού είχε εκλείψει στην Ευρώπη και Μέση Ανατολή κατά το 500 π.Χ., και μάλιστα η εξέλιξη αυτή αποτελούσε κατά κύριο λόγο κοινωνικό φαινόμενο. Επειδή κατά τη μυθική περίοδο λατρεύονταν όντα (λ.χ. στοιχειά, πρόγονοι ή θεότητες) που ήταν στενά συνδεδεμένα με την τοποθεσία ή τη φυλή, ο συγκρητισμός των πολιτισμών συνέβαλε και αυτός στην παύση ή ατελή λειτουργία της αρχαίας μορφής συνείδησης. Αυτές οι λειτουργικές ατέλειες με τη σειρά τους υπέσκαψαν την αξιοπιστία της μυθολογικής συνείδησης, με αποτέλεσμα να επιταχυνθεί η εξαφάνισή της.
Δεν θα ήταν σωστή μια αξιολόγηση αυτών των βαθμίδων που να εκθειάζει αποκλειστικά τη νεότερη μορφή γνωστικής αντίληψης και να απορρίπτει τη χρησιμότητα της αρχαίας συνείδησης στο σύγχρονο κόσμο. Η σύγχρονη μορφή συνειδητού μάς έδωσε βεβαίως νέες δυνατότητες, αλλά και μας στέρησε άλλες, που η διάνοια αυτή καθ’ αυτή αδυνατεί να υποκαταστήσει. Είναι ωστόσο δυνατό να διατηρήσουμε τα επιτεύγματα της αναλυτικής σκέψης και παράλληλα να καλλιεργήσουμε συνειδητά τις παλιές, ξεχασμένες ικανότητες της συνθετικής παραστατικής αντίληψης. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί, για παράδειγμα, με τον διαλογισμό. Έτσι θα αναδυθεί μία ολοκληρωμένη συνείδηση, η οποία θα δώσει με νέο τρόπο τη δυνατότητα και στα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου να επιτελέσουν τις λειτουργίες τους. Η αποκλειστικά ορθολογική συνείδηση έχει φτάσει σήμερα στα όρια των δυνατοτήτων της, όπως φαίνεται από το παράδειγμα των ιδιαίτερα σύνθετων οικολογικών προβλημάτων, τα οποία δεν μπορούν να κατανοηθούν και να επιλυθούν έγκαιρα με τη μονομερή αντίληψη. Ο Ντέρνερ έκανε λόγο για ένα «πολυπαραγοντικό συνειδητό», το οποίο είναι απαραίτητο για την κατανόηση των οικολογικών διαδικασιών, το οποίο όμως, όπως αποδείχτηκε, δεν κατείχαν οι μαθητές του. Σήμερα ο ανθρώπινος νους έχει τη δυνατότητα να δεχτεί και να αξιοποιήσει ερεθίσματα από παλιές παραδόσεις, ριζωμένες σε προορθολογικές μορφές αντίληψης, χωρίς αυτό να σημαίνει και πως θα υιοθετήσει έτσι απλά την παλαιότερη μορφή αυτής της συνείδησης. Τα παραμύθια είναι ακόμη και σήμερα πολύτιμα για τα παιδιά διότι βοηθούν το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου να μην ατροφήσει.

Κατά τα πρώτα χρόνια της Χριστιανοσύνης οι «δωρεές του Αγίου Πνεύματος» έπαιζαν σημαντικό ρόλο (βλ. π.χ. Κατά Ιωάννην 16, Προς Κορινθίους Α’ 12:7-11, Πράξεις των Αποστόλων 2:17-20). Βλ. επίσης το κεφάλαιο «Πεντηκοστή» στο κυρίως κείμενο της αγγλικής ιστοσελίδας μας, καθώς και σε άλλες γλώσσες. Το Άγιο Πνεύμα είναι μία θεϊκή δύναμη, η οποία επιτρέπει στην ανθρώπινη δημιουργικότητα να υπερβεί τον ίδιο τον άνθρωπο. Δεν πρόκειται για κάποια κοινή εγκεφαλική λειτουργία του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, αν και στην πράξη ενεργεί και διαμέσου αυτού. Το Άγιο Πνεύμα είναι συνδεδεμένο με τον Ιησού Χριστό. Εάν ο Ιησούς είπε στους μαθητές του «Το Πνεύμα πνέει όπου Εκείνο επιθυμεί», πώς μπορούμε να θέλουμε να είμαστε σίγουροι ότι οι σημερινές μας εμπειρίες εκπηγάζουν από το Άγιο Πνεύμα εν Χριστώ, εάν δεν είμαστε οι ίδιοι συντονισμένοι με τον Χριστό;

Σε αντίθεση με άλλες φαινομενικά πολυθεϊστικές θρησκείες, οι οποίες ανάγονται σε μία θεότητα με «ιδιότητες», που στη συνέχεια λατρεύτηκαν ως ξεχωριστές θεότητες, υπάρχει μία σειρά από φυσικές θρησκείες για τις οποίες δεν υπάρχει εξακριβώσιμη μονοθεϊστική προέλευση.
Ενώ οι Μύθοι της Δημιουργίας άλλων λαών ξεκινούν με τη δημιουργία του ουρανού και της γης (και του κάτω κόσμου), στον ιαπωνικό μύθο της δημιουργίας προϋπάρχουν ο ουρανός και η γη. Οι θεοί εμφανίζονται αυτόματα και κατοικούν και στους 3 κόσμους. Στη γη κατοικούν και οι άνθρωποι ενώ στον κάτω κόσμο βρίσκονται και πολλοί από τους νεκρούς καθώς και δαίμονες. Οι σεβάσμιοι πρόγονοι συγκαταλέγονται στο πάνθεον των αθανάτων. (...)

Η λατρεία αποδίδεται με διάφορους τρόπους, με τυποποιημένες προσευχές (ευχαριστία και παράκληση) και με προσφορές καρπών ή συμβόλων.
(...)

Ενώ στις φυσικές θρησκείες βασικό ρόλο διαδραματίζουν οι μάγοι-γιατροί (άνδρες με ειδικές γνώσεις και πνευματιστικές ικανότητες), ο σιντοϊσμός διευθύνεται από ιερείς.

Hθικά Διδάγματα: Στον σιντοϊσμό, για παράδειγμα, υπήρχε ένας κατάλογος αμαρτιών. Διαμέσου της επαφής με άλλες λατρείες αναπτύχθηκαν ηθικές αρχές, όπως εξάλλου συμβαίνει με όλες σχεδόν τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου.

(...)

*) Ο αγγλικός όρος είναι «bicameral mind» (διμερής νους). Ο Τζέινς έκλινε προς την άποψη, ότι αυτές καθεαυτές οι αρχέγονες φυσικές λειτουργικότητες του νου θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν βιώματα με θεϊκές ή φυσικές δυνάμεις. Σύμφωνα με τις έρευνές μας όμως, η άποψη αυτή είναι εντελώς ψευδής. Στα ευρήματα του Τζέινς δεν γίνεται καν λόγος για το τι ακριβώς «είναι» αυτά τα όντα. Στον εγκέφαλο δεν θα βρούμε ούτε «θεούς» ούτε το Θεό. Η θεότητα συνιστά ένα ιδιότυπο επίπεδο πραγματικότητας που ο εγκέφαλος δεν μπορεί να ερμηνεύσει παρά είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. Ιδιαίτερα η προαναφερθείσα αρχαία μορφή αντίληψης αδυνατεί αυτή καθεαυτή να παραγάγει τεχνητώς παρόμοια «όντα» ως ιδεατές απεικονίσεις, όπως θα μπορούσε να κάνει η σύγχρονη συνείδηση. Κατά παρόμοιο τρόπο, τα πνευματικά όνειρα και οι εμπειρίες διαλογισμού αντικατοπτρίζουν εν μέρει κάτι ολότελα διαφορετικό από απλές νοητικές διεργασίες ψυχικών βιωμάτων της καθημερινότητας.
**) Στην Ευρώπη, η σύνθεση των ομηρικών επών ανάγεται στη μυθική εποχή, ενώ η μεταγενέστερη περίοδος της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας ανήκει ήδη στην εποχή της ορθολογικής συνείδησης.

 * Ιστοσελίδα με υπόδειξη στα διεξοδικά κείμενα σε άλλες γλώσσες

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας

νέες γερμανικές / αγγλικές θεματικές σελίδες:
Αρχαίες αμερικανικές θρησκείες: Το ημερολόγιο των Μάγια

Εκτίμηση της αρχαιοελληνικής θρησκείας
Παρατηρήσεις σχετικά με την αρχαία ρωμαϊκή θρησκεία
Αρχαία γερμανική θρησκεία
Κελτική θρησκεία
Παλαιά σλαβική θρησκεία
Παλαιά βαλτική θρησκεία
Παλαιά βασκική θρησκεία
Παλαιά φινλανδική θρησκεία

 

Η θρησκεία1) ως "επανασύνδεση" του ανθρώπου με τον Θεό - στον δρόμο με τον Ιησου Χριστό

1) Η αγγλική/γερμανική λέξη Religion προέρχεται από τη λατινική re-ligio = επανασύνδεση, με τον Θεό που από τα ενδότερα λαμβάνει μορφή και μέσα σε εμάς. Με κάποια ομοιότητα προς ένα ολόγραμμα, το ίδιο συμβαίνει και γενικά.

Γνώση των βαθιών προβλημάτων της ανθρώπινης ζωής.

Όπως για τη θεραπεία μέσω της προσευχής, έτσι και για τις συνεχείς μεταβολές μέσα στον άνθρωπο, είναι απαραίτητη η ερώτηση του Ιησού "Θέλεις να γίνεις καλά;" (Ιωάν. 5:6) ή "Γνωρίζεις ποιες ατέλειες έχεις, οι οποίες πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλεις να ακολουθήσεις τον δρόμο του Θεού;" Ένα 'παράδειγμα' μπορεί κανείς να βρει σε σαφώς πολύ απλά δεδομένα που σπάνια θεωρούνται θρησκευτικά. Τα παιδιά καθώς μεγαλώνουν και μέχρι την ενηλικίωσή τους αποκτούν νέες ικανότητες, στις οποίες όμως συχνά κρύβονται θεμελειώδεις βιωματικές ικανότητες. Αργότερα, ο άνθρωπος μπορεί με τη βοήθεια της μνήμης και της προσευχής να προσπαθήσει να αποκτήσει ξανά αυτόν τον κρυμμένο φυσικό τρόπο βίωσης. Βέβαια, διατηρούνται πράλληλα και οι ανεπτυγμένες ικανότητες, ενώ συνεχώς προκαλούνται ή ενεργοποιούνται συμπεριφορές του είναι. Ο διχασμός που υφίσταται ο άνθρωπος λόγω ψυχο-πνευματικών ή εξωτερικών "ρηγμάτων" στη ζωή - στο πνεύμα και στην ανεξαρτητοποιημένη ερωτική ζωή και στο μεταξύ ένα ελάχιστα ενσωματωμένο κέντρο στην "καρδιά" - μπορεί να οδηγήσει από τόσους διαφορετικούς δρόμους στην ακόμη πιο ισχυρή ενοποίησή του. Φαίνεται ότι "το μήλο από το δένδρο της γνώσης" στον μύθο του παραδείσου αναφέρεται σε αυτόν ακριβώς τον διχασμό και ότι η φράση "Εάν δεν αλλάξετε και δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα επιστρέψετε στο βασίλειο των ουρανών" βασίζεται στη βαθιά γνώση της δυνατότητας επιστροφής - Ιησούς στον Ματθ. 18:1-3, Μάρκ.10:15, Λουκ. 18, 17. Εδώ δεν πρόκειται απλά για την παιδική φυσικότητα, αλλά για τις θεμελειώδεις αρχές εξέλιξης, οι οποίες είναι μάλιστα "αρχετυπικές" 2), επίσης για το προϋπάρχον βασικό μοντέλο, ένα χαμένο πλέον μέρος των "οδηγιών λειτουργίας" του ανθρώπου. Ο δρόμος αυτός μπορεί να οδηγήσει πολύ πιο πέρα από τη σημερινή περιορισμένη συνείδηση της κατανόησης.

2) αρχετυπικός: μία έννοια από τη ψυχολογία του C.G.Jung κ.α. ως διαφορετικές μορφές ενός βιώσιμου βασικού μοντέλου της ανθρώπινης ύπαρξης. Εντούτοις, επίσης τα «αρχέτυπα» περιέχουν σε μεγάλο βαθμό μικτό και παραπλανητικό περιεχόμενο. Ο «Θεός» παρουσιάζεται ως «ηλικιωμένος άντρας» και οι αναφορές στον «ουρανό» και στην «κόλαση» γίνονται «αρχετυπικά» σύμβολα του «συλλογικού ασυνείδητου». Αλλά τι ακριβώς ήταν αυτό, δεν γνώριζε ο Γιουνγκ. Τουλάχιστον, ο πυρήνας αυτού του επιπέδου της συνείδησης φαίνεται πως υπάρχει λίγο ως πολύ σε όλους τους ανθρώπους μέσω των εικόνων και των ιδεών του που έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη τους. Συνεπώς, αυτό αναδύεται ως ένα είδος προϋπάρχουσας μνήμης από τα πολύ πρώιμα χρόνια της ιστορίας της ανθρωπότητας – πριν ακόμα από τα χρόνια της «μυθικής συνείδησης», όπως περιγράφεται στο κεφάλαιο μας «Συνείδηση, έρευνα του εγκεφάλου και ελεύθερη βούληση». Αυτό το επίπεδο συνείδησης περιέχει επίσης εκείνες τις – εν μέρει επιφανειακές – αντιθέσεις, όπως εξετάζονται στη σελίδα μας «Μια χριστιανική στάση..., ένας τρίτος δρόμος». Μια πιο προσεκτική εξέταση αποκαλύπτει ότι η εικόνα του θεού σ’ αυτό το επίπεδο είναι μάλλον μια πολύ προβληματική καρικατούρα του. Γι’ αυτόν τον λόγο, για παράδειγμα το Θιβετιανό βιβλίο των νεκρών (Bardo Thödol) για το οποίο ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ είχε γράψει έναν πρόλογο – προειδοποιεί τους ζωντανούς να μην αποπροσανατολιστούν από τις παραπλανητικές θεότητες και τις δαιμονικές μορφές αυτού του επιπέδου μετά τον θάνατο. Ένα παρόμοιο σύγγραμμα υπάρχει στην αρχαία Αίγυπτο. Ακόμη και οι Γνωστικοί εντός του χριστιανικού πεδίου είχαν κριτική στάση απέναντι σε τέτοιες μορφές, όπως βέβαια αυτές είχαν βιωθεί στα όνειρα και κατά τον διαλογισμό. Έχει γίνει απόπειρα δημιουργικής αλληλεπίδρασης με αυτόν τον κόσμο του συμβολισμού μέσω των παραμυθιών, τα οποία είναι αναμφίβολα χρήσιμα για τα παιδιά. Οι ενήλικες, ωστόσο, μπορούν να προσπαθήσουν να ξεπεράσουν αυτά τα σύμβολα – σύμβολα που έχουν δεχτεί πολλές ανθρώπινες όψεις. Η μεγαλύτερη όμως πρόκληση είναι η άμεση αναζήτηση του Θεού και όχι η αλλοίωσή του μέσα από λανθασμένες αντιλήψεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε αναμφίβολλα να τα καταφέρει στηριζόμενος μόνο στις δικές του δυνάμεις. Ο Ιησούς του προσφέρει έναν πραγματικό δρόμο και τη δύναμη ή τη χάρη για να τον πορευτεί. Είναι κατανοητό ότι όσοι αναζητούν τις χριστιανικές αλήθειες, οι μυστικιστές και οι αλχημιστές έχουν διαβεί τέτοιους δρόμους ολοκλήρωσης (πρβλ. π.χ. Ματθ. 5:48,Ιωάν. 10:34,...). Επίσης και πολλοί άλλοι Χριστιανοί έχουν αποκτήσει συνειδητά ή ασυνείδητα εμπειρίες σ' αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το αν πορεύονταν έναν μάλλον εσωτερικό δρόμο ή με το αν υλοποιούσαν την πίστη τους πιο κοινωνικά ή με το αν ενωνόνταν μέσα τους και τα δύο αυτά στοιχεία - υπό την έννοια ενός, όπως τον λέμε, "πλήρους χριστιανισμού". Αυτόν τον δρόμο αναζητούσε ο άνθρωπος μετά την υπέρβαση του εσωτερικού κατακερματισμού του εδώ και αιώνες σε διάφορους πολιτισμούς. Η αναζήτηση ταοϊστικών αλχημιστών, διαφόρων ειδών γιόγκα κ.ο.κ. αποτελεί απόδειξη για την τάση αυτή 3).

3) Η ινδική λέξη Yoga, κυριολεκτικά = "σύνδεση" σημαίνει επίσης την επιδίωξη της επανασύνδεσης με την αρχή.

Ο "Θεάνθρωπος" ή ο σταλμένος από τον Θεό άνθρωπος Ιησούς Χριστούς, ο "νέος Αδάμ" αποτελεί σημάδι ότι στο εξής και οι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν ξανά τα κατεστραμμένα αρχικά τους χαρακτηριστικά και ότι έχει φτάσει η ώρα να επαναφέρουν τις αλλαγές που είχαν εντωμεταξύ καταστεί επικίνδυνες. Ο Ιησούς, το "δώρο" του κόσμου, μπορούσε να συνδυάζει την αρχική πηγή του νοήματος της ζωής - τον Θεό - και την ιδιαίτερα ανεπτυγμένη ανθρώπινη συνείδηση. Μπορούσε επίσης να υπερνικά τις δυνάμεις εκφυλισμού. Ακόμη κι αν παρουσιάζει διαφορές σε σύγκριση με άλλους ανθρώπους, παρόλα αυτά ήταν και ο άνθρωπος στον οποίο ήταν δυνατά αυτά με τον τρόπο αυτό. Έτσι οι άνθρωποι μπορούν να ακολουθήσουν πιο εύκολα τον δρόμο αυτό - ειδικά όταν το κάνουν συνειδητά. Αλλά ακόμη κι όσοι δεν γνωρίζουν τίποτα για τον ιστορικό Ιησού, επηρεάζονται από τη ζωή του και την ανάστασή του - όπως π.χ. όταν τα ζώα σε ένα νησί μαθαίνουν για πρώτη φορά κάτι, τα ζώα του ίδιου είδους σε ένα μακρινό νησί μπορούν ξαφνικά να αναπτύσσουν γρηγορότερα την ικανότητα αυτή, γιατί διαθέτουν ένα είδος κοινού πεδίου δυνάμενων, όπως διαπίστωσε ο R. Sheldrake.

Μια εσωτερική σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι αρχικά δυνατή χωρίς τη διαμεσολάβηση της εκκλησίας, παρόλο που συνήθως μια κατάλληλη κοινότητα χριστιανών βοηθάει. Τέλος, οι αντιτιθέμενες θεολογίες που διαίρεσαν πάλι την πλήρη ύπαρξη του Χριστού σε έναν φροντιστή της ψυχής και έναν μεταρρυθμιστή της κοινωνίας, δεν αποτελούν πλέον τελευταίο σημείο της σοφίας, παρόλο που μπορεί να βοηθήσουν ορισμένους στα πρώτα τους βήματα, ειδικά αν είναι γνώστες περισσότερων θεολογιών. Κάθε άνθρωπος μπορεί να σκεφτεί τον Χριστό π.χ. "σε μια ήσυχη κάμαρα" αλλά εν τέλει και στην αγορά. Αυτό μπορεί να συμβεί αφενός με τη βοήθεια της μνήμης των υπαρχουσών γνωρισμάτων του (Ευαγγέλια). Ωστόσο όποιος πιστεύει ότι ο Χριστός μπορούσε να γίνει αντιληπτός και μετά τον θάνατό του , (όπως και κάθε άνθρωπος με άλλους τρόπους - μεταξύ άλλων χωρίς αυτήν τη γήινη ορατότητα - σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες επιζεί του θανάτου ως συνηειτό ον), μπορεί να βιώνει τον Χριστό ως παρόντα. Το συναίνθημα της προσευχής "στο όνομά Του" ή μαζί Του ως "μεγάλου αδερφού" στον Πατέρα Θεό, που θεραπεύει τους πάντες, είναι δυνατό. (πρβλ. Ιωάν. 15:16 Ματθ. 6: 7-15,Ματθ. 18:19-20). Π.χ.:

Θεέ, πηγή, βοήθεια και ελπίδα μου!Μαζί με τον Ιησού Χριστό* σε ευχαριστώ για όλα όσα απορρέουν από Εσένα, συγχώρεσέ με που έχω απομακρυνθεί από Εσένα**, σε παρακαλώ μέσα σε αυτήν την ηρεμία να κάνεις το πνεύμα μου δημιουργικό***, τράβηξέ με στον δρόμο Σου. 

*) Για όποιον είναι εύκολο, μπορεί επίσης να επικαλεστεί την Παναγία. Έτσι συνυπάρχουν και οι αρσενικά και οι θηλυκά γνωρίσματα του ανθρώπου.
**)Επιπλέον μπορείτε κάθε αρνητικό ερέθισμα, τη στιγμή που εμφανίζεται, 1. να το θεωρείτε εσωτερικά (π.χ. φόβος, μίσος, αδιαφορία και υπεροψία, υπερβολική αμφιβολία ή κάποιο πρόβλημα ή ο,τιδήποτε άλλο, ακόμη κι αν εμφανίζεται μόνο ως σκέψη ή λόγια, πρβλ. π.χ. Ματθ. 5:22). 2. αντί να μεμψιμοιρείτε, να περιμένετε λίγο σιωπηλοί για να συνειδητοποιήσετε όσο το δυνατόν καλύτερα περί τίνος πρόκειται. Στη συνέχεια 3. μεταφέρετε αυτό το βάρος που έχει γίνει τόσο αισθητό, ακόμη και σωματικό, μέσω της προσευχής στο Θεό(εκτός αυτού είναι δυνατόν να παραδώσετε όλη την υπόλοιπη πορεία της ζωής σας στον Θεό ή στον Χριστό) 4. να περιμένετε σιωπηλοί μέχρι να το νοιώσετε ή να νοιώσετε μια αίσθηση ανακούφισης - η να πάρετε ακόμη και μία "απάντηση".
***)Μέσα στην ηρεμία μπορούν τα γεγονότα της ημέρας να "καταγαλιάσουν" και έτσι να μπορείτε να τα επεξεργαστείτε ή να προσευχηθήτε για αυτά καλύτερα. Έτσι η ψυχή σας ανοίγει πάλι για το νέο.

Η σημασία της ηθικής στο δρόμο αυτό.

Ένα επίπεδο στο δρόμο είναι το "τίμα τον Πατέρα σου", τον υπέρ πάντων Θεό, "αγάπα τον πλησίον όπως τον ευατό σου" (Ματθ.19:19),καθώς και το "αγάπα τον ίδιο σου τον ευατό". Το να αγαπάει κανείς τον εαυτό του μπορεί να είναι επίσης μέρος της επιδίωξης να αναγνωρίσει το ρόλο του στο περιβάλλον του. Η αγάπη μπορεί να δημιουργήσει σύνδεση με τον Χριστό, καθώς είναι το βασικό του γνώρισμα, σε συνδυασμό με τη σοφία. Και ο δρόμος των καλών πράξεων υπό τη χριστιανική έννοια καθιστά ευδιάκριτο τον χριστιανικό δρόμο τόσο με εσωτερικές όσο και με εξωτερικές επιδράσεις. Ο Ιησούς έχει διατηρήσει τους υπάρχοντες ηθικούς βασικούς κανόνες, γιατί ο άνθρωπος "θερίζει (υπό φυσιολογικές συνθήκες), ό,τι έχει σπείρει" (Γαλ. 6:7). Έχει όμως εντονότερη την ευθύνη στα επιμέρους στοιχεία, αντί να τονίζει τον εξωτερικό νόμο. Έτσι μπορεί κανείς να νοιώσει ότι στο εσωτερικό κάθε ανθρώπου υπάρχει κάτι - ακόμη κι αν είναι αισθητό μόνο ως συνείδηση - , το οποίο βρίσκεται σε αρμονία με τον Χριστό και απ' όπου προκύπτει ένα είδος εσωτερικής "αναγέννησης" (Ιωάν.3). Αυτό σημαίνει ότι με το πέρασμα του χρόνου ο άνθρωπος ως σύνολο έρχεται όλο και περισσότερο σε αρμονία με τον Θεό, όπως ακριβώς και ο Χριστός. Αυτό το εσωτερικό σημείο εκκίνησης μπορεί να βιωθεί στην καρδιά ή στην ψυχή και το πνεύμα, οι τρόποι βίωσης είναι διαφορετικοί για τον κάθε άνθρωπό. Όπως και να βιώνει ο εκάστοτε άνθρωπος τον Χριστό ή τις δυνάμεις του - είναι εύλογο, να καλεί στη συνείδηση όσο το δυνατόν συχνότερα αυτό που μπορεί να είναι ατομικά ήδη γνωστό, ώστε να μπορεί να δημιουργηθεί μια απευθείας επαφή - ακόμη κι αν αρχικά δεν μπορούν να διαπιστωθούν βίαιες επιδράσεις.

Με τη δύναμη που αναπτύσσεται ως χάρη στο εσωτερικό του ανθρώπου μπορεί να συνδεθεί τότε και η "εξωτερικά" πορευόμενη καθολική θεραπευτική δύναμη του Χριστού ή του Θεού. Και εδώ μπορεί να διαφέρει σημαντικά ο προσωπικός τρόπος βίωσης, ωστόσο στην περίπτωση αυτή θα είναι εμφανής και θα έχει αντίστοιχες επιδράσεις και στο περιβάλλον. Ενώ μια τέτοια συνέχεια ήταν μέχρι τώρα πολύ περιορισμένη, και επέφερε τους χαρακτηρισμούς "μυστικιστής","άγιος" κτλ., τέτοια φαινόμενα μπορούν στις "αποκαλυπτικές" εποχές μας να επεκταθούν όλο και περισσότερο σε απλούς ανθρώπους - πράγμα το οποίο δεν σημαίνει πάντα το ίδιο πράγμα. Για το λόγο αυτό πρέπει να αναφερθεί κι αυτό εδώ. Αυτή η καθολική "εξωτερική" επίδραση είτε γίνεται αποδεκτή, είτε συγκρούεται υπό συνθήκες οδυνηρά με την ασπίδα εκείνων που στο εσωτερικό τους δεν έχει αναπτυχθεί τίποτα συγγενές - ώστε στην περίπτωση αυτή να ενδέχεται να το αισθανθούν σαν "δικαστήριο".

Καθοδήγησέ με, ώστε να μην βλάψω άλλους στον δρόμο τους προς Εσένα. Οδήγησέ με, ώστε να βοηθήσω άλλους στο πνεύμα σου. Προστατευσέ με στον δρόμο μου. *Βοηθησέ με, ώστε να έρθω σε μεγαλύτερη αρμονία με την αγάπη Σου. 

*) Εδώ μπορείτε να αναφέρετε κι άλλους.

Μια συγγενής ενηλικίωσητων πολιτισμών από τη Δημιουργία.

Όπως και στα στάδια ανάπτυξης από παιδί έως ενήλικος άνθρωπος (βλ. άνω) και οι ανθρώπινοι πολιτισμοί πέρασαν τα ίδια στάδια συνείδησης. Σ' αυτά προέκυψαν αφενός νέα γνωρίσματα (ελεύθερη βούληση, συναίσθημα και σκέψη), αφετέρου όμως συρρικνώθηκε η αρχική τους εξοικείωση με ολόκληρη τη "δημιουργία" και έτσι μεγάλωσε η συχνότητα των προβλημάτων. (Πρβλ. π.χ. Jean Gebser, "Ursprung und Gegenwart" (Αρχή και παρόν):διαδοχικά αρχαϊκά μαγικά, μυθικά στοιχεία, συνείδηση κατανόησης. Πέρα από αυτά μπορεί να αναπτυχθεί μια συνείδηση με μεγαλύτερη δυνατότητα ενσωμάτωσης, η οποία π.χ. μπορεί να ονομαστεί λογική συνείδηση.) Στην εξέλιξη των βημάτων ανάπτυξης, που βρίσκονταν τότε στην αρχή τους, ώστε να επεκταθούν τουλάχιστον σε διαστάσεις που καθορίζουν τις τάσεις του πολιτισμού διαδραματίσανε επίσης ρόλο εξέχοντα πρότυπα. Αυτό συνέβαινε πάρά τις αντίξοες συνθήκες, και μάλιστα, όπως αναφέρθηκε, συχνά με μεγάλες απώλειες. Στη σύγχρονη εποχή είναι ήδη εμφανές ότι η ανθρωπότητα και οι λαοί κ.ο.κ. βρίσκονται ενώπιον των προκλήσεων της μοίρας να πραγματοποιήσουν νέα μικρότερα και μεγαλύτερα "κβαντικά άλματα" ή βήματα εξέλιξης αν θέλουν να επιζήσουν 4). Αυτά έχουν γίνει ήδη εδώ και περ. 2000 χρόνια. Αυτό δεν πρέπει πλέον να συμβαίνει εις βάρος των αποκτηθείσων ικανοτήτων, όπως της κατανόησης. Όταν αρκετά άτομα αναπτύσσουν μια όλο και πιο ολοκληρωμένη λογική συνείδηση, συνδέονται εκ νέου με την θεϊκή αρχή τους 1), μπορεί να κερδηθεί η μάχη με τις αποκαλυπτικές καταστροφές με τη βοήθεια "εκ των άνω". Εδώ ανήκει και η σχέση με εξωτερικά κινήματα ακτιβιστών, π.χ. το ειρηνευτικό κίνημα, - όλοι όσοι έχουν καλή θέληση έχουν την "κατάλληλη" θέση στο "παιχνίδι"-. Τη θέση αυτή αναζητούν πολλοί άνθρωποι - για την καθιέρωση θρησκευτικών κατευθύνσεων -. Προχωρούν στο μέλλον και συμβάλλουν στην επεξεργασία του παρελθόντος, ακόμη κι αν ενδεχομένως κυριαρχεί ακόμη σε μεγάλο βαθμό το "μέτριο". Πρόκειται για το ερώτημα της κότας και του αυγού, αν σκοπός είναι η εξωτερική "σωτηρία" ή το υπαρξιακό βήμα της συνείδησης και της υπάρξης του ανθρώπου. Οι μέχρι τώρα κλίμακες αξίας πρέπει να μετατραπούν οριστικά, καθώς ο άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί με μεγάλη σαφήνεια που θα οδηγούσε η συνέχιση του υπάρχοντος πεπαλαιωμένου προγράμματος. Καθώς όλα είναι μέρη του όλου, και η κάθε καλή πράξη συγκαταλέγεται στο όλον.

4) Η απαισιόδοξη άποψη στο τελευταίο βιβλίο του Herbert Gruhl"Himmelfahrt ins Nichts" (Ουράνιο ταξίδι στο τίποτα) δεν είναι ευσταθής μόνο επειδή μπορεί να γίνει αντιληπτή μια δύναμη ανάπτυξης και δύναμης που έχει παρεβλέψει - η οποία βέβαια είναι μία: ο Θεός.

Ενέπνευσε τους ανθρώπους να εναποθέτουν τις αποφάσεις για τη ζωή και το θάνατο στα χέρια σου*, βοήθα όσους εργάζονται για τη δημιουργία σου, οδήγησε αυτόν τον κόσμο σε ρήξη με την δική Σου νέα εποχή της επαγγελίας.**

*) Εδώ μπορείτε να αναφέρετε και λεπτομέρειες ή να τις επεξεργαστείτε στο τέλος σε μια διαλογιστική θεώρηση, π.χ. "τερματισμός της δημιουργίας βίας και αντίδρασης στη βία", "αποφυγή της βίας μέσω επίλυσης των προβλημάτων", "ειρηνικός διάλογος μεταξύ των πιστών των θρησκειών", ... .
**) Λουκάς 11:2, 21:31. Αποκάλυψη 11:16. Ο Θεός μπορεί να μοιράσει την αγάπη που του δίνεται.

Υπάρχει επίσης μία "στροφή" στο Θεό σε μικρούς και μεγάλους.

Πρωταρχική σημασία δεν έχουν οι «αντιλήψεις της πίστης», δηλ. οι ανθρώπινες σκέψεις σχετικά με τη θρησκεία· σημασία έχει περισσότερο η πραγματικά βιωνόμενη σύνδεση του ανθρώπου με το Θεό.

Ιωάν. 16,12-13: Έχω πολλά ακόμη να σας πω, αλλά δεν μπορείτε τώρα να τα αντέξετε τώρα. Μα σαν έρθει Εκείνος, το Πνεύμα της Αλήθειας, θα σας καθοδηγήσει σε όλη την αλήθεια, γιατί δεν θα μιλήσει αυθαίρετα, αλλά θα πει όσα θα ακούσει. Και θα σας προαναγγείλει εκείνα που πρόκειται να συμβούν.

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας

 

Βοήθεια
για αυτοέλεγχο κατά τη μελέτη των κυρίων κειμένων των«Δρόμων του Χριστού»

στον εσωτερικό κόσμο και κατά την εφαρμογή τους στη ζωή

Γενικά:

Διάβασα την «Εισαγωγή στο σκοπό και τη χρήση του κειμένου»; (Εάν όχι: Παρακαλούμε κάνετέ το εκ των υστέρων, ιδίως εάν έχετε πολλές γενικές απορίες.)

Μελέτησα τα έως τώρα κεφάλαια αυτού του σχολίου με τη σειρά; (Εάν όχι και αν έχετε σοβαρές προθέσεις να πάρετε το δρόμο των διαδόχων του Ιησού, μελετήστε κατά το δυνατόν και τα προηγούμενα κεφάλαια.)

Μελέτησα έως εδώ, χωρίς να έχω τη βασανιστική αίσθηση ότι προσπέρασα ένα προηγούμενο σημείο χωρίς επαρκή κατανόησή του; (Εάν όχι, μελετήστε ξανά, ήρεμα και κατά το δυνατόν χωρίς προκαταλήψεις το εκάστοτε σημείο.)

Διάβασα τη σελίδα «Μεθοδολογικές υποδείξεις, χριστιανικός διαλογισμός…» για την πιο βαθιά κατανόηση, βίωση και μελέτη, και προσπάθησα να την εφαρμόσω στο μέτρο του δυνατού;

Έχω σφαιρική αντίληψη των επίκαιρων ικανοτήτων, ιδιοτήτων του χαρακτήρα και συνηθειών μου; (Εάν όχι, παρακαλούμε στοχαστείτε και κρατήστε σημειώσεις.)
Εάν ναι: Υπάρχει, όσον αφορά αυτό που μόλις μελέτησα, μία τέτοια ιδιότητα για τη βελτίωση της οποίας θέλω επειγόντως να προσευχηθώ και να προσπαθήσω;

Σκέφτηκα να εφαρμόσω τις γνώσεις που απέκτησα τελευταία στη ζωή μου;

Αφήνω να με καθοδηγεί η συνείδησή μου;

Επιδίωξα ή κατάφερα να αφήσω το Θεό να με καθοδηγεί πιο άμεσα στο δρόμο μου μέσω του Ιησού Χριστού;

Πού βρίσκομαι τότε στη σχέση μου με το Θεό;

Επιστροφή στα περιεχόμενα της σελίδας

E-mail:  ways-of-christ.com  Αν είναι δυνατό, γράψτε μας στα γερμανικά ή στα αγγλικά. Διαφορετικά, χρησιμοποιήστε μικρές προτάσεις και κατονομάστε τη γλώσσα στην οποία γράφετε.

Επιστροφή στην αρχική σελίδα
 

Παραπομπή σε άλλες γλώσσες και δικαιώματα:

Μπορείτε να εκτυπώσετε αυτή τη σελίδα και να μοιράσετε τα αντίγραφα χωρίς να μεταβάλετε το περιεχόμενο; το copyright παραμένει σε εμάς.

το κείμενο είναι περίπου  125 σελίδες, ανάλογα με τις ρυθμίσεις του φυλλομετρητή και του εκτυπωτή σας. (.pdf 713 kB)

Δημιουργήθηκε σε αυτή τη μορφή κατά την περίοδο 1991-2015. Πρώτη δημοσίευση στο Internet 30.01.2001; Αυτή είναι η νέα ελληνική έκδοση της  ... με μεταγενέστερες βελτιώσεις.

Συγγραφέας: Έργο Οι δρόμοι του Χριστού (Christuswege/ Ways of Christ).

Εκδότης: Helmut Ziegler.

Η ιστοσελίδα "Δρόμοι του Χριστού" είναι ένα εγχείρημα έρευνας και ενημέρωσης. Ο προσανατολισμός του είναι «οικουμενικός», είναι ανεξάρτητο από εκκλησίες, δόγματα και άλλες θρησκευτικές ενώσεις. Η ουσία της πίστης διατηρείται χωρίς την υιοθέτηση μίας δογματικής ή φονταμεταλιστικής προσέγγισης. Ωστόσο, δεν αντιτίθεται σε αυτά. Δεν αποσκοπεί σε καμία περίπτωση σε προσηλυτισμό, κέρδος ή πολιτική επιρροή.

Ασχολείται με όλα τα θέματα που αφορούν το Χριστιανισμό, καθώς και με θέματα διαθρησκευτικού διαλόγου με άλλες θρησκείες. Πυρήνα του ενδιαφέροντός του αποτελεί η εις βάθος περιγραφή των εν μέρει παραμελημένων πνευματικών πλευρών του Χριστιανισμού. Αλλά και τα υπόλοιπα -κοινωνικά- ζητήματα που σχετίζονται με το Χριστιανισμό αποτελούν εξίσου σημαντικό αντικείμενο. (Βλ. επίσης την εισαγωγή του κύριου κειμένου και τις μεθοδολογικές υποδείξεις.)

Οι ιστοσελίδες μπορεί να είναι πιο ενημερωμένες από ότι το αρχείο. pdf / doc.

Οι μεταφράσεις σε διαφορετικές γλώσσες δεν σημαίνουν αυτομάτως ότι λαμβάνεται συγκεκριμένη θέση στις αντίστοιχες χώρες.

Οι "Δρόμοι του Χριστού" δεν συμφωνούν απαραίτητα με όσα αναφέρονται σε ιστοσελίδες ή βιβλία άλλων στα οποία γίνεται αναφορά εδώ.

E-mail: προς το Οι Δρόμοι του Χριστού: υπάρχει ειδική φόρμα στο τέλος του κειμένου. Αν είναι δυνατό, γράψτε μας στα γερμανικά ή στα αγγλικά.

Μπορείτε να παραγγείλετε την τυπωμένη έκδοση στα γερμανικά από το: Boehm, "Bewusst", Im Dorfe 21F, D-24146 Kiel, για 3,50 Ευρώ  Εκδότης και ιδιοκτήτης πνευματικών δικαιωμάτων του τυπωμένου κειμένου είναι ο O.Boehm. Πρώτη έκδοση Ιούλιος 2001.