Христови Патишта

Исус Христос, духовност и Земја:
Патишта на Исус Христос, неговите придоноси за човечката свест и измените на човештвото и земјата:  самостојна информативна страна, со нови гледишта од многу области на духовните сознанија и истражувања; со практични упатства за личен развој.

 http://www.ways-of-christ.com/mk/ 

Ова е првиот дел: Заглавја за чекорите во Евангелијата:
За долната глава мора целосно да ја отворите страната.
1.  ВОВЕД во намената и употребата на овој текст, со упатства за медитација итн.
--   Овие страници и различни теолошки насоки во црковната историја.
2.  "На почеток беше словото”…”и словото постана тело”.
3.  Исус од Назарет:_неговото раѓање.
4.  Се наоѓа ли нешто значајно во Исусовата младост?
5.  Напомена со расправа за ”двете момчиња наречени Исус”.
6.  Крштевањето на реката Јордан од страна на Јован Крстител.
7.  Тишина во пустињата.
8.  Искушенијата.
9.  Свадбата во Кана.
10.(Христијански гледишта за сексот, симпатијата, емпатијата и љубовта).
11."Света ревност” ( гледишта во однос на емоциите).
12.Беседа на гората (Мат.5-7, и гледиште на разумот).
13.Исусовото Преображение на гората Тавор (Мат.17).
14.Прашања за “чудата”.
15.Лазаревото воскресение.
16."Овците”.

17.Христос “Перење на нозете”, и Марија од Витанија го помазува Исус.
18.Последната вечера, триумфалното влегување, апсење и бичување.
19.Крунисување со трновиот венец и последниот говор.
20.Распнување и полагање во гробот.
21.Прашања за празниот гроб, “спуштање во пеколот” и “искачување во рајот”.
22.Воскресение.
23."Вознесување”.
24.Духовден( Педесетница).
25.Исусова слика.

За вториот дел: Чекори во Откровението:
26. Откровение според Јован
27. За пристапот до пророштвата
28. За соодржината во Апокалипсата според Јован: „Седумте цркви“ (со дополнителна страна за данешните цркви)
--    Вдахновение и црквите.
29. Седумте печати
30. Седумте труби
31. "Седумте громови” и двата пророка
32. Жената и змејот
33. Седумглавата ѕвер од морето
34. Ѕверот со двата рога од земјата.
35. “Последните седум зла” и пропаста на “Вавилон”; ... Христовото враќање
36. (Вистинско) “милениумско кралство на мирот”
37. "Новото небо”, новата земја и “Новиот Ерусалим”

38. Завршна глава: Христијански својства
39. Табела: Христијански став - “Во светот но не и од светот” - еден “трет пат”

За третиот дел: Други теми
9.   Молитва за мир, животот и земјата
2.   Основи на етичките вредности
5.   Кратко поправање на современите “приказни кои откриваат се за Исус
6.   Природните науки и верата во Бог
--    Свест, мозок и слободната волја на човекот.
7.   Исус и прашањата за исхрана
8.   Исус Христос и исцелувањето - денес
9б. За христијанското благословување
9ц. Поплакувањето како можен составен дел на христијанската пракса.
9д. Христијанскиот пат секојдневно животно доживување
10. Христијанските гледишта за економијата и социјалните прашања
11. Христијански гледишта за општеството и политиката
12. Филозофијата и христијанството – Коментар за Хабермасовиот говор за “Верата и знаењето”
15. Општи христијански гледишта за еколошките прашања
16. Нероден живот
13. Нашите нови германски / англиски тематски страни

За четвртиот дел: За Стариот Завет, и допринос за дијалог со другите религии.
1.   За Стариот Завет и Еврејската религија (јудеизам)
1б. Заратхустра
3.   Исус Христос и Исламот, поправено
4.   Исус Христос и Будизмот
4б. Информации за Исус Христос и Хиндуизмот
--    Информации:  Исус Христос и Таоизмот & Конфучианизмот.
14. Општи гледишта за природните религии
--    Стари Американски религии - календарот на Маите и Христијанството.
---   Религијата како “повратна врска” на човекот со Бог – на патиштата со Исус Христос.

Помош за самопроверување кога се работи со главниот текст на Христови Патишта

Упaтувања за други верзии и права, Е-маил.

 .

Ова е првиот дел: Заглавја за чекорите во Евангелијата

ВОВЕД во намената и употребата на овој текст.

Веќе две илјади години - спрема претходните пророкувања дури и неколку илјада години повеќе - луѓето непрестајно се заземаат за своите различни лични искуства со Исус Христос. И покрај нивните различни карактери и разни верски, филозофски и научни контексти, тие покажуваат некои заеднички сознанија, независно едни од други. Тие исто така зборуваат за можноста за другите да се подготват за слични искуства. Нови можности за луѓето и светот, исто така, може да се видат преку Исус Христос, многу поголеми од обичните културни и историски граници. Тука овие чекори на раст се истражени на нов начин. Следејќи ги чекорите што самиот Исус ги има изодено, може да се види значењето на овие чекори за различни области од животот.

Во 12 век игуменот Joachim de Fiore прорече за "ерата на Светиот Дух", во која таквите индивидуални односи со Бога, независно од институциите ќе станат заедничка сопственост. Денес во светот се настојува да се најде не само Христос во човекот, но и човекот како клетка која е се повеќе освестена во “Телото Христово”.

Во овој контекст, очекуваното "второто доаѓање" и нашето "апокалиптично" време не може да биде сфатено како проста реинкарнација со своите околностите, но како многу посеопфатно сценарио. Сепак некој може да се сомнева за некои сличности во развојот на настаните пред 2000 години и сценариото во ова сегашно време - кое не мора да доведе до катастрофа.

Особено овие денови,
• Кога феноменот Исус Христос се проповеда од страна на многу различни Теологии (види дополнителен прозорец) и догматски, од страна на лингвистички, историско- критични, археолошки и палеографички, религиозно-социолошки и психолошки, научни, политички начини на гледање на тоа,
• Кога, како и во времето на раното христијанство, цела духовна сцена се издигна во општеството наспроти доминантниот стар материјалистички елемент - што може да создаде и мостови и граници меѓу нив и христијанството,
• кога многу збунувачки ситуации се случуваат, на пример, неколку наводно инкарниран "Исус Христоси", и кога проблематични и негативни инциденти се случуваат во името на Христос,
може да биде интересно, да се испита, што може да биде реалениот придонес на Христос:

Овој проект започнува со некои наши внатрешни искуства и други мистични извори, итн. Употребени се интердисциплинарни гледишта од многу научни и искуствени, а не само теолошки области. Од оваа духовна гледна точка, не е направен обид да се одвлече вниманието на луѓе од општествената и политичка свест со некој вид на псевдо-духовност. Се разбира догмите на механички научната мисла на 19 век не може да се прифати како ограничување во гледиштето, ниту можат да се прифатат источните размислувања, дека не постои ништо што не е веќе опишано во древните индиски Ведските списи и дека Исус е ништо друго освен еден - веројатно третата класа - учител од нив, не може да се прифати како ограничување на мислата. Овие сознанија не произлегуваат од книги споредени во текстот или во планираната листа на други книги за лица со поголема богословска заинтересираност; Читањето на "Патишта на Христос" не бара да се знаат овие книги или да се има претходни теолошки познавања. Ништо не би требало да се сфати како догма ниту како размислување на било која религијска организација во светот. Ниту е насочено против било која црква, религијска или духовна заедница, или Апостолската вероисповед. Луѓе од други вероисповеди или погледи, но кои се заинтересирани за нови видувања, на пристапот кон Христијанството, но ниту тривијални ниту површни, можат да најдат тука. Исто така се укажува на врската помеѓу христијанскиот пат и други склоности. Исто како што Евангелието на Јован го прикажува конкретниот христијанскиот пат на јазик разбирлив за трагачите на мудроста од тоа време. Ова дело го прави христијанството слично на тоа, достапно за различни страни. Стилот на овој документ, исто така, му овозможува умот на читателот да биде слободен. Истражувањата се разликуваат од мисионерска работа. Но, исто така, Христијаните, кои претпочитаат едноставно верување, со длабоки размислувања можат да научат од овој текст, на пример, како да комуницираат со луѓе од други убедувања без постојани недоразбирања.

Текстов зборува за самиот себе.

"Јас имам уште многу да ви кажам, но сега не можете да носите. Но кога ќе дојде Он - Духот на Вистината - Ќе ве упати во секоја вистина” (Јов. 16:12-13). Од тој дух е инспириран овој проект.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Нашите текстови делумно беа пишувани со помош на медитативно размислување за библиските текстови. Следствено, покрај информациите што ги содржи, тие се исто така напишани како погодни почетни точки за медитирање за евангелските поглавја.

37-те глави од главниот текст ги следат чекорите во Евангелијата и Откровението од Јован. Се препорачува осврнување според истиот редослед со помош на Евангелијата по Јован и Откровението. Проучувањето на Библијата, т.е. читањето на текстовите и нивното лингвистички поврзано обработување преставува само еден метод. Со тек на проучувањето, текстот во поглавјата а на крај и самиот Бог, може да бараат подлабоки спознавања.
Web-страната е составена од долг, непрекинат текст. До неговите поглавја може да се дојде преку соодржината. За потемелно проучување се препорачува испечатен текст*: Во зависност од подесувањата на печатачот, има околу 120 страни.

Кој освен со читање се интересира за поцелосен метод на обработка која ги вклучува запуштените делови на душата, после проучување на една глава може, со оглед на заинтересираноста, да прочита соодветна глава на пр. Медитирање за и околу Откровението од Јован. (Јован и неговите учуници претежно се занимавале со подлабоките значења на настаните.)

За тоа постојат повеќе можности; најнапред се потребни предуслови како за секоја друга медитација: Самосвесно или со разговор со некој, мора да се излезе од актуелните настани и нескладности или проблеми, така да на задоволително ниво се зголеми сопственото внимание; на таков начин повторно ќе дојде до духовна отвореност. Не би смеело да има замор, ни глад, ни акутно дејство на алкохол, тутун итн. Во текот на медитирањето не смее ниту телефонот да смета. Местото треба да биде удобно, значи подалеку од апарати кои зрачат, (види ги линковите:
структура на градбите). Испраксираните луѓе вероватно би можеле да се концентрираат и на прометно место, но на почеток поцелисходно е да се поштуваат упатствата. Порано за вакво медитирање за Евангелијата, текстот се изговарал пополека со затворени очи (на пр. розенкрузовците**). Текстот би се научил напамет за да вниманието биде на содржината, а не на зборовите. Постои и уште една варијанта, кај која текстот бил следен со еуритмички гестови. Постои и можност кога прво го читаме текстот, па потоа со затворени очи му дозволуваме на прочитаното да делува на нас. Притоа не се размислува кога се медитира, бидејќи вистинското медитирање почнува откако прекинат активните мисли. Доколку мислите продолжуваат да течат сами, само на кратко ќе ги “забележиме”, а не да го продлабочуваме истото. Истото важи и за време кога ќе ни надојдат мисли кои немаат или привидно имаат нешто заедничко со медитацијата. (доколку се работи за некое планирање, може да се забележат, па духот пак да биде ослободен, за ефикасно да медитираме. Битните случки во текот на медитирањето, по можност се бележат една по друга, зашто така подобро може да се следи сопствениот напредок. Запазувањата може да ја продлабочат свеста, што меѓутоа не се случува и автоматски (контемплација, медитација).
Од дополнителна помош би ни било ако при разбудување имаме бележник за потсетување. Тоа од една страна помага при сеќавање на соништата; од друга страна на база на таквите белешки за соновите може подобро да се следи нивниот развој. Дополнителна помош за засилување на ова е и ако цртаме симболи за соновите во текот на денот. Се повеќе може да се покаже дека сите сонови не можат да се објаснат со помош на дневните доживувања и нивното психичко проширување, но овде се случува нешто друго кое е еднакво важно како и самиот ден.

Не се работи за окултни ритуали, туку едноставно за да и се даде време на душата да се отвори кон содржината, т.е. кон Бога, наместо содржината да биде само на располагање на интелектот - кој иако не е лош, но самиот во ниеден случај тој не е доволен за разбирање. Со тоа во тек на времето можно е да се допре до сите делови и слоеви на човекот и истите да се променат, па дури и неговата волја и тело. Она што е возможно да се опфати со глава, станува поблиско ако има внатрешно одобрување во тек на спознавањето на нови соодветни просветленија во тек на медитацијата или со тоа поврзаните сонови или развои во животот. Понатамошни чекори после тоа може да се превземат особено откако за тоа има потреба. За тоа можеби ќе биде потребно едно време од седмица или месец дена да се проживее во еден сегмент. Содржината не е потребно веднаш 100% -но да се промени, зашто таквите чекори повеќе не може потполно меѓусобно да се раздвојат. Бог допушта човек да искуси нешто кога тоа Он (Бог) сака, “ѕвездениот саат” во најдобар случај може да се подготви, но не и да се принуди. Ниту една теологија итн. единствено сама од себе, не може да го надомести внатрешниот практичен дел, кој сивата теорија треба да ја преточи во доживеана пракса.
Независно од можностите на таквите медитирања, постојат многу патишта до истата цел, како што постојат и различни луѓе.

Иако погоре спомнатиот облик на Христијанска медитација во црковните кругови ретко се нуди, во посебни црковни куќи за состаноци или слично се нудат други форми на медитација. Зашто луѓето со право бараат за спознавањето. Црквите со векови ја закопувале својата сопствена духовна, а со тоа и медитациска традиција, па сега повторно мора да ја направат достапна. Затоa, како замена, најнапред се обидувале да ги менуваат будистичките медитациски облици (како Зен, едноставна медитација во тишина) и да ги поврзуваат со Христијански или неутрален вовед. Тие исто така медитираат врз слики од Христијанството, или читаат извадок од Библијата или од делата не Светите Оци и тогаш медитираат врз нив. Во нашиот главен текст, во главата “Тишина во пустината” ја спомнавме Православната монашка пракса на Светата гора Атос да се молат со ритмичко повторување на “Кирие Елеисон” (Господи помилуј). И песните и химните може да добијат медитациски карактер. Наједноставно и најделотворно би било во општа полза кога: Црквата би дала добар пример и кога на служба би се вклучила и тишината, на пр. пред, во тек и после молитвите - како да се очекува “одговор” после проповедта, во тек на душегрижничките советувања итн. На тој начин, таквиот медитациски елемент не би бил изолиран туку неговата вредност би можело да се доживее многу складно. Низ такви припреми за Божјото дело може целиот живот да се преобрази со медитациска црта,- што во нашето хектичко време е многу тешко. Во секој случај без очигледно знаење, би било апсурдно секоја медитација, без разлика, да се означува како “нехристијанска” само затоа што многу медитацијски облици кои ги прават нехристијанските групи се попопуларни од христијанските. Цртежи: Колекција на слики (.pdf)

Дури и оние кои во своите потраги за внатрешни спознавања се навлекле на лоши и опасни патишта како дрогата, наместо тоа можат да пронајдат исполнувачко доживување со медитација.

*... Изучување на печатен текст со концентриран начин помага да се избегнат они проблеми кои независните истражувачи ги препишуваат на прекумерна доза на интернет и "повеќе задолженија" (т.е. истовремено вршење на повеќе задачи).

** На пример во Христијанската Розенкрузовска Школа "Универзитет Езотерика" во Берлин (Волфганг Вагнер), која постоеше до 1984.

*** Едно (подлабоко) разбирање на овие страни бара разгледување на нивната идејна насоченост и на користените дополнителни методи (види погоре). Овој вид на пристап кон проучување на текстови, другите го гледаат како општо упатство за сериозна работа. Исто така и во областите како Филозофија ("Принцип на Милосрдие", Доналд Давидсон, "За Самата идеа да се има Концептуална Шема", во "Постапки и Адреси на Американската Филозофско Здружение", Vol. 47, 1973-1974, стр. 19).

Враќање на соодржината на оваа страна.

1. Тежнеењето за откривање на делумно закопаните христијански духовни длабочини мора најнапред да се надоврзе на учењето, животот и значењето на самиот Исус Христос и првите Христијани; и тоа вклучувајќи ги и нивните “апокалиптични” потези наместо да изберат она што им се допаѓа на оваа или онаа теологија. При тоа се покажува дека треба сериозно да се сфати и мнозинството на првите христијани, - како што биле сфатени и евангелистите******) само на тој начин би го спознале поширокото значење на Христовите импулси. *)

2. Старите цркви од првите векови биле уредувани од авторитетот на “црковните оци” преку нивните опширни преданија. Тие со помош на грчкиот јазик и нивната ученост, били способни рано да направат христијанска традиција која била разбирлива за европјаните. Тие многу знаеле за старите, денес изгубени акти. Како и во сите фази и понатаму во текот на оваа фаза се препирало за тоа што соодествува на вистинското христијанство а што не. Многу од старите работите, кои биле потиснувани подоцна - заслужуваат да бидат повторно разработени - особено во споредба со нивното потекло. Понатаму, постоеле христијани кои своето спасение не го врзувале примарно преку црквата, но преку индивидуален пристап до Бога преку медитација и молитва. Како на пример во Египет, наоѓањата во Naq Hammadi. Во “мистична теологија” кај денешните православни цркви, нешто од тоа е добро сочувано.

3. Средновековната схоластика и каноните, со помош на религијско-филозофски заклучоци (аргументи, противаргументи, заклучоци), довело до теолошко систематизирање. При што црковните отци биле и понатаму авторитет, преку кој се ускладувале заклучоците на тие промислувања. Иако схоластицизмот во тоа време произвел корисна “храна”, но често едностраниот аопсолутизам, и заради тоа особената интелектуална логика алармирала - и би требало да се прави разлика од вистинската религијска димензија. Верата била конзервирана во вид на наука односно догма па поради што ги наведувала луѓето на инквизиционо делување. Од креативноста на модерните мистици и духовни трагачи, се препознава дека понекогаш еден ист интелектуален метод може да доведе да делумно различни заклучоци; односно за вистински духовен раст, треба флексибилна, опширна и незакоравена свест. Строгиот схоластички метод и денес е битно гледиште за систематската теологија а особено во католицизмот. Додуша и таму денес постои отвореност за други односно екуменски погледи (на пр. Yves Congar). Меѓутоа не се работи за било каква критика на една од теолошките правци. Во раниот стадиум на главниот текст од “Патишта на Исус”, се проверуваа неколку можности на градивото. На крај се дојде до само една возможост, а тоа е редоследно прикажените “Исусови чекори” долж самите евангелијата! Зашто токму во нив се изразува архетипскиот редоследен стадиум на човековиот развој и подрачјата на свеста во однос кон надворешниот свет. Тоа е меѓутоа ново, интердисциплинирано начело.

4. Кога се натрупало доволно црковна традиција за изворите, настапија реформаторските настојувања да се земат Библиските извори за основа. Нажалост успехот во тоа е многу ограничен, затоа што тие биле деца на своето време и знеале многу малку за духовните и мисичките христијански струи низ историјата. за да најпосле се напуштени и традициите кои во својата срж имаат одредена вредност како на пр. Поштувањето на Марија. Тогаш поединци како теологот J. V. Andreae се придружувале кон правото да се впуштат во подлабоки, наводно “христијанско-езотерични” искуства; таков, поради сигурност одбран облик е виновен зашто не секогаш може да се препознаат христијанските особини. Ниту протенстатизмот не бил секогаш така толерантен како што изгледа. Противреформација, верски војни итн. го направиле своето. И покрај сето тоа, различни теолошки методи во многу што биле слични. Таму каде што и денес, во протестанските цркви постојат поделени верски заедници како лутеранските и реформираните (калвинистички) како и унијатските цркви, добро е на нивните носители да им се каже дека тоа е додуша и соодветно за стручни теолошки дискусии, но дека во однос на сопствените верници е одамна застарено. **)

5. Времето на нови филозофии, просветителство и природни науки не довело до тоа да со интелектуалната страна, на систематската теологија, се постави теологија на духовно искуство. Наспроти тоа се повеќе историски-критичните теолози свесно или несвесно исто се насочувале кон интелектуалното и на врв од тоа еднострано материјалистички сваќања на природните науки во тие времиња Теологијата делумно станала книжевно и лингвистички истражувачки правец - што не било погрешно туку пак еднострано.
Нема причина да не се земе во предвид видот на литературата, но да биде што е можно поскладно отколку шематски, како што е на нашата страна т.н. Евангелието според Филип (Нашите германски / англиски страни). Исто така неопходно е повеќе пати да се споредат исказите во Светото писмо со околностите во тие времиња – и тоа е важно за да не се омаловажува веднаш она што е напишано тогаш а е видено во модерно време Духот на времето. Врската со новоформираните заедници, исто така, може да фрли светлина врз значењето, но ова не треба да ги ограничува гледиштата на надворешно, чисто човечки настани, во кои Бог повеќе не се појавува директно, иако тој беше најбитен за човештвото. Фактот дека пораката беше дефинитивно дадена на одредени луѓе воопшто не значи дека нема универзално значење. Денес, за нас е битно да го видиме значењето на традицијата; Меѓутоа сета содржина би ни се разјаснила ако сериозно ја земеме веродостојноста на ветеното, дури и за денешните луѓе, или барем се обидуваат да направат така.
(Спротивно на тоа современите застапници на старата системска теологија, се сметале за некаква врста на јадро на вистинската теологија, околу која може да се групираат нови истражувачки правци. Дали навистина би можело да бидат такви интегративните јадра?) Делумно би бил оправдан потфатот за многуте научни откритија да се стават во сооднос со верските науки. Би било добро тоа и данес доследно да се прави. До тоа во повеќето случаи сепак не дошло. Тоа значи дека треба да се уважи нагласената нова слика за светот односно парадигмата која се обликува од новите научни правци: квантните науки, астрофизика и геофизика а посебно граничните науки како парапсихологија. Кои што не го негираат стариот материјализам. Не е целисходно денешната теологија да се поврзува со научната слика за светот од 19-ти век! ***)

6. Така во 20-от век, следувале многу настојувања да се даде аспект на теологијата од гледишта кои долго биле занемарувани, додуша без мистично-духовни димензии - кои биле сметани за неопходни, барем од страна на Karl Rahner. Тие обиди кај католичките и проетстантските друштвени кругови, допринеле за многу тоа, со што повеќе се впуштале во практична грижа за луѓето: на пр. Karl Barth, политичка теологија, теологија на Третиот свет како и теологија на созданието****), феминистичка теологија, … . Кај некои правци како Bultmannovата"демитологизирана теологија” ја поминала секоја мерка, т.е. верата се редуцирала на - веќе спомнатото, во меѓувреме повторно застарено - материјално сфаќање за светот; иако во некоја рака правилно се тврди дека на верата не и е потребна научната објективност. Drewermann тогаш се обидел да го протолкува евангелието во смисла на длабока психологија. Тоа би можело да биде мост преку кој од недуховниот свет ќе се изведе кон материјалното сфаќање на светот; меѓутоа длабоката психологија во никој случај не е вистинска духовна димензија на Библијата, па затоа нема смисла да се конфронтираат две потполно различни области.

Проблемите меѓу фундализмот и релативизмот до сега и понатаму преовладуваат во дискусиите. 
Надвор од теолошките кругови во поново време се појавуваат и таканаречени “приказни кои откриваат се за Исус”, а при тоа не подобрувајќи ја целата слика за денешната дискусија.

7. До сега има многу малку траги од “постмодерната” теологија на 21-от век. Обнова на христијанските духовни можности - одржувајќи ги старите верски длабочини и постигнатата социјална будност - претпоставува поопширна промена во свеста*****. Овде се бара духовна прецизност и диференцијални погледи на општеството и светот наместо управувањето и актуелното фрагментирање кај досегашните истражувачки теолошки правци и науки за религијата. Овде почнуваат “Христови Патишта”.

*) Свесно признавале на пр. не само “изворот Q” кого потоа истражувачите го направиле пристапен. (ги содржи само Исусовите изјави пред страданието, каде се содржат етики кои се изнад многу конфенции, често поврзувано на пр. со проповедта на гората. Сличните и исто така автентичните изјави во “евангелието според Тома” го покажува тоа. Во зависност од свештениците и следбениците, кружеле и други Исусови изјави). Последните чекори во Исусовиот живот - започнати веќе при Лазаревото воскресение, итн. - тогаш можеле да го пратат и во склад со тоа автентично да го застапуваат само избраните. Сепак станале достапни на трагачите.

**) Во поново време во Германија има тежнеења за разрешување на таквата состојба. ... За разните цркви види ја нашата страна “7 заедници (во Откровението) и денешните цркви”.

***) Помеѓу останатото види ја и нашата страна “Природните науки и верба во Бога”. Update English/ Deutsch. За развојот на христијанството види и Проф. Hans Küng, Das Christentum. Wesen und Geschichte, Sonderausgabe 2007. Тој тежнее кон интегрирано истражување кое ги сфаќа сериозно старите акти како содржајни извори, и покрај археолошките и критичните теолошки истражувања. Ние не ги споделуваме сите тие изведени заклучоци од историско-критичните истражувања. На пример, случките со Исус понекогаш се чинат како да се премногу субјективно доживеани; Но Küng е отворен за самостојна, сеуште неистражена реалност на таквите доживувања. Понатаму неговиот метод, развојните христијански степени (парадигмите) , додуша се интересни, но тие не дозволуваат во потполност да се сфати значењето на насоките кои досега и никогаш немале поголемо значење - како што е мистиката.

****) Види на пр.: “Еколошка теологија”, Kreuz-Verlag, Germanija.

*****) И наговестувањето на “новото, вечно евангелие” со посредство на Светиот Дух во Откровението според Јован 14, 6 претпоставува појака свест од онаа која ја има во самиот интелект. ...

  ******) Додаток: Исус и теологијата...

Во новиот завет постојат различни теолошки гледишта. Меѓутоа писателите морале свесно да ги комбинираат. Научиле дека Исус има многу страни. За негово разбирање е потребно повеќе теолошки агли на гледање.

Од една страна поучувал со социјално чувство за либерална теологија или внатрешна теологија на ослободување - но поучувал и строги индивидуално- етични насочувања на прилично конзертивни теологии (иако не бил ориентиран кон формализмот и државната моќ).

Го имал и духовниот став на христијанските мистици или езотеричните христијани (спор. ја мистиката на теологијата кај источно православните цркви) - како и став дека апостолите мораат да овладеат со своите животи во овој физички свет (последното е главна тема кај повеќето современи теолози и душегрижници, особено протестанските).

Исус покажувал “надприроден" однос со Бога, (од крштевањето до распетието и воскресението; како што на пр. доаѓа до израз во Јовановиот осврт одн. осврт на неговите ученици во Евангелието според Јован); тоа не моќе да се објасни со помош на интелектуална свест на теолог какошто е Bultmann. Исус ги поминал тековите на човечкиот живот, исто као и сите обични луѓе.

Многу од тие настани можат да се сфатат со длабинска психологија од наше време; меѓутоа многу се духовни во смисла која ги надминува можностите за спознавање преку длабинската психологија.

Многу ставови се речиси изгубени зашто голем дел од првите христијани се прогонувале како “еретици” ( се ставале во исти кош со вистинските религиски злоупотреби. Сите биле еднострани, но не повеќе од било која постоечка црква на свој начин.

Таа едностраност не е автоматски негативна. Конструтивните делови кај сите овие правци во таа смисла би биле во ред - ако не сметаат дека се единствени кои се во право, а другите дека воопшто не се во право.

Евангелијата - и на пример дел од Евангелијата според Марко, кое се нарекува „извор Q" - преставуваат различни агли на гледање. Затоа и се напишани за луѓе со различно потекло. Марко, на пример бил важен за аналитично разбирање кај Римјаните и за превод на романски јазик. (Проф. Меѓутоа Morton Smith спомнува “таен дел” во тоа евангелие, кое се базира на Петровите документи и кој се користи само за учените луѓе; со Лазаревото воскресение итн.) Австрискиот мистик Јакоб Лорбер напишал дека Марко како апостол бил ценет курир помеѓу апостолите. Наводно тој знаел точно што се случило. Ги покажува линиите на теолог чие прашање гласи: Кој е Исус?
Арамејското изворно Евангелие според Матеј, кое е изгубено односно сеуште не е откриено, мора да било наменето за Евреите; тоа како и всушност денешното “Евангелие според Матеј” во краен случај е наменето за сите на кои им е потребен детален опис за Исусовите дела, полни со живот.
Слично е и Евангелието според Лука , но со осетна длабочина.
Евангелието според Јован било напишано за духовни христијани (на пример со грчко мистерично потекло) при што христијанството се разработува специфично на нивен јазик.
Јован го разбира Исусовиот живот посебно јасно од Воскресението па натаму; Матеј појасно почнува со животот. И двете гледишта се точни; Меѓутоа распетието и воскресението имаат највеќе консеквенции за времето потоа.

Апокрифното “Евангелие според Филип” не е евангелие, туку ранохристијански допринос или коментар за дискусијата со луѓе од различни други религиски правци - со сопствени гледишта меѓу нив. (Не се работи за гностички акт како што многумина би помислиле.) Апокрифното “Евангелие според Тома” не е евангелие, туку вероватно во поголем дел автентична збирка на Исусови изреки; вклучително со оние изреки кои во таков облик се наменети за духовно заинтересирани луѓе.

Застапниците на разни народи би можеле подобро го разработат овој или оној аспект.

На сличен начин различни методи на истражување се корисни во сопствени поединечни граници ако се применуваат заедно (интердисциплинарно). Ако некој меѓутоа се обидува да ја изградува теологијата на практично само една научна гранка (како лингвистичка или археологија), резултатот делумно ќе биде неправилен. Освен тоа потребно е да ги вклучи медитациските методи, што скоро и никогаш да не се прави.
Исто така, повеќе или помалку независно од Христијанската теологија постои една општа верска наука, и филозофија,кои обете понекогаш се во ривалитет со теологијата и тоа онолку колку што се занимаваат со религиозни прашања, кои се тешко достапни доколку истражувачите не се верски лично упатени во нив. Доколку некој го спои тоа со вистинска потрага кон Бога, сепак, тоа може да биде плодоносно. Со текот на времето, овие теми би можеле да испаднат многу поскладни ако религиозноста би била препознаена како основно обележје на човечката состојба. (види. "Религија...")

Кај црковните размислувања за тројството односно Божјото троединство (троичност) би требало да се разликува дали оној кој поучува, сом тоа обединува некое доживување,кое би на некој начин можел да посредува или се работи само за иста интелектуална наука (доктрина) за три божествени личности. “Патишта на Исус Христос” меѓу останатото го опишува Бога, Исус и Светиот Дух во неговото значење и искуствените односи наместо да се водат полемики за поимите како што е тројството.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Ваквите представи не се насочени против Исус* како човечки идол но наговестуваат негова подлабока поврзаност со Бог за време на создавањето. Природата на ваквата поврзаност уште е и можно различно да се сфати; Меѓутоа, недозволив потфат е однапред да се отфрли како неразбирлива и неавтентична. Нешто слично може да се најде во Евангелието според Јован 1, 5, Јов.6,69, Ив.7 , во Матеевото 16,16, во Посланието до Колосјаните и Ефесјаните, итн.; било живо уште кај старите црковни учители, кај мистиците како Jakoba Böhmea, кај Rudolfa Steinera (Helsingfors 1912) па повторно оживува во “ езотеричките науки” Христијанските напеви “Даскалос” како и во книгите на американскиот теолог Matthewa Foxa "Големиот благослов” и “Визија на космичкиот Христос”, итн..(..)

Во католичката црква и делови од протестантската црква се направи обид да се зачува избледената блискост на ниво на традиционално користење на чисти доктрини. Во други делови на протестантската црква, кои повеќе го препознавале Исусовото социјално делување, биле на мислење дека мораат да ги напуштат Исусовите божествени особини. Со ова во науките од хиндуистичко потекло се споредува поимот “аватари” на различни степени. Под нив се подразираат луѓе, кои на земјата не постојат заради личниот развој туку поради доброволниот допринос за развој на еден народ или човештвото; као капка “од божествената полнота”. Разликите помеѓу ваквите последователни “аватари” често се расплинуваат во таквите расправии додека еврејското и христијанското сфаќање за “Бог на историјата” го нагласува аспектот на понатамошен развој а особено поврзувајќија улогата на “Месија”.

Треба уште да се предупреди на тоа дека Куран-от на многу места го признава Исус Христос како божествен пророк и како “слово” Божјо, “создадено како Адам”. Во добро разбраниот ислам значи се вреднува повеќе одколку кај современите христијански теолози кои го оставиле само социјалниот реформатор Исус. Во Куранот единствено не е прифатено учењето за Исус Христос како Син Божји во рамки на подоцнешната наука за светото тројство кој христијаните уште во Мухамедовото време го сваќаат многу телесно. Скоро и да немало христијани кои можеле мисловно да протолкуваат на таков автентичен начин за да го разберат тоа и луѓе со други погледи. (види ја додатната страница “Исус и ислам”).

Овде најнапред треба да се запомне дека овој дел на Христовата загонетека во многу нешта на извира од шпекулативни рзмислувања туку од визионерските гранични спознавања, што јасно се забележува на пример кај Jakoba Böhmea кој имал ретка способност за апстрактна обработка на спознајното. Сите искуства од духовна природа изискуваат додуша (само)критична обработка; оценувањето на нивните резултати без признавање на постоење на такви нивоа на запазување е неприкладен метод и никаде не води.

*) Постоењето на Исус е релативно добро документирано во историјата. Историчарите од 1-от век А.Д. како што се Џозефус и Такитус го потврдуваат неговото појавување. Во Библиските евангелија исто така, времињата и местата на бројни настани се споменати. На пример, неколку владетели и официјални лица (пр. Лука 3:1, 2, 23 ), може да бидат одредени по годината во која Исус ја започнал својата проповед. Истите овие лица повторно може да се најдат во историската документација. Оттука библиските списи немаат карактер на само митолошки приказни. На пр. "Апокрифите", дополнителните Христијански евангелија, вклучуваат текстови од раните векови после Христа, кои пак не се дел од библијата, често со помалку нагласок на конкретно известување, но повеќе на одредено толкување на одвоени случки од страна на различни автори.

Евангелската медитација опишана е во воведот под “Методички упатства”. Токму овој текст е употребен за уподобување на себеси на Христа, како подесување на радио станици, наместо да се контактираат други сили, кои “изгледаат” Христијански.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Во евангелијата следствено доаѓаме до повеќе човечки случувања. Исусовото раѓање традиционално е поврзано со Божиќ дури и кога ништо од тоа не може да се препознае кај овој празник - Лук.1, 26фф.; Мат.1, 18фф. Соочени со централното значење на тригодишното проповедање, некој може да се запраша, зошто современите теолози го нагласуваат негирањето на девственото раѓање на Исус. Додека раниот вонземски гностицизам за потребно ја сметал представата дека Исус имал само едно “привидно тело”, кај другите струи може да се забележи единствено размислување дека Исус морал да помине низ сите фази на човечкиот животен облик, со што истовремено изразувал одредени величини. Ваква дискусија би требало - ако вистинскиот мотив е барањето на вистината - би требало секако да биде поотворена. Во времиња кога во врска со трансформација на сексуалноста и љубовта се појавуваат нови гледишта делумно од источни извори и подсетуваат на старите свети обичаи, уважувавањето на вистинската срж во предавање не би требало долго да трае. Будистите, кои на Буда му препишуваат раѓање при необични околности, воопшто немаат потешкотии во прифаќањето на “девственото раѓање” на Исус, а ниту со девственоста во претежно духовна смисла како што тврди на пример Штајнер. Куранот зборува за Исус како да бил "создаден" од Бога во дева Марија – слично на библискиот запис на ангелот кој доаѓа кај Марија да го објави девственото раѓањена Исус.

Можно е да се истакне и токму овде се наговестува Исусовата особина за неприпаѓање на ниту една востановена шема на размислување. Специфичните особини и тоа како ќе ги препознаеме во понатамошниот тек од неговиот живот. Притоа ќе се сретнеме и со вредните можности за низ текот на Исусовиот живот “повторно да се родиме”.

Уште од почетокот, животот и проповедта на Исус биле испреплетени со текот на светската историја. Тоа веќе станува очигледно во пописот, кој бил прогласен од Римскиот император, што предизвикало Исусовите родители да патуваат во пророчки значајниот град Витлеем каде што се родил Исус. Тој факт беше земен во предвид во теолошката литература кога доаѓа до расправа за светското значење на Исус.

Ова не е парабола. Се работи за едно од оние ”тешко разбирливи” места во Библијата со прецизно и многу важно значење за они кои имале искуство и знаење да ги сфатат. Исус нема ништо речено на поединци, што однапред не би можело да се разбере и да се искористи. За време на дел од нашиот главен текст, на пр. “Крстење”, “Тишина во пустината” и “Преобразување” и др. Се опишуваат некои работи кои темата “Ново раѓање” го прават поприступачно.

Дури и за оние, кои не истражувале толку директно во оваа насока, со тоа е во раните, мирните времиња бил поврзан Божиќ. Празниците во “црквената година”, во случајов адвент, исто така ја ускладиле воопштеноста со пластичната продуховеност на Христовото раѓање слично како што со постот духовно се спрема за прославување на Велигден. Заради тоа во текот на годината може да се спознае - ако не и да се разбере оноа што во денешното замрсено време да се доживее единствено преку интезивна медитација односно длабока молитва.

Божиќ во поширока смисла е празник на љубовта, за сеќавање за тоа дека Исус бил подарен на човештвото. Со тоа не се менува подлабоката смисла, зашто можат да се следат сите чекори во Исусовиот живот. Споредија освен тоа главата “и словото постана тело” во главниот текст.

Повторно родени христијани во смисла на денешните Слободни цркви и сл. и понатаму се присилени својата вера постојано да ја јакнат и така да станат совршени. Нив им доликува да ги опфатат сите области од животот; повеќето притоа ќе мора да се променат многу. -Како во онаа почетна фаза “све ново создавам” (Откр.21,5), така и денес веќе се бара за се наново да се размислува.

Прашање:
Доколку сеуште го немам искусено, може ли да посакам внатрешно обновување од Бога како извор на се?

Враќање на соодржината на оваа страна.

Во многу современи духовни акти и во ова подрачје делумно се препишува надпропорционално значење. Библијата известува само за похвалната песна на мудрецот Шимун и чудењето на познавачот на писмата- на дванаесетгодишното дете -- Лук. 2, 29 – 51. Најавтентнични од небиблиските “детски евангелија” кои постојат во фрагменти и новите приказни (Lorber-Verlag, на германски јазик)- “Евангелие според Јаков”, додуша содржи карактеристични случки и средби. Сепак таму неможеме да запазиме дека - како според една современа теза - Исус се научил од Есен или со нив делумично сродна заедница од Кумран, според една друга во египетските односно грчките светилишта, според следната во Индија итн. Запослувањето со креативна фантазија би можело да биде плодно ако сето тоа не би довело до брзоплети догми. Со тоа би се создало уште една послаба контура на Исус кој не се среќавал интензивно со ова или она туку со сите важни струи во тоа време и при тоа го развил оноа што морал да го развие одвнатре, а не морало да биде исто со оноа што другите претпоставувале дека мора да се научи. Тоа е основно сознавање кое може да се следи во мали чекори и кое е на некои многу добро познато. Ги разбива едностраните психолошки представи за “оформување” и однесување. Карактеристична е токму за оформените поединци и мистици. Во насловот може да се покаже дури и во раното детство.

R. Steiner во така нареченото “Петто Евангелие” ја претставува сцената каде на Исус пред крштевањето на реката Јордан му станало јасно дека во новото време начинот на работа на езотеричките редови изолирани од надворешниот свет, како што е на пр. Оној во Есен, може да биде контрапродуктивен. Нивната ревност за законот со многу телесни и етични/духовни прописи за чистење ги ослободувала од негативни влијаниа и така истовремено уште повеќе ја погодувала нивната средина. Во понатамошниот тек на Исусовиот живот се сретнуваме со библиски потврдениот основен импулс “пребивање во светот, ама не од светот” и вклучување на светот во сопствениот развој. Во тоа помеѓу останатото можеме да го вклучиме и фактот дека Исус на крајот подучува за оноа, што претходно било криено; тоа во суштина не е во спротивност со тоа дека во одредени науки во разбирлив облик најнапред се предава на подобро припремени следбеници.

Спрема постарите, во строга тајност мистериозно формирани традиции тоа во основа се означува како нов историски удар. Нешто слично, на својствен начин, се покажало и на пр. Во новите насочени mahayana будизам, каде одненадеж многу се нагласува сочувството со сите битија. Дури во нашето време настанала очигледната достапност на духовните длабини за сите. Никој не може да каже дека ништо не слушнал за тоа. Како што е денешниот езотерички киоск всушност уште површен, треба да се претпостави дека оваа тенденција уште некое време нема да се оствари. Јасно е дека на пр. Праксата за ватиканската тајна библиотека дотолку ја прави “предхристијанска”.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Овдека треба уште да го спомнеме Steinerovo -то толкување на различните податоци за Исусовото потекло според Матеј и Лука како “двете момчиња наречени Исус“. Со оглед дека таму не се спорело дека до манифистирањето на Христовата боженствена природа се случила во еден човек, во некоја рака развеселува начинот на кој интелектот на антропозофите и теолозите овде довел до “главните спорни точки 1 или 2 ”. Притоа се работело за нешто друго, имено за прашањето за пратњата Христова постоењето на човекот и неговата животна средина преку моќите на мудреците од различни култури: Бидејќи кај духовните предмети истражувањата можат да бидат повеќеслојни отколку што може да се преведе во одредени земни престави, конкретните податоци во литературата не се секогаш поегзактни од воопштените гледишта.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Првобитната форма на крштевање со вода не бил ниту симболички чин ниту изразување припадност на верска заедница. Потопувањето кое го правело искусна личност, овдека Јован Крстител, честопати доведувала до потопување, претставувало значи вистинско гранично искуство. Дотолку било слично на античките “посвети” односно “обидите на посвета”; можните психички доживувања не се овде цел сами за себе или методот за совладување на стравот од смрт туку крштевањето било печат за повик на “покајување”; поточно како “враќање” кон волјата на Создателот, зашто се наговестува “приближување” на неговото “небеско царство”,-Мат.3, Ив. 1.

Кога Исус замолува да биде крстен Јован не се чувствува за способен да му пружи помош; пристанува но нема контрола над настанот, туку само може да набљудува како во Исус се случува поголема промена отколку што би можел он да посредува. Веќе ја предвидел можноста за повисок степен на крстење со огин од страна на духот, кој ќе го дели оној, кој доаѓа после него. Така сега го гледа “Духот Божји” како се симнува над Исус. Христијанските езотерици во тоа го виделе вистинското “раѓање на Христос во Исус” за тоа всушност понекогаш не е потребно да имате претстава за Исус и Христос како суштества, кои немаат ништо заедничко.

Воопштено крштевањето, пред се “крстење со дух” - поимот се употребува на различен начин на пр. Во слободните цркви - може да се сфати како влегување во “ново раѓање” на човекот-Јов. 3. Во Христијанските тенденции употребуваниот поим ”повторно раѓање” заради негово мешање со реинкарнација го избегнуваме овде; Со тоа не сакаме да тврдиме дека во Библијата не се појавува прашањето на реинкарнација- во тој поглед би требало поблиску да се истражува на пр. Мат.11,14.

Наместо одлуката да се препушти на теолошко-теоретски расправи за значењето на крштевањето би требало да се позанимаваме со прашањето за значење на такво “ново раѓање” за човекот. Он од подлабоки места восвоето битие може повторно да почне, почуствува и да го просветли целиот свој живот; од нивото во битието, кој е свртен кон Бога. Бог во човекот може “да земе лик” кој му е појасно препознатлив од сопствената “слика”; или пак, како што се изразуваат мистиците, “Христовата искра” го исполнува срцето со живот така што во човекот почнува да расте. Човек, кој размислува за ова, може исто така тоа да го препознае во слика на дете, кое реално се развива или дете со мајка како слика на душата. За разлика од пролазната, како извежбано створена внатрешна слика овде се покажува понатамошниот развој, кој ги одржува неволно побудените внатрешни напредувања во човекот. Ова внатрешно дете можно е потоа “да израсне” па да стане свесно за сегашноста.

Кај помалку надарените за имагинација истиот феномен може да се изрази преку внатрешните чувства или умни впечатоци или едноставно преку промена во животот. Уметничките дела како”Сикстинска Мадона” создадени се од визија па поради тоа можат да помогнат при изнаоѓање пристап до внатрешните реалности. (...)

(...) Види ги и медитивните запазувања во Евангелието според Јован спрема “методичните упатства” во воведната глава. Овде може да се покаже следново важно својство на патот спрема Исус: Развојот и неговото мерило се менуваат во секој човек поединечно. Се може да се развие од себе или во размена со животот без потребен посредник во оздравувањето. Со тоа не се исклучува меѓусобното братско советување. Патот е даден за “имитирање на Христос”.

"Внатершното” доживување со тоа не било замислено како замена за молитва кон ”надворешниот” Бог: “Останете во мене и јас ќе бидам во вас” - Јов,15.

Продолжувањето на крстење со вода после почетокот на Исусовото учење и по “крстење со дух” не преставувало присилна потреба. Дури за самиот Исус тоа станало надворешен знак за новата фаза кога душата созрева во развојот. Иако движењето на Јован Крстител подучува “покајте се и крстете се”, Исусовите ученици после приклучување кон ова движење подучувале “верувајте”, т.е. отворете се за моќта на верата “и крстете се”. Тоа помеѓу останатото било и признание за наклонетите кон Јован Крстител. Во секој случај се почнало од позитивното. Двајцата ги крстеле возрасните кои можеле свесно да донесат одлука. Секако не исклучуваме дека веќе 2000 години има благослов за новородените како “право да бидат родени”; поцелисходно е да го разликуваме таквиот благослов од вистинското крстење како и од припаѓењето на одредена црква. На таков начин расправите поврзани со тоа ќе се разрешат сами по себе.

Во неизбежното потпирање на секаде присутната интерпретација на најавениот месија како крал крстењето се доживувало како влегување во ново царство. Немало премногу успех во објаснувањето на тогашните луѓе дека сепак не се работи за надворешното државно царство и надворешна црквена организација, туку во заедница на сите кои го прифаќаат Бога како свој татко а самите себе во душата како син/ќерка од тој отец. Оваа безбедност, поврзана со братското однесување на “синови” и “ќерки” помеѓу себе и со Исус-Синот човечки и Божји-како постар брат, сочинувало јадро на науката која била понудена на луѓето во наследство. Во стариот Изреал додуша со старата, подалечна престава на Бог постоела и престава на Бог како отец. Го доживувале повеќе како Авраамов отец и народ кој потекнува од него. Бог само преку народот бил татко на поединецот. Само некои тогаш можеле да допрат до доживување на Бог како Отец на индивидуа, кој дури Исус го донел на јавноста; индивидуи, кај кои влијанието на Бог ги води душите и кои во секое време можат да комуницираат со Бога; индивидуи, кои преку ваква врска со вечниот Бог можат да го разберат надвременското постоење на сопственото битие. Ова уште појасно се зацврстува со понатамошниот тек од патот Исусов. Тоа појасно се зацврстува во понатамошниот тек од Исусовиот пат, а се назначува и овде.

(...)

Либералните теолози го опишуваат крштевањето на Исус како стручно искуство. Гледано од страна на традиционална теологија, сепак, календарски и пророчко вклопување во светската историја би било исто така проблем (пр. Лука 3:1-4 вклучувајќи го повикувањето на Исаијаs 40:3-5; ): Пророштвото се однесува со избавителниот Божји акт.

Со ова на германската и енглеската страна доаѓа извадок од Матеа 28, 18-20; со напомена за крстење во денешно време.
Денес крштевањето се извршува почесто со прскање со вода или потопување. Црквите измеѓу себе по правило го признаваат крстењето а со тоа и постоење на верници во Христа. Слободните цркви повеќето го вреднуваат крстењето кај возрасни или пак обновеното крстење може да се изведе кај возрасните. Таму дополнително се вреднува подлабокото познавање на крстење со Светиот Дух.(Најнапред навистина се крштевале возрасни особи. Со тоа сепак не било исклучено дарот на благословот на децата. Но имало нешто поинаков карактер од крстење.) Крштевањето во првобитната форма не значело истовремено презимање на членови кон одредена конфесија како што денес тоа го прават големите цркви. Црквите по правило дозволуваат дека “во нужда”, кога во близина нема свештеник, секој христијанин може да обавува крштевање.“Те крстам во име на Отецот, Синот ( Исус Христос) и Светиот Дух. Амин”.

Прашање:
Ако сеуште несум, може ли да го дадам мојот живот во Божји раце?

Враќање на соодржината на оваа страна.

На почеток на работењето како Христос*, односно Месија - на хебрејски “помазаник” - стои сам. Тука спаѓаат крстењето и 40 дена во пустињата- на пр. Марк. 1, 12-13 - со искушенија. На крајот се повикуваат учениците.

Пустињата надворешно и внатрешно преставува осаменост која овозможува да постанеме свесни за самите себе па така појако да се поврземе со сегдеприсутниот Бог. Оваа припрема за сите останала неопходна за секој озбилен религијски пат, обновување на врската со боженствено начело дури и кога тоа не е цел на избраниот пат. И Исус на свое ниво, искуствено, ја поминува оваа фаза која значи нешто повеќе од секојдневно созерцание.

Црквите, а посебно оние што често зборат за”внатрешната духовност” - понекогаш се затекнуваат во контрадиктарно однесување, недемонстрирајќи никаков мир кон надворешниот свет- дури и едвај да можат да им покажат на луѓето практичен начин до тој внарешен мир. Во богослуженијата на сите преку 30 различни цркви не може да се најде, ниту во назнаките, елемент на тишина, тивок внатрешен поглед врз себе, тивко чекање после молитвата. Песми, проповеди, молитви, песми со истовремено собирање на пари без прекин- тоа е скоро израз на хектика во денешното друштво, преку која луѓето несвесно или дури и свесно одвраќаат од својата неистражена внатрешност. Дури во поново време, со оглед на тражењето на многу луѓе за какви искуства, постои мал напредок така на пр. се одржуваат соодветни организирани викенд-семинари или слично односно во зависност според можностите се упатуваат по куќи или библиски кругови. Дури и тамо често нема директни упаства. При тоа едни препознаваат за поголемо доближување кон Бог е потребна и “тивка соба”, а други дека нивните друштвени вредности како на пр. самокритичноста, толеранцијата односно способноста за смирување како излез имаат предуслов повремено да се исклучат од надворешната зафатеност. Ова се разбира е едвај доволно кога би се случувало овде и онде во богослужењето, ама сепак може да се смета како побудување за да се препознае во основа често, потиснатата потреба.

Мистикот Јакоб Лорбер пишувал за Христовиот совет кон луѓето за “краткиот пат до препород”, што денес - да избегнеме недоразбирање - може да се означи како “ново раѓање” како што беше опишано во претходниот дел. Види и “За внатрешниот збор, гласот на тишината” во издание на Лорбер Верлаг ( на германски јазик): "Праксата е ваква: Доколку некој сака да се препороди во Христос, мора да ги признае своите гревови - значи се што го одделува од Бог. Тоа е нешто поинакво од она што може да се докаже. Потоа би морал длабоко да се покае одвнатре и однадвор и сериозно да се преобрази. Потоа би морал да ги ”прекине сите врски” со светот - се мисли на неговите егоистични заплеткувања, а не на активно живеење во него - “ и целосно да се предаде на Исус со својата љубов и да копнее по него. Во тој голем копнеж мора секојдневно да се повлече од светот и световните работи во себе најмалку три саати со затворена врата и прозори ниту да моли ниту нешто да чита, него мора за сето тоа време во потполн мир да се бави со Исус во сржта на својата душа”. После поканувачкиот повик кон Христос “појдете во мир и растете во љубовта и копнежот по мене!” Откако ќе го правите ова кратко време, ви велам, наскоро ќе видете молњи и ќе слушнете громови, но не плашете се и не вознемираувајте се! Зашто на секого ќе му дојдам најнапред како судија во олуја, молњи и громови, и после тоа како нежено свето бранување како татко!....Видете, ова е најкраткиот и најделотворниот пат за чист препород преку само кој може да се добие вечен живот. Секој друг пат подолго трае и е понесигурен, зашто има многу опасности... и така оној кој не е добро “заштитен” и “до заби наоружан”, едвај ќе дојде до целта.

Можно е да се моли за очистување и просветлување преку својот дух.

Јогиите на пр. занаат дека луѓето мислат како “немаат време”. Своите упатства така на соодветен начин ги намалуваат од неколку саати па пола час до 11 минути, т.е. додека никој веќе неможе да каже дака нема време за тоа. Дури и најкраткото време во тишина, каде останатите мисли,чувства и емоции на се потиснуваат туку само се посматраат без соработување со нив, делотворно е посебно кога е поврзано со општење со Бог. Подолгата тишина меѓутоа на надоместува. Во источната црква - на гората Атос - како помош во концентрација се употребува”Кирие (вдишување)Елеисон (издишување),т.е. Господи помилуј нас”. Kreichauf: Како патописец на гората Атос ( на германски јазик).

Еден голем предизвик е исто така и шестдневното молчење во седечка положба Зен медитација во седечка положба, која помалку и се распространила и во Христијанските манастири- дури и вон временска медитација, за време на јадењето со други. После приближно три дена многумина неупатени едвај издржуваат за да би четвртиот ден - што може да се спореди со постењето - вдахнале и ја разбрале користа која не може доволно да се опише со зборови.

Тишината создава отвореност. Односот со Бог притоа создава заштита за сета отвореност. После медитирање секога е целисходно да се прилагодиш самиот себе си на следствените прилики, каде во зависност од околностите е подобро да се биде помалку отворен.

Во секој случај би било важно и во светот да се внесе нешто од тишината за да научиме се повеќе како да ја одржиме дадената свест почиста. Би значело за поединецот дека внатрешниот мир, кој ги средува и собира моментите, треба да се дозволи вселување во чувствено направени растојанија односно после комплицирани доживувања или ако е тоа можно одма потоа; т.е. во потполност превземање на содржината без понатамошно расмислување за нив; да се смират чувствата ( па потоа се забележува што понатака ќе се истражува) и според одреден редослед да се одморат деловите на телото; се разбира со задржување на свеста како целокупен човек, е не во смисла на препуштање во некои задоволства.

За средби, работа, состаноци и др. Овој став би значел дека земањето на тема зад тема не е на заморувачки начин, него измеѓу секоја се вметнува кратки одмори во кои пак не би воделе разговор туку попрво за едноставно набљудување на случките и ако е соодветно и возможно и нивно обработување ,со што се овозможува свесно припремување за други теми. Во исхраната е исто така целисходно свесно запазување на оделни јадења. Може да се најдат многу врски помеѓу научното гледиште на исхраната и духовната односно душевната “прехрана”.

Постапката, која би можеле да ја наречеме”Смирување од случките” и кој овозможува повторно зголемување на моќта за сегашноста и иднината, не е значи несоодржаен одраз од проблемите. Создава излез, со чија обработка на сето тоа всушност станува плодна. И кај надворешните прилики со тоа не се губи време него накрај и се штеди, бидејќи се се одвива полесно и подобро. Многу продуховени луѓе едвај и да приметуваат што се им поминува без тој внатрешен мир.

Во концентрирана тишина на пример е можно подлабоко да се зацврсти разработената односно поклонетиот внатрешен напредок во смисла на способност, која не можат “молците да ја изгризаат”, види на пр.Матеја 4. Можно е правилно приклучување на мозаикот на други напредувања. Тишината може да оди толку далеку да почне да се чуствува”животот” целокупноста на она што смее да расте во нас наспроти божјата праслика. Тоа е начин на кој во себе го доживуваме “новородениот од Бог”. Се разбира овие можности ги имаме кај свесна смиреност на главата - што е вероватно поврзано со познавањето на моќта на срцето постануваат повидливи и нозете поопуштени. Тогаш нешто е “исполнето” макар да се работи и за најмалиот делумен аспект на животот. Без тоа од друга страна ништо не е “исполнето”, најважното останува необработено; ова може да предизвика не само проблеми во сон кои можат таму само ограничено да се обработат -, но и здравствени или други проблеми.

*Христос е во суштина наслов. Во раното Христијанство биле вообичаени различни записи за името “Христос” кои воедно преставувале и различни значења. Најпознат е грчкиот „Christos", кој одговара на хебрејскиот поим „Messias" ="Помазаник. Меѓутоа постоел и грчки „Chrestos" =добар, свет; и поретко „Chrystos" од грчки „chrysos" = златен ( сјаен). 

Враќање на соодржината на оваа страна.

И Исус морал да учи исто така, и своите човечки особини се посилно да ги преобратува во божји. После 40 дневниот пост во пустињата се појавил “искушувачот”* - на пр. Мат. 4, 1-11.

На внатрешните патишта и во животот во најмала мера се појавуваат негативни сили кои се - како и сите сили - можат да се доживеат како одреден лик. Овде треба најнапред да се споменат заостанатите, самостојните тенденции во самиот човек без интегрирачко срце и со тоа без Бог. На ова осамостојување најнапред на умот потоа и на вољата се однесува ” јадењето на плодот од дрвото на познавање”.

Од една страна тоа се тешкоменливи својства, кои не врзуваат и пактично не ограничуваат. Зацврстувајќи се подлабоко во подсвеста можно е и спротиставување на силите кои може да се препознаат во своето битие, а дури на крај во длабочина да се совладаат. Свесната способност за одрекување и поседување наместо тражењето за поседување, па креативното етичко однесување со тоа преставува тренинг за совладување на овие сили.

Изопачените желби наспроти тоа доведуваат до бекство и до рамнодушно злобно одвраќање од материјалните проблеми, па зависно од околностите до духовните подрачја. Понекогаш не се запазува дека тоа е во суштина само другата страна на истата “негативна” медаља поврзано од друга страна според “начелото удирајќи го нишалото ". Ова друго подрачје денес е поотворено, па може значи полесно да се прочисти. Средство за вакво преобраќање е сочуство, ослободувачко давање на љубов.

Друга особина во врска со тоа има нешто заедничко со алчноста за власт. Претворање на оваа илузија бара храброст безусловна вистинитост и на неа базирани толеранции па слободна солидарност во општењето со другите.

На сите такви подрачја општо недостасуваат јаки и покрај тоа истовремено алтруистички индивидуалности на засегнатите личности, кои би можеле да ги надополнат овие подрачја наместо тенденција кон негативното.

Кај Матеа 4 Исус е изложен на овие одбојни импулси кои се нарекуваат “сотона” односно “ѓавол. Не укажува едноставно на конкретна спротивност туку посегнува за нешто вишо што се наоѓа од онаа страна на заминување и враќање на негативните сили: На “слово Божјо”, на “Господ Бог” и на “Бог, на кој треба да му се поклонуваме и единствено Нему да му служиме”. Христос стои вон дуалноста на темнината и (привидното) светло, па ги победува со својот трет, врховен пат, како што тоа може да се забележи кај многу понатамошни случувања.

Види ја и глава “Заратхустра” во 4. Дел па на пр. дел 2, таблица “христијански став...”).

R. Steiner ги опишал обете, во главно негативните сили како оделни битности кои можат да се доживеат во светот на душевните визии. Како што е напомнато, иако можеби е корисно да се земат обостраните ефекти. Вон ваквото искуство не е потполно оправдано за антрофозфистите да мислат дека Христијанските идеи за едно негативно суштествување не ги вклучува обете страни. Тенденциите честопати се измешани да на крај тенденциите “спротивни на Бог” може да се обработат како целина - наспроти која пак не постојат повеќе Богови него само Бог Христос со сите негови квалитети.

Постојат меѓутоа други духовни насочувања, кои во врска со тоа навистина затвораат едно око и како боженствено го сметаат се што тежнее кон духовни височини.

Современите евангелски теологии на крај, како и многу други духовни тежнеења, истовремено ги затвораат двете очи и ги оспоруваат преставите за негативните суштества со образложување дека во Библијата и онака се појавуваат само на неколку места.

При тоа не приметувајќи дека всушност не се работи за престави туку за силни искуства, до кои не се доаѓа само во среден век.

Некои помали христијански групи поради поимот “кнез на светот” - нпр. Јов. 14:30 - претпоставуваат дека на него понатаму “му припаѓа” овој свет, а луѓето сами можат тоа да го надминат; иако всушност Новиот Завет ја наведува само неговата улога на искушувач и крадец. Јован 12:31: Сега е судот на овој свет, сега кнезот на овој свет ќе биде отфрлен".

Без страв и други негативни чувства негативните сили немаат директна моќ; во таа смисла “нецртањето на ѓаволот на ѕид” може да биде заштитен механизам и против црквените заплашувања. Денес духовната перцепција може да покаже дека божемното “зголемувања” во негативни кругови преставува скриен потенцијал што бил заспан и лежел долго време. Вистинските позитивни способности од друга страна можат да растат, иако тие растат кон прасликата која веќе постои.

Таквите лични “болни точки” значи истовремено, зависно од околностите, преставуваат резонантна површина за сродните надворешни сили. Нивните траги можат да се пронајдат во сите друштва: На запад отприлика во ситуации каде парите и егоизмот се најголеми вредности, а пред се во стариот едностран облик без социјална сигурност; во едностраноста на национализмот и нацизмот - посебно во случај на алчност и рамнодушност кон остатокот на светот - и во уништувачките “религиозни” активности; како и во екстремниот сталинизам - можеби во неговото брутално изедначување. Тоа не значи паушална осуда на се и секого во таквите друштва.

Исус не подучува на толку директно “спротиставување на злото”, исто така не ја брани потребата од зло “заради рамнотежа” ( како што мислат некои источни науки) и неопходност на истото заради препознавање на божествената во нивните спротивности. На крај не е за сите еднакво важно - често неопходна - еднакво обработување на “негативното”. Барем за некои патот може да функционира на начин како е генерално препорачано во “христијанска наука” Mary Baker-Eddy. Тоа сепак не е доказ за постоење на спротиставени сили туку за нивните неизедначени промени. Кај Христос исто така нема вечна осуда, во крајност сите деструктивни сили се променливи до времето во последното поглавје на Откровението на Јован каде ветува дека темницата нема више да постои (види ја соодветната глава).

После времето поминато во пустиња следува повикување на учениците - Ив.1, Мат.4, 18 - 22, Мат.10. 

* Повторно во приказната за Искушенијата, теологијата традиционално смета на симболичната поврзаност со историјата на човештвото: Пустината со опасни животни е видена како антитеза на светот на Адамовиот рај кој ни бил предаден нам и затоа како услов кој треба да се надмине од Исус како "нов Адам". Во првото Искушение, претворањето на камења во леб, во приказната се обработува прашањето дали Материјалното или Бог треба да ја имаат водечката улога. (Подоцна, во приказните кои ги обработуваат хранењето и будењето на голема маса на луѓе, повеќе не го гледаме тоа како искушение). Во второто Искушение, да скокне од покривот на замокот, приказната се занимава со надминување на гордоста во врска со товарот во човечкиот живот. Исус помина низ сето она што беше наметнато врз него (се додека не беше распуштено од страна на Воскресението). Третото Искушение се бави со моќта на постојното светско царство, или од Бога дадено "Небесно Царство". (Понатаму, сепак, светски релевантните, предвидуваат "Царство на мир" кое би можело да доведе до преобразба за светско тежнеење за моќ од Бога).

Враќање на соодржината на оваа страна.

Овде - Јов.2, 1-12 -- наидуваме најнапред на пример кој покажува како прблемите извираат помалку од погрешни преводи или од раните, црквено наложени “корекции” на Евангелијата туку едноставно од едностраното ( емоционално и патријархално) обоени изложувања. Потоа биле сметани за отпаднати Исусовите зборови кон Марија”Жено, што имам Јас со тебе”. Кој ќе се задлабочи во текстот и види како Исус на крај прави се што посакала Марија, може лесно да се заклучи дека реченицата воодушевува и може да се објасни на следниов начин: Жено, што се` сум морал да создавам заедно со тебе!” Со предавањето на несочуваниот првобитен израз во делумно посве изгледа едноставниот арамејскиот јазик би можело, поаѓајќи од грчкиот, вака да гласи: "Жено, јас со тебе” точната смисла без да се соживее во контекстот и во Исусовото време во многу што не би можело да се препознае.

Одовде до Христос се покажува повремената создавачки доживеана поврзаност меѓу Исус и Марија. Делува инспиративно, заедно со него ги соживува најважните моменти од неговиот живот и на тој начин искусува духовно преобразување.

Иако во поново време поимот ”Христова Вереница” за монахињите се употребува уште само во надворешно значење, на почеток се укажувало на вистинскиот начин на доживување.

"Одраз” На Христос во човекот како што веќе беше спомнато во главата за крстењето на реката Јордан, се стапува со човечкиот аспект на душата ( анимус). Под божјите предзнаци може да пристапи “кон внатрешно венчање” со нашиот “женски” дел на душата. Ова може да делува како алхемичко преобразување дури и на животните сили и тело. Мариината Слика би можело на сроден начин да се допре до женскиот аспект на душата (анима)**.

На машките понекогаш им покажувал пат преку Марија*. Двата пола меѓутоа може да преминуваат или по патот на Исус или на Марија, зашто душата не е врзана ниту за машките ниту за женските хормони, ниту пак однесувањето на душата е врзана за шаблонските полови реакции. Постојат сепак луѓе, кои сепак им годи или едниот или другиот пат. На крај всушност се наговестува внатрешната целовитост. Во Католичката црква постоеше денес скоро заборавена практика да се почитува Исусовото срце и “Чистото Срце Мариино”. Овој внатрешниот развој не прашува, на пример, дали некој е католик или не- и додека вероватно во недостаток на формално познавање на Марија, но исто така да нема предрасуди, како што е случај со многу луѓе преку врската со надворешното обожување на Марија.

Кој поминува по ваков наименичен пат може да чекори “сам” без притеснување. Но и за него тоа не мора да биде единствен пат; со поголема внатрешна слобода можен е поцелосен однос до другиот пол.

Во тој контекст, она што го имаме наследено од таткото и мајката во нашата душа, тежнее да се интегрира во нашата личност.

Длабоките психолошки елементи, по се изгледа, би можеле да ги ставиме во релација со верските искуства. На друг начин тоа го покушува Eugen Drewermann. Основните религиозни искуства при попрецизно набљудување се јавуваат на одвоени рамнини, од каде делуват на длабоките психолошки процеси. Денес постојат тенденции за набљудување на религиозна потрага како “целосен, неограничен витален импулс во склоп на целото човештво, трагајќи по повисока смисла на постоењето, и трагање по неограничено искуство.” види Hubertus Mynarek: Можност или граница на слободата”, 1977. Би требало меѓутоа да се прави разлика меѓу необликуваниот воопштен духовен импулс и религискиот импулс ,во потесна смисла на повратна, односно нова врска на луѓето со божествената праоснова, “Отецот”, што за Христијаните е можно преку врската со Христос.

Бог како најголема тајна во светот сигурно во помала мерка може да се објасни со ограничување на една единствена наука, спознавање или една појава, кои пак во најдобар случај бараат поедини аспекти; Него може да се објасни со обид на признавање и согледување на поголем број на основи. До сега ова се случило во многу мал обим. Кога би низ овој започнат алхемиски процес и со тоа помеѓу другото и преку заедничка употреба на левата и десната половина на мозокот( што денес се истражува со помош на повеќе методи) на свој начин - со резултат на “креативно спознавање на љубовта”- би поминувале и Христијани, судирите меѓу теолозите наскоро би припаѓале на минатото. Дури тогаш би била можна специјализација за поедини аспекти, која би се препознавало како такво и не би се барала особена исправност. Со право би се прифаќало дополнувањето меѓу луѓето.

Кој може да чуствува во смисла на универзалното Исусово начело "Љуби го ближниот како самиот себе си”, може со тек на времето да го достигне истото и повеќе. Кој се труди за оваа истовремена љубов за самиот себе и кон ближниот всушност ќе примети дека тек треба тоа да го учи. Внатрешно “постанувајќи попотполн” може од своја страна да ја олесни оваа љубов.

Прашањето за “чудата”, кои може да се постават во врска со свадбата во Кана, ќе се расветли во посебна глава. За женско-боженствени аспекти Марија-Софија види ја главата “Први духови”

Традиционалната теологија го има видено овој настан како замена за Грчкиот Дионис култ, или за симболична врска со средбата на Израел со Бога ("на третиот ден...", 2.Мојсеј 19:16), како и во пресрет на Страдањата Христови, во кое виното зема подлабоко значење.

Додека Марија, Исусовата мајка, била сметана за духовна мајка на оние кои сакале да ги води, Марија Магдалена е за оние, кои ја слават, повеќе поврзана за земна љубов. Марија Магдалена (Марија од Магдал) била жена која го следела Исус. Многумина традиционално мислат дека била проститутка и Исус и го променил животот. Меѓутоа Исус рекол: "Она има голема љубов”. Тоа не значи обавезно телесна љубов, туку вистинска спосбност да ги сака луѓето, сочуствува со нив и да се биде добар кон нив. Го сакала Исус, т.е. го ценела како човек и му се воодушевувала како духовен водач. Според мистичната литература (Јакоб Лорбер) се повеќе ги прочистувала своите чувства кон Исус во насока на духовна љубов. Љубовта била нејзин пат кон се подоброто разбирање на Исус и Бог. Би можеле да ја споредиме со Клара, жена која околу 1100. Година го сакала монахот Фрањо Асишки / Св.Фрањо - кој најпрвин ја одбил, а потоа прифатил бидејќи нејзината љубов постанала целосно духовна. За тоа има интересен филм на германски и енглески јазик.). Има посебна традиција во врска со Марија Магдалена: Легендата за “Светиот грал” : Јосиф од Ариматеја и Марија Магдалина и уште некои Исусови следбеници го однеле гралот - во кој се наоѓало и малку Исусова крв - во јужна Франција или Англија. Со гралот се поврзани неколку чуда. (Гралот исто така е симбол на божјата љубов). Има и некои нови теории за Марија Магдалена. На пример идеја дека имала дете со Исус кое било зародиш на некогашната европска кралевска династија (меровинга). Таквите теории од современи, сензационалистички книги никој не може да ги докаже.

**) Напомнатите поими “Анима и Анимус” не се предмет на верата. Освен тоа има искуство на голем број на луѓе, Христијани или нехристијани, дека и машките и женските во својата психа имаат т.н.“машки” и “женски” делови, кои во дел потекнуваат од таткото о мајката, каде израснале, и кои можат да научат да интегрираат во својата личност. Концептот “Анимус и Анима” можеби не е идентичен со реалноста, но преставува обид на психоаналитичарите да ја разберат во нејзините основи.

Прашање:
Може ли Бог да ми помогне да ги подобрам односите со луѓето од спротивен пол?

Враќање на соодржината на оваа страна.

Развојот на црковниот исказ за сексуалноста како и спротивните видувања внатре и надвор од црквата создаваат впечаток дека не луѓето во оваа област им е многу тешко да го уважат потребниот човечки па и “Христијански” став по тоа. Надворешните морални забрани во шеесетите години го губат влијанието во поголем дел; Црквите повеќе не се кадри да најдат етички вредности во традицијата, која би можела да се досмисли во однос на денешното друштво. "Сексуалната револуција”, која се јави како противреакција на потисната сексуалност, доведе до друга екстремна идеологија за сексуални нагони-расфрлање со животна енергија- и отфрлање на важниот копнеш за духовни одговорни односи: Непрекинати раздори што допринесуваат работна неспособност. После од сето тоа да остане само резигнација во раните осумдесети години; и овдека беше едвај возможно делумно да се одржува соодржински главниот мотив за понатамошен развој од она страна на овие екстреми. Би можело да се наоѓа во перспектива на совладување на “сопственичко мислење”. Од оваа со векови долга борба може да се заклучи дека одговорноста и слободата токму во ваквите односи меѓу мажите и жените не се остварливи или не можат хармонички да се поврзат без да се замисли целокупниот понатамошен развој на луѓето. Поединечни партнерства, каде наводно или навистина тоа успеало, укажува на можноста за пронаоѓање на такви замисли.

Христос безусловно се обраќа на луѓето во нивното јадро, целовитост и полнота, што само по себе создава основа за вистинска слобода. Не зборува на нерзбирлив начин за понатамошни поделби на и онака поделените човечки мисли, значи не за занесното проживување во се туку попрво во нивната нова интеграција во “мудроста на срцето”.

Исто така не е застапник за “принуда”, надворешните форми и нивните преценувања или дури и злоупотреба на поимот на одговорност, верност и чесност за да се крие зависта, љубомора и алчноста; се грижи за душата од кое се создава сето останато. За него дури и во бракот автоматски не е се најдобро; кое однадвор се гледа како неповолно.

Да се сака Бог и својот ближен како самиот себе, значи и самиот себе; она правило значи, со кое Христос ја заменил логиката на забрана на Стариот завет, најнапред го опишува универзалниот став кој се провлекува низ овие три области и ги поврзува (види Мк 12:33; Јов 13:34; Гал 5:14; Јк 2:8). Во согласност со тоа љубовта за ближниот е нешто друго од само инстиктивна грижа за роднините и.т.н - но и може да се вклучува на послободен начин.Базирано на оваа улога на човек како помош во љубовта, каде и да е прикладна, себељубието не е она егоистично, туку во крајност е насочена кон љубов до себе самиот - вклучувајќи го и телото како алат со кој им се служи на другите односно на Бог.

Највисоката форма на љубов е безусловната. Спореди и љубов кон “непријателот”, Мат.5, 43-48 - што не значи дека треба да се одречеме од мудроста.

Во склад со тоа би требало да е очигледно дека понекогаш тезите, кои едноставно ги поистоветуваат сексуалноста и љубовта или се обидуваат да ја поистоветат самољубието со самозадоволување и фантазиите, се светови кои се одалечени од сите Христови замисли. Она што преставува внатрешна изолираност на оделни сили и поставува слики меѓу луѓето и други реалности е само една од многуте непотполности на човекот, од која нешто може да се научи, но која никогаш неможе да биде и цел.

За современите Европејци итн нешто од сексуалнaта преобразба може и е доживеана, особено тогаш кога две лица се запознаат прво интелектуално и психички за време на меѓусебниот потфат, но потоа да научат да се справат со изливите на одбивност и умилност. Овие работи ,понекогаш, меѓу другото, треба да бидат земени во предвид кога се бараат контакти кои, исто така, се разбирливи за надворешниот свет. Единството на физичко ниво доаѓа подоцна и не е автоматски дел на секое пријателство или средба. И да се запознаеш со некој не мора да значи напуштање на постоечкиот партнер. Но љубовното расположение оди со тоа. Моќта на срцето може да привлече сексуална енергија, и поединецот не мора да делува секогаш избувливо, како што тоа често се случува денес преку условување во една култура.

Многу духовни традиции учат за преобразување на сексуалноста наместо потиснување или континуирано преживување, - што е повеќе од фројдовската “сублимација”.(...). Постарите источни насочувања помеѓу другото имале недостаток на делумно извирање од сексуалноста наместо цело време да дозволат средби на целовити луѓе со што денес би се заштедило на техника; односно наместо да - како што тоа е денес посоодветно - да се запознаваат духовно, значи “одозгора”. Останува соодветно гледиштето кај источните правци дека мирното заедништво, кое не е насочено на машки или женски оргазми, ова подрачје може полека да донесе во складност со целото битие. Имаше, исто така, слични пристапи во христијанскиот свет кои недостасуваат денес и треба да бидат елаборирани повторно; наследството на витешки пеачи и трубадури прикажани во ваков вид на знаења.

Бидејќи сексуалноста може да предизвика потсвесна вмешаност меѓу луѓето, повеќето религии тоа го гледаат како балансирање поврзано со партнерство во кое и двете се во состојба да се справи со последиците. Оние кои сакаат да ги избегнат сексуалните активности пред бракот, може да го направат многу успешно, ако двете лица се на јасни во врска со она што го сакаат и не сакаат и да се поддржат меѓусебно, соодветно.

Исус го прифати овој стар приод, па се до негативната карактеризација од лакоми погледи на пример, на некој туѓ партнер. Но ова не мора да исклучи едена ентузијастичка средба меѓу две лица, кои само што се запознале во случка, многу почесто одколку што некој може да си замисли. Ова не е секогаш разбрано, па дури и од страна на две засегнати лица: Каде се двајца или тројца во мое име, Јас Сум помеѓу нив”(или според уште еден правилен превод на “меѓу нив”). Со тоа не се тражи најавено црковно собирање, дури ни посебна припрема. Ово може да се случува секаде, каде “Христовиот дух” ги здружува двајца за остварување на било која можна цел. Ова можеби и може да биде тешко да се прифати таму каде што се работи за машко и женско, а особено кога се симпатизираат и при тоа треба да останат со чиста совест, но сепак тоа е неопходно за светот. При тоа не мора да се работи ниту за врските ниту за сексуалноста. На оние на кои тоа се однесува, мораат добро да откријат за што се работи.

Предуслов за соодветни средби меѓу луѓето, кои може да се подобрат себеси природно, е проучување на нашата сопствена личност вклучувајќи ја "аурата" и / или "харизмата". Дури и како двојка, луѓето се уште остануваат поединци и апсолутно распадот на две лица во парот не е она што Христос го сакаа.

Враќање на соодржината на оваа страна.

2, 13-25 после свадбата во Кана са опишува “чистење на храмот”. Исус во своето ревнување во Храмот јасно ги истерува трговците и менувачите на пари. Тука Тој би сакал да стави јасен знак против лицемерието на светот, каде го одредува храмот како место за богослужба, а не како место на чисто пазарење. Во оваа ситуација тој знаел дека не може да очекува ништо од урбаните или свештеничките претставници и така тој ги користи сопствените раце како единствен кој се уште се чувствува одговорен "во куќата на неговиот татко". Ова беше ненасилен чин на социјален отпор. "Да се покорува повече на Бога отколку на луѓето” е Исусовит непокорлив став генерално. И таму каде што кажува: "Дај го на царот, царевото (и на Бога, Божјото)", не постои покорен став како малку погрешно изразување, туку целта е да се поштедат учениците од бесмислен отпор со социјалните сили неважни за нив. Религијата и политиката и така си имаат свои сопствени закони. Да се служи на својот ближен и “да се посакува се најдобро за градот” исто не е понизност.**

Во тој контекст може де се јави прашањето како да се справи со емоциите . Затоа што емоциите не на сите се на толку високо ниво како Исус. Тој живееше постојано во "позитивен трепет пред Бога" и сочувство за луѓето и неговата ревност беше базирана на свесно добра намера. Кај нормалните човечки битија речиси сите емоции се на почетокот мешани барем со несвесното стимулација - одговор на механизмите кои варираат биографски и се разликуваат во сила, но се сосема слични во нивната основна шема. Гледајќи го оваа во себе си, без да се биде задоволен со толкувањето на другите и да се продолжи за да се најдат овие механизми во нашите сопствените реакции, да се погледне во истите и, конечно, да ги совладате и / или да ги препуштите на Бога е долг процес на учење.

Иако тука се соочуваме со психата, вообичаената психолошка анализа и / или тераписки постапки не се многу соодветно за трагачите на Бога и на вистината. 
Психологијата дури и може да не спречи во духовното развивање ако имаме еднолични модели на толкување во позадината на нашите умови кои бараат да се намали психолошките проблеми поврзани со сексуалноста и раното детството; Покрај тоа, "причините" на слабост може да станат "оправдувања" за останатите како што некој е, наместо на нагласување на човечката способност да се развие, како што е споменато од Ерих Фром. 

Каде психологијата стимулира барајќи во психолошките процеси и кога психата / душата се гледа како нешто повеќе од само хемиско-електрични мозочни функции, -што ретко се случува -, нивната студија, исто така, би можела да биде корисен мостот. Оваа наука би се развила подобро ако знаењето и / или тврдењата на алтернативни психолошките училишта беа прифатени како материјал за нивните сопствени истражувања. Малку има полза обидувајќи се на вообичаен начин да се направи цела обработка на комплексните проблеми. Би било по ефикасно прво да се побараат компонентите од овој комплекс и потоа да се прави разлика дали тоа е "греда во сопствената око" или "раска во окото на некој друг”, кој е одговорен за тоа. Исус и некои Христијански училишта го нагласуваат делот "гредата во сопственото око", бидејќи да се погледне во сопствените проблематични дела е многу потешко, мора да се научи и затоа треба да се почне со исправување на сопствените грешки ; Па слушајќи нечија исповед има - освен духовен аспект - и терапевтски ефект исто така. Психолошките училишта понекогаш ја претпочитаат другата гледна точка (аспект) како онаа на жртвата. Некој може да забележи, дека во крајна линија едно од двете личи на обете . На пример, источните духовни учења ќе ја нагласуваат врската помеѓу двете страни во животот како извор на судбинска "карма".

Во однос на елиминирање на последиците предизвикани од тешки дневни постапки , едно осветлувачко средство од страна на Р. Штајнер повторно може да помогне. Односно дневна ретроспектива, почнувајќи од вечерта и гледајќи назад кон наутро. Ова го олеснува повторното враќање во сегашноста.

Оваа пракса исто така го олеснува сличниот процес по смртта, како што е забележано од многу "искуства -близу до смртта". Исто така е можно да се произведе "огледало на психата", и листата на нашите негативни квалитети да се подобрат,со квалитети кон кои се стремиме. Некој многу често минува низ ова, контролирајќи го својот сопствен развој - добро употребувана пракса кај мистиците.

Со напредокот на духовно поле, на пример е можно да се подобри комуницирањето меѓу повеќе луѓе. Многу предрасуди и пребрзи проценки толку многу се намалуваат, при што човекот станува толку многу провиден за самиот себе и го отфрла теретот. Важноста која Исус ја препишува за “неосудувањето” и “она што излегува од устата”, е морален захтев кој може да се исполни и е повик преку што се започнува со исполнувањето на Неговото учење. (Со тоа често се претпочитува повлекување во молк наместо во расправија и дури после тоа мирен меѓусебен разговор. Види ја главата “Тишина во пустињата”).

Во врска со тоа постојат насоки во европските школи, кои под други имиња ги вклучуваат елементите како што се на пример во јогата познатите нервни центри или центри на свеста - чакри-. Таквите настојувања не се автоматски “нехристијански” како што за тоа мислела црквата, туку тие центри во човекот им биле познати на христијанските теозофи во среден век ( J. G. Gichtel ), така да во меѓувреме може да се препознаат како вистински енергетски структури во секој човек; подеднакво како што акупунтурата особено во Кина не е автоматски “таоистичка” затоа што со мерни инструменти, а и во најново време и со помош на хистологија може да се пронајдат во човечкото ткиво.

Во поглед на други врски видија посебната страна “Основа на етички вредности”. За третиот дел.

**) "ревноста" во оваа смисла се разликува од "Ревноста без разбирање" (Римјани 10,1-3).

Прашање:
Може ли Бог да ми помогне да се справам со моите чувства посвесно?

Враќање на соодржината на оваа страна.

Веќе многу е напишано за изменетите вредности на старото (и денешното) друштво преку беседата на планината. Спореди со Мат. 5-7,29. Некои ја поздравуваат во врска со општествените активности. Други ја потценуваат како “етика на мислења” и и дават предност на таканаречената “етика на одговорност” со старозаветните закани со казни, војска итн. А некои едноставно се обидуваат да живеат спрема неа. Надвор од Христијанските подрачја беседата на планината се вреднува највеќе ( на пр.Ганди).

И од позиција на испитување на совеста треба да се признае дека Беседата на планината се однесува пред се на луѓето, кои пред се разбираат дека совеста е многу повеќе од рационално анализирање и за кои животот не мора да се ограничи на телесното битиствување. "Духовни сиромашните", кои знаат дека тие не знаат ништо (или не многу) и кои се подготвени да размислуваат во релативна смисла, да се види дека Бог знае повеќе отколку што знаат тие и дека тој може да да ги научи многу во сите работи, тие се благословени, и "царството небесно е нивно." Овој став може да се покаже дека е еден континуиран и силен чекор напред во нечиј развој, повеќе од било кој друг став каде тој во главно се смета како "умен".

"Оние кои страдаат," не треба да ги носат своите судбини сами - и поради нивниот дел од состојбата во целост, наместо да поминуваат преку сè немарливо. Некои исто така помагаат да го носат товарот на лицата во нивниот контекст и на крај судбината на народите и човештвото. Наместо државници, тие често се социјални движења во овие времиња. А кој им го дава неопходното сочувство? Кој се моли за нив секогаш, наместо за моќните, познатите и богатите?

"Кротките” се кротки по сопствена волја (значи не се едноставно плашливи). “Ќе ја наследат земјата”, која може да се одржува и развива само под нивно раководство.

"Гладните и жедните за правда”: -не љубомората, туку чесното барање на правда за себе и другите луѓе ги отвора луѓето кон “горе”, порано или подоцна одговорот ќе дојде иако не секогаш како што тие замислуваат. "Милостивиот" ги носи своите браќа и сестри и другите созданија чекорејќи со нив доброволно и на ист начин како што се носени од страна на Бога.

"Оние со чисто срце” и кои ги забележале и оставиле настрана своите интелектуални наочари и предрасуди, “ќе го видат Бога”. Ова е поопштото значење на зборовите “Не судете”.

"Миротворци”, значи и оние кои ствараат мир во смисла на молитвата за мир на Фрањо Асишки, им објавуваат и на другите дека овде делува друга сила од оние кои инаку го одредуваат животот. “Тие ќе се наречат синови (ќерки) Божји”.

"Гонетите поради правда (чесност)” и они кои се хулени и гонети “заради Мене”, т.е. Исус, ќе се сметаат среќни, и во многу нешто тоа и е нивно внатрешно чувство додека однадвор нивното тело трпело. Тоа не значи дека трпењето е цел сама за себе.

Споменатите би требале да ја сведочат својата улога на “сол на земјата” и “светлост во светот”. Токму во оваа глава Исус се обраќа на “законите” и пророците од стариот завет. Тој зборува за она што било правилно пред неговото време и го прави плодоносно на нов начин за новото време, во кое законите самите тие повеќе не може да се во преден план, туку нивниот извор. А времето во кое секое човечко битие може да ги преобрази внатрешните принципи на животот одново.

Кој го тражи “Царството Божјо”, ќе му се “додаде” и се` останато. Исто така тука може да се забележи, дека навистина интелектуалното ниво на размислување не би требало да биде уништено, туку отворено, за да може да го прифати она што потекнува од повисокото, духовната логика. Сепак, говорот не е со цел да не` натера да ги отфрлиме "ограничиме" земните нешта во интерес на славење во повисоките духовните состојби на свеста. Повисоките согледувања треба да се соочат со земната свесност и животот додека светот се преобрази. Јасноста останува, или само може да се развие во однос на човечкото разбирањето на некои прашања кои се движат од незнаење до шпекулации, претпоставки, теорија и верување, конечно завршува во знаење. Тоа е важна основа за раст. Тоа е поинакво од оној стремеж за блаженост кој може да се најде во некои стари школи на духовна мислата.

Ова повисоко ниво на мислата прикажани во Беседата на Гората (види ја, исто така, и следната глава) особено се однесува на луѓето кои сакаат да сторат повеќе отколку само за да се реорганизираат нивните индивидуални духовни животи. Патеката главно го насочува индивидуалниот живот, во која некој може да трага за партнер или за "ближните", како што е опишано во поглавјата "Крштевањето" и "тишина во пустината". Проширувањето на свеста вклучува ниво на машки-женски односи и претпоставките се протегаат во насока на дополнителни психолошки интеракции помеѓу неколку луѓе. Тоа е опишано во главите “Свадбата во Кана” и “...Љубов”. Овде Беседата на Гората ги повикува кон ова психичко и етичко ниво што повторно го отвора патот за посеопфатни духовни цели, способни за формирање на заедница од меѓусебно поврзани луѓе. Ова соодветствува, на примитивен начин, на односите од звуци до интервали, од интервали до тријади, и од тријади до скалата, што се чини дека е вистинскиот модел за сè - во целост.

Во теологијата врската со откровенијата во Стариот Завет е вреднувана: пр. Псалм 1 и Јер.17:7 Согласно 4.Мојсеј 12:3 во врска со Мате.11:20, Исус е виден како новиот Мојсеј. Пророштвото во Захарија 9:9 "...неговото царство се протегало од море до море" зборува за светското значење на објавеното царство Божије. Не бил превиден фактот дека во Беседата на Гората, Исус во неколку наврати го преобразил законот од Стариот Завет во нешто ново: "...но Јас ви велам вас...". т.е. тој не зборува како рабин што го толкува Светото писмо, но од свеста за божествената мисија. Токму оваа пророчка и месијанска карактеристика беше оспорувана од оние кои веруваат само во Стариот Завет.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Многу од делата на Исус се надворешно симболични знаци на внатрешното "Преображение", почнувајќи од разговорот со Никодим (Јован 3), продолжувајќи со Беседата на Гората, па се до излекувањето слепо роденото лице и хранењето на 5000 луѓе на планината. Оваа преобразба е делумно поврзана со источниот поим за големо просветлување. Меѓутоа, овде тоа се однесува на поблиската врска со Бога и неговиот дух. Бог се сфаќа овде не само како апсолутен принцип, но како и битие исто така, да се биде вистински за Исус и оние кои го следат на неговиот пат.

Само "позитивно размислувајќи" - ако не е егоистички, ниту мегаломански и без технички манипулации - навистина може да се променат мислите во состојба, блиску до она што потекнува од Бога. Тоа би можело да не отвори самите нас за Бог на овој начин. Сепак, литературата од оваа школа на мислата го нема дискутирано ова доволно внимателно. и тоа често може да доведе до самозалажување.

Сепак, тоа сеуште не е “Преображение”. Преображението едноставно не додава позитивни афирмации на измешаните различни ментални "програми" што ги имаат сите луѓе, така што во целост вишокот на позитивните појави расте - ​​што е возможна вежба. Но Преображението открива сè со способноста да се погледне во духовните корени, правејќи без искривувања на умот и од без погрешни нагласувања. Повисоката божествената цел во сè постанува видлива. Во врска со овој вид на зрелост, тоа е повисоко ниво на психолошкиот процес на чистење наведено во поглавјето "Со Света Ревност". Од поосновно ниво на спознавање све постанува појасно. Директното препознавање или спознавање не е размислување; самото си доаѓа, со или без размислување. Не може да бидат присилени и да не ослободат. Мисловниот свет не би требал повеќе да биде притеснет со цел да се досегне повисока мудрост, како што некои други школи се обидуваат.

Нашето размислување е ослободено од инстинктивната-шаблонска реакција и контролираното аналитичко и синтетичко размислување ќе стане полеснa алатка за повисоки причини. Тогаш се подразбира какво однесување е соодветно во какви околности.

Некои може да заклучат дека Самиот Христос не морал да го острани тоа униние, кое ги оделува обичните човечки битија од ова ниво на свеста. Меѓутоа тој морал да искуси зголемување на нивото на чистота. Подоцна, во т.н. преосвештена молитва, Тој ја побарал чистотата која Тој ја имал со Бог пред создавањето.(јов.17)

Враќање на соодржината на оваа страна.

Исус не дејствуваваше со цел да ја задоволи жедта на сите луѓе за сензација. Ниту тој дејствуваше да ги принуди луѓето да поверуваат преку надворешните настани. Целиот негов пат беше упавуван од внатрешната чистота која му кажуваше што Тој треба да прави во секоја ситуација - и не “поради овие или тие услови, со намера да го постигне овој или тој ефект”.

Исцелувањата често беа “знаци” кои држеа до нашто поголемо и потемелно.Кога го излекува слепородениот во сабота, Исус одговара дека гревовите не се причина поради што тој бил слепороден, “Но Делата Божји да се видат во Него6, Јов.9, 3 и др. Види ја главата “Исус и исвелувањата”во 3-от дел.

Во исто време, прекинот на застарениот начин на размислување и размислуваањето околу подлабокото значење на ваквите дејства беа дефинитивно посакувани придружни ефекти. Исус го препознава фактот дека постојат луѓе кои треба да бидат способни да набљудуваат, сметаат, мерат и вагаат како во случајот на Тома, кој ги претставува "научните типот" помеѓу учениците. Кога добил можност да ги тестираат дали всушност Исус Христос стоел пред него, Исус рече: "Не биди неверен, но верен" (Јован 20, 19-29). Исус сакаше Тома да го примени неговото ново искуство со толку искрено и длабоко размислување што коренот на неговиот сомнеж исчезна и нешто светна во него. Фактот дека Исус се уште мораше да го каже ова потоа, не значи дека Томас бил скептик, сега "убиен" од страна на надворешната реалност и "принуден да верува", дури и со страв од казна. Тоа повеќе значи дека дури и после тоа, Тома ја сочувал својата способност, да достигне нови убедувања самостојно. Овој вид на справување со фактите и мислите не се осудува овде, како што некои преведувачи погрешно разбраа поради недостаток на познавање на човековата свест. И покрај тоа, Томас се уште мораше да учи дека постојат и други начини на самоубедување оделно од разгледување на физичките факти. Исус знаел што е потребно за Тома. Тој не сакал никого да принуди. Тоа би личело премногу како во судница а нема намера да го провоцира него(Тома), и со некакво одбивање за кое тој не бил доволно зрел да одлучи. Вредно е да се прочита и “Евангелието според Тома”, Апокрифна прецизна збирка на Исусови изреки без оглед на то дали ги пишувал Тома или не. Овој текст го признавале спиритистичките христијани во Египет и на други места.

Во склад со тоа Исусовите “чуда” не биле во фокус на неговите дела. Честопати помогнувал откако некој ќе го замолел без притоа да се собирале многу луѓе. Исто така “им се заканувал” на луѓето ништо да не кажуваат.

Кога денес теолозите од Бултмановото училиште “За етимолошка теологија” сметаат дека чудата можат воопшто да се разјаснат односно објаснат како симболичен опис, треба да им се потврди дека едноставно се прилагодуваат на механичка слика на светот и човекот од 19-и век и дека се немаат запознаено со новите научни струи. Тие нови насоки во квантната физика, биологија и биофизика, природномедицинските и парапсихолошките истражувања, астрофизика и.т.н отишле толку далеко така што во нив барем може да се најде помош при сваќањето со што се остранува “нерасудливоста” на библиските настани. Тоа не мора да преставува ново барање на “Божји доказ”: Друго ниво на перцепција е одговорно тука оделно од научниот начин.

Кај ова теолошко учење единствено е добро тоа што не смета дека е потребно научно уважување како предуслов да се верува.

Времето за едностраното, стара Француска “Филозофија за просветленост” е поминато. Денес и научниците веруваат без да постанат шизофреничари. Во време кога луѓето не се двоумат да им веруваат на фактите познати од парапсихологијата, како што се индивидуалните способности да се свиткуваат лажици од дистанца - без оглед на некои шарлатани остануваат доволно факти. Би било апсурдно да се негираат такви способности во случајот на Исус Христос. Исус работел за други причини, а не само за забава на свиткување лажици, Денеска сепак, многу различни искуства укажуваат на тоа дека Исус бил во можност да навлезе во сите природни сили - и дека тоа е токму важно во сегашноста за да размислат за овој феномен; за нашите современи погледи на човечката природа, за холистички, интегрирана, или христијанско лечење и така натаму. Ваквата духовна гледна точка на Исус не е во спротивност со перцепцијата на Исус како "Синот Човечки", кој сакаше да даде видлив пример на поединци и нивните општествени односи или заедници. Честопати, ова беше очигледната контрадикција, што доведува до одбивање да се прифатат "чуда", бидејќи оние што се засегнати тогаш мислат дека имаат да се вардат погрешно тенденции кои водат далеку од човечки и социјален христијанството. Во реалноста, потребно е да се земат двете од овие работи за да се прикаже приближната слика на реалниот (конструктивен) “радикализам” на Исус и неговата врска со вољата и поради тоа со моќта на создател. 

(...) Енергијата овде не е безлична моќ; истовремено и е дејствување на Христовото битие. Во јогата од источните краеви на пример се смета како нешто изолирано. Излекувањето може во првобитна смисла да се изврши со молитва бидејќи најдлабоките делови од човечкото битие е поврзано со Христос, Кој сака луѓето да се излекуваат и да постанат покомплетни, кои потоа ќе можат дури “да прават поголеми дела од него”. 
Но самото духовно исцеление и психолошката и духовната предност комбинирана со тоа, сеуште зависат од Божјата благодат, која не може да се изнуди на сила без разлика колку и да се припремаме.

За “Даровите на Светиот Дух” како што е дарот на исцеление, “Огнените јазици” и пророкувањето види во 1.Кор.12, 7-11; Апостолски Дела 2, 17-20; и главата “Духови” во овој дел.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Од почетокот на неговото учење до овој момент Христос ги обновил сите нивоа на човечкото битие што древните мистични школи се мачеа илјадници години. На тој начин може да дојде до појава на “надсвесно”, внатрешно, човечко “јас” во прифаќањето на телесниот, духовниот и менталниот живот. При тоа се развива способноста за свесно размислување, интегрирање и проширување на се подлабоки и стари делови на подсвеста на друга страна.

Во древните Египетски мистерии бил познат патот од умот и психата до свесно засилување на телесна волја за живот.

Кај Лазаревото воскресение - Јов. 10:39-11* - постојат индикации за понатамошно продлабочување. Прво, некои детали очигледно се слични со они од спомнатото во древен Египет. Ова се однесува на една стара вежба каде човекот поминува три дена во “Вон телесна состојба” (современа парапсихологија), слично на свесното лебдење во сон. Телото се наоѓало во привидна смрт. Човекот после тоа имал внатрешна сигурност дека после смртта и понатаму живее како духовно битие. “Хиеропанти” требале да внимаваат истите најкасно после 3 дена повторно да се разбудат во телесна свест, инаку не би било возможно да се разбуди во телото поради распаѓањето на истото. Токму ова го приметуваме кај Лазар, после четвртиот ден “веќе заудирал”. Така да разбудувачката сила сега морала да продре подлабоко, влијаејќи и врз самата материјална супстанција, со цел да го врати повторно назад. Во библиските настани постои тенденција да се прикаже, дека Христијанскиот дух може особено да биде препознаен преку материјалниот свет и надворешните делувања. Оваа тенденција повторно се појавува единствено во наше време, после мистицизмот од минатите векови каде во повеќето случаеви единствено интелектуално-психолошките делови продреле.

Сите религијски учења за живот после смртта е поверојатно дека потекнуваат од ваквите искуства на чувствувајќи се себеси вон телото, отколку од филизофски шпекулации, кои пак не биле соодветни за состојбата на свеста за луѓето од праисторијата, раната историја и античката историја. За поадекватно објаснување од Jean Gebser види “Ursprung und Gegenwart” ( “Потекло и Сегашност”). Тој стадиумот на свеста го дели на: Архаична, Магична и Мистична, кој претходи на еден теоретски интелект и потоа на интегрирана свест. Друго прашање е дали биле неизбежни прекини меѓу овие стадиуми. Но како и да, е тие денес можат да се објаснат. И R. Steiner ја нагласува неспоредливоста меѓу старите стадиуми на свест со современата свест. Меѓу денешните индивидуи на различна возраст, можат да се најдат само бледи сеќавања на тоа.

Патем, споредбата со застарените ритуали - кои повеќе се невозможни на стариот начин - не значи дека Лазаревото воскресение од мртвите беше ритуално дејство организирано однадвор помеѓу сите учесници, како и во Египет. Исус често ги ослободува неговите дела од хронолошките култни правила: на пример - саботата, на просторните - на пример, Храмот или со ситуацијата. Од оваа независна позиција, тој сепак, понекогаш доброволно ги користел ваквите околности на позитивен начин, на пример, Пасха (Велигден), Храмот .... Значи тој може да биде пример за тоа како да се справи на пример со одредени трендови, како претпоставката за астролошките аспекти, "енергетски места", и обреди. Види ја книгата на Марко Погачник: “Исцелување на Срцата во Светот”, “Христовата Моќ и Земната Божественост”,...).

Поради воскресението на Лазар (Јован 11) Исус и луѓето околу него, исто така, станале повидливи, како целина за светот надвор. Тука може да се види проширената свест на Исус, која исто така го вклучува и кругот на апостолите, и така зачнатото општество. Слично проширување на свеста, исто така, може да резултира денес, кога луѓето преку групни активности зрачат надворешно, подржавајќи го Исуса.

Следи Страданието. Првосвештеникот на Евреите зборува за односот меѓу она што би требало да се случи на Исус и за судбината на народот (Јован 11). Во своето пророчко гледање вистински спознава дека Исус ќе умре за сите, но погрешно толкува дека Исус ќе наштети на народот ако остане жив. За тоа е потребна свест што може да ги опфати процесите и врските над мисловното, вештина која најчесто мора да се заслужи. Истата вообичаено не е вродена вештина, ниту се учи во училиште и не е иста со инстинктивните ментални слики. За тоа постојат длабоки причини кои можат да бидат откриени, разрешени и разложени. Негативните или другите мисли повеќе не се складираат полусвесно. Тие повеќе неможе да акумулираат проблематични структури, кои влијаат и подлабоко и во физичките процеси. Дури и ретроспективно, овој проблем може да се реши полека ако луѓето ги следат овие закони. Патот кон слободна, креативна иднина стануваат слободни.

Писателот Клеменс од Александрија ги поседувал проширеното, “тајно” Евангелие според Марко. Тоа според неговите зборови било”Духовно Евангелие дадено за користење на посовршените”, служело за “нивно напредување во спознавањето”. Овде се наоѓале и записи од Марко и Петар, што го содржело и Лазаревото Воскресение, истите биле испуштени во Евангелијата за Општа Употреба. Единствено Јован односно неговите ученици ги објавиле јавно овие настани во Евангелието. Клеменс го означува Христос како “Мистагог”, односно “Хиерофантом”, т.е. оние кои - за разлика од постарите “мистериски култови” - воведува во нови мистерии (тајните на верата. (Cf. Prof. Morton Smith, "Тајно Евангелие”; Патиштата на Христос не ја подржува целата (од) негова содржина.)

Прашање:
Можам ли да го согледам Бога како некој кој помага да се премости јазот меѓу животот и смртта, како и меѓу свесноста и сонот?

Враќање на соодржината на оваа страна.

Некое време пред перењето на нозе, Христовите следбеници се именуваат како “овци” - Јов.10, 11-18, Исто како Христос што ќе се нарече себе “јагне”, на друго место. Постоечката отвореност на учениците, или она што тие си го повратиле, се нагласува тука - особено за она што доаѓа од Христос - слично на односот помеѓу Христос и Бог. Иако зрела, една личност сега може да се чуствува како празен лист, или како дете. Реалниот напредок води кон скромност - дури и ако гордоста треба одново да се надмине. Внатрешните видувања се зголемуваат, дека сите луѓе се битни, но на крај сепак имаат мала улога во споредба со Бога. Ова може да се нарече смирение во слободно и духовно значење, сепак, не и како некoe служење кон земните власти. Ова е нешто што е честопати погрешно разбранo. Не случајно Христос во истиот дел вели: “Јас сум вратата”. Секој што го отвора своето битие / своето срце за Христа станува отворен како врата која води до Бога, што е предуслов за сè она што следува.

"Овците” се споредуваат и со “Јагниња” ( на пример Мт. 25:32-33 ).

Враќање на соодржината на оваа страна.

Остатокот од извештаите во Евангелието покажуваат се повеќе и повеќе симболични настани, а подетални конкурентни лекции недостасуваат. До овој момент, ако не и порано, ние можеме да ги заборавиме комерцијално скратените - "Обелоденувачките приказни за Исус", од кои на крај не дознаваме ништо. Иако некои надворешни знаење можат да бидат корисни во овој момент, само медитативнoто созерцание, во секој случај, може да доведе до некој одлучувачки увид. Резултатите, сепак, можат да бидат некоја стимулација за другите во нивните напори да ги зголемат видувањата и ниту свештеникот или историчарот не можат да нè спасат од ова пребарување.

Миење на нозете - Јован(13, 1-20) - се опишува како чистење. Бидејќи смислата на вакви "езотерични" пасуси подоцна бил едвај разбран, никој не сакал да го промени, и така барем тие биле оставени нецензурирани. Лицето е "целосно чисто", така што ова не значи само за нозете, туку симболично значење за целата личност. Вакво аналогно размислување е заедничко за многу култури. Слични функции моќе да се најдат во човечкиот организам, значи во микро- или мезокосмос, и во надворешната природа, т.е. макрокосмос. Нозете се насочени кон земјата и нивното движење зависи од волјата. Кон кој и да било правец ќе “оди” личноста , потребна е (слободна) волја.Прочистување на оваа волја - од Бог - и обратно салто - од Христос - е покажано во миењето на нозете. Исус исто ги вреднува многу повеќе добрите дела отколку усната служба на Христијаните (Матеј 25, 31-43...).

Сепак, оваа постапка, како и сите настани кои следеа, направија повеќе отколку обично повторување на импулсите дадени во годините предходно, со цел очистување на различните духовни делови од човечко суштество. Се беше водено од фактот дека Исус знаеше дека неговото време дошоло и дека неговите ученици треба да станат доволно зрели за раширување на "нешто одредено" независно од пошироката јавност. Се до оваа точка целта не се само нивните лични квалитети - во конкретниов случај нивната добра волја - под надгледување на нивното внатрешно “Јас”. Ова повисоко, несебично “Јас” - сега обединето со “личноста”, сега може засилено да постане едно со “Христос кој го зеде нашето тело” како “свој меѓу своите”. Животот не е повеќе обична “лична судбина”.

Ова искуство првично може да се опише вака: внатрешното разбирање на оваа акција може да доведе до таква чистота, дека сега сè може да биде контролирано повеќе директно од сопствениот внатрешниот извор низ различни слоеви од нашето битие. Сепак тоа е првично чин на волја. Чувствата и препознавањето постепено ќе се усовршат, така да човечкото битие е способно да си ги објасни причините за своите побуди. Внатре во нас, и Бог ги следи секвенците аналогно на чекорите кога се учи дете на негово ниво. Тоа не значи дека оваа нова фаза на развој се одвива без мислење. Развојот на етичкото чувствување и јасно препознавање, веќе е силно активирано. Сеуште недостасува понатамошно усовршување на ова чувство и расудливост во духот на Христос, како што волјата тоа го восприема.

Друг начин за доживување на овие тешко описливи фази може да биде поврзано со станувањето свесни за нашата сопствена свест, или погледот на "Ангел" (чувар) или на повозвишеното во себе, гледајќи на човечкиот живот. За (ангелското) Вишното во Себе - како што честопати се нарекува денес вон Црквите - сега може да се покаже соединето со Христа и исто минува низ промени. Искуствата со ангели се прилично вообичаени во дел од новите духовни движења денес; додека Христијаните често се сомневаат во нивното постоење и покрај Библијата, ништо да не се каже на прашањето, што преставува нашиот “сопствен Ангел чувар” според преданието - и како би изгледала оваа врска. Но Христос го преставува формираното, лично човечко битие, и одржување на животните достигнувања, кога истото себе си се отвора за безличниот свет на енергиите од “ангелите”. Човек кој има вакво искуство сеуште не е комплетен. Веќе во Јован 1 им дава на следбениците први да го увидат тоа. Некои духовно ориентирани луѓе мислат, дека искуственото спознавање на сопствениот ангел е најважното, и дека потоа може да се повлечат од земното. Во реалноста истражувањата во овие подрачја би се базирале на постигнување поголема стабилност, доколку истото не заврши во илузии. Пообемното навлегување на животот на земјата од страна на духовното можеби само што започна. Како индикација овде ќе го спомнеме на пример Р.Штајнер, кој како истражувач во духовното, им припишува на луѓето уште долга еволуција; како и некои други школи. Во прилог: практиките како хипнотички-спиритуалците "повикување на духови" се нешто друго од ова архетипско основно искуство за ангелите. Меѓутоа постојат многу сериозни човечки настојувања на луѓе кои во својот секојдневен живот сакаат да стапат во контакт со ангели.

Врската меѓу миењето на нозете и Јован 12, каде што Марија од Витанија го помазува Исус симболички и ги брише неговите нозе со сопствената коса е тешко забележлива. Дали таа ова го прави лично, или пак го преставува женскиот аспект на Бога, како што тоа би можело да се препише на Богородица или на Марија Магдалена- која вероватно не е истата Марија од Витанија. Зошто ова му претходи на “Миењето на нозете”?. Заради овие - иако контрадикторни - пристапи на женското богословско искуство, секако постојат некои неоткриени или само делумно откриени богатства. “Последното помазание” во Католичката црква може да се разбере како спомен на овој настан.

Понатаму, забележливо е дека миењето на нозете не се однесуваше единствено за Исус, но и апостолите беа охрабрени да си ги мојат нозете меѓусобно ( Како што Тајната вечера - засега - е дадена на раната заедница), во смисла на универзално свештенство. Оваа волја да се живее во Бога, пречистена со миење на нозете, е проширена изнад сопственото битие спрема оние околу него, прво на лицето чии нозе се мијат, а потоа кон другите и сите ученици, со кој тој ја дели одговорноста.

Миењето на нозе може да се свати и како служење на другите. Само преку миењето на нозе имаат “дел во него”, како што напомнува Исус. Ова го нагласува сеопфатното значење на овој чекор. Ова може да се спореди со младите кога велат: Тој/Таа “иде со мене”. (На Македонски: “Ме следи како сенка”). Сепак, "миењето на нозете" веќе не е прашање на "да се има врска", но на "да се биде во жив однос". Миењето на нозе е разбирливо единствено како “чекор напред”. Деталите за тоа како да се изведува надворешно е помалку важно. Но во смисла на алхемичарски обид, работејќи надворешно за моделирање на внатрешни ставови и процеси кај луѓе со поголема имагинарна способност, ова е возможно - ако во конкретната особа е уважен ставот. Не е доволно само правилен став кај свештеникот што работи, најважна е свеста на лицето кон кое тој делува. Тоа истото важи и за Тајната вечера - теолози од различни школи не го споделуваат мислењето во однос на разни точки. Тие дури можеби и се во право во нивните гледишта; Но сепак, конкретно ова гледиште за промена на свеста кај засегнатата личност не е уважено правилно, ниту од страна на Католичката црква ниту од страна на Протенстанската Црква.

Ако кај поедноставната наука имало околу 5000 луѓе, а подоцна 500 или 70 луѓе кои можеле да ги следат, при миењето на нозе учествувале само единаесет следбеници кои научиле многу од Исус и на тој начин биле подготвени да ги разберат настаните. Вероватно, Јуда сеуште не го можел тоа. Исус не ги учи сите за се наеднаш, него во чекори. Како и да е, во меѓувреме неколку лица може ефикасно да почнат со своите медитациски вежби со настаните кои водат до распнувањето. Христијанските росенкрусовци се обиделе во тоа. Миењето на нозе, бичувањето, крунисувањето со трње, распнувањето и полагањето во гроб, воскресението и вознесението тие го нарекувале “Христијански иницијации”. Пренесено во поново времеод тоа произлегло и седумдневното “Алхемичарска свадба”. Напишана од страна на Лутеранскиот теолог J.V. Andreae во 1616 како сатира или приказна.

Кога се искусува за првпат во животот ваквиот чекор, било при медитација или како сон, во најмногу случаи е недовршен. Човечката егзистенција со сите свои способности може да се прошири во многу правци. Други чекори може да следат и да се поклопуваат со претходните чекори, но новите квалитети ќе бидат "заокружени" по заокружувањето на претходните чекори, кои служат како основа за тоа.

После помазувањето во Витанија во Јован12 следува Исусовото влегување во Ерусалим како Месија. Миењето на нозе, на пример во Јован13-17 се наговестува предаството на Јуда Искариотски, потоа последното обраќање на Исус и Исусовата молитв за себе си и за учениците.

Во миењето на Нозете, теолозите често пати го имаат видено симболичниот чин кој укажува на престојното распнување на Исус; или пример за служење со чиста љубов за Бога. Сепак, тоа беше исто така предвесник на добро дело со непосредно влијание.

Со ова на германската и енглеската страница се наоѓаат извадоци од Евангелието според Јован 13, 3-15: Исус ги мие нозете на учениците.

Прашање:
Дали сакам да го прашам* Бога – ако сеуште не сум – за мојата добра волја кон другите да стане моја втора природа – дури и ако е напорно?
* Подоцна: наместо прашања (молитви) – имајќи вера, т.е. да бидеме уверени. Дури подоцна: Искусувајќи го Божјото делување (благодатта).

Враќање на соодржината на оваа страна.

Исусу во Ерусалим бил славен и дошол како ветениот Месија - Јован 12, 12-19. Стврднатиот свештен ред знаеле како со намера да ги притиснат “психичките копчиња” на луѓето за да расположението на масата, делумно да се преобрати во негативен правец. Поединците кои се свесни за својата негативност и рамнодушност и сакаат да се изменат може да станат постабилни и поврзани со Бог. Поради што не може со нив лесно да се манипулира со масовна сугестија и од надворешните негативни сили. Во некои од масовните движења од 20-от век, масовната сугестија беше реалност.

При приведувањето во Јован 18, војниците најнапред беа совладани, Христос покажува дека не се наоѓа под нивна контрола. Меѓутоа Тој дозволува да се случи се што потоа следи, своеволно.

"Бичувањето” на Исус - Јован 19, 1 - се случува на неговиот грб. Во средиштето на човечкото битие, неговите чувства, неговата сила да го победи болот во емоциите се квалитети кои можат да се појават при медитацијско расудување, а не пасивно, очајно патење. Сепак сите Христијански мистици известуваат за Исусовата болка која тие доброволно или принудно ја искусиле. Значи Христос не бега нервозно од оно што сигурно ќе му се случи (како еден индијански мајстор кој владее со потиснување на емоциите). И овдека може да се насети проширување на свеста кај еден наспроти патењето кај другите.

Не би било целосно точно, да се направи, како што спомнавме, бичувањето како симбол на посебен “чекор на започнување”, развојна етапа кај современиот човек на пат кон поголема полнота. Се чини дека Исус веќе ја започна оваа фаза кај Тајната вечера што доаѓа после помазувањето во Витанија (Матеј 26, 26-29). Оваа Тајна вечера е подобар симбол за она што Исус го дава на напатеното човештво. Лебот овде преставува супстанција (и душа) на Исус Христос, “Словото Божјо”. Виното преставува Боженствениот Христов Дух, кој му дава живот на ова “Слово Божјо” за алтруистичка работа. Католичката Црква ја нагласува промената на супстанцијата на лебот и виното во чисто тело и крв Христова, а Протестантските Цркви го нагласуваат сеќавањето на Исус. Од една страна обете се во право. Научните истражувања веќе докажале дека кај “Светата Вода” има промена на аголот во молекулот на вода. Сепак, најинтересна гледна точка би било промени што се случуваат во рамките на лицето кое го зема ”крвта и телото” на Исус, преку зрачењето на трансформираните леб и вино. Би било добро ова да се прави во црквите со голема концентрација. Некои дури се имаат обидено да го постигнат директно, само преку дух - без помош на видливите леб и вино - и почувствувале дејствување, што е многу потешко да се постигне. За оние кои сакаат да го користат благословениот оброк без исповедање на “Света тајна” на црквата, може да се нарекува “Агапе” - вечера на љубов. Бичувањето може да биде разбрано како карикиран одговор од неуки сили за она што веќе се има случено и не треба да зазема централно место во медитирањето. Може да се каже и за венецот од трње. Старите христијански езотерични учења со нивниот понекогаш едностран акцент на страдањето, се однесуваат слично на овие понови согледувања, како што некои учења на Јован Крстител се однесуваа на поновите учења на Исус и Неговите ученици. Секој човек е слободен да избере по кој од овие патишта сака да оди.

Теолозите исто така дискутираат дали Тајната Вечера преставува сопствена форма на Еврејската Пасха, или дали Исус го заменил стариот празник со сопственото објавување како вистинско "Јагне Божје". Новиот завет на Бога со луѓето (Нов Завет) преку Исус (Лука 22:20) е видено како да се биде поврзан со 2-от Мојсеј 24:8; Јер.31:31-33; Иса.53:12. Лебот беше повеќе виден како Исусовата личност и крвта како целосно исцелителна посветеност. Други се сомневаат во она што беше изречено (така наречени зборови на институција), што не е многу веројатно кога некој смета дека тие припаѓаат на некои од најраните списи.

Прашање:
Ако сеуште не сум искусил, дали сакам да го прашам* Бога за способноста со љубов да соработувам со другите – дури и ако за тоа од мене се бара да го сменам размислувањето?

Враќање на соодржината на оваа страна.

Бидејќи бичувањето кај Римјаните била најблага казна, толкувањето на симболите кај пред-Христијанските мистериозни култови не е толку очигледно. Крунисувањето со венец од трње - Јован 19, 2-3, е подоцнежен симбол од овие мистерии, што не бил дел од нормалниот римски закон**. Се разбира може да се препознае како иронија: Трња место злато. Но без разлика, останува прашањето како го имаат извлечено ова војниците од мистериите, и покрај тоа што можеби тие несвесно го имаат направено тоа. Многу Римски војници биле следбеници на култови. Дури и ако имале видено акт со надворешни сличности на она што го правеле, тие сеуште не би биле во состојба да го сведат Христос на сопственото искуствено ниво.

Додека златната круна е симбол на световната власт - но не и нужно во негативна смисла-, круната од трње кај Исус имала симбол на првенство кое ништо не значело во светот. Притоа трњето се забоднувале во главата. Ова не се однесуваат само на болката но на силата за да се надминe сиoт ментален очај, каде Христос не покажува никакви знаци за тоа. Овие знаци единствено можат да се видат во моментот пред конечно да одлучи дека тој не сака “Оваа чаша” ( на жал) да го одмине. Со бичувањето и крунисувањето со трње ние наоѓаме нешто што ни сугерира дека е продолжување на патот, кој почна со миењето на нозе; чувствата и увидувањата - надминување на сите препреки - излегува дека се осветувачки исто така.

Претходно спомнатата продолжена тенденција да се надминува себе си, видено во миењето на нозете, бичувањето и крунисувањето со трње, исто има врска со новите движења, како движењата за мир, еколошките движења и духовните движења што сакаат “Да ја излечат земјата”.

Исто како што беше со “бичувањето”, “Крунисувањето со трње” беше реакција, лоша копија на она што се случи претходно. Токму оваа точка, од позитивна гледна точка го изразува духовното отворање, овозможувајќи му да се надмине себе си. Ова се содржи во поздравниот говор на Исус - пр. Јован 13,31 - 17 и во средбата со Пилат, пр. Јован 19,5*. (*”Види, Човечкото Битие”, кое може да се искуси при медитација како чувствата на Пилат за Исус Христос како модел за искупување на човечките битија). Не само миењето на нозете и вечерата се дала Христови, туку и зборовите негови.

Во светлина на овие спознавања, можеби е вредно да се земат во обзир овие позитивни основи на поодлучен начин кога зборуваме за “Христијански воведувања или фази на развој ”.

**) Сепак, низ историјата во религиите постоеше лик за потсмев или цар за исмејување, кој беше направен за да го носи товарот на јавниот гнев. Во Стариот Завет постоеше жртвеното јагне кое требаше да ги искупи гревовите на народот (3.Мојсеј 16:15). Во двата случаи тоа е замислено како еден вид на симболички ритуал. Поради таа причина, традиционалната теологија направи напор да прикаже дека само Исус беше способен да направи вистински ефикасно жртвување за човештвото. Некои критичари од теологија беа на мислење дека поради ваквото враќање наназад кон старите култури за жртвување, би ја ставиле под знак прашалник основната идеја за жртва. Тоа можеби би било несериозно но, како што е прикажано погоре, настаните содржат многу повеќе од аспектот на жртвување на себеси. Неговата цел е исто така важна.

Прашање:
Дали сакам да го прашам* Бога – ако сеуште не сум свесен за тоа – да ми помогне да се справам мудро со групите на кои им припаѓам – дури и ако тоа бара напорна работа врз моите размислувања?

Враќање на соодржината на оваа страна.

Денечните гледања на Распнувањето и смртта на Исус - пр. Јован 19, 12-37 се разликуваат дури и повеќе од оние други места од неговиот живот, прво поради значењето што му се придава од страна на црквите, и друго поради толкувачите сакајќи сето тоа да го класифицираат соодветно на нивните идеолошки гледишта. На пр. Јован 19, 12-37.

Иако гности(чки) верувања на ивица од раното Христијанство биле волни да се занимаваат со Христос, поради нивното старо Грчко потекло тие не биле во состојба да поверуваат во така големо просветлувачко битие, кое било родено од жена и потоа умрело. Поради тоа тие мислеле дека Тој мора да се направил себе си видлив преку “привидно тело” како ангел или духот на некој источен духовен учител што го постигнал за кратко, ако им поверуваме на неговите ученици. Ова привидно тело не би било смртно, но едноставно би се растопило. Во нивните учења за физичкиот свет и материјата тие ценеле дека истите се вечно зло и поради таа причина ништо не би можело да биде изнад своите размислувања освен да претпостават дека он минал преку вообичаени фази на земниот живот или ги продрел овие фази со неговата светлост. Поимот “гностички” овде е употребен различно од “Апостолската Гноза”, кој дури и бил уважен од страна на секташкиот критичар F.W.Haack. Сепак, имало многу заеднички точки во ваквите учења. На пример, Гностичкото “Евангелие на вистината” признава, дека Исус бил закован на крст.

Луѓето од првите векови со поголем материјален или негативен став исто ширеле легенди, пр. дека Исус бил вонбрачен син на римски војник, кое би било крајно неморално за тие времиња. Се шпекулирало дека Исус не умрел туку се опоравил. И денес има слични обиди да се престави на пр. гробот на Исус од Кашмир со Библискиот Исус. Во современата литература се појавува барем уште еден “неоткриен Исусов гроб во Европа”. Со ова мора да се каже дека Исус или Јехошуа, Јешуа, Јесат не било единствено име. И во апокрифите ( во актите кои не се преземени во библискиот “канон”) се појавуваат повеќе Исуса: Исус Сирах, Исус бен Пандира; без оглед на тоа дека и вистинскиот Исус според R.Steiner-овото толкување, различните податоци за потеклото кај Матеј и Лука се сфаќа како две различни момчиња (именувани Исус) и поврзани меѓусебно.

Делумно во врска со тоа, се појавиле контрадикторни тези за “Исусовата плаштаница” од Торино. Наводно еднаш, тој плашт содржел поле од Исусовото време и татковина, за потоа дека потекнувал “од среден век”. Еднаш дека отпечатокот на плаштот бил резултат на ненадејно високо- енергетско зрачење, па поради ненадејно распаѓање на телото, за потоа дека трагите на крв посочувале за тоа дека Исус бил сеуште жив кога го симнувале од крст. Со признавање на новите резултати во истражувањата, повторно се застапува автентичноста овој мртовечки плашт и необичното појавувања на сликата. Тоа на луѓето може да им помогне за да продрат со својот телесен ум во Христовата реалност (спореди со напомнувањата за патот на апостолот Тома во делот 3, глава”Природословие и верба во Бога”). Мистикот Lorber, во “наметката од Триер” смета дека е лажен, со намера да ја пронајде верата во душата која нема да биде зависна од променливите пронајдоци и од теоријата за надворешните предмети.

Таквите истражувања во секој случај може да предизвикаат медитацијски истражувања. При тоа се наговестува постоење на нешто што не може да се смести во познатите шеми. Спор. во Grönbold "Исус во Индија-крај на една легенда”(на германски јазик).

Како што веќе заклучивме, сведоштвата на мистиците често се од голема помош при расветлување на прашањата околу значењето на претходните настани за сегашниот развој на човекот и неговите обележја. Ако некој има повеќе духовно искуство во таа насока, повеќе ќе разбере. Запазувањата на мистиците и стигматите - носители на Христовите рани - делумно се сродни иако на се поврзани меѓусебно. Содржат многу детали за Исусовите доживувања кои не се познати во Библијата. Слични во тоа се и од фрањо Асишки до Отец Пие и Therese od Konnersreutha. Сите се согласни дека Исусовото распнување и смртта реално и длабоко е втиснато во овј свет, па неочекувана или свесна врска со тој настан овозможува неопишливо доживување на страдание и сила која се повлекува кон горе. Со егзистенционално обележување на распетието, со кое во потполност е пронижено целото битие, разбирлив е животот на такви необични лица од приложувањата со кои се служи само со интелект. Кај темите живот и смрт, се работи за повеќе од две битија во еден слој кои меѓусебно се споделуваат, вклучително и причинското ниво за стварање принципи и судбина. Дури и луѓето со послаба мистична порзаност со Бога, може да ги користат настаните медитивно како мост до реалноста, без оглед колку и да се тие несовршени. Исус му рекол на едниот распнет осуденик дека наскоро ќе биде со него во рајот, ова сугерира дека е возможно драстично доживување на неговиот пат.

Свесното пробивање од најдлабоките процеси на човековото постоење, оние поврзани со депресија, страдање и дегенерација, може да се покажат како реална моментна можност - во поголема или помала мерка. Иако оваа можност не е врзана со сезоната или географските места каде што древните настани се случиле, Велигден е лесен пример за тоа. Тоа е како кога нова "октава" е изобразена врз стариот традиционален и сезонски ритам на распаѓање и обновување.

Веќе во Лазаревиот пример се покажа дека Исус повеќе не признава договор според кој физичката материја му поставува на духот непремостливи препреки. Ништо освен Бог не е вечно, важи од негова гледна точка, и без разлика е споро или негативно; конечно се е претворливо. Доколку субјектот е пониско или понесвесен, толку е потешко да се влијае.

И кај распнувањето исто како и кај претходните настани, со моќта на совладување се наговестува универзалната свест на пример со зборовите на крстот кој својот врв го постигнуваат во реченицата “Свршено е!”. И во старите, скоро правни формули* “откупот на човекот преку Исусовата жртва” не е доволно изразена конкретната осетлива, универзална "пожртувана љубов”. *Денес она можеби вреди како обид за доживување на интелектуална свест; првобитно сепак би можела да биде како прилагодување на предодредениот свет на тогашните Израелци, каде со ритуалното (Животински, итн.) со жртвата се умилостивало божеството- нешто што и самиот Христос не ги поучувал.

Другите теологии, кои своето тежиште го полагаат на тоа дека Исус ги застапувал своите ставови до смртта, не ги објаснува доволно мистичките искуства и нивните пропратни појави како што се стигмите, неземањето на храна итн.; спореди со пример Турстон “Телесни пропратни појави кај мистиците ”, во Höcht " Од Фрањо до отец Пие ”и Therese Neumann " како и следната глава.

Rupert Sheldrake, биолог кој е познат по неговиот интегриран пристап, на пример, во новите духовни движења, разви теоријата на "морфогенетските поле". Кога мајмуните од еден остров развиле нова вештина, мајмуните од истиот вид на соседните острови, набрзо ја развиле истата способност, без да бидат во физички контакт. Надвор од секоја случајност, мора да имало влијание на некое поле од сила, поврзувајќи ги животните од ист вид меѓусобно. Кога писателот Rupert Sheldrake се запрашал себе си, дали може да си замисли дека Исусовиот развој до распнувањето односно до воскресението преку такво поле би прешло на целокупното човештво, после размислувањето рекол: “Да, ама наместо морфогенетско треба да се претпостави духовно поле”.

Дури и тоа не е “Доказ за Бог”, многу нови научни струи даваат подобри можности за приближување кон тие тешко разбирливи односи отколку теологиите, кои или се држат цврсто за старите догматските науки или едноставно ги занемаруваат тешко разбирливите работи.

И кај распнувањето се наѕираат сличности - но не и идентитетите - со старите иницијални ритуали. Крстот односно стебло, на кое ставаат човек да виси може да се најде и на северот - спореди со митовите за Один, кој девет дена висел на стебло и при тоа доживеал виши искуства. Во праисторијата и во келтскиот период бил раширен мотивот на гробот како место за осветување. Особено дошло до израз кај пирамидите, во Египетската култура. Пирамидите слично на келтските хумки (тумби), биле користени за култни намени без разлика дали биле навистина гробови - што и не е докажано, зашто натписите многу малку кажуваат. Со ова нема подетално да се занимаваме, бидејќи за оспорување би ни биле потребни многу фактори. R. Steiner забележал дека кај Христос во обновена форма се спојуваат и двете развојни духовни струи, мотивот на крстот и на гробот.

Соживување со распетието односно “полноќ на душата”, “мистичка смрт”, “пустинување” при оставање на сето она на кое човекот се потпирал, го имаат искусено сите познати Христијански мистици на ваков или онаков начин. Сето тоа во некоја рака е слично на врвното доживување во јогата, појавата nirvikalpa samadhi односно искусување на празнина во “нирвана”. Христијанската мистика сепак овозможувала познание дека после таа празнина сепак “нешто” се крие, всушност Христос односно Бог. Ауробиндо исто покажал дека и на Индијскиот пат е можен премин од нирвана во она што се крие после тоа. Во Христијанството е можно уште од првиот момент на религиозниот пат во секој случај да има нешто присутно од таа полнота која се наоѓа изнад сето, Зашто Христовото битие е премостување кое ја проткајува земјата.

Тешкиот премин низ понорот се создава кога некој како Ауробиндо се соочува со сили кои без позадина се обидува да се поврзе со Христовиот развој, што не значи дека и не е невозможно; Ќе подсетиме само на случајот со хиндуското момче Sadhu Sundar Singha кој не знаел ништо за Христијанството, а сепак низ интезивно внатрешно испитување за Бога, одеднаш го познал Христа и подоцна напишал и книга за тоа. И кај луѓето во Индија, кога преку хиндуистички или тантрички вежби се обидувале да ги видат своите индијски богови, всушност имале видение на Христос. “Ветерот дува каде сака”.

Настанот кога R. Steiner го видел Христос како светло битие, кое на многу големи мудреци им било познато и предхристијанскиот период, можеби е тешко искористлив за теологијата на христијанството како религијска заедница, но сепак интересен за другите култови. Види ги главите “На почетокот беше словото...” во овој текст и во делот од 3-та глава “Стариот завет и предхристијански религии”.

Покасно, пред 2000 години, стапува на сцена вотеловување на Христос на земјата како мерило во пресвртот на светскиот развој со истовремено превзимање на човештвото врз себе, во својот живот. Старите култови станале делумно дегенерирани како што станало површно и христијанството потоа. Сепак, истражувањата во тој правец би имале валидност. Христос би се покажал како нешто што не соодветствува на нему препишаната улога на гарант за моќ на оделни религиски заедници. Значи битие, кое ја отелува обновената човечност, “Новиот Адам” од Голгота.

Овдека од теолошка гледна точка се работи за прошка на гревовите (Јован1:29). Она што навистина можеме да го доживееме е дека за таа “прошка” како нова можност е потребна свесна одлука и “уподобување на Христа”. Тоа е вистински напор. За они кои ќе го искусуваат тоа, животот ќе постане по органски во целокупност само ако лицето има став на битие кое е раководено низ животот од Бога, како што ни е пренесено од Христа. Доколку некој наместо тој став го има ставот на механички делотворните закони на Судбина или рамнотежата на “Кармата”, тогаш и нивните животи ќе се уподобат на овие принципи. И Христос зборува за исплаќање “До последна пара” но не кажува дека тоа мора да се случи како и пред “око за око”,”заб за заб”. Во средиштето се наоѓа нова задача за човекот - што и да е плодоносно за човекот и неговата околина ќе биде избрано од неговите способности и ќе биде направено. Справувањето со минатото не е повеќе цел сама за себе, ниту мотив за развој.

Помошта “Од Горе” при меѓусебното делување кај многуте човечки возможности, дури и денес е можно да се забележи.

Додека кај студиите од оваа тема на R. Steinera може да остава впечаток дека Христос се занимава само со човечката судбина и дека поединецот мора самиот да си ја одреди својата судбината, јасно и впечатливо е искуството на много Христијани дека Христос помага и кај индивидуалните судбини. Тој ќе води низ трансформацијата земајќи го во обзир и остатокот од човештвото исто така, наместо целосна реализација на све што е својствено. И моќта на опростувањето меѓу луѓето е многу реално искуство, што е и карактеристично за Христијанството. Со тоа се запира вечното кружење меѓу насилството и реакцијата на истото. Ова не е само учење за ослободување од земните нестабилности или за не-идентификација со нив - во врска со ова постојат некои сличности со учењето на Буда. Кај подлабоките прилагодувања всушност се работи за моќ која овозможува заплетите да се разрешат било како без внатрешно откажување; се работи истовремено за поседување на моќ за да како “работник во виноград” се остане во “светот” во најширока смисла.

Човекот дури и на ова потребно ниво, очигледно не се разлева како капка во океан. Не е возможно доволно да се опише како некој остава зад себе илјадници ненадејно разрешени делчиња од претходните делови на личноста, вклучувајќи и психички и ментални. Како на пример во Теозофското подрачје кога е опишано “Распнувањето” и како што нешто слично е опишано од Шаманистичкото Castaneda но без спомнување на распетието - а и тие се вистински настани.

Кај сите обиди за обликување на настаните и симболиката на распнувањето во духовни цели на денешното време, не би требало да се заборави дека овде се поклопува многу повеќе:

-дека Исус морал да помине низ сите етапи од човечкиот живот, од раѓање до смртта, менувајќи све со својот нов став; -распнувањето кое е - независно од другите стари значења за крстот - единствено е препознатлива како тогашна световна осуда и дека во овој случај очигледно дошло поради предавничките, противправни и материјалистички практики кај неговите противници. Се случило како што и морало да се случи и не можело поинаку да заврши, па со тоа не може да се основа “давање на крст од зародиш”. Тоа била последната, избувната реакција на стопирачките, негативните несвесни сили на тогашното време, значи повторно карикатура на вистинската Исусова свест во преобразувањето.

Добитниот ефект на тој настан не зависи од ова против Христово насилство, и е поврзано со воскресението исто така. Тоа е Божје дело.

-Крстот како симбол го вклучува тогашниот контекст, дури и кога потоа генерално станува симбол на пожртвувана љубов во смисла која што и денес може да се употреби-како противтежа на рамнодушноста, омразата итн.-Неутралната слика на внатрешните процеси во Исус надвор од смислата во она време, би биле содржани во Исусовите последни зборови на крстот: “Во твоите раце го предавам својот дух” како и гробот, кој за разлика од постарите поимања на преставува посебен “степен” него е составен дел на распнувањето. Смислата на Исусовата смрт на се наоѓа во самата смрт, туку во совладувањето на смртоносните програми во човекот.

Исцрпната обработка во “Последните работи во Исусовиот живот” од овој оделок, е сврзана со фактот дека тие работи се духовно помалку присутни од претходните, за разбирање на поедноставните случки; и поради тоа станале дотолку позамрсени теории кои за нивното разрешување и доведување до непосредно искуство, се потребни повеќе обиди. Напротив, смртта не би требало да се сфати како најважна во Исусовиот живот, како што тоа го правеле одредени правци кога го земале крстот за центар на сите работи.

Слично на првите апостоли на Исус после Распнувањето и Воскресението, традиционалните теолози сфатиле дека неколку текстови од Стариот Завет, све до најситни детали, би можеле да се читаат како алузија на подоцнежното Исусово Страдање и неговиот спасителен пресврт (Лука 24:27; Псалм 22; Псалм 40:7ff.; Псалм 69:22; Исаија 52:13-14 и 53; Зах. 12:10 и 13:1; Мудрост 2:10-20; итн). Повторно во традиционалните написи во годините на Исусовата проповед, постоеа неколку алузии за подоцнежното Распнување и Воскресение – кои се некако делумно тешко препознатливи и од таа причина не може да се објаснат засебно како додатоци. Уште повеќе, пред Христијанскиот Грчки филозоф Платон почуствувал дека совршената слика за потполно праведна личност во овој свет би завршил на распетие (во Политеја II). Забележливо е дека овие појави мора да имаат направено доста длабок впечаток врз Римјаните (пр. Марко 15:38). И покрај значителното големо значење на оваа жртва во поголем библиски план на нештата, некои теолози критичари не се посебно импресионирани од тоа. Уште од раното Христијанство, различни групи презеле почетни чекори согласно нивното искуството, или согласно она што можеле да го разберат, што довело до различни религиозни насочувања.

Прашање:
Дали сакам да го прашам* Бога да ми помогне обидувајќи се да го надминам стариот концепт на стареење, болест и смрт?

Враќање на соодржината на оваа страна.

Може да се позанимаваме и со многу други прашања во врска со распнувањето. Во прв ред тоа е прашањето за празниот Исусов гроб - Јов.19,38 - Јов.20,10. Веќе е напомнато дека не се работело за нормално негување на жива особа со лековито растение. Никодим користел и очигледно ствари за балсамирање и мумицирање. На база од пронаоѓањата за “воскресението”, кое ќе го опишеме во следната глава, се покажува дека од материјалистичка гледна точка е исклучен грабежот на телото и негово закопување на друго место. Останатото може да се разбере при работењето со помалку корисни прашања:

Така би можеле на пример да одиме со прашањето што се случува обично со човекот при или после неговата смрт, и дали има при тоа некакви разлики. Тоа многукратно се случило на база на религијски откровенија и преданија, како и на основа на филозофски шпекулации, со помош на парапсихолошки истражувања, хуманистичка и трансперсонална психологија како и клинички и индивидуални искуства. (На пр.Elisabeth Kübler-Ross, ...)

Сите религии практично поаѓаат од тоа дека човекот не “продолжува да живее” само во своите наследници и преку културно делување него и дека продолжува да постои духовно како индивидуа. И култовите на предците кај нецивилизираните народи не се насочени само на “продолжување на животот” во наследниците туку по правило поаѓаат од реалното продолжување на духовното постоење на предците, па дури и од нивното можно искуствено присуство во култот или во наследникот во световниот живот. И таму каде што се случила инкарнација дека човекот може да премине во друг животен облик - дури и во карпа или друго - се признавало правилото за понатамошно битиствување во вид на духовно битие. Поголемите понови религии исто го нагласуваат продолжувањето на битиствувањето; појасно го гледаат на повисоките нива од телесното; делумно зборуваат за можностите на комуникација меѓу тие нивоа но и за нивните проблеми. За свесно искачување во повисоките сфери делумно се развиени и конкретни церемонии, спореди со на пример “Тибетанска книга на мртвите" со која се занимавал и Ц.Г.Јунг. Во врска со прашањата како што е за повторното вотеловување(повторно примање тело) , се известувало за различни искуства и представи. Христијаните се сложуваат со другите религии за тоа дека има живот и после смртта. За некои работи веќи во раното христијанство постоеле разни сваќања; на пример за предходно постоење пред зачнување, т.е. за реинкарнацијата..... Денес постојат некои теолози, кои не веруваат во живот после смртта, или во "вечен живот" преку искуството на Исус *. Тие ги адаптирале нивните мисли на одамна застарена наука од 19-тиот век. Некои можат да искусат духовно доживување преку често запрашување на себе си, “Што има после тоа?”. Во Христијанството “Вечниот живот” на “Праведните” (на пр. Матеј 25,46); на оние кои го следат Исус (на пр. Лука 18:29-30), и /или на оние кои веруваат во Исус (на пр. Јован 3) не е единствено интересно после смртта. Се додека-со Христос-нешто во нас самите постанува слично на “небо”,животот во “Идниот свет” се променува исто така, кое што е исто така спомнато и во Билблијата.

Во областа на медицината нема единствено случаеви на анестезирани или привидно умрени луѓе кои се вратиле од онаа страна и имаат искуства од други области на свеста. Има и оделни научни сознанија за тоа дека во моментот на смртта, секогаш доаѓа до намалување на масата во вредност од приближно 21 грама. Во антропозофијата и теозофијата би се зборувало за оделување на нашето “Јас” т.е. духовното “битие” и “астралното односно емоционално тело” па на “небеското односно енергетското тело” после кое следи понатамошно повлекување на емоционалното т.е. менталниот свет и каузалниот свет.

Во медиумите и на граница на научното се известува дека самоубиците подолго време остануваат врзани за својата земна околина. Нивните нелагодни чувства се немаат згаснато како што се надевале.

Денешното знаење би можело во многу што да помогне за да во текот на животот се позаминаваме со другите вредности во својата душа, на што Библијата секогаш советувала. Оној кој живеел претежно деструктивно, себично и алчно ќе добие терет на основа на тоа и ќе се лути за пропуштеното. Оној кој постапувал уважувачки со блиските и научил да го цени создавањето како дел од самиот себе и да помага, врз база на оваа светла особина ќе доживее добра.

Би можеле да се прашаме како лицето кое искусува умирање се справува со стекнатите способности, искуства и супстанциите во неговите различни “слоеви”; и кои се разликите при ова. Во литературата постојат известувања за ова прашање, на пример отец Roesermüller. Што укажува на “основното” од сите елементи на битието се “земање во едно”, и дека закопот е подобро од кремирањето, поради тој процес. Дури и е забалежено и ненадејно распаѓење на супстанцијата во гробот.

Исто има известувања за “нераспадливи мошти” воочени од страна на црквите, кои се од пред неколку века па до денешни времиња. Како на пример Bernadette Soubirius во Лурд. Постојат и многу известувања за ”празни гробови”. Во ваквите случаи често е констатирано дека тие личности живееле “многу побожно”.

Очигледно, на почеток никој не го поврзувал ова со празниот Исусов гроб, таа идеја се појавила покасно во езотеричните часописи. Возможно е да се набројат низа други чудни настани но кои не би можело сите да се проверат, па поради тоа не би ги објавувале паушално како неозбилни. Сигурно е дека физичката материја, во секој случај крие важни тајни. Испитувањата во областа на хемијата и физиката дополнително ја изместуваат сликата за релативно непроменливите атоми во телото. Ова само го напомнуваме, зашто за подетално прикажување ни е неопходна глава.

Освен тоа би требало да се помисли и на апокрифните ранохристијанските акти, кои црквата не ги обележила како “еретички” но и не ги сметале и за целосно точни па поради тоане ги ставиле во Библијата. Дел од такво е и “Евангелието според Никодим” каде е опишано “Исусовото одење во пеколот” после смртта, па неговото влијание на битијата таму што минуваат низ - највероватно емоционално - чистење. Понатаму се опишуваат средбите со - вероватно, повисоките и духовно замислени ликови во Рајот од Стариот Завет . Од една страна, вакви виденија би можеле да се претпостават. Меѓутоа можат многу добро да ги опишат и вистинските, делумно директните т.е. симболичните виденија.

Како слика, гробот е како фаза од Христовиот пат кој од една страна ја покажува последната трансформација на Христовото тело, кое веќе е ‘духовно прочистено’ во тек на животот; и паралелен настан на вишото битие кое е ослободено од телесната свесност. Се наговестува создавањето на целиот "Нов Адам”. Има многу симболики според многу преданија, дека “Адам и Ева” биле закопани наводно под она место на Голгота (“Лобоно”).

Сеуште не е исцрпено значењето на извештајот во Јован 20, 11-18, според кое Марија Магдалена, прва го открива празниот Христов гроб, и го препознава во меѓустадиум “Не ме допирај”. Се чини дека во духовен однос се симболизира улогата на Ева. “Не ме допирај, Јас сеуште не сум заминал кај Отецот”. Се работи значи за разлика во однос на подоцнежното кажување за воскреснатиот лик, кога му дозволува на Тома да го допре. Се чини дека мртвото тело оживеало на нов начин. Меѓутоа, преданијата воопшто не се согласни со шпекулациите за Исус како излечен раненик. Неговиот изглед значително се сменил, а реакциите на Марија Магдалена во никој случај не наведуваат дека до тие промени дошло заради повредите и крастите. Така да екстрактите од лековитите билки, кој ги користел Никодим, биле во таков состав што е соодветно за балсамирање на мртви. Она што се случило овде не се поклопува со шемата за смрт и живот во класична смисла, ниту на шемите од претходно познатите гранични искуства меѓу животот и смртта. Тука има исто така значење за иднината, спореди “Откровение на Свети Јован”.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Празниот гроб и Воскресението Христово максимално ја предизвикуваат свеста кај многу луѓе - на пример Јован20, 11- Ив. 21. Нивното искуство дека човекот мора да умре и разбирливата тенденција за потиснување на необјаснивото како и на застареното - меѓутоа во школите вообичаено - еднострано материјалистички начин на размислување, се некои причини за тоа.

Наспроти тоа токму во редовите на делумно материјално мислечките историски критичари, постојат гласови кои тврдат дека известувањето за Воскресение кај предхристијанските сведоштва се докажани подобро отколку сите други известувања за Христовиот Живот; значи известувања кои го докажуваат Христовото појавување на различни места, во не секогаш препознатлив лик а со нови особености. А сепак битие видливо со прости очи.

Од тоа, всушност мора да произлезе поставување на Библиско прикажување што би преставувало реално преобразување во Исусовиот продуховен живот и/или посмртно “тело” (т.н. “Духови”, обично се невидливи). Необичните состојби на совеста, можат да ја изгубат поделеноста во редоследот на човековиот развој: “Оделување” е буквалното значење на зборот “Грев”. Одвојувањето преставувало исто така и одвојувањето на човекот од Бог. Најдолниот дел”, значи телото, би можело да се превземе во останатите подрачја на Христовата суштина. Спореди со претходната глава: “И гробот беше празен”.

Меѓутоа Тој говорел за храмот на своето тело. По подигнувањето на своето битие во другите светови на свесноста или во неговото најтајно Јадро- во овој поглед е слично како кај другите.(спореди ја последната глава) прифатлива за сите умрени следи обновување на личните нивоа заедно со физичкото тело - без “несвесни”подрачја.

И според антропозофското мислење (Р.Штајнер) воскреснатото тело на Христос како”Новиот Адам” - 1. Кор.15:45-47 - е повторно создадено и од тогаш е присутна кај сите луѓе и таа можност за развој (- така нареченото физичко "фантомско тело", духовно, но со потенционални влијанија врз физичкото тело. Тоа се поврзува со искусувањето на мистичниот "Внатрешен Христос", кој себе си се поврзува со развојот на човечкото битие). Во теозофските (A. Bailey) кругови воскресението исто така се смета како реална обнова. Колку и да е теозофскиот поглед во деталите делумно неточен, христијанските теолози би морале во секој случај да се запрашаат зашто самите тие не можат да развијат такви - евентуално поправилно - објаснувања кои би го задоволиле денешното широко општо знаење. Колебањето на многу теолози да го земат воскресението сериозно, ма во било кој облик да е тоа, не го задоволува критериумот за добро познавање.

Овде уште треба да се спомне дека “воскреснатото мртво тело” како составен дел на битието не може без остручување да се поистеветува со привидното тело (mayavirupa) езотерична литература со чија помош наводно некои мајстори можат да се направат видливи како низ фустан. Во секој случај овде е заедничко дека се покажува владеењето на духот над материјата. Во тој контекст можеме да ги посматраме и нејасно формулираните науки за “светлосно тело”. Кај тоа помеѓу другото се работи за оноа што настанува кога вишите човекови слоеви се одржуваат во физичка состојба. Со тоа се создава мост преку кој човекот без оставање на телото може да зарони во реалноста изнад физичкото, кое на хебрејски се вика уште и “меркабах”. Многу основи на ваквите науки дал професорот . J.J. Hurtak /САД: “Клучот на Енох” и “Синоптичко Евангелие”. Центар за единство Schweibenalb, CH -3855 Brienz. Развил наједноставено организационо движење кое со “делување на светло” во ова пролазно време се сака на различен начин да им се помогне на духовните сили. Големо е искушението да се помисли дека оваа или онаа техника на вежбање самата ќе доведе до саканите резултати - до “искачување”. Во реалноста на духовниот напредок секогаш му припаѓа целокупен развој на пример, карактерната зрелост. Види ја и следната глава.

Идеите за реинкарнација, т.е. повторно вотеловување на душата во ново тело, кои кај различни религии може да се најдат во ваков или онаков облик, би биле подлабоки, непотполна “октава” на новото воскресение. Науките за предегзистенција на душата пред зачнување и повторното вотеловување според Руфиниј биле респространети и во раното христијанство. Интересно е меѓутоа дека не им се доделувала посебна тежина. Тоа не може да се препише само на околностите дека луѓето едно време повеќе се фокусирале на земниот живот, - како што пишува R. Steiner -; па ни со евентуални настојувања за власт на алчните папи, да ги направат луѓето зависни преку ограничување на еден живот, како што претпоставуваат други духовни автори. Овде можат да се најдат уште накои повоочливи појави. Најважно е зацврстување на мотивот за воскресение во луѓето. Дури и кога би се јавило во пракса како музика на иднината, со тоа реинкарнацијата не би добила особина на процес кој Христос го претекнал на крајот. Воскреснатиот Христос не морал повторно да се “облече” во тело за да им се покаже на луѓето. Кога многумина - не сите - христијански групи ги критикуваат науките за реинкарнација, треба да се признае дека идејата за крути “духовно-механички” закони за судбина, смртта и реинкарнацијата како сама цел за себе, не одговара на она што самиот Христос го проживеал. Меѓутоа тоа не значи дека никогаш немало реинкарнација или дека нема да ја има. Не треба да се занемаруваат многу претходни и сегашни т.н.”Доживувања на реинкарнација” - иако сите тие не мора да се базираат на вистинска реинкарнација, но често и на други фактори. Единствено се појавуваат во Христијанството-таму каде што се појавуваат-како посебни случаи, на пример кај Јован Крстител. Наместо превземање на Илијината функција- како што се толкувало во повеќето случаеви- Исус рекол едноставно “Јас сум”. Тоа додуша е улога на битие кое е пратено за посебна помош на луѓето, а не на “со сила фатените” во кругот на родените. Во областа од христијанската мистика понатаму се нагласува поголемото значење на новите текови од онаа страна, дури и таму каде реинкарнацијата се потврдува како факт (на пример кај Лорбер). Во текот на човековиот живот, денес може да се научи навистина многу. Реинкарнација во нормално оплеменување/понатамошен развој, евентуално со нови задачи во поглед на околината, според соодветните искуства повеќе не мора-таму кај што ќе се појави-да се има стар автоматски карактер. Тие стари идеи можеле да бидат повод за науката за реинкарнација од христијанско гледиште да станат посебно сомнителни; кон тоа Бог и Исус во науката за реинкарнација од поинаков извор не биле земани во обзир.Тоа не значи дека објективно се допуштени сите феномени, за кои сведочат претежно другите религии, однапред да се сметаат како нерелевантни за христијаните. Телесно-духовна-душевна природа на човекот е во прва рака секаде иста, па затоа сите можат преку прилагодување нешто и да научат - без да се изедначуваат.

Во главата “Распетие” веќе беше пишувано за делувањето на механичките прикажувања на карма и реинкарнација.

Денес кај поизразените личности, можеме и повеќе да заклучиме дека после израснувањето воопшто не се слични на биолошките родители. Понекогаш изгледаат како дека во ликот на своето сегашно тело дале печат на другите односно раните култури отколку што е така. Тоа би можело да биде поврзано со поголемото значење на духовно-душевното битие наспроти врските меѓу предците и наследниците. R. Steiner мисли на врската со Христовото делување.

Наспроти овој феномен не постои повод за тоа дека во Христовото делување го видиме едностраното нагласување на духовно-душевното туку долготрајниот импулс за оплеменување и ново ускладување на двете подрачја. Духот, душата и телото мораат меѓусебно да се проткајуваат (што не е секаде случај). Токму патот до воскресението не треба да се разбере или по него да се иде преку т.н. “бестелесена” духовна работа, веќе телесното станува духовно и духовното телесно - тој почнува дури од онаа страна на сите еднострани интелектуални уредувања. (Спореди на пример Лука 24:36-43.) вишото човештво го прават сите останати. Постојат делови и цда звучно само по себе, се се мора св.

Христовото мото е “Види, се ново правам”. Дури и кога на крај се обраќа кон сржта на индивидуалноста во која човекот не е “Ниту Евреин, ниту Грк...” него само човек, тука не мисли на единствена човечка надсвест него на мислата која Бог ја промислува односно ја остварува преку индивидуалниот човек. Од индивидуалноста човекот може да создаде нови заедници, кои не потекнуваат од старите фамилијарни односно племенски врски. Под новите односи од духот може тоа да се и “старите” врски кои се од старите несвесни присилби, кои постанале слободно создадени врски.

Во врска со напомнувањата за делувањето на човештвото преку полето на моќта, што беше спомнато во главата за распетието, треба да се размисли дека сите чекори кои ги изминал Христос во својата целовитост истовремено се “овде”. Дури и кога во тоа се содржат Христовите чекори, после појавувањето на импулсот на Воскресение , “соживување во распетието” е нешто друго. Не е очигледно дека физичката смрт и кај најозбилното соживување мора да настапи пред да дејствува “моќта на воскресението”. Мистичките искуства потврдуваат дека моќта на воскресението може да биде доживеано како современа привлечна сила која се наоѓа позади сите наједноставни чекори. R. Steiner на друга основа сметал дека денес воскресението делува како целина; се додавале и нови пронаоѓања како “етеризација на крвта”. Денес игра улога и она што "Следбениците на Исус Христос” го развиле заедно со него.

Во тој контекст е интересно дека постојат нови настојувања кои како Христос не ја споделуваат очигледната општа претпоставка, присилната смртност на телото.

Индијскиот филозов и јоги Ауробиндо делувал после минувањето низ нирвана во сроден правец и се обидел “суперменталните, т.е. надменталните сили, да ги спушти до земниот живот”. Неговата духовна сопатничка, “мајка” Мира Алфасса можела со тоа да влезе во слоевите на физичкото тело полни со сеќавања, кои имаат работа со старите програми на смртта. Ова истовремено го доживувала како “Работа на телото на човештвото”.

На друг начин зборувал Rudolf Steiner за новосоздадените виши делови од битието односно “телата” во подрачјето над разумот, кои овозможуваат постарите емоционални, етерички животни сили и подрачјата на физичкото битие да се преобликуваат едни по други. Набројува повеќе делови на битието: "Самиот дух, животниот дух, духовен човек”. Кај него се добива впечаток дека ова пророштво ќе се оствари дури после еден подолг временски период. Споредбата со современиот развој сепак покажува дека тоа во основа може и сега да биде релевантно.

Во езотеричкиот будизам тие виши “тела” ја наговестувале барем како можност за Будината суштина - „dharmakaya, sambhogyakaya, nirmanakaya". Кај овие различни правци додуше нема јасни и единствени цилеви, методи или резултати. Меѓутоа е јасно дека различни луѓе независно едни од други се прифаќаат на слични работни подрачја, поради што пореално и го вреднуваме тоа.

Овде ќе додадеме и уште едно искуство од нашиот век: Carl Welkisch, „Во Огинот На Божјиот Дух". Со потврдена визија како телесно необично сензибилен мистик чувствувал дека сега Бог преку него може да ја преобрази и телесната материја. Често како “занесеници” ги одбиваме луѓето со вонредно “одозгора дадени задачи” и покрај компликуваната Божја поделба на задачи мислат дека се единствени. Кој е запознает со мистични доживувања, може да спознае дека тие доживувања и покрај можните субјективни потези имаат реално значење. Тоа секако вреди и за Welkisch.

Новите специјални духовно-терапеутски групи ја проповедаат бесмртноста особено во Америка. Се обидуваат да ја остранат “Претставата за смртта”, а со техники за дишење како на пример „rebirthing " - за обработка на родилни трауми- со здрава исхрана и друго, се стреми да се допринесе за продужување на животот исполнет со позитивна енергија. Иако во тие кругови Христос се појавува дури на крајот, и таму се познати христијаните како на пример Мормонката Annalee Skarin која пишувала за сопствените искуства во поглед на дематеријализација и рематеријализација на телот во позадина на својата поврзаност со Бога.

Други во полето на медицината истражуваат хормонален метод на подмладување. Во тој развој може да се најдат содржајни мотиви. Не смееме паушално да ги осомничиме за умисленост.

Секој треба да размисли дека овде во Христовата смисла се работи за целокупното човечко битие, а не за некој култ за телесното што физичкиот живот го смета за најголема и изолирана вредност. Не се впушта во оживување на изолирани единки, него во здружено исцелување на телото - орган, станица и.т.д - и духовните подрачја на човекот. На Христос исто му е важна слободата на животот, а не присилба на животот. Сето ова не би смеело паушално да се подреди на такви настојувања. Мораме да ги споменеме како можни извори на опасност кај тоа тешко одење низ понор.

Се чини дека моќта на воскресението оживеана со Христос, која видливо и во потполност ја има остварено, преставува вистински “фермент” на хармоничен развој во тој правец. Сеуште не се отворило многу од она што го насадил како семе. Поради тоа и е целисходно да се повикаме на него.

"Воскресението ” во тој случај и не е само духовно искуство. Може да обнови све живо, заради што малку позната група на ново откровение наречено “Светлосни центар Витанија” во CH-Sigriswilu , во својот часопис “весник на светлото” го сковала поимот “Живот во Воскресение”.

После “тесниот пролаз” преку крстот доаѓа изобилство. Исус нагласувал дека неговиот пат станува јасен само преку делување. Напредокот на личниот пат “Христовите наследници” самите може во начело да го разјасни тој далекусежен чекор. Како што видовме, тој пат нема секогаш исти облик, не се искачува секогаш на исти начин и не се завршува со еден единствен врв него во нас се покажува како Божја постава на огромна зграда кај која секој камен се надоврзува на претходните. Камењата се вештините во човечкото постоење, кои траат подолго од неговат однадвор изградена зграда. Исус ветува на човекот дека како што е според откровенијата на различни Свети писма првиот човек е створен во целата своја полнота, така и он после преминот преку слободни игри односни драми во светот на на непотполноста полека повторно “Ќе постане потполн како и Отецот на небото”. Тоа не вреди само за неједноставните чекори на патот него и за чекори за воскресение- не поставил граници и со мерило да прогласи конкретна човечка способност за разбирање. Он самиот поставува нови мерила, спореди со “Јас сум...” во Евангелијата”. "Јас сум леб на животот”, “Јас сум светло на светот”, “Јас сум врата”, “Јас сум добриот пастир” и “Јас сум воскресение и живот”, кој верува “има живот вечни” т.е. не после општиот ”Суден ден”, како што тоа го тврдат одредени црковни кругови: “Јас сум вистинска лоза, а мојот Отец Градинар... вие сте гранките”,Јас сум крал. Јас сум се родил и дошол на свет за тоа да сведочам за вистината”. Христос е вистинскиот ЈАС во човекот, кој треба да се разликува од егоистичниот и секојдневниот Јас.

Кај Еврејското верување постои воскресението или подигање од мртвите, но само на крајот од времето. Кај традиционалната Христијанска теологија, сепак, Воскресението е видено како нова можност преку верата во Христа, но без да работи вон Тајната Вечера. Во рамките на модерни, критички теолошки размислувања, веќе може да се види како напредок - во споредба со повеќе материјалистички форми на теологија, кои сакаат едноставно објаснување вон се што може тешко да се објасни -, дека Воскресението повторно се зема како "Метафора" = во фигуративна, алегориска смисла. (Ханс Кеслер, Антологија "Воскресение на мртвите"). На некои можеби им е потребен ваков вид на пристап за тоа, што е тешко да се замисли, но не и за оние кои можат директно да веруваат во Воскресението како за внатрешна реалност и за надворешна реалност. Во некој поглед, ваквото верување кај едноставните Христијани повеќе одговара на денешното ниво на истражување и сознанија од многу области, како што е и земено во денешните студии. За оние кои сето тоа го гледаат едноставно "метафорички", според нашите истражувања, тие вероватно само ќе ползуваат духовна надградба – и исцелителен ефект, што може да влијае токму телесно, дури и денес, иако можеби задоцнето или намалено.

Со ова на германската и енглеската страна доаѓа извод од Евангелието според Јован 20 Две кажувања на воскреснатиот.

Прашање:
Дали сакам да истражувам со Бога како моќта на Воскресението може да стане плодоносно денес?

Враќање на соодржината на оваа страна.

Претходна напомена : Во енглескиот јазик поимите “Вознесение” и “Искачување” идентични: ascension. "Искачување” е, како што го употребуваат тој збор современите духовни струји односно “работници на светлост”, секако е поврзано со главата за воскресението; види таму.

Како што Исус Христос напосредно пред почетокот на своето делување се повлекува 40 дена во пустиња, така и своето послание на земјата го завршува после 40 дена после воскресението, во кој период самиот им се открива на различни места.

После тајната вечера и говорот “ги изведе од витанија, подигна раце и ги благослови. И додека ги благословуваше, се раздели од нив се вознесе на небото” - Лука 24, Марко 16.". "...Се издигна пред нивните очи и го опфати облак...Два Ангели застанаа покрај нив во бела облека и им рекоа...Овој Исус кој се вознесе од вас на небото ќе дојде исто така како што сега го гледате да заминува на небото”. „ (Дела апостолски 1). Очигледно Апостолите многу јасно ги разликувале оние 40 дена кога се појавил Исус ненадејно меѓу нив и повторно нестанувал, после кога се осеќале здружени во негов дух без негова лична присутност.

Христос напомнал дека оди кај Отецот. Дури после вознесението зборувале дека “седи десно од Отецот”, значи рамен на Бог на ниво и вон “оној свет” достапен на човекот. Овде се укажува точката, кај која Исус делува универзално со Бога. Бог е: "Јас сум кој сум ”, он е севозможен, а истовремено и ослободува; жив извор на сите сили и битија па и за себе; он е вон просторот сегдеприсутен; он е вечен и стварност скриена во сите времиња. Тоа не значи дека Христос се разложил во ништо, напротив он е секаде. Во животот можело да се искуси и она премостување меѓу човекот и Бога преку прилагодување на Христос - “Молете го Отецот во мое Име”(Јован 15, 16). Независно од конкретните престави за настаните пред 2000 години се работи за реалност од посебна врста.

Дванаесетмината биле само свесни за сопствените величини као Апостоли кои го застапуваат Христа на земјата. Христос значи појако се појавува во нив и преку нив. Би било некоректно да се цени само надворешноста на таа состојба, како да не се случувало ништо без учителот, како работите да морале сами да се пренесуваат понатаму. Ако во тоа се вклучи можната самостојна улога на вознесението, можеме да ја опишеме како целокупност на Христовото делување. Слика на тоа би било холограм, каде што секој исечок пак ја содржи целата слика. Со оваа споредба не сакаме да кажеме за холограмски поглед за светот, според кој човекот е истоветен на Бог, па поради тоа не треба да се труди да стане подобен-што всушност е сродно со преставата за спасение која заборава дека до спасението се доаѓа со индивидуална одлука за следење на Христос.

Со сопствените човечки односи се содржат и односите со Христос. Во основа токму вознесението е како импулс за дванаесетмината и во крајна линија за сите,кое треба да го запечати она што во тек на Исусовиот живот преставувало можност- така во главата за крштевањето на реката Јордан се укажувало на можноста за обликување на Христос во човек. Тоа значи дека она што Христос го донел или обликувал има проширено својство, наспроти перформансите на човештвото што е производ на човекот. Зацврстено е во Бог, а не само во “морфогенетско” поле - види ја главата “распетие”. Друго изразување на такво зближување би било “Бог да ги повлече сите према себе”.

Павле денес е често познат заради “остранување на грешките”. ("rough edges"). Неговите визионерски искуства може да се препознаат како вистинити без обзир на тоа дека во некои еднострани излагања биле преценети. Така, на свој начин можел да го спознае значењето дека Христос произлегува од улогата за Евреите, дека токму Евреите биле избрани да станат појдовна точка на Христос за неговиот допринос за луѓето. Сето ова доаѓа до израз и во Евангелието според Јован и.т.н Тоа разбирливо било и едно од првите разидувања меѓу учениците.

Црквените изјави тежнеат кон поистоветување на црквата и “Телото Христово”, иако во поширока смисла во крајна линија се вбројува и целокупното човештво. И теозофските правци, кои не растеле исклучиво на христијански темели, исто го забележуваат значењето Христово за целото човештво дури и кога го гледаат исклучиво како учител.

Современите христијански групи на ново откровение, особено “Универзален живот”, денес ја гледаат улогата на Христос и за нечовечки битија - па се до последиците дека судбината на светот се одзема од човековото владение. Но оние кои во прв ред не се дел од проблемите туку од решенијата, сигурно ќе имаат улога која е спомната на беседата на гора.

Оној кој вистински се врзува за Христос и неговиот правец, и кого луѓето неможат своеволно да го променат, тој не би бил во состојба да ги прими многуте црковни теории кои се со векови вообичаени. Христос според сведоштвата на мистиците, не може ниту свесно ниту несвесно да се преобрази во нешто што му е спротивно нему.

Црквите можат од својата терминологија самите да протолкуваат одкаде се - повеќето во служба на световните власти - црпат сила за војна, протерувања и омраза. Според воопштено познатите искуства во духовните кругови токму светлото може да ги растера “сенките”. Христијанските барања тражат кон навредите да се биде сенка - а како што често се случува во минатото - а не да се придонесува за создавање на сенки. Во новите сведоштва , на пример во заклучниот документ на европската екуменско собрание "Мир во праведноста за целосно создавање" 1989, може да се препознае обид за надокнадување. Преводот може да се добие кај ЕКД Ханновер.

И “Вознесението” може да добие вистинско значење во рамките на Христовот наследство. Розенкрузов-ците на пример во сликите и соновите доживувале дека на нив од небото се спушта облак. Еднократно или дури и повеќекратно доживување од таков вид, во секој случај на значи дека тој човек во животот направил и таков исчекор во потполност, како и кај другите чекори едноставно значи дека тој квалитет во него почнал да јакнее.

"Вознесувањето”, со кое е преставено подлабоко соживување во духовниот развој, не смее да се побрка со “НЛО”(неидентификувани летечки објекти). Кај постарите сочувани преданија, настани од видот “Отидувања” на Библиските пророци не е многу веројатен (види гл. “Воскресение”), дури и ако земеме во обзир и други духовни можности. Со оглед на многу обимен материјал за НЛО, не сакаме да спориме дека не постојат. Делумично како вонземни астронаути, и дека има некои приказни од минатото како позитивни така и негативни; и може и во иднина да има обиди за претерано прикажување на спиритуални цртежи како на вселенски бродови кои биле одамна нацртани. Тоа потекнува од еднострано покажување на цивилизацијата како техничко-материјалистичка. Дури и ако му е потребна помош на човештвото од различна врста, спасителниот продор сепак ќе го извршат само. Луѓето на земјата можат да преживеат преку напредок во животот, со дела и свеста и во тоа да ја најдат и исполнат својата задача. Ниту надворешно достигнување, ниту техничко достигнување може да го замени растот во свеста и нејзино понатамошно растење. Она тежнеење кое допринесе до вселенскиот брод Challenger и неговата несреќа, делумно предупредувачки се појавиле надворешно, пренасочувајќи го впечатокот од стварно потребното.
Забелешка: Од Католичката црква, на пример, теологот Монсињор Корадо Балдучи (Ватикан) често искажувал соодветен поглед. Инаку, преставниците од различни цркви често претпоставувале само психички или социолошки феномен. Сепак, во Мај 2008 официјалниот весник на Ватикан "Osservatore Romano" објави: "Универзумот се состои од милијарди галаксии, од која секоја е составена од стотици милијарди ѕвезди. Како може некој да ја исклучи можноста да се развие животот исто така на некое друго место. Ние не можеме да ја ограничиме творечката слобода на Бога. Ако, како Фрањо Асишки, ги гледаме созданијата како наши браќа и сестри, зошто тогаш не би збореле исто така за вонземните браќа? Возможно е други интелигентни суштества сеуште да живеат во целосна хармонија со нивниот создател."

Со тоа се разбира не сакаме да прејдеме преку тоа дека навистина ни требаат и од технички редови;(третирање на атомска енергија), некои други видови електромагнетни зрачења, генетички техники и други технологии. Ова може да се случи единствено прку друг дух. Ако напомнатото израснување во пообимна свест се случува во Христова смисла, тоа секако би требало да биде органски раст, а не некоја техничка манипулација. “Спасот” не може да се изнуди ниту со една духовна “техника.” Разните вежби се изоставаат на крај кога ќе ги исполнат своите улоги, на крај се уважува само она што постанало свое. Бог е невозможно да се конзумира пасивно и делумно подсвесно со помош на проблематичните електронски “мозоци”-во стварност: Апарати за манипулација на мозок.

Христос е сочуван со преданието за својата посебна улога на земјата; меѓутоа треба да се замисли манифестација и на други нивоа и во вселената: „The Urantia Book"/SAD, книга која може малку да изгледа како фантастика, само е напомената, затоа што таа може да стимулира имагинации; овде во секој случај нема да ја испитуваме нејзината незаменлива улога на многу густа физичка земја. Види ги уште и книгите “Аналекта” 1 и 2 “Аналекту” може да добиете код : Alois Thurner, Staudach 103, A-8230 Hartberg, Австрија.

Теолозите го поврзале Вознесението на Исус во "Облак" со делови од Стариот Завет (2.Мојсеј 13:21 и 40:34). Тие ја обработиле подоцнежната радост на апостолите како јасно доживување на нов вид на Исусово присуство, некои од нив како нешто крајно реално и за некои како нешто субјективно.

Прашање:
Дали сегашното или идното значење на вознесението на небесата е прашање кое влијае на мојот живот со Бога?

Враќање на соодржината на оваа страна.

Исус пред распнувањето наговестил, дека со неговото заминување кај Отецот, Светиот дух/ “Утешителот”/”Духот на Вистината”, ќе биде испратен од Отецот -Јован 14,15,16.

Приближно после десет дена после вознесението, во Ерусалим на молитва се собрала првобитната заедница. “И ете одненадеж шум од небото, како кога ќе се крене силен ветар. Ја исполни сета куќа во која беа. И им се покажа како некои разделени огнени јазици па слегоа по еден на секој од нив. Сите се исполнија со Светиот дух и почнаа да зборуваат на други јазици...”-Дела на Апостолите 2. Со такви зборови оној кого го нема ја опишува полнотата после молитвата. Одобрувањето на тоа го наоѓаме пред се во праксата на заедницата на Духови и Квакери. Како надворешно видлив феномен, Духови (Педесетница), се надоврзува на она што е овде напишано во главата за Вознесението - ширењето на Христовото делување на Дванаесетмината и нивното окружување.

На патот за "Посланието” на Духот на Вистината, повторно се наговестува нешто од заедничкото делување на Бог и Христос. Во тој поглед првите Духови можат да се набљудуваат како прв започнат знак за “Враќањето Христово” или барем приближувањето. И од оваа гледна точка може да очекуваме дека во ова пророштво е содржано “враќањето Христово” и е замислено поинаку од второто вотеловување во човекот.

Напомена: “Утешителот” односно “Духот на Вистината” во потесна смисла не смее да се поистоветува со “Светиот Дух ”, види: „Софија".

"Духот на Вистината” се покажува како дел од самиот Христос кој подсетува на заедништво него и неговите зборови, и на Дванаесетмината им овозможува продолжување на неговото делување на земјата. Обработување на религиски и филозофски прашања во смисла на историско-книжевно восприемање и ментално заклучување оттогаш повеќе во суштина не е сериозно. За тоа има многу пишувано. Овде и во луѓето, на дело има и други фактори, а во овој акт токму нив настојуваме да ги опипаме.

Наследството на Бога Создателот, Отецот во човекот, доклоку е “…роден од Бога” - Евангелие според Јован 1 - воопштено се продлабочува свесно во Исусовиот живот; а од страна на Духовите, Христовото наследство се зацврстува со оние кои прифаќајќи го останале на земјата.

- Светиот Дух како ”женско, мајчинско” духовно-интелегентно боженствено својство и енергија може да се најде на разни нивоа и во разни форми и пред Исусовиот земен живот вон човекот и во неговото инспиративно делување врз човекот.

Постојат шест повици за “небеска манна” (Излегувањето, Деутеронимиј, Броеви, Псалми, Нехемија, Јошуа, Јован, Посланието до Хебреите, Откровението).

Меѓутоа и не е потполно погрешно да се поистоветуваат поимите “Духот на Вистината” и “Светиот Дух”, со обзир на практичните искуства како што често и се случува. Све почесто има појави кога Божјите сили делуваат заедно и во крајност како целина; како и човекот кој првобитно е “Створен по подобие Божјо”, и кој може да доживее диференцијација на свеста па после тоа повторна интеграција на своето битие.

Со тоа заедничкиот живот на човештвото и земјата ќе се појави на вистински начин кој е едвај востановлив денес, како што одма се приметува во врска со Апокалипсата кај св.Јован; без помислувања дека иднината може постојано да се прилагодува на преставите во рамки на денешните можности.

"Светиот Дух” не е едноставно дух или здив на животот, животната сила. Следењето на на неговото привидно постепено појавување од Христовиот пат може да биде прилично корисно. Се спомнува во врска со Марииното зачнување, значи барем во смисла на делување кое се однесува на еден единствен настан.

Може да се најде на она место каде што е лично присутен Христос во воскреснатото тело и им “Вдахнува” на учениците и им кажува “примете го Светиот Дух”(Јов.20,22) - кој значи овде делува преку него. Прочистување на нивните способност за запазување односно во подлабока смисла на нивната совест, може да се гледа како предуслов за одговорноста која им се пренесува т.е. разјаснува: “простување на гревовите или не (правите ништо)”. Таа совест, која и мистиците како Ј.Лорбер го сметаат како делување на Светиот Дух, не е онаа биографска мешавина на обележаните стравови кои често погрешно ги бркаме со совеста и позади која понекогаш сепак се крие дел од вистинската совест. Совест во чиста смисла е свесно внатрешно водење на одделен човек.

Кај првото доживување на Духови, Светиот Дух повеќе не делува лично, директно “космички” туку на разни начини во склад со различните можности за преобразба на оние кои се проткаени со Него или во склад со различните предуслови на Повиканите односно Светот - прецизно погодување на болните точки, нивно остранување со помош на безусловно согледување и сеподобро препознавање на важните разлики и вистини, се особини на совест активирани од страна на Светиот Дух. Таму каде што помалку се работи за остранување на нејасното, истата сила е креативна, создава заедница, дополнува - значи води кон Бога.

И во 19-от Век со своите различни движења за разбудување и новото откровение, како и во 20-от Век, може со поточно посматрање да се препознаат новите замави на Светиот Дух и неговите последични делувања. Всушност се наговестува дека Христијанските импулси и Светиот Дух оддалеку можат да создадат премини во она подрачје со кои се занимава апокалипсата според Јован, во поголемиот дел осврнувајќи се на развојот.

Во своите делови од Делата Апостолски со учениците се”Во молитвата соединети” Марија и другите жени односно ученичките. Овде улогата на жената - во говорот или као кај Павле”Во молчење” - од разни причини не можела да се смени. Влијанијата повеќе ги примале според чувствата па и највероватно поради тоа можеле да ги внесат во кругот, вербално или невербално. И денес на овие собири од духовна природа може без разлика да учествуваат не само мажи но и жени. Настанот, под претпоставка на внатрешно учествување може да биде изведено на инспиративен и пријателски начин таму кај што не се работи машка надменост. Во антропозовските и розенкрузовските кругови, Мајката на Исус, Марија, ја сметале како вистиски извор на Светиот Дух кој делувал на учениците.

Овде наидуваме на тајната "Софија”, "мудроста”на стариот завет, на женското изразување на Божјата сила. Кај источно Православните цркви Марија неколкукратно се поистоветува со Софија. Софиологот и визионерот Соловјев ја доживеал - како што претпоставува Христос - како важност која во својата космичка величина се најавува дури во нашето време (како што повторно престпоставува Христос, на пр. Стајнеров “Етеричко враќање на Христос” околу 1909 година или сл.) “Космичкиот Христос” и Софија како Небеската Мајка во големо, може да се доживеат како Исус и Марија во мало. Види и Hildegunde Wöller „Еден Христов сон" („Ein Traum von Christus"). Контекстот би можело и вака да се изрази: "Мајчинскиот” аспект на Бог го помага растот на создавањето спрема Создателот како што Создателот пристапува кон своето создавање.

Феминистичките теологињи укажуваат на тоа дека на тогашните јазици на Светиот Дух всушност се нарекувале “Светиот Женски Дух”. Марија односно Софија би можела евентуално поточно да се гледа како облик на изразување во кој влијае Светиот Дух и го зема неговиот лик како на пр. во симболот на голубот.

И во разните настојувања кај феминистичките движења на запад и на исток, може да се најдат “сличности со Софија”, спор. Др. Susanne Schaup во записникот евангелската академија Бад Болл со „New Age 3: Sophia". И “сличности со Христос” не можат да се најдат само во новите светски христијански тежнеења со проектите како “универзален живот” или тежнеења за обнова на црквата него и во другите, светски движења. Коментар на Новиот завет: “Ветерот дува каде сака; го слушаш шумот, а не знаеш од каде доаѓа и накаде иде. Така е и со секој кој е роден од Духот”. (Јован 3).

Додека нешто Од Христовото делување се наоѓа во секој човек, како што е тоа објаснето во претходните глави, може повторно да се засили со помош на надворешниот Христос и Светиот Дух и неговите зборови, но не и само со нив.

Витезите на светиот грал тргнувале на инаков начин од тоа дека пред 2000 години од Исусовото делување на земјата останало нешто што луѓето можат да го потражат и да го пронајдат, т.е. “Гралот”. Според таа легенда, нешто од Исусовата крв, која паѓала од крстот на земјата, паднала во еден сад. Јосиф од Ариматеја и неговите следбеници го однеле тој сад во Франција или Енглеска, па за време на молитва и за добивање инспирација тие секогаш се собирале околу тој “чудесен грал”. Спор. На пр. де Барон “Историја на светиот грал”, напишана околу 1200 год. Иако основата за легендата може да е надворешната стварност, паѓа во очи дека гралот со својот облик го симболизира човекот*; човек кој од својата средина односно срцето спрема горе се отвара на Светиот Дух, а кон долу за спас на светот;” спасениот човек” на кој “чека создадението” (Послание кон Римјаните 8,18-28). Воопштено можеме да ја сметаме и како симбол на земјата која е отворена за Бог. Околу оваа струја се групирале Катарите кои биле делумно напуштени од светот, читај: Еретици, и албигензери, витешки пеачи, трубадури. Папската власт истребила повеќе милиони такви езотерични христијани, како наводни еретици (неверници). Подлабокото значење на гралот сеуште не е исцрпено, според друга легенда тој бил кај физичките наследници од Исус, во кралевските наследувања.

Јов. 4: „... Верувај ми, жено, доаѓа часот кога нема да се клањате на Отецот на оваа гора ни во Ерусалим...Но доаѓа часот - сега е!. Вистинските поклоници ќе се поклонуваат на Отецот во Духот и во Вистината, зашто такви се оние поклонители кои Отецот ги сака. Бог е дух и оние кои се поклонуваат на него, треба да се поклонуваат во дух и вистина. "Институциите би можеле ова свесно, слободно држење на правецот на душевното христијанство да го совладаат само кога би имале храброст да се обноват на база на слободен христијански човек. Бидејќи таквите духовни христијански правци се десеткувани во толкава мера, така што нивниот содржај тешко може да се реконструира.Црквата на крај самата ја поткопала супстанцата на својата сопствена духовна традиција, која денес полека ја препознава како вакум. Откако се обидела да го исполнат тој вакум, со делумно сомнителни понуди од други култури, црквите се обидуваат да ја потражат исчезнатата духовна пракса.

Познатиот игуман Joachim di Fiore (околу 1100) говорел за времето на Отецот - време на законска религија на Стариот Завет -, како и за времето на Синот со црковно посредување, и прорекувал трето “Време на Светиот Дух”- наслов на книгата Turmverlag -, каде во самиот човек се развива неговата индивидуална врска со Бог. Елементи на ова пророкување се битностите кои повеќе или помалку можеме да ги препознаеме, директно или индиректно продреле во разни тежнеења, од Лутер преку Маркс - до Христос, каде биле погрешно разбрани односно злоупотребени. И ваквите искривувања во поголем дел имаат соодржајна праслика.

Овде сметаме да напомнеме за потребно разликување меѓу спритуалноста кај Светиот Дух и спиритистички пракси. “Обземеност со Светиот Дух”, во идеален случај свесно превземање на Светиот Дух, се изведува преку внатрешното човечко битие. При тоа не доаѓа до хипноза односно екстатичен транс и “опседнатост” со од онаа страна “со духови на умрени”, а поготово не до нивното “повикување”. Тоа искуство ниту на погодените луѓе ниту на другите во кругот не им одзема сила како при спиритистичка сеанса. Свеста не се збива туку се продлабочува. Поради тоа се можни необични забележувања во околината, и тоа свесни и без губење на помнење. Начинот на делувањето на Светиот Дух би можело да го здружиме со медитивната тишина - што во западната црква и тоа како фали - така со обидите истото да се постигне со подобра комуникација како што тоа е развиено посебно на запад односно во Америка. Тишината и комуникацијата т.е. соодржините биле поврзани - е шанса на менталитетот пред се во средна Европа-, па јасно станува што сакаат Христос односно Светиот Дух. Повеќеструко ја оформува третата можност од онаа страна кај источните или западните екстреми; серазбира само тогаш кога тоа настојување не е егоистично, т.е. неетично. Христос можеме да си го преставиме само со правилно сфатена скромност, етика и смисла која ја дал на светот во облик на спасение.

Светиот Дух неможе потполно одвоено да го посматраме од Христос односно од неговите желби. Христос тврди за Светиот Дух дека “Ќе ви напомне за се што сум ви кажал”. “Јас имам уште многу да ви кажам, но сега не можете да носите. Но кога ќе дојде Он - Духот на Вистината - Ќе ве упати во секоја вистина”(Јов.

Се што ќе се прочисти во правец на вистината, може да се соедини со Светиот Дух во целост на силите кои сакат да ја спасат земјата.

* Со тоа на германска и енглеска страна се наоѓа симболична скица на светиот грал.

Прашање:
Што ми има веќе помогнато Бог за развојот внатре во мене, и што ми доаѓа во пресрет денес од Бога?

Враќање на соодржината на оваа страна.

Исусовиот Портрет.

Оној кој сака појасно да си престави како изгледал Исус тоа го правиме овде на крајот од Евангелието, кое се смета за најточно - иако не постои општо прифатен портрет. Така наречената единствено вистинска “Сликата на Нашиот Спасител”, која можете да ја добиете преку Lorber-Verlaga. Според преданието по наредба на царот од Тиберија од еден портрет е пресликана на смарагд. Од ризниците во Цариград турскиот султан го предал на папата Иноцент VIII. За откуп на својот брат. Со тоа е поврзан описот на Исусовиот лик кој го направил Публиј Лентулиј за сенатот и за римскиот народ, за време на неговото намесништво во Јудеа: “Овие денови се појави многу чесен човек со име Исус Христос, кој и сега живее меѓу нас и кои паганите го слават како пророк на вистината, а неговите ученици го викаат Син Божји. Разбудува од смрт и ги лечи сите болести. Маж со средна висина, моќен стас и изгледа достоен за поштување, така што оние кои го гледаат мора истовремено да го сакаат и да му се плашат. Неговата коса има боја на зрел лешник, до ушите е скоро мазна, а од таму виткана и му паѓа преку рамена. Повеќе ориентален тип, според обичаите на Назерејците на средината со разделок. Неговото чело е отворено и мазно, неговото лице без дамки и бори, убаво, пријатно румено. Носот и устата се така оформени што нема коментар. Брадата е нешто појака, бојата е како косата, не е предолга. Неговите очи се темно плави, сјајни и живи. Неговото тело е добро обликувано и исправено, шаките и рацете се пропорционални. Неговиот прекор е страшен, во опоменувањето љубезен и мил, во говорот умерен, мудар и промислен, со примеси на достоинство. Никој не може да се сети дека го видел како се смее, но многу го виделе да плаче. Маж, кој со својата убавина ги надминува луѓето.

Сликата е додадена на германскиот текст - со дозвола од 1992 год. За отпечатокот на Исусовото тело на плаштот од Торино види ја меѓу другото и нашата глава “Распетие и положување во гробот”. Од 1979. година п. проф. др. Heinrich Pfeiffer и сестрата Blandina Paschalis Schlömer научно го истражуваат „покровот од Маноппелла". За разлика од покровот од Торино тамо се наоѓа само лицето, додуша со отворени очи: http://voltosanto.com . И на ова платно причината за воскресението научно може тешко или воопшто не може да се разјасни: Седеф всушност не може да се плаши. Димензиите на лицата кај двата покровивки се потполно исти Спор. Јов. 20:5-7. Овие слики се од првите векови, и биле одлучувачки за уметничкиот приказ на Исус. На одмотаната страна од покривката лицето однапред со коса изгледа овално: постојат и сличности со претходно спомнатата слика која го покажува живиот Исус од профил.

Враќање на соодржината на оваа страна.

За вториот дел: Чекори во Откровението  

Во Јовановото Евангелие при интензивно медитивно толкување може да се насети дека неговото тежиште извира од евангелското согледување на она што самиот тој го има доживеано.

Кај Јовановото Откровение е очигледно дека се сведува на видение. Овде на дело нема мисловни опишувања на надворешните животни искуства од иднината. Видот на тие виденија покажуваат- при претпоставка за искуство во способноста за распознавање кај внатрешните слики итн. -, дека потекнуваат од повисоки извори од оние кои се образуваат во нашата имагинација во зависност од надворешните очекувања; Во овој случај било кое мешање со личните мисли не е познајано. Изворот е исто познат иако само по себе кај таквите доживувања не може да биде гаранција. "Откровение на Исус Христос: кое Господ му го даде нему за да им покаже на слугите свои што ќе се случи наскоро. И Он тоа го направи праќајќи го својот ангел на Јована слугата свој..."

Современите Евангелски теологии во поголемиот дел не се бават посебно со овој апокалиптички акт. Со своите надворешни методи може да го дешифрира само во делови или воопшто не може, затоа што од сопственото искуство не може да го створи “метод”-от на неговото настанување и со тоа поврзана симболика. Во католичката црква постојат одредени престави за апокалипсата, но луѓето таму скоро и да не ги читаат; премногу се одалечени поради самозадоволството на многу луѓе и денешните цркви. Слободните цркви и сектите наспроти тоа, директно се повикуваат на апокалипсата*. Но имаат едно недоволно интелектуално познавање за пророчките виденија, набедувајќи се да веруваат во надворешни катастрофи и најчесто сметајќи се себе си за “избрани”, или барем најдиректно избрани. *Апокалипса е грчки збор и значи откровение, објава, а не катастрофа.

Во главата За Првите Духови, веќе беше укажано за преминот од индивидуалното Исусово делување во своето окружение кон развој “во големо”.

Ако се погледне Јовановото Евангелие и неговото Откровение, и се разработат на целосен начин, како што е објаснето во “Воведувањето...”, се доаѓа до неочекувани резултати кои не се наоѓаат во литературата.

Откровението покажува редослед сличен на Исусовиот живот. Овде повеќе од јасно се збори за развојот на човештвото односно земјата и вселената; и уште една сеуште внатрешна, мистична обработка потврдува дека тоа не се само слики за помагање на развојот или “иницијативи” на поедини луѓе, иако со оглед на спомнатите паралели од Евангелието, за поединци и таквиот начин би им бил од корист. Вистинската етапа на Откровението само по себе е една свесност, која ги споредува архетипските настани околу Исус Христос пред две илјади години со развојот на човештвото и земјата во вселената, испреплетени на слични архетипски чекори. Овде се содржи и универзалниот Христов аспект наспроти неговото делување како Син Човечки. Од таа гледна точка, повторно е можно да се извлечат заклучоци од помал обем, за настаните од пред 2000 години.

Откровението секако поседува недостижно поголема комплексност од Евангелските описи. Не е само проекција на она што Јован го има доживеано за Исусовиот живот во случките во светот.

Откровението во свој “елемент” ги опишува настаните во повеќе димензии односно од повеќе нивоа на егзистирање. Во чекорите само споредно може да се дојде до временски распоред. Тука е веќе јасно дека многуте укажувања на историските настани во најдобар случај може во дел да се сметаат како одрази на видено, а со другиот дел водат во непознато.

Од друго, исто така дозволиво гледиште на R. Steiner се гледа идната состојба на свеста кај човештвото као што веќе некои современи духовници и предвиделе. R. Steiner, да се прочита во: “Апокалипса од Јован”, циклус на предавања 1908.

Во склад со Otto Hanish , основач на заратустријански насочениот “маздазнан” - движење за реформа на животот, Oberdörffer пронашол сличности со психолошкиот развој на пример со нервните врски во човечкото битие. „Die Apokalypse", Dт. Mazdaznan Bewegung, Gablonzer Sтr.7, D-76185 Karlsruhe.

На пример капитално езотеричко толкување покушал: Arтur Schulт. “Евангелието според Јован како Откровение на космичкиот Христос” и “Создавање на светот и Апокалипсата на Јован”. Се разбира тоа се обиди за приближување кон познание, за што би можело да се напомене уште многу од тоа.

Следува уште едно напомнување со старите пророци: Нема многу помош од комбинирано толкување на апокалипсата на Јован и пророштвата во Стариот Завет. Дури и ако на некои места се употребуваат сродни споредби, би морале најнапред изјавите на старите пророци да ги споредиме со историските настани од предхристијанско време и со соодветни временски табели. Дури тогаш може да се види дека тие пророци во најчест случај зборувале за тогашните престојни настани во предхристијанско доба и за Христовото време. на пр. за заробеништвото во Вавилон и тогашното враќање на Евреите како и за идните војни во земјата, тогашната победа на Евреите итн., а исто така и за пристигнувањето на Месијата одн. Христос (за Месијата спор. ја главата за Стариот завет). На многу малку места се означува нешто што би укажувало за нашето време одн. за опишувањата во Јовановото откровение (на пр. Исаја 24; 25; 27; 66:15, Даниел 7:9-28).

Во традиционалната (Христијанска) теологија, Откр. 5:6 е преставено во детали како фундаметална визија: Јагнето кое беше заклано и покрај тоа стои исправено пред Божјиот престол. Во црковен поглед на нештата, црквата е видена како прво место каде се спроведува новото. Инаку, теолозите го третираат Откровението во врска со есхатолошката доверба во "царството" Божјо кое треба да дојде, особно во врска со соодветните говори од времето на Исусовата проповед. Она што Бог го започна со Исус, но кое допрва треба да биде завршено, продолжува да се одвива до завршувањето; види Филипјани 1:6. Испадна дека почетокот на "новото небо и на новата земја" (Откр.21). со Распетието и Воскресението на Исус било претпоставено – и потоа постојаниот развој во тој правец бил претпоставен. Сепак, Откровението зборува за пресврт во нечуени размери, без оглед тоа колку симболично може да биде разгедувано. Очигледната противречност меѓу нештата всушност веќе постојат и подоцнежното остварување единствено вистински ќе биде решено кога таа свесност ќе биде медитативно разбрана до одреден степен, Исус го покажува тоа кога ги повторува зборовите во смисла на "Времето доаѓа и веќе сега..." (Откр. 4 и 5): Тоа наведува дека нешто што повеќе на духовно ниво веќе навистина постои ќе дојде во својот сопствен видлив план во подоцнежно време.

 Дополнително: нашата германска / англиска страна "Откровение од Матеј 24-25".

Враќање на соодржината на оваа страна.

Овде е складно да се изнесат уште некои општи мисли за пристапот кон пророштвата не само за апокалипсата од Јован него и на други, повеќето кратки “апокалипси” од апокрифната литература од првите векови, или современите апокалиптични видениа на современите гледачи кои повеќето имаат “мешовит” карактер; па и на други, индивидуални “прогнози” од различна природа. Архетипските чекори во Откровението на Јован на може да се избегнат како ни различните фази на развој на ембрионот односно живото битие, или одредени чекори во развој на некој мистик итн. Луѓето во свои раце го држат начинот како да пристапат кон овие чекори без оглед на тоа дали и нешто најмалку ќе се научи од тоа и на тој начин да се одбегне крутоста во надворешното, или мора да се случат големи катастрофи. Кој независно од пророците, ги испитува надворешно настаните во светот може да ги препознае истите законитости без оглед дали се набљудува судбината на поединец или на поголем број луѓе.

Деталите при видениа за иднината, кои не се примерни а со тоа и без јака основа, преставуваат ментални програми. После некои подготовки, работите може да дојдат до некоја точка каде во иднина извесни настани ќе следат, ограничувајќи го квалитетот, просторот и времето. Меѓутоа ако преку човечки настојувања во поединецот или во група на луѓе се сменат причинските програми, тогаш се менуваат и деталите во иднината, доколку не се неизбежни. Со тоа во тек на времето и виденијата се променуваат. Особено тоа важи за виденијата на луѓе кои не може да видат од нивото на Јован; Нивните виденија може, под одредени околности, за кратко време да застарат. Со оглед на човечката инертност, и тоа како е ограничено човечкото поле на делување.

Гледачите може да забележат неодредени импулси кои потоа под дадени околности постануваат најправилни, или се оформуваат појасни можности во симболички облик, или и егзактни физички настани, на деталите кои понекогаш - бидејќи се зацврстени во низок степен - им помага подсвеста; не обзирајќи се на други честопати лажни запазувања или потполно погрешни толкувања.

Други противречности за таквите “виденија за иднината”, очигледно се одраз на многуте и делумно спротивставени сценарија за иднината. (*види го упатството на крај од “последните 7 маки”, на web-страната). Во колективниот ум на човештвото тоа значи, “реално, и сеуште нејасно избрани возможности” доаѓајќи воглавно од разни човечки престави. Секој човек свесно или несвесно учествува во едно такво напредно одлучување за иднината.

Од една страна Земјата е свесен, слободен организам, и не зависи од нас како Бог ќе го опфати овој дел од неговата креација. Од друга страна, човекот е слободен засебно, да одлучи самостојно за подобар начин за решавање на проблемите. Слично, клетките, се чини дека имаат значителна варијабилност во нивното однесување - не се раководени директно од свеста на човекот, но таа свест може да делува позитивно преку позитивни мисли итн.

Преобразените мисли и молитви, љубовта и надежта во Бог, Со спасоносните дела и милосрдието може да се влијае многу повеќе отколку со “убедливите” радикални ставови.

Перцепцијата на некои мистици дека на највисоките нивоа на постоење изнад просторот и времето сето е веќе таму и на земната перцепција на борбата за правилно избирање, итн. И двете се точни, независно едно од друго. Да се соочат едно против друго, со филозофирање, не допринесува за доаѓање до решение бидејќи се работи за комплетно различни нивоа.

Вдахновенија

Враќање на соодржината на оваа страна.

За соодржината во Апокалипсата на Јован: Седумте цркви.

Во 1. глава на Откровението, Јован го опишува првото видение на Христос после вознесението. “Се свртев”, или појасно во 4. глава “ Излези ваму...”, “и веднаш ме обзеде духот”, значи дека Христос не се спушта кон Јован, него Јован свесно “влегува” на ниво од кое му се зборува. Ова е многу важно и нема симболичен карактер. Му се обраќа Христос соединет со Бог, “Прв и Последен-Жив”, кој “беше мртов”, “...па ги има клучевите на Смртта и Подземјето”. Со тоа ја означува општата, повеќепати менувана тема која се провлекува низ апокалипсата како црвена линија: Продирајќи низ разни заостанати односно “потемнети” нивоа на животот - не со било каква светлина туку “со вистинска светлина” во смисла на Евангелието на Јован, значи со Христа. На почеток се е во контекст на повтореното пророштво за Христовото враќање “во облаци”.

Христос во својата својственост, сликовито се прикажува како центар на “седумте заедници во Азија носејќи им светло и моќ на распознавање”. “Облечен во долга облека” - т.е. неговиот дух продира во се, значи и преку волјата која доаѓа до израз во нозете-; “околу градите опфатен со златен појас”- љубов од срце и со мудрост-. “Главата и косата му се бели...” -преку оваа споредба со љубов, главата му блеска -; “нозете му се како вжарен месинг”- неговите чекори имаат прочистително дејство спрема надвор -; “а гласот му е како шум од многу води” - во неговиот глас се изразува духот -. “Во десницата држи седум ѕвезди” -сите сили, сите луѓе ги повлекува кон себе со својата десница, што ја симболизира иднината, сите го следат -; “Од устата му излегува двостран, остар меч” - донесува вистинска способност за разликување и распознавање.
Тоа видение се јавува како аналогија на оноа видение на Јован Крстител на почеток од Јовановото Евангелие, на голубот со Духот на Вистината; и седумте заедници со повикот кон учениците - на пр. Јов. 1., Мат. 4,18-22.

“Седумте заедници” - седумте цркви, Откр. 2-3 - навистина постојат. Во себе имаат вградено разни културни проблеми, квалитети и возможности за кои Исус пишува со прекор на “ангелите“ на тие зеадници. Изгледа под “Ангели” овде се подразбираат земните водачи на тие заедници, и тие писма не се однесуваат за чисто “надприродни” работи. Покрај тоа се смета дека за тие цркви навистина се грижат и ангелите. Употребувајќи го изразот “Ангели”, се даваат личносни особини на христијанските зеадници во седумте градови. И вака отелотворени може да се претстават секаде.

Поради што мора да има и некоја вистина кај розенкрузовските, теозофските и антропозофските движења каде без поголемо објаснување се смета дека тие заедници преставуваат култури. Опишани како да се следат една по друга. Денешната промена кај западната култура на поблага култура која се појавува на видик, се поистоветува со преминот од 5-та на 6-та. односно од 6-та на 7-та. заедница. Понекогаш се обидува да се направи корелација со преставите за доаѓачката “ера на водолија”, што според разни астролошки и "New-Age" правците почнува меѓу 1961 и 2000. или дури 2242. година односно според R. Steiner станува делувачко дури после 3500 година. Притоа делумно уште се претпоставуваат "под-ери" кои траат од 300 до 400 години. Дури и ако тие универзумски периоди се на реална основа, сепак нешто се заборавува.

Апокалипсата според својата природа не е основана врз "континуирано периодично враќање на 12-те зодијачки квалитети". Подобро би било да се спореди со спирала, каде се повеќе се развива на повисоко ниво. Сепак, во основа, “квантните скокови” на човештвото и евулацијата на светот во апокалипсата, не може да се гледаат на база на постојаното земјино ротирање како кај жироскопот и на придружните астролошки околности. Во современата историја на пример доаѓа до се побрз развој. Овде може да се насети интервенција на нешто надредено. Со оглед на циклусите, за апокалиптичните промени би морале да претпоставиме еден додатен, поголем циклус. Тоа се оние влијанија за кои се збори во апокалипсата.

ако според H.J. Andersen и други, ги земеме во обѕир помалку сериозно истражувањата за промените во универзумот во раноисториската ера како на пр. календарот, археолошките ископини, пишаните белешки, митовите, ќе забележиме дека небесната механика а со тоа и ритамот на временските периоди не се веќе непроменливи. Со помош на превртливи влијанија очигледно може да ги ставиме вон сила односно да ги промениме. Тогаш временските циклуси би имале поограничено значење отколку кај првите пет “заедници” - токму тука во теозофското подрачје итн. се гледаат културите на: Индија, Персија, Египет и Калдеја, Грција и Рим па сегашната западна култура.

Додаток: "Разрашување на Апокалипсата” (од “Актите на Архангелот Рафаил" автор Helene Möller – 1884-1969, Radona-Verlag, Am Buchsтein 14/15, D-61250 Usingen - германски / англиски) ги поврзува “7-те заедници” со времињата на развојот на црквата - значи независно од циклусите во универзумот:
1. 33-333 после Христа: борба за исправно следење на Исусовото учење...
2. 333-633 после Христа: проблеми и верност кај раната црква.
3. 633-933 после Христа: просветление преку светото писмо...
4. 933-1233 после Христа: опасност пореди “суета, тенденција кон раскош, алчност, распуштеност” во црквата.
(Напомена: во овој период доаѓа до инквизиција и војни заплети во црквата.)
5. 1233-1533 после Христа: “Прљавост и себичност во црквата” пропратена со масовни "излегувања од црквата".
(Католичката и Протестанската црква се спомнати во книгата, спореди со Откровение 11 се спомнати како “двата сведоци”, т.е. како партнери кои се поклопуваат.)
6. 1533-1833 после Христа: плитко христијанство.
(Напомена: Во тоа време се создава рационализмот и старите механички природни науки.)
7. 1833- 2000 после Христа: рамнодушност кај многумина во врска со црквата и Бог.
(Тогаш во спомнатата книга доаѓа до голем преокрет со скорешното Христово враќање, кое е опишано во остатокот од Јовановото Откровение.) Тоа е протолкувано како еден настан во универзумот, набљудуван од многу страни. Притоа, додуша, преовладува она старо сценарио со големи војни меѓу луѓе отуѓени од Бога, на што се спротиставува помислата дека истото може да се смени со “молитва од народот кон Бога”; а особено сериозните верници да се “приклучат” кон Бога и со неговото вдахновение да се издигнат во негова близина.

Меѓутоа книгите и интернет страните спомнати овде, не значи и автоматски дека “Патиштата на Исус Христос” ги подржува тие ставови.

“7 заедници” и денешните цркви - (на германската и англиската страна со понатамошни извадоци од Откровението од Јован 1-3).

Табела

***вообичаен превод “мрзи” и “мразам” (Христос никого не мрази!); види го и Павловото послание до Ефесјаните 4-6; ****“млак” тоа не значи јасно одредено трето гледиште, туку отсуство на јасен став.
Христос овде зборува на црквите со друг квалитет за себе, покажува дека секоја црква добива уште една “наставна програма”.

Овие седум рани цркви / заедници, навистина постоеле. Во главниот текст на страната, “Патишта на Исус Христос” се упатува на воопштеното значење за разни групи на луѓе / култури. Би требало да се испита дали може да се најдат слични својства како кај “седумте заедници” со денешните цркви односно во црковните правци и христијанските движења. Такви заклучоци нема да изведуваме, зашто не сакаме да придонесеме за пребрзо поистеветување и шематизирање; Во наредниот дел, одделно ќе се опишуваат разни денешни цркви, така да секој ќе може да донесе сопствен заклучок. Уште еднаш нагласуваме дека не осудуваме ниту една црква - тоа го може само Христос. Напротив, некои може да добијат чувство за скриеното значење на екуменското движење во “Единство во различноста”, како универзалниот модел на “седумте тонови” итн.

Табела

*Можно е испитување на врските на дотичните цркви со апостолите. Разни луѓе во разни цркви имаат дел од она што им помага на понатамошниот пат.
**Кога сте заинтересирани за одредена група, а таа: а.) ви дозволува ваша сопствена слобода и врска со фамилијата и пријателите; б.) не ве воведуваат во неетички активности; ц.) не настојуваат да ви ја земат сопственоста (освен црквениот прилог односно црковниот данок и доброволните уплати); д.) се повикува на Библијата или на Новиот Завет односно на Исус Христос во смисла на Библијата; е.) признава дека не е единствена вистинска христијанска група; -тогаш не е примерен поимот “секта”, без оглед на нејзините теолошки интерпретации и без оглед на нејзините дополнителни традиции кои може да се најдат скоро кај сите цркви ( освен слободните евангелски цркви).
*** на пр. Лично Јован, Clemens od Aleksandrijа, Origenes, Павликанци, Јоаким де Фиоре, Мајстор Eckeharт, Тauler, Seuse, Nicolaus voj Kues (Cusanus), Jakob Boehme, Angleus Silesius, Парацелсус, Новалис итн. Тие кругови може да имаат свои ограничувања како и сите други цркви што си имаат свои ограничувања. Но сеедно и тие се составен дел од целокупното христијанство. Богомилите и катарианците биле делумно слични на тоа, но малку еднострано се повлекле од светот.
***Види ја главата “За пристапот кон пророштвата” - и воопштено за “пророчките зборови” и слично - во главниот текст на “Патишта на Исус Христос”. Сите групи не работат како оваа, како некакви конкуренти на останатите цркви, поради што не им советуваат на луѓето да ги напуштат црквите (на пр. Лорбер). Другите групи ги критикуваат големите цркви, затоа што се чувствуваат прогонувани од нив.

Големите можности во христијанството се видливи откако ќе се види мноштвото екуменски цркви. Оние кои сакаат да ги смалат христијанските информации сведувајќи ги на општа просечност во големите цркви, го задржуваат почетниот импулс од луѓето и црквите што им е потребен за да продолжат напред во обновувањето на Христијанството. Споредено со првите (рани) цркви, Христијанството стана површно. Христијаните треба да се учат еден од друг. Притоа сите да си го зачуват својот идентитет. Посилна свест за поврзаноста помеѓу мноштвото цркви не значи дека треба да се тежнее кон единствено христијанство. Тоа ниту Христос не го потенцираше во своето послание кон седумте цркви во Азија; познато му е дека луѓето се различни И кај пророкувањето за времето кога ќе биде еден пастир и едно стадо не е кажано дека тоа стадо внатре нема да биде без било каква поделеност. Најголем “пастир” во крајна линија е Христос. Он е единствениот кој би можел на правилен начин да направи директно соединување на црквите. Кој би послушал некој друг? Можно е да се направат чекори во таа насока. Сега ќе ги разгледаме точките кои лидерите на големите цркви моментално сметаат дека се главна пречка за тоа. (Повеќето луѓе во црквите не се засегнати со тие пречки).

0. Важна основа за конкретно заедништво меѓу црквите е во голем дел заедничкото разбирање за крштевањето како света тајна.
На 2. Ватикански совет во 1962. година дошло до одредено отворање кон екуменијата: Католичката црква признала дека елементите како: Божјиот збор, живата милост, надежта, љубовта и даровите на Светиот Дух - видливи и невидливи елементи - постојат и Вон католичката црква; И дека осветувањето и спасението е возможно и во други цркви, исто така. Меѓутоа Католичката црква и понатаму се смета за единствено комплетна црква.

1. Католичката црква им спорува на протестантите дека го имаат прекинато “апостолското преемство” (наследство) преку полагање на раце од првите апостоли, за на тој начин да се помазуваат свештените лица. Затоа тие не се во потполност сестрински цркви. Меѓутоа некои протестански цркви делумно се преобратувале со помош на државата; па и со тоа некои веќе осветени (католички) свештеници постанале протестански. Па така тие така продолжиле преку полагање раце да осветуваат други свештеници за работа во богослужењето. Веќе е потврдено и во Библијата дека со полагањето раце може да се излекува, даде благослов итн. Библијата не кажува дефинитивно дека треба непрекинат синџир при полагањето на раце.Но ако некој го уважува тоа толкување, протестанските цркви може и тоа да го воведат пак, без да им наштети воопшто. За таа намена тие би можеле да најдат некое свештено лице од нивната или друга црква, кое било воведено во свештенството без да има прекинат синџир на полагањето раце. Тоа би бил предизвик за самосвеста на протестанските цркви.
Постои и уште една можност за тоа, која ја прифаќаат сите цркви, а тоа е да се моли за добивање на Светиот Дух директно, без полагање раце. (Секој верник би го можел тоа. Така, има луѓе кои се особено способни за христијански исцелувања преку полагање на раце, без да примат црковно помазување. - Многу поспособни од помазани лица.) Од тоа произлегува дека пастирот би можел на класичен начин, преку полагање на раце да го раздава Светиот Дух. Таа варијанта меѓутоа е туѓа за самосвеста на Католичката црква. (Ниту Протестанската црква не го практикува тоа, со што никој не е во предност.) Поточно, Католичката црква може да го препознае ова како можност - со резервираност, дека со обични средства е невозможно да се знае дали и тогаш делува Светиот Дух, или неделува. Притоа секогаш би имало Католици кои би биле способни да кажат дали тоа е ефективно или не ( на пр. луѓето како отец Пио итн.) Треба да се додаде дека највероватно има ограничување и за досегашното католичко помазание. Што се случува со еден помазаник кој со драстични престапи вероватно го оневозможил протокот на Светиот Дух? Дали е тој сеуште способен да го разделува Светиот Дух? И тоа се прашања на кои без истражување и/или без луѓе како отец Пио не може да се одговори веродостојно.

2. Католичката црква го сака прашањето за службата на Св. Петар, што би значело Папа за другите цркви, што е концепт за негово видливо водство на сите цркви. Исус му наложи на Петар да ги пасе неговите "јагниња" и "овци" (Јов.21). Исус со тоа секако не ги потчинил на Петар останатите апостоли и нивните ученички кругови, туку актуелните христијани во целокупната нивна ширина. на пр. за “7-те стари цркви во Азија” (види горе) се грижи Јован, а не Петар; за многу заедници се грижи Павле итн. Прашањето е всушност што во денешни услови значи оноа “стадо” за кое се грижи Петровиот наследник. Застапниците на Православните цркви пред неколку години се сложија со “примат во честта” за папата, но без директна власт за управување над другите цркви, како што во раната црква го признавале римскиот Бискуп за “прв меѓу еднаквите”. За тоа размислувале дури и некои Протестански теолози. Но тогаш Ватикан воопшто не реагирал. После тоа Папата сепак изјави дека останатите цркви би требале да размислат по нивно мислење каква би била улогата на папството во единството на црквите. Размислувањата никому не штетат. Кога црквите би биле сложни, сигурно би избрале заедниќки врв.

3. Протестанските цркви би сакале да се допушти помазание на жените за свештеници, што недостасува во Католичките цркви. Но Православните па и некои делови на Англиската и Протестанските цркви во многу земји имаат проблем со ова прашање. Од друга страна во Католичката црква има и на пример “црковен референдум“Ние сме Црква””, кои меѓу другото поставува ист услов. Без оглед колку е важно ова прашање, тешко е да се разбере зашто е неопходно тоа да се реши преку “Екуменска Дискусија”. Тоа е прашање кое самите цркви треба да го решат, соодветно и согласно на нивната совест. Во секој случај, Ватикан не би требал да им го оспорува правото на протестаските цркви да посветуваат жени за свештеници, особено сега, кога има напори за приближување на црквите. Поинаква практика во поедини цркви секако би биле позитивен предизвик за работа на таа тема.
Од Библиски поглед, најнапред Св. Павле забележал делумно различна традиционална функција на мажите и жените во заедница. Во тоа време не се дискутирало за тоа дали генерално жените треба да имаат помалку права. Бидејќи групата на апостолите ја познавале многу добро улогата на Марија или на жените генерално, дури и за време на педесетницата (симнување на Светиот Дух). “Жената во заедницата треба да е тивка”, ова сигурно нема врска со она што се протолкувало подоцна и нема многу заедничко со помалку права на жената. Но постои сомнеж за тоа дали црквите ќе го протолкуваат и разберат ова на ист начин, поради тоа ова прашање не треба да се решава сега, кога се работи на обединување на црквите. Кој мисли дека во дискусијата за обединување на црквите треба да се разгледува и прашањето за посветување на жените, ќе биде разорачан. Двете теми треба да се обработуваат одделно. Кога црквите ќе се приближуваат кон единственост, ќе се види која црква за што е способна.

4. "Почитувањето на Марија” како она кај Католиците односно Православните цркви, кое во таков вид не е присутно во Протестанските цркви, очигледно не преставува главна спорна точка при обединувањето на црквите. 2. Ватикански собир го призна правото на разлики во литургуијата соодветно на менталитетот на верниците, па и такви кои може да се збогатуваат. На пример во 50-те односно 60-те години од минатиот век некои Протестански цркви направија обид за враќање на “поштувањето на Марија”.

5. Од една страна е разбирливо за црквениот закон (ЦИЦ) дека е чувствителна работа, бидејќи претходно бил злоупотребуван. Но неговата улога не би требало да го условува прашањето на обединување на црквите. Самата Библија не го условува постоењето на црковен закон во Католичката црква. Тоа најнапред се однесува на секоја поединечна црква. Секоја црква може да има сопствени правила па и со тоа на свој начин креиран свој црковен закон, до некој степен. Се додека постојат како оделни единици па макар и биле,некако, подредени. Измените на вакви црковни норми е работа на самите цркви, се додека некој не тражи безусловно прифаќање на тие промени и за во другите црковени единици. Дури и кога некој би сакал да расправа за такви промени, и на Католичката црква би и било јасно дека тоа подразбира нов заеднички собир, кое создава или ќе се потпира на ново заедничко црковно право. Како што самата Католичка црква во 1983-та година го прилагоди својот закон како “Теологија на Божјиот народ”, втемелен на 2-от Ватикански собор од 1962 година. Не е умешно ова да се преставува како завршница на обединувањето.

6. Може да речеме дека друго спорно прашање е “оправдувањето на човекот пред Бог” преку неговите дела или искупувањето Христово, за ова прашање има заеднички став меѓу Протестанската и Католичката црква, па затоа ќе сметаме дека истото е доволно објаснето.

Поради тоа секако е можно црквите и понатаму да се приближуваат меѓусобно во екуменска смисла, наместо да го мачат Христа со меѓусебно одалечување.*) Тоа приближување во реалност би требало да се случи “со чуствителност и со обѕирност, преку трпение, и истовремено со храброст и стравопочит пред вистината”, како што рекол Папата Јован Павле втори. Она што независно од сето тоа може денес да го доживееме и е “Општа црква” во духот на Исус Христос, каде цленуваат сите кои на свој начин го следат Исус Христос и се трудат да ја исполнуваат “Божјата волја” - без оглед во која црква се наоѓаат или пак не се членови на ниедна религијска заедница или пак не го носат со себе поимот христијанство. Токму врз ова се темели web-страната “Патишта на Исус Христос”. Ваквото искуствено единство не ги заменува приближувањата кон видлива форма на единство. Не е доволен потпис на парче хартија.

*) види го Крштевањето на реката Јордан од Јован Крстител: белешки.
Католичката црква би можела да се инспирираат од Христовите пораки на православната Vassule Ryden “Вистинскиот Живот во Бога” дел 1. Католичката црква ги смета само како “приватни откровенија” (Вдахновенија), не спомнуваат ништо против нивното печатење, ги проверуваат критички и го задржуваат правото после да оценат. Меѓутоа соодржината е интерсена пошироко отколку само за засегнатите лица. (Податоците за литературата на оваа web-страна се даваат како дополнителни упутства, а нашите спознанија се независни од нив.)

Враќање на соодржината на оваа страна

Новиот завет го опишува директното вдахновение на одделни верници и останатите дарови на Светиот Дух како генерално битен дел во христијанството (спор. на пр. 1. Кор 14, 26; Марко. 16, 17). Патиштата до таму очигледно биле отежнати. Но може да се моли за добивање на Светиот Дух.

Заедно со Протестантската Пентекостална црква и Католичката црква верува во возможноста за Божествени Пораки. Меѓутоа прават разлики меѓу "општото откровение" за сето низ Библијата, традиционалните и црковните учителски служби од една страна - и мистичните "приватни откровениа" од друга страна. Приватните откровениа, се уважуваат како дело на Светиот Дух се додека се полезни за конкретните лица и нивното непосредно опкружување, и обично се необврзувачки и без голема подршка. Црквите реагиреле со многу критичен став кога се известувало за вакви Божествени Пораки во реално време. А посебно кога истите биле на пр. од Исус Христос или од Марија. Дури од папата Павле 6-ти. Печатењето на вакви статии кај црковно наклонетите издавачи повеќе не се попречуваат. Ваквите сведоштва сепак делумно се затајувале со години како на пр. третата порака на Фатима. Црквата останува резервирана во вакви случаи до конечното разјаснување на случајот. Според црковното право ако овие пораки се проверени тогаш мора да се постапи чесно, како на пример да биде во корелација со "(Can. 844 §3)" . Can. 220 забранува неоправдани оштетувања на угледот од било која страна (кои може да се случат поради пребрзи јавни осуди).
Ова инспиративно подрачје во многу цркви нема значајна улога, т.е. кај нив не е развиена посебна пракса за општење со такви појави. Од друга страна и вон црквите има слични појави. Севкупно се стекнува впечаток дека Бог сака да ги потикне луѓето на тој пат одново, правилно да ги подучи па дури и да ги опомене. Сепак тоа е еден целоживотен, тежок процес на учење; и ширењето на таквите пораки преставува всушност особена мисија како и посебна поврзаност со Бог и соодветна припрема.

Првите Апостоли, луѓе кои поради своите посебни дарови можеле да го застапуваат Исус Христос - подучувале според 1. Кор 14, 26 директни откровениа и ги толкувале како составен дел од целината. 1.Кор,12,4-7: "На секого Духот му дава дар за општо добро". Според 1. Кор. 12, 28 улогата на "пророци"*) може да се гледа како подредена за Апостолите, а дури на трето место доаѓаат учителите. Во 1. Кор. 14 се прави разлика меѓу зборувањето на други јазици за надоградба на самиот себе и пророкувањето за надоградба на црквата; посебно се вреднувале луѓето со дар за пророкување, затоа што други апостоли не можеле да ја исполнат оваа задача (на пр. Мат. 10, 41).

Овде не се работи толку за прашањето дали има воопшто инспирација, која не се препишува на автосугестијата т.е. масовните сугестии, шизофрении или на други психички појави**. Кој ги проучува, без предрасуди, ваквите феномени во христијанството, може брзо да забележи дека таквите ограничувачки, чисто психолошки обиди за објаснување, во повеќето случаи не се доволни. Дури после такво сознание всушност се појавуваат интересни прашања.

- Целисходно е да се спознава што доаѓа од Духот на Вистината а што не доаѓа; спор 1. Ив. 4, 1. Меѓутоа тоа мора да се прави со потребна претпазливост и внимание. Дури и од гледиште на самата Библија, свештениците не можеле секогаш да одлучуваат автоматски со помош на теоретските теолошки проценки за откровенијата на духот. Неколкумина можеле непосредно да спознаат од каков дух доаѓа посланието; поради тоа дарот за пророкување според Мат. 7, 15-20 треба да се расудува според нивните "плодови". Тоа значи дека онаму каде се доаѓа до Христос - на пр. до т.н. "обратување" со позитивна промена во животот; или дури и до духовно односно телесно оздравување и др., би било дволично да се одбијат како невистинити или како "од ѓавол", затоа што се случуваат по милост - Јов. 15,5: "Без мене не можете да правите ништо". Позитивен сигнал е ако со тоа се појави на пр. поголема љубов кон Христос и ближните. спор. и предупредување за да не се осудува, кај Мат. 7, 1; Мат. 12, 24-30 и Апостолските дела 5, 38-39. Морално-теолошки и според светските правни основи би било погрешно некој да се осудува доколку има само сомнение.

- Друга разликувачка карактеристика може да биде скромното поведение кај таквите луѓе; затоа што онаму каде човекот е "тивок" може да се слушне Божјиот Дух. Теолошките познавања тука воопшто не се битни; често се избрани токму едноставни луѓе ("Харизма кај лаиците"). Образуваните го можат истото само ако не се вообразени односно не се закоравени па на таков начин според Мат. 5, 3 следствено припаѓаат на "сиромашните во духот". (На пр. садукеите - рационалисти и материјалисти - и фарисеите - доколку се закоравени во поголема мерка со верските толкувања - не припаѓаат на "сиромашните во духот".)

- "Да живеете живот достоен за луѓе, и да ги исполнувате своите секојдневни обврски, но и на Бога, Семоќниот Отец да му се даде местото кое Нему Му Припаѓа" ( порака од Богородица Марија кон луѓето, видена во Гарабандали и на други места).

Посветено однесување, во контекст на Исусовата етика, е уште една таква карактеристика - види во Матеј 7,12. Преку поврзаноста на самиот себе си со Христос, човекот добива подобра врска со духот - кој е над разумот. Тоа може да стане уште појасно, на тој начин што се повеќе се ускладува со Божјите особини како што е љубовта. Сепак овде под етика не се подразбира автоматско поклопување со традиционалните престави за набожните лица, на пр. во поглед на облекувањето, одењето во црква итн.

- На пр. таму каде некој би повикувал кон Исусово вдахновение,и на агресивен начин би поучувал други Христијани за нешто приучено а недоучено, и при тоа создава немир, очигледна е веројатноста дека не се работи за Боженствена порака од Христос или од Светиот Дух.

- Ослободеноста од надворешна духовна тортура како фактор има дополнителна улога. Светиот Дух е независен од човековите поделби и за своето процутување е потребна слобода. Човекот има сопствена совест која не е идентична со ништо што се прифаќа од надвор. Апостолските дела 5,29: "Повеќе треба да се покорува на Бога отколку на луѓето." Се разбира дека со тоа не се порекнува духовното раководење, кое и понатаму има своја смисла. Секое растење не мора секогаш да почнува од почеток.

- Критериумите за "надприродно" додуша често се истражувани на пр. пропратни појави во некои т.н. случаи на «занес» (непостојано трепкање со очните капаци, промена на отчукувањата на срцето, намален пулс, зголемен крвен притисок - а без покзател дека се работи за манипулација или дрога); или дека личноста објективно не би можела да знае, итн. Сепак тоа не е одлучувачки, бидејќи духот може да се послужи и со «природните» човечки особини.

Постојат многу облици преку кои може да се искаже посланието од духот. На пр. "Внатрешниот збор на срцето" при потполна свесност - значи да не ги помешаме со шизофрениј или хипноза. Во некои пракси станува јасно и тоа дека тоа има поинаков карактер од телепатските појави. (спореди: „За внатрешниот збор“, избор од Јоханес Тенхард“, и сл., Лорбер издавач). Поретко се земаат во обѕир состојбите на транс каде човекот се наоѓа во позадина, и тогаш меѓутоа под посебни околности (на пр. начинот на ускладување, односно поврзаноста со Бога) треба да се сфати дека не се работи за обичен транс, т.н. чисто собирање на свеста - кај која во спиритуална смисла би можело да дојде до многу проблематични инспирации поради што учесниците стануваат слаби. Се случува и некој во себе, внатре, да доживее видение како светлост или идеја па потоа истото може да го преточи во зборови и да го запише. Постои и директно запишување во свесна состојба, кое треба да се разликува од автоматското спиритуално запишување што се случува при транс.

И во ваков случај, возможно е изворот на пораката да биде од Светиот Дух, без притоа да биде упатена директно кон засегнатата личност("..."): Една мисла, еден разговор меѓу луѓето или дел од текст па и цела книга, можно е да потекнува од еден исти инспиративен извор кој може да ја покрене човечката креативност како што сака.

Воопштено за Светиот Дух спор. Јов. 3, 8; Јов. 14, 26 и главниот текст на страна Патишта на Исус Христос, прв дел, глава "Првите Духови".
За пророштвата во потесна смисла на гледање во иднината, види ја соодветната глава во главниот текст на страна Патишта на Исус Христос, втор дел, на пр.глава " За пристап кон пророштвата".

Пророштво во прв ред преставува упатство од надчувствениот свет, а во христијанска смисла е упатство од Бога одн. Светиот Дух. Вдахновенијата, на некој начин преставуваат "прорштва за иднината". Во горе споменатите делови за пророштвата во стариот завет-постои извесна резервираност поради изменетите услови од тоа време (во Христовото време древното пророкување скоро исчезнало, но повторно е обновено): Јоил 3,1-2; Амос 3,7-8.

**) Понекогаш дури и вистински вдахновени лица можат повремено да дојдат до состојба кога внатрешните дијалози стануваат опсесивни и лицето останува во неможност да се справи со земните работи. Со намера да се одбегнат таквите испади, освен горе спомнатите гледишта, би можело да се обрне внимание на следните услови: доволно да се спие, да се конзумира храна богата со витамин Б, пр. или само витамин Б - т.е. Во врска со ова да се внимава со постовите, ако нема доволно храна; да се држи цврсто до саканиот извор, т.е. Исус; Да не се дава повод за било какво застранување, на пример да се избегнуваат долги состаноци што заморуваат; Да се одмерат внатрешните напори за да се постигнат надворешните обврски; да се сварат самосвесно чуените работи. Лицата кои би помогнале: Духовните водители, Терапевти и сл. Доколку имаат соодветно искуствено знеање и ако можат сериозно да ја разберат нарушената состојба, би можеле само да асистираат но притоа да не го нарушат основниот феномен.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Од една страна може да се пронајде една индивидуална, внатрешна врска со Исус Христос и Бог. Тоа е сржта. Бог може некого да го раководи и преку надворешни "барања", особено ако ги забележува тие фини знаци.

Постои сепак друго ниво на таа врска које се развива дури во заедница со другите верници: “Каде се двајца или тројца собрани во мое име, таму сум јас посреде нив” (Матеј 18, 19-20). Најнапред тоа е и буквално така како што пишува. Ова би можело всушност да важи и од далечина каде луѓето на пр. се договараат за конкретно време. Еден мистик би можел таква поврзаност да доживее дури и без да се договара. Меѓутоа за повеќето тоа би било преголемо барање. Човекот во главно не е роден за пустиножителство.

Овој облик на молитвена заедница може на пример да се прелие во редовен куќен круг. Уште повеќе може да заживее во црковна заедница или во друга примерна верска заедница. Дури и кога една црква премногу ја нагласува својата традиционална улога за верниците, тоа не ја менува целта (причината) за потребата да се биде во заедништво со другите.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Следното видение најнапред опишува како “24-те старешини, “седумте духови пред Божјиот престол”, и “четирите битија” го слават Бога - со што најнапред се изразуваат различните праквалитети и созданието. После тоа се опишува како само “јагнето” - со атрибутите Христос - може да ја отвори книгата со седумте печати - Откр. 4-8, 1. Ова видение се случува на “небо” - во овој контекст Божја земја. Содржината на печатите после тоа се опишуваат на ниво чии сили ги означуваат симболите - четири коњи со различни бои односно коњаници. Со модификација на ова ниво, како сликите во сон, произлегува индиректно влијание на настаните на земјата.

И покрај природата на овие делови, примарно насочени кон развој на психичкото ниво, на почетокот се кажува “Ќе ти покажам што има да се случи после ова”, т.е. после седумте заедници. Во склад со тоа R. Steiner и Arthur Schult се обиделе да ги определат понатамошните “печати на седум култури” на земјата кои се поврзани со прочистување на дотичните нивоа на свест. “Книгата на вистинскиот живот” создадена во Мексико инспирирана од Хрстос, во 7-те печати ја сместува целокупната историја од времето на “Каин и Авел” до престојното завршување на светот.

Овој текст во секој случај овозможува јасно поистоветување со денешната земјата (нејзиното тело). Ако во стил на слободните цркви размислиме во тој правец, може да се насети пресликувањето на првите четири печати во двете светски војни, после тоа равнотежа на страв меѓу Исток и Запад, како и глад и болести; тука би можело да ги додадеме верските прогонувања и катастрофите од вселенско потекло: метеори, земјотреси, под одредени околности промени на полови; види ја главата “Последните седум зла”.

Дури и оние сцени во Евангелието според Јован 2 - свадбата во Кана и Исусовото изгонување на трговците и менувачи на пари од храмот - види ја соодветната глава - со својот заеднички односно борбен дух подсетуваат на овие делови.

додека Исус во 5-та глава на Евангелието според Јован пророкувал разделување на добрите од лошите духови, описот помеѓу 6-от и 7-от печат преминува во духовно “запечатување на одбраните од дванаесете племиња” и “кои ќе добијат слава на небото”.

Враќање на соодржината на оваа страна.

На “небото” исто така се опишуваат виденијата на ангелите со седумте труби - Откр. 8, 2-11, 19. Влезните “молитви на светиите”, а исто така и на земјата е пратен “огин од престолот” како и самите труби во својство на инструменти кои се користат во горниот дел за изразување на вишо духовно ниво, како што би било со сличните симболи во соновите. Овде тоа ниво на излез на промените кои во дел може да досегнат до земното, каде се подигаат сите можни сенки.

Покрај ова примарно духовно, нефизички изразување има обиди овие печати да се сместат и временски како на пр. земни “култури на 7-те труби”. Тешко може да се најде одобрување во современата историја: Не е исклучено набљудувањето на одумирањето на шумите и отровите во врска со квалитетот кај првата и втората труба. Кај третата труба повеќе пати се забележува дека онаа ѕвезда која паднала на 1/3 од реката се вика Пелин = Чернобил. 4. -та труба би можел да ја истакнува констелацијата на ѕвездите како онаа која се случила во средина на Август `87. година во вселенскиот триаголник на сите планети. Делови на new-age круговите тогаш без повик на апокалипса но со предупредување на апокалиптичкиот број 144000 луѓе - индијански “воини на виножитото” - медитирале за наводното почнување односно новата станица на пат до Новиот век. (1991) Петта труба - дим од бунарот на бездната, железни скакулци, пет месеци мака...-би можело да остави впечаток дека заливската војна е надворешен израз на силата на таа труба и нејзиното продолжување кај шестата труба. Седмата труба доведува во “Божјиот храм” повторно попратена со молњи, и гласови, и громови итн. што исто така може да има внатрешно, мистичко значење.

Кај седмата труба се присутни гласови, според кој во овој стадиум е воспоставено “Царството во светот на нашиот Господар и Неговиот Помазаник”; на духовно ниво е одлучено нешто што на земјата сеуште не е во потполност формирано. Силата на “трубата” може да се спореди со силата на “преобразување” (Мат. 17, и соодветната глава овде) и науката негова во окружението како силата на беседата на гората (Мат. 5-7)итн.   

Враќање на соодржината на оваа страна.

После шесттата труба “се слушнаа седум громови”, содржина која што Јован мора “да ја запечати” а не да ја напише. После тоа се “мери Божјиот храм”. Два пророка ќе бидат убиени и ќе воскреснат. Откр. 10 – Откр. 11, 14. Овде се гледа сличност со Лазаревото воскресение во Евангелието - нашата глава и Јов. 11.  

Враќање на соодржината на оваа страна.

Во сите фази на настаните учествуваат духовни и на нив на различен начин спротиставени сили. Во текстот еднаш пошироко се изведува една страна, а другиот пат другата. Знак на небото, “жена облечена со сонце, месецот и е под нозете, а на главата и е венец од дванаесет ѕвезди” - Откровението 12 - несомнено ја прикажува “Софија”, небеската односно световната мајка, а помалку аспектот на земната мајка;- види ја главата “Првите Духови” во овој дел. Веќе беше спомната нејзината делумна прифатена поврзаност со Марија. Марија во староста симболично живеела во пештера каде ја славеле божицата мајка Кибела за донесување на новото. Нејзиното “дете” во откровението - дете на небесното битие треба најнапред да се гледа како небеско битие-, кое луѓето до нивното искрено, индивидуално јадро после да ги води со “железен жезол”, т.е. помеѓу останатото со постојано опоменување, ќе се однесува на одреден делувањето на вселенскиот Христос; може да се преведе и со “железен стап” што на таков начин не е само кралевски симбол, него и симбол на “помазаник”, а има и нешто заедничко и со “небеската војска”. Повеќе во главата “Последните 7-ум чаши на гнев”.

Овде делумно се препознава и односот меѓу карактерот на миењето на нозете и претходното помазание на Марија од Витанија - види глава “Христос и миењето на нозете” и Ев. според Јов. 12, 13. Во тоа исто така е содржано превземањето на мотивот на новото раѓање на се повиски нивоа на развој.

“Змејот” со своите негативни ангели е обратна работа. “Михаило и неговите ангели” ги победуваат на небото и ги фрлаат на земјата. Жената сега ја штитат од нив, и небото и земјата.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Во ова видение се појавуваат други две негативни сили; насочени повеќе на желби и лесномисленост - Откр. 13, 1-10; спор. со нашата глава “Искушенија” во Јов. 13, 1-10 и Мат. 4, 5-11. Седумте глави во Откровението потоа се толкува како “седумте брега на кои седи блудницата Вавилон”, а бреговите пак како “седум кралеви”. Десете рогови во Откровението се толкуваат како “десет кралеви” кои се со единствени мисли и сите ја предаваат својата сила на Ѕверот.

“Седум брега”, кои меѓу другото потсетуваат на Рим (како град на седум рида), постојат слободни христијански цркви кои во “Вавилонската блудница” ја гледаат папската власт. Тоа сепак изгледа малку претерано и покрај проблемите низ историјата во Католичката црква, не е јасно покриено со останатата симболика. Во Откровението 18: 11-23 јасно се нагласува врската со глобалната светска трговија. (Види го поглавјето “Седумте последни маки и пропаѓањето на Вавилон...”). Според следното поглавје во Откровението 14, “сликата” на животно би можело да се поврзе со погрешните слики (претстави) за Исус. Можеби има врска со зависноста од мултимедијалните уреди, што понекогаш е како зависност или култ.

Основните заведувачки сили на овој “ѕвер” може да се променат посебно со помош на силата која е опишана во нашата глава “Бичување” - Јов. 19,1. 

Враќање на соодржината на оваа страна.

Овде ја имаме онаа негативна сила која се насочува кон материјалните ограничувања (својствени потреби) - Откр. 13, 11-18; спор. Нашата глава “Искушување” и Мат. 4, 1-4.

Контекстот на удирање на печати на чело и рака, како и бројот 666, во овие глави многу јасно се гледа и во случувањата во светот, како претпоставка за да може да се купува и продава. Развојните можности на електронското поврзување во мрежа, платежните карти, бар кодовите со три дупли линии како граница = 666 во тој код, во Канада развиен а во Малезија при експеримент се тестирани апарати за обележување на луѓето на чело или на руката, ознаката "La bete" = ѕвер за стариот компјутерски центар на ЕУ во Брисел, меѓународните банкарски кодови 666 итн. покажуваат као одредени ознаки може да настанат несвесно или дури и свесно па и преку "шегување". Библиската “Ѕвер на земјата” е истоветна на “Идолот Мамон”.

Останата, не сосема пренабрегната тенденција е да се пристапува кон драматичните проблеми најнапред со неделотворна техничка козметика, а потоа со уште полажливата технократско-еколошка диктатура, наместо да се дозволи да дојдат до израз делотворните демократски односно масовни импулси за промена потикнати од луѓето. Исчезнувањето на можните манипулативни механизми ќе се приближат кон нивниот крај, бидејќи се препознава нивната “природа”. Овој процес е поврзан со силата што е спомната во врска со крунисувањето со трње - нашата глава и Јов. 2 - 3.

Во главите за змејот и двата ѕвера со евентуална потврда во денешните појави, сепак не преставува цела содржина. Како што е споменато, сето тоа не се одигрува само физички на земјата. Во следното обновено видение на 144000 луѓе (Откр. 14) последователно се појавуваат повеќе битија, односно ангели кои на земјата “жнеат” две различни групи на луѓе. Сојузниците на на Ѕверот ќе се фрлат во “кацата на Божјиот гнев”, т.е. тие се препуштиле на дејството на природните закони. Но на крај Откровението не учи за “Вечно проклетство”, на крај сето ќе го најде патот до Бога и во повисока смисла се е опкружено со неговото име. Спор. Откр. 22 и со тоа поврзана глава за “нова земја” во овој акт.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Оние кои останале постојани наспроти Ѕверот и неговата слика се појавуваат во следното видение, на ниво кое се опишува како “море од стакло измешано со огин”. Од “Храмот на небото” пак излегуваат седум ангели со “последните седум зла” кои излеваат од “чашата на гневот” врз: земјата, морето, реките, сонцето, престолите на Ѕверот, на Еуфрат и на воздухот. (Откр. 15,5 – Откр. 21).

Овде на дело гледаме од една страна вишо ниво на свест; а од друга страна пак може да делува на уште подлабока и егзистенционална измешаност на сите земни елементи и видливиот дел на околната вселена: чирови, отрови, мака, огин, мрак, негативни “духови” и катастрофа од светски размери со преместување на континенти, потопувања или поплави, паѓања на метеори заедно со делењето на три дела на “Вавилон” - и нејзино уништување како материјалистичка цивилизација. - Откр. 17 – 18,24. Можноста односно “временскиот прозорец” за тие настани се покажуваат веќе кај шестиот печат.

И овде во крајност е можно да се одредат подолги временски периоди. Исусовите поздравни говори (на пр. Марко 13) и многу пророкувања, направени во продолжението на апокалипсата на Јован, единствено укажуваат на централниот преокрет околу 2000. година кој одново ги поставува сите скретници. (Види горе: за пристапот кон пророштвата). Научните, во своето значење сеуште недоволно препознаени наоѓања упатуваат во иста насока. Масивното намалување на земното магнетно поле и во меѓувреме необичен пораст на земјотреси и вулкански активности, “посветло” сонце независно од класичните циклуси на сончевата активност, како и текот на максимумот на сончевата активност во 2000... На будните луѓе им покажува дека се случува нешто необично.

Ако магнетните полови наеднаш значително се преместат, или ако дури и магнетното поле отпадне само по себе, па после тоа повторно се формира во обратен правец како што се случило неколку пати во историјата на земјата, би дошло до геолошки преокрет. Таа пресвртница за човештвото не би вовела само нова ситуација него и нов период во историјата на Земјата. Ако на пр."Van Allenov-иот магнетен појас” околу Земјата со време ја изгуби функцијата за заштита од честиците и “космичка прашина”, и тогаш пророчките најавувања за падови на метеори би станала реалност.

Бидејќи од една страна навистина напредуваат апокалиптичките процеси во божествена насока, а од друга страна преостанатите егоистички делови на човештвото и нивната “елита” манипулираат со многу природни процеси, иако има и позитивни човечки влијанија. Така да ограничени астрономски промени на земјата, преку “нови подесувања” се неизбежни, настрана од модификацијата на човештвото и неговата свест.

Често биле пророкувани “антихристијански” настојувања на оние кои сакале да ја задржат својата власт, и да го скратат или да го завршат ова старо време преку мрачни промени до два-три дена. Заради тоа оваа промена едноставно не може да ја отфрлиме како глупост.

Во тој контекст, видението на Марија во Гарабандал (Шпанија) содржи пророштво за “Големо предупредување” кон сите луѓе за тоа што тие мора внатрешно да го пребродат и надминат внатре во себе - спор. Јов. 16:8; Откр. 14:6-20 -, ако сакаат да направат премин до Божјата светлина (спор. Јов. 16:13). Тоа е поврзано со знак на небото. За време на една година после овој настан, “Големо исцеление” ќе биде објавено, оставајќи знак во Гарабандал. Се додека човештвото не се преобрати, и не сврти нова страна, подоцна на Судниот ден, со оган од небото (садот со Божјиот гнев),е кажано дека ќе дојде. (види освен тоа Мт. 24:28). (Franz Speckbacher, „Гарабандал" -германски- стр. 120....Коментари со чисто Католичко гледиште, кои се наоѓаат често во литературите за укажувањата на Марија, не би требало да залажуваат дека пророштвата се однесуваат за целото човештво.) После ова луѓето можеби ќе мораат да преиспитаат сѐ.
Можната припрема би можела да биде, - преку прочистување на својот живот – молитва за појаки (прочистувачко и просветителско) делување на Светиот Дух.

Во новите “извештаи” итн. Се збори за “нултата зона”според која оние кои се зрели за тоа на Земјата се внурнуваат во космичко-духовно поле на сила - често не потполно точно под името “фотонски прстен” - и во физичка состојба може да водат живот со способности на “светли тела” од вишие димензии (види ја главата “Воскресение” и “Кралство на мирот”).

Се наговестуваат и помошни акции како повремени Христови “повлекувања” или луѓе кои биле припремени од ангели или пролазна евакуација и други врсти на помош од позитивни вонземјани. Секој врз база на религија или погледот за светот, мора сам да знае од каде може да се надева за помош. Бидејќи и во вселената постои светлина и мрак, добро е заради комплексноста на настаните да се замоли Христос за раководење, и притоа да се употреби сета своја способност за распознавање ,-зашто тоа е специфично за земниот пат кон единство, во контекст на новите сили кои се појавуваат одозгора.

Во овој период во основа се работи за последната возможна одлука на секој пооделно, за тоа дали сака да продолжи да учествува во развојот кон доаѓањето на “Царството на мирот” , кое Бог го припрема за на земјата. На крај ќе дојде до второ Христово доаѓање (Откр. 19; Акти 1:6-8). На доаѓа едноставно како човечко битие кое се раѓа на земја него како центар на приближување на “небото” (и “она изнад”) и на земјата, а со тоа и на духот (и душата) и телото. Но сепак Христос ќе се врати како реално битие - не само како сила која ќе го продухови човештвото, како што мислат некои современи групи. Тој настан директно или индиректно има значење за сите луѓе, а не само за христијаните. Враќањето на Исус како сведок за Своите за време на Божјиот суд, се признава и во Куранот. Понатаму, од пророштвата кај другите религии може да се заклучи дека и нивните пророци повторно ќе се завземат за своите следбеници.
Update English/Deutsch.

Во овој чекор на Откровението, исто така не се соодветни размислувањата за казни. Тоа повеќе е дел од еден логичен концепт сам за себе, и посочува кон понатамошна фаза за еволуција на животот на Земјата. Предизвик е да се доживее како заеднички премин до вишо ниво, при што на крај сите ќе си го најдат своето соодветно место т.е. ниво на сопствениот развој. Оној кој со добра волја во право време, ќе ги преземе на себе потребните обновувачки сили и истите ќе ги понесе, може да ја почуствува позитивната страна но ќе ги почуствува и страдањата во светот. Од друга страна, оние кои не сакаат да ги прифатат новите сили, тогаш го искусуваат истото како удари од надвор. Всушност тоа е вистинската природа на “Судниот ден”, во апокалиптична смисла. Човекот има голема слобода на одлучување, но како и во животот, до некое одредено време мора да се одлучи, бидејќи во спротивно и “ниту една одлука” исто така е одлука - “млаки” во контекст на Откровението не се "добредојдени" (види ја главата “7 цркви” со додатокот). "Разделувањето на духовите" на пат кон крајното единство, е срж на апокалиптичните настани.

“Седумте зла”- седмото завршува со глас од престолот “Се сврши” - соодествува на распетието и изјавеното таму “Довршено е”, види Јов. 19, и нашата глава.

Мистички или со соживување, денес може да се спознае како Земјата трпи и вапи за помош, како се припрема за оние “породилни болки”. Распетието односно “гробот” како премин до воскресението се однесува на целата Земја, и ефектите од тоа се далекосежни. И овде може да се насети, као што е спомнато во чекорите кај Евангелието, дека преминот од респетието низ состојбата од онаа страна на животот, и од смртта до воскресението, денес делуваат како целина, така да гледано од таа точка, чекорите на “последните зла” може да се случат без катастрофи во вид на “пропаѓање на светот”.

Бидејќи Откровението не обрнува внимание на еден филм кој се одвива механички туку на повеќеслоен развој (види го воведното поглавје “Откровение на Јован”), можно е дури и вистинскиот надворешен настан уште повеќе да напреднал, отколку им изгледа на оние кои вкочането гледаат на оваа или онаа ситница, која (сеуште) не се ни случила. Во другите подрачја се присутни некои маки кои во вака далекосежен вид не ни биле започнати во Откровението.

Додаток: И новите книги на Wladimira Megre за сибирската пророчица Анастасија (Wega-Verlag, Neufeldersтr.1, D-67468 Frankeneck) содржат внатрешно познание дека старите програми за светска катастрофа се променливи; целта е да се оптимизира се меѓу луѓето во склад со Бог. Тоа меѓутоа не значи дека сето може да се одвива како и претходно. (Нашата web-страна не е одговорна за web-страните... другите лица и не ја подржува автоматски измената во нивната содржина.)

Прашање:
Дали сакам Исус Христос да се појави пак јасно, како прореченото, преобразувајќи го човечкиот живот и светот?

Враќање на соодржината на оваа страна.

После минувањето низ времето на “седумте зла” следува космичкото видение на небото и вратениот Христос - “наречен Верен и Вистинит”- со “небеската војска” во бела облека, со тоа не се мисли на денешниот човечки ПсеудоХристос. “Лажниот пророк” ( со лажни/ еднострани престави за Исус...) е отфрлен. 

Настапувачко “Милениумско Кралство”- Откр. 20, 1-6 всушност не е империја Всушност се протеруваат “големите друштвени машини”, надворешни негативни сили и нивните манифестации.

Овде наоѓаме и духовен суд. Овде треба да го поправиме и проширениот погрешен превод кој може да наведе на погрешен заклучок.
Откр 20:4: “И душите на погубените заради Исусовото сведоштво и поради Божјиот збор”, и на сите кои не се поклонија на Ѕверот ниту на идолот негов па не примија печат на своите чела ниту на рацете; они оживееа и владееа со Христос илјада години."
Во стварност овде буквално стои “живееа” наместо “оживееа” (спор. на пр. фуснотите во Elberfelder Bibel (со германскиот превод на Библијата)). Тоа додуша - во случајот “душа..” - може да значи враќање во живот, но кај оние, "Ѕверот.. не го примија" може да значи и продолжување на животот на Земјата. Значи од последните во никој случај не мора сите да погинат.

Овој стадиум е сроден со воскресението Христово (Јов. 20-21; и нашата глава). И во самиот текст се нарекува “Првото Воскресение".

Негативните сили сепак не се разложуваат потполно; и понатаму мора да се обрнат несовршеностите на оделни луѓе што сега е секако полесно.

После “1000 години” се собираат остатоците на негативните сили за повторно да бидат разбиени (Откр. 20, 7-10). Види ја и следната глава.

Враќање на соодржината на оваа страна.

После “1000 - годишното кралство” “се отвараат книгите” за да дојде и “последниот суд” на мртвите - надземни акти за сето што се случило во животот, - и "друга книга... книгата на животот", одново е она што е меродавно, оценување на животот одн. степенот на развој, преку прикажување на случките, “и ...книгата на животот”- која е темел и единствена меродавна за ооценување на животот одн. степенот на развој.

Дури после резорувачкиот огин на новата заведена војска и фрлањето на “Ѓаволот во огненото езеро што гори со сулфур”- според Откр. 19,19 – Откр. 20,3 сега во Откр. 20:11-15 – се приближува Новото небо и Новата земја – Откр. 21-22. Останува отворено за кои периоди се работи овде.

Христовото мото е “Еве, се правам ново”- без исклучок -Откр. 21 5 - И ова “ново создание” има сличности со она што веќе претходно се разви во поединецот и воопштено во смисла на непролазни вредности. Затоа сегашниот чин е важен и за оние кои денес го очекуваат приближувањето на апокалиптичните настани.

На новото небо - во текстот спомнат пред земјата и Новиот Ерусалим - е наговестено нешто како космичко вознесение. (Спор. Вознесението во Евангелијата, Лук. 24, Марк. 16, и нашата глава за вознесение). Ако се до сега тежиштето на опишување се наоѓаше на земјата, сега во прв ред доаѓа значењето на настаните за видливото и невидливото „небо“. Овде не се мисли на вечното Божјо небо од онаа страна на просторот и времето - тоа небо останува непроменливо - туку на создадените светови. Би можело да се заклучи дека малата планета Земја ни со космички мерила не е само “Земја во развој”него дека во решавањето на своите проблематики има далекусежна високоспецифична задача. Според Лорбер и другите изјави проблематиката на основ на голематачовечка слобода и големите материјални заплети, не би можело да се најде на таков во евентуално сите “населени” светови; Па дури ни негативните сили кои според Јовановото видение биле “фрлени на Земја” и во нејзиното“огнено езеро”. Соодветен премин на целокупното човештво односно Земјата со Исус сигурно би имало обновено, проширено со делување слично на Исусовото делување на човештвото.

Обновената “нова земја” и со тоа поврзаното спуштање на “новиот небески Ерусалим” на таа земја, со космичко мерило може да се спореди со првите Духови (Апостолските Дела). Тоа не е географскиот Ерусалим. Земјата е во размена со околниот космос, на различни нивоа.

"И прогонетите повеќе нема да бидат - други преводи: нема да има темнина повеќе, итн. -, ...и Божјите престоли и Јагнето ќе бидат во градот" (Јов. 22:3). Тоа доследно значи дека овде се спасуваат и негативните односно смртоносните сили, прекината е разделеноста на светот. Светот дури овде се појавува како свесна целина, “Во Божја близина” што се насетува во виденијата, но неопишива состојба. Бледа слика на таква состојба би било кога од било која тоќка во внатрешниот живот би можеле да ги оживеат сите останати точки, искуство кое може да се појави на патот (кон Христа); “Сето во Се”. Во Бога веќе има поголемо соединување на сето.

Боженствениот модел на создавања - А(алфа) - и новото создание со битија повторно свесно обединети со сите во Бога - О(омега) - исти се а сепак постојат и едниот и другиот. “Крајот” е значи повеќе од почетокот, иако веќе се имало во почетокот. Тој правец на случувања е веќе познат како тенденција на усогласување во делумно мали подрачја од битието на луѓето што поминуваат низ се.

Сакаме уште да спомнеме дека на пример во видението на R. Steiner за настанот “нова земја” односно на една од три “земјини реинкарнации” кои се случуваат паралелно во огромни временски периоди. Не сакајќи да завземеме овде некој одреден став за карактерот на “новата земја” ќе спомнеме дека опишаното произлегува уште и од еден друг процес,т.е. од примерот за инкарнацискиот ритам според “Hindu” космологијата, каде во пресметувањата се земени сите тела во вселената. Ако еднаш го сфатиме сериозно, преку до сега познатите односно наслутувачките начини на создавање и распаѓање, тогаш се влегува во се повисоки “октави” т.е. “спирали”.

Со возможното искуство денес, навистина е бледо мислењето на некои теолози дека апокалипсата треба да се земе само како “опоменувачко” без реални особини.

Исусовите параболи во Евангелијата се земени од животот на луѓето поради посликовито изразување на поентата. Потоа, уште во текот на својот земен живот, Исус им нагласувал на своите ученици дека повеќе нема да им зборува во параболи туку отворено. Откровението не потекнува од животот на луѓето; секаде каде што се дадени толкувања се работи за директни “согласувања”; т.е. на конкретно ниво на свест е видено нешто “реално” како во денешното духовно истражување на R. Steiner. Апокалипсата секако и предупредува на пр. да се премине од теологирање кон “тео-практикување”; на набљудување на она што се случува, за да може “да се види Бог во сегашноста”. Бог делува и преку луѓето - но тука нема ништо заедничко со произволното човечко делување: човекот не треба да си игра како да е тој Бог или крај на светот. Развојот на луѓето всушност може глобално да се одвива заедно со Божјиот план (програма на создавање).

Враќање на соодржината на оваа страна.

Овие различни пристапи имаат нешто заедничко во себе и би можеле да се прошират врз една основа, а тоа е: дека Христос очигледно е изнад противречностите (Дихтомиите) во овој свет. Тој ниту ги меша овие два веќе уважени начина, туку неговиот став е “трет пат”, кој има способност да донесе плод и стабилност за се, ако се гледа од друго ниво, тоа значи да се преобрази тоа што беше закоравено. Види ја табелата на крајот.

И сите останати напомнувања во овие заглавја, можат преку проучување и интензитетот на индивидуалното залагање да добијат практичен карактер; дури и ако многу гледишта се расфрлени во материјалот и не се повторуваат секаде.

Ваквиот начин на истражување ги оддалечува навиките за многу теолошки и други правци кои го “искористуваат” Исус за нивните “добронамерни” но сепак еднострани погледи; тоа го прават преку потенцирање на оние места кои им одговара на нивната престава, а останатото го отфрлаат или пак го толкуваат поинаку или го игнорираат. Дури и писателите на Евангелијата во првите векови, во основа спознале дека Исусовата многустраност може да се прикаже подобро ако се користат повеќе извори. Не биле прости да не ги приметат разликите во мислењето. Некои современи теолози спротивно на тоа, го сметале за откритие тоа дека во сочуваните Евангелија преку предавање, може да пронајдат резлични извори со различни погледи, пр: “изворот Q”; што преставува избрзување со одговорот на прашањето кој од зачетниците навистина бил во “право”. Се препознава дека скоро сите на свој начин биле во “право”, се разбира со одалечување заради нивните едностраности. Тоа на “екуменијата” може да им даде нови импулси.

Луѓето кои себеси се идентификуваат според друго религиско гледиште или имаат инаква идеолошка позадина, но имаат позитивен христијански пристап, ниту закоравени ниту површни, или оние кои ќе видат нешто корисно во тоа, сигурно ќе можат и да научат нешто исто како и самиот автор на трудов, кој се има запознаено со сите видови на групи и научил да ги цени истите. Многу застапници на други религии, денес признаваат некои особини на Исус и многу појасно ги гледаат, отколку многу историско-критички теолози. Ова е тешко да се објасни суштински, но можеби ќе се замислат малку околу тоа. Значи тука би требало да бидеме претпазливи.

Освен тоа Христос не може да се изнајми на “Христијанските" религиозни групи. Неговиот начин на приближување кон луѓето може да им даде сила за единственост во мноштвото: љубов и длабоко разбирање, една хармонична сила. Сепак, тоа не ги израмнува сите разлики, но овозможува она што е компатибилно да коегзистира, и возљубено уважувајќи ги очигледните разлики. Христијаните на светот во многу нешта му ја ускратувале таа Христовата сила која допринесува за конвергенција / приближување на различните струи. Време е Христијаните во интерес за спасување на Земјата, од корен да се присетат на своите вистински задачи - под претпоставка дека вистински сакаат да се сметаат Христијани.

 Враќање на соодржината на оваа страна.

Табела: Христијански став - "Во светот" но "не од светот"*, еден "Трет пат".

Кој и да бара напредок од сопственото несовршенство до ветените квалитети – со Исус како стандард и помош - (спореди со страните"...оздравување" и "...етика,"и "Христијански пат: совладување на животните препреки"); би требал најнапред - вистински да се занимаваат со самите себе, и врз основа на ова да размислуваат за другите луѓе (наместо сето да го проектира на останатите), спореди Мт. 5,3; mpare Mt. 5,3;
- слушајќи ги побудите на нечија совест, а сепак да излезе надвор од нечиј оклоп (наместо да ги потиснува овие побуди), спореди Мт. 5,5 и 5,9 ...;
- исто така забележете дека е овде некој и за другите, иако нечија телесна благосостојба mможе да е предуслов за да може да им помага на другите спореди Мт. 5,7;
- барајте го живоносниот Божји Дух, иако обличието можа да биде полезно (наместо премногу крутите обличија), спореди Мт. 6,5-8... и Јован 4,21-24;
- барајте "да бидете" религиозни, и однесувајте се соодветно, (наместо обично учествување), спореди Мт. 5,8;
- имајте храброст, да живеете соодветно според нечии нови спознанија, и да се земат во обѕир и на другите исто така (дури и ако овие спознанија не се вреднуваат секогаш во светот), спореди Мт. 5,15;
- бидете чесни и служете им на другите – во духот на новите спознанија (наместо да станете наметливи), спореди Мт. 5,19 и Лука 9,48...'

Кој низ вакво помудро насочување со многу љубов повеќе не си стои на пат на самиот себе, ќе спознае дека христијанството не е само начин на живот него и вистински духовен пат. Исус, може на тој пат да се доживее како компас кој овозможува пронаоѓање на нова рамнотежа над едностраните погрешни патеки.

Табела

*... Така да Христовиот пат себеси се прикажува дека е Трет Пат кој е над очигледните противречности* во светот – пат до исполнет живот и до вистинска слобода во Бога. Некој од деловите на главниот текст и контекстот на истиот текст со здебелени букви ќе ви објасната повеќе за ова. (Исто така погледнете Јован 17, и апокрифното Евангелие на Св. Тома 22.) Ова не е неодлучност – што би ја сочувала очигледната противречност на ова место како некој проблем – и така истото тоа не значи да се побркаат двете меѓусобно ('камшикување до смрт'). Потполно да се сочува oд нешто – или да се одлучи за едно или друго, знаејќи дека некој друг можеби исто така го одбрал спротивното -  некогаш би било подобро отколку неодлучноста. Третиот начин на размислување , кој е повозвишен, вклучува потрага по исклучително важно гледиште наместо противречности, олеснувајќи ново, слободно изразување (постулат, афирмација, теза, одлука, воспоставување) – и на тој начин се решава проблемот.
Оној кој ја држи својата подлога со вакво јаже за чекорење, сега може да чекори по следните Исусови скалила од Евангелијата (Страдание) и во делата (Духовден) со поголем успех. Оваа способност на човекот сѐ повеќе да се приближува до "вистинската светлина" на Бога (Јован. 1:9) позади прикажувањето на светот претставува и почетна точка и цел на ова опишување за јажето за чекорење. (Погледнете го нашиот главен текст, дел 1).  

Постои поврзаност помеѓу она што е втемелено во Евангелијата и она што во поголем дел доаѓа до израз во Јовановото Откровение, види го нашиот главен текст, дел 2.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Англиски: Табели: "Арцхетyпес" (моделс, сyмболс) фром тхе еарлиест хисторy -елуцидатед бy тхе библе- то Јесус, анд то тхе футуре.

За третиот дел: Други теми

 Боже, извору мој, моја помош и надеж моја!
Соединет со Исус Христос ти заблагодарувам за се што доаѓа од тебе.
прости ми заради она што ме одалечува од Тебе.
допушти ми во оваа тишина да станам креативен преку Твојот дух.

Води ме така да на другите не им наштетам во нивниот пат до Тебе.
Води ме така да на другите им помогнам во Твојот Дух.
Чувај ме на мојот пат ... .

 Вдахни ги луѓето за да одлуките за животот и смртта ги предадат во Твои Раце.
Помогни им на оние кои работат за твоето создание.
Води го овој свет до преминот кон твојот наговестен нов век.

 *) Овде може да се приклучат и другите.

**) овде може да се вклучат и детали или пак после тоа може да се обработуваат преку медитациско набљудување, како на пр.“да се прекине со зголемување на насилството и реакции на насилството”, “на насилството да му се одземе основата преку решавање на проблемите”, "да се превземаат само такви сигурносни мерки кои не ги повредуваат човечките права на мирољубивите граѓани", “да се води мирољубив дијалог помеѓу добронамерните припадници од различни религии”,.... Матеј 5:9; 26:52. "Churches' declarations", англиски.

***) Напатената природа моли за помош. Веќе е крајно време за да го молиме Бога односно Христос за заштита од пробудените природни сили. Меѓутоа тоа не е замена за потребната промена на човековото однесување кон созданието.

****) Лука 11:2; 21:31. Откровение 11:16; ... види и Оче наш, Матеј 6, 7-15.

Светите писма од различни религии првобитно ја нагласувале борбата на човекот со неговите сопствени зли страни - како во Библијата така и во Куранот, и Зенд Авеста или Бхагавадгита, .... а не надворешните војни. Ова потоа се превидува или погрешно се толкува во многу нешта. Денес постојат стремења да со така создадено етичко заедништво на религиите се спротивстави на пропаѓањето на вредноста на нашата егоистична цивилизација. Притоа религиите си ги задржуваат своите разлики.

Види и Марко 12:30 " ... И возљуби го својот Господ Бог со сето свое срце и со сета своја душа и со сиот свој ум и сета своја сила.". спореди со 5. Мојсеј 6,4.5) Со молитвата се здобива длабока и спознајна вера преку остварувањето, а и соодветна благодарност. Јов. 16:23"Ако го замолите Отецот за било што во мое име, ќе ви даде” исто така ги содржи и зборовите " ... дозволете одговорот да ве опкружи" (уп. Neil Douglas-Klotz: Prayers of the Cosmos. Meditations on the Aramaic Words of Jesus.).И молитвата и животот и работата во ист дух припаѓаат заедно, сите се потпираат меѓусобно. (Ставовите објавени овде, иако делумно нови, не се спротивни на разновидните молитви употребувани од црквите.) Бог може да ја дава љубовта која што му се дава, било за која црква да се работи.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Исус Христос го вреднува етичкото, моралното поведение да пребива живо во секој човек пооделно, наместо да биде резултат од ограничувањата на законските норми. До такава продуховеност не се доаѓа со “присилби” од надвор, туку преку начин на живот при што се развива “љубов кон Бога и љубов кон ближните како кон самиот себе си”. “Љубете се еден со друг”(Јов. 13, 34) преставува сила која овозможува складно делување со вистинската совест. Љубејќи го Бога се насетува вишното и нејзиниот стремеж. Различностите ќе бидат видливи онаму каде поединците, паровите, друштвата итн. ја вклучуваат таа универзална љубов. Колку повеќе таа живее во сите, толку и надворешните прописи ќе стануваат небитни.

Со тоа соодржината на дадените “10 заповеди” сепак не се застарени туку се потврдени. Не се изменуваат основите на една “Култура”, туку деталите. Тоа го потврдува и извештајот на Мојсеј кој е посредник на вишиот облик на етиката, кој што на привидно несозреаниот народ му донел поедноставна верзија. Во тој поглед, етичките основи се исти во Христијанството, Еврејството и Исламот, и скоро во сите други религии може да се најде нешто слично на заведеното во “Декларацијата на парламентот на светските религии во светскиот етос”, (види ја нашата лева страна). Дури и еден етички систем кој се гледа себе си како "не-религиозен" или хуманистички покажува поврзаност со вредностите на верските култури. Етиката во својата суштина настојува со другите да се постапува човечки исто како што некој би посакал да се постапува со него; значи да не се наштетува на другите туку што повеќе да им се помага. Токму тоа е важно за судбината, зашто “како што сееш, така и ќе жнееш” Ова е од суштинско значење за нечија судбина, поради библиските принципи за сеењето и жнеењето (Гал. 6:7; 2 Кор. 9:6). Тоа е минимално барање за опстанок во општеството кое продолжува да се развива. Во крајна линија тоа е и главниот критериум за учество во новото време, за коешто во молитвата "Оче наш” се кажува: “Да дојде царството твое!” (Матеј 6), а во беседата на гората “Кротките ќе го наследат царството земно”.
Во понатамошна смисла од тоа произлегуваат гледишта што се од животна важност за најразлични нивоа на човечката егзистенција. Етиката изразена при Беседата на гора, некои христијански кругови погрешно ја означуваат како “мисловна етика” која што не може директно да се примени. И навистина тоа автоматски не овозможува работно искуство за сите потешки политички одлуки. Но во крајност би била добра мерна скала за истите. Ако по човечки таканаречена “етика на одговорност”, води кон одлуки во заедницата што се спротивни на проповедта на гората, никој нека не мисли дека и Исус би направил така. Поединецот си е одговорен за својот дел во настанот и не може да се стави на сметка на другите. Такво едноставно препишување на вината, како што тоа често се прави кај правните спорови не е секогаш и правилно. Групите имаат дел од одговорноста и поради присилувањето кое го прават т.е. заради позитивното односно негативното “воспитно влијание” што го преставуваат. Поради тоа за сите е потребен етички кодекс ( како на пр. кај некои професии). Освен индивидуаланата етика, потребна е “структурна етика” во општеството односно на неговите делови. Законските норми во својата арбитража тоа не може да го надоместат.

Табела

*) египетското броење на стиховите кое највеќе се користи во муслиманските држави, кај другите броења на стиховите некој стих може на пример да стои позади друг стих.

**) Овде кај разни религии се надоврзуваат разни детаљи. Ова би можело да го потикне разбирањето за тоа дека исти поединости не мора да преставува правило за сите. Дополнително- за денешните потреби - отсекогаш не постоело доволно разликување меѓу чисто религиските принципи и општествениот закон. Меѓутоа тоа не значи дека верата и законот треба да имаат големи разлики.

Дури и после потопот - значи и пред горе спомнатите 10 заповеди - според Библиското предание имало неколку темелни етички побарувања кон кои требало да се придржува целото човештво, а не само подоцнежните Израелци: 
- да се цени животот односно да не се убива (“зашто човекот е создаден по подобие Божјо”: Пост 9:6) и да не се јаде месо од живи животињи. Во рабинското Еврејство подоцна се изведени 7 "Ноини заповеди" за они кои не се Евреи, при што имало повеќе верзии: 
- забрана за убивање;

- забрана за свирепост кон животните;

- забрана за крадење;

- забрана за прељуба односно блуд;

- забрана на идолопоклонство (т.е. туѓинците меѓу Евреите според оваа заповед не морале да го слават Бога како Евреите, но не смееле да слават други богови);

- забрана за богохулење;

- заповед за правно уредување со судовите.

Обележување на сопствените спознаени несовршености и позитивни особиниво табела и свесно следење на напредокот, овде може да биде од помош, и за таква работа постојат повеќе можности:
1. Директно работење на сопствените проблематични особини со помош на случките во животот. Добри намери итн. Ова останува важно и за Исус: “најнапред види ја гредата во своето око....” И во Исламот работата врз самиот себе се смета за “Голем џихад”,“Голема света војна”, т.е. како нешто попресудно од сите надворешни објаснувања.
2. Директно поправање и 3. и меѓусобно опростување секогаш кога е можно. Во спротивност, проблемите да се предадат на Бога преку молитва за понатамошно разрешување и за прошка на душата. На Исус и тоа му е важно - и Он зборува за наплата “До последната пара” (Лук. 12, 59, види и 5.)
4. Ако за некој нема друг начин, сепак би можел да твори добри дела, настрана од оние кои наштетиле. Многу работи се направени добро од Бога, како ако некој се нафати на работа за јавна корист. (Овде се запазува тековниот премин од чисто обновување на досегашното во слободни, пресретнувачки дела, и тогаш се исполнува изреката:“Еден сее, друг жнее”, спор. на пр. Јов. 4, 37.) Со тоа според Мат. 7, 20-21 вредно е: ".... ќе ги препознаете по нивните плодови. Нема да влезе во Царството небесно секој што ми зборува:
Господе, Господе!, туку оној кој ја врши волјата на мојот Отец, кој е на небесата!". ( кои се сродни во своите постапки со него.)
5. "Молете го Бога во мое име”, овде за негова прошка и милост во понатамошниот развој во животот. Ова е најважната помош која што чисто хуманистичката етика не може да ја даде. Судбината тогаш не мора повеќе да има механички тек него човекот се доживува себе си како воден од Бога, се се обновува и развива во смисла како што е најдобро за поединецот и неговото опкружување, по Божја промисла.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Во текстот на web-страните со помош на нови спознавања и методи, веќе директно или индиректно се исправени некои од отежнувачките едностраности на некои теолошки правци. Овде ќе се позанимаваме со заплетениот процвет на современите “сензационални писатели”. Не го подржуваме дополнително публицетот на тие бестселери. Следниот прилог е насочен кон оние, кои ја познаваат таа литература па затоа и ги иритира.

1. Со оглед на свитоците одQumranaтие писатели се обиделе да прикажат дека многуте описи за Исус во Новиот Завет се неточни. Исус и учениците итн. дека всушност биле едноставни милтантни бунтовници против римскиот режим. *За поголема веродостојност, ова толкување се обвиткува во некаков вид на заговор: Свитоците на заедницата од Qumrana, откриени 1947-1956, биле прикривани до 75%, при што контрола над истите имале следбениците на Католичката црква. Самото тоа едноставно е погрешно - што веќе се потврдува и овде иако оваа web-страна на мора да оправдува ниту една црква, а особено не да одобрува прикривање на христијански акти. Научниот тим, дотолку повеќе, бил составен од католички, протестански, англикански, еврејски па дури и атеистички научници. Поради многуте мислења за многу малку оштетените парчиња, всушност се чекало навистина долго до целосното објавување. Кога оригиналното англиско издание на посочената литература за “тајното четиво” излегло од печатење, веќе било објавено 80% од текстовите од Qumrana. 1992. година, 12 месеци после сензационалното излегување на книгата хепне, каде во текстот на задните корици како и претходно спомнува 75% од необјавените текстови и други дешифрирани текстови.

При толкувањето на содржината, авторите морале да стават цел низ, па дури и за нив невероватни теории, се за при нивното следење да дојдат до горе спомнатите резултати. Тие свитоци според тврдењата од спомнатата литература не се претхристијански, туку од Исусовото време.**)

Тие акти меѓутоа, очигледно, потекнуваат од различни времиња и во своето изразување не се единствени. Заедницата одQumranaпостоела подолго време. Не може да се поистоветува со Есените, а ни со милитантните Зелоти кои потоа на значителна одалеченост ја имале тврдината Массада.Qumrana би можело да се спореди со денешното духовно еко-село. Секаде мора да имале контакти; од Есените вероватно имале некои обичаи во изменет облик, од “познавачот на писмата” од храмот во Ерусалим ги добиле на чување записите за богатството - што збори дека биле сигурно место кое не било изложено на непосредни борби со Римјаните -; а би можело да постојат и контакти со пооделни Зелоти.

Авторите исто така тврдат, дека Есените не биле аскетски монаси, туку милитантни бунтовници. Се, што знаеме за Есените, упатува на пацифистички, вегетаријански, строго еврејско-езотеричен ред, кои поради своите скоро заратустријански прописи за чистотата се стремат кон изолација од останатиот свет дури и посилно од денешните монаси. Во спомнатата проценка за Есените као милитантни, истите се фрлаат во исти кош со Зелотите без никакво задоволително образложение.

Јован Крстителот, Исус и Јаков, Исусовиот (полу)брат, имале исти милитантни мотиви “како Есените”. Дури и оваа - за претходните претпоставки зависна - оценка која е прикажана како факт кој не може да се докаже со помош на свитокот одQumrana.Исус, Јаков и Јован таму дури и никаде не може да се препознаат на таков начин. “Учител на правда”, очигледно водечка личност на таа заедница, би морало да се идентификува на пример со Јаков, што повторно е теорија која не може да се докаже. Не е докажано, а и не е веројатно дека тој “учител на правда” бил радикален Зелот; Меѓутоа заедницата би можела да го признае како духовен авторитет од свештениците од храмот кои се наоѓале во расул. Дури и она, што со преданието а сочувано за самиот Јаков, не соодествува со оваа милитантна слика. Јаков - не апостолот Јаков туку спомнатиот Исусов брат, кој после Исусовото распетие ја водел првата христијанска заедница во Ерусалим - изгледа поседувал нагласен, избалансиран карактер. Морал, така да се каже, да се стави меѓу Петар и Павле. одн. да посредува меѓу двата раскарани апостоли како би ја одржал заедницата.

За да би можело понатаму да се тврди дека Павле бил римски агент кој правел се погрешно, морало да се овозможи друга вештачка конструкција, која повторно со ништо не може да се докаже, всушност дека Римјаните го исценирале неговото апсење како измама.

(Во нашиот текст “Патишта на Исус Христос...” поопширно се занимаваме со Павле, помеѓу другото - без оглед на тоа какво гледиште би можел некој да завземе кон таквата традиција, на пр. според неговиот став за жените - и тоа дека неговите визионерски доживувања и спознавања може да се препознаат како автентични; се разбира само ако се обидеме темелно и пактично да се позанимаваме со мистичните доживувања, што сензациските автори очигледно не го направиле.)

Свитоците одQumranaедноставно се само некои од многуте текстови од тоа време, кои како парче од мозаик може да ни дадат информации од тогашните обичаи. Некои други акти во текот на милениумот веќе подолго време се познати како апокрифи, а други биле откриени дури во поново време (на пр. актите од Naq Hammadi, кои говорат за верата на раните Христијани во Египет). Сигурно е дека луѓето од Qumranaверувале во Бога и дека во многу ставови и обичаи биле поврзани со Исусовата наука - на она што се наоѓа во Библијата, а не на наводната милитантна Исусова наука од сензациските автори. Освен тоа можно е и Јован Крстител да води потекло од тие верски поврзаности од Есен одн. Кумран (Qumrana), или пак барем да бил таму општопризнат гостин. Исто може да се претпостави дека и Исус ги среќавал тие луѓе. (На нашата web-страна “Патишта на Исус Христос” истотака објаснуваме, дека се среќавал со многу кругови и дека не потекнувал автоматски од поединечна школа со чии следбеници се среќавал.)

2. Други автори пак се приклучиле на шпекулациите за Исус со многу детали од Еврејската историја, но и со тоа наводните противречности не можело да се решат. Со тоа што во еден дел од таа литература и Исусовото воскресение се редуцира на историски настан, надворешен ритуал на воскреснување на Египјаните и евентуално Есените, и традицијата што се потпира на нив, така да на читателите им се ускратува она “обновувачко” што го донел Исус. При тоа, тамо прикажаните односи меѓу историските групи како што биле Есените и Темпларите не би изгубиле ништо ако би се одкажале од таа догма кој се противи на воскресението. Исусовото дело кое се докажува само мистично, веќе во рано христијанското време го надминувало разбирањето на некои јудејскохристијански и гностички заедници, па бескорисно е да се обидува да им се објасни комплетната вистина кога веќе имаат такво убедување. Останатите ги разбирале другите делови од вистината као што покажуваат и раните Христијани кои верувале во поширокото значење на воскресението; како и оние кои го користат полемичкиот актPhilippus-Evangeliumкое се однесува токму на тоа. Павле кој е многу соодветен за некој кој е многу критикуван, никако не бил единствен извор на оние традиции кои опстоиле со духовното и материјалното преобразение на Воскресението. Луѓето кои сеуште го почитуваат преданието,кое е широко прифатено во црковната историја, можат да се приближат повеќе на вистината отколку оние кои со леснотија расправаат за се што не се поклопува со нивниот концепт.
Таму каде што таквите постапки создале оцрнување на Исус Христос, таму може да има духовни последици кои ги надминуваат човечките работи.

3. Се шпекулирало и со наводно повеќе “гробови со Исусовите коски”, повеќето од нив во Израел и на други места. Околу Блискиот Исток, каде крадците на гробовите се активни - на пр. од пронајдените садови со коските од еден таков гроб една “исчезнала” -; таму каде што на илјадници такви садови се чуваат по музеите и каде некои коски се одстранети и повторно закопани, итн., скоро е невозможно да се добијат точни информации за лицата. Тука ниту често изгравираните имиња ништо не докажуваат. Ниту сличноста на нивните имиња не ја зголемува вероватноста за нивните тврдења.
Потполното историско истражување не би тргнувало од претпоставката дека воскресението, во преносна смисла не се случило. Исто така денешната состојба би одговарала на спознанието дека пророштвото кое може да се однесува на Исус, да не се сфаќа само како извор на Исусовите субјективни надежи од пред 2000 години; туку и дека може да упатуваат на нешто реално кое сеуште чека на објаснување што треба да се случи.
Дополнителни информации за тоа (на Англиски јазик): http://dukereligion.blogspot.com/2008/01/talpiot-tomb-controversy-revisited.html 

* 4. Постојат уште цела низа на такви шпекулации за Исус, кои довеле до различни резултати. На пример, една теорија беше дека Исус бил следбеник на филозофската школа за Цинизам, која потекнува од Грција... Сме имале и германско/англиско ажурирање за Марија Магдалена. Освен тоа други сакале Исус да го изедначат со Мојсеј; или со Еипетски Фараон; или со Цезарот Јулиј; или со милитантен Византиски Цар.  Со тоа станува јасно дека многу од тоа не може да биде точно.

** Исто така во очи паѓа фактот дека во таквите книги не се спомнува дека во Qumrana се откриени особено и стари евангелски текстови од 1. век, чија споредба со денешните текстови покажува дека преданието е верно на оригиналот.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Исус прифатил дека има луѓе кои мора да вагаат, да мерат, да пресметуваат и сл., кога се работи за верувањето. Всушност како во случајот со Тома, кој преставува “тип на научник” меѓу апостолите и токму ваквиот случај ги отсликува многу луѓе на денешницата. Кога добил вонредна прилика за конкретно проверување дали пред него навистина се наоѓа Исус Христос, Исус му кажува: “не биди неверен туку верен”. Новото доживеано искуство на Тома му било потребно за да со вистинско и длабоко размислување исчезне коренот на сомнеж и да се зацврсти вистината во него. Фактот што Исус сепак морал да го каже ова потоа, не значело дека Тома бил неверник, туку сега “поразен” од новата реалност и е “принуден да верува”, дури и преку страв од казна. И покрај тоа сепак требал да претпостави дека освен надворешните опажувања постојат и други можности за да поверува. Исус знаел што е потребно за Тома. Не сакал никого да присилува - што е особина на судење; исто така не може да се пронајде намера, кај некој кој не е зрел за одлучување, да предизвика отфрлање.

Науката која ги “поврзува емпириски” насобраните искуства, го исклучува она што не и одговара на старата слика, тогаш не би можело да се нарече наука. Вистинскиот геније како Ајнштајн не практикувале такво познание туку во своите истражувања почнувале таму каде што постоеле нејаснотии. И таквото барање може да биде еден од многуте патишта до Бога - се додека мотивите се чесни, а науката не е корумпирана со економски или други проблематични интереси.

Надворешната природнонаучна работа - со набљудување, поставување на хипотези и теории па до нивна верификација - за хуманистичките и верските прашања најчесто не е доволно. Не постои секогаш битие кое вишата реалност ќе ја прикаже пред нас на недвосмислен и по можност репродуктивен начин (како кај Исусовите ученици), или ни го отвора тоа познание (како кај Јован 1, 51). Сепак има многу знаци дека постојат слоеви на пр. во човечкото битие и над него што не потекнуваат од познат физички спектар на сили и ствари туку се манифестираат само преку нивните последици: животните сили, духовните чувства, размислувањето, свеста..(некои од примерите се наоѓаат на разни места во главниот текст на страната “Патишта на Исус Христос”). Често кај старите култури, во “пред-научните” традиции се открива некаков емпириски и научен карактер. И денеска за таквите области може да се развијат посебно прилагодени постапки на запазување и оценување како на пр. кај Гетовите природнонаучни запазувања или на нив втемелени научнотеоретски трудови на Rudolf Steiner. Во тој правец се движат и новите научни погледи од квантна теорија до оние научници кои ја разработуваат новата биологија, нова гео- и астрофизика итн. и на крај новата научна “парадигма” односно слика за светот; додуша без потрага за нова методика што подобро одговара на новите соодржини како што тоа не го бара ниту Steiner.

Така најнапред произлегува дека досегашните научни сознанија а.) покажуваат само незначителен пресек на реалноста;

б.) дека основите на природните науки се се порелевантни: материјата се јавува како згусната енергија или дури како згуснат дух; формите на енергија може да достигнат брзини поголеми од светлоста (тахиони...); притоа може да се “подмладат”, времето станува порелевантно како во теоријата на релативитет; може да се исчезне од нашиот простор за да би се појавило на некакво “трансцедентно” - така да и просторот е апсолутен во помала мерка отколку што изгледало поради т.н.: “закривеност” на просторот. Преостанува единствено недопирливата “информација” на кибернетиката, која не е составена од материја и енергија па заради тоа неможе да се опише со постоечките средства. Значи овде би можело да се зборува за “свеста”.

ц.) Строго гледано, таквото распаѓање на старата слика за светот сеуште не е “Божји доказ” туку во крајна линија подготовка. За многумина ова е доволно, зашто застарената слика за материјалниот свет ги запирала па сега може да направат директни чекори кон Бога. Меѓутоа сеуште не е крај: Значи што преставува таа “информација” или другите, веќе спомнатите недопирливи настани во вселената? Што/Кој непрестајно ја создава и ја разлага новата материја и енергија? Што/Кој овде како и во животот управува со границите со животот и смрта односно со будноста и сонот и го дозволува нивното пречекорување? Што/Кој овде во вселената доаѓа до израз манифестирајќи се изнад времето и просторот. Дали е човекот, кој во својата свест може “однадвор” да ги спознае енергијата, времето и просторот, кој во битот е “подобие” на Оној кој може повеќе (спор. Генеза 1, 26)?

д.) Освен тоа овде може да додадеме дека одговорите како хаос или случај во помала или поголема мерка се исклучуваат. Зашто тој свет и тие суштества, и тој свет на честички, и настаните во животот покажуваат невероватно висок степен на ред во хаосот, устроеност и смисла во целина како и во комплетно уметничко дело; што недостасува кај теоријата за “случајна еволуција”, особено за спојните делови на истата. Веќе при овој чекор на спознавање станува јасно дека е потешко да не се верува отколку да се верува - во централната праинтелегенција која поставува почеток и цел на “создавачкиот програм” и го обликува патот со променливи законитости. Станало можно нешто што преку разумот може да доведе до истиот резултат како и некогашната мистична свест на старите народи од 800. години пред Христос, кои овде со својата “десна, мистична половина на мозокот” го виделе Бога на дело. (“Боговите” на другите народи првобитно биле квалитетите на единиот Бог; дури после исчезнувањето на таа мудрост ги набљудувале како единствени “богови” и ги помешале со развиените човечки битија кои исто така постоеле.) Со слични патишта до верата во Бога дошле и атеистичките научници како Max Thürkauf, Georg Todoroff и многу други.

е.) На крај верата, како длабоко уверување, значи повеќе од едноставното интелектуално верување во нешто.

ф.) Освен тоа тука спаѓаат и оние луѓе како мистиците итн. и како обичните верници имаат сведоштво за директно, променливо искуство со Бога и Христос; и кои преку тие контакти во самите себе доживеале високи реални искуства со Божјиот креативен дух. Овие патиште можат на самостоен начин порано или подоцна да доведат до совладување и до спознавање за природата на искуствата. Од овде продолжува главниот текст на “Патишта на Исус Христос”.

(Таква состојба на спознавање не е постигнато таму каде научниците и теолозите заедно расправале. Кој сака да дојде до впечатокот од такви расправи може да го прочита разговорот меѓу Gerhard Börner и Hans Küng во списанието " Spektrum der Wissenschaft " од април 2006.)

Во Католичката црква постои енциклика “Fides et Ratio” (Верата и Разумот) од 1998., а Папата Бенедикт 16-ти зборувал за таа тема во својот говор во Regensburg 2006. вера без разум и разум без вера ништо не вредат, зашто се промашува целокупноста на човечкото битие. Michael Springer наспроти тоа аргументира во " Spektrum der Wissenschaft " јануари 2007. дека не мора секоја дупка во познанието автоматски да укажува на рационално-неспознатливото односно на Бог - што на пр. на нас помалку ни дошло, најпосле се работи за конкретни заклучоци, види горе. Но он признава дека верувањето дека науката еден ден би можела да ги објасни големите дупки е исто само верување. Состојбата е таква што денес би требало да се вложи многу труд за да воопшто на поединечен научник му се остави отворена можност дека сеуште не мора да верува во Бога ( што не мора нужно да биде атеизам, туку може да се работи и за агностицизам, т.е. недостаток на вера дека постои Бог без конечен доказ.) И некое друго сваќање, што ја признава верата во Бога само како потпора за етичка заштита на материјалната култура, самото по себе е недоволно за горните гледишта.

Да се види и http://www.vdw-ev.de/manifest"Потсдамски манифест" објавен во Октомври 2005. Во друштво на Германски научници и во Институтот за изучување на иднината и еваулација на технологиите, за да во Мрежата на Иднината предизвика расправа за новата “органска” поставеност во науката и општеството. Материјалното, поточно механичкото или линеарното размислување како што постои во Просветителството повеќе не е доволно.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Долго време пред постоењето на модерната наука, паметните луѓе од сите култури имале искуства во врска со потеклото на различните импулси, кои што може да доведат до донесување на одлуки.Духовните и/или религиозните патеки покажуваат дека е возможно да се добие секојдневната борба за етичките одлуки се повеќе и повеќе, наместо да се верува дека се е предодредено.Сепак, некои од овие луѓе се стремат кон фатализам.

Во повеќе случаи, дури и способноста да се размислува не е целосно свесен чин.

Ако некој сака да стане свесен и да остане свесен за чувствата кои влијаат врз размислувањето, тој или таа можеби ќе треба да обрнат внимание на нив подолго време, со цел да станат почувствителни на нив. Импулсите на волјата се уште повеќе несвесни и потребни се големи напори за да се разберат целосно, или повеќе од тоа, да се "произведе" волја за да се направи нешто слободно.На пример, Рудолф Штајнер веќе знаел дека волјата е нешто несвесно - независно од современото истражување за мозокот.Но тој исто така знаел дека контролирањето на нечија сопствена волја е нешто што може да биде извежбано - нешто што сеуште не било репродуцирано во современата наука. Многу Христијани доживеале дека е можно дури и повеќе, на.пр. "Да ја потчинат сопствената волја на Бога". Дури и за некој кој сеуште нема многу искуство, тоа е сеуште можно до одредено ниво. Дефинитивно постои "инстанца" што ни помага нам да ја следиме оваа патека. Навистина, порано или подоцна овој пат доведува до повеќе свесен живот. (Оваа практика нема никаква врска со послушанието кон црковните власти.)

Во овој контекст, наодите на некои современи невролози укажуваат на заклучоци кои се разликуваат од оние што се наоѓаат во неколку научни списанија. Тие го имаат измерено биолошкиот ефект за време на експериментално движење на рацете и дознале дека одреден "потенцијал на подготвеност" веќе бил присутен во нервниот систем веднаш штом намерата за придвижување на раката постане свесна. Подоцна, лицето што било тестирано мислело дека акцијата започнала, но во реалноста таа всушност навистина започнала 1/100 милисекунда после таа мисла.**

Ова само потврдува дека - како што е напоменато во параграфот погоре - комплексноста на човечкото битие влијае врз неговите одлуки и дека свесните мисли не се единствен фактор што влијае врз донесувањето на одлуките. Сепак, "потенцијалот на подготвеност" не значи дека луѓето автоматски се одредени да направат така. Тоа би било недозволив случај на извлекување на заклучоци. Така да "слободната волја" не е на никој начин побиена, како што некои научници мислеа. Сепак, согласно споменатите искуства на луѓето (на што може да се гледа како "поле на истражување" низ вековите), правилно би било да претпоставиме дека само интелектот е недоволен во контролата на слободната волја. Мислите и добрите намери може само да бидат прв чекор кон поодговорна улога за самиот себеси.Дополнително, потребно е да се испитаат потсвесните чувства и несвесното, вообичаените импулси на волјата. Тогаш ќе настане побрзо пробудување кон нервниот "потенцијал на подготвеност" кој постои. Значи навистина е возможно да се стремиме кон поодговорен живот.

Покрај тоа, ако на пример, електричниот потенцијал на нервите е мерлив, треба да се земе во предвид дека само класичната наука*****) треба да збори за "причините". Гледано од хуманитарна гледна точка, можно е да се види "ефект" во тоа, како кај пијано, каде што кога се свири вклучени се умот, психата и волјата. На чисто научно ниво, ова не може да биде решено. Исто така, биологијата не може да одлучува за тоа дали и како Бог е присутен во овојкомплициран човечки организам.***). Сепак, може да се најдат научни пристапи кон ваквите прашања. Научниците може, на пример, да се обидат да измерат како едно лице кое се бори во молитва против несаканите импулси успева да го смени дејствието што исходи.****).Меѓутоа, овој метод сеуште нема да им дозволи на нив да судат што "претставува" молитвата за верниците.

*) Сепак, забележете ги, разликите во различните фази на развој од човечката свест(на.пр. архаична, магиска, митска и интелектуална), како што е претставено на нашите страни "Општи гледишта во врска со природните религии" и "Религијата како "повторно поврзување" на човекот со Бога ..." Изворите на човечките емоции биле посилно забележливи надворешно кај личноста во одредени времиња, додека кај други времиња тие биле посилно забележливи внатрешно кај личноста.

Денешните возможности во областа на развојот на свеста се вдлабнати во делот 1 од нашиот главен текст, основани врз чекорите на Исусовиот живот.

Денес, на пример, едно лице може свесно да учи – за разлика од порано, на повеќе инстинктивен начин – за да повторно поинтензивно ја препознае поврзаноста со неговото или нејзиното опкружување и околината и земјата.

Така, покрај социјалните и еколошките спознавања, исто така, постојат и општи етички и религиозно-филозофски аспекти кои излегуваат на површина во општеството.

**) На пример во "Spektrum der Wissenschaft" (Американско научно списание), Април 2005.

***) Видете ја нашата страна "Науката и вербата во Бога" исто така.

****) Видете ја исто така нашата страна која се однесува на "Дигестија на секојдневниот живот".

*****) Постои филм наречен: "What the Bleep Do We Know?" ("Што ние знаеме за шкрипењето?").

Враќање на соодржината на оваа страна.

.

Праисторија: Во 1. Книга на Мојсеј (Создавање), 29, се кажува: И Бог рече: “Еве, ви давам билки секое според своето семе, по целата земја, и растенија плодоносни кои во себе имаат семе: Нека ви бидат за храна!" Тоа соодествува на познанието дека човекот во прв ред има органи за жвакање и варење како фругиворите (билкојадите) (а не сештојадци, како би можело да помислиме кога ќе се сетиме на грабливците, сештојадците и билкојадците, што соодветно ги опишуваат повеќето животни.) Наспроти тоа после (археолошки докажано во предниот дел на Азија) потопот Создавање 9, 3, на Ное: "Се што се движи и живее нека ви биде за исхрана;... Само не јадете месо во кое сеуште има крв”. До овде се се однесува на периодот пред постанокот на народите, значи се однесувало - ако преданието е точно - не само на доцните Евреи.
Истото се потврдува и после излегувањето од Египет во 5-та. Книга на Мојсеј(Deuteronimijа14, 3-21), а се додаваат и други детали. Од потопот поради неможноста очигледно во основа се дозволувало се, а да се избегнуваат најнепримерните за прехрана.** Во некои случаи можело да се најдат современи прехрамбренотехнолошки познавања. Секако и понатаму имало случаи кај кои се укажува на посебното значење на растителната прехрана без обврзувачки прописи за сите, види Данило 1, 8.

Често изгледа дека има врска помеѓу многу воопштените правила за жртвување животни и јадењето на тоа жртвовано месо, која денес е тешко да се разбере.Пророкот Осиј (6.6.) порачува: “Милост сакам, а не жртва,- познание за Бога, а не жртви сепаленици”. Надоврзувајќи се на тоа Исус кажува: "Идете и научете се што значи: “Милост сакам, а не жртва”?" (Мат. 9, 13 и 12, 7). Со Лука 22,11 кога Исус прашува каде ќе ја јаде пасхата - а потоа тоа воопшто не се случува на тајната вечера -, постојат ранохристијански “апокрифни” акти (кои околу 400. година не биле уважени во библискиот канон), на пр. "ебионерското евангелије”. Таму тоа се чита вака: “Би се случило ли да посакам да јадам јагнешко месо, на оваа пасха со вас?.” Арамејскиот јазик содржи малку зборови за вакави реченици, тоа предизвикува различни преводи на истите ако не е доволно јасно акцентирана реченицата. Тоа пресудило разни преводи да бидат контрадикторни меѓусебе.

(Бившите Јудејско-Христијански заедници - повеќето од нив подоцна биле исламизирани - биле вистински дел од раното христијанство; И покрај фактот дека меѓу нив и останатите цркви во развој, имало некои разлики.)

Апостолските дела 15, 19 известува за изјавата на водачот на заедницата Јаков во првобитната заедница, дека не чини да им додева на оние (кои Павле ги придобил), "кои од паганството се обраќаат кон Бога. Добро е да се воздржуваат од жртвуваното месо на идоли, од блуд, од удавено и од крв." Наспроти тоа кај раниот црковен историчар Еузебиј постојат во апокрифите (види горе) апостолски акти. со гледиште дека Исус, Јован, Петар, Јаков итн. самите тие вообичаено не конзумирале месо.

Мат. 15, 11-20 / Мар. 7, 17-21 покажува дека Исус повеќе го уважувал “она што излегува од устата”, отколку на она “што влегува во устата”; но тоа сепак се однесувало на фарисеите и на миењето на рацете пред јадење. Тоа има исто ниво на вредност како што е во споредбата со гредата во сопственото око и влакно во окото на другиот. Тоа значи дека треба да се почне прво од своите слабости, наместо со страв од надворешни влијанија. Како и да е, пасосот кажува дека не е обврзувачки да се јаде месо.

Според Лука.10, 8 Исус им препорачува на своите ученици дека на своите патувања, да јадат се што ќе им принесат домаќините. Тоа не значи дека се работи за немарливост. И денес на пр. Во арапскиот свет може да дојде до непресметливи реакции кога некој одбие добронамерно понудено јадење или пиење, а особено ако тоа го направи невешто. На тогашните ученици, освен тоа, им е дадена способност да не им наштетат и многу штетни работи (Марко 16, 18.).Значи наме никаква смисла таквите библиски зборови да ги вадиме од контекст и да ги генерализираме неограничено.

Во Библијата, околу исхраната, во поголема мерка е образложен религискиот пост за чистење на телото, преку кој расте отвореноста за подлабоко душевно, духовно познание. Ова било посебно сместено во Католичката црква - за време на верските празници, сметајќи го Велики Петок и за време на постот пред Велигден. Но и надвор од црквата, после подолго време, се зголеми значајот на постот, откако тој не беше доволно вреднуван. Преку исхраната на својствен начин, своеволно се увежбува способноста за одрекување. Исто се мисли и на тоа дека многу луѓе во светот гладуваат. Колку длабоко може тоа да оди покажува и нејадењето - «инедиа» кој го посматраат и средновековните мистици па се до новото доба, трае подолго од постот во неколку седмици. Тоа се наоѓа и на други места освен во христијанството - денес некои тоа го нарекуваат «светлосна храна» - и упатува на тоа дека духот може многу посилно да владее над материјата отколку што тоа се мислело до сега во науката. Услов за тоа е дотичната личност знае како «да биде воден» од Бог, одн. да го практикува стручно за да се избегнат опасности. (Ова не треба да се разбере како препорака за да се оди по тој пат).

Телото е алат, а на тоа му треба одговорен однос.
Всушност и животните, Библиски гледано се живи суштества, кои Бог ги создал; Значи не се “нешта” со кои се постапува според моменталното расположение, како што тоа денес многу се прави со нив. (законите за заштита на животните барем го ограничува тоа).
Во крајност, секој мора сам за себе да одлучи како ќе живее.

Ако барате информации за денешните форми на вегетаријанска исхрана, може да ги најдете и овде под: http://www.ivu.org . (Wеб-страната Христови Патишта не е одговорна за wеб-страните на други лица и не се согласува автоматски со нивниот изменет состав.) Поради здравствени, етички, еколошки и други причини кои произлегуваат од зголемувањето на јавната свест, постои поголема распространетост во практикувањето исхрана со разноврсна храна, кои очигледно се развиваат преку разни напори во текот на повеќе од 100 години до сега, и кои се прпорачани од страна на здравствените советници, меќу другите. (Такви практики на исхрана вклучува конзумирање на цело-зрнести производи – идеално од органски фарми – свежи производи, нерафинирани масла, итн.)

**) Ваквите насоки се следат и денес, на пример, од побожните Евреи кога станува збор за храната "кошер" (на.пр. без свинско, без крв, правејќи посебни ритуали при убивање на други животни). Слично на тоа, "Халал" храната ги следи насоките на исламот особено да избегнува свинско.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Исусовите ученици и останатите следбеници, своевремено го доживувале Исус како “движење” за излекување, лечење на телото и душата. Денес е потребно многу да се работи на тоа, зашто тоа повеќе не е разбирливо само по себе.

Исус на една неподготвена личност најнапред го поставува следново важно прашање: “Сакаш ли да оздравиш?” (Јов. 5, 6). Исус се обраќа на душата. Болниот при потрагата за оздравување, ги опишува надворешните пречки. Со тоа прашање се подготвува лицето да се освести дали навистина сака да оздрави. Тоа е првиот предуслов за оздравување, т.е. исцелување. Се додека подсвеста од било која причина го блокира оздравувањето и потрагата за помош и добивањето на истата помош ќе биде отежнато. И покрај ова, возможно е да се даде прва помош или да се променат симптомите. Но за оздравување не е доволно само тоа, потребно е болниот да ги интегрира претходно спомнатите работи и да ги поврзе со своите лични сили за да се исцели.
При тоа не се вклучени само здравствените работници, туку и сите чесни намерници кои на свој начин ќе придонесат, со верба и молитва се за оздравување, т.е. исцеление на болниот.

Мат. 9, 22: Болниот ја допира Исусовата наметка и оздравува. Исус: "Верата твоја те спаси”. Кој лично ја доживеал, искусил опитно верата, тогаш ќе ги разбере моќните врски со Бога кои овозможуваат исцеление односно здравување на болниот. И таканаречениот медицински ефект “плацебо”, покажува нешто за моќта на човековото уверување (кога на пр. зема шеќер а мисли дека зема лек). Но, при тоа не се случуваат длабоки патолошки преобразбени процеси како кај оние при исцелување со вера.
Исус исто така генерално, е праслика на здрав човек, како телесно така и духовно и душевно.

Извадоци од главата “Прашања за чудата” на нашиот главен текст*): За разлика од многу современи исцелители на денешницата Исус Христос на кажува за “космичка енергија” која чуствува дека минува низ него, туку на вербата во возможноста за исцелување преку него. Во крајна линија преку Бог и надворешно видливиот Христов лик.
И денес постојат исцелувања, кои во прв ред се извршуваат со молитва и во корелација со поврзаноста на човечката душа со Христос. Христос сака сите луѓе да бидат здрави и комплетни, кои потоа ќе може да прават, извршуваат “и поголеми дела” од него (Јов. 14, 12-13).
Самото духовно исцеление и со тоа поврзаниот духовно-душевен напредок, секако не е принудена милост, колку и да се принудува човек на тоа.
Исцелувањата често се “знаци”, за нешто што се случува со личноста на многу подлабоко ниво. Кај исцелението во сабота на слепиот од самото раѓање, Исус одговара дека причината за слепилото не се гревовите, туку “За да се јават делата Божји”. Спор. Јов. 5, 6-9; Јов. 6; Јов. 9, 3 и др.
Денес, многу искуства и парапсихолошки истражувања сугерираат дека всушност Исус можел да влијае на природните сили. Токму за денешната наша слика за човекот, за целосно христијанско исцеление итн. денес е многу битно да се спознае тој феномен.

Не секогаш, но честопати Исус и учениците исцелувале со положување на раце. Таа практика постои и денес кај оделни случаеви. Кога едно лице ги положува рацете врз главата или рамењата на болниот и притоа се моли по можност заедно со заедницата. Со тоа се поткрепува искусувањето и свеста за врската преку која се добива Божјата помош. Тоа може да се разбере и симболично. Базирано на сознанијата на современите стремежи за душевни исцеленија - и меѓу нив постојат свесни христијани - знаеме дека тоа е реалност. За тоа во раното христијанство се збори за “пнеума”, вдахновение на животот или посредување на Светиот Дух*). Таквата пракса делумно се применувала и за други цели, како за исцелување (оздравување), така и за давање на благослов. Види на пр. Мат. 19, 13; Мар. 8, 23; Мар. 10, 16 (благословување на деца); Лука.4, 40-41 (исцелување и истерување на зли духови); Лука. 24, 50 (благослов на Апостолите); Апостолски Дела 6, 6 и 19, 12 и во 28, 8.
Полагањето на раце не е неопходно за едно такво исцелување. Всушност може да се направи и од дистанца - што сепак е потешко да се прави.

Тесно се поврзани закрепнувањето на психата, животна сила и телото. Дури и доброто “душегрижничко” или животно советување поради тоа може да влијае на психосоматските тегоби - кога наместо повторување на грешките во животот би се примениле добрите совети.

Делови од главата “Света ревност и ...емоциите” од главниот текст*): Исус постојано живеел во “позитивен страв од Бога” и со сочувство кон луѓето... Кај обичните луѓе скоро сите емоции на почетокот се помешани со несвесните механизми на реакција од надразнувањата - кои се биолошки и според јачината различно се манифестираат, но во својата основа се слични. За да ... изведувањето на други такви механизми од сопствените реакции, преглед во нив и на крај управување со нив односно да се предадат на Бога преставува долг процес на учење.

Има малку корист од обидите за целосна обработка на комплексните проблеми на вообичаен начин. Полезно би било прво да ги разгледа составните делови од тие комплексни проблеми и при тоа свесно да види дали се работи за “греда во сопственото око” или за “влакно во окото на другиот”.(Мат.7, 1-5) и во однос на тоа кој е одговорен. Повеќето Христијански школи го потенцираат првото, бидејќи е потешко да се согледат сопствените проблематични акти, кои дури потоа би можеле сами да ги поправат. Психолошките школи понекогаш претпочитаат да започнат со решавање на колмплексните проблеми од гледна точка на “жртвата”, но на крај тоа води кон набљудување од перспектива на двете страни. За на крај да се воочи дека и покрај се и двете страни повеќе или помалку се во игра.

Можна пракса за тоа е: 1. На пр. да се обрне внимание на негативните емоции кои се појавуваат кон конкретната појава (на пр. страв, омраза и бес, рамнодушност и арогантност, претерана сомничавост, ...). 2. наместо мудрување да се почека малку за да станеме свесни за што точно се работи. После тоа 3. Така спознаен, почувстваниот проблем, сега преку молитва**) да му се предаде на Бога. 4. да се почека спокојно додека на се забележи видлив знак на олеснување.

Кај некои медитациски вежби***може на пример Да се почуствува струја која истекува нагоре и после тоа струја на обновените сили што дотекуваат одозгора. Од друга страна негативните емоции итн. со испуштањето на здивот се “издишуваат” и се оставаат пред Бог; и при вдишувањето да се овозможи во нас да влезе позитивното од Божјото милосрдие.(Тоа е еден вид на изменета постојана молитва која ја извршуваат монасите од Светата Гора Атос, кое е спомнато во главниот текст во глава “Тишина во пустината”.)

дел од главата “Преобразение” во главниот текст*:Постои “позитивно размислување” и “позитивни афирмации” (принципи на раководење). Ако се исполнува едно такво поведение, без егоистичност и без возгордување и технички манипулации, тогаш навистина таквиот позитивен став може човекот да го доведе до состојба која Бог ја промислил за него. Меѓутоа, литературата во училиштата од тој правец, таквите размислувања не ги земаат со доволна грижа, и често тоа може да одведе до само-залажување.

Од современите напори за излекување постојат спознавања за случаи кога се добива впечаток дека лечењето (сеуште) не е можно односно “дозволено”. Тоа е нешто како на ниво на “програма”. Вероватно болниот на пр. “сака”или треба да научи нешто од болеста. И овде, во заедништво со Бог, може да се дојде до решение. Види го и горниот дел “Волја за оздравување”.

Во Германија, на пример, уставната слобода и религиските права, дозволуваат чисто Христијанско исцелување со молитва со полагање на раце на болниот. Оној кој и би се бавел со таква услужна дејност надвор од домот или цркавата, би требал најнапред да се информира за правната положба за такава активност. Доколку при тоа би се вршеле други активности како дијагноза или директна терапија - дури и кога тоа е бесплатно или на доброволна база -,во Германија би требало да се положи соодветен испит или да се помине процес на оспособување за извршување на медицинска дејност (духовни исцелувачи на пр. - практика која во поголемиот дел се разликува од класичното старо-христијанско лечење, но има и некои сличности со тоа - често пати болестите може да се осетат со рацете итн.). Иако е пожелно законите на небирократски начин да водат сметка за посебните својства на овие активности, под дадените услови полагањето на таквиот испит го препорачува и “светската федерација на исцелители”****). Теоретски се дозволува поедноставен вид на спомнатиот испит кога се врши психолошко советување или душевно оздравување. Но дали може тој поедноставен вид да се остварува на секаде, тоа е друго прашање.
На пр. во Англија “спиритуалните исцелители” се прифатени во општо и им се дозволува да работат во болниците.

Незавосно од правните прашања оној кој бара излекување постапува и самиот правилно така што ги уважува и сопствените настојувања како што е - здравата исхрана одн. диета или медицинска гимнастика, доволно спиење и да се моли.*****

*) "Главен текст” овие и другите точки се обработуваат од поширок агол на гледање,- всушност во врска со општите човечки можности за развој, значи над “оздравување” во потесна смисла.

**) Општо за најдобриот внатрешен став кај молитвата спор. ја и нашата страна “Молитва за мир...".

***) Види ја страната “Христијанска медитација”.

****) World Federation of Healing - разни групи во целиот свет.
http://www.wfh.org.uk .
Помеѓу разните здруженија не ни е позната ни една во која се здружени само христијанските исцелители. Тоа би можело да се разбере зашто таквата Христијанска традиција во поголема мерка била разлеана. Денес полека станува куриозитет. Едноставна, делотворна библиска пракса на натприродни излекувања можеме да најдеме кај слободните евангелски цркви како баптистичката и пентакосталната црква; Надприродни исцеленија преку молитва и со вера се случуваат и кај некои поклонички католички места, како на пр. Лоурд. (Wеб-страната Христови Патишта не е одговорна за wеб-страните на други лица и не се согласува автоматски со нивниот изменет состав.)

*****) (...) Во врска со денешните сознанија, докажаните регулациони системи внатре во личноста (над едно-страните молекуларни биолошки перспективи) се од суштинско значење за разбирање на напорите за религиско исцелување и поддржувачите на природните методи. Поголемата вклученост во ваквите напори може да ја олесни соработката меѓу различни медицински трендови.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Како религиозен христијанин може да го благословувате секого и сите доколку чуствувате дека тоа е согласно со верата и доколку за тоа се обратите на Бога. Не постои само вообичеаниот свештенички благослов одн. од парохојата. Од 4-та книга на Мојсеј (броеви) 6:23 - 7:1.

Вие - како лаици - може да давате благослови. За тоа не ви е потребна некаква формула и нема потребно да ја кажувате гласно; потребен е само правилен внатрешен став во ваква смислa: “Божјиот Благослов да биде секоаш со Вас”. Со вашето Благословување Господ нема да направи ништо погрешно. Додуша ваквиот обичај станал реткост, но би можел да биде од помош.

Во Библијата има многу места каде темата е за благословот. Еве некои типични со различен аспект на благослов: Захарија 8:13; Апостолските дела 3:26; До Ефесјаните 1:3; 1. Посланието на Петар 3:9-12; До Евреите 6:7. Останати места за тоа во Библијата Матеј 5:44одн. Лука 6:28; Римјаните 12:14; 1. Мојсеј (Постанок) 9:1; 5. Мојсеј (Летописите) 11:26; Псалми 115:13; Мудри изреки 11:25.

*) Самото по себе е разбирливо: каде што на пример се благословува оружјето, со таквото “благословување” проблем би имале и самите ангели ....

Враќање на соодржината на оваа страна.

Некои строги христијански кругови даваат едностран впечаток дека за христијаните е најдобро да се предадат на сопствената судбина и да не се ангажираат премногу во критиките за развојот на светот. би можеле додуша да се помолат за подобрување или дури пак и самите да направат нешто. Но да се “жалат горко”на Бога за нешто - види за жалењата во Стариот Завет - е реткост. Освен во книжевен вид (“Don Camillo i Peppone”), ретко се јавува кај црквите. Може да се појави кај индивидуална молитва. Иако не препорачуваме христијаните да ја копираат еврејската пракса како кај Ѕидот на плачот во Ерусалим, таа пракса покажува дека жалењето на Бога може да биде многу важен дел од христијанскиот живот.

Доколку карактеристичните христијански вредности и ветувања - на пр. во Беседата на гора Мт. 5:5 "Кротките ќе ја наследат земјата”- ги споредиме со тенденциите кои сеуште доминираат во светот, би можеле да помислиме дека христијаните не би можеле да се носат со таквите ветувања. Библиското ветување не е необрзувачка милост до која може или не мора да се дојде - и таа постои. Ветување е ветување. Времето не нејзиното исполнување може да зависи од зрелоста на луѓето, одн. молитвата.
("Царството небесно на сила се зема”. Мт. 11:12.)

Повеќе не би било јасно поради кој или што би требало да се жали, поплакува. Поради другите луѓе? Или според објаснувањето на некои теолози заради ѓаволските сили кои влијаат во заведување на луѓето. Би можело да се замисли дека секој го носи својот дел на одговорноста. Или би можеле да претпоставиме дека “тоа било допуштено” (со многу човечки размислувања “зашто...”). Меѓутоа дали е самиот Бог тој кој ги “режира” нештата кои можат или не мораат “да се допуштат” и кој ги прави правилата? Би било премногу едноставно злото во светот и секое “допуштување” да се препише на Бога. Во првите векови светите оци - кои црквата ги поштува и денес заради нивните учења - зборувале за традиционална хиерархија на ангели кои стојат меѓу Бог и луѓето итн. Гностиците освен тоа зборуваат и за ткн. “архонти” со често проблематични својства. И други култури на свој начин се занимавале со таквите искуства. Тибетанската книга на мртвите, на пример, е полна со совети како да се стави во коштец со таквите битија после смртта. Што се однесува за основните и важните меѓу-човечки работи, надвор од ситно-душните нешта, еден ден би можеле да видиме дека постои “режија” која и не е без грешки, и се наоѓа пониско од Бог, но во споредба со луѓето и негативните сили сеуште се на повисоко ниво. Оваа произлегува од старото филозофско прашање за “теодециј” одн. односот на Бог кон злото во овој свет (неговото “оправдување”).

Заклучок: Би можело додуша да се жали На Бога затоа што тој е вистинската личност за тоа; меѓутоа не постои смисла да се жали Од Бога . При таквото жалење на Бога би можеле да ги придадеме човечките чувства дури и ако наместо да се жалиме до другите ги изразуваме огорчувањата поради нанесената неправда. (Мт. 5:6). Бидејќи тогаш решавањето се препушта на Бога, ваквото жалење всушност преставува посебен вид на интензивна молитва. Меѓутоа дел од тоа е и љубовта одн. поштувањето на Бога одн. Исус Христос; со тоа се заштитуваме да не паднеме во чиста негативност која што не би не довела до Бог, туку до сосема нешто друго.

Друг пат е најнапред да ги смириме чувствата и со тоа да овозможиме, чиста молитва во која пред Бог се изнесува се во вид на благодарност и молба. Вообичаено да се моли на тој начин сигурно е соодветен став кон Бог. Дозволено е меѓутоа да се жали на Бога на спомнатиот начин доколку тоа е потребно и искрено (автентично).

Враќање на соодржината на оваа страна.

- Кој со Исус како мерка и помош - бара напредок поаѓајќи од сопствените непотполности до ветените особини (спор. ја страната “...Етика”: да не се наштетува, туку да се помогне...), би требал најнапред да стане свесен за сопствените недостатоци во карактерот, направените грешки и престапи наместо за сите расположенија, проблеми и штети да ги обвинува другите (спор. Мт. 7:1 Не судете за да не ви се суди! 2 Зашто судот со кој судите и вие ќе бидете судени. И мерката со која мерите и на вас ќе ви се мери. 3 Зашто ја гледаш раската во окото на братот, а гредата во своето око не ја забележуваш?...). 
Откако бива забележано нешто вакво, ментално или на хартија, треба веднаш да се побара тивок начин на исправување (спор. со нашата глава од главниот текст “Тишина во пустината”), тоа би требало да се изведува на начин како кога нешто се произведува. Значи се испитува сопствениот труд: Притоа може да се работи со соодветни молитви, а помошта може да дојде според верата; Меѓутоа тоа при посериозна и поцелосна пракса треба да биде поврзано со корекции во ставовите и размислувањата, со поголемо внимание на негативните чувства за на крај да има видливи промени во однесувањето. Се се извршува поедноставно доколку и најмалите делови секојдневно се набљудуваат на тој начин и потоа поединечно преминуваат во молитва кон Бога....(Спор.со глава “Светата ревност и гледишта за емоциите”.)
Длабоко закопаните животни навики многу тешко се менуваат затоа што се закотвени во несвесниот слој на сопственоста. Заради тоа на овој пат, е потребно искуствено познание за препознавање на подсвесните и несвесните извори (додуша може да се успее и директно како кај пушачите кои во еден момент со јака волја успеваат засекогаш да престанат со пушењето. Спор. со глава “Идеализирање на Христос”).
Ова “согледување и свесна обработка со помош на молитва” самото по себе веќе би било духовен пат, кој може да одведе многу далеку и некого да го следи во текот на целиот живот; но и пат кој со соодветно интензивно практикување за кратко време може да донесе значаен напредок. За разработка остануваат работите во “подлабоките слоеви”, кои треба да се расчистат, иако во значителна мерка се подобриле. 

- Тогаш е можно да се погрижиме за "раската" на некој друг или што му било направено на некого.
Во случаи кога пресудата се чини дека е неопходна – во однос на нечии сопствени постапки, или оние на некој друг – ова не треба да се превземе врз основа на појавувањето но на "прав"/ "праведен" начин – кој е, на различен начин, и колку што е можно поконструктивно (Сп. Јован 7:24). 
(...)
Ќе се јави и будењето на совеста ... (спор. Мт. 5,5 и 5,9 …).

(Оваа практика во прв ред може да се употребува кога се работи за подобрување на начинот на однесување, кое психолошки гледано веќе и попрво се наоѓа во рамките на “нормалното”. Доколку се работи за подобрување на состојбата на луѓе, што денес во одредена мерка се сметаат за болни, тогаш нивниот пат би требало да биде следен од страна на соодветен искусен, а можеби и психолошки образуван помошник, зашто во таквиот случај самостојноста во општењето со сопствените проблеми е уште повеќе ограничена отколку кај луѓето кои сакаат сами да ги согледаат сопствените слабости. Доколку некој би бил толку ограничен што тоа не би одело ниту со подршка, таквиот помошник барем како дополнение на терапијата сеуште би можел да се моли за конкретното лице. Предуслов е барањето на помош, зашто и кај Исус е познато прашањето: “Сакаш ли да оздравиш?” Спор. нашата страна “...Оздравување”.)

Враќање на соодржината на оваа страна.

Најнапред сакаме да спомнеме дека човекот и според најновите истражувања во економијата*) не е такво егоистично битие како што тоа досега се претпоставувало во досегашната теорија од економијата. Само малкумина делувале во потполност согласно своите лични интереси. Другите вредности као доброволната меѓусебна соработка за повеќето преставувало исто така голема и многу често одлучувачки фактор. Тој “взаемен алтруизам” додуша као егоизмот доведува автоматски не само до напредок на целокупното општество туку може и да делува и во смисла на создавање на братства. Тука единствено од помош се само свесните, конзеквентни етички одлуки.

Овде може да се надоврзат психолошките и религиско-етичките гледишта. Човекот е создаден подеднакво како индивидуално и социјално битие. Со соодветна отвореност може да се извежба здрава - не превисока - свест и солидарен став кон ближните. Онаму каде изгледа дека е присутна егоистичната страна, алтруистичката страна или не е добро развиена или пропаѓа преку тврдото “школување” во западните општества. Социјалистичките општества еднострано ја нагласувале солидарноста и наспротив тоа дозволиле слобдоумната индивидуална човечка страна да пропадне повеќекратно - и во тој поглед не соодејствувале на она за што е создаден човекот. Онаму каде што луѓето немаат изедначени односи порано или подоцна тоа ќе се изрази преку критика итн. Или ќе се научат правовремено на нешто, или порано или подоцна се ќе тргне наопаку. Тоа важи и за денешните доминантни видови на економија, карактеристично за глобалните компании. Исус препорачува најнапред да се разјаснат одредени домашни проблеми (Мат. 7).

Вредностите на беседата на гората (Мат. 5-7) ** итн. додуша не можат директно да се преведат во општествени упатства за работа. А сепак би било шизофренички спротивно на Исусовото толкување на пр. да во приватниот живот да се работи според заповедта за љубов кон ближните, а при работните и општествените функции да се употребуваат токму спротивните принципи. Сериозната етика*** мора да биде докажана на сите нивоа и во крајна линија да важи во светот во целост. Вреднувањето на милосрдието и тоа дека Исус практично се обраќал токму кон општествено сиромашните е безсомнение релевантно и над познатите црковни социјални услуги - дури и за човечките односи во склоп на претпријатијата. И Мат. 22, 21 има многу практично значење бидејќи таму Исус со милосрдието го потврдува кажаниот “десеток”, т.е. 10% -от прилог за религиски односно добротворни намени кој постоел заедно со римскиот данок. Волјата за помагање во Исусовата смисла се темели сепак на доброволни одлуки; не е можно да се извлечат директни концепти за присилна прерасподелба. И понатака како и претходно важат заповедите 9 и 10 “Не треба да го посакуваш она ... кое го имаат твоите ближни.” И при сите напори да се подобри социјалната положба кај многумина , сепак различни судбини остануваат во Божјите раце.
Параболата во Мат. 25, 14-30/ Лука 19 ги зема познатите материјални состојби. Контекстот (кај Лука на пр. етичкиот став на цариниците, кај Матеј на пр. во претходната парабола за силната вера на девојката) покажува дека со тоа треба да се увиди нешто поголемо од зголемувањето на материјалните добра т.е. финансиите. Тоа појасно доаѓа до израз на пр. кај Лука. 12/ 33 каде духовните вредности се поставуваат изнад земните. И покрај тоа одговорното однесување кон доверените добра во потполност се однесува и на материјалното. И таму каде на пр. се советува помагање на сиромашните и запоставените таа материјална или финансиска помош добива вредност наместо материјалното да се смета за општо земено безвредно. Работата е тогаш дали Бог или имотот е цел самиот по себе или се работи за нешто поцелисходно - Мат. 6, 24: невозможноста за истовремено да се служи и на Бога и на богатството.
На пр. лажењето и измамата, вршејќи “мобинг”(„ладнокрвно отфрлајќи ги колегите“, „откачувајќи ги колегите“) и реализирајќи проекти кои претходно не биле проверени дали штетат на (не криминалните) луѓе и без притоа да се консултира со засегнатите лица, не е одговорност на заедништво кое Исус постојано го демонтрирал. Исус не зборува ниту за “вродените неопходности”, како изговор за секој неуспех . 

Во Исламот е познато дека е забранета каматата. Евреите и Христијаните можат во Библијата и самите да пронајдат слични совети (тоа во Стариот завет се забраните):
Езекил 18:8 и 9: "Кој не позајмува со добивка и не зема (друг превод: претеран) додаток, раката ја чува од лоши дела, суди според вистината, ги следи моите наредби и ги пази моите закони, постапувајќи според вистината - таквиот навистина е праведен и тој ќе живее, слово е од Господа." Види и Езра 7:24 (забрането земање на данок, такса и царина за одредени занимања); Во Мудрите изреки 28:8 понекогаш на погоден начин се толкува дека натрупаното богатство не смее неправедно да се употребува, зашто на крај тоа се враќа на сиромасите. Онаму каде парите денес повеќекратно се користат токму против интересите на сиромашните одн. општите блага не се во склад со горниот стих. За да се исполни претпоставката на стихот за структурата на вредноста, важно е за што се трошат парите.
Во поглед на каматите, во Новиот Завет , видете во Мат. 23:23 и пак Мат. 17:24.
Најинтересно за овој елаборат е што дури и тогаш може да биде вредно за размислување, кога се напушта референтната рамка во која настанал Стариот Завет. Поради тоа овде нема подробно да се занимаваме со Летописот 23:20.

Библијата се придржува до тоа да не прави непотребни долгови (поуки 22:7), и да планира долгорочно. (поуки 21:5), како и со тоа да поучува на мудрост и да учи на разум (на пр. поуки 4:5-8). Луѓето посакале да штедат, веќе спомнатиот “десети дел” треба секоја година да се заштеди за да со тоа би можело да се патува на религиозни прослави и да се купат поклони. (5. Мојсеј 14:22-27). Павле барал од христијаните секоја седмица да оставаат по нешто, за да според потребите на другите христијани им се помогне во бедата (1.На Коринтјаните 16:1,2), и им дава совет да имаат умереност во општењето со земните добра. (1. Тимотеј 6:8) Исус поаѓа од тоа дека прво мора да се пресмета дали има доволно пари пред да се почне на пр. со некој градежен проект (Лука 14:28). Одржливата економија и денес е тражена како терапија и превентива: приватната, комерцијалната и јавната презадолженост преставува причина за глобалната нестабилност. Интернет страната Патишта на Исус за служи на никакви политички цели; поради што овде се даваат само воопштени гледишта.

*) Така тврди Егнест Фер, директор на институтот за емпиричко истражување по економија на Универзитетот во Цирих, од интервјуто во “Спектар на науката” март 2002., “Реципрочен алтруизам...”.
**) Овие вредности во духовен поглед се објаснуваат во главата за беседата на гората од нашиот главен текст - дел 1.
***) Види ја и нашата глава “Основи на етиката”.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Мат. 22, 21; Мар. 12, 13-17; Лук. 20,20-26: "Дајте го царевото на царот, а на Бога Божјото” е реален став во поглед на плаќањето на данокот на римската власт. Во неа се покажува јасна разлика меѓу државните и религиските функции. Овде на се мисли на тоа да се има начелна понизност кон власта; Апостолски Дела 5, 29: "...Повеќе треба да му се покорува на Бога отколку на луѓето”. Складно на тоа Исус не збори за “вродени потреби” како изговор за секој неуспех.

Од една страна скалата на општите вредности во беседата на гората (Мат. 5-7) итн. не може непосредно да се пренесе во општествените упатства за работа. Би било спротивно на Исусовото толкување да се работи со љубов само во приватниот живот кон ближните, а во јавните или политичките функции да се користат спротивни принципи. Сериозната етика*** мора да биде докажана на сите нивоа и во крајна линија да важи во светот во целост.

Во контекст на вистиност и одговорност која ја демонстрира Исус, би било на пр. недозволено еден човек да се пробива на нечесен начин преку соперниците; да се кажува лага во јавноста; да се изведуваат проекти за кои не е истражено дали се штетни за (некриминалните) ближните, или без да се консултира со засегнатите. Така да Христијанското ангажирање може да тражи и самостојно размислување кое го надминува едноставното размислување како “лево/десно” размислување.

Мт 7:3-5 “...извади ја најнапред гредата од своето око па потоа ќе видиш како да ја извадиш раската од окото на братот твој”, очигледно ова не се однесува само за сопствените слабости - а тој е впечатокот кои го оставаат некои Христијански кругови. Кога би ни станала животна навика секогаш да поаѓаме од себе - тогаш послободно, т.е. без да ги проектираме сопствените вини на другите, би ги опоменувале одн. критикувале другите онаму каде тоа е потребно. Ова се однесува како на личното опкружување така и на политичарите.

Пророчки совет наоѓаме кај Јеремија 29, 7: "Барајте мир во земјата во која ве прогонив, молете се за неа на Господа, зашто на нејзиниот мир почива и вашиот мир!” Ова во најопшто значење, е близу на смислата да се одлучува во полза на заедницата. На Христијаните преку Мат. 5, 13, Мат. 13, 33 итн. им се става на срце да се бават за заедницата и да бидат “сол на земјата”.

Но и за Христијаните може да има ситуации кога ќе мора да се одалечат од општествените неприлики: Јовановото откровение 18, 4: Слушнав и друг глас од небото: “Излезете од неа (градот Вавилон), народе мој, за да не ве досегнат нејзините зла и за да не заедничарите во гревовите нејзини!”

*) Оваа web-страница нема политички намери. Овде во оваа тема се даваат само воопштени побуди.
**) Види ја и нашата глава “Основи на етиката”.
Види ја и главата “Христијанските гледишта за економијата и социјалните прашања”.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Кај освестените Христијани Хабермас пронаоѓа важни особини кои би требале да им послужат на светските мислители.
-Религиската свест, во склад со спознавањата, мора да обработи “дисонантни” средби со останатите конфесии и религии. Напомена: На запад секако може да се забележи одредено ограничено цивилизирано општење. Гледиштата кои се битни за екуменијата или меѓурелигискиот дијалог, се наоѓаат на разни места од главниот текст и на неколку дополнителни страни, на пр. во врска со црквите и етиката.
- Понатаму мора да се прилогодува не научните "авторитети". Напомена: Од гледиште на оваа web-страна, поголемиот дел од научната јавност не е во тек со најновите истражувања или пак поради економски и други интереси тоа не го прифаќа. Поради тоа, овој вид на авторитет е двостран за многу прашања. И кај научната област нема доволно интердисциплинарна отвореност и го нема потребниот плурализам. Тоа исто важи токму и за најважните прашања кои се однесуваат за сликата на човекот како на пр. Во генетската техника (Проблематика која и Хабермас ја спомнува); па и во останатите природни науки. Со таквиот проблем се фаќаме во коштец на повеќе места во нашиот главен текст од чекорите во Евангелијата. Се резбира дека е неопходен дијалог меѓу религијата и науката. Според нашите искуства би морало да се вклучат и најновите струи во природните науки**), т.е. “истражување од надворешните” итн. Дополнително, од религиско гледиште, видувањата мора да произлегуваат од свесно, опитно, длабоко религиозно искуство, а не од само обично теолошко сувопарно филозофирање. Само на овој начин можа да се одбегне неразбирањето поради "промашувањето на темите". Поради тоа се потценети досегашните дијалози на база на застарените научни парадигми (базични претпоставки, слики за светот) односно ограниченото видување на Христијанството. И Хуманите науки може да профитираат од таквиот процес во кој човекот повторно станува човек, неговата душа бива душа наместо обично хемиско функционирање на мозокот. -Религиозната свест мора “Да пушти примеси во уставотворната држава...”. Се покажува до колкава деструктивност на религијското подрачје би можело да дојде без ваков чекор. Напомена: Таквото прилагодување на современите Христијани кон вредностите според сопствениот ум, делумно е чекор кон состојбата слична на онаа пред Христијанството да стане официјално религија пред 325-та година после Христа.

Додека Христијанскиот т.е. религиозниот дел од човештвото во општењето со останатиот дел преку световните установи се прилагодувале на нивниот јазик, според Хабермас, и овој вториот секуларен дел би теребало до го промени јазикот на комуницирање со религиозниот дел, наместо да се дообјаснуваат во стилот “што тие мислеле”. Секуларното мнозинство во прашањата кои се важни за верниците не би требале да ги протуркуваат мнозинските одлуки без сериозна проверка на она што и самите би можеле да го научат од забелешките на другата страна. Напомена: Само тогаш научниците, политичарите итн. во разговор со христијаните навистина би можеле да се прилагодат “кон нешто конкретно” во смисла на поимот за “зачувување на созданието”,“создаденото”,“човекот” итн. наспроти поимите како на пр. космосот. биосфера, екологија, живи суштества, хомо сапиенс.....

Хабермас полага надеж во посредување на “трета страна” помеѓу религијата и науката: во “демократски освестен здрав разум” во “постсекуларно општество” кој се прилагодува на понатамошно постоење на религиозни групи. Напомена: На пример во Германија ова не функционира добро, или пак само ако во дискусијата повеќе или помалку се вклучени големите цркви. Религијската активност на поединецот на пример во САД привлекува поголемо внимание; меѓутоа религиските вредности во тамошното секуларно општество се јавуваат во таков облик што едвај можат да се препознаат.

*) ФАЗ/ СЗ 15.10.2001 или германски текст на интернет
**) види ја и нашата страна "Науката и верата во Бога”.

***) Напомена: Хабермас и другите филозофски правци:
Jирген Хабермаs заедно со Teodor В. Aдорно иХерберт Маркузприпаѓаат на „франкфуртската школа", која со својата "критичка теорија" влијаела на студентското движење од 1968. година и тогаш вклучувала модифицирани и неомарксистички, просветителски и атеистички начин на размислување.
Од конзервативниот филозофски и теолошки поглед од 1969 година, особеноГинтер Рормозерја критикувал теоријата и праксата на движењето од 1968 година. Неговата “утопија” ја гледал као замена за религијата ( и со тоа конкуренција на црквената “наука за оздравување / есхатологија”) , па наспроти тоа се обидувал на пример да го спаси старото августинско учење за “Двете (Божји) царства”- религијата и државата.
Застапниците на франкфуртската школа како и нивните конзервативно-христијански, економско-либерални противници - употребувајќи ги еднострано аргументите едни против други, одн. обострано си ги опишуваат опонентите како обединета група, единствен блок. Така да едните ја испуштиле приликата диференцирано да го побараат она што вреди да се сочува од традиционалната структурна вредност; а другите пропуштиле диференцијално да го согледаат она што кај новите социјални движења било оправдано - “еманципирачки” - мотив. Многумина во Германија и на други места, од тогаш направиле сопствен напредок во таквата дискусија, зашто многумина повеќе не биле подготвени за присилување кон старата “борбена линија” од 1968. година. Меѓутоа истражувањето не напредувало подеднакво - сеуште се јавуваат книги во кои сето зло се прикажува како дело на опонентите, додека истомислениците и оние кои се на иста страна се прикажуваат скоро како безгрешни.

Враќање на соодржината на оваа страна.

Во Постанокот 1:26-28 “И Бог рече: Да направиме човек според наше подобие, да господари на земјата..."**) во никој случај не значи - како што тоа се прави практично - човекот да се однесува неодговорно кон околината. Овде се работи за првобитната Божја цел при создавањето на човекот каде на крај како врв на квалитетот ќе биде “човековото обожување” т.е. човекот со божествени својства. Затоа овде се работи за природниот авторитет на човекот кој можел да “дава имиња” на другите битија и да се однесува одговорно со нив. Постанокот 2:15 вака ја формулира таа одговорност: “Господ, Бог, го зема човекот и го постави во едемската градина за да го обработува и да го чува.” Ова “чување” се однесува на живото создание кое и понатаму се развива. Човекот потоа (спор. го пишувањето за рајот) отстапил од ова единство со Бога и неговото создание и постанал егоистичен. Бидејќи темелот пропаднал, човекот мора одново да ги изгради сите духовни темели наместо да се потпира на полномоштвото кое го имал во рајот.

И во Новиот завет созданието се смета за битно: Кај Римјаните 1:20 се кажува дека “Уште од создавањето на светот, сводот небесен и сето создание, јасно говорат за делата Божји”. И повторно кај Римјаните 8:19 "Навистина ви велам, целото создание нестрпливо го очекува објавувањето на Синот Божји” (друг превод: “избавените луѓе”, т.е. усовршените луѓе). Од посланието до Римјаните 8:22, знаеме: целото создание заедно воздивнува и се мачи во родилни маки се до сега. кај Марко 16:15 и им кажа: Идете по сиот свет, и проповедајте го ова евангелие на целото создание. (в. исто така кај Колосјаните 1:23).
Сега ни помага Исус Христос. меѓутоа не ни ја одзема нашата одговорност кон ближните, туку им помага на луѓето “да постанат совршени како што е совршен нашиот Отец Небесен”(Матеј 5:48),т.е. онака како што тоа било и замислено на почетокот - да ја познае својата одговорност.**** Дури со тоа треба повторно да дојде до обединување на созданието. Услов за тоа преставува прифаќање на таквата помош. Патувањето на човекот без Бога кај Римјаните 1:20 се нарекува и “неопростиво”.

Во Откровението кај Јован (за неговиот карактер видете го делот 2 од нашиот главен текст), меѓу другото се набројуваат и катастрофалните развои кои може да го погодат човештвото одн. и природата воопшто. Сите настани кои се опишани таму, како Божји корекции, никаде не се прикажуваат како позитивни одн. како реални Божји намери; Во Откровението не ги подржува ниту им опростува на луѓето кои допринеле за одумирање на видовите или за други видови на катастрофи. ***) Спротивно на тоа во Откровението се гледа критички на цивилизацијата.

Но и покрај тоа Откровението не ја менува позитивната визија од Новиот Завет, на пр. молитвата на гората (Мат. 5 "Кротките ќе ја наследат земјата...”).

За “Креационизмот”, особено раширен во Англиското говорно подрачје: нашата страна не подржува ниту една врста на -“...изм”. Создавањето на светот и човекот сепак укажува на Божествената мудрост, а не на толкавата чиста случајност. Види ја и нашата страна “Науката и верата во Бога". Дозволени се и некои сомнежи за некои несигурни археолошки одн. податоци за историјата на земјата. Но оние кои “7 дневното создавање” во Постанокот, го разбрале како денешните 24 саатни денови, тоа би требале да го препознаат како толкување: Вербата не треба да стои или да паѓа поради тоа. Денешните денови ја претпоставуваат создадената земја со нејзината ротација, кое што во почетокот не постоело. И Библијата збори дека ”За Бога илјада години се како еден ден". 7-те дена се разбира би значеле нешто реално, на како “периоди”, “циклуси на создавање” без детално дефинирано времетраење. Набљудувајќи ги најопсежните процеси во созданието, најкратко објаснети, во светло на новите откритија, би можело да стане подеднакво неодржливо како при археолошките заклучоци. Во Библијата се забележува дека Бог им се јавува на луѓето и пред Мојсеј, како на Енох и на Ное. Нашето денешно четиво околу созданието би можело да посегне и за старото усно, а потоа и пишаното предание од таквите - вистински - извори, кои во дел се сочувани и во другите култури. На истражувањата им се познати на пр. забележливите сличности со Сумерскиот еп за Гилгамеж. Тоа не значи дека Постанокот мора да се препишал од таму, но не потсетува дека Авраам потекнувал од Месопотамија. 

*) Оваа web-страна нема политички намери. Поради тоа овде се дискутира за општите гледишта, а не како советување за моменталните политички прашања. Христијаните од различни ориентации се осврнуваат на одредени прашања поврзани со зачувувањето на созданието, вклучувајќи и такви примери како неродениот живот и злоупотреба на генетскиот инженеринг и нуклеарната енергија.

**) Тоа би можело да се смета како посебен вид на Пан-ен-теистичко гледиште (“Бог можеме да го пронајдеме и во неговото создание”) - не треба да се помеша со пантеизмот ("Бог е се"). Најдиректниата релација меѓу Бог и созданието овде настанува со помош на човекот (спор. и Јов 14:21, 14:23, 15). А тоа станува практично и корисно само во онаа мерка во која човекот станува за тоа свесен и се повеќе станува сличен на Христос. И радувањето во созданието може да води кон Бога; но при таква мистичност во поглед на созданието можни се многу погрешни патишта при кои Бог би служел во лична корист, за остварување на сопствени материјални желби. Up date English / Deutsch.

***) Ова на пример не е јасно на сите во САД.

****) Можностите за развој на свесноста се преставени детално во дел 1 од нашиот главен текст, врз основа на разните фази од животот на Исус. Денес, на пример, една личност може свесно да научи – за разлика од порано, повеќе со инстиктивни средства – за повторно поинтезивно да ги препознае врските со неговото или нејзиното окружување и околина и земјата. На тој начин, тој или таа може да стигне до "меѓусобно поврзано размислување" (употребуван израз од Фредерик Вестер, иако на друга основа), или "повеќефакторно размислување" (израз употребуван од Дорнер за проучување на комплексни еколошки односи), наместо поодминато "линеарено" или "едно-причинскио" размислување ("1 причина → 1 ефект"), кој неможе да се примени во овој контекст. Види ги исто така следниве страници: "Свест, Мозок и Човечката Слободна Волја", "Основи на Етичките Вредности", "Општи Христијански Гледишта за Економски и Социјални Прашања", "Општи Христијански Гледишта за Општество и Политика", "Христијанство и Филозофија..."

Погледајте ја и нашата страна “Основни етички вредности".

Враќање на соодржината на оваа страна.

Конзервативните и Критички настроените Христијани имаат согласен став дека човечкиот живот започнува со зачнувањето. Библијата на повеќе начини го прикажува човечкиот живот како целина; од божествениот извор на животот - преку течењето на животот низ генерациите - вклучувајќи ги разните развојни индивидуални степени. Библијата не збори за “живот без вредност одн. без човечко достоинство” во било која доба пред раѓањето или во било која состојба, во старост или болест.

Проф. Бакле наведува во “Прирачник на христијанската етика” од историјата на некои теолози - во оригиналните текстови кои делумно не можат да се најдат - наместо зачнувањето како важна временска точка да биде непосредно после тоа (нидација). Современите природни науки, повеќето овде сакаат да бидат ослободени од вредноста. И научните пронаоѓања ги покажуваат само течните преминувања помеѓу стадиумот на оплоденото јајце и возрасен човек. Без оглед на дадени теории во врска со почетната точка на човечкиот живот, сите тие се чисто произволни. Така на пример ембриологот Erich Blechschmidt збори: Дека Haeckel-овиот “Биогенетски закон”, според кој ембрионот ги повторува животните етапи од историјата на еволуцијата, е застарен: секој орган се развива плански според својата улога во човекот. Реакциите на ембрионот денес може да се снимат со ултразвук. Генетичарот за луѓето, проф. L. Lejeune исто така нагласувал дека веќе и во гените на оплодената јајце клетка се содржи план за организмот на возрасниот човек; Може да кажеме дека постои физички пандан на тој план. Сродни спознавања постојат и кај истражувањето на мозокот, кај еволуциската неврологија и психологијата. При целосни и непристрасни испитувања се воочува постоењето на свеста и сеќавањето дури и при најраните стадиуми од животот.

На таков начин ваквото вреднување на животот дава одредено значење и надвор од границите на религиозните кругови.

Меѓутоа друго прашање е практичното уважување на тие гледишта.
Заповедта “Не убивај” - Егзодус 20 - во времето на Стариот Завет се разбирала во смисла “Не прави убиство”; при што потоа се смениле преставите за тоа што е убиство, а што убивање. Во поширока смисла, оваа заповед стандардно се применувала на целокупниот човечки живот а вегетаријанците и на животните. Модерниот пристап во меѓу религискиот “светски етос”** како репер ја содржи “културата на почитување на сиот живот”. Во секој случај - како што се случува во секое сериозно советувалиште за родилки, дури и кога се сака да се потикне раѓањето деца и кога истите даваат помош - треба сериозно да се земат во предвид индивидуалните животни ситуации на конкретните лица со сите потешкотии, стравови, неприлики и итн. наместо паушално да се осудуваат сите кои се одлучуваат на абортус. Во повеќето случаи на жените воопшто не им е лесна таквата одлука. Треба да се размисли за соодговорност и на мажот и околината, а не проблемот едноставно да се префрла на жената. Кога тежнееме кон намалување на абортусите и во крајна линија нивно исчезнување, освен индивидуалните настојувања особено е важно и олеснувањето на животот со детето од страна на општеството, значи да се отстрани главната причина за абортуси - да се помогне на социјално загрозените наместо да се натежнува врз нивната беда.

Исус Христос на луѓето им ја промовирал свесната одлука за етичкото, морално поведение наместо тоа да се исполнува поради законот или обичаите, како што е тоа случај во Стариот Завет. Правните норми може да ги регулираат етичките прашања, како што тоа се случувало во сите области од животот.
Казнените прописи (како Германскиот & 218), било да се строги или либерални, во меѓународната споредба имаат мало влијание врз абортусите. Согласно на тоа, како што беше напомнато, за решавање на тој проблем потребни се други настојувања.

При меѓународните научни истражувања и вештачкото оплодување постои “потрошувачка на ембриони”, која на пр. Германскиот закон за заштита на ембрионите се обидува да ги ограничи. Предимплатационата дијагностика (ПИД) предизвика ново искушение кое создава дополнителни причини за абортус.

Онаму каде се сака да се заштити животот, потребно е да се предочат опасностите на кои се изложен родениот живот или израснатите личности - а особено ризикот од опасности на кои е изложен родениот и неродениот живот во исто време. Еколошките опасности ги погодуваат и мајката и ембрионот, кои и се поосетливи од возрасните особи. Грижниците за животот многу често поминуваат преку тоа, како и многумина кои се залагаат за заштита на животната околина а не ги загрижува проблемот со прекин на бременоста, кое на пр. Франз Алт го критикувал 1985. година.

*) "Патиштата на Исус Христос” не е политичка web-страна. Овде не се пишува против никого и не се поставува политичко барање, туку едноставно информираме за општите стандарди.

**) Меѓу другото посетете ја и нашата дополнителна страна “Основи на етичките вредности”.

Враќање на соодржината на оваа страна.

За четвртиот дел: За Стариот Завет, и допринос за дијалог со другите религии. 

Оваа дополнителна страна е допринос за подобро разбирање на Стариот Завет и меѓурелигијскиот дијалог. Овде не се обработуваат старозаветните акти на опширен начин како што тоа беше случај со Евангелијата и Апостолските Дела (Првите Духови) од нашиот проект. Но во иднина е возможно поголемо залагање за ова заедничко наследство на Христијаните и Евреите.

Исус Христос и неговите ученици често се повикувале на Светите писма кои ги познавале и нивните слушатели. Тоа најнапред е Стариот завет. Таму е содржана историјата на создавањето, за историјата на Евреите, законските акти, пророштвата, псалмите, апокрифите итн . Исус и неговите ученици даваат на знаење дека нивната работа не ги укинува светите скрипти; дека во прв ред не се тука за да ги објаснуваат светите писма, туку дека се работи за живот преку непосреден контакт со Бог и Христос. ( Види “Основни етички вредности” и главниот текст.) Со тоа наспроти Стариот Завет се даваат нови погледи.

Во Новиот Завет на многу места може да се најдат врски со другите верски правци од тие времиња. На пример, Евангелието по Јован повеќекратно се обраќа на оние кои ја познавале гностичката наука за да преку нивното потекло им го објасни она што е различно, специфично христијански. Прост пример за тоа е: “Беше Вистинска Светлина ..." кај Јов. 1. и некои посланија на Св. Павле дури и повеќе ги земаат во обѕир човечките знаења кај старите мистериски религии отколку Еврејкото предание. Тоа нема да го забележат оние кои не ги познаваат тие традиции. На таквите места од Новиот Завет, неможе да се најдат паушални осуди за сите стари нееврејски акти. Таквите осуди се наоѓаат само на оние места каде што се спомнуваат злоупотреби на одредени дегенерични култови, зашто се сака да се предупредат луѓето на таквите патишта. Стариот, правилен начин на проповедање е да им се говори на луѓето на начин на кои тие би можеле да разберат, наместо да се очекува од нив да се заборави сопствената биографија-што би предизвикало дополнителни психички проблеми наместо да се исцелат во комплетни личности. Од луѓето со нееврејско потекло не се тражело најнапред да ја уважуваат комплетната Еврејска традиција. И притоа биле еднакви со Евреите (спор. Дела 15,19). Околу тоа прашање меѓу Апостолите имало разидувања кои исто така се појавуваат и денес.

Во тоа време, начинот на кој Исус работел барало во основа верба во Бога, и надеж за големи промени како во Израилот така и за останатиот свет, како што било и претскажано од пророците.Од тогаш било возможно да се престават Христијанските учења и врз основа на други религиозни традиции наместо Стариот Завет. Така на пример Мани се обидел да го направи тоа, основач на Манихејците кои се распространиле во Азија. Потоа тие биле гонети од црквата и денес практично се истребени. Основа за него била монотеистичката религија на Заратустра во Персија. Колку му успеало тоа обликување на Исусовата улога или (и покрај поволностите) тоа не му успеало (поради едностраната изолација), тоа е друго прашање за кое нема да се осврнеме подетално.

Еврејската религија (јудеизмот) создала после "Hebrew" Библијата и некои други акти како правни темели (мишна) и коментари (гемара) Талмуд – во Вавилонска и Ерусалимска варијанта. Тампон каде соодветни делови на Еврејството тежнеат за тоа да 613-от закон (халаха) се применува формално – наместо да ја посматраат ситуацијата без предрасуди земајќи ја во обѕир Божјата љубов – постојат тешки проблеми. Слични проблеми може да настанат и во случај на шематско применување на црковното правило (па дури и световното право). Понатаму тука се и основните акти на одредени правци, особено мистички-езотеричните книги за кабалистика: зохар/сефер језир. Последните спомнати дела датираат од 13-ти век, но би можело да се поврзани и со постари преданија; по нешто од нив потсетува дури и на стариот Египет. Денес исто така постои и Еврејска мистика.

"Бог Авраамов” се доживува како личносен Бог на семејството, племето и народот Израилски; а исто и како Бог на универзумот. Таа вера со тек на времето попримала строго монотеистички облик кон кого секогаш одново повикувале пророците.* На почетокот во Стариот завет Бог се нарекува “Елохим", - т.е. “Боженствен креаторски дух” а не материјален вонземјанин од генетички експерименти итн. како што денес се шпекулира во многу книги -; (Делумно проблематично влијание по се изгледа дека се појавило подоцна).Семитските зборови “Елохим” и “Алах” (Муслиманско име за Бог) сигурно имаат исто потекло, исто како и “Ел” за Кананите (Canaanites).

Името Јахве/ Јехова/ JWXW/ се појавува во Стариот Завет дури подоцна. Со тек на епохата со приближување кон Бога помеѓу другото се јавило доживувањето на Бога како Јехова, тврдат мистиците и хуманистичките извори како Lorber или Steiner. За жал единствено преводите користат секогаш исто име иако во оригиналот се наоѓаат многу различни имиња за Бога. Така преку луѓе од различни епохи се заобиколуваат различните спознавања на природата. Потоа највероватно во човекот избледело првобитното вистинско познание на Бог како Јехова, а кон тоа допринело и негативниот сооднос на луѓе кои биле заведени, чија духовност била разводнета и кои биле полни со омраза. Во многу религии постои феномен каде луѓето, чија духовност станала плитка и кои, на пример, биле исполнети со омраза, биле малку приемчиви за советите за корекција од пророците. Така да не мора сите приказни во Стариот завет да се однесуваат на вистинскиот “Jahwe" или на “JHWH" во смисла на духовни објаснувања проф. Ј. Ј. Хуртак/ САД. Меѓутоа тоа не значи секој старозаветен настан дека може да го вреднуваме со помош на човечката логика од денешно време. Самиот Бог најдобро знае поради што прави нешто и поради што побарува нешто од луѓето.

"Христос” е спомнат веќе во “Септаугинта”, превод на Еврејската Библија на Грчки јазик од 3-от или 2-от век пред Христа. Истата ја припремиле Евреите за самите себе (за Евреите), и тој збор значи “Мешиах”, што го претскажува Месијата (Спасителот). Значи тоа не е откритие на Св. Апос. Павле, иако во тоа верувале некои современи писатели. Свитоците од пештерата во околината на Мртвото море (Кумран) покажуваат, дека длабоко религиозните Евреи токму во децениите/вековите пред Христос го очекувале месијанското кралство на мирот како она опишаното во Исаија 11. Дури и тогаш постоеле различни толкувања за природата на Месијата - така да и Исусовите ученици тешко можеле да разберат дека наговестеното ново “Царство” не се однесува на национална побуна против Римјаните, туку за духовното преобразение кое менува се, т.е. за “Царството Небесно”.

Заједницата во Кумрану припаѓа на “Essenic”-от ред, и се вбројува во строга духовна школа која во она време е трета школа во Еврејството после Фарисеите и Садукеите. Поточно се работи за независна заедница блиска со учењето на Есените, која имала добри односи со сите различни школи не само со мирољубивите Есени, но и со милитантните “Зилоти”, и со Фарисеите во Ерусалим (кои во неприлика им ги довериле записите за богатството во Храмот; очигледно и покрај различните гледишта можеле да си веруваат). “Правилото на заедницата” 1QS содржело податоци за очекувањето на Месијата. Спомнати се дури и двајца Месии одн. Двете лози на Месии, кои според тогашното право би можело да се однесува на Исус: преку Јосиф од Давидовиот дом и преко Марија од свештената Ааранова лоза (Ова го спомнува и Carsten Peter Thiede, кој се занимава со овим свитоци по налог на израелската канцеларија за антиквитети).
Пророштвото во Михеј 5,1, според кое Месијата потекнува од Витлеем, немале некакво посебно значење во средината која го очекувала Месијата. И покрај тоа , на пример, Евангелистот Матеј се повикува токму на ова пророштво. Многумина, без да размислат, сметале дека тоа е негова досетка, затоа што Исус е од Назарет. *

Со Исус честопати се спомнува местото кај пророштвото на Даниил 9:25. Од навестувањето за изградба на вториот Ерусалим (види Неемија 2:18; околу 445 години, пред Христос). до смртта на вториот Помазаник ќе поминат вкупно 69 “седмици”. Доколку овде се работи за “Годишни седмици” од секоја седма година (спореди го значењето на “Саботните години” итн.), тогаш навистина посочува на времето на распетието.

Согласувања меѓу Еврејските и Христијанските теолози во поглед на Исус.
Многу современи Еврејски и Христијански истражувачи во меѓувреме дошле до следните заеднички ставови:

- Исус се смета за вистинска историска личност, роден во Назарет Галилеја; бил син на Јосиф и Марија (Мирјам); израснал во круг на браќата и сестрите; 
- Бил крстен од Јован крстител и проповедник на покајанието; после тоа почуствувал дека е повикан за јавна проповед; од тој контекст настанало движењето на Исусовите следбеници;
- како патувачки проповедник поучувал на молитва кон единиот Бог, а поради Божјото царство што доаѓа го повикувал народот на обраќање.
- При тоа извршил многу чудесни исцеленија, на пример психички болни особи; особено бил добро прифатен од општествено-социјално загрозените, жените и болните; - Дека во Галилеја и во Ерусалим дошло до судир со Еврејските свештеници што довело до негова насилна смрт од страна на Римјаните.

Помеѓу Евреите и Христијаните меѓу другото останало спорно: 
- Дали Исус бил ветениот Месија; – но постојат Месијански Евреи исто така, кои го прифаќаат Исус како свој Месија.
- Како треба да се гледа на распнувањето и верата во Воскресението; 
- Дали Божјиот народ е само во склоп на Еврејството или е сиот Христијански свет?; 
- Кој е точниот однос меѓу Бог и Исус?.
(Сепак постојат и Евреи и Христијанисо крајно екстремна настроеност против спротивната религија.   Но тие не играат никаква улога во меѓурелигијскиот дијалог.)

За теологија базирана на Христијанство како верска заедница, а и за други културни кругови би било интересно гледиштето на R. Steiner каде Христос го гледаме како битие кое било добро познато на поголемите мудреци и во пред Христијанскиот период; и изразено кај Хиндуизмот "Vishwas Karman", кај Парсите “Ahura Mazda”, богот на Сонцето “Озирис” кај Египјаните, и кај Келтите Белемис=Белдур, Аполон. Види го и поглавјето “На почетокот беше словото” во овој текст.
Во врска со христологијата на Rudolf Steiner види ја и помеѓу другото и збирката на предавање: “Духовни битија во небески тела”, 1912; “Припремен степен за Голготската мистерија”, 1913, 1914; “Од Исус до Христос”, “Христологија”.

Подоцна, пред 2000 години, го гледаме воплотувањето на Христос како мерило за пресвртна точка во еволуцијата, земајќи го ова и човештвото врз себе ги оживува сите преку својот живот. Претходните култови во поголем дел било дегенерирано како и Христијанството кое подоцна станало површно. Меѓутоа истражувањата во таа насока би биле интересни. Христос , во тој случај, би се покажал како нешто што не одговара на онаа улога на гарант на моќта за конкретна религијска заедница, што понекогаш и му се препишувала. Туку би бил Битие кое го обновува човештвото, значи “Новиот Адам” од Голготата.

*) За развојот на Христијанството видете и Prof.. Hans Küng, Das Judentum. Wesen und Geschichte, Sonderausgabe 2007. (Тој тежнее за интегрирано истражување, кое наспроти археологијата и критичкото истражување на старите акти, би било сфатено сериозно како извор за Христијаните и Евреите кој би им дал материјал за размислување. Ние не ги споделуваме сите таму спомнатите заклучоци изведени од историско-критичкото истражување, бидејќи настаните со Исус понекогаш и премногу субјективно се доживуваат; Küng од друга страна е отворен за самостојна неистражена реалност на таквите настани.)

**)За периодот на Стариот Завет, би било значајно да се изведе истражување за да се добијат корисни спознавања, доколку се инспиративни, визионерските списи би биле земени во предвид и спознанијата би биле соодветно уважени; во случајов покрај Rudolf Steiner на пр. Annа Katharinа Emmerich, "Das Geheimnis (Die Geheimnisse) des Alten Bundes".Што се однесува за периодот “пред потопот” и за Новозаветниот период, видете ги книгите на мистикот Јакоб Лорбер: www.lorber-verlag.deкако и Rudolf Steiner. Ако се прифати сведоштвото на Христијанските мистици, тогаш потполно би се заборавила тезата на некои писатели, дека Исус никогаш не постоел како историска личност, или дека тој бил едноставно патувачки проповедник.

Update English/ Deutsch.

Враќање на содржината на оваа страна.

Учењето на Заратустризмот денес сеуште може да се најде во Парса во нивната света книга Зенд Авеста. Истражувачите за таа религија во Индија, обелодениле дека навистина таа е постара него што западните истражувачи мислеле. Така да античките историчари вероватно биле во право. Понатака се покажува дека кај таа релгија првобитно не се работи само за познатата космичка борба меѓу светлината и темнината што бил преземено од страна на гностиците. Личниот Бог, со име, Ахура Мазда, постои како “Највозвишено Добро”, изнад таквите спротивставени сили. Поим за безличната Божја страна бил “Аху”. (Адреса за современо духовно истражување на таа религија: Маздаyасние Monasterie, Mustafa Bldg., Sir Pheorzeshah Mehta Rd., Bombay 400001, India.). На друг начин било откриено дека во Иранските преданија и во склад со Библијата, постојат предупредувањата на Ное/ Нуакх. Нашиот впечаток е дека Зенд Авеста има уште многу заедничко со оној вид на праобјава кон човештвото пред потопот - т.е. со најстарата вера во Бога каде Ное останува верен и во таква дегенерирана средина. Авраам не бил прв кој го славел единиот Бог. Постојат упатувања дека првобитниот облик на таа религија во писмена форма постоеле пред потопот околу 3500 години пред Христос, и сеуште постојат можности дека еден ден ќе се појават и списи од таа доба. Лорбер за еден од тие исчезнати списи го нарекува “Seanthiast Elli"; Наводно Бог им се покажал на луѓето пред потопот како “Абедам” онака како што потоа делувал преку Библијскиот Melchisedek.

Парсите, освен тоа, многу Муслимански духовници во Иран ги вбројуваат во “толкувачи” на Куран-от исто како што Евреите и Христијаните не ги вбројуваат во “неверници”, туку во оние кои веруваат во истиот Бог и кои се непрестајно подсетувани на тоа од страна на пророците. И во оваа религија, како и во сите други, нешто се изгубило од првобитната духовна длабочина што денес повторно треба да се востанови.

Мани (216-276) се обидел да ја соедини оваа религија со христијанската. (...) (Тој обид овде нема да се оценува; погледај во опширниот текст на Англиски или на Германски.)

Враќање на содржината на оваа страна.

Ова е заложба за подобро разбирање меѓу религиите и мирен “меѓурелигијски дијалог” што се одвива веќе со години. Следниве непомени не претендираат во целост да ги окарактеризираат верувањата на сите заедници, зашто и во Исламот постојат различни школи.****

Ислам значи "Предаден (на Божјата волја)", исто и "(верска) преданост".
Светото писмо на Исламот, Куранот, се разбира како вдахновение кое го имал пророкот Мухамед од Бога односно од ангелот Гаврил - кој може да го поистоветиме со архангелот Гаврил во Христијанството. За сигурно е тоа дека на Куранот му се препишува централното значење. Освен тоа за толкување важни се и другите традиции (сунна, буквално “обичај”) наследени од времето на пророкот (hadith). А и пророкот според своето сопствено однесување е човек, а не Бог. Исто така треба да се има на ум и тоа дека како и кај Христијаните, постојат Муслимани кои не го познаваат точно своето свето писмо. 

Христијаните т.е. Евреите во Куранот делумно се ослонуваат со “Вие луѓе на писмото”(луѓе на книгата, на пр. сура 4, 171*) и како "Вие деца Израилеви". Поради тоа би можеле да се бавиме и со Куранот*) иако повеќето тоа не го прават. Религиските науки, во секој случај, се бават со Светите писма на сите религии и меѓу другото го истражуваат историскиот развој на нивните толкувања. Светите писма, се разбира, треба да се проучуваат со почитување. Еден дел на Муслиманските коментатори на Куранот пишува дека - вероватно кај Бога - има праоблик на Куранот кој е достапен само за чистите ангели и чистите луѓе кои се испратени од Бога, друг дел на тие коментари, толкуваат дека, оној кој го чита Куранот на Земјата мора да биде во чиста состојба.

Са смета дека Пророкот дошол за “време” (или во меѓувреме; друг превод: или после одредено време) после едно прекинување при пророкувањето (Сура 5, 19*). Куранот ги разликува верниците во смисла на науката на Пророкот Мухамед, “луѓе на книгата” (луѓе на писмата), и “неверници”. Под поимот “луѓе на книгата” особено се мисли на Евреите и на Христијаните кои споделуваат исти традиции со Муслиманите, а понекогаш и со Зороастриците (Сура 22,17*). Зашто Куранот го признава синџирот на “пророци” кои на својот народ во свое време му ја проповедале верата во единиот Бог, за судниот ден и за молитвата (нпр. сура 6, 83-92, сура 7, сура 4,136*). Доколку луѓето со ваква религија веруваат во заеднички основи, во самиот Куран не се вбројуваат во неверници. (сура 5,48* и др.) Во првите векови на Исламот, врз Христијаните и Евреите не се вршел притисок за премин во Исламот (што е во склад со науката во Куранот, “нема присилба во религијата”,види сура 2, 256*).

Авраам е еден од “Ханифите” кои како индивидуалци директно ја нашле верата во единиот Бог.
Аллах - предисламски староарапски Ал-илах - има исто потекло како и семитскиот збор “Елохим”, Божјото име на Хебрејски во Мојсиевите книги.

"На Неверниците” - буквално: “На Прикривачите” - во потесна смисла во време на Пророкот Мухамед ги сметале за политеисти одн. за поклоници на кумир против кој и се борел во Арабија, а на кои веќе и предупредува Еврејската и Христијанската Библија. Денес за неверници во Исламот, во поширока смисла, се сметаат оние кои не веруваат во единиот Бог и Божјиот суд. Овој поим денес понекогаш погрешно, паушално, се применува за сите немуслимани, а понекогаш дури и за муслимани со други убедувања.

Исус освен во Библијата се спомнува и во Куранот (7 века после Христа). Тука има заеднички карактеристики но и разлики. Треба да се спомне дека Куранот го признава Исус на многу места како пророк, како пратеник Божји, и како “слово” Божјо без дополнително објаснување за таквото значење, и како дух Божји (сура 4,171), "создаден како Адам" (суре 2, 3, 5,...). Во правилно разбраниот Ислам, значи има поголема вредност отколку кај оние современи Христијански теолози кои единствено го препознаваат само Исус како реформатор. Христос како Син Божји - не е прифатено кај муслиманите - инаку во Мухамедовото време самите Христијани, синовскиот однос на Христос со Бога го имаат сфатено многу телесно. Во контекст на подоцнежната догма за Светото Тројство, кое повторно не е прифатено во Куранот. Многу ретки биле Христијаните кои можеле на автентичен начин да го објаснат "Синовскиот однос на Христа со Отецот" и “Единиот Бог во Светата Троица”.  (на пр. сура 6,101*). Во Посланието до Римјанимте 1.4 се кажува дека Исус во сила на Дух кој просветлува е “Поставен како Син Божји” - значи дека не е роден.
Христијаните би можеле да се сложат со Муслиманското Верување дека Бог не е роден и дека Исус не се родил туку е створен. Грчкиот поим “Логос” - кој во Библијата се користи за опишување на Божјото потекло одн. за пратението на Исус Христос - понатаму во Евангелијата се преведува и како “Слово” (види горе) што исто така се користи и во Куранот за Исуса. Дали во вдахновеноста на Куранот - како и на Библијата - се сокриени тајни кои досега не се спознаени ниту од Муслиманите ниту од Христијаните, па поради тоа расправиите околу поимите се непотребни. Онаму каде Христијаните дословно ги уважуваат своите учења(Светото тројство), што мора да се сфати како некој вид на “политеистичка” религја, а кое не е во склад со она што го поучувал Исус. “Не ме одбравте вие мене, туку Јас вас ве избрав за да одите и да дадете род и родот да остане со вас, а и Отецот (Бог) ќе ви даде се што ќе посакате во мое име” - Библија,Евангелие според Јован. 15:16. Сиот Исусов живот се врти околу единиот Бог со кој е тесно поврзан, и каде единствено Исус може да ги приближи луѓето до Бога.

Поимот "Логос" (на грчки, во Евангелието според Јован 1"Слово Божјо", е знак кој е поврзан со Христа) се појавува во Паретовиот превод на Куранот на Германски независно од Исус, но во другите изданија на Куранот се сфаќа како Божја “Работа” одн. Божја “Заповед” (сура 13,2 и 13,11*).

Куранот гледа на Исус “како на Адам” кој Бог го создал од земјата (сура 3,59*) и зборува за “Божјиот пратеник” кој преку Духот Божји го навестува безгрешното Исусово раѓање од Мирјам (Марија) (сура 19,17-22*). Во Христијанската верзија исто така Исусовото раѓање се најавува од страна на Ангел Божји преку Светиот Дух. И тука во Куранот се кажува дека Исус бил засилен со Светиот Дух / Просветлувачкиот Дух (сура 5,110*).

Според Куранот, Исус уште додека бил млад го најавил своето воскресение (сура 19,33*) се мисли на неговото повторно доаѓање на “Судниот ден” (суд со воскреснатите верници), што често се спомнува во Куранот, види кај сура 4,159* () . Куранот исто зборува за тоа дека Исус бил жив вознесен на небото (сура 4,157-159*, сура 3,55*).

Муслиманите и Христијаните не се согласни за тоа дали Исус пред своето вознесение бил распнат на крст па умрел и преку Бог ја победил смртта - како што веруваат Христијаните - или без да биде распнат и без да искуси смрт, бил жив вонесен на небото - како што веруваат Муслиманите. Меѓутоа заедничко верување е тоа дека пред вознесението бил жив и ги поучувал луѓето.

Веќе во сура 3,55* одн. 5,48* се кажува “...ќе ги направам сите да бидат чисти” и “... сите вие ќе се вратите пред мене, и Јас (Бог) ќе одлучам за она за кое се разидувате”. Така да за разрешување на некои непознати, подобро би било Христијаните и Муслиманите наместо да спорат да бидат во мир.

Куранот исто така го содржи воскресението на верниците за време на судниот ден (сура 36,77- 83; сура 69,13- 37; сура 75 и 99* и др.). Исус тогаш повторно ќе дојде и ќе сведочи за луѓето на писмата, за оние кои веруваат (сура 4,159; спор. сура 16,89*). Значи, тие и другите немуслимани кои веруваат во Бог и прават добро, според Куранот не треба да се плашат на судниот ден (сура 2,62; сура 4,123-124; сура 7,170*). Тој суд, во Куранот како и во Библијата, недвосмислено е Божја работа, а не човечка, без оглед дали се работи за Христијаните, Муслиманите или Евреите.

(Таквите споредувања на религиите овде не служат за да би се посомневало во независноста на Куранот.)

Основите на трите “Авраамови религии” се тесно поврзани. Заповедите иако не се во пишана форма, сепак се појавуваат и во Исламот, помеѓу другото види во сура 17,22-39, сура 5,38-40, сура 2,188, сура 4,135, сура 2,195 и сура 17,70* (човечко достоинсво). На пример, Куранот строго без исклучок го забранува убиството на невини (сура 5,27-32*). Поимот "Џихад" (xихад) значи само: “Борба”, значењето “Света војна” не произлегува од Куранот туку од изреките на пророкот Мухамед и исламските правни школи***): Духовно-моралната работа врз сопствената внатрешност, за исцелување на страстите кои човека го одалечуваат од Бога се смета за “Голем џихад”,на што се придава и најголемо значење. ((Спор. го на пр. Исусовиот совет, “Најнапред извади ја гредата од сопственото око”…"- На тој начин основата за многу надворешни конфликти исчезнува.) “Џихад на зборови” е мирољубиво исповедање на својата вера. “Џихад со раце” е делотворен, поучен пример на верникот. “Џихад со мач” е и “мал џихад”; дозволен е само кога некој верник е нападнат без да биде виновен (Спор. Куран сура 2,190*). Но во Куранот може да се најде “Јароста” при заедничарење со луѓе од друга вероисповед (сура 48,29*, сура 47,4*); може да се споредат такви "жестоки" пасуси со други пасуси, кои ги ограничуваат (на пример, "Во религијата нема присила", сура 2,256).
Опширни се традиционалните правила за општење меѓу половите вклучително и забраната за брак со верници од други религии, итн. 

Во исламската практика припаѓа: "Сведочење дека нема бог освен Богот (Алах) и дака Мухамед е Божји пратеник; 
да се обавуваат секојдневните молитви (сура 2,177*); 
да се придржува кон годишниот пост во месец Рамазан (сура 2,185*);
По можност еднаш во животот се оди на аџилак (сура 2,196*);
и да се плаќа заккат (прилог во социјални намени) (сура 2,177*)"

Денес, во Исламот нема централна институција која би одлучувала за религиско-техничките прашања. Но позициите кои ги споделуваат главнината на верниците највероватно би биле широко прифатени.

*) Помеѓу другото користен е "Куранот, превод од Рудиј Парета", Kohlhammer-Verlag (Германски), кој е доволен за научна расправа и јасно ги обликува буквалните преводи и прилозите за подобро јазично разбирање. Во Исламскиот свет се употребува најупотребуваното Египетско броење на стиховите. Во други преводи, може да се користи некое од другите два вида на броење на стиховите; Во тој случај спомнатото место ќе се наоѓа близу (пред или после) наведениот број на стих во конкретното сури.Тешката преводливост на Куранот не се однесува на така јасните места кои се посочени овде. Значењето на местата од Куранот се споредени и во дел со "Дер Der Koran", übersetzt und kommentiert von Adel Theodor Khourу, 2007 (Германски) превод кој бил признат и од муслиманските научници (на пример др. Inamullah Khan, тогашен Генерален Секретар на Светскиот Исламски Конгрес), чии коментари го земаат во предвид традиционалното толкување на школата за Исламско право.

***) И историските "Христијански крстоносни војни" не биле втемелени на Библијата, него тоа биле човечки дела па затоа на пример кај мнозинството на европските Христијани се на лош глас.

****) (Сп. сура 164,125.) 

Враќање на содржината на оваа страна.

Овде ќе се впуштиме во сличностите и разликите меѓу Будистичките правци и Христијанството кое е свесно за своите сопствени духовни длабочини. При тоа нема подетално да се опишува животот на Буда и неговата наука (500 год. пред Христа). *) Овде ќе се обработат главните точки.

"Не јас" и "јас"

Сржта на учењето на Буда, што е и основа на “Хинајана” - Будизмот, преставува се поголемо ослободување на човекот од се она кое што не припаѓа на природата на неговото битие. Копнежот на надворешниот и внатрешниот дух, што причинува проблеми, се препознава како “Не припаѓање на себе си” (“Анатта”) и би требало со медитација да се згасне истото , како и преку соодветен животен и образовен пат да се прејде во состојба на Нирвана. Подоцнежните школи на Будизмот- “Махајана”, погрешно сфаќајќи го концептот “Не себе си”, довел до напредок, на пр. за поизразено сочуствување со сите битија наместо изолираност од светот. Спомнатото, секогаш присутниот поим на “несамоважност”, го толкувале како да не постои “Јас” што би останало со остранување на егоистичните неопходни особини. Така да тие “Нирвана”-та ја толкуваат како “отсуство на се”. Дури и при опишувањето на своите сопствени виши доживувања, самиот Буда зборувал: “Со времето....сум ја спознал, преку сиромаштијата, состојбата во која нема ни забележување ниту незабележување, така со тек на времето се приближив до точка кога со исчезнување на забележувањата и чувствувањата се доаѓа до состојба на среќа во длабочина на својата душа... И така по некое време јас развив - после целосна елиминација на “ниту запазувања ниту незапазувања”- со “отсуство на перцепирање и чувствување” и останувајќи во тоа ; и откако сето тоа го уважив целомудрено, влијанијата пресекнаа." (suttam anguttara-nikkaya 9, број 41 …).

Слично на ова, и Исус Христос давал совети за прочистување на сопствените квалитети преку очистување, наместо да се биде фокусиран кон критикување на ближните.(Види го главниот текст од страната "Патишта на Исус Христос"). Тој себе си и своите ученици не ги поистоветува со светот ниту со секуларни активности, но што е и повпечатливо споредено со оригиналниот Будизам, Исус опишувајќи ги дека тие иако не припаѓаат на светот тие сепак делуваат во светот, (Јов. 17) потквасувајќи го сиот свет.

Во секој случај, за животот, во Исусовите и Будините изреки може да се видат толку многу длабоки сличности, поради што некои и со декади мислеле дека Исус учел будизам. Објаснувањето за овие сличности не мора да биде предадено од страна на некакви надворешни извори, како што некои истражувачи замислуваат – дури и ако е можно да постоела една или две точки на контакт.
Тоа сепак не е точно. Исто би можело да изјавиме дека Тој учел и некоја друга стара религија. Во нашиот главен текст се објаснува дека таквите сличности се резултат на истата духовна реалност, која на сличен начин е достапна на секого, без да има потреба за меѓусобно имитирање. Доколку не е извештачено тоа е инспирација, доколку доаѓа од вечниот извор без кој не би постоело ниту “Нешто”, ниту “Ништо” или “Не ништо” итн. Самото духовно ослободување без тоа не би имало никаква смисла. Од она што постои позади сето, и кое е скриено во сето и истовремено што постои вон сето. Тоа нешто не е манифестирано, но сепак се содржи во себе, и на крај од создавањето ќе биде во сето создадено иако на почеток, во смисла на сегашноста, тоа е противречност како “Коан”(Парадоксална изрека кај медитација во Зен-будизмот). Нешто кое не може да се поими по теоретски пат и покрај флексибилноста на човечкиот дух, па се прават обиди за индиректно приближување или во својата внатрешност да се обработи веќе виденото.*****
Тоа е онаа сила која што религиите ја поседуваат, а што материјално-егоистичкото општество недоволно ја користи. Сличностите и контактите меѓу религиите не менуваат ништо, сите тие си имаат свои сопствени (некогаш и различни) патишта.

Меѓу Христијанските мистици, работата на Меистер Екхарт е најблизу до Источниот имперсонализам.Меѓу Будистичките училишта на мислата, учењето на Ничирен може да се јави како мост.Меѓу другите Индиски филозофи, работата на Шри Ауробиндо – со неговиот партнер, "Мајка" – е најблизу до Европскиот персонализам или интринцизам.Тој доживеал Нирвана и препознал – очигледно на сличен начин како кај некои Христијански мистици – дека постои нешто сосема поразлично од "ништо" зад Нирвана искуството. Тој зборува за "највисокото" и сака да донесе одредени аспекти на ова "највисоко" долу на земјата. Има и такви за кои Шри Ауробиндо може да биде виден како мост кој води назад во Христијанство – но до вистинската суштина на Христијанството, опфаќајќи го вистинското "Христијанско апостолство" дури и моќта на самиот Исус прикажана во неговото воскресение.

"Крајната реалност" и прашањето за Бога.

Племенитите човечки особини во Еврејскиот односно Христијанскиот свет дополнително се поврзани со поимот грев против Бога. Овде најнапред се работи за одржување на религски основаните етички норми; Поточно гледано тоа е совладување на сите особини кои не одвојуваат од Бога. По правило дури и кај повеќето Будисти - преовладува уверувањето дека во Будизмот нема Бог. Поради тоа во заедничките етички ставови на сите религии се ослонува само на “последната реалност” што е над телесниот живот, и е прифатена од сите религии без обѕир на значењето. Меѓутоа ова не е сосема точно. Буда не тврдел дека не постои Бог, туку тој во тогашните околности повеќе се ограничувал на внтрешните спознавања од човечкиот пат. Буда на прашање од Хинду свештеник за Брахма, Божествениот Создател во Хинду, одговорил: “Брахма добро ја познавам, и брахманскиот свет, и патот кој води во брахманскиот свет, исто така знам како Брахма влезе во брахманскиот свет.” (Digha Nikaya, 13-ти. говор – со повикување на духовни искуства, а не само преку хиндуистичката книжевност.) Брахма не може едноставно да се поистовети со Бог Отецот, исповедан од Исус Христос; повеќе е персонификација на некои Божествени особини кои со тек на времето се јавиле во разни култури.. Но во секој случај не е име за негативни сили.

Меѓутоа за што зборува оној кој говори за вишото потекло на тогаш славените богови наместо да се слави себе си како највисоко битие? За Буда исходиштето и целта лежат во неманифестирањето. Но таа неманифестирана највисока реалност не е и “Ништо”. Едноставно се наоѓа вон сето за кое човекот со помош на своите телесни, физички или ментални способности може да создаде слика.
И одненадеж ни се покажува паралела која Христијанството, Јудејството и Исламот свесно не ги препознаваат. Во сите тие религии постои спознавање дека нема смисла или дури е забрането да се создава слика за Бог, па и ако причината за тоа е заборавена. Во Еврејството и Божјото име не треба директно да се изговара. Видете ја исто така нашата страна "Религијата како ‘повторно поврзување’ на човекот со Бога", особено забелешката ²⁾ на архитиповите.

Во Евангелието односно Откровението Со "Отец” го означаваат Оној од кого исходи создавањето и се извршува во полнота (алфа и омега), значи кој стои изнад сето создадено, и чии квалитети не можат да се досегнат пред Христа. Христијанските мистици како Jakob Boehme, врз основа на своите автентични искуства, изричито предупредувале дека тој Бог не само што е изнад земниот свет туку е и изнад небескиот свет, т.е. од онаа страна.**) Не може да се стигне далеку кога религиите се споредуваат во научната литература во отсуство на оние кои досегнале длабоки религиозни искуства. Без нив не може да се најде ниту јазик кој би го разбирале двете страни.

Будистичкиот пат воведува во "Нирвана, изнад онаа страна, нешто што е за повеќето толку далечно, како што за повеќето Христијани е мистично единството со Бога -. Буда додуша укажувал на можноста за да Bodhisattwa "ослободен од повторни раѓања" може доброволно да слезе и да помогне на остатокот од човештвото.
Христос се вознесе кај Отецот ("и гробот беше празен, Тој воскресна и се вознесе), за да потоа повторно да се врати. Со Христос денес може посилно да дојде до пробивање од највишите Божји нивоа до доле на земјата.

Рудолф Штајнер Можеби вреди да се спомене во оваа точка исто така и. Тој рекол дека Буда го донел учењето за мудроста на љубовта и дека Христос потоа ја донел моќта на љубовта. Моќта на љубовта во крајна линија повлекува се назад – или подобро кажано, напред – во божествено совршенство."Прашајте го Отецот во мое име" – значи, во согласност со него, преку него, Христијанскиот пат води кон Едниот. Овде на Буда се гледа како на некој вид на пионер.

Оној кој сака да ја спознае реалноста, може да го побара Христос и/ или самиот Буда на неговиот/ нејзиниот пат!

Буда во "Калама Сутра": "Не подавајте се на..., озборувања, ...предавства, ... дневни празномислења, ...ауторитетите на светите акти, ...телесно расудување и земно мудрување, ... измислени теории и слатки ласкања, ...влијанијата понесени од моќта, ...ауторитетите на водачите. Но кога самите ќе спознаете..."(Вистинската вера повеќе наликува на убеденост и препознавање на искусената пракса во верата, отколку на интелектуален концепт.)

*) Сочувани учења на Буда може да се најдат во опширниот превод на K.E. Neumann, "Будините говори: средна збирка"; исто така и во “долгата колекција”.

**) За луѓето со теозофско јазично користење треба да се спомене дека во теозофска смисла нирвана односно дишење се наоѓа испод “паранирванската” и “логоисточна”, божествена рамнина.

***) Мајсторот на Христијанската мистика Екехарт ги опиша неговите доживувања како Нирвана доживување – без да го употреби овој збор -, но разликата беше дека за него тоа било поврзано со средба со Бога.

****) Враќањето кон Бога од патот низ светот во суштина од една страна е враќање кон нешто, кое веќе било таму цело време. Од друга страна тоа е нешто дополнително, кое не било таму претходно, како два складни триаголници. Овој парадокс единствено може да биде разбран преку продаблочено мистично искуство.

*****) Постојат исто и филозофски аспекти. Во Будизмот Махајана, во својот коментар за "Прајнапарамита" Нагарјуна опишал дека на нешто може да се гледа како да е точно, или неточно, или точно и неточно, или ниту точно ниту неточно – четири категории наместо просто дуалистички или/или. Бидејќи разумот не е способен целосно да го разбере ова, тоа би можело да доведе до личносно достигнување, т.е. еден вид на просветлување што е над гореспомнатото дуалистичко расудување, што резултира со поглед од друго ниво на свест. Тоа е слично со ефектот на коаните – парадоксална изрека, или парабола – на Зен Будизмот (види погоре). Во Европската филозофија постои друг начин да се прошири умот изнад старото дуалистичко или/или: Хегеловата дијалектика на теза и антитеза, исто така, го вклучува аспектот на синтеза. Тоа му овозможува на умот да се извежба во надминување на противречностите или очигледните противречности, така отворајќи се себеси за повисока вистина во Божјиот дух. Нашиот Христијански проект независно развил слична возможност: различни гледишта може да содржат делови кои се неразбирливи и компатибилни од холистичка перспектива – кои се вклопуваат заедно (надминувајќи ги очигледните противречностите [дихтомии]).

Враќање на содржината на оваа страна.

Дополнителни страни на проектот “Патишта на Исус Христос”, за различни други религии, и се допринос за подобро разбирање меѓу истите и меѓурелигискиот дијалог. Овде се обидуваме да ги претставиме сличностите и разликите меѓу Хиндуистичките правци и Христијанството кое (повторно) станува свесно за своите сопствени духовни длабочини. Со ова не се прави обид за подетално опишување на Хиндуистичката религија. Овде подробно се обработуваат само најглавните црти.

Во изворната Хиндуистичка наука постои поимот “Аватари”,на различни нивоа. Под нив се подразбираат луѓето кои на земјата не постојат поради својот сопствен развој туку поради доброволниот допринос за развојот на еден народ или човештвото, како капка “во Божјата полнота”. Разликите меѓу ваквите последователни “аватари” и нивните гледишта често се претопуваат, додека Еврејското и Христијанското сфаќање за "Бог на историјата" го нагласува аспектот за натамошниот развој со посебна улога на "Месијата" (извадок од глава "На почеток беше словото…" од главниот текст *).
Овде од Индијско гледиште и покрај тоа се работи за дозволиво приближување за поимање на улогата на Исус Христос. Зато и Хиндуистичките мајстори за јога често на Исус му придаваат поголема улога од оние современи Христијански теолози кои на Исус гледаат како на обичен човек, т.е. социјален реформатор. Меѓутоа постојат и Хиндуси кои на Исус го гледаат како на едноставен мајстор односно учител. При сето тоа треба да се земе во предвид дека духовните длабочини на Христијанството делумно исчезнале и дека мора одново да се спознаат како би можело да се води содржаен дијалог со другите религии. (На тоа работи оваа страна во своите опширни текстови * ).

Во склад со реченото "Бидете значи совршени како што е совршен вашиот Отец небесен" (Матеја 5,48) најинтересно во секоја религија е прашањето каде водат практичните духовни патишта?. Тоа во случај на Хиндуизмот се многуте видови на Јога. Кои со овладување на надворешната и внатрешната човечка природа настојуваат душата да ја доведат до нејзиното боженствено совршенство.
Во врска со тоа има европски насоки на школување (...), кои под други имиња вклучуваат елементи кои се познати од Јогата, на пример нервните центри или центрите на свеста - чакри. Таквите настојувања не се автоматски “нехристијански” како што мисли црквата, таквите центри веќе во средниот век биле познати на Христијанските теозофи (Јохан Георг Гихтел), тие во меѓувреме може да се препознаат како реални енергетски структури присутни во секој човек; На ист начин како познатата Кинеска вештина на Акупунтура не е автоматски “теоистичка”- затоа што може да се измерат, а во поново време и со помош на хистологијата да се пронајдат во човечкото тело. (извод од “Света ревност” во главниот текст). Спореди ги делата на Албрехт Френц"Христијанска јога, христијанско образложување за индијскиот начин на медитирање", каде се претпоставува дека Христијанството и практичните методи на Јога се компатибилни.

За Христијаните одлучувачки е духовниот став; т.е. вежбите се сметаат како припрема за Божјото делување, или пак, дали погрешно се мисли дека е невозможно да се изнуди совршенство во Бога преку техники? (телесни вежби, дишење, пеење на мантри, концентрација, медитација...) ?.

Уште една таква разлика кај Христијаните: кога во Јогата ќе се појават поимите како “Христови сили” се забележува дека Христовата моќ за излекување е дел од неговото битие кое делува одозгора на целиот човек или можеби се доживува како изолирана космичка сила? Ако некој не се прилагоди себе си директно на Христа, како ќе знае дека искусеното е поврзано со Христа. (делумно од “Прашања за чудата” во главниот текст) *

Во секој случај постојат и изворни Христијански патишта наместо методи од други извори кои се прилагодени на Христијанството; само тие може да вродат со плод. Тоа е монашката Православна молитва по манастирите: “Господи Помилуј” (како на Светата Гора “Атос”: "Кирие Елеисон"), што би соодествувала на Индијската мантра. (Спор. "Тишина во пустињата" од главниот текст) * . Понатаму, постои на пример специфична Христијанска Евангелистичка медитација на што се темели и нашиот главен текст, и е опишана на додатната страна "Христијанска медитација" *.

**Индијскиот збор Јога дословно значи “напрегање”,т.е. повторна поврзаност со изворот, што е со слично дословно значење на латинскиот збор религија. Хинду методи за тренинг за телото, душата и духот.

Денес, внатрешното доживување на распнување, т.е. “полноќ на душата”,“мистична смрт”, пролаз преку напуштеност од се она што на човек може да му биде потпора, кое го почуствувале сите Христијански мистици ( на пр.Екехарт), во некоја рака тоа е слично на врвното доживување на јога, појавата nirvikalpa samadhiодносно празнотија во "нирвана". Христијанската мистика сепак дава спознавање дека во однос на таа празнотија се крие “нешто”, т.е. Христос односно Бог. Слично на тоа Ауробиндо покажал дека и на Индијскиот пат при преминување на нирваната може да се досегне она што следи над тоа истото. На Христијанскиот пат можно е и од првиот момент на религиозниот пат да биде присутно нешто од таа полнота што е над се, зашто самиот Христос е тој мост кој досега до земјата.
Впечатокот на тешко минување низ понор се создава кога некој како Ауробиндо, трудејќи се со сили без подлога сакаат да напредуваат во Христовото просветление. Тоа секако не е можно; ќе потсетиме на случајот на хинду момчето кое не знаело ништо за Христијанството, но сепак преку интензивно внатрешно преиспитување за Бога, одеднаш го познал Христа и за тоа подоцна напишал и книга (издавач Friso Melzer, "Sadhu Sundar Singh"). И кај луѓе, кои покушавале да досегнат до Индиските богови, преку хиндуистички, тантрички вежби, на нивно изненадување го виделе Исуса. “Ветрот дува каде што сака”.

Побудата на Р. Штајнер во Христа да види светлосно битие, што на многу големи мудреци им било познато и во предхристијанско време, тешко би можело да се базира на теологија втемелена на Христијанството како верска заедница, иако е интересна за другите култови. (извод од главата "Распетие…" главен текст * ) Р. Штајнер што се однесува на Индија посочил на "vishwas karman", "градител на светови", делување кое старите индијски мудреци можеле да го насетат непосредно зад достапните нивоа. Во поглед на многуте Хинду богови би можело да се претпостави дека според најновите сознанија, боговите на старите култури доколку не се работи за чисто племенски божества или луѓе, претставувале аспекти на едно божество кои потоа станале самостојни боженства. Теоретските назнаки како политеизмот сами за себе зборат малку. Евреите во оригиналниот хебрејски текст исто така имале разни имиња за Бога и неговите особини. Меѓутоа не ги славеле како различни богови. И Заратустријанците ( Парсил), на пример го прифатиле монотеистичкото верување ( во еден Бог). Во Хиндуизмот на пример школата “вишнуита” би можела да се смета како монотеистичка.

Во тој контекст е интересно дека постојат нови настојувања кои како воскреснатиот Христос не ја споделуваат очигледната претпоставка за смртноста на телото: (…) Индијскиот филозоф и јога Aurobindoи неговата духовна сопатничка, "мајка" Мира Алфаса на пример делувале во тој правец. (…) (делумни извадоци во "Воскресение" од главниот текст) *.

Поважен дел на Христијанските патишта на социјално делување и милосрдие во Индија би можело да се поистовети со “карма јога” (јога на судбината) односно "bhakti јогом" (јога на љубовта), а спознајниот пат би можел да се спореди со “инана јога”.

Реално може да се доживее при прилагодување за водење на животот преку Христовото посредување на Бога, и тогаш тој живот тече пооргански отклку со механичко делотворно изедначување на законите на судбина или карма. И Христос збори за обновување “до последната пара” но не кажува дека тоа мора да се случува како и пред тоа, “око за око, заб за заб”. Во центар се наоѓа нова задача за човекот - со тие можности се обзема и преобразува се она што е полезно за него и неговите ближни. Повеќе не се навестува совладувањето на минатото како цел сама за себе или мотив за развој. Денес може да се забележи “помошта” кај заедничката игра на различните можности за човекот. (извод од поглавјето "Распетие" од главниот текст; постои и дополнителна страна за карма и реинкарнација) *

Во различните религии етика е делот за кој сите се согласни и каде поради тоа дијалогот највеќе напредувал. На почеток на класичниот пат на Јога според Патањали, на пример за предуслов на успех се наоѓа “уама”: да не им штетиме на живите суштества со мисли, зборови или на дело; да не сме алчни; да сме вистинољупци; со сексуална чистота; да не земаме поклони (да бидеме независни). Друг степен е “ниуама”: Внатрешно надворешно очистување, скромност и умереност, аскеза; дарежливост, пожртвуваност; изучување и славење на Бога, душевна моќ и верба. Во Јога се учи и на “бојно поле” (Bhagavadgit), кое треба да се разбере во смисла на внатрешно сопствено очистување. Очигледно е дека овде постојат паралели со Исусовата наука и заповедите. Хиндусите, како и Христијаните и многу други религии се носители на проектот за “Светскиот етос".

Најстарите религиски темели се ведите, кои потекнуваат од “мудреците (рисхис)” од прастарото “златно доба”. После доаѓа на сцена епот Махабхарата со опис за раните историски настани кои се сметале за митови, меѓу другото и војните, значи повеќе и не толку “златно” доба. Потоа се продолжува со литературата за мудрост, Упанишад. Бхагавад Гита е еден од најважните свети текстови на Хиндусите, традиции кои ги комбинира раните Веди со филозофијата на Упанишадите и мудроста на Јогата, и е дел од Махабхарата. Кришна, јунакот на оваа дидактична песна, се смета за врховното битие манифестирајќи се себе си во човечки облик – аватар (види погоре).

Враќање на содржината на оваа страна.

.

Нашите дополнителни страници кои се однесуваат на другите религии се допринос за подобро разбирање и за меѓурелигискиот дијалог. Во дополнителните страници ние одиме во сличностите и разликите меѓу традиционалниот Таоизам, Конфучианизам и Христијанското учење за они кои се свесни за нивната сопствена духовна длабочина. Тоа не е обид за опширно опишување на старите Кинески религии. Но ќе биде дискутирано прецизно за суштинските точки.

Во традиционалната Кинеска духовност се среќаваат неколку слични извори:

Изворното учење со највисок принцип, Тао, "за кое ништо не може да се каже", исто така преставува изворна единство пред поделбата на поларитетите Јин и Јанг*) и после тоа на "5 елементи"*., Ова изворно единство е во тоа што е над манифестациите на универзумот. Христијанските мисионери, на.пр. Језуитите, го нашле овој највисок принцип дека се совпаѓа со Бога, иако монасите од редот на Франциско и Бенедикт и конечно и Папата не се сложуваат. Од една страна "Тао" не е во согласност со новото искусување на Бога како Отец кому можете лично да му се обратите, како што поучувал Исус. Од друга страна можно е, дека тоа е еден постар начин на барање и искусување на Бога, како што тоа било можно во древна Кина.

*) Јин е проширување, "женски" принцип - на.пр. кај sympathicus нервот; Јанг е рестриктивност, "машки" принцип - на.пр. кај parasympathicus нервот, двата работат заедно. "5-те елементи на земја, вода, дрво, огин и метал" одговараат на "4-те елементи или карактеристики на земја, вода, воздух, огин = топлина", како што старите Европски школи за алхемија и езотеричност предавале за тоа.(Имало и Христијански алхемичарите исто така.) Кинескиот 5-ти елемент, таканаречениот "метал" некогаш во Европа бил наречен "прима материја" (Латински збор за "оригинална супстанца") - споредете го со основите на модерната физика за честички - старите Индиски Теозовски и Антропозовски извори тоа го нарекуваат "етер" и нему му припушуваат дека содржи неколку нивоа, што конечно резултира во 7 агрегатни состојби.Денес никој не би ги поврзал таквите стари идеи со религијата, во потесна смисла на зборот. Сепак, тоа не било само шпекулативна филозофија; тоа е древен вид на напредна космологија со речиси природна научна природа - не е важно што денешните методи се различни.

Тоа не го менува фактот дека практиките на старите кинески а подоцна и таоистички мајстори покажуваат духовна природа. Старите увиди во врска со улогата на "елементите" и силите во телото се превземени, затоа што тешко може да се заобиколат физичките недостатоци на патот кон поголемото духовно совршенство - во холистичка смисла. Тое е таков стил на духовност што нема намера да се повлече од земјата, за разлика од некои други источни духовни традиции. Стремеж за совршенство, што како такво не било спротивно на Христијанското учење за искупувањето. Често пати се заборавува дека Исус рекол, "Бидете (постанете) совршени, како што вашиот небесен Отец е совршен" (Матеј 5,48).Сепак, методите се различни. Раните Христијани знаеле дека можеле на активен начин да се припремат и отворат себе си за Божјото влијание. Покрај тоа, Христијаните исто така знаеле, за цело време, дека не е можно со сила да се добие Божјата милост преку вакви активности: Бог исто така е слободен.

Помеѓу небото, Кинеското "Тиен", земјата и човекот - сите произлегуваат од истото изворно единство - Кинеските учители виделе насекаде сличности ('кореспонденции'). ("7-те Слободни уметности" кај Европските средни училишта од среден век вклучувале слични учења). Значи сиот стремеж бил насочен кон хармонија на човечкиот живот со "Небото" - како "највисока Моќ" манифистирана во светот - и земјата. Ова, исто така, ја покажува религиозната природа на таа аспирација, настрана од духовната природа. Re-ligion (од Латинскиот) значи повторно поврзување со исходиштето на сето. Сепак, од Христијанска гледна точка Креаторот преставува извор и крај на се и Исус Христос е врската, која ни помага нам во поврзувањето со Бога.

Со текот на времето, луѓето им се поклониле на неколку "одделни Богови": Небото, Боговите на почвата, локалните духови и светителите. Терминот "многубоштво", што се користи за таквите религии, не е многу значаен; бидејќи првично "Боговите" биле карактеристики на еден највисок принцип, исто како што може да се најдат во некои други религии. (Посебена работа е обожувањето на светителите - но тоа веќе изгледа познато на некои Христијански Цркви.)

На овој начин, разделувајќи ги сите работи на два поларитета, јин и јанг, можно е да се одржува умот во рамките на овие поларитета; но тој што тражи може успешно да се стреми да оди подалеку од нив, во мистичната состојба на свеста.

Она што е опишан досега е заедничка основа на подоцнежните училишта на Лао-це и Кон-фу-че (Конфучие)  - историчарите сметаат дека тие живееле околу 500 година п.н.е.Таоизам (Лао-це: меѓу другото книгата "Тао-те-чинг") учел "Да се делува со медитативниот став да неправи ништо" (Ву-Ваи). Тоа претставува дека, ништо не се прави со егоистичниот и интелектуалниот дел на човекот, но со природните инстинкти од суштинското добро во човекот - да се биде во хармонија со природата. Ваквиот став би резултирал во некаков вид на природна етика на алтруизам и скромност.Ова суштинско добро во човекот не е автоматски идентично со Исус Христос, кој може да земе облик на човек, и е активен таму (Јован 15: "...Останете во мене и јас ќе останам во вас"). Но денешните теолози неможе да негираат дека лицата со различна вера имаат суштинско добро во себе - сличните етики на повеќето религии покажува дека "Доброто" се зафатило насекаде. Дури и Светиот Дух "дува секаде каде што ќе посака" (Јован 3).

Таоистите секогаш биле практичари, а не теоретичари. Таоизмот ги користи:
- Аскетизмот. Ова се случува во рамките на сите религии. Но исто така постојат и вежби за сублимација или трансформација на сексуалноста (на.пр. Мантак Чиа, "Тао Јога" и "Тао Јога на Љубовта". Старите источни патеки често почнуваат "од дното до врвот", за разлика од европските/западниот патеки, што главно почнуваат "од врвот кон дното" денес, тоа значи "од свеста".- Телесни вежби, дишење и концентрација за будење и насочување на животната енергија, или "Chi". Од научните истражувања за акупунктура и електро-акупунктура, докажано е постоењето на таа жива енергија. Не е важно што овие научници сеуште не се во можност да ја разберат вистинската природа на тој феномен. Сега е докажано дека постојат "Меридијани" на акупунтурата, дури и во ткивата, како "празни канали". Така да оваа жива сила не е "Таоистичка", како што некои Христијани мислат, туку едноставно човечка. Во стара Грција и раната Христијанска ера тоа било наречено "Пнеума", Грчки збор што значи здив и животна сила, исто така - здив на животот, дувнат во човекот од страна на Бога -; и тоа исто така било користено за да се подразбере Светиот Дух. Но, Светиот Дух е во контекст на Исус Христос. Значи, ако некој не се уподоби себе си на Исус Христос, како тој би знаел дека го искусува Светиот Дух најавен од Исуса? - Понатаму, методите на Таоистите вклучуваат - како кај Индиската Јога - медитивната апсорпија во исходиштето, за да се надмине ограничувањето во животот. Алхемистичката потрага за безсмртност исто така игра улога.

Кон-фу-че (Конфучие) на сличен начин им препорачува на луѓето да се прилагодат себе си на "космичкиот етички закон". Но наместо нагласено индивидуалистички начин на Таоистите тој барал морален образовен систем за целотот општество. Конфучијанците работеле на свесно негување и совршенството на суштинското добро во човечот - преку навиките и замајќи ги другите за пример:
Доколку постои учење на љубов, почит и.т.н., тоа би требало да резултира во етичко општество. - Од древните времиња, на.пр. убиство, кражба, проституција и култови со слики биле забранети во Кина.- Како и речиси сите светски религии Кон-фу-че учи на "... милосрдие. Не го прави она што не сакаш тебе да ти го прават" ("Направи како што би направил за себе")- Тоа вклучува самоконтрола, хуманост, добрина;- респективно етичките доблести: добрата волја, законитоста, соодветните манири што се за почит (исто и они што се однесуваат на предците), великодушноста, мудроста, исправноста;- двојните квалитети според книгата Шу-џинг: пријателски и достоинствен, благ и цврст, директен и љубезен, уреден и почитувачки, послушен и смел, исправен и кроток, снисходлив и умерен, силен и доверлив, храбар и правичен.- Тие тежнееле за еден став на задоволство кој e над лутината, тагата и забавата.Постојат безвременски вредности во старите учења и вредности што биле негувани во времето на империјата.

4. Значи овие две Кинески школи имале заеднички работи, но исто така имале и полемички точки. И покрај тоа што тие се надополнувале едни со други во нивните учења. Ова било точно дури и со нивните подоцнежни искуства во будизмот, кој со своето учење дошло од Индија а е насочено кон надминување на земното страдање.Денешните Кинески храмови, на.пр. во Хонг Конг, може да одадат впечаток за некаква едноставна потрага по пророштво и ритуали за среќа во животот. Тоа е така едноставно поради тоа што не сите луѓе ја знаат изворната духовна длабочина - како и кај мнозинството од сите други религии.Што се однесува до Кинеската традиција, би требало да се напоменат некои методи кои не се директно религиски: Книга за пророштво I Чинг; Кинескиот хороскоп; "Фенг шуи" - Кинеска верзија на "Geomancy" и "Baubiologie-" (здрава изградба на објекти); и претходно спомнатата традиционална Кинеска медицина.

 Раната Христијанска црква во Кина - која што денес не постои - "преведени" суштински содржини од Христијанството за Таоистички контекст во 8-ми век: Мартин Палмер, "The Jesus Sutras", Балентајн Велспринг, Њујорк, САД. (Што се однесува до останатите спомнати книги, "Христовите Патишта" не ја подржува автоматски сета (од) нивна соодржина.)

Враќање на содржината на оваа страна.

Дополнителните страни на проектот “Патишта на Исус Христос” за другите различни религии, се допринос за подобро разбирање и меѓурелигијски дијалог. Од Христијанска страна како основа се земаат независните истражувања, кои повторно ги отвараат духовните длабочини во Христијанството, и современо ја истражуваат свеста. Овде нема да се опишуваат поопширно природните религии, туку само некои гледишта кои се важни за таа цел.

Една од светските сродни природни религии, е изворниот Јапонски култ “Shinto”, кој е и постар од светски познатите религии како Христијанството и Будизмот.
Природните религии потекнуваат од време кога луѓето во голема мерка поседувале свест која многу се разликува од денес доминантната интелектуална свест. Jean Gebser, автор на книгата "Прапочеток и сегашност" (Германски) таквите степени на свеста би ги нарекол "митолошка свест". Истражувачот на свеста Julian Jaynes, автор на книгата „Извор на свеста" (Германски, Англиски) би заклучил дека дека тогаш двете половини на мозокот комуницирале понепосредно отколку денес.*) На пример десната половина на мозокот би овозможила восприемање на сите видови како “битие”, (пр. самата природа). Левата тоа би го обработила за да човекот го чуе нејзиниот “глас”. И сите Европски преданија за елементарни битија, ликовите од приказните итн. потекнуваат од таму, значи не се измислени. На сметка на усното предание, почнува да се зголемува пишаната форма на предание како релевантен општествен феномен во Европско-Азиската античка култура, во периодот околу. 500. години пред Христа. Со оглед на тоа дека во време на митовите, се почитувале “битијата” со локална племенска поврзаност - предци или богови, Со мешање на културите, додатно се допринело кон тоа да исчезне стариот облик на свест (без да се греши). Сега со грешките при стариот начин на користење на совеста, двојно се забрзал процесот на промена кон новиот вид на совест.
Не би било исправно да се вреднуваат овие свести како да новата разумна свест е повредна а плодовите од стариот начин на работа на свеста се безвредни денес. Сето тоа донело нови способности, но затоа се изгубиле други кои самиот интелект не може да ги замени. Со медитација е можно со задржување на достигнувањата на аналитичкото мислење, свесно да се развијат повторно старите, скриени способности за сликовито согледување и синтеза. Така може да настане интегрирана свест, која со двете половини на мозокот на нов начин помага да се дојде до израз. Чистата интелектуална свест, денес повеќекратно ги досегнува границите на своите способности. Очигледно е невозможно само со неа, на пример благовремено да се согледаат еколошките проблеми во нивната вистинска сложеност и соодветно да се решат: Dörner зборува за “свест од повеќе фактори”, која е потребна за разбирање на еколошките процеси, а која неговите ученици при соодветното истражување скоро и да ја немале. Денешното човештво може да искористи импулс од старите прединтелектуални преданија - без да биде потребно да се има раниот облик на свест. Поради тие причини приказните за деца имаат вредност и денес. Тоа допринесува за десната страна на мозокот да не замре.

Во почеток на Христијанството „даровите на Светиот Дух" играле важна улога (меѓу другото Јов. 16; Кор. 12, 7-11; Апостолски дела 2, 17-20). Погледајте ја нашата глава “Духови” во главниот текст од нашата Англиска web-страна, како и на другите јазици. Светиот Дух е Божествена сила, која дозволува на човечката креативност да се прошири изнад самата себе. Иако Тој дух не е истоветен само со десната половина, сепак Тој навистина ја употребува таа половина. Исто Светиот Дух е тесно поврзан со Исус Христос. Исус им збори на учениците: “(Ветрот дува) т.е. Духот оди каде сака” - тогаш како некој би можел да е сигурен дека неговото поведение е од Светиот Дух, ако не живее според Христа.

За разлика од она што го најдовме кај другите привидно политеистички религии, чиј извор лежи на единствено божество со “особини” кои тек потоа ќе се слават како засебни богови. Кај целиот ред на природните религии таков единствен извор не може да се пронајде.

Додека митовите за создавање на некои други народи почнуваат со создавање на небото и земјата (и подземниот свет), стариот јапонски мит небото и земјата ги става во прв план. Во тоа отсликување Боговите настануваат спонтано и ги населуваат трите света, додека луѓето ја населуваат земјата, а подземниот свет се населува со многу мртви и демони. И предците биле славени во јапонскиот свет на боговите. (...)

Славењето се изведува различно, утврдено со молитви (благодарење и молби) со жртвување од природните добра или симболи.
(...)

Додека во анимистичките религии, централна улога играат шаманите – гатачи со посебни знаења и медицински вештини, шинтоистичкиот култ го водат свештеници.

Етичка наука:На пример и во Шинто религијата постои листа на гревови; Во контакт со другите религии се развиени етички гледишта кои практично може да се најдат и во скоро сите големи религии.

(...)

*) Англ. „Bicameral mind". Самиот Jaynesсоздал впечаток дека само со тие стари природни начини на функционирање на мозокот би било доволно за да се објаснат искуствата доживеани со божествените или природните сили: Но тоа според нашите спознавања е погрешно. Неговите наоѓања не зборуваат за тоа што "се" тие битија. Во мозокот не може да се најдат ниту "богови" ниту Бог. Тоа е посебно ниво на реалност, а мозокот може да ја разбере на овој или оној начин. Посебно првоспомнатиот мистичен начин на перцепција на свеста не е способен да произведе сликовито создавање на тие битија, како современата свест. На сличен начин духовните сонови или медитирањето делумно отсликуваат нешто многу повеќе од секојдневните обични доживувања.
**) На пример во Европа, во време кога настанувале Хомеровите епови, сеуште се припаѓало на мистичниот начин на перцепција, за да после во времето на старогрчката филозофија се влезе во разумната свест.

Враќање на содржината на оваа страна.

.

Библиските пророштва, особено на Откровението, не пишува само за иднината на еден народ или на христијаните, туку и за можниот развој на човештвото и земјата и/или космосот. Пророштвото кај другите култури, исто така, го надминува чистото значење само за себе си. Имаме заедничка планета. Календар на Маите покажува дека неговите творци можеле мошне прецизно да се справат со "времето". Значи не се сите признанија поврзани на таа тема "НеХристијански" или "ПротивХристијански теории", и тоа е неважно за Христијаните. Од друга страна, пак, не е кажано дека се е согласно со Христијанството.

Творците на тој календар ја виделе својата задача во комбинирање на неколку земјини периоди, кои биле релевантни за нивните погледи. Тие можеби ја користеле оваа комбинација не само поради нивните проучувања за временските карактеристики, но исто така и поради тоа што било неопходност во тоа време. Во своите истражувања, Х. Ј. Андерсен пронашол записи на календари од сите страни на светот што потекнувале од третиот милениум пред нашата ера, кои укажувале дека мора да имало мешање и промени на космичките циклуси, кои што не се познати во сегашната астрономија. Орбитите на Земјата и Месечината биле засегнати. Библијата (Стариот Завет) исто така се осврнува кај еден или друг документ, на пример за "запирањето на Сонцето". Значи методот на броење денови би бил оставен во тоа време, како што тоа е возможно со календарот на Маите.

Од математичка гледна точка, времето, кога бил присутен големиот циклус на наталожување, започнало - "долгото броење" - на календарот на Маите, 3114 п.н.е., тоа може да се вклопи во времето на Ное и потопот, што се покажа како точно, барем за Блискиот Исток. Тоа не значи автоматски дека на крајот, овој циклус, повторно ќе биде придружен со катаклизма (голема катастрофа) - но тоа може да навести нешто многу сериозно, нешто што е над едноставното жонглирање со броевите. Циклусот е дел од циклусот на прецесија на Земјината оска. Повеќето археолози се согласни дека крајот на големиот циклус на наталожување на Маите е со датум 21^ви или 23^ти Декември 2012. Ова се однесува на еден стар натпис наМаите,каде денот е прецизно именуван.Некои автори напишале, во тоа време еклиптичкиот пат на сонцето (во предниот дел на ѕвезди, гледано од Земјата) - го среќава екваторот на нашата галаксија (Млечниот Пат). Тоа е точно, но астрономите тоа го дефинираат како период од неколку години, низ кој ние веќе минуваме. Старешините на Маите од нашето време, кои сочувале барем делови од старите знаења, навистина велат, дека тоа е "временски прозорец" за поминувачкиот настан, што е отворен до 2015/2016.

Ова е поврзано со едно старо пророштво на Маите со непознато значење, што вели дека во текот на тој ден нешто или некој ќе дојде повторно. Употребените зборови се "Bolon Yokte" - еден автор превел "девет чекори" - превод кој не е заверен. Други тоа го сметаат дека е бог на Маите - но нема предадено таков бог на Маите со такво име. Стариот поглед на светот кај Маите содржи 9 делови. Значи исто така постојат толкувања велејќи дека има време кога се поставува курс на холистичка свест (подобра координација на нивоата на свест) или за радикална промена на општеството (екологија, ...).

Христијанските евангелија и Откровението го предвидуваат Второто Христово Доаѓање, и Светиот Дух испратен од него. Другите религии како Исламот или Зороастризмот ги очекуваат нивните пророци да дојдат повторно; Исламскиот Куран спомнува дека покрај доаѓањето на Пророкот Мухамед, дека Исус ќе дојде повторно како сведок за Христијаните пред Бога за време на Големиот Суд.

Сегашната состојба на земјата, покажува - дури и без било каков вид на пророчко знаење - дека старата ера се соочува со многубројни кризи, во одлучувачки процес за понатамошниот развој. Алберт Ајнштајн веќе предвидел: Ако човештвото не научи поинаку да размислува, човештвото не може да преживее.

*) Споредба: во однос на космологијата на стара Индија, врз основа на стари астрономски записи, како оние кај стариот Вавилон, постои метода на пресметка со денови наместо пресметаните години, според ХЈ Андерсен и други, тоа води до сличен циклус од 3102 п.н.е. до 2000 година. На 12-те години што недостасуваат на почетокот и на крајот може да се гледа како на преоден период.

 Враќање на содржината на оваа страна.

Нашите нови германски / англиски тематски страни:
Проценка на Грчката религија
Забелешки во врска со рано Римската религија
Стара Германска религија
Келтска религија
....

 Враќање на содржината на оваа страна.

¹⁾Зборот религија потекнува од латинскиот ре-лигио = обновена врска; со Бога, кој се вообличува во нас одвнатре. Од повисоко гледиште тоа и се случува, слично како кај холограмот.

За далекусежни промени во човекот, како и при исцелување со молитва се поставува Исусовото прашање “Сакаш ли да оздравиш?”. (Јов. 5, 6). Односно “Ги знаеш ли несовршеностите кои мора да ги промениш кога се приближуваш до Бога?” Тогаш се забележува “Црвена линија” после навидум едноставни факти, кои ретко се поврзувани со религијата. При растењето од дете преку младоста па се до полна возраст, се добиваат нови способности; меѓутоа низ кое често се прикриваат првобитните способности на спознавање. Човекот потоа со помош на присеќавање и молитва може да го добие одново овој скриен природен начин на спознавање. Притоа и понатаму се задржуваат развиените способности додека се разрешува и отпушта тврдокорноста кај битието. Со духовно-душевните или надворешните “расколи” во животната поделеност на човекот-на интелектуален и инстинктивен живот кои се во мала мера поврзани преку “срцето”- повторно се подобрува интеграцијата. Може да се каже за “плодот од дрвото на познание” во рајот се однесува токму на таквата поделеност - па совладувањето на нагативните (“ѓаволски”) особини, помеѓу останатото е и лечење на таа поделеност; и дека изреката “Ако не се обратите и постанете како деца, нема да влезете во Царството Небесно” се темели на подлабоко знаење за обратување - Исус во Матеј. 18, 1-3; Марко. 10, 15; Лука. 18, 17. Овдека не се работи само за детска простодушност, туку за првобитните основи на развојот, кои се “архетипски”²⁾, значи определени основни примероци, изгубениот човечки дел за “упатство за употреба”. Тој пат може да води далеку вон денешната ограничена умна свест.

²⁾ архетипски: поим од длабинска психологија на Ц.Г. Јунг и други; основени начини на човековото искуствено постоење преку разни форми и облици, на пр.: во сонови. Сепак, "архетипови", исто така, имаат високо ниво на измешани и погрешни содржини. "Бог" е прикажан како старец, и референците за "рај" и "пекол" постануваат "архитипски" симболи за "колективното несвесно". Јунг не знаел што точно е тоа. Барем во најмала рака изгледа дека, до одреден степен, постои јадро од ова ниво на свесност кај сите луѓе – со свои слики и идеи што се втиснати во луѓето. Така, ова се појавува како еден вид на исконска меморија од многу рано време во историјата на човештвото – дури и пред таквите периоди како што е " митската свест", како што е прикажано во нашата глава "Свест, истражување на мозокот и слободната волја". Ова ниво на свесност исто така, содржи такви контрасти (повеќе или помалку "очигледни" контрасти), како што е разгледувано на нашата страна "Христијански став...трет пат". Еден поблизок поглед за ова открива дека поимот за Бог на ова ниво е прилично проблематична карикатура. Тоа е причината зошто, на пример, Тибетската книга за мртвите (BardoThodol) – за која C.G. Jung напишал во предговорот – ги предупредува живите одговарајќи против лажните божества и демонски фигури на ова ниво после смртта. Слични пишувања постоеле во древниот Египет. Дури и гностиците во Христијанската сфера држат критички поглед за таквите фигури, како што тие биле сигурно доживеани во соништа и медитација. Бајките се обиделе креативно да комуницираат со овој свет на симболи, што навистина може да биде корисно за децата. Сепак, возрасните може да пробаат да одат подалеку од овие симболи – симболи кои превземале многу човечки аспекти. Но, вистинскиот предизвик претставува директната потрага по Бога, отколку дозволувајќи да изостане успехот со овие лажни концепти за Бога.

Тоа сепак не значи дека човекот може тоа да го оствари самиот со сопствени сили. Исус го нуди вистинскиот пат и сила, односно милост за такво совладување. Со тоа се комплетираат патиштата на Христијанските трагачи за вистината, на мистиците и алхемичарите (спор. на пр. Мат. 5, 48; Јов. 10, 34;…)многу јасно чекореле. И многу други христијани, свесно или несвесно создале искуства во таа насока. Ова не е зависно од тоа дали повеќе биле на својот внатрешен пат или пак својата вера ја упрегнувале во социјална смисла или - во една смисла, што ја нарекуваме, “поцелосно христијанство”- во себе ги обединиле двете. Во многу култури се барало за совладување на внатрешната растргнатост на човекот; за тоа сведочат и таоистичките алхемичарски настојувања, разни видови на јога, итн. ³⁾

3) Индијскиот збор јога, дословно=“да се упрегне” исто значи барање за повторна врска со прапричината на сето, со Вечниот. Тоа не значи дека таквите други патишта мораат да водат кон иста цел како кај христијаните.

“Богочовекот” Исус Христос,“Новиот Адам” преставува сигнал дека човечките битија одтогаш па наваму е возможно да се повратат на првобитните квалитети; и дека е време да се корегираат погрешните квалитети кои станале опасни во меѓувреме. Како “среќна случајност” за Земјата, Исус ги преставува обете, врската со оригиналниот извор за смислата за животот-Бог-и најразвиената човечка свест. Тој ги совладува дегенеративни сили. Иако Исус е различен од останатите луѓе, сепак и тој е човечко битие во полна смисла. Па и луѓето можат да го постигнат истото,- особено ако се обидат свесно. Дури и за таквите кои ништо не знаат за историскиот живот на Исус, вклучувајќи го и воскресението, има влијание и на нив - слично со на пр. животните кои се поделени физички на острови, и ако на еден остров ги учите нешто ново, истата вештина брзо ја совладуваат и животните на останатите острови. Бидејќи вероватно има некакво меѓусебно поле на сила, што на пр. го препознава Р. Схелдрак.

Внатрешниот однос меѓу човекот и Христос, Бог, најнапред е возможен и без црковно посредување; меѓутоа понекогаш е потребна помош и од соодветна христијанска заедница. Спротиставените теологии, опишувајќи го Христовото битие, како духовен советник или како "само" социјален реформатор. Престанале да бидат краен избор, но можат некому да помогнат единствено ако имаат подобро вистинско знаење. Секој поединец може да се уподобува директно и интимно на Христа тајно во “скришна соба” за на крај уподобувањето да биде јавно, како “разгласено по пазарите”. За таа цел некои ќе се сетат за неговите квалитети напомнати во Евангелијата. Оној кој е отворен за Христос, преживувајќи ја неговата смрт како да е воскреснат, може да го контактира Христос како битие кое делува во сегашно време. Постојат истотака многу сведоштва за луѓе кои преживуваат после смртта; обично во состојба различна од онаа на Христос. Некои може да почуствуваат дека се молат во “негово име”, со него како постар брат во Бога, кој ги опфаќа сите. (спор. Јов. 15, 16; Мат. 6, 7-15; Мат. 18, 19-20). На пр.:

Едно ниво на тој пат е “Возљубувањето на Бога”, што е над се, “и возљубувањето на ближниот како себе си” (Мат. 19,19); значи и самиот себе си; сакајќи се самиот себе може да биде дел од настојувањата да се препознае сопствената задача во средината. Љубовта спојува со Христос, затоа што тоа е неговата главна особина поврзана со мудроста. Исто така патот на чинење добри дела, со последичните ефекти го појаснува Христовиот пат. Исус ги задржал старите етички основи; зашто вообичаено, “Човек жнее она што ќе го посее” (Гал. 6, 7); ја нагласил одговорноста кај индивидуата наспроти надворешниот закон. Притоа може да се спознае дека во човековата внатрешност има нешто - како на пример совестност - која е во хармонија со духот, што Христос и со пример го покажа . Тоа значи дека со тек на време човекот во целост се повеќе се ускладува кон Христовиот дух. Ова може лично да се искуси во срцето, или во душата, или во духот, варирајќи индивидуално. Полезно е, да се досегнуваат познатите Христови квалитети што почесто; така да се има подиректен контакт со истите-без оглед дали има големи ефекти при тоа.

Со силата, која се развива на тој начин одвнатре во човекот како дар по милост, можно е да се изврши поврзување со исцелителна сила која доаѓа од“надворешниот” Христос односно Бог. И овде личниот начин на доживување може многу да се разликува, но сепак ќе биде јасен и ќе има влијание на средината на својствен начин. Додека до сега таквиот развој бил ограничуван на неколкумина, кои биле означувани како “мистици”,“светци” итн., Во ова наше “апокалиптично” доба, ваквите појави можат да бидат во пораст и да се прошират и на едноставни луѓе - што вероватно нема да се препознае на единствен начин; заради тоа и вредно е да се спомне. Тоа универзално дејствување “од надвор” може или да се прифати или под одредени околности, да се судира со забарикадираноста на оние кои во својата внатрешност не развиле нешто слично - така да во овој случај , тие се под “суд”.

Како кај развојните етапи од дете до возрасен (види горе) и во човечките култури минуваат слични етапи на свеста. Со нив од една страна доаѓа до создавање на нови способности (послободна волја, чувствување и размислувања), а од друга страна ја намалуваат својата изворна поврзаност со целокупното Создание, со проблематични последици. (Спор. на пр. Jean Gebser, "Првобитноста и сегашноста”: Последователно архаична, магична, мистично разумна свест; вон тоа може да се развие појака интегрирана свест, што на пр. може да се нарече паметна свест.) Воочливите идоли, исто влијаеле на тоа да развојните чекори во својата почетна препознатливост можеле да се откријат на големо, или барем во културни граници. Тоа наспроти сите спротивности често се случувало со големи загуби. Во поново време, може да се примети дека човештвото и неговите народи итн. се наоѓаат пред судбински предизвик минувајќи низ обновени мали и големи “квантни скокови” или еволуциони чекори ако сакаат да преживеат⁴⁾. До нив доаѓа веќе околу 2000 години преку Исус. Сето ова повеќе намора да се случува на терет на добиените способност и разум. Кога доволен број на индивидуи развијат поцелосна умна свест за ново поврзување со своето божествено настанување¹⁾, дури и со помош “одозгора” може да се победи во трката со апокалиптичните катастрофи. Тука секако треба да се вброи и односот кон надворешните активни движења како што се мировните итн., - сите добронамерници го имаат своето “потребно” место во “игра”. - Многу луѓе - преку етаблираните религијски правци - очигледно трагаат за тоа; однапред заминуваат во иднината и помагаат при обновување на минатото дури и таму каде сеуште преовладува преголема “просечност”. Како прашањето за кокошката и јајцето е дискусијата за дали надворешното “спасение” е цел или егзистенционалниот напредок на свеста и човечкото битие. Досегашните скалила на вредност мораат од темел да се сменат, зашто човекот може многу точно да си претпостави каде ќе го одведе денешниот “прогрес”, како застарена програма на цивилизацијата. Бидејќи сето е дел од целината, и секое добро дело преминува во целината.